Σκάνδαλον Οικουμενικόν, Βίοι Παράλληλοι Νεστορίου και Πατριάρχη Βαρθολομαίου

Ἂς παρακολουθήσουμε τὴν πορεία τοῦ Νεστορίου, ὅπως τὴν περιγράφει σὲ ἐργασία της ἡ διδάκτωρ Θεολογίας Εἰρήνη Ἀ. Ἀρτέμη, μὲ τίτλο «Σκάνδαλον Οἰκουμενικόν»⁽¹⁾, γιὰ νὰ τὴν συγκρίνουμε μὲ αὐτὴ τοῦ πατριάρχη Βαρθολομαίου καὶ τοῦ μητροπολίτη Περγάμου, κ. Ἰω. Ζηζιούλα. Οἱ ὁμοιότητες εἶναι φανερές.

Ὅταν, περὶ τό 428 μ.Χ., ὁ Νεστόριος (ὡς ὁ κανονικὸς πατριάρχης  Κων/πόλεως, ὅπως σήμερα ὁ κ. Βαρθολομαῖος) καὶ ἡ περὶ αὐτὸν ὁμάδα ἄρχισε νὰ διδάσκει τὶς αἱρετικὲς δοξασίες του ὑπερτονίζοντας «τήν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ», ἐναντιώθηκε κατ’ αὐτοῦ «ὁ πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Κύριλλος, ὁ ὁποῖος ἀμέσως διέγνωσε τήν κακοδοξία τῆς διδασκαλίας του...

»Ὁ Νεστόριος⁽²⁾ ...δέν δεχόταν νά ἀποκαλεῖται ἡ Παρθένος Μαρία “Θεοτόκος”, ἀλλά ἐπέμενε νά τή χαρακτηρίζει “Χριστοτόκο”... Κατ᾽ αὐτόν ἡ θεότητα δέν μποροῦσε νά ἔχει “βρεθεῖ” ἐννέα μῆνες σέ μία γυναικεία μήτρα, νά ἔχει τυλιχθεῖ σέ σπάργανα, νά ὑπέφερε, νά πέθανε καί νά θάφτηκε.

»Ὁ Κύριλλος ...ἐπισήμαινε ὅτι δέν πρέπει ἡ ἀνάλυση καί ἑρμηνεία τῶν κεκρυμμένων θείων μυστηρίων νά ἐπιδιώκεται μόνο μέ βάση τή λογική. Ἀρχικά προσπάθησε μέ ἐπιστολές πρός τόν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως νά ἀνασκευάσει τήν αἱρετική διδασκαλία τοῦ Νεστορίου... χωρίς ὅμως τήν προσδοκώμενη  ἐπιτυχία».

Ἔτσι «ὅταν ὁ Κύριλλος πληροφορήθηκε ὅτι ὁ ἐπίσκοπος Δωρόθεος, σέ συλλειτουργία του μέ τόν πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Νεστόριο, ἀναθεμάτισε ὅποιον δεχόταν τή Μαρία, τή μητέρα τοῦ Χριστοῦ ὡς Θεοτόκο καί ὁ Νεστόριος σώπασε καί κοινώνησε μαζί του, θεώρησε ὅτι ἔπρεπε νά ἀντιδράσει».

Σχόλιο: Ὁμοιότητες Νεστορίου-Δωροθέου μὲ Πατριάρχη Βαρθολομαῖο-Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλας κ.λπ.: Διδάσκουν ἢ συμπλέουν στὴν διδασκαλία τῶν αἱρετικῶν δοξασιῶν περὶ «βαπτισματικῆς Θεολογίας»,  «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν», «διηρημένης Ἐκκλησίας», «θεωρίας τῶν δύο πνευμόνων»· προσπαθοῦν νὰ ἐπικαλύψουν τὸ «Πρωτεῖο» μὲ ὀρθόδοξο θεολογικὸ μανδύα, ἐπικουρούμενοι καὶ ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Προύσσης· τέλος, σιγοντάρουν πανθρησκειακὲς πρακτικὲς καὶ δηλώσεις.

Ὅλες αὐτὲς τὶς κακοδοξίες τῶν Ζηζιούλα καὶ Προύσσης, ὡς ἐπίσης καὶ τὶς κακοπραξίες καὶ κακοδοξίες τοῦ Μητρ. Γερμανίας Αὐγουστίνου καὶ Μεσσηνίας Χρυσοστόμου, ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἢ τὶς ὑποβάλλει σἐ αὐτούς, ἢ τὶς καλύπτει, ἢ τὶς διακηρύσσει καὶ ὁ ἴδιος, ὅπως ἀκριβῶς ἔκανε καὶ ὁ αἱρετικὸς προκάτοχός του Πατριάρχης Κων/πόλεως Νεστόριος!

Ἐπανερχόμαστε στὴν κ. Ἀρτέμη: Ὁ Πατριάρχης (καὶ ἅγιος) Κύριλλος, στέλνει κατ’ ἀρχὰς ἐπιστολὴ στοὺς μοναχοὺς τῆς Αἰγύπτου (καὶ τῆς Κωνσταντινουπόλεως), διὰ τῆς ὁποίας ἀντιμετωπίζει τὴν αἵρεση. Στὴ συνέχεια, ἐπειδὴ ὁ Νεστόριος δυσανασχέτησε μ’ αὐτή του τὴν ἐνέργεια-παρέμβαση, ἐξηγεῖ στὸ Νεστόριο «ὅτι ἡ ἐπιστολή πρός τούς μοναχούς γράφτηκε, γιά νὰ ἀντιμετωπισθεῖ ἡ ἀναστάτωση σέ θέματα δογματικῆς διδασκαλίας πού προκλήθηκε ἀπό τά λόγια τοῦ ἴδιου τοῦ Νεστορίου ἤ κάποιου ἄλλου.

»Στό σημεῖο αὐτό ἀναφέρεται στόν ἔμπιστο τοῦ Νεστορίου, πρεσβύτερο Ἀναστάσιο πού σέ δημόσια ὁμιλία του τάχθηκε ἐναντίον τοῦ ὅρου Θεοτόκος, ἤ στό συλλειτουργό τοῦ πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως μὲ τὸν ἐπίσκοπο Δωρόθεο. Ὁ Κύριλλος μέ ἔμμεσο τρόπο ρωτάει τό Νεστόριο “Πῶς οὖν ἔνι σιωπῆσαι, πίστεως ἀδικουμένης, καὶ τοσούτων διεστραμμένων;”.

»Συνεχίζοντας ὁ Κύριλλος ...τόν προτρέπει νά χαρακτηρίσει τήν ἁγία Παρθένο Θεοτόκο, γιά νά σταματήσει ἡ ταραχή πού προκλήθηκε ἀπό τή ἀπόρριψη τοῦ ὅρου Θεοτόκος γιά τήν Παναγία, μέσα στούς κόλπους ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή νά πάψει τό “σκάνδαλον οἰκουμενικόν”».

Σχόλιο: Καὶ σήμερα, αὐτὲς οἱ κακόδοξες θεωρίες τοῦ κ. Βαρθολομαίου ἔχουν ἐπισημανθεῖ, ἐλεγχθεῖ καὶ καταγγελθεῖ ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν (κι ὄχι πρίν 2-3 χρόνια ὅπως ἐπὶ Νεστορίου), χωρὶς αὐτὸς νὰ τὶς ἐγκαταλείπει, ἀντίθετα, μέρα μὲ τὴ μέρα τὶς ἐνισχύει, τὶς ἐπεκτείνει ἔμπρακτα καὶ τὶς ἐπιβάλλει, ἐφ’ ὅσον οἱ ὀρθόδοξοι ποιμένες καὶ πιστοὶ τὸν ἀνέχονται καὶ δὲν διακόπτουν τὴν μετ’ αὐτοῦ ἐπικοινωνία, ἐγκληματοῦντες ἔτσι κατὰ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.

       

Συνεχίζει ἡ κ. Ἀρτέμη Εἰρήνη στὸ ἔργο της: «Ἡ αἱρετική διδασκαλία τοῦ Νεστορίου χαρακτηρίζεται  ὡς  “σκάνδαλον οἰκουμενικόν”, γιατί δέν ἀφορᾷ μόνο στίς σχέσεις τῶν Πατριαρχείων Κωνσταντινουπόλεως-Ἀλεξανδρείας, ἀλλά εἶναι ἕνα ἕνα θέμα δογματικό πού ἔχει νά κάνει μέ τή διδασκαλία ὁλόκληρης τῆς καθολικῆς καί ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας εἶναι ἀπόλυτα σίγουρος ὅτι ὁ Νεστόριος ἔχει πέσει σέ πλάνη... Ὑπογραμμίζει μέ ἔμφαση ὅτι ἡ ἀπόρριψη τοῦ ὅρου Θεοτόκος ἰσοδυναμεῖ μέ τή μή ἀποδοχή τῆς θεότητας τοῦ Χριστοῦ.

»Ὁ Νεστόριος ἀποφεύγει νά ἀπαντήσει μέ σαφήνεια στήν ἐπιστολή πού ἔλαβε ἀπό τόν Κύριλλο. Κάνει ἀναφορά στήν στοχευμένη δράση τοῦ πατριάρχη Ἀλεξανδρείας ἐναντίον του καί παρουσιάζεται ὡς θύμα αὐτῆς». Ἐπίσης «δέν ἀπολογεῖται σέ ὅσα τοῦ καταλογίζει ὁ Κύριλλος σχετικά μέ τήν ἀπόρριψη τοῦ προσωνυμίου Θεοτόκος γιά τή μητέρα τοῦ Χριστοῦ», ὅπως ἀκριβῶς κάνει καὶ σήμερα ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος, γιὰ τὶς αἱρετικὲς θέσεις περὶ "ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν", "βαπτισματικῆς θεολογίας" κ.λπ.!.

Σχόλιο: Ἐδῶ βλέπουμε, πὼς ὑπάρχει παρέμβαση τοῦ ἁγίου Κυρίλλου σὲ ἄλλη τοπικὴ Ἐκκλησία, ἐνέργεια ποὺ «ξορκίζουν» οἱ (καταπατητὲς πολλῶν Ἱ. Κανόνων) σύγχρονοι Οἰκουμενιστές, γιατὶ τὴν ἐκλαμβάνουν ὡς «εἰσπήδηση» σὲ ἁρμοδιότητες ἄλλης Ἐκκλησίας, ἀφοῦ ἡ ἁμαρτία τῆς ἐπιλεκτικῆς «λήθης» ἔχει ἐγκατασταθεῖ στὶς καρδιές τους.

 Ἀνάλογες ἐπισημάνσεις ἔχουν κάνει Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι καὶ θεολόγοι στὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, τὸν Περγάμου Ἰωάννη, τὸν Μεσσηνίας Χρυσόστομο, τὸν Δημητριάδος Ἰγνάτιο, τὸν Σύρου Δωρόθεο καὶ τοὺς ὁμοίους των, αὐτοὶ ὅμως «οὐκ ἠβουλήθησαν συνιέναι». Ἔτσι οἱ αἱρετικὲς τους ἰδέες «σέρνονται» καὶ ἀποδομοῦν τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση, ἀργὰ μὰ σταθερά, ἀλλοιώνουν τὴν Πίστη, περιφρονοῦν καὶ καταργοῦν Ἱεροὺς Κανόνες, σκανδαλίζουν πιστούς, γεγονὸς ἀμελητέο γιὰ τοὺς συγχρόνους ποιμένες!

Μὲ αὐτή τους τὴν ἄρνηση, ὑποδηλώνουν σαφῶς ὅτι ἐμμένουν στὶς Οἰκουμενιστικές τους παναιρετικὲς θέσεις καὶ πλάνες, μὲ τὶς ὁποῖες σαφῶς καταργεῖται τὸ ἔνατο (9ο καὶ 10ο) ἄρθρα τοῦ «Συμβόλου τῆς Πίστεως», διὰ τῶν ὁποίων Πανορθοδόξως ὁμολογοῦμε τὴν Πίστη μας «εἰς Μίαν» Ἐκκλησίαν», καὶ ὄχι σὲ διηρημένες ἐκκλησίες, οὔτε σὲ «ἀδελφὲς ἐκκλησίες» καὶ ἄλλες ἀνώμαλες καὶ ἀφύσικες καταστάσεις, σὰν αὐτὲς ποὺ βιώνουν καὶ ἐμπράκτως διδάσκουν οἱ ὁμοφυλόφιλοι Ἀγγλικανοὶ «ἐπίσκοποι».

Καὶ ὅταν καταργοῦν τὴν μοναδικότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ δίδουν σωτηριολογικὲς διαστάσεις σὲ αἱρετικὰ μορφώματα καὶ ἄλλες θρησκεῖες δαιμονικὲς καὶ ἀπάνθρωπες, καταργοῦν –ἐμμέσως πλὴν σαφῶς– τὴν μοναδικότητα τοῦ σωτηριολογικοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ, τὸν ἴδιο τὸ Χριστό!

Ἂς δοῦν αὐτὴν τὴν παράμετρο, ὅσοι ἀντι-Οἰκουμενιστὲς συνεχίζουν νὰ ἐπι-κοινωνοῦν μὲ τοὺς παναιρετικοὺς Οἰκουμενιστές, ἀρνούμενοι νὰ ἀποστοῦν ἀπ’ αὐτούς. Ἂς συνειδητοποιήσουν -ἐπὶ τέλους- ὅτι ἐπικοινωνοῦν, συμμετέχουν στὴν αἵρεση καὶ καμιὰ ἐπιστράτευση ὁποιασδήποτε δῆθεν «οἰκονομίας», «διάκρισης», (πολλῷ μᾶλλον κάποιες σκοπιμότητες) δὲν δικαιολογοῦν τὴν ἔμμεση συμπόρευση μὲ τὴν αἵρεση!

 

Καὶ μιὰ ἀκόμα παράγραφος ἀπὸ τὸ κείμενο τῆς κ. Ἀρτέμη: «Ἡ ἀπάντηση τοῦ Κυρίλλου στή ἐπιστολή τοῦ Νεστορίου εἶναι διπλωματική... Τοῦ τονίζει ὅτι τά ὅσα διδάσκουν αὐτοί ὡς ἐπίσκοποι πρέπει νά εἶναι σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τῶν προηγουμένων ἀπό αὐτούς πατέρων. Ὀφείλουν νά συμπορεύονται μέ ὁδηγό “ταῖς ἐκείνων ὀρθαῖς καί ἀνεπιλήπτοις δόξαις”, εἰδάλλως μέ τήν πλανεμένη διδασκαλία τους θά γίνουν ἡ αἰτία σκανδαλισμοῦ τῶν πιστῶν. Ἀκόμη καί ἕνας πιστός νά σκανδαλισθεῖ ἐξαιτίας τους, θά ἔχουν ὑποπέσει σέ βαρύνουσας σημασίας ἁμάρτημα.

»Ὁ Νεστόριος στή δεύτερη ἐπιστολή του πρός Κύριλλον παρουσιάζεται ἀμετακίνητος στίς δογματικές θέσεις του». Τὴν ἀμφισβήτηση τῆς «θεοσέβειας καί τῆς ὀρθότητας τῆς διδασκαλίας του» θεωρεῖ ὡς «ὕβρεις» καὶ αὐθάδεια στὸ πρόσωπό του, στὰ ὁποῖα «δέν ἀπαντάει..., θεωρώντας ὅτι ἡ ἐπί μακρόν ἀνοχή του ἀποτελεῖ φάρμακο γιά τόν Κύριλλο... Ἀντεπιτίθεται σέ ὅσα τοῦ γράφει ὁ Κύριλλος, ὑποστηρίζοντας ὅτι ...παρερμηνεύτηκε ἡ διδασκαλία τους σχετικά μέ τόν ἐνανθρωπήσαντα Λόγο.

»Παραθέτει βιβλικά χωρία τά ὁποῖα παρερμηνεύοντάς τα τά παρουσιάζει νά κάνουν λόγο μόνο γιά τήν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ... Ὁ πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (Νεστόριος) εἶναι τόσο βέβαιος γιά τήν ὀρθότητα⁽³⁾ τῆς διδασκαλίας του, πού προτρέπει τόν Κύριλλο νά ἐπανεξετάσει τά ὅσα ὑποστηρίζει. Κλείνει τήν ἐπιστολή του μέ τά λόγια τοῦ Παύλου ὅτι ἡ φιλονεικία δέν ἔχει καμία θέση στήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ».

* * *

Αὐτὰ συνέβαιναν τότε μὲ τὸν Νεστόριο, ὁ ὁποῖος ὑποστήριζε τὴν αἵρεση ἔχων –ὡς ἔλεγε– συνείδηση ὅτι ὑπηρετεῖ τὴν ἀλήθεια καὶ γι’ αὐτὸ χρησιμοποιοῦσε (ἔστω λανθασμένα) κείμενα τῆς Ἁγίας γραφῆς! Ὅμως, ὁποῖα διαφορὰ μὲ τοὺς σημερινοὺς Οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι φαίνεται ὅτι ὑποστηρίζουν τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐν πλήρει συνειδήσει  ὅτι ὑπηρετοῦν τὸ ψεῦδος καὶ ἀποφεύγοντας συνήθως νὰ παραθέσουν κείμενα ἁγιοπατερικά! Ἐδῶ, πράγματι, οἱ Πατριαρχικοὶ ὑπερβαίνουν σὲ ἀσέβεια τὴν ὁμάδα-φατρία τοῦ Νεστόριου. Θεωροῦν ὡς ὕβρεις, ὅσα τοὺς καταλογίζουν, ἀπειλοῦν μὲ ἐξουσιαστικὸ λόγο καὶ διώξεις τοὺς πιστοὺς ποὺ ἐπισημαίνουν τὴν αἵρεση, ἐπαναλαμβάνουν ὅτι εἶναι Ὀρθόδοξοι, χωρὶς νὰ ἀπαρνοῦνται τὶς αἱρετικὲς θέσεις τους, χωρὶς νὰ τολμοῦν μὲ θεολογικὸ λόγο νὰ ἀνασκευάσουν τὶς κατηγορίες, ἀμυνόμενοι μὲ μία ὑπεροπτικὴ σιωπὴ καὶ ὀρθολογικὲς κορῶνες!

Καὶ οἱ ὀρθοδοξοφρονοῦντες τί κάνουν;

Ἀρκοῦνται σὲ ἕνα χαρτοπόλεμο (ὅπως ὁ ἀείμνηστος καθηγητὴς Κορναράκης χαρακτήρισε τὶς δημοσιεύσεις τους), ἀντὶ νὰ ἐφαρμόσουν τὴν διδασκόμενη ὁμοφώνως ἀπὸ τοὺς Πατέρες ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς λίγους Πατριάρχες, Ἐπισκόπους καὶ ἀκαδημαϊκοὺς θεολόγους, ποὺ σέρνουν τὸν χορό τῆς ὕπουλης καὶ παμίαρης παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Δὲν συνειδητοποιοῦν οἱ φραστικὰ ἐναντιούμενοι στὶς οἰκουμενιστικὲς ἀσχήμιες, ὅτι, ναί μέν, οἱ Οἰκουμενιστὲς ἔχουν τὴν ἐξουσία καὶ τὴν αἵρεση, ἀλλ’ οἱ Ὀρθόδοξοι ὅμως ἔχουν στὰ χέρια τους τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν δυνατότητα νὰ τοὺς ἀφοπλίσουν, ἀρνούμενοι νὰ ἐπικοινωνοῦν μαζί τους, ὁπότε καταρρέει ἡ δύναμή τους καὶ τὰ νεοταξικὰ Οἰκουμενιστικά τους ὄνειρα!

Πότε ἄραγε θὰ τὸ συνειδητοποιήσουν καὶ θὰ ἀντιμετωπίσουν θεοφιλῶς-ἁγιοπατερικῶς καὶ ἄρα ἀποτελεσματικῶς τὸ σύγχρονον «Οἰκουμενικὸν σκάνδαλον»!

 "Φιλορθόδοξος Ἕνωσις "Kοσμᾶς Φλαμιᾶτος"

Ὑποσημειώσεις:

(1) http://www.academia.edu/1129978/_PG_77_41B_#outer_page_2

(2) «Ὅπως ἐφωράθη Νεστόριος δι̉ Ἀναστασίου τοῦ μαθητοῦ διδάσκοντος μὴ θεοτόκον ἀλλὰ χριστοτόκον τὴν ἁγίαν καλῶν θεομήτορα͵ δι᾿ ἣν αἰτίαν καὶ αἱρετικὸς ὡμολόγηται. -ὅτε καὶ Θεοδώρῳ κατὰ τὴνΜοψουεστίαν συντυχὼν ὁ Νεστόριος τῆς εὐσεβείας παρετράπη τῶν ἐκείνου διδαγμάτων ἀκροασάμενος, ὡς Θεοδούλῳ περὶ τούτων ἐπιστολικῶς γέγραπται, τὰς διαλέξεις τῷ φιλοχρίστῳ λεῲ ποιούμενος ἀνὰ τὴν ἐκκλησίαν Κωνσταντινουπόλεως ἀναφανδὸν ἐτόλμησεν εἰπεῖν· Θεοτόκον τὴν Μαρίαν καλείτω μηδείς. Μαρία γὰρ ἄνθρωπος ἦν· ὑπὸ ἀνθρώπου δὲ θεὸν τεχθῆναι ἀδύνατον». Συναφῶς βλ. Νικηφόρου Καλλίστου τοῦ Ξανθοπούλου, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, XIV, ΛΒ, PG 146, 1160-1164.

(3) «Πανταχοῦ τῆς θείας Γραφῆς, ἡνίκα ἄν μνήμην τῆς Δεσποτικῆς οἰκονομίας ποιῆται, γέννησις ἡμῖν καὶ πάθος οὐ τῆς θεότητος, ἀλλά τῆς ἀνθρωπότητος τοῦ Χριστοῦ παραδίδοται· ὡς καλεῖσθαι κατά ἀκριβεστέραν προσηγορίαν τήν ἁγίαν Παρθένον Χριστοτόκον οὐ Θεοτόκον» (Νεστορίου, Ἐπιστ. 5-Β πρός Κύριλλον, PG 77, 53Β).