«Π.Π.»: Ως πότε οι Γ.Ο.Χ. θα διαστρέφουν τα της Πίστεως και θα "ψαλιδίζουν" τα κείμενα!

Ἀπάντηση

πρὸς τὸν κ. Δημήτριο Χατζηνικολάου

διὰ τὸ κείμενό του

«Διαστροφή και παραλογισμός της ομάδος του π. Ευθυμίου Τρικαμηνά δια το ημερολογιακό ζήτημα»

Τοῦ Ἱερομονάχου π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ

           Ἀγαπητὲ ἀδελφέ, κ. Δ. Χατζηνικολάου

                 Χαῖρε ἐν Κυρίῳ

Εἶναι γεγονὸς ὅτι οἱ ἀντιπαραθέσεις, ἔστω καὶ γιὰ πνευματικὰ ἢ ἐκκλησιολογικὰ θέματα, ψυχραίνουν τὶς καρδιὲς μας σὲ σημεῖο νὰ μὴν δυνάμεθα νὰ σταθοῦμε στὸ πνευματικὸ ἐπίπεδο, τὸ ὁποῖο καθορίζει ἡ Ἁγία Γραφή, δηλαδὴ νὰ μὴν ἔχουμε καμιὰ ἐμπάθεια μεταξύ μας, ἔστω κι ἂν ἔχουμε διαφορετικὲς ἀπόψεις, νὰ μὴν ψυχρανθῆ καὶ μεταξύ μας ἡ ἀγάπη, νὰ θεωροῦμε τοὺς ἄλλους ἀδελφούς μας κ.λπ. Αὐτὸ βέβαια τὸ λέγω γιὰ ὅλους μας, καὶ πρῶτα γιὰ τὸν ἑαυτό μου, καὶ αὐτοὺς ποὺ ἀποκαλεῖτε «ὁμάδα» μου. Αὐτὸ ὅμως δὲν σημαίνει ὅτι προκειμένου νὰ διατηρήσουμε τὴν μεταξύ μας ἀγάπη, πρέπει νὰ ὑποταχθοῦμε στὶς γνῶμες καὶ τὶς ἀπόψεις τῶν ἄλλων, τὴν στιγμὴ μάλιστα ποὺ τὶς θεωροῦμε λανθασμένες, ἀλλὰ ὅτι πρέπει νὰ ἐκφέρουμε τὶς ἀπόψεις μας ἀπαθῶς καί, κυρίως, χωρὶς σκοπιμότητες καί, βέβαια, νὰ ὑποτασσώμεθα στὴν ἀλήθεια, ἔστω κι ἂν αὐτὴ δὲν μᾶς συμφέρει. Μὲ τὸν σκοπὸ αὐτὸ νομίζω ὅτι πρέπει νὰ γίνεται ὁ διάλογος πρὸς οἰκοδομὴ ὅλων μας καὶ ἂν κάπου παρεκκλίναμε ἀπὸ ἐμπάθεια καὶ ἀδυναμίες νὰ μᾶς συγχωρέσετε.

Θὰ ἀπαντήσω ἔπειτα ἀπὸ αὐτὰ τὰ προλογικά, κ. Χατζηνικολάου, στὰ βασικὰ σημεῖα τοῦ κειμένου σας, γιὰ νὰ μὴν γίνω κουραστικός, καὶ ἂν κάτι ἄλλο ἐπὶ πλέον θέλετε, μπορεῖτε νὰ μοῦ τὸ ἐπισημάνετε. Θὰ ξεκινήσω, ὅμως, ἀπὸ τὸ τέλος τοῦ κειμένου σας καὶ μετὰ θὰ ἀναφερθῶ στὰ ὑπόλοιπα σημεῖα, τὰ ὁποῖα κρίνω ὡς σημαντικά.

Εἰς τὸ τέλος, λοιπόν, ὡς κατάληξι ἀναφέρετε τὰ ἑξῆς:

«Ἐπαναλαμβάνω δέ ὅτι δέν προτίθεμαι ν’ ἀσχοληθῶ περαιτέρω μέ τήν ὁμάδα τοῦ π. Ε.Τ., διά τόν λόγον πού ἀνέφερα εἰς τήν ἀρχήν τοῦ παρόντος».

Εἰς τὴν ἀρχὴν δὲ τοῦ παρόντος ἀναφέρατε, ὅτι ἔπρεπε νὰ ἀναγνωρίσωμε τὴν ἀσυνέπειά μας καὶ νὰ ἀποδεχθοῦμε τὶς θέσεις σας· ὅτι προέβημεν εἰς προσβολὰς πρὸς τὸ πρόσωπόν σας· ὅτι ἔχετε ἀπαντήσει καὶ ὅτι ἔχετε ἀποδείξει πλήρως ὡς ἐσφαλμένας τὰς θέσεις μας· καί, τέλος, ἀναφέρετε ὅτι:

«Μάλιστα, εἰς αὐτάς τάς ἀπαντήσεις μου, ἀπέδειξα καί ὅτι ἡ ὁμάς τοῦ π. Ε.Τ. δέν κατανοεῖ τούς ἱερούς Κανόνας, καί δή τόν 56ον τῆς ΣΤ' Οἰκ. Συνόδου, καθώς ἐπίσης καί ὅτι εἰς τά κείμενά της χρησιμοποιεῖ ἀντιεπιστημονικάς μεθόδους. Τούτων οὕτως ἐχόντων, θεωρῶ πλέον σπατάλην χρόνου ν’ ἀναιρῶ τάς διαστροφάς τῆς ἐν λόγῳ ὁμάδος. Θά τό πράξω διά τελευταίαν φοράν, ὅμως, πρός ἀποφυγήν σκανδάλου εἰς τυχόν καλοπροαιρέτους ἀναγνώστας».

Εἶναι ἀλήθεια, κ. Χατζηνικολάου, ὅτι ὅλα αὐτὰ ποὺ ἰσχυρίζεσθε θὰ ἠδυνάμεθα καὶ ἡμεῖς νὰ τὰ ἰσχυριστοῦμε, ὡς ἀποτέλεσμα τῶν διαλόγων μας μὲ τοὺς Γ.Ο.Χ., μὲ μόνη τὴν διαφορά, ἂν δὲν θέλαμε περαιτέρω συνέχισι τoῦ διαλόγου, ἁπλῶς δὲν θὰ ἀπαντούσαμε σὲ αὐτὰ ποὺ ἰσχυρίζονται οἱ Γ.Ο.Χ. καὶ θὰ ἐτελείωνε ἔτσι ὁ διάλογος. Τὸ νὰ ἀπαντᾶτε ὅμως, καὶ μετὰ νὰ μὴν δέχεσθε συνέχισι τοῦ διαλόγου, αὐτό, συχωρέστε με, ἔρχεται κάπως σὰν στρατιωτικό, ἢ καλλίτερα δικτατορικό, ἐπειδὴ εἶναι σὰν νὰ μᾶς λέτε, αὐτὲς εἶναι οἱ ἀπόψεις μου καὶ δὲν δέχομαι ἀντιρρήσεις, οὔτε περαιτέρω σχολιασμό. Αὐτὴ ἡ θέσις σας, βέβαια, ἔρχεται καὶ σὲ ἀντίθεσι μὲ τὴν διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς (Α΄Πέτρ. 3, 15), ἂν κι ἐμεῖς δὲν σᾶς ζητᾶμε νὰ ἀπολογηθῆτε, καὶ μάλιστα γιὰ θέματα ποὺ συνέβησαν πρὶν ἑκατὸ χρόνια, ἀλλὰ ἁπλῶς νὰ ἐκφέρετε τὶς ἀπόψεις σας, ἐκτὸς ἂν μᾶς κατατάσσετε μεταξὺ τῶν ἀμετανοήτων αἱρετικῶν, μὲ τοὺς ὁποίους πρέπει νὰ σταματήσετε ὁποιοδήποτε διάλογο μετὰ μία-δύο νουθεσίες, σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τοῦ ἀποστόλου Παύλου.

Ἐκεῖνο τέλος, εἰς τὸ σημεῖο αὐτὸ τοῦ κειμένου σας, τὸ ὁποῖο δὲν δύναμαι νὰ κατανοήσω, εἶναι τὸ ὅτι προβάλλετε ὡς αἰτία διακοπῆς τοῦ διαλόγου, τὸ ὅτι χρησιμοποιοῦμε ἐμεῖς εἰς τὰ κείμενά μας ἀντιεπιστημονικὰς μεθόδους. Ἐδῶ νομίζω, κ. Χατζηνικολάου, ὅτι ὡς καθηγητὴς ἐμπερδέψατε τὴν ἐπιστήμη μὲ τὴν πίστι καὶ τὴν θρησκεία, καὶ δι’ αὐτὸ ζητᾶτε ἐπιστημονικὰς μεθόδους καὶ ὄχι ἀλιευτικάς. Προφανῶς, λοιπόν, κι ἐγὼ δὲν δύναμαι νὰ ἀνταποκριθῶ στὶς προσδοκίες σας, διότι ἐτελείωσα ἕνα ἑπτατάξιο νυκτερικὸ γυμνάσιο, ἐπειδὴ ἐργαζόμουν ἀπὸ δέκα χρονῶν, καὶ ὅ,τι ἔμαθα σχετικὰ μὲ τὴν πίστι καὶ τὴν Ὀρθοδοξία, τὸ ἔμαθα διαβάζοντας, ἀφοῦ ἔγινα μοναχὸς στὸ Ἅγιον Ὄρος.

Ὀλίγο κατωτέρω ἀπὸ τὴν τελευταία πρότασι τοῦ κειμένου σας (ἐπειδὴ προανέφερα ὅτι θὰ ξεκινήσω ἀπὸ τὸ τέλος), ἀναφέρετε τὰ ἑξῆς:

«Περαίνων, ἐπιθυμῶ νά δηλώσω ὅτι δέν δέχομαι τόν χαρακτηρισμόν “ΓΟΧ” πού μοῦ ἀποδίδει ἡ ὁμάς, καθότι αὐτός παραπέμπει εἰς τάς παρατάξεις τοῦ π.ἑ., ἀπό τάς ὁποίας εἶμαι ἀποτειχισμένος (ἀπό τόν Σεπτέμβριον τοῦ 2017)».

Εἰς τὴν πρότασι αὐτὴ ἔχουμε νὰ παρατηρήσουμε τὰ ἑξῆς:

1) Εἶναι παράξενο, κ. Χατζηνικολάου, νὰ μὴν ἀποδέχεστε τὸν χαρακτηρισμό, τὸν ὁποῖον πρῶτος σᾶς ἀπέδωσε ὁ ἅγιός σας, ἐννοῶ τὸν πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο, καὶ τὸν ὁποῖον διετήρησαν οἱ μετέπειτα ἀκόλουθοί του καὶ ἐσεμνύνοντο εἰς αὐτόν, ἐπειδὴ αὐτὸς ὁ χαρακτηρισμὸς τοὺς διεχώριζε ἀπὸ τοὺς μὴ γνησίους· κι ἐμεῖς σᾶς τὸ ἀποδίδαμε, ὄχι γιατὶ τὸν πιστεύαμε, ἀλλὰ ἀπὸ εὐγένεια καὶ φιλοφρόνησι, ἐνῶ ἐσεῖς (ἐννοῶ γενικῶς οἱ Γ.Ο.Χ.) μᾶς ἀποκαλεῖτε ὁμάδα, Τρικαμηνικούς, σέκτα, παλιανθρώπους κ.λπ. Μᾶλλον ἐδῶ φαίνεται ὅτι ζυγίζετε μὲ διαφορετικὰ σταθμὰ ὅ,τι ἀφορᾶ τὸ πρόσωπό σας καὶ ὅ,τι ἀφορᾶ τοὺς ἄλλους.

2) Δὲν μᾶς ἀναφέρατε ποῖον χαρακτηρισμὸ νὰ σᾶς ἀποδίδωμε, ὅταν ἀναφερόμαστε τοῦ λοιποῦ εἰς τὸ πρόσωπό σας, τὸν ὁποῖο θὰ τηρήσωμε εἰς τὸ ἑξῆς, σεβόμενοι τὴν ἐπιθυμία σας.

3) Ἐδῶ μᾶς ἀποκαλύπτετε τὸ χάος τῶν Γ.Ο.Χ., νὰ ἀποτειχίζεστε, δηλαδὴ ἐσεῖς ἀπὸ ἄλλους ἀποτειχισμένους, οἱ ὁποῖοι προφανῶς καὶ αὐτοὶ εἶχαν ἀποτειχιστῆ ἀπὸ κάποιους ἄλλους, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴν γνωρίζωμε γιὰ τοὺς Γ.Ο.Χ., κατὰ τὸ δὴ λεγόμενο, ἀπὸ ποῦ κρατάει τοῦ καθενὸς ἡ σκούφια! Ἐδῶ ὑπάρχει Προτεσταντισμὸς στὴν μεγαλοπρέπειά του, δηλαδὴ στὴν θεωρία καὶ στὴν πράξη· καὶ γιὰ τὸ κατάντημα αὐτὸ τῶν Γ.Ο.Χ. ἐμεῖς θεωροῦμε ὅτι ὑπαίτιος εἶναι ὁ ἅγιός των, δηλαδὴ ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος, ἐνῶ θεωρητικὰ ἔλεγε ὅτι οἱ Γ.Ο.Χ. δὲν ἀποτελοῦν Ἐκκλησία, ἀλλὰ μιὰ φρουρὰ ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας (ἐννοοῦσε ὡς Ἐκκλησία αὐτὴ τοῦ Ν.Η.), στὴν πράξι ἐδημιούργησε ἐκ τοῦ μὴ ὄντος ἄλλη Ἐκκλησία μὲ Προτεσταντικὴ ἐκκλησιολογία καὶ ἔτσι ἄνοιξε τὸν δρόμο τῶν διασπάσεων καὶ ἀποτειχίσεων ἐντὸς τῶν ἀποτειχισμένων. Αὐτὸ τὸ φαινόμενο εἶναι μοναδικὸ στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀποτελεῖ σήμερα φρένο ἤ, ἂν θέλετε, καὶ δικαιολογία δι’ αὐτοὺς ποὺ προβληματίζονται ὡς πρὸς τὴν παραμονή των εἰς τὴν αἵρεσι καί, βέβαια, δι’ αὐτοὺς ποὺ θέλουν νὰ βολευτοῦν καὶ ἀποκαλοῦνται Ἀντιοικουμενιστές.

Ὀλίγο κατωτέρω ἀπὸ τὴν προηγούμενη πρότασι τοῦ κειμένου σας ἀναφέρετε τὰ ἑξῆς:

«Τότε (τό 2012), λοιπόν, ἡ ὁμάς διετείνετο ὅτι τό 1924 δέν ὑφίστατο θέμα Οἰκουμενισμοῦ καί ὅτι τοιοῦτον θέμα προσετέθη ἀργότερον, ἑπομένως δέν δικαιολογεῖται (κατ’ αὐτούς) ἡ ἀποτείχισις τοῦ 1924. Ἐνῷ, εἰς τό προηγούμενον κείμενόν των, τό ὁποῖον εἶναι πρόσφατον, ἀναιροῦν (εὐτυχῶς!) τήν πεπλανημένην ἐκείνην θέσιν των».

Αὐτὴ τὴν πρότασι τὴν ἀναφέρετε ὡς ἀπορρέουσα ἀπὸ κάποια λόγια μου πρὸς τὸν ἁγιορείτη μοναχὸ Ἰωσήφ, τὰ ὁποῖα ἀποκόψατε ἀπὸ τὴν ὅλη συνάφεια τοῦ κειμένου γιὰ νὰ βγάλετε τὰ συμπεράσματα τὰ ὁποῖα σᾶς ἐξυπηρετοῦν. Ἡ σκέψις σας (καὶ ὅλων τῶν Γ.Ο.Χ.) εἶναι προφανῶς ὅτι, ἂν τὸ 1924 ὑφίστατο θέμα Οἰκουμενισμοῦ, δικαιολογεῖται ἡ Ἀποτείχισις, καὶ αὐτὸ προσπαθεῖτε ἐναγωνίως νὰ ἀποδείξετε καί, μάλιστα, ἀπὸ τὰ λόγια μας, σὰν νὰ δίνουμε ἐμεῖς ἄδεια γιὰ τὴν Ἀποτείχισι ἤ, τέλος πάντων, νὰ τὴν νομιμοποιοῦμε. Ἡ νομιμοποίησις ὅμως, κ. Χατζηνικολάου, γίνεται μόνο ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς ἱεροὺς Κανόνες, ὁπότε καὶ θέμα Οἰκουμενισμοῦ νὰ ὑπῆρχε τὸ 1924, πάλι δὲν νομιμοποιεῖται ἡ Ἀποτείχισις τῶν Γ.Ο.Χ., διότι ὁ 15^ος Κανόνας τῆς Πρωτοδευτέρας ἐπὶ ἁγίου Φωτίου Συνόδου, δὲν νομιμοποιεῖ τὴν Ἀποτείχισι μὲ ὑποψία αἱρέσεως ἢ μὲ κάποια ἐκδήλωσι αἱρετική (σύμφωνα μὲ τοὺς Γ.Ο.Χ.), ὅπως ἡ ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου, ἀλλὰ μὲ αἵρεσι κατεγνωσμένη (καταδικασμένη) ἀπὸ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ τῶν ἁγίων Πατέρων καί, ἐπὶ πλέον, αἵρεσι ἡ ὁποία κηρύσσεται γυμνῇ τῇ κεφαλῇ καὶ ἐπ’ Ἐκκλησίας. Ἀπὸ ὅλα αὐτά, λοιπόν, ποὺ προϋποθέτει ὁ ἱερὸς Κανόνας διὰ τὴν Ἀποτείχισι, ἐμεῖς νομίζουμε ὅτι τίποτε δὲν συνέβη καί, ἂν ἐσεῖς ἔχετε ἀντίθετη ἄποψι, ἐμεῖς ὁμολογοῦμε ὅτι δὲν δυνάμεθα νὰ σᾶς τὴν ἀλλάξουμε, ἁπλῶς σᾶς παραπέμπουμε νὰ μελετήσετε τὴν ἐξέλιξι αὐτῆς τῆς ἀποτειχίσεως, ἡ ὁποία ἀπέκτησε τὸ 1935 Προτεσταντικὴ ἐκκλησιολογία, μὲ τὴν δημιουργία ἐκ τοῦ μὴ ὄντος ἄλλης «ἐκκλησίας» καὶ ἄλλων «ἐκκλησιῶν» τὸ 1937, καὶ τελικὰ μὲ τὸ Π.Η. νὰ λειτουργῆ σήμερα γιὰ τοὺς Γ.Ο.Χ., ὅπως ὁ προτεσταντικὸς θεσμὸς τοῦ Π.Σ.Ε., δηλαδὴ σὰν μία σκέπη καὶ ὀμπρέλα τοῦ παραταξιακοῦ Χριστιανισμοῦ.

Τότε λοιπόν, στὸν ἁγιορείτη π. Ἰωσήφ, κατέθεσα τὴν ἄποψι ὅτι, καὶ ἀποτείχισι νὰ ἔγινε τὸ 1924, ἔστω μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἔγινε, θὰ ἠδυνάμεθα ἐκ τῶν ὑστέρων νὰ εὑρεθῶμεν σὲ σωστὴ βάσι ἀποτειχίσεως, διότι ἡ ἐξέλιξι τῆς κρίσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους νὰ πρωτοστατοῦν καὶ νὰ ἐντάσσονται στὸ Π.Σ.Ε., νὰ κάνουν ἄρσι τῶν ἀναθεμάτων τῶν Παπικῶν, νὰ ἀναγνωρίζουν τὰ μυστήριά των κ.λπ., θὰ ἐξασφάλιζε καὶ θὰ διασφάλιζε τοὺς Γ.Ο.Χ. ὡς πρὸς τὶς προϋποθέσεις τὶς ὁποῖες θέτει ὁ 15^ος  κανόνας τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου διὰ τὴν Ἀποτείχισι. Ἡ ἐξέλιξις ὅμως τῶν Γ.Ο.Χ. μετὰ τὸ 1935 ἦταν καθαρὰ ὡς πρὸς τὴν ἐκκλησιολογία Προτεσταντικὴ καὶ δι’ αὐτὸ δὲν ἦτο δυνατόν, ὄχι νὰ σταθοῦν οἱ Γ.Ο.Χ. σὲ σωστὴ βάσι ἀποτειχίσεως, ἀλλὰ οὔτε καὶ νὰ ἐπουλώσουν τὶς μεταξύ των ἐκκλησιολογικὲς πληγές. Γιὰ ὅλα αὐτὰ βέβαια, αἴτιοι εἶναι οἱ τρεῖς Ἐπίσκοποι ποὺ ἀνέλαβαν τὴν ἀρχηγία τῶν Γ.Ο.Χ. τὸ 1935 καὶ εἰδικὰ ὁ κατευθυντήριος νοῦς αὐτῶν, δηλαδὴ ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος.
Εἶναι λυπηρὸ ὅμως, κ. Χατζηνικολάου, ποὺ οἱ Γ.Ο.Χ. σήμερα στέκονται πεισμόνως μόνο στὴν ἐξέλιξι τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ κλείνουν τελείως τὰ μάτια, ἀπὸ συμφώνου ὅλες οἱ παρατάξεις «ἐκκλησίες», στὴν ἐξέλιξι τὴν ἰδική των. Οἱ λόγοι ποὺ τὸ κάνουν αὐτὸ εἶναι ἀσφαλῶς προφανεῖς.

Στὴν παράγραφο δύο (2) τοῦ κειμένου σας μὲ τίτλο «Ἡ μεγαλυτέρα διαστροφὴ τῆς ἀλήθειας» ἀναφέρετε τὰ ἑξῆς:

«Ἡ μεγαλυτέρα διαστροφή πού κάμνει ἡ ἐν λόγῳ ὁμάς, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τήν ρίζαν καί τῶν ὑπολοίπων διαστροφῶν της, εἶναι ὅτι δῆθεν οἱ Ὀρθόδοξοι τοῦ Πατρίου Ἑορτολογίου (π.ἑ.) ἔχουν ἀνυψώσει εἰς δόγμα Πίστεως τό Ἰουλιανὸν Ἡμερολόγιον καί, ὡς ἐκ τούτου, εἶναι αἱρετικοί καί δή «χρονολάτραι»! Παραδείγματος χάριν, ὁ π. Ε.Τ. ἔγραψε προσφάτως τά ἑξῆς: «οἱ Γ.Ο.Χ. δι’ οὐδὲν ἄλλο ἐνδιαφέρονται, τίποτε ἄλλο δὲν θεωροῦν ἀδιαπραγμάτευτο εἰς βαθμὸν δογμάτων πίστεως καί, βέβαια, τίποτε ἄλλο δὲν θεωροῦν ὅτι ἀποτελεῖ τὸν μεταξύ τους ἀδιάσπαστο συνδετικὸ κρίκο, ὅσο τὸ Ἰουλιανὸ Ἡμερολόγιο». Εἰς δέ τήν ἀπό 28-11-2012 ἀπάντησίν του πρός τόν Μοναχόν Ἰωσήφ (σελ. 25), χρησιμοποιεῖ τόν ὅρον «χρονολάτραι» διά τούς Ὀρθοδόξους τοῦ π.ἑ.! Αὐτά, βεβαίως, ἀποτελοῦν αὐταποδείκτους διαστροφάς τῆς ἀληθείας, ὅπως καί ὅλα τά ὑπόλοιπα που γράφει, καί ἔχουν χιλιάκις ἀναιρεθῆ».

Εἰς τὸ σημεῖο αὐτὸ τοῦ κειμένου σας, κ. Χατζηνικολάου, εἰλικρινῶς θὰ ἐπιθυμοῦσα νὰ ἤμουν ἐγὼ ὁ διαστροφέας τῆς ἀλήθειας καὶ στὸ σημεῖο αὐτὸ ὁ συκοφάντης τῶν Γ.Ο.Χ. καὶ ἐσεῖς νὰ εἴσαστε ἀθῶοι ἀπὸ αὐτὴν τὴν κατηγορία. Γιὰ νὰ πιστοῦμε ὅμως εἰς αὐτὸ τὸ σοβαρὸ ἐκκλησιολογικὸ ζήτημα δὲν χρειαζόμεθα Γοχικὲς ἀποδείξεις, οὔτε "ἄλλ’ ἀντ’ ἄλλων" καὶ "ἥξεις ἀφίξεις", ἀλλὰ Πατερικὲς ἀποδείξεις καὶ ἔργα κυρίως, τὰ ὁποῖα νὰ συνάδουν μὲ τὰ λόγια.

Πρέπει λοιπόν, γιὰ νὰ ἀποδειχθῆ, ἂν ὄντως οἱ Γ.Ο.Χ. ἐδογματοποίησαν τὸ Ἰουλιανὸ Ἡμερολόγιο, νὰ μᾶς ἀπαντήσετε σὲ δύο τρεῖς βασικὲς ἐρωτήσεις, παραβιάζοντας ἴσως τὴν ἀπόφασί σας περὶ διακοπῆς περαιτέρω τοῦ διαλόγου. Οἱ ἀπαντήσεις σας δέ, θέλουμε νὰ εἶναι διπλές, δηλαδὴ τί πιστεύετε ἐσεῖς προσωπικὰ στὴν κάθε ἐρώτησι καὶ τί πιστεύουν οἱ Γ.Ο.Χ. γενικά, τοὺς ὁποίους προφανῶς ἔχετε ζήσει καὶ γνωρίσει τὶς ἰδέες καὶ ἀντιλήψεις των.

α) Ἂν κάποιοι, ὅπως π.χ. ἐμεῖς, εἴμεθα ἀποτειχισμένοι ἀπὸ τὴν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοὺς Οἰκουμενιστές, ἀλλὰ ἀκολουθοῦμε τὸ Νέο ἢ ὅπως τὸ ὀνομάζετε Παπικὸ Ἡμερολόγιο, σωζόμεθα ἢ ὄχι;

β) Ἂν κάποιοι, ὅπως π.χ. ἐμεῖς, εἴμεθα ἀποτειχισμένοι ἀπὸ τὴν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοὺς Οἰκουμενιστές, ἀλλὰ ἀκολουθοῦμε τὸ Ν.Η., εἴμεθα μέσα στὴν διαχρονικὴ Ἐκκλησία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως ἢ ὄχι; Διότι, ὅπως γνωρίζουμε μόνο μέσα στὴν Ἐκκλησία ὑπάρχει σωτηρία.

