«Και μίαν έθετο εκκλησίαν τη πίστει και τω φρονήματι»

    (Δογματικά – Θεόληπτος Φιλαδελφείας, ο Ομολογητής)

      «Πρέπει πάση θυσία, να διαμορφωθεί δυναμική ενότητας και συντονισμού των Ορθοδόξων δυνάμεων έναντι της παναιρέσεως του οικουμενισμού»!

Σήμερα, ζούμε σε μια ευρεία κρίση της κοινωνίας μας και της εκκλησίας. Το εκκλησιαστικό σώμα, αγνοώντας την πατερική διδασκαλία, αδυνατεί να αυτοπροσδιορισθεί ορθόδοξα και να προσδιορίσει τα θεολογικά του μεγέθη. Αναλώθηκε και καταναλώθηκε σε μια τραυματική  «Δυνητική» πορεία έναντι του οικουμενισμού.

Ο αγωνιστικός, διεισδυτικός και νηφάλιος Πατερικός λόγος, αγνοείται και κυριαρχεί στα εκκλησιαστικά θέματα μια δυσπιστία, μια αδιαφορία και ένας μικροαστικό φόβος έναντι της αποτειχίσεως που διδάσκει η ίδια η Εκκλησία.

Ο Άγιος Θεόληπτος στους Δογματικούς του λόγους, οριοθετεί την πραγματική Εκκλησία του Χριστού και φανερώνει το πραγματικό της πρόσωπο. Γράφει:

«Ώσπερ δε τινά παράδεισον, τας κατά τόπους φυτεύσας εκκλησίας (ο Χριστός) συνήγαγε πάντας ημάς εν αυταίς και μίαν έθετο εκκλησίαν τη πίστει και τω φρονήματι».

Προβάλλει την μοναδική Εκκλησία που υπάρχει, ως χώρο ζωής (Παράδεισος), ζωής αιώνιας, έννοια πρωτολογική και εσχατολογική στη θεολογία. Αυτή η Εκκλησία τονίζει, έχει μόνο μία ορθή πίστη, που κινείται μέσα στο φως του Χριστού.

Τονίζει, ακόμη, το ενιαίο φρόνημα της διαχρονικής Εκκλησίας, το οποίο διαμορφώνει η Γραφή και η διδασκαλία των αγίων. Γράφει σχετικά (στον ίδιο Λόγο):

«…και μία κεφαλή πάντων υμών ο Χριστός οράται συνέχων και συσφίγγων υμάς προς εαυτόν και προς αλλήλους τω συνδέσμω της μιας πίστεως και του ενός φρονήματος και της μιας εκκλησίας».

Αντίθετα, στην Κρήτη κατοχυρώθηκαν «συνοδικά» και άλλες «εκκλησίες», με διαφορετικά «πιστεύω», ποικίλων «φρονημάτων»! Την βάση της εκκλησιολογικής λογικής του Οσίου Θεολήπτου, την εκφράζει ο Ι. Χρυσόστομος στην ομιλία του περί Μετανοίας (PG 49, 335-337).

Υπογραμμίζει ο Ι. Πατήρ: «Τις γαρ τοιούτος λιμήν, οίος η Εκκλησία; Τις τοιούτος παράδεισος, ως η σύνοδος η υμετέρα;».

Μετάφραση: «Διότι ποίον λιμάνι είναι τέτοιο, όπως η Εκκλησία; Ποιος παράδεισος ομοιάζει προς την ιδικήν σας σύναξιν;».

Αναμφίβολα, στην διαχρονική Εκκλησία, η συνοδική βάση της επικεντρώνεται στην μία ορθή πίστη και στο αυτό φρόνημα, «ίνα και αυτοί εν ημίν εν ώσιν» (Κατά Ιωάννη – 17,21).

Με όρους Φυσικής–Τεχνολογίας εκφραζόμενοι, η «σύνοδος» της Κρήτης αποτελεί–εκφράζει τον ρυθμό διάχυσης της οικουμενιστικής θεολογίας με καινοτομική–αιρετική δραστηριότητα στο σώμα της Εκκλησίας, σ’ αντίθεση με τον υψηλό (συνοδικό) βαθμό εκκλησιοποίησης των Πατέρων.

Μια Εκκλησία υπάρχει, αδιαίρετος, και μόνο μια πίστη την χαρακτηρίζει (η Ορθοδοξία) και μόνο ένα φρόνημα έχει η Εκκλησία, μας διδάσκει ο Όσιος Θεόληπτος Φιλαδελφείας, ο Ομολογητής, εκφράζοντας την πραγματικότητα των Αποστολικών χρόνων: «Του πλήθους των πιστευσάντων ην η καρδία και η ψυχή μία» (Πράξ. 4, 32).

Στη συνέχεια διευκρινίζει:

«Ούτω μεν ουν οι εν τη Εκκλησία του Θεού παραμένοντες διατρέφονται και ζωογονούνται και την πνευματικήν αυξάνονται προκοπήν τοις θείοις λόγοις και πόνοις των κατά Θεόν πολιτευσαμένων διηνεκώς αρδόμενοι· όπερ γαρ εστί το σιτίον τω σώματι, τούτο πέφυκεν ο θείος λόγος τη ψυχή».

Μετάφραση: «Έτσι λοιπόν, όλοι που παραμένουν στην Εκκλησία του Θεού, τρέφονται και έχουν ζωή και πνευματική αυξητική προκοπή, με τα θεία λόγια και τους πόνους των αγίων ανθρώπων, που πολιτεύθηκαν κατά το θέλημα του Θεού, ποτίζοντας (έτσι) συνεχώς την ψυχή τους. Ότι είναι ο άρτος – φαγητό για το σώμα, είναι ο λόγος του Θεού για την ψυχή».

Επίκαιρη η επισήμανση του Αγίου, ως προς το ποιοι πράγματι ανήκουν–παραμένουν στην αληθινή Εκκλησία του Χριστού. Ανήκουν και παραμένουν στην Εκκλησία όσοι δέχονται την Ορθόδοξη διδασκαλία των αγίων Πατέρων και αναπτύσσουν το βίωμά τους με την απλανή εμπειρία τους.

Στη συνέχεια ο λόγος του Αγίου ελέγχει τους σημερινούς αποστάτες και σχισματοποιούς οικουμενιστές και τους συνοδοιπόρους τους. Γράφει, σχετικά:

«Και οι μεν διεμερίσαντο τα ιμάτια του Χριστού και επί τον ιματισμόν αυτού έβαλον κλήρον, ο δε τα ορθά φρονήματα των πιστών τα σκέποντα και συντηρούντα την ένωσιν και την ομόνοιαν και τον σύνδεσμον της εκκλησίας, ου διαμερίζει μόνον, αλλά και καταμερίζει εις διαφόρους συναγωγάς σχίζων και κατατέμνων την μίαν εκκλησίαν».

Στηλιτεύει ο Άγιος εκείνους, που:

- Αδιαφορούν για τα «ορθά φρονήματα των πιστών».

- Διαιρούν αυτά τα φρονήματα τα «σκέποντα και συντηρούντα την ένωσιν και την ομόνοιαν και τον σύνδεσμον της Εκκλησίας».

- Σχίζουν την εκκλησίαν.

Με αποτέλεσμα: «Ο μεν γαρ λέγει ότι <του δείνα ειμί πατριάρχου>, ο δε <του δείνα>, άλλος <τούτου του αρχιερέως>, έτερος, <εκείνου>, και ούτω μερίζεται ο αμέριστος και εις Χριστός» (Σελ. 330).

Παράδειγμα, τα ερωτήματα των πιστών εδώ στο Βόλο, μετά και τις «Λειτουργικές» παρουσίες του σχισματικού Επιφανίου (Ολβίας) σε Ναούς της Μητροπόλεως Δημητριάδος. Ερωτούν:

- Που να πάμε, σε ποιον να ενταχθούμε;

- Υπάρχουν τόσοι αποτειχισθέντες, τόσες τάσεις, τι να ακολουθήσουμε;

Βέβαια, πολλοί εξ αυτών, στο γεγονός της κρίσιμης εκτροπής στην Κρήτη, σφύριζαν αδιάφορα… Φοβερή, η σημερινή αλλοίωση του ήθους των πιστών!

Μπροστά στην έκπτωση του ήθους των πιστών και στην εναπομείνασα ορθόδοξη διάθεσή τους πρέπει, πάση θυσία, να διαμορφωθεί δυναμική ενότητας και συντονισμού των Ορθοδόξων δυνάμεων έναντι της παναιρέσεως του οικουμενισμού.

«Φεύγετε τας οφιώδεις συμβουλάς των κακών ανθρώπων και αποστατών της Εκκλησίας· όφεις γαρ εισί προδήλως οι τοιούτοι άνθρωποι εν σχήματι φιλίας και δέρμασιν προβάτων, εχθροί και λύκοι όντες» (όσιος Θεόληπτος σελ. 307).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