«Η γαρ πλάνη ουδαμού ίσταται»!

«Ἡ γὰρ πλάνη οὐδαμοῦ ἵσταται»

 «Καὶ πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῇν ἐν Χριστῷ ᾽Ιησοῦ διωχθήσονται· πονηροὶ δὲ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι. σὺ δὲ μένε ἐν οἷς ἔμαθες καὶ ἐπιστώθης» (Β´ Τιμ. γ´ 12-14).

Οἱ Γραφὲς καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἔχουν κατὰ καιροὺς ἐπισημάνει τὸ βάραθρο τῶν κακῶν στὸ ὁποῖο ἔχουν ὀλισθήσει καὶ οἱ αἱρετικοὶ «ὡς ἄφρονες»· οἱ ἴδιοι, ὅμως, δὲν τὸ καταλαβαίνουν, ἐπιβεβαιώνοντες τὴν διδασκαλία τῆς Γραφῆς, ὅτι ὁ ἀσεβὴς καὶ ὁ αἱρετικὸς δὲν μπορεῖ νὰ γνωρίσει καὶ νὰ κατανοήσει τὴν ἀλήθεια, ἀφοῦ ὁ ἐγωϊσμὸς τὸν ἐμποδίζει, καὶ προχωρεῖ «ἀπὸ γκρεμὸ σ’ ἄλλο γκρεμό». Παρόμοιο κακὸ παθαίνουν καὶ ὅσοι ἐπικοινωνοῦν μαζί τους.

Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας χαρακτηρίζει παράφρονα τὸν αἱρετικό:

«Τοιαῦτα μὲν οὖν ὁ παράφρων ἑαυτῷ συνείρει κακὰ καὶ πάσαις ὁμοῦ ταῖς θείαις γραφαῖς ἀντιφωνῶν οὐκ αἰσχύνεται, τὸ γεγραμμένον ἐφ' ἑαυτῷ δεικνύων ἀληθές. Ὅταν ἔλθῃ "ἀσεβὴς εἰς βάθος κακῶν καταφρονεῖ." λίαν γὰρ ὄντως ἐβάθυνεν εἰς κάκωσιν ἐξ ἀνοίας ὁ θεομάχος, τὸ μὲν ἐξ ἀληθείας ὀρθοῦσθαι παραιτούμενος, τῇ δὲ σαθρότητι τῶν οἰκείων ὀκλάζων λογισμῶν»^[1].

Ὁ Ἀστέριος Ἀμασείας γράφει: «Ἐπειδὰν ἅπαξ ψυχὴ τῆς ἀληθείας καταθρασύνηται καὶ τὸ καινοτομεῖν ἐκπλήκτως ἀντὶ τοῦ ζῆν ἐν τάξει προέληται, οὐδὲν αὐτὴν ἐπιστρέφειν ἱκανὸν εἰς τὴν εὐθεῖαν… ὁδόν· ἐνδακοῦσα δὲ τὸν χαλινὸν ὥσπερ τις πῶλος δυσήνιος φέρεται πρὸς τὸ βάραθρον νικῶσα τὸν ἀναβάτην νοῦν τῇ πρὸς τὴν κακίαν ὁρμῇ, ὥσπερ δὴ καὶ τοὺς Εὐνομιανοὺς τούτους ἔστιν ἰδεῖν»^[2].

Ἅπαξ λοιπὸν καὶ εἰσαχθεῖ στὰ τῆς πίστεως κάποια καινοτομία, αὐτὴ πολλαπλασιάζεται, γεννᾶ συνεχῶς νέες αἱρεσεις καὶ κακόδοξες συμπεριφορὲς καὶ δὲν σταματᾶ πουθενά, ὅπως διδάσκει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Ἡ αἵρεση εἶναι μεταδοτικὴ ἀσθένεια καὶ οἱ συνειδητὰ αἱρετικοὶ ἀδιόρθωτοι:

«Ὅταν γάρ τι καινὸν ἐπεισενεχθῇ, ἀεὶ καινοτομίας τίκτει· καὶ ἄπειρος ἡ πλάνη τοῦ ἐξελθόντος τὸν λιμένα τὸν εὔδιον, καὶ οὐδαμοῦ στήσεται.  Ἐπὶ πλεῖον γὰρ προκόψουσιν ἀσεβείας, φησί, καὶ ὁ λόγος αὐτῶν, ὡς γάγγραινα, νομὴν ἕξει. Ἀκάθεκτον κακόν, οὐκέτι ἰατρείᾳ κατασχεθῆναι δυνάμενον, ἀλλὰ τὸ πᾶν λυμαίνεται. Δείκνυσιν ὅτι νόσος ἐστὶν ἡ καινοφωνία (ἡ αἵρεση), μᾶλλον δὲ νόσου χαλεπωτέρα. Ἐνταῦθα τὸ ἀδιόρθωτον αὐτῶν δηλοῖ, καὶ ὅτι οὐχ ἁπλῶς, ἀλλ' ἑκόντες ἀπεπλανήθησαν· ὅθεν καὶ μάλιστα οὗτοί εἰσιν ἀδιόρθωτοι»^[3].

Καὶ ὁ Θεοδώρητος Κύρου: «(ιστ΄). ”Τὰς δὲ βεβήλους κενοφωνίας περιίστασο”». Ἔδειξε σαφῶς ὡς ὀρθοτομίαν ἐκάλεσε τὴν τῆς ἀληθείας διδασκαλίαν. Φεύγειν γὰρ αὐτῶν παρῄνεσε τὰ μυσαρὰ καὶ μάταια δόγματα^[4]. “Ἐπὶ πλεῖον γὰρ προκόψουσιν ἀσεβείας· (ιζ΄). καὶ ὁ λόγος αὐτῶν ὡς γάγγραινα νομὴν ἕξει”. Πάθος ἐστὶν ἡ γάγγραινα, ἕρπον καὶ τὸ ὑγιαῖνον τοῦ σώματος λυμαῖνον. Τούτῳ τοὺς τἀναντία τῇ ἀληθείᾳ διδάσκειν ἐπιχειροῦντας ἀπείκασε. Διαφθείρουσι γὰρ πολλάκις καὶ τοὺς τοῦ πάθους ἀπηλλαγμένους· τίθησι δὲ καὶ τὰ ὀνόματα τούτων, οἷς τὸ πάθος ἀπείκασεν. “Ὧν ἐστιν Ὑμέναιος καὶ Φιλητός”»^[5].

Ἀλλὰ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δὲν συμβουλεύει νὰ ἀποφεύγουμε μόνο ἐκείνους τοὺς αἱρετικοὺς ποὺ σφάλλουν στὸ περὶ τοῦ Θεοῦ Δόγμα (ὅπως κάποιοι ἐκκλησιαστικοὶ “ἡγέτες” γράφουν), δὲν λέγει πὼς μόνον αὐτοὶ μολύνουν, ἀλλὰ νὰ ἀποφεύγουμε ὅλους τοὺς αἱρετικούς, καὶ αὐτοὺς ποὺ σφάλλουν σὲ φαινομενικὰ μικρότερης σημασίας σημεῖα τῆς Πίστεως, ὅπως ἐπισημαίνει ὁ ἅγιος Νικόδημος: «Καλῶς εἶπεν ἀνωτέρω ὁ θεῖος Ἀπόστολος, ὅτι οἱ λόγοι τῶν αἱρετικῶν προκόπτουσιν εἰς περισσοτέραν ἀσέβειαν· διότι φαίνεται μέν, ὅτι ἡ αἵρεσις τοῦ Ὑμεναίου καὶ τοῦ Φιλητοῦ, ἀνέτρεπε μόνην τὴν ἀνάστασιν τῶν νεκρῶν· πολλὰ ὅμως καὶ ἄλλα πονηρὰ δόγματα ἐγενῶντο ἀπὸ τὴν αἵρεσιν ταύτην»^[6].

Τί ἄλλο, ὅμως, κάνει τὸ αἱρετικὸ Βατικανὸ ἐπὶ τόσους αἰῶνες, παρὰ νὰ ἐπιμένει στὶς αἱρέσεις του ἀμετανόητα, νὰ ἐπινοεῖ καινούργιες καὶ νὰ περιφρονεῖ τὴν Ὀρθόδοξη διδασκαλία; Τί ἄλλο κάνουν ἐπὶ δεκαετίες οἱ συγκοινωνοῦντες μὲ τὸ Βατικανὸ Οἰκουμενιστές;

Εἶναι λοιπόν, κοινὴ ἐκκλησιαστικὴ ἐμπειρία, ὅτι οἱ ἀσεβεῖς αἱρετικοὶ «προκόψουσιν ἐπὶ πλεῖον ἀσεβείας». Γράφει γι’ αὐτοὺς ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἑρμηνεύοντας τὸ 2Τιμ. 3, 9:

«Ὅτι ἀρχόμενοι καινοτομεῖν καὶ πλανᾷν οὐ στήσονται τῆς πλάνης, ἀλλ' ἀεὶ ἐξευρήσουσιν ἀπάτας καινὰς καὶ δόγματα διεφθαρμένα· καὶ γὰρ ἡ πλάνη οὐδαμοῦ ἵσταται»^[7], ὁ δὲ ἅγιος Νικόδημος λέγει: «τῶν αἱρετικῶν ἡ κακοδοξία, πάντοτε πηγαίνει εἰς τὸ χειρότερον  καὶ γίνεται μεγαλυτέρα πληγή…»^[8]. Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο συμπληρώνει: «...οἱ αἱρετικοὶ καὶ ψευδοδιδάσκαλοι, ἀφοῦ ἄρχισαν μίαν φορὰν νὰ ἐξερνοῦν τὰ πονηρὰ καὶ πεπλανημένα των δόγματα, δὲν θέλουν σταθοῦν μέχρι τούτου, ἀλλὰ πάντοτε θέλουν ἐφευρίσκουν νεώτερα καὶ πονηρότερα δόγματα»^[9].

---

[1] Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην, ὅπ. παρ., σελ. 354-358.

[2] Ἀστερίου ἐπισκόπου Ἀμασείας, Ἐγκώμιον εἰς τοὺς ἁγίους μάρτυρας, T.L.G., Homily 10, c. 18, s. 1, l. 2.

[3] Χρυσοστόμου Ἰωάννου, Ὑπόμνημα εἰς τὴν πρὸς Τιμόθεον, T.L.G.,  vol 62, pg 628, ln 38.

[4] Δὲς καὶ Χρυσοστόμου Ἰω., Ἐκλογαὶ διαφόρων λόγων, ὁμ. α΄, Περὶ ἀγάπης, T.L.G., vol 63, pg 574, ln 8-16: «Εἰ γάρ τινα τῶν ἡμετέρων μελῶν πολλάκις ἀποτέμνομεν, ὅταν αὐτά τε ἀνιάτως ἔχῃ, καὶ τοῖς λοιποῖς λυμαίνηται, πολλῷ μᾶλλον ἐπὶ τῆς ψυχῆς τοῦτο ποιεῖν χρή. Οὐδὲν γὰρ οὕτω βλαβερόν, ὡς συνουσία πονηρά· ὅσα γὰρ ἀνάγκη μὴ δύναται, δύναται φιλία πολλάκις εἰς βλάβην καὶ ὠφέλειαν. Ὁ δὲ τοῖς ἐχθροῖς τοῦ βασιλέως συμφιλιάζων, οὐ δύναται φίλος τοῦ βασιλέως εἶναι. Τῆς γὰρ φιλίας τῆς διὰ τὸν Χριστὸν τὸ μῖσος τὸ δι' αὐτὸν πολλῷ βέλτιον».

[5] Θεοδώρητου Κύρου, Ἑρμην. ιδ΄ ἐπιστολῶν Ἀποστ. Παύλου, T.L.G.,  v. 82, p. 841, l. 40-51.

[6] Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Ἑρμηνεία εἰς τὰς ΙΔ΄ Ἐπιστολὰς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τόμ. 3^ος, Ἐκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», σελ. 319.

[7] Χρυσοστόμου Ἰω., Ὑπόμνημα εἰς τὴν πρὸς Τιμόθεον ἐπιστ. δευτέρα, ὁμιλ. α΄, T.L.G.,  vol 62, pg 644, ln 51-54. 

[8] Νικοδήμου Ἁγιορείτου, ὅπ. παρ., σελ. 318.

[9] Νικοδήμου Ἁγιορείτου, ὅπ. παρ., σελ. 339.