γ) Γιατί, οὐδεὶς Γ.Ο.Χ. δέχεται νὰ ἔχη μὲ κάποιον ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία, ἔστω καὶ ἂν ἀποτειχίστηκε ἀπὸ τὴν αἵρεσι, ἂν δὲν ἀκολουθῆ τὸ Ἰουλιανὸ Ἡμερολόγιο, ἢ ὅπως τὸ ἐβαπτίσατε Πάτριο Ἡμερολόγιο, τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ Παράδοσις καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία μᾶς διδάσκει ὅτι οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ διαφορετικὰ Ἡμερολόγια ἀκολουθοῦσαν καὶ συγχρόνως εἶχαν μεταξύ των ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία, ἀκόμα καὶ μετὰ τὴν πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο;

Ὅπως καταλαβαίνετε, κ. Χατζηνικολάου, ἐμεῖς δὲν βασιζόμεθα στὰ λόγια καὶ στὶς διαβεβαιώσεις τῶν Γ.Ο.Χ., ἀλλὰ θέλουμε τὰ δικά μας ἀποδεικτικὰ στοιχεῖα καὶ δι’ αὐτὸ θὰ σχολιάσωμε τὶς ἀπαντήσεις σας καί, ἂν ἀποδειχθῆ ὅτι εἰς τὸ σημεῖο αὐτὸ διαστρέφουμε τὴν ἀλήθεια καὶ ἀδικοῦμε τοὺς Γ.Ο.Χ., θὰ ζητήσωμε δημοσίως συγγνώμη. Θὰ ἀναφερθοῦμε  δὲ δευτερολογώντας καὶ στὸ τί ἀντιλήψεις ἐπικρατοῦν σήμερα στὸ Ἅγιον Ὄρος (στοὺς Ζηλωτὲς πατέρες) περὶ τοῦ Ἡμερολογίου, διότι καὶ αὐτὲς σηματοδοτοῦν τὶς θέσεις τῶν Γ.Ο.Χ.

Θὰ ἀφήσω ἀσχολίαστα ὅσα γράφετε γιὰ τὸν ἅγιο τῶν Γ.Ο.Χ. καὶ τὴν διδασκαλία του, τὴν ὁποία, ὅπως φαίνεται, ἔχουν οἱ Γ.Ο.Χ. σὰν δεύτερο Εὐαγγέλιο καὶ μὲ τὴν ὁποία θὰ ἀσχοληθῶ, ὅταν, δοθέντος τοῦ χρόνου, ἀναφερθῶ στὸν ἅγιο τῶν Γ.Ο.Χ., καὶ θὰ κάνω ἕνα μικρὸ σχολιασμὸ σὲ μιὰ πρότασί σας. Ἀναφέρετε, λοιπόν, στὴν παράγραφο δύο (2) περὶ τῆς μεγαλυτέρας διαστροφῆς τῆς ἀλήθειας τὰ ἑξῆς:

«Ἡ ἔκπληξίς μου δέ ἦτο ἀκόμη μεγαλυτέρα ὅταν ἀνέγνωσα τήν ἐκ μέρους τῆς ὁμάδος «γυμνῇ τῆ κεφαλῇ» κήρυξιν τῆς αἱρέσεως, ὅτι τό δόγμα τῆς ἑνότητος τῶν Ὀρθοδόξων εἶναι δῆθεν «ἀνύπαρκτον»(!!!) Ἡ αἵρεσις αὐτή προφανῶς ἀντιβαίνει εἰς τό 9ον ἄρθρον τοῦ Συμβόλου: «Εἰς Μίαν, Ἁγίαν, ...».

Ἐδῶ πρέπει νὰ σημειώσουμε, κ. Χατζηνικολάου, ὅτι μᾶς προσάπτετε κατηγορίες βλέποντας ὄνειρα. Ἐμεῖς πάντοτε ὁμιλήσαμε ὅτι δὲν ὑπῆρχε δόγμα ἑορτολογικῆς ἑνότητας κι ὄχι δόγμα γενικὰ ἑνότητος. Θὰ γνωρίζετε ἀσφαλῶς ὅτι τὰ δόγματα δὲν ἐδημιουργήθηκαν στὴν Ἐκκλησία σὺν τῷ χρόνῳ, ἀλλὰ σὺν τῷ χρόνῳ καταγράφηκαν, ἐνῶ ἀνέκαθεν ὑπῆρχαν, λόγῳ τῆς προσβολῆς τους ἀπὸ κάποιους αἱρετικούς. Ἡ δημιουργία νέων δογμάτων εἶναι γραμμὴ τοῦ Παπισμοῦ, μὲ τὴν δημιουργία τοῦ δόγματος τοῦ Filioque, τοῦ Πρωτείου τοῦ Πάπα, τοῦ Ἀλαθήτου, τῆς Ἀσπίλου συλλήψεως τῆς Παναγίας κ.λπ., καὶ ὅπως φαίνεται τὴν γραμμὴ αὐτὴ ἐσχάτως τὴν ἀκολούθησαν καὶ οἱ Γ.Ο.Χ. Αὐτὸ λοιπὸν ποὺ ἐγνώριζε ἀνέκαθεν ἡ Ἐκκλησία, ἐπίστευε καὶ προσηύχετο δι’ αὐτό, ἦτο τὸ δόγμα τῆς ἑνότητος τῆς Πίστεως, διὰ τῆς ὁποίας γίνεται ἡ ἐνσωμάτωσις εἰς τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ τὴν Ἐκκλησία. Ἂν ὑπῆρχε δόγμα ἑορτολογικῆς ἑνότητος, τότε κάθε φορὰ ποὺ κάποιοι τὸ παρέβαιναν, ἔπρεπε νὰ ἀποκόπτονται ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ὡς αἱρετικοί. Ἡ ἑορτολογικὴ ἑνότης ἦτο κάτι ἐπιδιωκόμενο στὴν Ἐκκλησία γιὰ προφανεῖς σκοπούς, οὐδέποτε ὅμως ἡ Ἐκκλησία τὸ ἐθεώρησε ὡς δόγμα. Ἔτσι λοιπόν, ὅπως τότε ποὺ ἡ Ἐκκλησία δὲν τὴν εἶχε τὴν ἑορτολογικὴ ἑνότητα, ἀλλὰ τὴν ἐπεδίωκε, δὲν ἔκανε σχίσματα, τὸ ἴδιο τώρα, ποὺ τὴν ἔχασε, πρέπει πάλι (χρησιμοποιώντας τὴν μέθοδο καὶ τὴν γραμμὴ τῶν Πατέρων) νὰ τὴν ἐπιδιώκη χωρὶς σχίσματα. Οἱ Γ.Ο.Χ. φυσικὰ κι ἐδῶ ἀκολούθησαν ἰδική τους πορεία.

Στὴν τρίτη παράγραφο μὲ τίτλο «Ἐπὶ πλέον διαστροφή», γράφετε γιὰ τὸ θέμα τῆς νηστείας τὰ ἑξῆς:

«Πρῶτον, γράφει ἡ ὁμάς ὅτι τό 1924 ἔγινε ἀλλαγή ἡμερολογίου καί ὄχι ἀλλαγή ἑορτολογίου. Ὡς γνωστόν, μία ἀπό τάς συνεπείας τῆς ἀλλαγῆς εἶναι καί ἡ κατ’ ἔτος θεσμική περικοπή τῆς νηστείας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων κατά 13 ἑορτασίμους ἡμέρας, ἐνίοτε δέ καί ἡ πλήρης κατάργησίς της, ὅταν τό Πάσχα ἑορτάζηται μεταξύ 5 καί 8 Μαΐου. Καί, ὅπως ἔχουν γράψει πρό ἐτῶν οἱ Ρῶσοι τῆς Διασπορᾶς, ἐφόσον οἱ «μή χρονολάτραι»(!) συνεχίσουν νά προσθέτουν 1 ἡμέραν κάθε 128 ἔτη, προκειμένου νά διατηρήσουν τήν ἰσημερίαν τήν 21ην Μαρτίου εἰς τό «διωρθωμένον Ἰουλιανόν» ἡμερολόγιον, ἕπεται ὅτι θά ἔλθῃ κάποτε ἡ ἐποχή κατά τήν ὁποίαν τό Πάσχα θά συμπίπτῃ μέ τήν ἑορτήν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, κατόπιν μέ αὐτήν τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου κ.λπ., αἱ δέ ἀντίστοιχοι νηστεῖαι θά καταργηθοῦν πλήρως! Ἀλλ’ ὡς προανεφέρθη, ἡ ὁμάς τοῦ π. Ε.Τ. γράφει ὅτι ἄν εἰς μίαν συγκεκριμένην στιγμήν μᾶς ἀναγκάσουν νά παραβῶμεν τήν ἐντολήν τῆς νηστείας (καί ὄχι νά τήν περικόψωμεν ἤ νά τήν καταγήσωμεν θεσμικῶς), τότε θά πρέπῃ ν’ ἀρνηθῶμεν, θυσιάζοντες ἀκόμη καί τήν ζωήν μας! Συνεπῶς, ἡ ὁμάς ἀντιφάσκει σκανδαλωδῶς μέ τήν ὑποστήριξίν της πρός τό ν.ἑ. καί τόν πόλεμόν της κατά τῶν Ὀρθοδόξων τοῦ π.ἑ.».

Ἐδῶ κ. Χατζηνικολάου, προσπαθεῖτε νὰ δικαιολογήσετε τὶς αὐθαιρεσίες τῶν Γ.Ο.Χ. μὲ μερικὰ πρακτικὰ γεγονότα, τὰ ὁποῖα ἀνάγεται σὲ θεσμούς.

Πρῶτον λοιπόν, δὲν ὑπάρχει θεσμικὴ περικοπὴ τῆς νηστείας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ἀλλὰ πρακτική, καὶ ἐσεῖς, ὡς καθηγητής, εἶναι ἄξιον ἀπορίας πῶς τὸ ἰσχυρίζεσθε. Καὶ δὲν ὑπάρχει θεσμικὴ περικοπή, διότι καὶ μὲ τὸ Ν.Η. ἡ νηστεία αὐτὴ ἀρχίζει, ὅπως μὲ τὸ Π.Η., τὴν Δευτέρα μετὰ τὴν ἑορτὴ τῶν Ἁγίων Πάντων καὶ τελειώνει, ὅπως καὶ μὲ τὸ Π.Η., μὲ τὴν ἑορτὴ τῶν Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων. Θεσμικὴ περικοπὴ θὰ ἐγίνετο, ἂν ἐκαθορίζετο ἄλλος τρόπος ἐνάρξεως ἢ λήξεως τῆς νηστείας. Ἡ περικοπὴ λοιπόν, γίνεται πρακτικά, ὄχι θεσμικά, λόγῳ δηλαδὴ τῆς διορθώσεως τοῦ σφάλματος τοῦ Π.Η.  Ἂν ὅμως π.χ. τὸ σφάλμα μετρήσεως τοῦ Π.Η. ἦτο ἀντίθετο, δηλαδὴ δὲν ἔχανε ἀλλὰ πήγαινε μπροστὰ στὸ χρόνο, τότε μὲ τὴν διόρθωσι θὰ εἴχαμε αὔξησι πρακτικὰ τῆς νηστείας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ ὄχι μείωσι. Οἱ ἡμέρες δὲ ποὺ περικόπτονται δὲν εἶναι, σύμφωνα μὲ τὶς μετρήσεις τῶν Γ.Ο.Χ., δεκατρεῖς (13), ἀλλὰ ἐννέα (9) καὶ κάποιες φορὲς λιγότερες, ὅταν δηλαδὴ τὸ Πάσχα εἶναι ὄψιμο, ἀφαιροῦνται δηλαδὴ οἱ νηστίσιμες ἡμέρες Τετάρτη καὶ Παρασκευή. Αὐτὸ ἀσφαλῶς πρακτικὰ δὲν ἔχει κάποια ἐπίπτωσι στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, δεδομένου τοῦ ὅτι περισσότερες ἀπὸ τὶς μισὲς ἡμέρες τοῦ χρόνου εἶναι ἐκκλησιαστικὰ νηστίσιμες.

Εἶναι γεγονὸς ὅτι μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου, τὸ μὲν Ν.Η. θὰ χάνη διαρκῶς τὴν σχέσι μεταξὺ κινητῶν καὶ ἀκινήτων ἑορτῶν, ἐκτὸς ἂν οἱ Ἑβραῖοι διορθώσουν καὶ αὐτοὶ τὸ σεληνιακό τους Ἡμερολόγιο, μὲ βάσι τὴν πραγματικὴ ἰσημερία τῆς ἀνοίξεως, τὸ δὲ Π.Η. θὰ χάνη τὴν σχέσι τῶν ἑορτῶν μὲ τὶς ἐποχές. Δηλαδὴ θὰ ἑορτάζωμε τὴν Κοίμησι τῆς Θεοτόκου τὸν Αὔγουστο καὶ θὰ εἶναι χειμῶνας, θὰ διαβάζουμε τὰ σταφύλια στὴν Ἐκκλησία, ὅπως εἴθισται, τὴν ἡμέρα τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, καὶ τὰ σταφύλια θὰ ἔχουν τελειώσει, διότι θὰ εἶναι χειμώνας! Ἀκόμα στὴν ἀρχὴ κάθε μῆνα θὰ διαβάζουμε στὸ Συναξάρι π.χ. «Μὴν Δεκέμβριος ἔχων ἡμέρας λά (31). Ἡ ἡμέρα ἔχει ὥρας θ΄ (9) καὶ ἡ νύξ ὥρας ιε΄ (15), καὶ θὰ ψευδόμεθα, διότι θὰ συμβαίνη τὸ ἐντελῶς ἀντίθετο. Ἡ τήρησις λοιπόν τοῦ κάθε Ἡμερολογίου θὰ ἔχη κάποιες ἐπιπτώσεις στὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωή.

Τὸ βασικὸ ὅμως, τὸ ὁποῖο πιστεύω ὅτι ἀποκρύπτετε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους σκοπίμως γιὰ νὰ τοὺς ἔχετε στὴν μάνδρα τῶν Γ.Ο.Χ., εἶναι, κ. Χατζηνικολάου, τὸ μεγάλο πλεονέκτημα τοῦ Ν.Η., τὸ ὁποῖο δὲν δημιουργεῖ καμία σύγχυσι στὴν τέλεσι τῶν ἑορτῶν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ καὶ τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου, τὰ ὁποῖα συμβαίνουν στὸ Π.Η. Ὡς γνωστὸν συμβαίνει πολλὲς φορὲς ἡ ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ νὰ συμπίπτη τὴν Μεγάλη ἑβδομάδα καὶ δὴ τὴν Μεγάλη Παρασκευὴ καὶ τὸ Μ. Σάββατο. Ἐπειδὴ λοιπόν, ἀπαγορεύεται ἡ μετάθεσις αὐτῶν τῶν δύο Δεσποτικῶν  ἑορτῶν, ἐξ αἰτίας τοῦ ὅτι ἡ μὲν μία δηλώνει τὴν ἐννεαμηνιαία κυοφορία τοῦ Κυρίου, καὶ ἡ ἄλλη τὴν τεσαρρακονθήμερη περίοδο μετὰ τὴν Γέννησι, κατὰ τὴν ὁποία ἔπρεπε νὰ τελεστοῦν οἱ διατάξεις τοῦ Νόμου, οἱ Πατέρες, προκειμένου νὰ πολεμήσουν τὴν αἵρεσι τοῦ Δοκητισμοῦ, ἡ ὁποία ἐδίδασκε ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἦτο πραγματικὸς ἄνθρωπος, ἀλλὰ κατὰ φαντασίαν, ἐθέσπισαν νὰ μὴν μετατίθενται αὐτὲς οἱ ἑορτὲς πρὸς δήλωσι τῆς πραγματικῆς ἐνανθρωπίσεως τοῦ Κυρίου. Ἔτσι λοιπόν, ὅταν συμπέση π.χ. ἡ ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τὴν Μεγάλη Παρασκευὴ ἢ τὸ Μεγάλο Σαββάτο, τὸ τυπικὸ εἶναι τόσο μπερδεμένο ποὺ δὲν ξέρεις ἂν πρέπη νὰ γελᾶς ἢ νὰ κλαῖς. Λέγονται τὴν ἴδια ἡμέρα καὶ ὥρα τὰ ἐντελῶς ἀντίθετα, ὅπως π.χ. «Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου» καὶ «Σήμερον χαρᾶς Εὐαγγέλια»· ἢ τὸ «Εὐαγγελίζου γῆ χαρὰν μεγάλη» καὶ τὸ «ἔδωκαν εἰς τὸ βρῶμα μου χολὴν καὶ εἰς τὴν δίψαν μου ἐπότισάν με ὄξος» καὶ τόσα ἄλλα. Τὸ τυπικό, λόγου χάριν, τῆς Μονῆς Διονυσίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τὸ ὁποῖο ἔχει ἐκδοθῆ χειρόγραφο, ὅπως ὑπάρχει στὴν Μονή, ἔχει στὴν ἀκολουθία τῶν Παθῶν δεκατρία (13) Εὐαγγέλια, προσθέτοντας ἐνδιάμεσα, μετὰ τὸ ἕκτο Εὐαγγέλιο καὶ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ὄρθρου τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, καὶ βέβαια, τὴν Μεγάλη Παρασκευή, τὴν πλέον πένθιμη ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας, ἔχει Θ. Λειτουργία τοῦ ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου καί, φυσικά, κατάλυσι νηστείας τῆς αὐστηρότερης τοῦ χρόνου. Ἀφήνω κατὰ μέρος καὶ τὶς παρελάσεις, τὶς δοξολογίες, τὶς καταθέσεις στεφάνων κ.λπ. ποὺ ἀπαιτεῖ ἡ Ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες, τὰ ὁποῖα βέβαια δὲν ὑφίστανται στοὺς ἄλλους ὀρθόδοξους λαούς.

Μιὰ παρομοία ἀλλὰ μικροτέρας ἐντάσεως σύγχυσις τοῦ τυπικοῦ γίνεται, ὅταν ἡ ἑορτὴ τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου συμπέση τὴν Καθαρὰ Δευτέρα. Ὅλα αὐτὰ συμβαίνουν στὸ Π.Η., ἐνῶ στὸ Ν.Η. ποτὲ δὲν συμπίπτει ἡ ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα, οὔτε βέβαια ἡ Ὑπαπαντὴ τοῦ Κυρίου τὴν Καθαρὰ Δευτέρα.

Τὸ πρόβλημα λοιπόν, κ. Χατζηνικολάου, εἶναι: γιατί ὅλα αὐτὰ τὰ πλεονεκτήματα τοῦ Ν.Η., τὰ ὁποῖα ἔχουν ἄμεση σχέσι καὶ σύνδεσι μὲ τὸ ἑορτολόγιο τῆς Ἐκκλησίας, τὰ ἀποκρύπτετε ἀπὸ τοὺς Γ.Ο.Χ. καὶ διαρκῶς λέτε γιὰ τὰ ἐλαττώματα καὶ τὶς ἐλλείψεις, σὰν τὰ παλαιὰ μαγνητόφωνα στὰ ὁποῖα κόλαγε ἡ βελόνα καὶ ἔλεγαν διαρκῶς τὰ ἴδια λόγια;

Θὰ ἀναφερθῶ ἀκόμα ἀκροθιγῶς σὲ ἕνα δύο σημεῖα τοῦ κειμένου σας καὶ θὰ κλείσω τὸν λόγο, διότι ἤδη ἐμακρηγόρησα.

Ἀναφέρετε στὸ ἴδιο κεφάλαιο τὰ ἑξῆς:

«Εἰς δέ τά «Παραλειπόμενα» τοῦ Βιβλίου ΙΑ' τῆς «Δωδεκαβίβλου» τοῦ Δοσιθέου Ἱεροσολύμων (σελ. 232), ἀναγιγνώσκομεν ὅτι ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος τοῦ 1593 ἐπί Ἱερεμίου Β' τοῦ Τρανοῦ ἀπεφάσισεν ὅτι «τό νέον καλαντάριον τό ἐπινοηθέν παρά τῶν Λατίνων νά ἀναθεματίζεται» (ἡμετέρα ἡ ἔμφασις)».

Ἐδῶ, κ. Χατζηνικολάου, θέλω νὰ σᾶς ἐπιστήσω τὴν προσοχή, χωρὶς νὰ θέλω ἐγὼ νὰ κάνω τὸν δάσκαλο σὲ σᾶς τὸν καθηγητή, ὅτι θὰ ἔπρεπε κανονικὰ πρῶτα νὰ ἀποβάλλετε τὴν Γοχικὴ νοοτροπία καὶ μετὰ τὸν χαρακτηρισμὸ τῶν Γ.Ο.Χ., τὸν ὁποῖο ἤδη δὲν ἀποδέχεστε. Διότι, σύμφωνα μὲ τὴν Γοχικὴ νοοτροπία ἐψαλιδίσατε τεχνηέντως τὸ κείμενο καὶ τὸ ἐφέρατε στὰ μέτρα τῶν Γ.Ο.Χ. Τὸ κείμενο λοιπὸν ὁλόκληρο ἀναφέρει τὰ ἑξῆς:

«Δέκατον καὶ τελευταῖον (ἀπαριθμεῖ ὁ Δοσίθεος τὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου), ἵνα τὸ πάσχα γίνηται καθὼς τὸ ἐδιώρισεν ἡ πρώτη σύνοδος καὶ τὸ νέον καλαντάριον τὸ ἐπινοηθὲν παρὰ τῶν Λατίνων νὰ ἀναθεματίζεται» (Δοσιθέου Ἱεροσολύμων Παραλειπόμενα βιβλ. ΙΑ΄, σελ. 232).

Ἐδῶ λοιπὸν φαίνεται ὅτι ἡ Σύνοδος ἀναθεμάτισε τὸ Ἡμερολόγιο ἐξ αἰτίας τῆς καινοτομίας τῶν Λατίνων στὴν ἑορτὴ τοῦ Πάσχα καὶ ἐσεῖς τὸ παραλείψατε αὐτὸ γιὰ νὰ φαίνεται τὸ ἀντίθετο, ὅτι δηλαδὴ ἀναθεματίστηκε ἀνεξάρτητα ἀπὸ αὐτό, ἁπλῶς σὰν Ἡμερολόγιο. Γιὰ τὸ ἴδιο λοιπὸν θέμα καὶ γιὰ τὴν ἴδια Σύνοδο μιλάει σὲ ἄλλο σημεῖο τοῦ ἰδίου βιβλίου ὁ Δοσίθεος, χωρὶς νὰ ἀναφέρη κἂν τὸ Ἡμερολόγιο, ἀλλὰ μόνο τὴν καινοτομία τοῦ Πάσχα.

(Παραλειπόμενα, Βιβλίο ΙΑ΄, σελ. 57, Ἐκδ. Ρηγοπούλου).

Ἀπὸ αὐτὸ τὸ κείμενο ποὺ δὲν ἐπαρουσιάσατε, κ. Χατζηνικολάου, φαίνεται ἡ προσπάθειά σας “νὰ παρουσιάσετε τὴν νύχτα ἡμέρα”, πάντοτε στὰ πλαίσια τῶν Γοχικῶν δεδομένων.

Τέλος κατωτέρω στὸ ἴδιο κεφάλαιο ἀναφέρετε τὰ ἑξῆς:

«Εἰς τήν ἀπό 28-11-2012 ἀπάντησίν του πρός τόν Μοναχόν Ἰωσήφ (σελ. 18), ὁ π. Ε.Τ. εἰσήγαγε μίαν σύγχυσιν ἐπ’ αὐτοῦ, ὅτι ἡ λέξις «ἤτοι» εἰς τόν σχετικόν τίτλον τοῦ Δοσιθέου «Πρᾶξις Συνοδική ἐν ἧ καί ἀποβολή τοῦ νέου καλενταρίου, ἤτοι τῆς περί τό πάσχα λατίνων καινοτομίας» σημαίνει «δηλαδή», ὅπως τήν ἀντιλαμβανόμεθα ἡμεῖς σήμερον, καί ἐκ τούτου συμπεραίνει ὅτι ἡ Σύνοδος τοῦ 1593 ἀπηγόρευσεν δῆθεν μόνον τήν ἀλλαγήν τοῦ Πασχαλίου, ἀλλ’ ὄχι καί τήν διόρθωσιν τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου! Ἀλλ’ ὁ π. Ε.Τ. ἀγνοεῖ τάς ἄλλας Συνόδους πού κατεδίκασαν τό νέον ἡμερολόγιον, ὅπως καί κάθε ἄλλον νεωτερισμόν, ὅπως εἶναι αἱ Σύνοδοι τοῦ 1583 καί τοῦ 1848. Ἐπιπροσθέτως, συμφώνως μέ τό Λεξικόν τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς Γλώσσης τοῦ Ἰ. Σταματάκου, 1994, σελ. 439, ἡ λέξις «ἤτοι» εἰς τήν Ἀρχαίαν Ἑλληνικήν σημαίνει “ἤ τῷ ὄντι”, τοὐτέστιν “εἰς τήν πραγματικότητα” ἤ “κυρίως”».

Ὥστε λοιπόν, ἡ ἑρμηνεία αὐτὴ τοῦ «ἤτοι» ὡς αἰτιολογικὸν μὲ τὴν λέξι «δηλαδή», ἀποτελεῖ σύγχυσι κ. Χατζηνικολάου; Αὐτὸ θὰ ἠδυνάμην νὰ τὸ δεχθῶ, ἀλλὰ μόνο ὅτι εἰσαγάγει σύγχυσι καὶ ταραχὴ προσέτι, ἴσως καὶ πονοκέφαλο, ἀλλὰ μόνο στοὺς Γ.Ο.Χ. Σᾶς ἀναφέρω λοιπόν, τὰ ἑξῆς: Τὸ λεξικὸν τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης Δ. Σκαρλάτου τοῦ Βυζαντίου ἔχει αὐτὴν τὴν ἑρμηνεία καὶ μάλιστα ὡς μεταγενεστέρα. Ἐπίσης τὸ Μέγα Λεξικὸν τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης (LIDDELL-SCOTT) ἔχει καὶ αὐτὴν τὴν ἑρμηνεία καὶ, μάλιστα, τὸ ταυτίζει εἰς αὐτὴν τὴν περίπτωσιν μὲ τὸ «ἤγουν».

Θὰ θέλαμε ἐπ’ αὐτοῦ, κ. Χατζηνικολαόυ, νὰ μᾶς δώσετε ἐσεῖς μία αὐθεντικὴ ἑρμηνεία τοῦ τίτλου τοῦ κεφαλαίου αὐτοῦ, ἔστω μὲ τὴν σημασία ποὺ ἐσεῖς τοῦ ἀποδίδετε, ἀρκεῖ νὰ βγαίνει νόημα καὶ βέβαια, νὰ ἔρχεται σὲ συμφωνία μὲ ὅσα σᾶς ἐπαρουσιάσαμε ἀπὸ τὸν Δοσίθεο ἐπὶ τοῦ θέματος τούτου, τὰ ὁποῖα ἐσεῖς ἀποκρύψατε. Περιμένουμε τὶς ἀπαντήσεις σας ἐπὶ τῶν ἐρωτήσεων, τὶς ὁποῖες σᾶς ἐθέσαμε, ἔστω καὶ ὀλιγόλογες ἐξ αἰτίας τῆς ἐλλείψεως τοῦ χρόνου σας.

Εὐχόμενος τὰ βέλτιστα διὰ τὴν κατ’ ἄμφω ὑγεία

Σᾶς χαιρετῶ μὲ τὴν ἐν Κυρίῳ ἀγάπη

Ἱερομόναχος Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς