Απάντηση στον Κ. Νούση από τον θεολόγο Ν. Πανταζή

Η πλάνη της σύγχρονης Νουσιολογίας

τοῦ Νικολαου ΠΑΝΤΑΖΗ

(υπό την εκκοσμικευμένη, μοντερνοποιημένη

και ανεμοπαρμένη ερμηνευτική ματιά

του ιδίου του ορθολογισμού του)

Δίχως κανένα είδος εισαγωγής.

 

Έγραψε επί λέξει ο μοντερνίσκος θεολογίσκος Κώστας Νούσης ότι το πιστεύω μας αποτελεί «ακρότητες» και συνίσταται σε ατεκμηρίωτες θεολογικά θέσεις. Επί πλέον προχωρεί σε εξονυχιστική μα ανεξεταστέα εξέταση των «δαιμονιωδών μας ορέξεων»

Κατ’ αρχήν με τιμά που τον πονά, τον πονεμένο Νούση, η επίπονη τοποθέτησή μου επί του υπαρκτού και διαφθοροποιού οικουμενισμού.

Του ταράζει τους κύκλους του εφησυχασμού και θολώνει τα μολυσμένα νερά του συμβιβασμού.

Γενικά τους Οικουμενιστές τους ελέγχει την κεκαυτηριασμένη και τετραυματισμένη συνείδηση η Θεόσδοτη, Πατροπαράδοτη και Συνοδικά κατοχυρωμένη ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ, και προχωρά πια σε περισπούδαστο «πόνημα» περί «πλάνης», αναφερόμενος στο πρόσωπό μου ως "φρέσκο", σε άκρα αντίθεση με τη δική του όζουσα οικουμενιστική "μπαγιατίλα"...

Απαντώ λοιπόν στις παιδαριώδεις, άνοστες και απαρατήρητες "τσιχλόφουσκες" του, που σαν άλλος θεούσος Μιθριδάτης Απάτωρ, Αγιοπάτωρ και Υπερπάτωρ, αναδεικνύεται της ανοησίας αυτοκράτωρ. Όχι πως διακατεχόμαστε από κάποια αυταπάτη να τον πείσουμε. Και ο Χριστός ο Ίδιος να κατέβαινε και να διαλεγόταν μαζί του, ο Νούσης θα αντιδογμάτιζε με ανεξόρκιστο πνεύμα αντιλογίας το "ου με πείσεις καν με πείσεις!"

Δεν μας ικανοποιεί παρ' όλο που ενίοτε εντυπωσιάζει, έστω κι' όταν χλευάζει τους Αποτειχισμένους εν Χριστώ αδελφούς του. Ως "λόγιος" συντάσσει "Λόγους" με δευτερο-τριτο-τεταρτολογίες και εκκλησιολογικές αερολογίες που τις σκορπά της κουτοπονηρίας

ο βοριάς και μονομιάς επανέρχεται στο γνωστό φαντασιόπληκτο και πληκτικό του μοτίβο.

Τάδε έφη Νούσης.

Δεν θα' πρεπε να του κάνουμε τη χάρι να ασχολούμαστε μαζί του, μιας και προφανώς εκμεταλλεύεται τις περιστάσεις, ορμώμενος από τις γνωστές κομπλεξικές του τάσεις να ανεβάσει το ιδιάζον, διαδυκτιακό του "ίματζ".  Αλλά χάριν της αληθείας που υπηρετούμε και του κοινού που εκτιμούμε θα πούμε λίγα λόγια...

Η ουσία του ανόσιου λόγου περί πλάνης

Για να μιλά κανείς σε βάθος και σε ύψος για πλάνη, θα πρέπει πρωτίστως να είναι πεπεισμένος ο ίδιος πως είναι απαλλαγμένος απ’ αυτήν. Εάν είχε καποια στοιχειώδη ταπείνωση, έστω και στο ελάχιστο, θα έκανε τη νηφάλια, προσγειωμένη σκέψη πως ενδέχεται να «πλανάται πλάνην οικτράν» για μερικές, (αν όχι όλες) τις τοποθετήσεις του, έτσι για να μένει ασφαλώς στον της ταπεινώσεως χώρο.

Δεν θα παρουσιαζόταν τόσο μα τόσο σίγουρος και απολύτως πεπεισμένος πως είμαστε εμείς de facto σε πλάνη κι' αυτός είναι απαραιτήτως σεσωσμένος διά ιδίων, ιδιάζουσων ιδιωτικών οδών...

Δεύτερον, για να τολμά κανείς να «βάζει στο στόμα του» τον μέγα (μα όχι και αλάθητο!) π. Επιφάνιο, θα πρέπει να αποδέχεται όλες του τις θέσεις επί λοιπών πνευματικών (σαρκικών) θεμάτων και ειδών βλασφημίας που δεν συνάδουν σε θεολόγο "του ύψους και του πλάτους" τύπου Νούση. Δεν χρησιμοποιώ το «κ». Απαξιώ. Και για να μη κοροϊδευόμαστε με ανύπαρκτες και ανυπόστατες κυριότητες και να μη δεσμευόμαστε από «ευρωπαϊκούρες», ας λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Δεν το θέλω να κάθεται και να μου λέει «ο ‘κ.’ Πανταζής και «κ.» έτσι και ο «κ.» αλλιώς κι’ από την άλλη να με αποκαλεί «σχισματικό» (αυτό κι’ αν είναι προσβολή και βλασφημία!), «δαιμονισμένο», «διακατεχόμενο από έπαρση και ένοχο για εωσφορικές αυτονομήσεις, αυτοεξαιρέσεις και εγωτικές εξάπαντος αυτοεξάρσεις εκ του Σώματος της Εκκλησίας!».

Μας έστειλε «εκτός», μας σφύριξε «οφ σάιτ» και μας τσουβαλιάζει με τους τσαρλατάνους, κερατάδες και απατεώνες.

Και μετά μας λέει «κύριε». Μάλιστα κύριε!

Στην παταγώδη, παραστασιακή του κατακλείδα, «αμφοτερίζει» λέγοντας: «Ο γράφων (δηλαδή η αφεντιά του) ούτε συμφέροντα έχει ούτε προσωποληπτεί υπέρ του Πατριάρχου ή οιουδήποτε ετέρου. Εννοείται πως ούτε εμπάθεια έχει κατά τινος, ειδικά των αποτειχισθέντων κληρικών και λαϊκών. Όλοι μια Εκκλησία είμαστε, μια οικογένεια, αυτή του Χριστού (Α’ Κορ. 10:17)».

Δεν έχει ο αδελφός Κώστας «εμπάθεια», μην το αδικείτε το παιδί, μας αγαπά σα γέροντας και φιλεύσπλαχνος πατέρας ενώ ταυτόχρονα μας στέλνει κυριολεκτικά στο «διάολο», καταδικάζει στο πυρ το εξώτερον εμάς τους καϋμένους και παρασυρμένους. Έτσι φαίνεται. Κι’ αφού το λέει ο Νούσης, «έτσι θά ‘ναι!» Το μουστάκι και το κομπολόϊ του λείπει... Παραπέμπω: «διότι, ως φαίνεται, παρασύρονται στους άκριτους ζηλωτισμούς και σοβαρά και καλοπροαίρετα άτομα και είναι κρίμα να χάνονται και να αδικούνται ψυχές από τη μοχθηρία και πονηρία του αρχεκάκου όφεως...».

«Αμ, πως!» Ε, πως να το κάνουμε, είμαστε και «καλοπροαίρετοι» (που να μας βράσω) αλλά «κρίμα» χάνονται ψυχές. «Κρίμα το μπόϊ» μας. Χαθήκαμε πια. Χαμένοι για χαμένοι. «Από τη μοχθηρία και πονηρία του αρχεκάκου όφεως». Μου θυμίζει τη διαρροϊκή ρήση του Πατριάρχη τους (να τον χαίρονται!) πως «οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν (οι Άγιοι Πατέρες) είναι θύματα του αρχεκάκου όφεως!» Δηλαδή, οι Άγιοι Θεοφόροι Πατέρες ταλαίπωρα θύματα του Διαβόλου! Και μεις μαζί τους τώρα. Τιμή μας.
Η ουσία της άπειρης βλακείας στους ανεγκέφαλους οικουμενιστές

Προχωράει τώρα, (Κωστή προχώρα, σε θέλει όλη η χώρα!) σε κατηγοριοποίηση των θανασίμων αμαρτημάτων και βεβαιεί το πλανητικό πλήρωμα πως έχουμε πλέον χωριστεί εμείς του Σώματος του Χριστού. Αναφέρεται «στα χονδροειδή σαρκικά» της πορνείας και της μοιχείας (προφανώς να απαλλάξει και τον εαυτό του) λέγοντας πως «είναι λιγότερο επικίνδυνα, εφόσον είναι ευδιάκριτα και εύκολα οδηγούν στην ταπείνωση!». Γίνε εσύ Οσία Μαρία Αιγυπτία να δούμε πόσο εύκολα παρθενεύεις και πόσο πάλι εύκολα αποκτάς την θεοϋφαντη στολή της ταπεινώσεως και της θεώσεως. Βέβαια Κώστα, η δική μας «πνευματική πορνεία και μοιχεία» (έτσι αποκαλεί τους Αποτειχισθέντες, από κόμπλεξ κατωτερότητος φυσικά) κάνει πιο ανάλαφρη την οικουμενιστική δική σου.  Απαλλάσεσαι. Ελεύθερος ο κρατούμενος.

Και προσθέτει ψιλή φιλολογία ο Κωστάκης, έχοντας πάλιν κατά νου την συνουσίαν: «Κατ’ ουσίαν πρόκειται για την πνευματική πορνεία και μοιχεία μέσα από την άνομη και παράλογη και άθεσμη ηδονή του Εγώ σε βάρος της ενηδόνου άκτιστης κοινωνίας μετά του Κυρίου!».

Πωπωωω, φοβεροοοό!! Εδώ χειροκροτάμε. Μιλάμε, τύφλα να’ χει ο Καζαντζάκης και ο Χαρκιανάκης! Ακούστε πάλι... «άθεσμη ηδονή του Εγώ σε βάρος της ενηδόνου άκτιστης κοινωνίας» τάδε έφη Νούσης ο Νέος Θεολόγος!

Τύφλα να ’χετε οι Νέοι Θεολόγοι του νοητού στερώματος της Εκκλησίας. Στη μπάντα, περνά κι’ αντιλαλεί του Νούση η Μπαλάντα, μετά χορών και τυμπάνων, τω σω άδων μονογενή... Και για να κάνει πάταγο η ανόσιος Νούσειος φιέστα, επικολλά μαεστρικά και τη «βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος»· έτσι για να΄ναι σίγουρος πως χαθήκαμε για τα καλά, μη τυχόν αναστηθούμε και συγχωρηθούμε και μετά όπου φύγει-φύγει ο Νούσης να μας ζητά ύστατες «συγγνώμες που μας πάτησε» και εξαπάτησε το Διορθόδοξο Διαδυκτιακό κοινό.

Μου θυμίζει το ανέκδοτο με τον ταλαίπωρο, κουτοπόνηρο νυμφευμένο που τον ρωτούν από το Γραφείο Κηδειών ποιό τρόπο θα ήθελε να θαφτεί η πεθερά του, με ταφή, καύση ή τίναγμα της κόνεως στον ωκεανό και αυτός απαντά: «Και τα τρία να ’μαστε σίγουροι!!» Έτσι κι’ ο Νούσης, ας τους επισυνάψουμε τους Αποτειχισθέντες και την ασυγχώρητη κατά πάντα και διά πάντα βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος έτσι «για να ’μαστε σίγουροι» πως θα εξαφανιστούν τελεσίδικα από προσώπου της γης, και οι δίκαιοι Νούσηδες ευφρανθήσονται.

Κι’ έρχεται έπειτα να κάνει θραύση με την θρασυτάτη κατάχρηση του ονόματος του π. Επιφανίου, όπου κάποτε αναφέρεται σ’ αυτόν ως «ο Επιφάνιος» (σκέτο) λες κι’ είναι «μπάρμπας» του! Και τον αποκαλεί μάλιστα: «Ο φαεινός αυτός καινός αστήρ της Ορθοδοξίας!», Ο οποίος μάλιστα ήταν πρώτα απ’ όλα και πανω απ’ όλα ΑΝΤΙ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ σφόδρα. Και σύ τέκνον Βρούτε;

Μη τολμάς να μας μιλάς για Γέροντες, δεν έχεις ουσιαστική σχέση συ μ’ αυτούς. Προσωπικώς εκτιμώ τον αγιασμένο αυτό και χαρισματικό Γέροντα, χωρίς να του αποδίδω βέβαια, το αλάθητο του Πάπα. Ήταν κάπως μεγάλη, «χονδρή» και ανεπίτρεπτη του ύψους και του ήθους του αστοχία και πλάνη να συγχέει την Αγιοπατερική Αποτείχιση με τον πολυπαραταξιακό ζηλωτισμό.

Αλλά, ακόμη και οι Άγιοι Απόστολοι δεν ενεργούσαν πάντοτε 24/7 υπό την ακατάπαυστη επήρεια του Παναγίου Πνεύματος. Είχαν και αυτοί τις ανθρώπινες στιγμές και τα λάθη τους. Η απαίτηση πρωτοκαθεδρίας, η προδοσία, η δειλία ενώπιον του Σταυρικής Θυσίας του Χριστού, η φιλονικία... κλπ. Και ποιός είμαι γω που το λέω αυτό; Μα δεν το λέγω εγώ, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος το παρατηρεί. Και εάν το θέλεις, ακόμη και στους ίδιους τους μεγίστους Αγίους Πατέρες μπορεί να βρεθούν λαθη και αστοχίες που όμως δεν στάθηκαν εμπόδιο στον ισόβιο αγιασμό τους και την μετέπειτα αγιοκατάταξή τους.

Το Βιβλίο του αγίου Γέροντος π. Επιφανίου «ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ» το θαυμάζω και το αναφέρω συχνά. Συνειδησιακά δεν στάθηκε ποτέ εμπόδιο την Αποτείχισή μου, ίσα ίσα με παρώτρυνε διότι, δόξα τω Θεώ, δεν διακατέχομαι από τη μιζέρια να συγχέω τον ζηλωτισμό και τη δημιουργία νέων σχισματικών πολυπληθών, πολυκεφάλων «εκκλησιών» με την ευλογημένη αλλά και ευλογητή Αποτείχιση του όντως Σεβασμιωτάτου Αρτεμίου, του αγιωτάτου σοφοτάτου π. Ευθυμίου Τρικαμηνά και των λοιπών αποτειχισθέντων λαϊκών που έχουμε άπαντες πλήρη συνείδηση της αμαρτωλότητος και αναξιότητος μας αλλά και την αγιοπνευματική ανάπαυση ότι διαχωρίζουμε τη θέση μας από την δημοσίως και ηγεσιακώς προωθουμένη παναίρεση του Οικουμενισμού και δεν μολύνουμε την Αγία μας Ορθοδοξία με Συμπροσευχές και Συλλείτουργα με Παναγιωτάτους Πάπες, ούτε πάλι κατακομματιάζουμε την Εκκλησία του Χριστού με σχίσματα, που τόσο άδικα, αναίσχυντα, βάναυσα και ανήθικα μας κατηγορείς, Κώστα Νούση.

ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ.

Δεν υποκαταστούμε την κρίση της Εκκλησίας. Την εκφράζουμε ανόθευτη.

Δεν αντικαθιστούμε τις Συνόδους και τους Πατερές.

Αντανακλούμε τις ήδη παρμένες αποφάσεις Συνόδων για διεγνωσμένες αιρέσεις.

Αντιλαλούμε μετά παρρησίας την εκκωφαντική, διαχρονική φωνή τους.

Απηχούμε ορθώς και ομολογούμε υγιώς τα αντικανονικώς αρθέντα Αναθέματα τα οποία υφίστανται και ισχύουν εις τον αίωνα.

Δεν φιμώνουμε τη φωνή των Οικουμενικών Συνόδων. Οι Οικουμενιστές Αρχιερείς διατυμπανίζουν πανηγυρίστικα και ηθοποιίστικα «ούτω φρονούμεν» αλλά μόνο φρόνηση των Αγίων Πατέρων δεν έχουν. Διαβάζουν άχαρα και απαγγέλουν παπαγαλίστικα το Συνοδικό της Κυριακής της Ορθοδοξίας σα παιδάκια του Δημοτικού σε απαγγελία σχολικών ποιημάτων. Και την επαύριον; Ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα. Ένα παραμύθι ήταν όλο κι’ όλο σαν το «παραμύθι» του Αυστραλίας Στυλιανού. Και σαν έρθει πάλι το Τριώδιο, άντε και πάλι το ρίχνουμε στη ποίηση και τη κακόγουστη φιλολογία: «Αγαπητοί αδελφοί, όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος...». Κι’ αν φέρει και καμία ευσεβεστάτη γιαγιά καμιά εικόνα για περιφορά, εδώ στην Αυστραλία, παραξενεμένοι την κοιτούν και περιγελούν πως «πάει της έχει στρίψει...».

«Τωόντι εκπληκτικές και φωτογραφικές της σύγχρονης εκκλησιαστικής πραγματικότητας» οι παρεκκλίσεις των Οικουμενιστών Δεσποτάδων από το Αγιοπατερικό Πνεύμα. Ένας μονο «τόλμησε» να διαβάσει τα αναθέματα εναντίον του Οικουμενισμού και φιμώθηκε σα «ντόμπερμαν» με «ντόπιγκ» αινέσεως αναισθησίας και βουβαμάρας.

Οι πλείστοι Επίσκοποι δεν μιλούν, δεν αντιδρούν διότι θέλουν να τα έχουν καλά με όλους, και με τους Πατριάρχες, και με τους Πάπες, και με τους Πολιτικούς, και με τους Μασώνους και με τους Σιωνιστές και τους Μουσουλμάνους αλλά «κάτσε καλά» και με το ποίμνιό τους. Με όλους ΜΙΛΙΑ.

Κι’ ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος προειδοποιούσε: «Εάν θες, θεολογάκο μου, να τα ’χεις καλά με όλους... ΤΣΙΜΟΥΔΙΑΑΑΑΑ!!!!!!».

Πες τα και συ, Νεοχρυσόστομε Άγιε π. Αυγουστίνε!

Αλλά για το Νούση και τον κάθε νούση, η ομολογία πίστεώς μας «περιγράφει το κρυπτόμενο αυτό πάθος της υπερηφανείας, που ενίοτε αγγίζει τα ακραία όρια του εωσφορισμού. Πρόκειται σαφέστατα για εσχάτη πλάνη».

Εσχάτη σύγχυση και άπειρη βλακεία μάλλον αποδίδω δικαιωματικά στον εγκαλούντα.

Και μας κολλά, ξανά τη ρετσινιά ο Νούσης: «Ο Επιφάνιος χαρακτηρίζει τις κληρικολαϊκές αυτές εξεγέρσεις «καθαρούς Προτεσταντισμούς».  Ακούς εκεί... ο Επιφάνιος... τί ρηχότητα, τι φτώχια!

Βρε ταλαίπωρε, αναφαίρεται στους σχισματικούς ζηλωτικούς, όχι προορατικά στους Αποτειχισθέντες.

Δεν αναζητούμε καμμία «εκκλησιαστική εστία και ταυτότητα». Διατηρούμε τη ταυτότητα και την Εκκλησιολογία μας. Δε φτιάχνουμε νέα δική μας παραεκκλησία. Μένουμε πιστώς στην Εκκλησία του Χριστού και αποτελούμε το ανόθευτο Σώμα Του χωρίς να το μολύνουμε με διαθρησκειακές μοιχείες.

Ο Άγιος Νικηφόρος, ερμηνεύοντας το «όπου εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το Εμόν όνομα» (ΟΧΙ στο όνομα «Ιεχωβά!») λέγει: «Γνώριζε, πως εάν μόνο λίγοι παραμείνουν πιστοί στην Ορθοδοξία και Ευσέβεια, τότε είναι ακριβώς αυτοί που αποτελούν την Εκκλησία, και η εξουσία, το κύρος και προστασία των Εκκλησιαστικών Θεσμών παραμένει μετ’ αυτών!» (Απολογητικά, 8 // PG 100, 844 D; Σελ. 133).

Κατά τα άλλα, κατά τον Νούση, «ερωτοτροπούμε» με την Αποτείχιση.

Αλήθεια, γιατί τόση μανία με τα «ερωτικά», τα πορνικά και σαρκικά Κώστα;

Μήπως σου έμεινε η ρετσινιά από τη βίλα των οργίων;

Η «σπερματική» χρήση των ερωτικών σου εκφράσεων, «αν και καλά κρατεί, φαίνεται όχι απλά να μην πείθει» τους αναγνώστες σου αλλά και να τους βάζει σκέψεις, μήπως πραγματικά έχεις φτάσει στα άδυτα του Θείου Έρωτα και Ερωτοτροπείς παμφαέστατα με το άκτιστο φως της Νούσειας Εκκλησιολογίας;

Εσύ Κώστα Νούση που πλέεις αφηρημένος, αμέριμνος και νυχτωμένος στο σκάφος του οικουμενιστικού Τιτανικού μας κατηγορείς ότι «αποπηδούμε στις μέρες μας του σκάφους της Κανονικής Εκκλησίας».

Και σύ ‘σαι ο κανονικός, κανονικότατα ποιούς τρόπους εκκλησιαστικής θεραπείας εφευρίσκεις όταν αλληλοκαλύπτεσαι σε απροκάλυπτους ιδιωτικούς τάχα οδούς γέμουσες αταξιών και ανωμάλως ακροβασιών μέσα από υπερκόντια και υποχόνδρια τανύσματα των ανίερων καλλιτεχνών του «καλού κόσμου».

Ω είρωνα και αρχιμπαίκτη θεομπαίκτη, σε κοροϊδεύω και σε ειρωνεύομαι για να σου σερβίρω από το ίδιο κρύο πιάτο που ποτίζεις εσύ και ειρωνεύεσαι τους Αγίους Πατέρες. Λες δηλαδἠ ότι «ίσως δεν έχουν όλοι τους (οι Αποτειχισθέντες) αντιληφθεί -μάλλον δεν το θέλουν– ότι, εφόσον προέρχονται από την ήδη «μιασμένη» εκ του Οικουμενισμού παγκόσμια Ορθόδοξη Εκκλησία, στην οποία προ ολίγου ανήκαν και εν τη οποία έλαβαν τη Χάρη του Βαπτίσματος, του Μοναχισμού και της Ιερωσύνης τους και καθώς δεν αποκατεστάθη με κάποιον τρόπο αυτή η «μόλυνση» εκ της αιρέσεως, παραμένουν και οι ίδιοι «ρυπαροί» εκ του Οικουμενισμού… οπότε είμεθα πάντες αιρετικοί... Πάντες ανεξαιρέτως. Και αυτοί, επαναλαμβάνω, οι αγαπητοί Παλαιοημερολογίται και οι φίλτατοι σημερινοί αντιοικουμενιστές.

Σαν πολύ «φίλτατοι» δε σου γίναμε Κώστα; Πραγματικά διασκεδάζουμε μαζί σου και σε ευχαριστώ που με κάνεις και γελώ λίγο, διότι δεν έχω χρόνο να βλέπω κωμικές ταινίες και να διαβάζω ανέκδοτα. Όσο για το αναμασημένο ανέκδοτό σου ότι εφόσον προερχόμαστε από την ήδη (πραγματικά) μιασμένη (εδώ βγάζω επί τούτου τα εισαγωγικά σου στο «μιασμένη» διότι είναι όντως μιασμένη και πολύ σοβαρά μάλιστα, και το ξέρεις καλά Κώστα και σαφώς το επίστασαι, ας κάνεις τα στραβά μάτια για λόγους που εσύ γνωρίζεις και εθελοτυφλείς ανεπανόρθωτα) εκ του Οικουμενισμού παγκόσμια Ορθόδοξη Εκκλησία, στην οποία προ ολίγου ανήκαμε καθώς δεν αποκατεστάθη με κάποιον τρόπο αυτή η μόλυνση εκ της αιρέσεως, παραμένουμε και οι ίδιοι «ρυπαροί» εκ του Οικουμενισμού οπότε είμεθα πάντες αιρετικοί...

Το λογοπαίγνιό σου, ο κουτοπόνηρος συλλογισμός σου, μου θυμίζει το ανέντιμο και σαχλό σόφισμα «εάν ο Θεός είναι παντοδύναμος, μπορεί να φτιάξει μια πέτρα τόσο μεγάλη που να μην μπορεί να τη σηκώσει;;» για να μας «παγιδέψεις» με το «εάν δε μπορεί να την σηκώσει, τότε τί σοϊ παντοδύναμος είναι;

Για «να σου το κάνω λοιπόν λιανά», «κ. καθηγητά», απεικονίζω νοητά: Έχουμε το Χριστό, έχουμε την Αποστολική Εκκλησία Του, το Ιερό Θεραπευτήριό Του, το Άγιο Νοσοκομείο στο οποίο δεν ήρθε να καλέσει δικαίους (υγιείς) αλλά αμαρτωλούς, ασθενείς.

Ξαφνικά, οι περισσότεροι από τους ιατρούς, απαρνούνται τη σύσταση και τρόπο λειτουργίας αυτού του Χριστοκεντρικού Θεραπευτηρίου και κηρύσσουν Νέο τρόπο οικουμενικής θεραπείας, τον Οικουμενισμό, τον οποίο δεν θεωρούν αίρεση (καρκίνο) και σχεδιάζουν νεό καταστατικό, μοντέρνα εκκλησιολογία με Νοσοκομείο Επισκοποκεντρικό.

Το Νέο τους Νοσοκομείο χτίζεται επάνω στον ίδιο ακριβώς χώρο με ανανεωμένες πια (ημερολογιακές) εκγαταστάσεις και μοντέρνα, «προηγμένα» νοσηλευτικά πιλοτικά εργαλεία (λειτουργική ανανέωση). Αυτομάτως λοιπόν τίθονται εκτός του Αποστολικού, Αγιοπατερικού Νοσοκομείου ενώ παραμένουν και κινούνται στον ίδιο χώρο και κάνουν δικό τους Μεταπατερικό, Οικουμενιστικό Ίδρυμα. Ιδρυματοποιούν την Εκκλησία και οι λειτουργοί της δεν είναι πλέον Λειτουργοί του Υψίστου αλλά Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου ΝΠΔΔ και ΔΚΠ (Δούλοι του Καίσαρος και του Πάπα). Παράλληλα κρατούν τις θέσεις τους, τα πρωτεία τους και τη λατρεία τους ως άλλοι Ουνίτες εκ των έσω και απαιτούν υπακοή και πλήρης υποταγή από τα πρόβατα.

Αυτά τα πρόβατα προς σφαγήν τώρα, τα οποία ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε εκ των έσω, που δεν πήδηξαν σε άλλη μάνδρα αλλαχόθεν αλλά παρέμειναν μέσα στα υπάρχοντα τείχη του πρώιμου Θεραπευτηρίου, χτίζουν ειδικά, Τείχη Αποτειχίσεως από Αγίους Πατέρες θεμελιωμένα και ακριβοπληρωμένα με αίμα από Θεόπνευστες Αποστολικές Συνόδους (πχ. η ΑΒ΄) για να διαχωριστούν και να διαφυλάξουν την άπαξ παραδοθείσα Πίστη, να προστατευτούν και να αφορισθούν εκ μέσω αυτών κατά την εντολή του Κυρίου Παντοκράτορος.

Νάσου κι έρχεται ο Νουσοκράτορας χοροπηδώντας (μεσ’ τη τρελλή χαρά ένα πράμα!) να μας πει πως προερχόμαστε από μολυσμένο χώρο και άρα είμαστε μολυσμένοι και εμείς.

Νούση να σε ρωτήσω, άρα και Ο ΧΡΙΣΤΟΣ που προήλθε από ΜΟΛΥΣΜΕΝΟ Παλαιοδιαθηκικό χώρο, είναι (άπαγε της βλασφημίας) μολυσμένος;

Και η ΑΜΟΛΥΝΤΟΣ που προήλθε και αυτή από σχετικώς μολυσμένο χώρο;

Ιδού ο γρίφος, μην απαντάς, δε σου συμφέρει...

Όσο για την τρύπια σημαία σου και το κλεψιμέϊκο τρόπαιό σου ότι «προϋποτίθεται Συνοδική διαγνώμη προς κατοχύρωση και καταδίκη της αίρεσης και των αιρετικών» αυτό έχει ΗΔΗ γίνει δια της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου αλλά, γιατί όχι, και διά της ΕΓΚΥΡΩΤΑΤΗΣ ΚΑΤΑ ΠΑΝΤΑ αποκηρυξεως και ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΕΩΣ του Οικουμενισμού από Ιερού Βήματος, εξ’ Επισκόπου Κανονικού, του Πειραιώς, εκ της Εκκλησίας της τόσο για σένα κανονικής, με Λαό κανονικό που φώναξε κανονικά το ΑΝΑΘΕΜΑ και τ’ άκουσε και το υπέγραψε ο Θεός.

Και ΔΕΝ παίρνει την υπογραφή Του πίσω, όσο κι’ αν παίρνει ο Πειραιώς τους αναθεματισμούς του πίσω, λόγω απειλών του Οικουμενικού Δερβέναγα.

Κώστα, όπως και συ το προσυπογράφεις στο άρθρο σου «υπάρχουν προϋποθέσεις ορθής αποτείχισης», βεβαίως υπάρχουν. 

Tις προϋποθέσεις όμως ΔΕΝ τις ορίζει ο μακαριστός π. Επιφάνιος αλλά οι ΙΔΙΟΙ οι Άγιοι Πατέρες και ιδίως οι συντάξαντες Θεαρχείω Νεύματι τον ΙΕ΄ Κανόνα. 

Λες αυτοί οι Θεοφόροι Συντάκτες να τους ξέφυγε ότι όσοι αποτειχίζονται προέρχονται από μολυσμένο χώρο και άρα είναι μολυσμένοι και αυτοί που διαχωρίστηκαν αλλά και αυτοί που τους προέτρεψαν αυστηρά σε αυτή τη διάσταση; 

Και σύ Κωνσταντίνε, ΠΩΣ επιτιμάς ημάς, (επιτιμά σοι διάβολε, ο Νούσης, επιτιμά και υμάς τους διαβολεμένους Αποτειχισθέντες!) με επιτίμιον «κανονικόν» από θεολόγον «κανονικόν» κατά πάντα, όταν οι Άγιοι Θεοφόροι Πατέρες σου κράζουν ΚΑΝΟΝΙΚΑ «ου μόνον τη κανονική επιτιμήσει ουχ υπόκεινται... αλλά και της πρεπούσης τιμής τοις ορθοδόξοις αξιωθήσονται.

Αλλά τί τιμή να περιμένει κανείς από σένα τον «ατίμητο», όχι βέβαια πως περιμένουμε και προσμένουμε τιμές, δεν κάναμε Αποτείχιση για αυτό το λόγο ούτε διψούμε για αναγνώριση και παράσημα. Η ατιμία έγκειται σε αυτούς που ατιμάζουν τους τιμίους εν Χριστώ αδελφούς που τιμούν την Πίστη, τιμούν τους Πατέρες και λαμβάνουν τιμή από τον όντως Ατίμητο και Τετιμημένο και ΠΡΩΤΟ Αποτειχισθέντα Χριστό που έκανε παραδειγματική, Κανονική Αποτείχιση από τους Ιεράρχες της εποχής Του, που ενώ γνώριζαν απ΄ έξω και ανακατωτά ολόκληρη τη Παλαιά Διαθήκη και τους Προφήτες, δεν μπορούσαν να δουν τον Θεάνθρωπο Μεσσία ολόσωμο μπροστά τους διότι ήταν οπαδοί του ΠΡΩΤΟΥ Οικουμενισμού, την παναίρεση των Εβραίων και την παγκόσμια, Οικουμενιστική τους κυριαρχία, την οποία επιβάλλουν και σήμερα και εγκαθιδρύουν πάλι διά του Βατικανού και του εντεταλμένου και απεσταλμένου τους Ιησουϊτη Πάπα, τον οποίο ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος αποκαλεί διαχρονικά ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟ!!!!! (πέντε θαυμαστικά για τα πέντε δάχτυλα της «μούτζας», αν και είναι αμαρτία το μούτζωμα, στη περίπτωση αυτή δικαιώνεται πλήρως!).

Μη μας μιλάς λοιπόν για «λανθασμένη ερμηνεία του ΙΕ’ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας» και για «αυτονομήσεις, οι οποίες, ωστόσο, εν τέλει δυστυχέστατα κοστίζουν πολλάκις την αιώνια σωτηρία».

Άφησε τα σάπια.

Κοίτα τη δική σου σωτηρία και πολέμα τον Εωσφόρο μέσα σου που θέλει να σε αναγορεύσει Επίτιμο Διδάκτορα της θεολογίας χωρίς Χριστό. Ναι, είναι «είναι γεγονός», θέλησα να στηρίξω μια θέση «χωρίς να εφεύρω πολλούς τρόπους» παρά τον τρόπο της ωμής και σκληρής αλήθειας που πονά.

Η Συνοδική Διαγνώμη ήδη έλαβε χώρα και δεν έχει ανάγκη για άλλη ανανέωση.

Μη με «τσουβαλιάζεις» με τους πολυπαραταξιακούς ζηλωτές, δεν θα σου βγει σε καλό και ήδη καταπίνεις τη πίκρα, εκτίθεσαι ανεπανόρθωτα.  Μην κοροϊδεύεις τον Άγιο Ράσκας Αρτέμιο και τον Αγιασμένο π. Ευθύμιο.

Εάν υπάρχει έστω και ένα τις εκατό να έχουν δίκαιο ή να δικαιωθούν για τη στάση τους και τα άγια κίνητρά τους, τότε «την έχεις βάψει πολύ άσχημα»...

ΟΧΙ, ΔΕΝ ισχύουν για όλους τους άμεσα προαναφερθέντας τα λόγια του π. Επιφανίου: «δεν είνε δυνατόν να ανέχηται η Εκκλησία ανταρσίας και αναρχίας εν τοις κόλποις αυτής».

Ο αξιοπρεπής, ειλικρινής και έντιμος θεολόγος δεν γενικεύει και εάν το έκανε αυτό ο π. Επιφάνιος, δεν είναι καθόλου προς τιμήν του.

Όσο «για την περίπτωση Σωτηρόπουλου, τον συμπαθέστατο κατά τα άλλα και δεινό θεολόγο», μόνο το ότι τον κατηγορείς για «αδιάκριτο ζήλο» και ότι παρεμβαίνει αυθαίρετα «επί πνευματικών ζητημάτων», μόνο το ότι τον συκοφαντείς πως «πολύ δε περισσότερο στην άκαμπτη και ου κατ’ επίγνωσιν και ταπείνωσιν διαχρονική εκκλησιαστική στάση του, η οποία τον οδήγησε σε αφορισμό», αποκαλύπτεις το διαβρωμένο σου ήθος, την ενδόμυχή σου κακία, τη ρίζα πικρίας και αντιζηλίας ην ο αντίδικος σε επότισεν!

Ζητάς μάλιστα, να θυμηθεί και να σου πει «εάν και ο ίδιος ενήργησε κατά πάντα κανονικώς στην αλλοδαπή όπου ενεκλήθη και τί ενέργειες έκαμε εκ των υστέρων, για να αρθεί η «αντικανονικότης» της εις βάρος του διαδικασίας».

Θα μπορούσα να σε απαντήσω αλλά επειδή είσαι εωσφορικά ΚΑΚΟΠΡΟΑΙΡΕΤΟΣ και δαιμονικά προκατειλημμένος έχων άμεση ανάγκη μακροχρόνιου και επιτακτικού εξορκισμού, δεν θα συνεχίσω.

Δεν θα απορήσω, δεν θα αναρωτηθώ αλλά μετά σιγουριάς θα αποφανθώ περί του ΚΝ ότι «στόχος του είναι η επικρότηση του δογματικού μινιμαλισμού και η ενδοτικότητα σε θέματα οικουμενισμού».

Αφού οι Παπικοί έχουν χάρι «κατά τον γέροντα Επιφάνιο» όπως λες, τότε τί χρείαν έχομεν μαρτυριών;

Μη φοβού, δεν θα χειροδικήσουμε, ούτε θα σε δικάσουμε. Αυτό θα το κάνει αμείλικτα η ιστορία και θα σε ανατρέψει πανηγυρικά ο χρόνος, ψευδολόγε και συκοφαντιολόγε θεολόγε.

Ο Άγιος Νεκτάριος δεν έθεσε ΠΟΤΕ την αγάπη υπεράνω της αληθείας και του δόγματος, ούτε τα θυσίασε ποτέ εν ονόματι της αγάπης που εσύ διατείνεσαι. Η αγάπη για την οποία ομιλεί στο κείμενο που παραπέμπεις είναι η αγάπη η Αποστολική και Αγιοπατερική η οποία κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο «αφορίζει και κολάζει “παραδίδει στο διάβολο ίνα παιδευθώσι”, η αγάπη που χτυπά και κατακεραυνώνει με τον λόγο της Ορθόδοξης αληθείας, η αγάπη που δεν μισεί τον ασθενή αλλά μισεί θανασίμως την αίρεση, τον καρκίνο, και τον καταπολεμει άχρι θανάτου!».

Ο Άγιος Νεκτάριος ήταν μεγάλος και σφοδρός αντιοικουμενιστής και αντιπαπικός τα μέγιστα.

Δε σου πάει. «Σε χαλάει».

Άλλωστε ο λόγος του π. Επιφανίου τον οποίον επικαλείσαι «ποιμήν αδιαφορών παντελώς δια τους αιρετικούς και αποφεύγων να διαλεχθή μετ’ αυτών και να νουθετήση πατρικώς αυτούς, είνε ανάξιος της εαυτού αποστολής» είναι πολύ άστοχος, ανεπίκαιρος και τελείως ανάρμοστος για τον Οικουμενισμό. Αποστολή του ποιμένος δεν είναι να συνδιαλέγεται με δεδηλωμένους και αμετανόητους αιρετικούς.

«Αποφεύγων να διαλεχθή».

Ο διάλογος προς ΤΙ; Ο Πάπας συνεχίζει να εμμένει ασυζητητί στο «Πρωτείο» και το «Αλάθητο». Εσύ επιμένεις πως πρέπει να τους «ευαγγελιζόμεθα...».

Είσαι εκτός τόπου και χρόνου εάν νομίζεις πως ο Πάπας χρήζει ευαγγελισμού...

Ταλαίπωρε και συ, και ο Πατριάρχης που απατάσθε πλάνην οικτράν, που χρήσθε νοοτροπίαν μιαράν και περιπλέκεσθε κοινωνίαν βδελυράν παρά Κυρίου.

Οι φαινομενικές «υποχωρήσεις» των Ποιμένων «χάριν της σωτηρίας του σύμπαντος κόσμου» είναι παμπόνηρος πλανόδιος ρομαντισμός και λόγια να λέμε να αγαπιόμαστε, προφάσεις εν προδοσίαις!

Το να θεωρούμε «αγιοπνευματική διάκριση εκείνων» στα ως άνω ζητήματα, πειθόμενοι κείνων τα πονηρά ρήματα τάχα «ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπῃ» είναι ένδειξη αποστασίας και Δεσποτοκρατικού σκοταδισμού!

Τέλος, για «τις ερωτήσεις και προτάσεις στους σύγχρονους δυνάμει και ἐνεργείᾳ αποτειχισθέντες» που θέτεις, σου απαντώ κατά δύναμιν:

• Μπορεί να τελεστεί Θεία Λειτουργία άνευ μνημονεύσεως του Τοπικού Επισκόπου; Αν ναι, είναι έγκυρη και με ποιες προϋποθέσεις;
Α. Βεβαίως! Η Επισκοποκεντρικότητα της νεωτέρας εκκλησίας, ιδίως των Οικουμενιστών αιρετικών Ιεραρχών αποτελεί καινοτομία και αστήρικτο προτεσταντισμό. Γνώριζέ το, πολύ πιό έγκυρη, θεάρεστη και ευπρόσδεκτη είναι η Λειτουργία του π. Ευθυμίου από το καταχρηστικώς και λίαν επιεικώς έγκυρο Πατριαρχικό Συλλείτουργο του Βαρθολομαίου!

Όταν υπάρχει αίρεση και ιδίως η Παναίρεση του Οικουμενισμού τότε παύει, ακυρώνεται η Επισκοποκεντρικότητα και αναλαμβάνει η Χριστοκεντρικότητα και Αληθοκεντρικότητα.

Κι’ αν θέλεις επιχειρήματα, δεν θα σου σερβίρω έτοιμο πιάτο να κάθεσαι «σταυροπόδι» με το φουγάρο του σκεπτικιστή στο χέρι σα σκυλόσοφος να το παίζεις φιλόσοφος και αρνητής των πάντων. Τρέξε στην Εκκλησιαστική Ιστορία θα βρεις πολλά παραδείγματα...

• Μπορεί ο αποτειχισθείς Κληρικός να αποχωρήσει οικειοθελώς από τον Επίσκοπό του και να προσχωρήσει αυτοβούλως σε έτερο ή και σε όποια Επισκοπή της υφηλίου επιλέξει;

Α. Όταν ο Επίσκοπος έχει υποκύψει και υποταχθεί στην αίρεση, τότε δεν χρειάζεται καμία ευλογία παρά αιρετίζοντος και υβρίζοντος την Παναγία Τριάδα. Η ευλογία μετατρέπεται σε κατάρα και η κατάρα φέρνει την κατοπινή υποταγή στην αιρετική Δεσποτοκρατία. Τα Απολυτήρια ισχύουν μόνο και εφ’ όσον η Εκκλησιαστική Αρχή που τα εκδίδει Ορθοδοξεί ακραιφνέστατα και δεν προδίδει την Πίστη, δεν καταπατεί τους Αγίους Πατέρες οι οποίοι έθεντο τέτοιες τυπικές προδιαγραφές.

• Πότε σε τελική ανάλυση θεωρείται έγκυρη μια «άδικη» εκκλησιαστική απόφαση; Μπορεί ο καθένας να την απορρίπτει κατά την ελεύθερη ερμηνεία ή το κατά δόκησιν συμφέρον του;

Α. Μια Εκκλησιαστική απόφαση δεν «θεωρείται» άδικη και ανυπόστατη από κανέναν. Δεν είναι η πίστη μας θεωρίες αλλά πράξη. Γίνεται παραχρήμα από μόνη της, στην πράξη άδικη και άκυρη όταν δεν τηρούνται οι ανάλογες, απαράβατες και αναφαίρετες δίκαιες και εν Αγίω Πνεύματι θεσμοθετημένες προϋποθέσεις προκειμένου να καταστήσουν δίκαιη και την απόφαση. Όταν δηλαδή η απόφαση γίνεται δικαίως για δίκαιους λόγους, με δίκαια κίνητρα και δίκαιη διαδικασία. Αποτελούν κοινή λογική και όχι θεολογία. Το θέμα είναι ότι η Δεσποτοκρατία θέλει και απαιτεί ανενημέρωτα και ήμερα πρόβατα που δεν γνωρίζουν, δεν μιλούν και δεν αντιδρούν, δηλαδή χαϊβάνια. Και εάν συμβεί να γνωρίζουν Κανονολογία και Ορθή, Ορθόδοξη (όχι Οικουμενιστική Θεολογία) τότε αμέσως και αυτομάτως «σταμπάρονται» ως σχισματικοί για να τεθούν στο περιθώριο και «απενεργοποιηθούν» μη τυχόν και ξυπνήσουν τα άλλα πρόβατα.

Ο κυρ-Λύκος δεν θέλει ένα, τα θέλει όλα. Και ο πίθηκος-μίμος Σατάν, σε αισχρή και διεστραμμένη απομίμηση του Χριστού που ήλθε να σώσει και το ένα απωλολως, έστω και ένα πρόβατο αν ξυπνήσει και τα νερά τους ταράξει, θα το πατάξει με το επιτίμιο της ακοινωνησίας και με ψευδοαφορισμούς «μείζονος και υπερτελείας συνόδου».

Επ’ ευκαιρία, κυρ-Κώστα, μπορείς σε παρακαλώ να μου κατοχυρώσεις Συνοδικά και Ιστορικά αυτή την υπερτελεία ονομασία συνόδου;
• Αν όχι, αμαρτάνει σεβόμενος την απόφαση και αγωνιζόμενος με κάθε άλλο νόμιμο και θεμιτό μέσο να την ανατρέψει;

Α. Αμαρτάνει εάν παραμένει υπό την μολυσμένη δικαιοδοσία του αιρετικού επισκόπου και εάν εξέλθει, αμέσως αγνίζεται και καθαρίζεται από την πρώην μόλυνση ένεκα της ομολογίας και συνταξίας. Συντάσσει τω Χριστώ, συντάσσομαι.

Συντάσσει τη Ορθοδόξω Αληθεία; Συντάσσομαι. Αποτειχίσου και έμπτυσον τρις τον διάβολον ο οποίος διά του Οικουμενισμού υποδουλώνει την διοικούσα εκκλησία και ένοχη, προδοτική δεσποτοκρατία.
• Εφόσον συνοδικώς άχρι τούδε δεν καθηρέθησαν επί Οικουμενισμώ οι διάφοροι συμμετέχοντες σε συμπροσευχές και διαλόγους Ποιμένες μας, εμείς μολυνόμαστε από την μετ’ αυτών κοινωνία;

Α. Βεβαίως και μολυνόσαστε, και δόξα τω Θεώ που το αναγνωρίζεις. Τώρα κάνε κάτι και ξεκαθάρισε τον εαυτό σου. Αφορίσου εκ μέσου αυτών, ΛΕΓΕΙ ΚΥΡΙΟΣ.

«Εδώ που τα λέμε», ξέρεις πάρα πολύ καλά πως δεν πρόκειται «άχρι τούδε» (όπως αρέσκεσαι να λες) να καθαιρεθούν επί Οικουμενισμώ οι διάφοροι ένοχοι συμμετέχοντες, διότι οι συμμετέχοντες θα είναι και οι προκαθήμενοι επί της συνόδου, οι κατηγορούμενοι θα είναι συγχρόνως και οι δικαστές, που θα δικάσουν, τι μας λες, τους οικουμενιστές εαυτούς τους.  Σου το είπα επανειλημμένως, η Συνοδική Διάγνωση και Καταδίκη έχει ήδη προ πολλού λάβει χώρα και δεν χρειάζεται άλλη νεώτερη καταδίκη, η οποία θα είναι απλά επιβεβαίωση και επαύξηση των όσων ήδη όρισαν και προσδιόρισαν οι πάντα καλώς διαταξάμενοι Άγιοι Πατέρες.

• Είναι μολυσμένη η καθόλου Ορθόδοξη Εκκλησία από την παραπάνω αίρεση; Αν ναι, σε ποιο σημείο υπάρχει καθαρότητα και με ποιον τρόπο και από ποιους θα αρχίσει η εκκλησιαστική θεραπεία; Ποιοι είναι και πώς ορίζονται οι «κεκαθαρμένοι» εκ της νόσου ταύτης κληρικοί και λαϊκοί;

Α. Από την παραπάνω αίρεση είναι μολυσμένη η καθόλου Διοικούσα, Ιδρυματοποιημένη, Εκκοσμικευμένη Εκκλησία. Δεν είναι θέμα διαχωρισμού «κεκαθαρμένων» και μολυσμένων. Είναι θέμα διαφόρων επιπέδων πίστεως και εντάσεως ομολογιών. Άλλοι είναι ασθενείς τη πίστει και άλλοι (οι σύγχρονοι Άγιοι Γέροντες τους οποίους ΠΑΝΥ ευλαβούμαι και αναγνωρίζω ως «εν ενεργεία και δυνάμει» Αγίους) (για να χρησιμοποιήσω πάλι δική σου έκφραση) φοβούνται και τρέμουν τη δημιουργία σχίσματος.

• Πώς γίνεται αποτειχισθέντες Κληρικοί και Λαϊκοί να ακολουθούν το Νέο Ημερολόγιο; Εφόσον ισχυρίζονται ότι εν αυτοίς θεραπεύουν εκκλησιολογικώς τον Οικουμενισμό, γιατί δεν το πράττουν επανερχόμενοι στο πάτριο εορτολόγιο; Σε κάθε περίπτωση, πώς μπορούν εδώ να αποδέχονται την οικονομική ανοχή του Νέου Ημερολογίου και ταυτόχρονα να απορρίπτουν τις «οικουμενιστικές» ενέργειες των σημερινών Ιεραρχών; Εκτός αν δεν θεωρούν οικουμενιστικογενή την εορτολογική μεταβολή, οπότε θα πρέπει και να μάς το αιτιολογήσουν επαρκώς.
Α. Το κάθε ημερολόγιο είναι εργαλείο μετρήσεως χρόνου και τίποτε άλλο. Σκοπός είναι να μην κάνουμε δικές μας ανυπόστατες χειροτονίες, να μην χωριζόμαστε σε χίλιες-δυό αλληλο-εχθρευόμενες παρατάξεις και να ειδωλοποιούμε το εορτολόγιο-εργαλείο. Δεν επανερχόμαστε στο «Πάτριο» για ευνοήτους λόγους τους οποίους εξήγησα σε όλο το κείμενο. Η Εκκλησία δεν ειναι Δεσποτοκεντρική, ούτε και ημερολογιοκεντρική. Βάση και γνώμονας η Αλήθεια, η αδιάφθορη Ορθόδοξη Πίστη και η διαχρονική διδασκαλία των Αγίων Πατέρων.

Πυξίδα ο σαφής διαχωρισμός των μελών του Σώματος του Χριστού από την οποιαδήποτε αίρεση.

Στοιχείο ενότητος του Σώματος του Χριστού δεν είναι ο Πατριάρχης, ούτε το κοινό Ποτήριο το οποίο ήδη επικαλούνται και μοιράζονται ελευθέρως αρκετοί Οικουμενιστές Ιεράρχες.

Είναι η Ευαγγελική Αλήθεια και η ενσωμάτωση των πιστών με το Σώμα των Αγίων Πατέρων, όχι το σώμα των Οικουμενιστών ψευδοεπισκόπων. 
Αλήθεια, η Οσία Μαρία η Αιγυπτία, σαράντα χρόνια στην έρημο δίχως μυστήρια, σε ποιά Πατριαρχική δικαιοδοσία ανήκε;

Δεν εξισώνουμε τους αμαρτωλούς εαυτούς μας με τους μεγάλους αυτούς Αγίους αλλά ζούμε αληθώς σε μία έρημο αγίων και χαρισματούχων και ιδίως στο εξωτερικό το μόνο που ακούς είναι πόσο μεγάλος και σπουδαίος ανήρ πνευματικού αναστήματος ήταν ο Πάπας και ότι δεν χρειάζεται η μεταστροφή κανενός στην Ορθοδοξία αφού είμαστε όλοι το ίδιο και όλοι τον ίδιο Θεό πιστέυουμε...
• Οι σύγχρονοι άγιοι γέροντες (τουλάχιστον κατά την πλειοψηφία των ορθοδόξων πιστών) δεν είναι μιασμένοι και αυτοί από την οικουμενιστική αίρεση;

Α. Οι σύγχρονοι Άγιοι Γέροντες γνωρίζουν ότι οι Αποστολικοί Άγιοι Πατέρες, μας καθησυχάζουν λέγοντας πως ΔΕΝ πρόκειται περί σχίσματος «ου σχίσματι την ένωσιν της Εκκλησίας κατέτεμον, αλλά σχισμάτων και μερισμών την Εκκλησίαν εσπούδασαν ρύσασθαι», φοβούμενοι όμως τις πολυεχθρευόμενες πολυπαρατάξεις των εορτολογιστών ζηλωτών και αμφισβητούμενοι λιγάκι το ποιόν των αμαθών και ού κατ’ επίγνωσιν ζήλον εχόντων, δίστασαν λοιπόν να κηρυξουν Αποτείχιση. Όχι όμως πως την αρνήθηκαν ως Αγιοπατερική Λύση ούτε πως απαρνήθηκαν τα ευεργετικότητα, θεαρχικώτατα αποτελέσματά της. Μίσησαν τον Οικουμενισμό αλλά φοβήθηκαν να τα βάλουν με τον αιρεσιάρχη Πατριάρχη.

Ας πούμε πως αποτελεί μία «ένοχη» σιωπή τους που θα συγχωρεθεί λόγω της μεγάλης γαρ χάριτος ήν εύρον ενώπιον Κυρίου. Εγώ δεν θα τους κρίνω. Είναι μεγάλοι Άγιοι οι σύγχρονοι Άγιοι Γέροντες Πορφύριος, Άγ. Παϊσιος και Άγ. Γέρων Ιάκωβος και θα σου φανεί παράξενο, μα θα το πω και ας με κρίνει ο Κριτής μας Θεός, ίσα ίσα έχω εσωτερική πληροφορία και διάφορα σημεία πως οι ίδιοι επευλογούν τον Πανιερώτατο, Ανώτατο Αγώνα της Αποτειχίσεως διότι «Ου γαρ Επισκόπων, αλλά ψευδεπισκόπων και ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν!». Αποτειχιζόμαστε μόνο από τους Οικουμενιστές ιεράρχες, έστω και εάν είναι η όζουσα κεφαλή. 

Δεν αποπηδούμε από την μάνδρα της Εκκλησίας, παραμένουμε πιστά εντός αυτής (έστω και χωρίς ιερείς και μυστήρια για πολύ λίγο φυσικά χρόνο). 

Δεν γνωρίζω εάν σέβεσαι και αγαπάς και δέχεσαι τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, αλλά είπε και πάρα πολύ χαρακτηριστικό ότι στα χρόνια του αντιχρίστου και του διωγμού, θα πηγαίνεις από το ένα Έθνος στο άλλο να βρεις πιστό, θεοσεβή ιερέα». 

Ζούμε σε αυτά λοιπόν τα χρόνια, και εάν για το σώμα μας και τα τέκνα μας είμαστε διατεθειμένοι να πάμε έως Αμερικής για θεραπεία (ίδε παράτυπη περίπτωση Χριστοδούλου) τότε πόσο μάλλον για τη ψυχή μας ας είμαστε πρόθυμοι μέχρι και τις Σταγιάτες Βόλου να ταξιδέψουμε. 

Ας μην επιθυμούμε Ορθοδοξία του σαλονιού μας.

• Τα χαρίσματα των ανδρών αυτών, αλλά και πάσα θαυματουργία εντός της Εκκλησίας (λείψανα, εικόνες κλπ.) πώς εξηγούνται;

Α. «Πάντα χορηγεί το Πνεύμα το Άγιον......». Η Αλήθεια είν’ αυτή, «όπου θέλει πνει» και δεν θα το περιορίσω ο τιποτένιος εγώ στους Αποτειχισθέντες αλλά ούτε και στους υπόδουλους οικουμενιστές ιεράρχες. Οι Άγιοι Γέροντες είχαν μέγιστα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και έφεραν μυριάδες μυριάδων στην Ορθοδοξία και την μετάνοια. Αν ήμουν και εγώ του βάθους και του ύψους τους, εάν είχα τη μεγάλη αγιότητά τους, ίσως δεν Αποτειχιζόμουν και θα ευαγγελιζόμουν με πόνο και αγάπη το συνάνθρωπο, έστω και με το κόστος να είμαι αυτός γαρ ανάθεμα υπέρ των αδελφών μου κατά σάρκα, κατά Πίστιν.

• Αν δεν ενεργεί σε όλα αυτά η Χάρη του Θεού, τότε τι ακριβώς συμβαίνει; Α. Το εξήγησα παραπάνω, νομίζω.

• Αν όμως όντως ενεργεί και η Εκκλησία είναι ζώσα, πώς μερικοί αποσχιζόμενοι αποτειχίζονται εξ αυτής; Και αν το κάνουν, πού ακριβώς πηγαίνουν και με ποιους συντάσσονται;

Α. Το είπαμε, Αποτειχιζόμενοι ΔΕΝ πηγαίνουν πουθενά. Το βροντοφωνάζουν οι θεσπίσαντες Άγιοι Πατέρες της ΑΒ΄ Συνόδου: «ου σχίσματι την ένωσιν της Εκκλησίας κατέτεμον, αλλά σχισμάτων και μερισμών την Εκκλησίαν εσπούδασαν ρύσασθαι!». Γιατί αμαρτάνουμε, βλασφημούμε και συκοφαντούμε αυτούς τους Θεοφόρους Αγίους Πατέρες με το να πηγαίνουμε τόσο κόντρα, τόσο πεισματικά εναντίον τους και να λέμε αντίθετα από αυτούς; Γιατί μαχαιρώνουμε και κολάζουμε αδελφούς εν Χριστώ που μισούν την αίρεση και αγαπούν την Αλήθεια; Είναι τόσο κακό και απάνθρωπο αυτό;

Οι Αποτειχιζόμενοι μένουν και παραμένουν πιστώς εντός της νοητής μάνδρας, οχι εντός της ιδρυματικοποιημένης, δεσποτοκρατικής, οικουμενιστικής παρασυναγωγής η οποία ΑΥΤΗ καθ’ εαυτή έχει αποπηδήσει και αποκοπεί από το Σώμα του Χριστού κυρρήττοντας δημοσίως γυμνή τη κεφαλή την Παναίρεση του Οικουμενισμού, ομολογώντας τον Πάπα εν πλήρη καταστολή και εξ’ Ωραίας Πύλης ως «Παναγιώτατο», ο οποίος ΔΕΝ έχει καμία αγιοσύνη, ούτε ιεροσύνη, ούτε Αποστολική Διαδοχή. Ο Πάπας ΔΕΝ ανήκει στο Σώμα του Χριστού, ΔΕΝ έιναι «κανονικός Επίσκοπος της Εκκλησίας μας» όπως διατυμπανίζει ο αρχι-οικουμενιστής Κύπρου Χρυσόστομος και όποιος αναγνωρίζει Παναγιοσύνη στον Πάπα, εξευτελίζει συλλήβδην άπαντες τους Αγίους Πατέρες, Παλαιούς και Συγχρόνους, οι οποίοι όλοι ήταν σφόδρα αντι-Λατινικοί, Αντι-παπικοί και ΑΝΤΙ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ. Τα δε λοιπά εκ του πονηρού.

• Αν οι γεροντάδες τούτοι θεωρηθούν ηγιασμένοι και έμπλεοι χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, γιατί όντες στις ίδιες με μας εκκλησιαστικές συνθήκες δεν απετειχίσθησαν ωθούμενοι υπό σχετικής «πληροφορίας» του Αγίου Πνεύματος;
Α. Απήντησα επαρκώς παραπάνω. Επ’ ευκαιρίας σου υπογραμμίζω, δεν διακατέχομαι από καμμία «Γεροντολαγνία» όπως μιλάς με υπονοούμενα.  Είναι όντως Άγιοι και αυτό το έδειξε και θα το δείξει ο Θεός.
• Οι τολμώντες ή και σχεδιάζοντες τη σημερινή αποτείχιση δεν θέτουν εξάπαντος εαυτούς υπεράνω των διακριτικών αυτών Γερόντων;

Α. Όχι, μη γίνεσαι γελοίος. Δεν τίθεται θέμα και δεν θέτουμε τους εαυτούς μας υπεράνω Αγίων Γερόντων, Συνόδων και Αγίων Πατέρων. Ομιλώ βέβαια για τα τρίσβαθα της ψυχής μου τα οποία γνωρίζει ο Θεός, χωρίς φυσική να γνωρίζω τι σκέφτονται και τι αισθάνονται άλλοι αδελφοί. Ο καθένας θα δώσει λόγο για τον εαυτό του και κατά πόσο κράτησε την Πίστη ανόθευτη επί γης ομού μετά της εν μετανοία βιοτής.

• Πιο απλά, πέρα από ελεγχόμενες ερμηνείες των Κανόνων, της Γραφής, των Πατέρων και της εκκλησιαστικής ιστορίας, πού αλλού ερείδονται στις αποσχιστικές τους τάσεις και πράξεις οι σύγχρονοι ρασοφόροι και λαϊκοί; Είναι και κατά πόσο σίγουροι ότι τα ενεργήματά τους είναι σύμφωνα προς το θέλημα του Θεού και ουχί αμαρτήματα;

Α. Κανείς δεν μπορεί να είναι απολύτως σίγουρος για τίποτα. Υπάρχουν μεγάλοι Ασκητές, Στηλίτες και Ερημίτες που πέρασαν σαράντα και πλέον χρόνια στην αυστηρή, υπερφυσική άσκηση και φεύγοντες από τη μάταιη ζωή αυτή, πάλι δεν ήταν απολύτως σίγουροι εάν ευαρέστησαν το Θεό με την υπέρμετρη απόφασή τους ή ήταν δικό τους θέλημα. Κάνουμε το σταυρό μας, βάζουμε ευλογητός και προχωρούμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και την επιταγή της συνειδήσεώς μας. Έχει μεγάλη και ουσιαστική σημασία η ευλογία του Πνευματικού μας αλλά μόνον όταν Ορθοδοξεί και δεν συναινεί με τον Οικουμενισμό και την αίρεση. 

Εάν ο πνευματικός μας είναι Οικουμενιστής, τότε ισχύει αυτό που επιτάσσει ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, όχι ο Νούσης ή ο Πανταζής, να τον αποπέμψουμε, να απομακρυνθούμε και να Αποτειχισθούμε από αυτόν:

«Ευχαίς και δάκρυσι τον Θεόν καθικέτευσον πέμψαι σοι οδηγόν απαθή τε και άγιον. Ερεύνα δε και αυτός τας Θείας Γραφάς, και μάλιστα τας των Αγίων Πατέρων πρακτικάς συγγραφάς, ίνα ταύταις αντιπαρατιθείς τα παρά του διδασκάλου και προεστώτος σοι διδασκόμενα και πραττόμενα, ως εν κατόπτρω δύνασαι βλέπειν ταύτα και καταμανθάνειν και τα μεν συνάδοντα ταις Γραφαίς, εγκολπούσθαι κατέχειν τη διανοία. Τα δε νόθα και αλλότρια, διακρίνειν και αποπέμπεσθαι, ίνα μη πλανηθής. Πολλοί γαρ, ίσθι, πλάνοι και ψευτοδιδάσκαλοι, εν ταις ημέραις ταύταις γεγόνασιν» (Ρ.G. 120, 617).

 Αντί επιλόγου

Έπεσα χαμηλά και χρησιμοποίησα αρκετά, γλώσσα λαϊκού επιπέδου. Σε έθιξα και σε κατηγόρησα εν γνώσει. Θεώρησα πως αυτή τη στιγμή, έτσι σου ταιριάζει, αυτή τη φάση τέτοια αντιμετώπιση σου πρέπει.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος οριοθετεί το προτιμότερο: «Καλύτερα τα χτυπήματα του φίλου παρά τα φιλήματα του εχθρού», εξ’ οποιασδήποτε ιδιωτικής οδού. «Σε κοπάνησα» σκληρά και δεν περιμένω να σου άρεσε. Σε χτύπησα ως φίλος και αδελφός εν Χριστώ, «αληθεύοντας εν αγάπη». Ας δανειστώ αυτό που συνηθίζουν οι καλλιτέχνες: «Καμιά φορά, πρέπει να είσαι σκληρός για να’ σαι ευγενικός!» (σύμφωνα με το αγγλικό “be cruel to be kind”). Όταν όμως καταπραϋνει ο θυμός σου και καθησυχάσει ο εγωϊσμός σου, θα πεις μέσα σου «καλά μου τα’ ψαλε», σα πολύ ψηλά τον πήρα τον αμανέ της δίχως Χριστόν Εκκλησιολογίας και καταδίκης εμπαθείας εναντίον των Αποτειχισθέντων εν Χριστώ αδελφών μου.

Ας το αφήσουμε στην προσευχή και ας περιορίζουμε τις επιθέσεις έστω και εν μορφή ευγενείας, θεολογικής πραγματείας και διαδικτυακής ξιφομαχίας. Εάν είσαι αναπαυμένος εκεί που είσαι, συνέχισε να δοκείς δόξη λατρείας προσφέρειν τω Θεώ.

Εάν νομίζεις ότι βρισκόμαστε σε πλάνη, άφησε το Θεό να μας το δείξει, διότι η δική σου ιδιωτική οδός δεν επιφέρει αγαθούς καρπούς και μάλλον ερεθίζει, εξεγείρει τα πνεύματα και εμπεδώνει τις υποψίες διάφορες εναντίον σου.

Καλή φώτιση και καλή μετάνοια σε όλους μας.

Νικόλαος Πανταζής

Αποτειχισθείς θεολόγος