Η θεομηνία των Οικουμενιστικών αρχόντων, Ν. Πανταζή

«Θα σας δώσω άρχοντας συμφώνως προς την καρδίαν μου» (Ιερ. 3, 15)

Το "άρχοντας" εδώ δεν εννοεί μόνο πολιτικούς ηγέτες αλλ' αναφέρεται, κυρίως, στους εκκλησιαστικούς.

Επίσης,  το "καρδίαν μου" εδώ σημαίνει "κρίσιν μου". Δηλαδή, "δεν σας δίδω αυτούς που πραγματικώς θέλω και επιθυμώ, σ' αυτούς που όντως ευδοκώ (κατ' ευδοκίαν θέλημα του Θεού), αλλά αυτούς που κρίνω ότι αξίζετε ως θεία διαπαιδαγώγηση και ισάξια τιμωρία!" (κατά παραχώρησιν θέλημα του Θεού). "Τέτοιοι είστε, τέτοιους αξίζετε!".

Η εκδικητική κρίση του Θεού, όταν προέρχεται από την "καρδία" του Θεού, συνήθως συνιστά το κατά παραχώρησιν θέλημα του Θεού το οποίο συνυφαίνεται συμφώνως με τη δική μας μάλιστα μητρική καρδιά, την πατριαρχική, ως έδρα διαθρησκειακή των οικουμενιστικών ηδονών, λατινικών φρονημάτων και αιρεσιολογικών παθών.

"Εμοί εκδίκησις, εγώ ανταποδώσω, λέγει Κύριος, και πάλιν: Κύριος κρινεί τον λαόν Αυτού, φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος!" (Εβρ. 10, 30).

Ο Θεός, μας εκδικείται για την πολύχρονη απάθειά μας, την δραματοποιούσα αδράνειά μας και την χιλιόχρονη χειμερία νάρκη έναντι της αντιθέου αποχαυνώσεως "της των πάντων ενώσεως". Και μας ανταποδίδει ότι εμείς
του αποδίδουμε: Ηγέτες Προδότες!

Η ενδογενής, απαξιωτική ύπαρξη

των πολυμόρφων, υπερπληθυνομένων και κυριαρχούντων προδοτών της Πίστεως αναδύει στην οικουμενιστική επιφάνεια τη δική μας υπαρξιακή και απραξιακή αναξιότητα.

Οι Οικουμενιστές Αρχιερείς ειν' αποτέλεσμα οικτρό της δειλίας των Πνευματικών και των Γερόντων στο να προτρέπουν εμπράκτως την υποχρεωτική μας απομάκρυνση από τους συγχρόνους μεγίστους αιρετικούς και φωστήρας της "Παπηλίου θεότητος".

Οι Οικουμενιστές Αρχιερείς είναι γέννημα και θρέμμα της παντελώς αδικαιολογήτου αποφυγής της Αγιοπατερικής Αποτειχίσεως και τέκνα τερατόμορφα της πλάνας συμπορεύσεως με αιρετικούς "για λόγους διακρίσεως..."

Αλλ' οι Οικουμενιστές Αρχιερείς "θα φάνε κυριολεκτικώς τα μούτρα τους", θα πέσουν στα χέρια του Ζώντος Θεού ο Οποίος σιχαίνεται και ουδόλως ανέχεται την ειδωλόθυτη προσκύνηση στον Βάαλ του Οικουμενισμού.

Δεν είμαι προφήτης, ούτε υιός Προφήτου. Αλλά το έχω ξαναγράψει, η Ορθοδοξία και η Ελλάδα θα εμπειρευτούμε χειρότερα δεινά, κρίσεις ανατριχιαστικότερες από τις τωρινές και τιμωρίες Θεού απανωτές, για τις Οικουμενιστικές, Αρχιερατικές Αισχροπραξίες.

Οι Οικουμενιστές Αρχιερείς οι του Αντιχρίστου Γραμματείς, συναποτελούν μέγιστο, κολάσιμο εκτροχιασμό και συνεισφέρουν ανατριχιαστικό, θανατηφόρο κακό στην Εκκλησία. Συνιστούν καίριο πλήγμα και γενεαλογική καταστροφή στην ενότητα της Πίστεως.

Τους γεννήσαμε, τους αναθρέψαμε και τώρα διατηρούμε εφάμαρτη κοινωνία μαζί τους, αποδεχόμενοι διά της μυστηριακής μας συνουσίας τις αιρέσεις απωλείας. Αρνούμαστε τον αγοράσαντα ημάς Δεσπότη Χριστό και επάγουμε στον εαυτό μας ταχινή απώλεια" (Β' Πέτρου 2, 1).

Οι Εκκλησιαστικοί ηγέτες αποτελούν απολύτως αυστηρή αντανάκλαση της δικής υποτιθεμένης, ξεπερασμένης και ξεφτισμένης πια πνευματικότητος.

Οι Εκκλησιαστικοί ηγέτες αντικαθρεπτίζουν επακριβώς "τα χάλια μας". Και τοποθετούνται εκ Κυρίου "στα κεφάλια μας" διά να μας παιδεύουν.

"Ον γαρ αγαπά Κύριος παιδεύει, μαστιγοί δε πάντα υιόν ον παραδέχεται" (Εβρ. 12, 6-7).

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος παρατηρεί πως "οι πειρασμοί, οι θεομηνίες (μένος-οργή Θεού) και καταστροφές, είν' όλα εκδηλώσεις της αγάπης του Θεού". «Οἵτινες παρεισάξουσιν αἱρέσεις ἀπωλείας, καὶ τὸν ἀγοράσαντα αὐτοὺς δεσπότην ἀρνούμενοι ἐπάγοντες ἑαυτοῖς ταχινὴν ἀπώλειαν».

Aν και εκ πρώτης όψεως πραγματικά δυσνόητο αυτό ακούγεται και φαίνεται, όμως για τους Αγίους Πατέρες, οι οποίοι ακραιφνώς διέθεταν "νουν Χριστού" είχαν τη δύναμη, κατά χάριν, να εμβαθύνουν στα βαθέα του Θεού, (σχετικώς και εξαιρέτως πάντοτε "καθώς ηδύναντο" όπως και επί της θείας φυλακής της Θείας Μεταμορφώσεως), η έννοια της αγάπης του Θεού εκφραζομένης και διά της οργής Αυτού και τιμωρίας Αυτού, απολύτως σαφής καθίσταται και ενυπάρχει πλουσίως στα συγγράμματά των.

Μας αγαπά, μα δεν αγαπά την πονηριά μας να θέλουμε να εκμεταλλευόμαστε την μακροθυμία Του και να μολύνουμε την Κοινωνία Του. Όταν εμείς καταφρονούμε την παιδεία Του και καθιστούμε άχρηστη την εκπαίδευση παρά των Αγίων Πατέρων, όταν ολιγορούμε τον Πατέρα των Φώτων και βλασφημούμε το Πνεύμα ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, τότε παταγωδώς επέρχεται "η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας" (Κολασσαείς 3, 6). Τότε μας μαστιγώνει "αλύπητα"...

Την μάστιγα λοιπόν του Οικουμενισμού την αξίζει η "νέα" εποχή μας. Είμαστε πιότερο παιδιά της εποχής μας παρά παιδιά των Αγίων μας Πατέρων. Αντί να παράγουμε Φωτίους και Στουδίτες, αναπαράγουμε Βαρθολομαίους Βαρλααμίτες.

Το αποτειχιζόμενον "μικρόν ποίμνιον", η μικρή χούφτα από την άμμο της νεο-ισραηλινής θαλάσσης, που επιθυμεί να διέλθει "αβρόχοις ποσί" τον κατακλυσμό της παναιρέσεως του Οικουμενισμού και τον επάρατο  αποπνιγμό και συμπνιγμό του εφησυχασμού, συνεχώς δέχεται αλύπητα μαστιγώματα, συκοφαντίας λάσπη και υποτιθεμένου σχίσματος πισώπλατα μαχαιρώματα.

Όμως, οι ανεύθυνοι και εμπαθείς κατήγοροί μας, οι κάποτε συνοδοιπόροι και εν Χριστώ αδελφοί μας, για πολλοστή φορά αποδεικνύονται στυγνοί συκοφάντες διότι δεν ανταπαντούν με κείμενα των Αγίων Πατέρων για την μη απομάκρυνσή μας από τους αιρετικούς και τα μολυσμένα τους μυστήρια, αλλά διατελούν με τον στείρο, φίλαυτο και θρασύ ορθολογισμό τους.

Θέτουν ερωτήματα, όχι καλοπροαίρετα, όχι "αληθή, δίκαια, σεμνά και αγνά" (Φιλιπ. 4, 8) αλλά ύπουλα, πειρακτικά και δήθεν ανατρεπτικά, μάλλον δε ενδεικτικά και αποκαλυπτικά της δικής τους φαυλότητας, φτηνότητας και άσοφης φτώχιας.

Κάποτε ο Μέγας Αντώνιος συνήντησε στη πορεία του μ' έναν υποτακτικό του, κάποιο φίδι φαρμακερό και του πρόσταξε: "Πλάσμα του Θεού, στο δρόμο σου και το δρόμο μας!" Κι' έφυγε ο όφις καταντροπιασμένος.

Πλάσματα του Θεού, το δρόμο σας και το δρόμο μας! Την Οικουμενιστική λεωφόρο σας και τη στενή, τεθλιμμένη Οδό μας. Το ευλογημένο μονοπάτι της απομακρύνσεώς μας. Το μικρή και δύσβατη φάλαγγα του αυτοαφορισμού μας. Το μετά πολλών θλίψεων και διωγμών, φερέγγυο φαράγγι. Το "Εωσφόρο" της Αληθείας και "φερέφωνο" του Φωτός. Το Αγιοπατερικό Πέρασμα της Αποτειχίσεως μας!

Νικόλαος Πανταζής

Αποτειχισθείς θεολόγος, Αυστραλία.