Διευκρινίσεις σε σχόλιο γιά την Αποτείχιση, π. Ευθ. Τρικαμηνά

«Αδελφοί..."δέρετε αέρα"! Κι εσείς επικοινωνείτε με τους αιρετικούς Οικουμενιστές μέσω του μητροπολίτη Αρτέμιου, ο οποίος έχει κοινωνία με κληρικούς που μνημονεύουν Βαρθολομαίο» (Σχόλιο).

Στήν ἐποχή μας μπορεῖ κανείς νά διαπιστώση ὅλα τά παράδοξα πράγματα καί αὐτά πού δέν συνέβησαν, οὔτε τά διενοήθησαν ποτέ σέ ἄλλες ἐποχές. Αὐτό συμβαίνει ὄχι μόνον στήν κοσμική πραγματικότητα ἀλλά καί στήν ἐκκλησιαστική.

Ἐδῶ ἔχομε τά πρωτάκουστα καί πρωτοφανῆ γεγονότα τά ὁποῖα προσβάλλουν εὐθέως τήν πίστι, ὅπως π.χ. τήν ἔνταξι τῶν Ὀρθοδόξων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν στό δαιμονικό Π.Σ.Ε., τήν ἀναγνώρισι τῶν μυστηρίων τῶν αἱρετικῶν, τήν ἀποδοχή των ὡς «ἀδελφές Ἐκκλησίες», τήν ἄρσι τῶν ἀναθεμάτων τῶν Παπικῶν καί Μονοφυσιτῶν, τόν μολυσμό τῶν Ὀρθοδόξων ναῶν διά τῶν πανηγυρικῶν συμπροσευχῶν, συνιερουργιῶν καί συναγελασμῶν μετά τῶν πάσης φύσεως αἱρετικῶν, τήν δημιουργία νέων θεωριῶν, οἱ ὁποῖες ἀγκαλιάζουν καί ἐκκλησιαστικοποιοῦν τούς αἱρετικούς (βαπτισματική θεολογία, θεωρία τῶν δύο πνευμόνων, θεωρία τῶν κλάδων κλπ.) καί τήν Συνοδική κάλυψι ὅλων αὐτῶν τῶν θεωριῶν καί καταστάσεων, τά ὁποῖα ὄχι μόνο τούς δίδουν ἰσχύ, ἀλλά τά καθιστοῦν αἱρετική πλέον γραμμή καί πορεία τῆς Ἐκκλησίας.

Ἕνα ἄλλο πρωτοφανές καί πρωτάκουστο γιά τά ἐκκλησιαστικά δεδομένα, τό ὁποῖο καί αὐτό εἶναι καρπός τῆς ἐποχῆς μας καί, συνεπῶς, καί τῆς Ν. Ἐποχῆς, εἶναι ὅτι πρώτη φορά συμβαίνει νά ὑποστηρίζουν οἱ Ὀρθόδοξοι μέ πάθος καί νά ἀκολουθοῦν κατά γράμμα καί νά καλύπτωνται πίσω ἀπό μία θεωρία, ἡ ὁποία ὅπως ἀποδεικνύεται δέν ἔχει στήριγμα οὔτε κἄν βακτηρία, οὔτε στήν ἁγ. Γραφή, οὔτε στούς ἱερούς Κανόνες, οὔτε στήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων. Τό ἐντελῶς, μάλιστα, ἀντίθετο συμβαίνει, δηλαδή καί ἡ ἁγ. Γραφή, καί οἱ ἱεροί Κανόνες, καί ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων ὑπαγορεύουν εὐθέως καί εὐθαρσῶς τήν ἀπομάκρυνσι ἀπό τήν αἵρεσι καί τούς φορεῖς της.

Πρόκειται λοιπόν ἐδῶ γιά μιά νέα ἀντιπατερική στάσι καί γραμμή τῶν Ὀρθοδόξων ὅταν ὑπάρχει αἵρεσις καί διωγμός τῆς πίστεως. Πρόκειτα γιά τή θεωρία πού διδάσκει ὅτι, ὅταν ὑπάρχει αἵρεσις στήν Ἐκκλησία, ὅπως σήμερα ὁ Οἰκουμενισμός, οἱ Ὀρθόδοξοι ὄχι μόνο δέν ἀπομακρύνονται ἐκκλησιαστικά ἀπό τούς αἱρετικούς, ἀλλά τούς ἀναγνωρίζουν ὡς εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ, τούς μνημονεύουν ὡς Ὀρθοδόξους, ἔχουν πλήρη ἐκκλησιαστική κοινωνία μαζί των, συμπορεύονται ἐκκλησιαστικά μέ αὐτούς στίς ἀποφάσεις πού αὐτοί λαμβάνουν, καί ἁπλῶς διαμαρτύρονται γιά ὅλα αὐτά διακηρύσσοντας τό ὀρθόδοξο φρόνημά των καί στιγματίζοντας τίς ἐκτροπές καί αἱρέσεις των.

Διδάσκει ἀκόμη αὐτή ἡ θεωρία ὅτι, ἄν ἀπομακρυνθοῦν ἀπό τούς αἱρετικούς αὐτούς, δημιουργοῦν σχίσμα, ἐξέρχονται τῆς Ἐκκλησίας καί ἀποδυναμώνουν τόν ἀγῶνα ἐναντίον τῆς αἱρέσεως καί, ἀκόμη, ὅτι μέ τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μετά τῶν αἱρετικῶν αὐτῶν δέν ὑπάρχει συμμετοχή στήν αἵρεσι, οὔτε μολυσμός ἀπό τούς αἱρετικούς, ἐφ’ ὅσον δηλαδή ἔχομε ὀρθόδοξο φρόνημα.

Ὅλα αὐτά τά ἔγραψα ἐξ αἰτίας κάποιου σχολίου ἀνωνύμου, τό ὁποῖο μοῦ ἐδόθη σέ ἀντίγραφο καί εἶναι ἐναρμονισμένο πλήρως στίς θεωρίες αὐτές τῆς Ν. Ἐποχῆς. Τό σχόλιο αὐτό λέγει τά ἑξῆς:

«Αδελφοί..."δέρετε αέρα"! Κι εσείς επικοινωνείτε με τους αιρετικούς Οικουμενιστές μέσω του μητροπολίτη Αρτέμιου, ο οποίος έχει κοινωνία με κληρικούς που μνημονεύουν Βαρθολομαίο. Αφού, λοιπόν, θα επικοινωνήσει κάποιος με τους Οικουμενιστές και ως "αποτειχισμένος" γιατί να μην μείνει εκεί που βρίσκεται, αλλά να μπει στον κόπο να σας ακολουθήσει;

Το ερώτημα δεν είναι μόνο "Ποιός καθοδηγεί τους Επισκόπους να μένουν απαθείς" αλλά και το "Ποιός καθοδηγεί κάποιους να προκαλούν εμφύλιο μέσα στην Εκκλησία;" και "Ποιός καθοδηγεί κάποιους να προκαλούν σχίσμα;" γιατί η "απομάκρυνση" που εννοείτε εσείς είναι αίρεση και σχίσμα αφού: 1ον Δεν δέχεστε την οικονομία για θέματα πίστεως (η αίρεση αυτή καταδικάστηκε τον 3ο αιώνα) και 2ον Αποκηρύσσετε ως εκπεσούσες στην αίρεση όλες τις τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες (Η αίρεση αυτή καταδικάστηκε από την Β΄ Οικουμενική Σύνοδο τον 4ο αιώνα)».

Σχολιάζω αὐτό τό κείμενο διότι εἶναι πανομοιότυπο καί προφανῶς ὁ συντάκτης του στηρίχθηκε σέ μία σκέψι τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωρόπουλου, ὁ ὁποῖος ἀντικρούοντας τούς Παλαιοημερολογίτες εἶχε ἀναφέρει ὅτι, ἐφ’ ὅσον αὐτοί ἐπῆραν τίς χειροτονίες ἀπό Ἐπισκόπους πού εἶχαν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τούς Νεοημερολογίτες Οἰκουμενιστές, ποῖος ὁ λόγος νά ἀποτειχισθῆ κάποιος καί νά συνταχθῆ μέ τούς Παλαιοημερολογίτες καί νά μήν παραμείνη ἐκεῖ ὅπου εὑρίσκεται, ἐνσωματωμένος δηλαδή μέ τούς αἱρετικούς;

Ἐδῶ ὁ σχολιαστής δέν ἀναφέρει μέ ποιούς Οἰκουμενιστές ἔχει ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ράσκας καί Πριζρένης Ἀρτέμιος ἐκκλησιαστική κοινωνία, διά νά πιστέψωμε στήν εἰλικρινῆ πρόθεσί του γιά ἐνημέρωσι. Οὔτε βεβαίως, ἄν ἡ διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Ἁγίων Πατέρων προτρέπει ἐν καιρῷ αἱρέσεως νά παραμένωμε ἐνσωματωμένοι μέ τούς αἱρετικούς ἤ νά ἀπομακρυνώμεθα ἐκκλησιαστικῶς ἀπό αὐτούς, πρᾶγμα τό ὁποῖο εἶναι καί το ζητούμενο.

Διότι ἄν ἡ διδασκαλία τῶν Γραφῶν καί τῶν Ἁγίων εἶναι ἡ ἄμεσος ἀπομάκρυνσις ἀπό τούς αἱρετικούς, τότε γιατί αὐτός (καί ὅλοι βεβαίως οἱ ἀντιοικουμενιστές) παραμένει ἐνσωματωμένος μαζί τους;

Ἄν πάλι ἐμεῖς κάπου σφάλλουμε στήν ἀποτείχισι καί δέν ἐτηρήσαμε τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων, τότε θά ἔπρεπε ἀδελφικά νά μᾶς ὑποδείξη τά λάθη μας καί τόν ὀρθό τρόπο τῆς ἀποτειχίσεως, τόν ὁποῖο ἔπρεπε νά ἀκολουθήση καί αὐτός.

Τό νά παραμένη ὅμως στήν αἵρεσι μέ τήν δικαιολογία τῶν λαθῶν τῶν ἀποτειχισμένων, αὐτό νομίζω ὅτι σημαίνει μέ ἁπλά λόγια, τό νά παραμένη στό στόμα τοῦ λύκου, ἐπειδή αὐτοί πού ἐξῆλθον ἔκαναν κάποια λάθη. Τό νά κατατάσση δέ ἐπί πλέον τήν ἀποτείχισι στόν χῶρο τοῦ σχίσματος, αὐτό δείχνει αὐθαιρεσία, ἄγνοια παντελῆ τῆς διδασκαλίας τῆς ἁγ. Γραφῆς καί τῶν Ἁγίων, καί προφανῆ συγκάλυψι καί ἀμνήστευσι τῆς αἱρέσεως καί τῶν αἱρετικῶν.

Τά περί οἰκονομίας δέ τά ὁποῖα στό τέλος ἀναφέρει ἀνήκουν στόν χῶρο τῆς ἐκκλησιαστικῆς φαντασίας, διότι δέν ὑπάρχει νόμιμος οἰκονομία εἰς τά θέματα τῆς πίστεως, ὅταν ἡ αἵρεσις κηρύσσεται δημοσίως καί Συνοδικῶς καί μάλιστα ἔχει ἀλλοιώσει τό φρόνημα τοῦ λαοῦ, σέ τέτοιο σημεῖο καί βαθμό ὥστε νά ἀντιμετωπίζωμε τούς αἱρετικούς καί τίς ἐκτροπές των μέ βουδιστική ἀπάθεια καί νά τούς θεωροῦμε ποιμένες καί προστάτες τοῦ ποιμνίου, ἐνῶ εἶναι «λύκοι ἅρπαγες μή φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου».

Αὐτό δέ τό ὁποῖο λείπει παντελῶς ἀπό τό συγκεκριμένο σχόλιο, καί τό κατατάσσει κατ’ αὐτόν τόν τρόπο στόν χῶρο τοῦ ὀρθολογισμοῦ καί τῆς δολιότητος, εἶναι ἡ ἁγιογραφική καί πατερική στήριξις. Εἶναι προφανής ὡς ἐκ τούτου ἡ ἐμμονή τῶν ἀντιφρονούντων εἰς τό νά ὑποστηρίζουν μία θεωρία, ἡ ὁποία κατ’ οὐσίαν βοηθεῖ τήν ἐξάπλωσι τῆς αἱρέσεως καί τήν ἀθώωσι τῶν αἱρετικῶν, χωρίς κανένα, ἀπολύτως κανένα, στήριγμα στήν Ἁγία Γραφή καί στήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων.

  Εἰς αὐτήν τήν θεωρία, ἡ ὁποία ἀλλάσσει ἐκ διαμέτρου τήν ἐν καιρῷ αἱρέσεως γραμμή καί στάσι τῶν Ὀρθοδόξων, πρέπει, ὅπως φαίνεται, ἅπαντες νά ὑποταχθοῦμε διότι ἡ Ν. Ἐποχή δέν σηκώνει ἀποτειχίσεις καί ἀνταρσίες στόν διάβολο, οὔτε διδασκαλίες Ἁγίας Γραφῆς καί Ἁγίων, ἀλλά ἁπλῶς ἀνέχεται ἤπιες καί ἐλεγχόμενες διαμαρτυρίες, ὑπό τήν αὐστηρά προϋπόθεσι τῆς συμπορεύσεως τῶν διαμαρτυρομένων μέ τούς αἱρετικούς. Δηλαδή ἁπλῶς ἀνέχεται πρός τό παρόν τήν ἐκτόνωσι τῶν ἀντιφρονούντων καί τήν καθησύχασι τῆς συνειδήσεώς των.

Ἐμεῖς πάντως συνεχίζουμε νά ζητοῦμε τήν ἁγιογραφική καί πατερική διδασκαλία ἐπί τοῦ θέματος, πρᾶγμα τό ὁποῖο, ὅπως φαίνεται ἐκνευρίζει τούς ἀντιοικουμενιστές, ἐνῶ παράλληλα ἀποκαλύπτει τίς προθέσεις των. Ἄν ἡ διδασκαλία τῶν Γραφῶν καί τῶν Ἁγίων συμφωνῆ μέ ὅσα ὑποστηρίζουν, τότε, μόνο τότε, θά πεισθοῦμε ὅτι ὄντως ὑπάρχει καί ἕτερος δρόμος ἀπό τήν στενή καί τεθλιμμένη ὁδό, ὅτι ἐν καιρῷ αἱρέσεως θά σωθοῦμε μέ τόν ἐφησυχασμό, τήν ἀναμονή «ἄχρι καιροῦ» καί τό βόλεμα, ὅτι ἐν καιρῷ αἱρέσεως ἡ Ἐκκλησία ὁριοθετεῖται, ὄχι μέσα στήν ὁμολογία τῆς ἀληθινῆς πίστεως, ἀλλά μέσα στήν αἵρεσι καί τούς αἱρετικούς καί βεβαίως ὅτι ὁ ποιμένας (Ἐπίσκοπος) γίνεται λύκος, ὄχι μέ τά αἱρετικά του φρονήματα, τά ὁποῖα κηρύττει μάλιστα δημοσίως, ἀλλά κατόπιν ἀποφάσεως τῆς Συνόδου.

Ἱερομόναχος Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς