Μικρή συμβολή στον αγώνα των διωκομένων Εσφιγμενιτών Πατέρων, π. Ευθύμιου Τρικαμηνά

   Ἐξ αἰτίας τῆς νέας προσπαθείας ἐκδιώξεως των Ἐσφιγμενιτῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων, θέλω νά καταθέσω ὡς ἐλάχιστο δεῖγμα συμπαραστάσεως καί συμβολῆς εἰς τόν ἀγῶνα των ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τήν διδασκαλία τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, ἡ ὁποία νομίζω εἰς τήν παροῦσα φάσι τῆς αἱρέσεως εἶναι πολύ ἐπίκαιρος.

Ὑπάρχει ἡ ἀντίληψις ὅτι ὅταν μᾶς ἐκδιώκουν ἀπό ἕνα μέρος οἱ ἐχθροί τῆς πίστεως, πρέπει νά φεύγωμε καί νά πηγαίνωμε σέ ἄλλο. Ἐδῶ προσάγεται ὡς στήριγμα αὐτῆς τῆς θέσεως ἡ διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου (Ματθ. 10,23) στήν ὁποία ὁ Κύριος διδάσκει τούς Ἀποστόλους, προκειμένου νά τούς ἀποστείλη νά κηρύξουν τά ἑξῆς: «ὅταν δέ διώκουσιν ὑμᾶς ἐν τῇ πόλει ταύτῃ φεύγετε εἰς τήν ἄλλην».

Αὐτό ὅμως προφανῶς ἰσχύει ὅταν ἐμεῖς πηγαίνουμε νά κηρύξωμε κάπου καί δέν μᾶς δέχονται. Δι’ αὐτό εἰς αὐτήν τήν περίπτωσι ὁ Κύριος ἐδίδαξε τούς Ἀποστόλους ὅτι: «καί ὅς ἄν μή δέξηται ὑμᾶς μηδέ ἀκούση τούς λόγους ὑμῶν, ἐξερχόμενοι ἔξω τῆς οἰκίας ἤ τῆς πόλεως ἐκείνης ἐκτινάξατε τόν κονιορτόν τῶν ποδῶν ὑμῶν» (Ματθ. 10,14).

Εἰς τήν περίπτωσι πάλι προσωπικῶν συμφερόντων ἤ διενέξεων μέ κάποιον πάλι ὁ Κύριος ἐδίδαξε νά ὑποχωροῦμε καί νά μήν διεκδικοῦμε τό δίκηο μας καί τά ὑπάρχοντά μας. Ἀναφέρει χαρακτηριστικά εἰς τήν ἐπί τοῦ ὄρους ὁμιλία τά ἑξῆς: «καί τῷ θέλοντί σοι κριθῆναι καί τόν χιτῶνα σου λαβεῖν, ἄφες αὐτῷ καί τό ἱμάτιον» (Ματθ. 5,40).

Αὐτά ὅλα δέν ἔχουν σχέσι μέ ἐκκλησιαστικές ὑποθέσεις καί μάλιστα μέ τά θέματα τῆς πίστεως. Εἰς αὐτήν τήν περίπτωσι πρέπει νά εἴμεθα ἀνυποχώρητοι, ὄχι μόνον εἰς τήν πίστι, ἀλλά καί εἰς τό νά κρατοῦμε τούς ναούς καί τά μυστήρια σάν πύργους καί ὀχυρά καί νά μήν τά παραδίδωμε στούς αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι θά τά βεβηλώσουν.

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν διδασκαλία κάνει ἀπό τήν ἐξορία ὁ ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης εἰς τούς μοναχούς του. Ὑπάρχει μία θαυμάσια ἐπιστολή του ἡ ὁποία
δυστυχῶς δέν ἔχει συμπεριληφθεῖ στήν Πατρολογία τοῦ Migne καί στήν ὁποία ὁ ὅσιος μεταξύ ἄλλων παραινεῖ τους μοναχούς νά μήν ὑποχωρήσουν εἰς τό ἐλάχιστο εἰς τόν ἀγῶνα ἐναντίον τῆς αἱρέσεως. Ἀναφέρεται εἰς αὐτούς πού ὑποχώρησαν καί ἐπρόδωσαν καί εἰς αὐτούς πού στέκονται ἀμετακίνητοι στόν ἀγῶνα, ἔστω καί ἄν ἐξ ἀρχῆς εἶχαν κάνει κάποιες ὑποχωρήσεις. Διδάσκει ὅτι τό ἔπαθλον εἶναι ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν καί οἱ θεαταί τῶν ἀγώνων των οἱ ἄγγελοι καί οἱ προηγησάμενοι Ἅγιοι καί Ὁμολογητές.

Εἰς τήν περίπτωσιν τῆς ἐπιδρομῆς τῶν αἱρετικῶν εἰς τήν μονήν πρός βιαίαν κατάληψιν ὁ ὅσιος διδάσκει ἀκριβῶς τά ἑξῆς: «Εἰ ἐφιστῶσιν ὑμῖν εἰκονομάχοι, θύραν ἀφ᾿ ἑαυτῶν μή ἀνοίξητε· ἄν δέ ληστρικῶς κατά τό σύνηθες αὐτοῖς ποιήσωσιν, ἀθῷοι ὑμεῖς. Μή ὑποχωρήσητε, ἀλλ᾿ ἔτι μένετε ἕως διωγμοῦ ἤ ἐπάρσεως· ὁ ἀφανισμός ἐπί κεφαλάς αὐτῶν. ὑμεῖς δέ τοῦ ναοῦ μή ἀποστῆτε καί ψάλλειν καί λειτουργεῖν· οὐκ οἶδα εἰ μή κοινώσωσι τόν ναόν διά τῆς οἰκείας μυσαρίας, ἤγουν λειτουργίας» (Φατ. 177, 299,40).

Εἰς τό θαυμάσιο αὐτό κείμενο, προκειμένου νά τό μεταφέρωμε εἰς τήν σημερινή ἐποχή τῆς αἱρέσεως πρέπει νά ἀλλάξωμε μία μόνη λέξι, ὥστε νά ἀντικαταστήσωμε τούς τότε εἰκονομάχους μέ τούς σημερινούς Οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι σημειωτέον εἶναι ὡς αἱρετικοί πολύ χειρότεροι ἀπό τούς τότε εἰκονομάχους. Οἱ τότε εἰκονομάχοι εἶχαν μία μόνο πλάνη καί αἵρεσι, ἐνῶ οἱ σημερινοί Οἰκουμενιστές ἔχουν πολλές ἤ καί ὅλες μέ τελικό τους, μάλιστα, σκοπό τήν ἑτοιμασία τῆς ὁδοῦ τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἄν λοιπόν οἱ Ἐσφιγμενίτες Ἁγιορεῖτες Πατέρες ἀντικαταστήσουν αὐτή τήν λέξι στό κείμενο, ἔχουν ἀμέσως ἀνάγλυφη καί διαχρονική τήν διδασκαλία τοῦ ὁσίου γιά τό τί πρέπει νά πράξουν σέ ἀνάλογη ἐπιδρομή τῶν Οἰκουμενιστῶν εἰς τήν μονή των.

Εἰς τό κείμενο αὐτό φαίνεται καθαρά καί ἡ διαχρονική τακτική τῶν αἱρετικῶν, ἡ ὁποία εἶναι ἡ ληστρική ἐπιδρομή πού γίνεται ὡς ἐπί τό πλεῖστον μέ τήν βοήθεια τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας.

Φαίνεται ἀκόμη ὅτι ἡ βεβήλωσις τοῦ ναοῦ γίνεται ὅταν λειτουργήσουν μέσα εἰς αὐτόν οἱ αἱρετικοί. Τήν λειτουργία των τήν ὀνομάζει ὁ ὅσιος «μυσαρία» δηλαδή ἀκαθαρσία – βδελυγμία. Εἰς τήν περίπτωσι αὐτή πού θά βεβηλωθῆ κατ’ αὐτόν τόν τρόπο ὁ ναός, ὁ ὅσιος διδάσκει ὅτι οἱ μοναχοί πρέπει νά φύγουν ἀπό αὐτόν, διότι ἔχει γίνει κοινός οἶκος.

Θά πρέπει, προκειμένου ν’ ἀποτυπώσωμε τήν ὅλη κατάστασι εἰς τό Ἅγ. Ὄρος μέ βάσι τήν διδασκαλία τοῦ ὁσίου, νά ἀναφέρωμε καί κάτι ἀκόμη. Ὁ ὅσιος, ἐνῶ ὅπως εἴδαμε διδάσκει νά μήν παραδίδωμε τά μοναστήρια καί τούς ναούς στούς αἱρετικούς, εἶναι δριμύτατος καί αὐστηρότατος συγχρόνως, σέ ὅσους ἡγουμένους καί μοναχούς τά κρατοῦν μέ συμβιβασμό εἰς τήν πίστι. Δηλαδή προκειμένου νά κρατήσουν τίς θέσεις των καί τίς μονές των κάνουν συμβιβασμό εἰς τήν πίστι διά τῆς ἀναγνωρίσεως τῶν αἱρετικῶν, τῆς μνημονεύσεώς των κλπ. Εἰς αὐτήν τήν περίπτωσι ὁ ὅσιος προτιμᾶ τόν διωγμό τῶν μοναχῶν καί ὄχι τήν κατοχή τοῦ μοναστηριοῦ μέ συμβιβασμό καί προδοσία εἰς τά τῆς πίστεως.

Εἶναι πολλές οἱ ἐπιστολές στίς ὁποῖες ὁ ὅσιος διδάσκει τούς μοναχούς αὐτή τήν ὀρθόδοξο ἀντιμετώπισι. Θά ἀναφέρωμε κάποια χαρακτηριστικά τμήματα. Κατ’ ἀρχάς ἐπαινεῖ τόν ἡγούμενο Ἀντώνιο τῆς μονῆς τοῦ Αὐλητοῦ, διότι ἕνεκα τῆς πίστεως ἐδιώχθη ἀπό τή μονή του: «Ἐνέγκωμεν δή οὖν, πάτερ τίμιε, τήν παρά τῶν ἐχθρῶν κάκωσιν, ἧς τό ἀνταπόδομα ζωή αἰώνιος καί ἡ μετά μαρτύρων ἀγαλλίασις. ἐπαινετός εἶ, ἄνθρωπε τοῦ θεοῦ, ὅτι ἐκ πάντων μικροῦ δεῖν τῶν ἐν ἄστει καί πρό τοῦ ἄστεως ἡγουμένων σύ μόνος ἐξῆλθες προκινδυνεύων τῆς εὐσεβείας, φῶς τῶν ἐν σκότει γινόμενος, ἔλεγχος τῶν ἀσεβούντων ὁμοταγῶν. Τί τό κέρδος μικραῖς ἡμέραις ἀντέχεσθαι μοναστηρίου, δόξης, εὐπαθείας τῆς προσκαίρου καί μετά αἱρετικῶν ἀπενεχθῆναι εἰς αἰσχύνην αἰωνίαν; ὅσον δέ ἀγαθόν καί μακάριον βραχύ τι κοπιάσαι καί πάντων ἀποστῆναι τῶν οἰκείων ἤ τάχα καί τό σῶμα προΐεσθαι καί εὑρεῖν θεόν εὐμενῆ καί τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν». (Φατ. 201,324,8).

Εἰς τόν ἡγούμενο Βασίλειο συμβουλεύει ἐπίσης νά ἀφήση τήν ἡγουμενία καί τό μοναστήρι καί νά συνταχθῆ δι’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου μέ τούς δεδιωγμένους πατέρας στούς ὁποίους μέ τήν στάσι του εἰς τόν συμβιβασμό ἔγινε σκάνδαλο: «Βραχύ τι παρεμυθήθη τό περί ὑμᾶς τούς τιμιωτάτους λυπηρόν τῆς ψυχῆς ἡμῶν, εἴ γε ὡς γεγράφατε ἔχει καί ὑποχωρεῖτε τῆς ἡγουμενικῆς διακρατήσεως˙ οὐδεμία γάρ κοινωνία, ὦ φιλότης, δεδιωγμένοις καί ἀδιώκτοις (καί οὐ μόνον ἀδιώκτοις, ἀλλά καί ὑποτελοῦσι τοῖς διώκταις, καθηγεμονιώντων ὧνπερ ἐξουσιάζουσι μοναστηρίων), εἰ μή ἄρα τις κοινωνία ὡμολόγηται φωτί πρός σκότος. ἀλλ’ οὐκ ἐνδέχεται, ὡς ὁ ἱερός λόγος ἀπεφήνατο˙ τό γάρ ἕως τοῦ παρόντος ἐπιδοῦναι ἑαυτούς ἐν τοῖς ἁλοῦσι δι’ ὑποπτώσεως ἰατρικῆς κατά τόνδε τόν τρόπον γέγονε, τῷ λαβεῖν ἡμᾶς ἐγγύας μήτε λόγῳ μήτε ἔργῳ καθ’ οἱονδήποτε τρόπον ὑπαχθῆναι πάλιν τοῖς ἑτεροδόξοις˙ καί οἷον ἐν μεταιχμίῳ ἑστᾶσι κρατήσεως καί οὐ κρατήσεως τῶν μονῶν καί, τό ὅλον εἰπεῖν, ὡς νόμιμον γενέσθαι τήν ὁμολογίαν διά τῆς τῶν ἐναντίον ὑφελκύσεως καί τῶν ἐνισταμένων ἀντιπράξεως. ἐπάν δέ καιρός ἦκε τοῦ ζητουμένου, καί τό ὁμολογηθέν οὐκ ἐξηνύσθη ἐνώπιον θεοῦ καί ἀνθρώπων πρός ἀκριβεστέραν τῆς προτέρας ὑποπτώσεως ἐξίασιν. ἀλλά πάλιν ἀπαγωγή καί πάλιν ὑπόπτωσις ἔν τε λόγοις καί ἔργοις. ὡς αὐτά τά πράγματα μαρτυρεῖ κἄκ τῶν εἰδότων ἀκηκόαμεν, καί πάλιν καθηγεμόνες ἀπαρασάλευτοι διά τῆς ἄρτι ὑπό τοῦ κράτους ὑποδοχῆς καί ἀποστολῆς. ὁ λόγος δέ ἐπί πάντων τῶν οὕτως πεπραχότων καί γελοῖόν ἐστιν ἄρτι τό ἐπιτιμᾶν, μᾶλλον δέ φρενοβλάβεια τῶν ἐπιτιμώντων καί σκινδαλμός τῶν εὐσεβούντων, σύγχυσίς τε καί ἀβλεψία ἐπί τῇ Χριστοῦ ὁμολογίᾳ. δεῖν τοῦ ἀποστόλου ἀκοῦσαι, λέγοντος στέλλεσθαι ὑμᾶς ἀπό παντός ἀδελφοῦ, ἀτάκτως περιπατοῦντος καί μή κατά τήν παράδοσιν, ἥν παρέλαβον παρ’ ἡμῶν. μᾶλλον δέ αὐτοῦ τοῦ θεοῦ, διά τοῦ προφήτου βοῶντος˙ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε˙ κἀγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, τούς οὕτω διαστελλομένους δηλονότι καί μή συγχέοντας τήν Χριστοῦ ὁμολογίαν. Τί γάρ φήσουσιν, ὦ τιμιώτατε, ὅ τε τῶν Κωμῶν ἡγούμενος καί ὁ τοῦ Γουλαίου σύν τοῖς ὁμοίως ἄρτι διωχθεῖσιν ἐν τῇ ἐνστάσει, εἴπερ ὁρῶσιν ὑμᾶς, τούς προδοσίᾳ τῆς ἀληθείας κατέχοντας τά μοναστήρια, καί ἡμᾶς ὑμῖν συναπαγομένους; τί δέ οἱ ἐν τοῖς ὅρεσι τληπαθοῦντες κατά τό τοῦ διωγμοῦ στενοχωρητικόν; οὐ στενάξουσιν; οὐκ οἰμώξουσιν; οὐχ ἡγήσονται παιδιάν τήν ὁμολογίαν τοῦ Χριστοῦ; τί δέ οἱ ἡγουμενεύσαντες τῶν μοναστηρίων ἀπ’ ἀρχῆς καί διά Χριστόν δεδιωγμένοι σύν ἡμῖν; οὐ κατασφραγίσονται, ὡς παιγνιῶδές τι πασχόντων ἡμῶν; μή πλανᾶσθε, φησίν ὁ ἀπόστολος, θεός οὐ μυκτηρίζεται˙ ἡ ὁμολογία Χριστοῦ οὐ κεκοίνωται, κἄν τινες οἴωνται ἄλλως φρονεῖν καί λέγειν. Ὥστε, εἰ βούλει, ἀδελφέ ἠγαπημένε, μεθ’ ἡμῶν τῶν ταπεινῶν τετάχθαι, ὑποχώρησον τῆς κατοχῆς τοῦ μοναστηρίου, καθώς καί ὑπέσχου˙ τοῦτο γάρ καί παρακαλοῦμεν, εἰς τοῦτο καί προσευχόμεθα. ἵνα, ὡς τό ἐντός, οὕτως τό ἐκτός ὀρθόδοξος ὑπάρχῃς, τήν τιμίαν σου ψυχήν σῴζων, ἧς οὐδέν ἀντάξιον τῶν ὁρωμένων». (Φατ. 495,729,2).

Εἰς τήν ἐπιστολή αὐτή τοῦ ὁσίου φαίνεται καθαρά ὅτι ὁ ἡγούμενος αὐτός ἤθελε νά παραστήση, ἐπί παραδείγματι, τόν Ὀρθόδοξο καί ἀντιοικουμενιστή, σύμφωνα μέ τήν αἵρεσι τῶν ἡμερῶν μας, δηλαδή καί νά παραμείνη ὡς ἡγούμενος στό μοναστήρι καί νά εἶναι Ὀρθόδοξος.

Εἰς ἐπιστολή του ἐπίσης πρός μοναχούς, ὁ ὅσιος ἐλεεινολογεῖ μέ τόν πλέον παραστατικό τρόπο τήν στάσι πολλῶν ἡγουμένων τῆς ἐποχῆς του, οἱ ὁποῖοι κατά τό δή λεγόμενο τά βρῆκαν μέ τήν ἐξουσία καί συμβιβάστηκαν, προκειμένου νά κρατήσουν τά μοναστήρια καί τήν ἐξουσία: «Ἐν τῷ καιρῷ τούτῳ ἐν ᾧ ὁ Χριστός διώκεται διά τῆς εἰκόνος αὐτοῦ, οὐ μόνον εἰ βαθμῷ τις καί γνώσει προέχων ἐστίν, ὀφείλει διαγωνίζεσθαι, λαλῶν καί διδάσκων τόν τῆς ὀρθοδοξίας λόγον, ἀλλά γάρ καί εἰ μαθητοῦ τάξιν ἐπέχων εἴη, χρεωστεῖ παῤῥησιάζεσθαι τήν ἀλήθειαν, καί ἐλευθεροστομεῖν. Οὐκ ἐμός ὁ λόγος τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ἀλλά τοῦ θείου Χρυστοστόμου, ἐπί καί ἄλλων πατέρων. Τό δέ τούς κυρίους τούς ἡγουμένους κρατηθέντας ὑπό τοῦ βασιλέως, μή τά προειρημένα πράξαι, καίπερ ὄντας καί ἐν βαθμῷ καί γνώσει παρά πάντας τούς καθηγουμένους τῆς γῆς ταύτης, τοὐναντίον δέ μᾶλλον σιωπῆσαι. Καί οὐ τοῦτο μόνον, καίπερ ὄν δεινόν, ἀλλά καί χειρόγραφον ποιῆσαι, μήτε εἰς ἀλλήλους συνέρχεσθαι, μήτε διδάσκειν, τοῦτό ἐστι προδοσία τῆς ἀληθείας, καί ἄρνησις τῆς προστασίας, καί κατάλυσις τῶν ὑποτακτικῶν, ἐπεί καί τῶν ὁμοταγῶν. Οἱ ἀπόστολοι παραγγελθέντες ὑπό τῶν Ἰουδαίων μή διδάσκειν ἐπί τῷ ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ τάδε φησίν∙ ὑμεῖς κρίνατε, εἰ δίκαιόν ἐστιν ὑμῶν ἀκούειν ἤ τοῦ θεοῦ ἡμῶν, καί πάλιν, πειθαρχεῖν δεῖ θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις. Τοιαῦτα καί παρόμοια ἐχρῆν λαλῆσαι αὐτούς ἵνα ἐδοξάσθη ὁ θεός δι’ αὐτῶν, ἵνα ᾠκοδόμησαν τούς ὀρθοδόξους, ἵνα ἐστήριξαν τά μοναστήρια, ἵνα ἐνεδυνάμωσαν τούς πάσχοντας ἐν ἐξορίαις. Ἀλλά τί ὅτι προτιμώμεθα μᾶλλον Θεοῦ τά μοναστήρια, καί τῆς ὑπέρ τοῦ ἀγαθοῦ κακοπαθείας τήν ἐντεῦθεν εὐπάθειαν; ποῦ ἐστι τό, ἐλάλουν ἐναντίον βασιλέων, καί οὐκ ᾐσχυνόμην; ποῦ ἐστι τό, ἰδού τά χείλη μου οὐ μή κωλύσω· Κύριε, σύ ἔγνως; ποῦ ἐστι τό κλέος καί ἡ ἰσχύς τοῦ καθ' ἡμᾶς τάγματος; πῶς Σάβας καί Θεοδόσιος οἱ μακάριοι, τό τηνικαῦτα Ἀναστασίου τοῦ βασιλέως δυσσεβεῖν ἑλομένου, διέστησαν θερμῶς προμαχοῦντες τῆς πίστεως· τοῦτο μέν, μεθ' ὧν ἀνεθεμάτισαν τούς κακοδόξους ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, τοῦτο δέ, ἐν οἷς ἐπέστειλαν τῷ βασιλεῖ, διαμαρτυρόμενοι θάνατον ἑλέσθαι, ἤ τι μετακινῆσαι τῶν καθεστώτων; Καί λέγουσιν, ὥς φασιν, οἱ κύριοι ἡγούμενοι∙, ἡμεῖς τίνες ἐσμέν; πρῶτον χριστιανοί, οἵ ὀφείλουσιν ἄρτι λαλεῖν πάντως, ἔπειτα μονάζοντες, οἱ μηδέ τό τυχόν ὑφαρπαζόμενοι ὡς ἄδετοι τῷ κόσμῳ καί ἀκράτητοι, ἔπειτα ἡγούμενοι, οἱ καί τά τῶν ἄλλων προσκόμματα ἐκβάλλοντες καί ἐν μηδενί προσκοπήν διδόναι χρεωστοῦντες, ἵνα μή, φησί, μωμηθῇ ἡ διακονία, οἵαν δέ προσκοπήν καί μώμησιν, μᾶλλον δέν συγκατάβασιν, διά τοῦ ἰδιοχείρου αὐτῶν δέδωκαν, τί χρή καί λέγειν; εἰ γάρ ἡ σιωπή μέρος συγκαταθέσεως, τό καί ἐγγράφως αὐτήν κυρῶσαι ἐπί τῆς ὅλης ἐκκλησίας πόσον τό χαλεπόν; »(Φατ. 149,265,2).

Τελικῶς, ἀναφέρει ὁ ὅσιος ὅτι προκειμένου οἱ ἡγούμενοι αὐτοί νά φανοῦν ὡς Ὀρθόδοξοι ἐμνημόνευον μυστικά τόν ἅγ. Νικηφόρο τόν Ὁμολογητή, ὁ ὁποῖος εἶχε ἐξορισθῆ. Αὐτό πάλι τό κατηγορεῖ ὁ ὅσιος διότι δέν ἀποδέχεται τήν μυστική ὁμολογία τῆς πίστεως, ἀλλά τήν φανερή καί μάλιστα αὐτή πού στοιχίζει: «Καί λέγετε ὅτι, κρυπτῶς ἱερουργῶν Νικηφόρον ἀναφέρει; τό λάθρα καί πάντες οἱ πατρίκιοι, ἵνα τούς ἄλλους ἐάσω, ὀρθοδοξοῦσιν. ἀλλά τί λέγει ὁ Χριστός; εἴ τις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγώ αὐτόν ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. ὥσπερ καί τό ἐναντίον ἐπί τῆς ἀρνήσεως· κἄν μόνον τό μή συνέρχεσθαι εἰς ἀλλήλους ἐποίησαν τό χειρόγραφον, τό αὐτό ἐστίν. Πῶς γάρ φυλάξουσιν ὃ φησιν ὁ Χριστός, τόν ἐρχόμενον πρός με οὐ μή ἐκβάλλω ἔξω; ἔρχεταί τις διερωτῶν, ζητῶν μαθεῖν τήν ἀλήθειαν, εἴτε ἡγούμενος εἴτε τις ἄλλος· τί ἀποκριθήσεται ὁ ἡγούμενος; δῆλον ὅτι, παραγγελίαν ἔλαβον μή λαλεῖν. Εἴθε οὕτω μόνον· ἀλλά, μηδέ εἰσδέξασθαί σε εἰς τό μοναστήριον καί συναλισθῆναι. ὁ Χριστός λέγει, δέξαι καί δίδαξον· ἐάν γάρ ὑποστείλῃ, φησίν, οὐκ εὐδοκεῖ ἡ ψυχή μου ἐν αὐτῷ. ἐγγράφως οὖν ἐποίησαν ἵνα τῷ βασιλεῖ πειθαρχοῦσιν ἀπεναντίας τοῦ Χριστοῦ». Ἐδῶ φυσικά διδάσκει, πέραν τῶν ἄλλων, ὁ ὅσιος ὅτι καί ἡ σιωπή εἰς τά θέματα τῆς πίστεως εἶναι συμβιβασμός καί προδοσία.

Ὅλα αὐτά καί ἄλλα παρόμοια περιστατικά νομίζω ταιριάζουν ἀπόλυτα καί στήν ἰδική μας ἐποχή, κατά τήν ὁποία οἱ ἡγούμενοι καί μάλιστα τοῦ Ἁγ. Ὄρους κατέχουν τίς θέσεις των μέ συμβιβασμό τῆς πίστεως καί μάλιστα μνημονεύοντας καί ἀναγνωρίζοντας ἕναν αἱρετικό Πατριάρχη. Οἱ δέ Ἐσφιγμενίτες Πατέρες διώκονται σήμερα ὄχι μόνο ἀπό τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί ἀπό αὐτούς πού συνευδοκοῦν καί ἀκολουθοῦν καί ἀναγνωρίζουν τούς αἱρετικούς, δηλαδή τούς Ἁγιορεῖτες μοναχούς καί ἡγουμένους. Αὐτά ὅλα εἶναι σημεῖα καταπτώσεως τοῦ μοναχισμοῦ καί σηματοδοτοῦν τά ἔσχατα χρόνια καί τήν ἑτοιμασία διά τόν ἐρχομό τοῦ Ἀντιχρίστου.

Περιοχή Ἀμπελακίων  7.8.2013

Ἱερομόναχος Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς