Μια Απολογία-Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού (που το κόστος της ήταν η "καθαίρεση"), συκοφαντείται συνειδητά από γνωρίζοντας, και κακοποιείται από τους αγνοούντας

ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΟΝ  ΥΠΟΜΝΗΜΑ

ΠΡΟΣ ΤΟ  ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΟΝ  ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ

ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Τοῦ Ἀρχιμανδρίτη π. Εὐθύμιου  Τρικαμηνᾶ

    Προλογικὸ σημείωμα ἀπὸ τὴν «Πατερικὴ Παράδοση»

                        

Πρόσφατα, γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ἐπανῆλθαν στὸ φῶς τῆς δημοσιότητος τὰ ψεύδη ποὺ διαδίδονται στὴν Μητρόπολη Δημητριάδος (ἐκεῖ ὅπου λειτουργεῖ πλέον ὁ ἀδίκως καθαιρεθεὶς π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς), ἀλλὰ καὶ στὴ Μητρόπολη Λαρίσης (ὅπου ἐξομολογεῖ ὁ π. Εὐθύμιος) σχετικά μὲ τὴν διάτρητη καταδικαστικὴ ἀπόφαση τοῦ πρωτοβάθμιου και δευτεροβάθμιου ἐκκλησιαστικοῦ δικαστηρίου· καὶ ἐπανῆλθαν στὴν δημοσιότητα διὰ γραφίδος Βολιώτισσας δημοσιογράφου, ἡ ὁποία ἔτσι συμμετέχει στὴ διασπορὰ ἀνακριβειῶν καὶ ἀναπαραγωγὴ ψευδῶν εἰδήσεων.  Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο ἀποφασίσαμε νὰ δημοσιοποιήσουμε τὸ Ἀπολογητικὸ Ὑπόμνημα τοῦ π. Εὐθύμιου, ὥστε νὰ παύσουν οἱ κακοθελητὲς νὰ χρησιμοποιοῦν ἀνυπόστατες πληροφορίες, κατασκευασμένες κατηγορίες κλπ.

Ἡ ἀπόφαση αὐτή,  μὲ τὴν ὁποία  ἐπέβαλε τὸ Συνοδικὸ Δικαστήριο τὴν ποινὴ τῆς καθαιρέσεως στὸν Ἀρχιμανδρίτη π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ, προσεβλήθη στὸ Ἀνώτατο Δικαστήριο τοῦ Κράτους, στὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας, διὰ ὑποβολῆς ἐκ μέρους του Αἴτησης Ἀκύρωσης, στὴν ὁποία περιλαμβάνονται οἱ λόγοι γιὰ τοὺς ὁποίους ὁ Ἱερομόναχος ζήτησε τὴν ἀκύρωση τῆς ἐπιβληθείσης ποινῆς.

Μὲ τὸ Ὑπόμνημα του ὁ π. Εὐθύμιος ἀπαντᾶ μὲ ἀτράνταχτα στοιχεῖα στὶς ψευδέστατες, κακόβουλες καὶ στημένες κατηγορίες ποὺ τοῦ ἀπηύθηναν. Εἶναι ἀναγκαῖο νὰ τονίσουμε ὅτι ὁ κ. εἰσηγητὴς τῆς ὑποθέσεώς του (τοῦ Δ’ Τμήματος τοῦ ΣτΕ) διετύπωσε τὴν ἄποψή του ἐπ’ ἀκροατηρίῳ, ἀπευθυνόμενος ἀπό τὴν ἕδρα του πρὸς τὸν Πρόεδρο του ΣτΕ καὶ ἀναλύοντας τοὺς λόγους τῆς αἰτήσεως ἀκυρώσεως, ὅτι οἱ τέσσερεις τουλάχιστον λόγοι ἔπρεπε νὰ γίνουν δεκτοὶ καὶ κατὰ συνέπεια νὰ ἀκυρωθεῖ ἡ καταδικαστικὴ συνοδικὴ ἀπόφαση τῆς καθαιρέσεως, ἐὰν βεβαίως ξεπερνοῦσε τὸ ΣτΕ τὸ παραδεκτὸ τῆς κρινομένης ὑποθέσεως.

Ἴσως, ἐὰν κριθεῖ  ἀπαραίτητο, δημοσιεύσουμε ἐν συνεχείᾳ καὶ μέρος τῆς δικογραφίας τῆς κρινομένης ὑποθέσεως τοῦ π. Εὐθυμίου, ὥστε νὰ κατανοηθεῖ καὶ ἀπὸ τὸν πιὸ ἁπλὸ πιστό, τὸ στημένο τοῦ Ἐπισκοπικοῦ Δικαστηρίου, τῶν Συνοδικῶν Δικαστηρίων κλπ.

«Πατερικὴ Παράδοση»

Α΄ Μέρος

ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΟΝ ΥΠΟΜΝΗΜΑ

ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΟΝ ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ ΔΙΑ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥΣ, ΔΙΑΚΟΝΟΥΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΟΥΣ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.

 ΕΠΙ ΤΟΥ ΚΑΤΗΓΟΡΗΤΗΡΙΟΥ

Ἅγιε  Πρόεδρε, Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

            Ἀρνοῦμαι τίς ἀποδιδόμενες κατηγορίες στό σύνολό τους ὡς ἀβάσιμες τόσο στήν οὐσία τους, ὅσο καί ἀπό πλευρᾶς Ἱερῶν Κανόνων, Ἱερᾶς Παραδόσεως καί Εὐαγγελίου καί ἀντικρούοντας ἑκάστη ἐξ αὐτῶν ἐκθέτω τά ἀκόλουθα:

     1) α. Ἡ α' κατηγορία ὡς πρός τό πρῶτο σκέλος της (ἐπί αὐτογνώμονι καί αὐθαιρέτῳ ἐγκαταλείψει τῆς κανονικῆς αὐτοῦ ἐξαρτήσεως καί τῆς Μονῆς τῆς μετανοίας αὐτοῦ καί ἐγκαταστάσει δίχα κανονικῆς συγκαταθέσεως, εὐλογία καί ἀδείας τοῦ Ἐπιχωρίου Μητροπολίτου εἰς ἑτέραν κανονικήν δικαιοδοσίαν καί κατά συρροήν τελέσει παρ’ ἐνορίαν ἱερατικῶν πράξεων) ἡ ὁποία ἀναφέρεται στό κατηγορητήριο εἶναι ἐντελῶς ἀσύστατος καί ἐξωφρενικά ἐκτός πραγματικότητος καί ἀπορῶ πῶς ἐχαλκεύθη  ἐκ μέρους τοῦ συλλειτουργοῦ σας κ. Ἰγνατίου Λάπα,  πρίν ἐπικοινωνήσει μέ τήν Μητρόπολι Δημητριάδος, προκειμένου νά ἐνημερωθῆ γιά τό πῶς ἔχουν τά πράγματα, καί πῶς  ἡ συγκεκριμμένη κατηγορία ἀπετέλεσε μέρος τῶν κατηγοριῶν. Σᾶς ἐκθέτει δέ ἀνεπανόρθωτα στά μάτια τοῦ λαοῦ, γιά τήν ἐμπάθεια μέ τήν ὁποία τυφλωμένοι  ἀναζητεῖτε νά εὕρετε κατηγορίες εἰς βάρος μου.  Ἰσχύει καί ἐδῶ ἡ παροιμία ἡ ὁποία λέγει, ὅτι «ὅποιος θέλει νά ξεκάνη τό σκυλί του τό βγάζει λυσσασμένο».  Τά γεγονότα λοιπόν ἔχουν ὡς ἑξῆς:

     Ὅταν ἔπεσε στήν ἀντίληψί μου ὅτι ὁ τότε Μητροπολίτης Δημητριάδος καί νῦν Ἀρχιεπίσκοπος κ. Χριστόδουλος συμπλέει μέ τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί ἔπειτα ἀπό τό μοναχικό συνέδριο πού πραγματοποιήθηκε  στήν γυναικεία μονή τῆς κάτω Παναγίας Ξενιᾶς Ἁλμυροῦ, στό ὁποῖον ὑπεστηρίχθη ἀπό τόν Μητροπολίτη Πειραιῶς κ. Καλλίνικον καί τόν Μητροπολίτην Δημητριάδος κ. Χριστόδουλον, ὅτι οἱ Παπικοί ἔχουν ἔγκυρα μυστήρια, πλάγιες ἀκτίνες Θείας χάριτος  καί ἁγίους μετά τό σχίσμα, οἱ ὁποῖοι κάνουν περισσότερα θαύματα ἀπό τούς ὀρθοδόξους ἁγίους, μέ ἀλλεπάλληλες ἐπιστολές ζητοῦσα ἀπό τόν Μητροπολίτη Δημητριάδος νά μάθω τίς δογματικές του τοποθετήσεις καί τά πιστεύω του στά θέματα τῆς πίστεως. (Ἴδετ. σχετ. ὑπ' ἀριθμ. 2,3,4). Αὐτός ὁ ἔλεγχος ἐν συναρτήσει μέ τό ὅτι ἐρχόμουν κάποιες φορές στήν Λάρισα γιά συμπαράστασι στούς ἀγωνιζομένους Λαρισαίους χριστιανούς, ὅπως ἦτο φυσικόν, δέν ἄρεσε στόν Μητροπολίτη, ὁ ὁποῖος  μέ ἐπίεσε  καί τρόπόν τινα μέ ἐξεβίασε  ἤ νά ὑποταχθῶ ἄνευ ὅρων στήν γραμμή τῆς Μητροπόλεως Δημητριάδος ἤ νά πάρω ἀπολυτήριο γιά ἄλλη Μητρόπολι.  Καί ἐγώ φυσικά, ἔπειτα ἀπό αὐτές τίς διαπιστώσεις δέν ἤθελα νά παραμείνω σέ μία Μητρόπολι, ἡ  ὁποία ἦταν ὀρθόδοξος μόνον κατ' ὄνομα καί ὡς ἐκ τούτου μέ αἴτησί μου ἐζήτησα ἀπολυτήριο  γιά ἄλλη Μητρόπολι. (Ἴδετ. σχετ. ὑπ' ἀριθμ. 5).

  Ὁ Μητροπολίτης κ. Χριστόδουλος ἐξέδωσε τό ἀπολυτήριον τήν 3/11/1994 διά τήν Μητρόπολι Λαρίσης, μνημονεύσας δέ σ' αὐτό τήν σχετική ἀπόφασιν τοῦ ἡγουμενοσυμβουλίου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἄνω  Παναγίας Ξενιᾶς, περί διαγραφῆς μου ἀπό τό μοναχολόγιόν της, καθώς ἐπίσης καί τό ἀκώλυτον τῆς ἱερωσύνης μου (Ἴδετ. σχετ. ὑπ' ἀριθμ. 6).

      Ὑπῆρχε ὅμως τότε ἕνα μεγάλο πρόβλημα γιά τόν  τότε Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Χριστόδουλον, τό ποῦ δηλαδή θά διεβίβαζε τό ἀπολυτήριόν μου, δεδομένου τοῦ ὅτι τότε στήν Λάρισα ὑπῆρχαν δύο ἀντίθετες καταστάσεις.  Ἡ μία, ἡ κατά τήν γνώμη μου νόμιμη, ἡ ὁποία μέ κέντρο τό ἐπισκοπεῖο εἶχε τόν Μητροπολίτη κ. Θεολόγο, τούς μισούς περίπου ἱερεῖς καί τήν συντριπτική πλειοψηφία τοῦ λαοῦ καί μάλιστα αὐτῶν οἱ ὁποῖοι εἶχαν κάποια γνώσι καί ἕνα ἐνδιαφέρον γιά τά ἐκκλησιαστικά πράγματα, τῶν συνειδητῶν δηλαδή χριστιανῶν καί ἡ ἄλλη, ἡ κατά τήν γνώμη μου παράνομη, ἡ ὁποία λειτουργοῦσε ὡς λεγομένη τοποτηρητεία στόν ἱερό ναό τῶν Τεσσαράκοντα Μαρτύρων στήν Λάρισα, ἡ ὁποία εἶχε τήν κάλυψι καί προστασία τῆς συνόδου, τούς ὑπολοίπους ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι ἀπό φόβο καί δουλοπρέπεια ἐτάσσοντο μέ τούς ἰσχυρούς καί παντελῆ ἀπουσία τοῦ λαοῦ καί μάλιστα τῶν ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι δέν ἦταν χλιαροί, παγωμένοι ἤ ἀδιάφοροι γιά τά θέματα τῆς ἐκκλησίας.

       Τό πρόβλημα λοιπόν τοῦ κ. Χριστοδούλου ἦταν τό ἑξῆς: Ἐφ' ὅσον τό ἀπολυτήριον, τό ὁποῖον ἐξέδωσε ἐπ' ὀνόματί μου, ἔπρεπε νά διαβιβασθῆ ὑπηρεσιακῶς, ἄν τό διεβίβαζε στήν τοποτηρητεία, προκειμένου νά φανῆ καλός στήν Σύνοδο, θά εἶχε προβλήματα ἀπό τούς ἀγωνιζομένους χριστιανούς, τούς ὁποίους ἤθελε νά φαίνεται ὅτι  ὑποστηρίζει καί συμμερίζεται τό δίκαιόν των.  Ἄν πάλι τό διεβίβαζε στόν κανονικό Μητροπολίτη κ. Θεολόγον θά εἶχε προβλήματα ἀπό τήν Σύνοδο καί τόν τότε ἀρχιεπίσκοπο κ. Σεραφείμ, οἱ ὁποῖοι προφανῶς θά τόν ἤλεγχαν, διότι μέ τήν πρᾶξι του αὐτή θά ἦταν σάν νά ἀναγνώριζε τόν Μητροπολίτη κ. Θεολόγον καί ὅτι δέν ἔκανε ὑπακοή στή Σύνοδο.

     Ἐπειδή λοιπόν, ἐκτός τῶν αἱρετικῶν του φρονημάτων ἦταν παμπόνηρος καί πανοῦργος καί προκειμένου νά ἀποφύγη αὐτόν τόν σκόπελο,
μοῦ ἔδωσε τό ἀπολυτήριο ἰδιοχείρως καί μοῦ εἶπε ὅτι ἐρχόμενος στή Λάρισα νά τό δώσω ὅπου ἐγώ ἤθελα, εἴτε στήν τοποτηρητεία εἴτε στόν Μητροπολίτη, γνωρίζοντας βεβαίως τί ἐγώ θά ἔκανα.

    Ἡ παρανομία τοῦ κ. Χριστοδούλου εἶναι ὁλοφάνερη, διότι τά ἀπολυτήρια διαβιβάζονται ὑπηρεσιακῶς, διά νά εἶναι ὁ κάθε κληρικός πάντοτε κάπου ἐγγεγραμμένος. Ἐπειδή ὅμως γνωρίζω πολύ καλά ὅτι ἡ ἀνθρώπινη δικαιοσύνη καί δή ἡ ἐκκλησιαστική εἶναι σάν τό δίχτυ, τό ὁποῖο «παγιδεύει τήν μαρίδα καί ἀφήνει τούς καρχαρίες», ἐρχόμενος στήν Μητρόπολι Λαρίσης μέ τό ἀπολυτήριο ἀνά χεῖρας, συζήτησα τό πρόβλημα μέ τόν Μητροπολίτη κ. Θεολόγο, ὁ ὁποῖος μοῦ εἶπε νά εὕρω κάποιο μέρος στήν Μητρόπολι, τό ὁποῖον νά εἶναι ἐκκλησιαστικό καί νά ἐγκαταβιώσω σ' αὐτό ἐν συννενοήσει μέ τό τοπικό ἐκκλησιαστικό συμβούλιο, ὅταν δέ ἐξομαλυνθοῦν τά πράγματα θά γίνη καί ἡ κανονική ἐγγραφή μου στό δυναμικό τῆς Μητροπόλεως.

   Ἔτσι λοιπόν μέ τήν ἄδεια τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ συμβουλίου τῶν Ἀμπελακίων ἦλθα στό ἐξωκκλῆσι τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ, τόν Νοέμβριον τοῦ 1994. (Ἴδετ. σχετ. ὑπ' ἀριθμ. 7).  Ὑπῆρχε δέ καί ἡ ἄδεια νά τελῶ τά λειτουργικά μου καθήκοντα ἀπό τόν Μητροπολίτη κ. Θεολόγο, ἐφ' ὅσον εἶχε καί τήν διαβεβαίωσι γιά τό ἀκώλυτον τῆς ἱερωσύνης μου ἀπό τόν κ. Χριστόδουλο.

       Σᾶς καταθέτω στό σημεῖο αὐτό πρός πιστοποίησι τῶν λεχθέντων, ἀντίγραφα ἐνδεικτικῆς ἀλληλογραφίας μου μέ τόν κ. Χριστόδουλο, ἀντίγραφον τῆς αἰτήσεώς μου γιά τήν ἔκδοσι τοῦ ἀπολυτηρίου μου, ἀντίγραφον τοῦ ἀπολυτηρίου μου καί τήν ὑπ' ἀρίθμ. 4/94 πρᾶξι τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου Ἁγ. Παρασκευῆς Ἀμπελακίων καί γιά νά φανῆ ἔτι περισσότερο καί ἀπό τόν πλέον ἀδαῆ τό ἕωλο καί κακόβουλο τῆς πρώτης κατηγορίας, περί ἐγκαταλείψεως τῆς κανονικῆς μου ἐξαρτήσεως καί τῆς μονῆς  τῆς μετανοίας μου, τό ὅτι δέν μοῦ ἐξεδόθη ἀπολυτήριο κλπ.  (Σχετικά ὑπ' ἀριθμ. 2,3,4,5,6,7).

    Εἶναι δέ βέβαιον ὅτι ἐσεῖς δέν θά ἐλέγξετε τόν νῦν Ἀρχιεπίσκοπο κ. Χριστόδουλο γιά τήν παρανομία του αὐτή, τήν μή ἀποστολή  καί διαβίβασι  ὑπηρεσιακῶς τοῦ ἀπολυτηρίου μου στήν Μητρόπολι Λαρίσης, διότι κατά τήν λαϊκή παροιμία «κόρακας κοράκου μάτι δέν βγάζει» καί διότι ἔχετε μάθει νά ἐλέγχετε μόνον τούς ὑφισταμένους  καί κατωτέρους σας ἴσως δέ καί γιά ἄλλους λόγους πού ἐσεῖς καί ὁ Θεός τούς γνωρίζετε.

   Αὐτά τά ὀλίγα γιά τήν πρώτη παράγραφο τοῦ κατηγορητηρίου. Σᾶς ἐφιστῶ δέ τήν προσοχή στό ὅτι τό ἀπολυτήριον ἔγγραφον πού σᾶς καταθέτω δέν θά χρησιμοποιηθῆ δι' ἄλλην περίπτωσιν, εἰ μή μόνον στήν ὑπόθεσιν  γιά τήν ὁποίαν μέ ἐγκαλέσατε.  Ἐπικαλοῦμαι τό ἀπολυτήριό μου ἐκ τῆς Μητροπόλεως Δημητριάδος, τό ὁποῖον ἤδη κατέθεσα ἐνώπιον τοῦ Δικαστηρίου σας.

           Κατά συνέπεια ἐκ τῆς προεκτεθείσης συμπεριφορᾶς  τοῦ τότε Μητροπολίτου Δημητριάδος καί νῦν Ἀρχιεπισκόπου κ. Χριστοδούλου, ὡς πρός τήν ἔκδοσι τοῦ ἀπολυτηρίου γράμματος δημιουργήθηκε κατάστασις de facto καί de jure  δυνάμει τῆς ὁποίας  ἐτέθην διοικητικά ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Πράγματι, σύμφωνα μέ τά προεκτεθέντα, περί τό πρόσωπό μου δημιουργήθηκε ἰδιόμορφη πραγματική καί νομική κατάστασις, ἀφοῦ  ὁ Μητροπολίτης Λαρίσης δέν μέ ἐνέγραψε εἰς τήν Μητρόπολί του, ἐγώ δέ μέ τό ἀπολυτήριο ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος εὑρέθην ἐκτός ποιμαντορίας Ἐπισκόπου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τελῶν ὅμως γιά χρονικό διάστημα ἕνδεκα χρόνων ἀκωλύτως (σύμφωνα μέ τήν ἐπί τοῦ ἀπολυτηρίου μου διαβεβαίωσι)  τά ἱερατικά μου καθήκοντα καί τά μυστήρια τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἄνευ ἐναντιώσεως ἤ διαμαρτυρίας τοῦ Μητροπολίτου Λαρίσης,  βιώνοντας  ἔτσι τήν πίστι μου καί τή λατρεία μου πρός τόν Θεό, ὡς ὀρθόδοξος κληρικός.

       Ἐπειδή κατά ταῦτα δέν ὑπάγομαι ὑπό τήν ποιμαντορία τοῦ φερομένου Μητροπολίτου Λαρίσης κ. Ἰγνατίου, ἀλλά οὔτε ὑπό τήν ποιμαντορία ἄλλου τινός Ἐπισκόπου, παρέπεται ὅτι, κατ' ἄρθρο τοῦ ν. 7/5383/32 περί ἐκκλησιαστικῶν Δικαστ. δέν ἦταν δυνατή ἡ εἰσαγωγή μου σέ δίκη ἐνώπιον τοῦ Ἐπισκοπικοῦ Δικαστηρίου καί κατ' ἐπέκτασιν οὔτε καί τοῦ Συνοδικοῦ Δικαστηρίου,  ἡ  σέ βάρος μου δέ  ἀσκηθεῖσα  ἐκκλησιαστική κανονική δίωξις πάσχει ἀπό κανονική καί νόμιμη παράβασι, καθ' ὅσον τότε καί μόνον ἀνοίγεται Ἐκκλησιαστική δίκη καί κανονική δίωξις, ὅταν ὁ κληρικός ὑπάγεται στόν ἁρμόδιο Μητροπολίτη. Ἐν προκειμένῳ οὐδεμία ἁρμοδιότης τοῦ Μητροπολίτου ὑφίσταται δι' ἐμέ.

      Τούτοις ἀκολούθως συνεπάγεται:  α) τό ἀπαράδεκτον τῆς σέ βάρος μου ἀσκηθείσης ἐκκλησιαστικῆς διώξεως, β) τήν ἔλλειψι δικαιοδοσίας τοῦ Ἐπισκοπικοῦ καί  συνακολούθως  τοῦ Συνοδικοῦ Δικαστηρίου Σας, γ) στέρησι τοῦ φυσικοῦ μου δικαστοῦ καί δ) ἔλλειψι δικαίας δίκης.    

      Ἐκ τῆς ὡς ἄνω κατηγορίας ἀπηλλάγην σύμφωνα μέ τήν προσβαλλομένη ἀπόφασι, διότι ἀπεδείχθη ἡ ἔκδοσις τοῦ ὑπ’ ἀριθμ. 1583/3-11-04 ἀπολυτηρίου γράμματος τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Δημητριάδος. Ἀπολυθείς ἐκ τῆς ἐν λόγῳ Μητροπόλεως ἔπαυσα αὐτοδικαίως νά τελῶ ὑπό τήν ποιμαντορίαν τοῦ Μητροπολίτου Δημητριάδος καί Ἁλμυροῦ καί βεβαίως νά θεωροῦμαι Ἱερομόναχος τῆς ὡς ἄνω Μητροπόλεως. Τό ὡς ἄνω ἀπολυτήριο γράμμα ἐπέφερε τίς ἔννομες συνέπειές του, εἶναι δέ ἀπολύτως ἔγκυρο καθ’ ὅσον μέχρι σήμερα καί μετά πάροδον δώδεδα καί πλέον ἐτῶν οὐδείς ἔχων ἔννομο συμφέρον ἐζήτησε τήν ἀκύρωσί του. Κατά συνέπεια ἐσφαλμένως θεωροῦμαι ὑπό τοῦ Δικαστηρίου σας ὡς Ἱερομόναχος τῆς ὡς ἄνω Μητροπόλεως, ὤφειλε δέ τό Δικαστήριόν σας νά ἀπέχη τῆς ἐκδικάσεως τῆς ὑποθέσεώς μου, ἀναγνωρίζοντας τήν ἔλλειψι δικαιοδοσίας του ἐπ’ ἐμοῦ, σύμφωνα μέ τά εἰδικότερα ἀναφερόμενα στόν πρῶτο λόγο τῆς ἐφέσεώς μου.

       β.  Ὡς  πρός τό δεύτερο σκέλος τῆς α’ κατηγορίας (περί ἐγκαταστάσεως εἰς τό ἐξωκκλήσιον τοῦ Προφήτου  Ἠλιοῦ τῆς Ἐνορίας Ἁγίας Παρασκευῆς Ἀμπελακίων Λαρίσης ἄνευ τῆς συγκαταθέσεως, τῆς ἀδείας ἤ τῆς συμφώνου γνώμης τοῦ Μητροπολίτου Λαρίσης  ἤ τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου) τήν παρέρχομαι  ἐπειδή τήν ἀντέκρουσα κατά τά ἀνωτέρω καί ἀπέδειξα ὅτι νομίμως καί κανονικῶς διαμένω στήν Μητρόπολι Λαρίσης.

           

2) Ἀντικρούοντας  τήν β' κατηγορία  τῆς ἀπειθείας καί τοῦ στρηνιασμοῦ ἡ ὁποία μοῦ ἀπεδόθη καί γιά τήν ὁποία κατεδικάσθην, κρίνω σκόπιμο νά ἀναφερθῶ πρωτίστως στήν κανονικότητα τοῦ Μητροπολίτου Λαρίσης, ἤτοι ἐάν κανονικῶς ἐτοποθετήθη στήν Μητρόπολι Λαρίσης.  Ἡ ἀρνητική ἀπάντησις ὡς πρός τήν  κανονικότητά του ἀναιρεῖ αὐτοδικαίως τά ἀποδιδόμενα ἀδικήματα τῆς ἀπείθειας καί τοῦ στρηνιασμοῦ.   Ἀσφαλῶς  θά δέχεσθε ὡς κανονικότητα τήν ἐκλογή του ἀπό τήν Σύνοδο, τήν χειροτονία του  καί τήν τοποθέτησί του στήν Μητρόπολι Λαρίσης. 

   Ἡ ἐκλογή του κατ' ἀρχάς ἀπό τήν Σύνοδο ἦταν παράνομη καί ἀντικανονική, διότι ζῶντος τοῦ Μητροπολίτου τῆς πόλεως καί μή παραιτηθέντος  ἤ κανονικῶς καί τελεσιδίκως (μέ ἔφεσι) καταδικασθέντος, ἀπαγορεύεται νά ἐκλεγῆ ἄλλος ἐπίσκοπος ἀπό τήν Σύνοδο, πολύ δέ περισσότερο νά χειροτονηθῆ διά τήν πόλι αὐτή καί, τό πλέον χειρότερο, νά τοποθετηθῆ δυναστικῶς (μέ συνδρομή  τῆς ἀστυνομίας καί τῶν ΜΑΤ ἀπό τήν μισή  Ἑλλάδα) σ’ αὐτήν.  Καί ἀναφέρομαι εἰδικώτερα διά νά μή θεωρηθῆ ὅτι ἐκφράζω προσωπικές μου ἀπόψεις:

            Ὁ ΚΓ' κανών τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου ὁρίζει ὅτι ἡ Σύνοδος ἔχει ἐξουσία νά ἐκλέγη ἐπίσκοπον, μετά τόν θάνατον ὅμως τοῦ προκατόχου ἐπισκόπου.  Ὁ ΠΖ' τῆς Συνόδου τῆς Καρθαγένης λέγει ὅτι δέν ἐξωθεῖται τῆς ἐπισκοπῆς του ὁ Ἐπίσκοπος καί δέν χειρονοτεῖναι φυσικά ἄλλος, πρίν νά τελειώση ὅλη ἡ νόμιμη διαδικασία καί τελεσιδίκως καθαιρεθῆ.  Ὁ ΙΣΤ' κανών τῆς Α'καί Β' Συνόδου ὁρίζει  ὅτι νά μή χειροτονῆται ἐπίσκοπος εἰς ἐπαρχίαν τῆς ὁποίας ὁ ἐπίσκοπος ζεῖ καί δέν ἔχει καθαιρεθῆ, οὔτε ἔχει παραιτηθῆ.  Ἐπίσης ἐπιβεβαιώνει ὅτι πρῶτα καθαίρεται τελεσιδίκως ὁ ἐπίσκοπος ἐπαρχίας καί μετά χειροτονεῖται ἄλλος.  Ὁ Η' τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀπαγορεύει νά εὑρίσκωνται δύο ἐπίσκοποι εἰς μίαν καί τήν αὐτήν πόλιν.  Τό ἴδιο ὑπαγορεύει καί ὁ ΛΕ' τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων.  Ὁ Α' τοῦ Ἁγ. Κυρίλλου λέγει νά μήν ἐκβάλλεται κανείς ἐπίσκοπος τῆς ἐπισκοπῆς του, παρά μόνον κατόπιν δίκης συμφώνου πρός τούς θείους κανόνας. Ὁ Δ' τῆς ἐν Σαρδικῇ Συνόδου λέγει ὅτι καί νά καθαιρεθῆ νομίμως καί κανονικῶς ἕνας ἐπίσκοπος κάποιας πόλεως δέν χειροτονεῖται ἄλλος σ' αὐτήν, ἐφ' ὅσον ὁ καθαιρεθείς ζητεῖ ἀνώτερο κριτήριο διά νά ἐξετάση τήν ὑπόθεσίν του.  Ὁ  Η' τῆς ἐν Ἀγκύρᾳ Συνόδου ὁρίζει ὅτι ὅταν κάποιος νομίμως χειροτονηθῆ  ἐπίσκοπος καί δέν τόν δεχθῆ ὁ λαός τῆς ἐπαρχίας του , νά μήν δημιουργῆ ταραχές, ἀλλά νά μένη στόν βαθμό τοῦ πρεσβυτέρου.  Σημειωθήτω δέ ἐνταῦθα ὅτι ὁμιλεῖ ὁ ἱερός κανών γιά τόν νομίμως καί κανονικῶς χειροτονηθέντα.  Ὁ δέ ΛΣΤ' ἱερός κανών τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων ἐπιτάσσει ὅτι ἐάν τόν κανονικῶς ἐκλεγέντα καί χειροτονηθέντα ἐπίσκοπο δέν τόν δεχθῆ ὁ λαός τῆς ἐπαρχίας του « διά τήν ἰδικήν του ἀνυποταξίαν καί μοχθηρίαν καί ὄχι διά καμμίαν πονηράν γνώμη καί αἰτίαν ἀξιοκατηγόρητον τοῦ ἐπισκόπου», ὁ ἐπίσκοπος αὐτός νά μήν  καθαίρεται, ἀλλά νά ἐπιτιμῶνται οἱ κληρικοί τῆς ἐπαρχίας.   Βλέπετε ὅτι σύμφωνα μέ τά ἐν τῇ παρενθέσει λόγια τοῦ Πηδαλίου, ξεχωρίζεται ἡ δικαία καί ἡ ἄδικη ἀνυπακοή καί ἀνυποταξία στόν ἐπίσκοπο καί δέν ἰσοπεδώνεται τό δίκαιον καί τό ἄδικον μέ τό νά τά κατατάσσωμε στήν αὐτήν μοίρα.  Ἡ παράδοσις τῆς Ὀρθοδοξίας στό σημεῖο αὐτό συμφώνως μέ τούς ἀνωτερω ἱερούς κανόνας ἐπιβάλλει, ἡ ἐκλογή τοῦ ἐπισκόπου νά γίνεται «ψήφῳ κλήρου καί λαοῦ» καί φυσικά στήν προκειμένη περίπτωσι δέν ἐννοεῖται ὡς λαός, ὁ λαός τῆς Σαλαμίνας ἀλλά τῆς Λαρίσης.

   Ἐπειδή λοιπόν στήν περίπτωσι τοῦ Μητροπολίτου Λαρίσης ἔγινε αὐτή ἡ σκληρή καί βάναυση καταπάτησις σωρείας Ἱερῶν Κανόνων καί ὅλης τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως καί ἐπειδή κυρίως δέν τόν ἀποδέχεται ὁ λαός τῆς Λαρίσης, ὁ ὁποῖος ἔχει καί τόν τελικό λόγο, δέν μπορεῖ ἐπ' οὐδενί λόγῳ νά λογίζεται ὡς Μητροπολίτης Λαρίσης ὁ κ. Ἰγνάτιος Λάπας, ἐφ' ὅσον ὑποτίθεται ὅτι καί ἐμεῖς καί ἐσεῖς ἔχουμε σῶας τάς φρένας καί δέν ὑπηρετοῦμε σκοπιμότητες καί σκοτεινές διαπλοκές. 

     Σᾶς ἐπισυνάπτω στό σημεῖο αὐτό καί τήν γνώμη τοῦ ἁγ. Νικοδήμου στήν ἑρμηνεία τοῦ Λ' ἀποστολικοῦ, τόν ὁποῖο οὐδόλως ἐμνημονεύθη στό κατηγορητήριο, καθώς καί τόν ΙΕ' τῆς Α' καί Β', ἐπειδή προφανῶς δέν ἐξυπηρετοῦν τά σκοτεινά σχέδια τοῦ κατηγόρου μου. «Εἶπα κατά προηγούμενον τρόπον, ὅτι, δέν ψηφίζουν οἱ λαϊκοί, ἐπειδή κατά ἑπόμενον τρόπον, πρέπει νά ἐρωτῶνται καί αὐτοί ἄν συναινοῦσιν εἰς τήν ψῆφον ἤ ὅλοι, ἤ οἱ περισσότεροι  α'. δι' ὅτι, ἄν αὐτοί ἔχουν νά ἀποδείξουν κατά τοῦ ὑποψηφίου κᾀμμίαν κατηγορίαν ἀληθῆ, πρέπει νά ἐμποδίζηται ἡ χειροτονία του, κατά τήν ἑρμηνείαν τοῦ ξα'.  Ἀποστολικοῦ, καί  β'. ἄν καί αὐτοί (οἱ λαϊκοί) δέν συναινοῦσιν εἰς τήν ψῆφον του, ἐνδέχεται νά μή δεχθοῦν  τόν Ἀρχιερέα ἐκεῖνον ὁποῦ ψηφίσει μόνη ἡ σύνοδος, καί ἐντεῦθεν νά ἀκολουθήσῃ σύγχυσις καί διαίρεσις μεταξύ τῶν Ἀρχιερέων καί τῶν Χριστιανῶν».

     Ἄν τώρα ἐσεῖς μοῦ δείξετε παραδείγματα ἀπό τήν Ὀρθόδοξο Παράδοσι καί τούς Ἱερούς Κανόνες, στά ὁποῖα ὁ ἐπίσκοπος μέ τά ΜΑΤ χειροτονεῖται, μέ τά ΜΑΤ ἐνθρονίζεται, μέ τά ΜΑΤ καί τίς κλοῦβες προεξάρχει στίς πανηγύρεις, λιτανεῖες καί δοξολογίες, μέ τήν προστασία τῶν ἀστυνομικῶν περιφέρεται ἐδῶ καί ἐκεῖ, μέ τίς εὐλογίες του οἱ ἀστυνομικοί ξυλοφορτώνουν τά ὑποτιθέμενα παιδιά του καί τά στέλνει στά δικαστήρια, ἄν λέγω εὑρῆτε ἔστω καί ἔνα τέτοιο παράδειγμα ἀπό κάποιον ἅγιο ἐπίσκοπο, ἐγώ πάραυτα θά τόν ἀναγνωρίσω ὡς κανονικό Μητροπολίτη Λαρίσης καί θά σταματήσω νά διαμαρτύρωμαι.

    Ἐπίσης θά σταματήσω νά διαμαρτύρωμαι ἔργῳ καί λόγῳ, ἄν σταματήση νά διαμαρτύρεται ὁ λαός τῆς Λαρίσης, εἴτε ἐπειδή τόσα χρόνια κουράστηκε, εἴτε ἐπειδή κατάλαβε ὅτι καί σ' αὐτήν τήν περίπτωσι ἰσχύει τό τοῦ λαοῦ ρητόν «στοῦ κουφοῦ τήν πόρτα ὅσο θέλεις βρόντα» καί τό «μακάριοι οἱ λαλοῦντες εἰς ὧτα ἀκουόντων», εἴτε ἐπειδή τόν ἔχετε ἀποπροσανατολίσει μέ τήν βοήθεια τῶν πνευματικῶν, στό νά μή γνωρίζη τά δικαιώματά του καί ποῦ ὁδηγοῦν σήμερα τήν ἐκκλησία οἱ ἐπίσκοποι, εἴτε γιατί ἔχετε μέ τό μέρος σας τήν ἀστυνομία καί τά ΜΑΤ καί εἴστε στή θέσι τοῦ ἰσχυροῦ.

    Ἄν λοιπόν σταματήση νά διαμαρτύρεται ὁ λαός τῆς Λαρίσης θά σταματήσω καί ἐγώ.  Αὐτό βεβαίως δέν σημαίνει οὐδόλως ὅτι θά τόν μνημονεύσω στή Θ. Λειτουργία διότι ἡ μνημόνευσις ἔχει δογματικές διαστάσεις, στίς ὁποῖες θά ἀναφερθῶ σέ ἄλλο σημεῖο τῆς ἀπολογίας μου.

     Σᾶς ὑπενθυμίζω ἐδῶ ἐπιγραμματικά ὅτι τόν Ἁγ. Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο τόν ἐφύλαγε ὁ λαός του ἀπό τήν ἀστυνομία, ἐνῶ  τόν κ. Ἰγνάτιο Λάπα τόν φυλάγει ἡ ἀστυνομία ἀπό τόν λαό. Στόν χρυσορρήμονα ὅμως ἅγιόν μας θά ἐπανέλθω μεταφέροντας τά λόγια του καί τά σχετικά μέ τόν διάδοχό του, Ἀρσάκιο, ἐπειδή στό κατηγηρητήριο γίνεται μνεία δι' αὐτά καί μάλιστα διαστρέφοντας τήν ἀλήθεια καί προσπαθώντας νά στηρίξετε τή  θέσι  τοῦ παρανόμως καί ἐκλεγέντος, χειτορονηθέντος καί ἐνθρονισθέντος  συνεπισκόπου σας.

   Ὅσον ἀφορᾶ τά ἐν κατακλεῖδι τῆς δευτέρας παραγράφου τῆς β' κατηγορίας εὐαγγελικά λόγια τά ὁποῖα ἐπικαλοῦνται στό κατηγορητήριο: «πάντα εὐσχημόνως καί κατά τάξιν γενέσθω» καί τό  «πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ἡμῶν καί ὑπείκετε κλπ.», σ' αὐτά  τά εὐαγγελικά λόγια καλόν θά εἶναι νά καθρεφτίσετε τούς  ἑαυτούς σας, διότι μέ τόν ἐρχομό τοῦ κ. Ἰγνατίου Λάπα  στήν Λάρισα ἰσοπεδώθη κάθε τάξι καί εὐσχημοσύνη (κοσμιότητα) ἐκκλησιαστική, ὅσον ἀφορᾶ τούς Ἱερούς Κανόνες καί τήν Ἱερά Παράδοσι.  Διατηρεῖ δέ ἡ Σύνοδος τόσα χρόνια αὐτήν τήν ἀκαταστασία στήν πόλι τῆς Λαρίσης, μέ τούς ἀστυνομικούς νά τόν προστατεύουν ἀπό τά «παιδιά του» καί προσπαθεῖ  μέ δικτατορικό τρόπο νά τόν ἐπιβάλη ὡς ποιμένα  καί προστάτη  αὐτοῦ τοῦ λαοῦ.

       Στήν ἑρμηνεία δέ τοῦ εὐαγγελικοῦ χωρίου  «πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ἡμῶν  καί ὑπείκετε.....» ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει τά ἑξῆς: «Βαβαί, πόσος ὁ κίνδυνος!  τί ἄν τις εἴποι πρός τούς ἀθλίους, (τούς ἐκκλησιαστικούς ἀρχοντας), τούς ἐπιρρίπτοντας ἑαυτούς τοσαύτῃ τιμωριῶν ἀβύσσῳ; Πάντων ὧν ἄρχεις γυναικῶν καί ἀνδρῶν καί παίδων σύ λόγον δίδως·  τοσούτῳ πυρί τήν κεφαλήν ὑποτίθης. Θαυμάζω εἴ τινα ἐστί τῶν ἀρχόντων σωθῆναί ποτε, (ἀπορῶ ἐάν κάποιος ἀπό τούς Ἐπισκόπους θά μπορέση κάποτε νά σωθῆ)  πρός τῇ τοσαύτῃ ἀπειλῇ καί τῇ παρούσῃ ραθυμίᾳ ὁρῶν ἔτι καί ἐπιτρέχοντας τινάς καί ἐπιρρίπτοντας ἑαυτούς, τῷ τοσαύτῳ ὄγκῳ τῆς ἀρχῆς» (Ρ.G. 63, 233).

      Στήν περίπτωσι δέ  τοῦ κ. Ἰγνατίου Λάπα νομίζω ὅτι ὑπάρχει ἐπίτασις τοῦ κακοῦ στόν ὑπερθετικό βαθμό, διότι ὄχι μόνο ἐκυνήγησε τήν ἐξουσία, ἀλλά καί προσπαθεῖ νά τήν διατηρήση  μέ κάθε βίαιο καί παράνομο τρόπο. Πρός πιστοποίησιν τῶν λεχθέντων ἐνδεικτικά  προσάγω ἀντίγραφον ἀπό τό ἄρθρον «Ἔντασις εἰς τήν Λάρισαν» πού ἐδημοσιεύθη στήν θρησκευτική ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος» (6-1-1995) (ἴδετ. σχετ. ὑπ' ἀρίθμ. 8).

       Αὐτά τά θεωρῶ ἀρκετά διά νά πείσουν κάθε καλόπιστο καί καλοπροαίρετο ὡς πρός τήν δεύτερη παράγραφο τοῦ κατηγορητηρίου, τά ὁποῖα καταδεικνύουν τήν ἀπείθεια τῶν Ἐπισκόπων  στούς Ἱερούς Κανόνες καί τήν Ὀρθόδοξο Παράδοσι ἐνῶ ἀντιθέτως ἡ ἰδική μου ἀπείθεια εἰς αὐτόν  εἶναι ἐπιβεβλημένη ἀπό τήν Ὀρθόδοξο Παράδοσι διά νά μή συμμετέχω στό κακό καί διά νά μή πειθαρχήσω ἀντί γιά τόν Θεό στούς ἀνθρώπους. Ἐπιπροσθέτως δέ τά θέματα τῆς προδοσίας τῆς πίστεως στά ὁποῖα ἔχουν ἐπιπέσει διά τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ οἱ Ἐπίσκοποι  ἐπιβάλλουν τήν ἀνάγκη τῆς ἀπειθείας, σύμφωνα μέ τόν ΛΑ’ Ἀποστολικό καί ΙΕ’ τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου καί ὅλη τήν ὀρθόδοξον παράδοσιν, τά ὁποῖα ἐπιτάσσουν τήν ἀπείθεια στόν αἱρετικά φρονοῦντα καί πράττοντα Ἐπίσκοπο.

(Συνεχίζεται)