ΤΑ ΤΕΛΩΝΙΑ, Ν. Πανταζή, θεολόγου

ΤΑ ΤΕΛΩΝΙΑ

του Αποτειχισθέντος θεολόγου, Νικολάου Πανταζή

«Άφρον, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου!»

(Λουκά 12, 20).

 Τὸ θέμα αὐτό, μὲ τὸ ὁποῖο ἐπίκαιρα ἀσχολεῖται ὁ κ. Πανταζῆς, εἶναι σπουδαιότατο. Ἔχουν μιλήσει γι’ αὐτὸ παλαιότεροι καὶ νεώτεροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ κάποιες θέσεις γύρω ἀπὸ τὸ «Μυστήριο τοῦ Θανάτου» πάντα προβλημάτιζαν τοὺς Χριστιανούς. Γιὰ τὸ θέμα ἔχει ἔχει ἀσχοληθεῖ καὶ ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου στὸ βιβλίο του «Ἡ Ζωὴ μετὰ Θάνατον» ἀπ’ ὅπου τὸ παρακάτω ἀπόσπασμα.

 «Στο θέμα αυτό αναφέρεται και ο άγιος αναφέρεται και ο άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος, τονίζοντας ιδιαίτερα ότι εκείνος πού έχει το Φως του Θεού νικά τους δαίμονες πού έρχονται πλησίον του, γιατί οι δαίμονες καίγονται από το θειο Φως. Αυτό γίνεται και τώρα, όσο ο άνθρωπος ευρίσκεται στην θεωρία και ενδύεται το Φως του Θεού. Πολύ περισσότερο θα γίνη κατά την έξοδο της ψυχής από το σώμα. Λέγει ότι δεν θα υπάρχει κανένα όφελος για τον Χριστιανό από τον πνευματικό αγώνα πού διεξάγει, εάν δεν καταφλεχθή ο διάβολος από το Φως του Θεού. Πράγμα το όποιο σημαίνει ότι η ουσία και ο σκοπός της πνευματικής ζωής είναι να ενωθεί ό άνθρωπος με το Φως. Γράφει ο άγιος Συμεών:

“Ει μη ο άρχων έλθοιε του σκότους και την δόξαν ίδοι συνούσα μοι την σήν και αισχυνθή εις άπαν, ό σκοτεινός καταφλεχθείς απροσίτω φωτί σου, και αι δυνάμεις άπασαι συν αυτώ εναντίαι τραπήσονται σημείωσιν σφραγίδος σής ίδουσαι, κάγώ δε διελεύσομαι θαρρών τη χάριτι σου, ατρέμας όλος, και προς σε εγγίσω και προσπέσω, τί μοι των νυν το όφελος εν εμοί γινομένων;”».

ΤΑ  ΤΕΛΩΝΙΑ

του Αποτειχισθέντος θεολόγου, Νικολάου Πανταζή

Πολλοί μοντέρνοι, οικουμενιστές θεολόγοι-θολολόγοι, σπέρνουν ζιζάνια συγχύσεως και απιστίας στις ψυχές των πσιτευόντων. Αμφισβητούν την ύπαρξη των Τελωνίων. Λένε: "Τελώνια δεν υπάρχουν". Και το λέγουν αυτό επειδή, κατά βάθος, δεν θέλουν να υπάρχουν. Δεν τους συμφέρει να υπάρχουν. Αλλιώς καήκανε!

Δεν έχουμε σκοπό να τρομοκρατήσουμε κανέναν. Δυστυχώς, οι πλείστοι ιερείς αποφεύγουν να ενημερώσουν τους πιστούς για τα Τελώνια. Τα γράφουμε για αληθή ενημέρωση, γνώση και ωφέλεια. Για συναίσθηση και προετοιμασία. Για μετάνοια.

Ο Θάνατος είναι αναπόσπαστο, πραγματικό γεγονός της ζωής μας. Πολλοί φοβούνται ακόμη και στο άκουσμα της λέξεως «θάνατος». Ακούνε για Κηδεία και τρέμουν ακόμη και την σκιά τους! Όσα όμως «ξύλα κι’ αν χτυπήσουν», (μια φράση βλάσφημη με ειδωλολατρική επίδραση), όσα «φτου και μακρυά από μας» και «έξω από ‘δω» κακομοίρικα κι' αν πουν, θέλουν δε θέλουν, μια μέρα κι' αυτοί αντιμέτωποι με το θάνατο, θα βρεθούν...

Ο θάνατος έρχεται για όλους μας, χωρίς καμία εξαίρεση, πλουσίους, φτωχούς, αξιωματούχους, πολιτικούς, ακόμη και για αυτούς τους Οικουμενιστάς Εκκλησιαστικούς Ηγέτες που νομίζουν πως είναι αθάνατοι, επίγειοι "θεοί"...

Ακόμη και αυτοί που δεν πιστέυουν στο Θεό, κάποτε πεθαίνουν, έστω κι' αν προσπαθούν να ξεγελάσουν τους εαυτούς τους λέγοντας απλά και φιλοσοφικά πως «περνούν από την ύπαρξη στην ανυπαρξία».

Ακόμη και αυτοί οι μηδενιστές, με μυαλό όρνιθας, οι κουτορνίθιοι καζαντζακικοί, που θεωρούν ότι μετά το θάνατο «εκμηδενίζονται», πηγαίνουν στο μηδέν, στο τίποτα, στο άπειρο, αυτοί που με άπειρη και ανέσπερη βλακεία αναγράφουν εκκωφαντικά τη φτήνια τους, διαφημίζουν τη ρηχότητα και διατυμπανίζουν τη μηδαμηνότητά τους στα ηλίθια μπλουζάκια τους: "Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι λέφτερος!", κι' ας είναι σκλάβοι αλυσοδεμένοι στις φοβίες και τα πάθη τους, μα και αυτοί μια μέρα θα πεθαίνουν.

  Θα πεθάνει και ο άπιστος σκεπτικιστής, που τάχα "δε φοβάται θάνατο" και παριστάνει τον παλληκαρά, ο κάποτε υποτίθεται ατρόμητος θα μείνει κυριολεκτικά εμβρόντητος και ως ιχθύς άφωνος στον θεοσκότεινο Άδη και στους φρικιαστικούς, μανιακούς και λυσσασμένους δαίμονες που θα απαιτούν οπωσδήποτε την ψυχή του!

Για τους πιστούς, Ορθόδοξους Χριστιανούς, το θέμα έχει λυθεί οριστικά. Πιστεύουμε στο Χριστό ως Θεό των πνευμάτων και πάσης σαρκός, τον Αναστάντα Κύριο (με κυρίαρχη εξουσία στη ζωή και το θάνατο) ο Οποίος με την Αγία Του Ανάσταση το απέδειξε και διέλυσε κάθε μας φοβία.

Ο Θεάνθρωπος δίδαξε ότι υπάρχει ψυχή, υπάρχει αιώνια ζωή. Υπάρχει ο θάνατος ο σαρκικός, υπάρχει και ο πνευματικός. Υπάρχει όμως και ο ειδικός, ανατρεπτικός θάνατος του Χριστού.

Ακόμη και στην πνευματική μας γέννηση και αναγέννηση, στη Βάπτισή μας, «εις τον θάνατον Αυτού εβαπτίσθημεν!».

Ακόμη και στη Κηδεία μας «ο θάνατος ουκέτι κυριεύει» αλλ’ ομολογούμε την Ανάσταση και στρεφόμαστε κατά την Ανατολή, γι’ αυτό και τοποθετούμε μόνο Εικόνα
της Αναστάσεως του Χριστού στο φέρετρο και όχι κάποια φωτογραφία του προσφιλούς μας, πράγμα που απαγορεύεται και αποτελεί ασέβεια μεγάλη...

Εδώ στην Οικουμενιστική Αυστραλία, αρχίζει πλέον να παγειώνεται αυτή η κατάσταση. Κάποτε "τόλμησα" να μπω στο Ιερό και ρώτησα τον ιερέα για τη φωτογραφία του θνητού που αντικαθιστά την Εικόνα του Αθανάτου, "καλά πάτερ, αυτό δεν απαγορεύεται;"

Με "κατσάδιασε" και δυσανασχέτησε με εμφανή προσβολή, ανεπίτρεπτη ταραχή και αδικαιολόγητη οργή λέγοντας: "Εσείς οι θεολόγοι να μην μπερδευόσαστε στα "ιερατικά" (βάλε "Οικουμενιστικά") και αφού με κοίταξε κοροϊδευτικά, κουνούσε τη κούτρα του ειρωνικά λέγοντας, "εεεε, τώρα, βρήκες και συ κάτι να πεις...".

Προφανώς, αυτά τα θεωρούν εξωτερικά, μηδαμινά, άνευ σημασίας. Δεν γνωρίζουν πως η Εικόνα της Αναστάσεως του Χριστού στο στήθος του κεκοιμημένου (σε ιερείς τοποθετείται το Άγιο Ευαγγέλιο), αποτελεί σιωπηλό μα ολοζώντανο κήρυγμα για την Ανάσταση του Ζωοδότου Χριστού. Είναι δηλαδή Ομολογία Πίστεως και όχι λειτουργικό στολίδι, μυστηριακό "μπιχλιμπίδι"...

Μια άλλη όμως επουσιώδη, φοβερή πραγματικότητα, μια μεταθανάτια, ανατριχιαστική πτυχή της Εξόδου μας από τη ζωή, που λίγοι πιστοί γνωρίζουν, κατά την ώρα του χωρισμού της ψυχής από το σώμα, η ψυχή μας διαπερνά κάποια εντατικά στάδια εντόνου δοκιμασίας, όπου προγεύεται επαρκώς και προκαταρκτικώς την μερική κρίση.

Περνά κάποιες φάσεις καταθέσεως ειδικής «φορολογίας» που ακόμη και ο πιό «εξπείριος» φοροφυγάς (Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ, ας πούμε) δεν μπορεί να διαφύγει. Η πληρωμή βέβαια, δεν είναι σε χρήμα αλλά σε έργα.

Γίνεται μία κατάθεση ζωής, υπολογισμός ακριβέστατος και λεπτομερέστατος. Λαμβάνει χώρα ένας ολοζώντανος διαδραματισμός των πεπραγμένων με πρωταγωνιστές τους ίδιους τους εαυτούς μας. Εκεί, "σα παλιό σινεμά", βρισκόμαστε και θεατές  μιας τελείας αναπαραστάσεως ολοκλήρου μας το βίου.

Η συγκλονιστική κατάσταση και διαδικασία αυτή, εικονίζεται με εικόνα επίγεια και έκφραση ανθρωπομορφική, που λέγεται Τελωνισμός της Ψυχής. Εκεί η ψυχή μας, εμπειρεύεται απόλυτα την ύπαρξη των δαιμόνων που παρουσιάζουν ένα-ένα με κάθε λεπτομέρεια, όλα τα αμαρτήματά μας, ακόμη και τα εξομολογημένα, (εις μάτην βέβαια) με την ύπουλη και ψεύτικη ελπίδα μήπως και κερδίσουν την ψυχή.

Οι δαίμονες απαιτούν να αρπάξουν την ψυχή μας με μανία και αβυσσαλέο μίσος για να υποφέρουμε παντοτινά στη κόλαση μαζί τους. Αυτή η αρπαγή προφητεύεται και στους Ψαλμούς:

«Κύριε ο Θεός μου, επί σοι ήλπισα, σώσόν με εκ πάντων των διωκόντων με και ρυσαί με, μήποτε αρπάση ως λέων την ψυχήν μου, μη όντος λυτρουμένου μηδέ σώζοντος» (Ψαλμ. ζ', 2 3). Δεν μας σώζει τίποτε παρά μόνο το Μέγα Έλεος του Φιλανθρώπου Θεού.

Ο Αμερόληπτος και Αδέκαστος Κριτής εξετάζει τα πάντα. Σ' αυτήν την Προανακριτική Εξέταση "ζυγιζόμαστε, μετριόμαστε και βρισκόμαστε (αποδεικνυόμαστε) ελλιπείς" (Δανιήλ 5:25).

Σε αντίθεση όμως, οι Άγγελοι κάνουν το παν να μας κρατήσουν, να μας γλυτώσουν και να παρουσιάζουν ότι καλό και θεάρεστο πράξαμε, ακόμη και την παραμικρή καλοσύνη ή ελεημοσύνη ώστε να ντροπιάσουν και να αποστομώσουν τους δαίμονες, να ζυγοσταθμίσουν τα επιχειρήματα και να ακυρώσουν οποιεσδήποτε φρούδες ελπίδες δαιμονικής ιδιοκτησίας.

Για αυτό το λόγο, ακόμη και το παραμικρό καλό, μια μικρή αγαθοεργία, μια κρυφή ελεημοσύνη και ότι άλλο κάναμε για τη δόξα του Θεού, (όχι την ανθρωποκεντρική δική μας δόξα) και ιδίως εάν ποτέ εξομολογηθήκαμε τα αμαρτήματά μας, όλα παίζουν καθοριστικό ρόλο στο να δείξει ο Θεό το μέγα έλεός Του.

Γίνεται φρικτή μάχη, Αόρατος Πόλεμος με τις Αρχές και τις Εξουσίες του Σκότους. Στήνονται ενέδρες, έδρες, θρόνοι, εξουσιαστές και τελώνια ώστε θα πληρωθεί κάθε «τέλος», κάθε πρόστιμο και θα εξαγοραστεί η ψυχή "του εξαγοράσαντος ημάς τω τωμίω Αυτού Αίματι."

Οι πραγματικά πιστοί και όντως δίκαιοι, δεν θα έχουν τίποτα να φοβηθούν από τα Τελώνια. Θα τα ξεπεράσουν αφόβως και ανενόχως. Ελευθέρως και ανεμποδίστως. Ειρηνικώς και χαρμοσύνως.

Είναι πλούσια η Αγιογραφική και Αγιοπατερική πραγματεία στο θέμα του Τελωνισμού των ψυχών. Δειγματικώς μόνο, παραθέτω στην αγάπη σας τα παρακάτω.

Η Ορθόδοξη Ιερά Προφορική Παράδοση (η οποία είναι η άλλη όψη του νομίσματος της Αγίας Γραφής, της Γραπτής Παραδόσεως) τα Συγγράμματα των Αγίων Πατέρων και οι Βίοι των Αγίων αναφέρουν τα Τελώνια.

Επιλεκτικά, ο Μέγας Βασίλειος, λέγει, ότι οι γενναίοι άνθρωποι που αγωνίσθηκαν σε ολόκληρη την ζωή τους εναντίον των αοράτων εχθρών, προς το τέλος της ζωής τους «ερευνώνται υπό του άρχοντος του αιώνος», ώστε αν ευρεθούν να έχουν τραύματα ή στίγματα ή αποτυπώματα αμαρτημάτων να τους κρατήσουν αιχμαλώτους (Μεγάλου Βασιλείου, 5 ΕΠΕ, σελ. 44-46).

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μιλά για οπτασίες φοβερές διαφόρων ανθρώπων πού η διήγησή τους προκαλεί τέτοιο φόβο και φρίκη ώστε «και την κλίνην αυτήν μετά πολλής της ρύμης τινάσσουσι κείμενοι, και φοβερόν ενορώσι τοις παρούσι». Δηλαδή, τραντάζεται πολύ δυνατά ακόμη και αυτό το κρεβάτι, και οι παρόντες τρέμουν! Εξηγεί μάλιστα ότι εάν η θέα φοβερών ανθρώπων στη ζωή, μας προκαλεί φόβο, πόσο μάλλον θα φοβηθούμε όταν δούμε κατά την έξοδο της ψυχής από το σώμα «αγγέλους απειληφότας (απειλούντας) και δυνάμεις (του σκότους) απότομους» (Χρυσοστόμου 11 ΕΠΕ, σελ. 170).

Και ο Άγιος Αντώνιος ο Μέγας περιγράφει όραμα που είδε με "δεινούς δαίμονες" να προσπαθούν μάταια να αρπάξουν την ψυχή του με το να το κατηγορούν και να τον ελέγχουν ανυπόστατα και ψευδέστατα. Αλλά αφού δεν βρήκαν τίποτε, έφυγε από αυτό το τοπίο.

Αλλά και στο Μικρό Απόδειπνον, στην προσφιλή προσευχή προς την Θεοτόκο, το "Άσπιλε Αμόλυντε", διαβάζουμε μια πάρα πολύ σοβαρή και αποκαλυπτική θεολογική αναφορά που δεν είναι καθόλου αληγορηματική αλλ' υπαρκτή, ιστορική πραγματικότητα. "Και εν τω καιρώ της εξόδου μου, την αθλίαν μου ψυχήν περιέπουσα και τας σκοτεινάς όψεις των πονηρών δαιμόνων πόρρω αυτής απελαύνουσα!"

 Η πιο συνοπτική και σαφής περιγραφή είναι αυτή του Αγίου Μακαρίου του Αιγυπτίου. «Ώσπερ εισίν οι τελώναι καθεζόμενοι εις τας στενάς οδούς και κατέχοντες τους παριόντας και διασείοντες. ούτω και οι δαίμονες επιτηρούσι και κατέχουσι τας ψυχάς και εν τω εξέρχεσθαι αυτάς εκ του σώματος· εάν μη τελείως καθαρισθώσιν, ουκ επιτρέπονται ανελθείν εις τας μονάς του ουρανού και απαντήσαι τω Δεσπότη αυτών· καταφέρονται γαρ υπό των αερίων δαιμόνων» (Μακαρίου Αιγυπτίου, Φιλοκαλία Νηπτικών και Ασκητικών, έκδ. «Γρηγόριος Παλαμάς», τόμος 7ος, σελ. 580).

Πολύ χαρακτηριστικά είναι τα όσα απεκάλυψε ο άγγελος Κυρίου στον Άγιο Μακάριο τον Αιγύπτιο:

«Από τη γη έως τον ουρανό υπάρχει σκάλα, και κάθε σκαλοπάτι έχει τάγμα δαιμονικό, που λέγονται Τελώνια, και συναντούν την ψυχή εκείνη τα πονηρά πνεύματα, και φέρνουν τα χειρόγραφά της και τα δείχνουν στους Αγγέλους, λέγοντας «την τάδε μέρα, στις τόσο του τάδε μήνα, έκανε αυτή η ψυχή αυτό. Είτε έκλεψε, είτε πόρνευσε, είτε μοίχευσε, είτε είπε ψέματα, είτε παρότρυνε κάποιον άνθρωπο σε κάποιο κακό έργο κι ό,τι άλλο κακό έκανε, όλα τα δείχνουν στους Αγγέλους.

Τότε δείχνουν και οι Άγγελοι ό,τι αγαθό έκανε εκείνη η ψυχή, είτε ελεημοσύνη, είτε προσευχή, είτε λειτουργίες, είτε νηστείες, ή ό,τι άλλο καλό. Και αντισταθμίζουν οι Άγγελοι και οι δαίμονες και αν βρεθεί κάπως περισσότερο το αγαθό, αρπάζουν την ψυχή οι Άγγελοι και ανεβαίνει σε άλλο σκαλοπάτι, και τρίζουν τα δόντια τους οι δαίμονες σαν άγρια σκυλιά, και βάζουν βία για να αρπάξουν την ελεεινή εκείνη ψυχή από τα χέρια των Αγγέλων.

Η ψυχή τότε συστέλλεται και τη συνέχει τρόμος, και σαν να κρύβεται στις αγκαλιές των αγγέλων και γίνεται μεγάλη λογομαχία και μεγάλος θόρυβος, μέχρι να ελευθερώσουν εκείνη την ελεεινή ψυχή από τα χέρια εκείνων των δαιμόνων.

Και πάλι ανέρχονται σε άλλο σκαλοπάτι και εκεί βρίσκουν άλλο τελώνιο δυσκολότερο και αγριότερο. Και εδώ πάλι γίνεται πολλή όχληση και μεγάλη και ανεκδιήγητη ταραχή, ποιος να λάβει εκείνη την ελεεινή ψυχή. Και οι δαίμονες ελέγχουν την ψυχή εκείνη με κραυγές και της προξενούν φόβο, και λένε: «Πού πας; Εσύ δεν είσαι που πόρνευσες και κατεμόλυνες το άγιο Βάπτισμα; Εσύ δεν είσαι που μόλυνες το αγγελικό σχήμα; Γύρνα πίσω. Τράβα κάτω. Πήγαινε στο σκοτεινό άδη. Πήγαινε στο πυρ το εξώτερο. Πήγαινε στο σκώληκα τον ακοίμητο».

Τότε αν είναι εκείνη η ψυχή να καταδικαστεί, την επιστρέφουν οι πονηροί δαίμονες κάτω από τη γη, σε τόπο σκοτεινό και οδυνηρό, και αλίμονο στην ψυχή εκείνη και στον άνθρωπο εκείνο. Και ποιος να διηγηθεί, Πάτερ Άγιε, τις δυσκολίες εκείνες, που περνούν οι ψυχές οι καταδικασμένες στον τόπο εκείνο! Αν όμως βρεθεί η ψυχή καθαρή και αναμάρτητη, ανεβαίνει με τέτοια χαρά στον ουρανό».

Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ διηγείται:

 «Κοιμήθηκαν δυο μοναχές. Και οι δύο είχαν χρηματίσει ηγουμένισσες. Ο Κύριος μού αποκάλυψε ότι οι ψυχές τους περνώντας μέσα από τα εναέρια τελώνια δυσκολεύθηκαν. Τρία ημερόνυχτα προσευχόμουν ο ταπεινός και ικέτευα την Παναγία για τη σωτηρία τους. Η αγαθότητα του Κυρίου δι’ ευχών της Υπεραγίας Θεοτόκου, τελικά τις ελέησε. Πέρασαν τα εναέρια τελώνια και έλαβαν την άφεση των αμαρτιών» (Αρχιμ. Τιμοθέου, Όσιος Σεραφείμ, σ. 232). 

Σας συνιστώ ένα παγκοσμίως γνωστό, Ιστορικό, άκρως συγκλονιστικό αλλά και πάνυ ωφέλιμο Βιβλίο: «Η ΨΥΧΗ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ» (The Soul After Death) ενός μεγάλου, συγχρόνου Αγίου της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, του Αγίου Σεραφείμ Ρόουζ (και ας μην έχει γίνει ακόμη η Αγιοκατάταξή του!)

 Υπ' όψιν, η Οικουμενιστική "Ιερά" Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας, έχει απαγορεύσει τα Αγιοπατερικά Βιβλία αυτού του όντως Αγίου και δεν επιτρέπει σε κανένα Εκκλησιαστικό Βιβλιοπωλείο να τα παρέχει, ούτε καν να ανφερθεί το όνομά του σε κάποια ομιλία, διότι είναι ομολογουμένως ο πιό Αντι-Οικουμενιστής και Αντι-παπικός Ασκητής της Αμερικής, Αποτειχισμένος από την "Ιερά" Αρχιεπισκοπή Αμερικής, αρνούμενος να μνημονεύει οποιονδήποτε Οικουμενιστή Πατριάρχη!

 Απαριθμούμε τα Τελώνια, 24 στον αριθμό, όσα και τα γράμματα της Αλφαβήτου, με βάση το Αποκαλυπτικό Όραμα Οσίου Γρηγορίου του Μοναχού, Μαθητή του Αγίου βασιλείου του Νέου επί Βασιλέως Λέοντος του Σοφού κατά τον 19^ο αιώνα.

ΤΑ ΤΕΛΩΝΙΑ

1. Τελώνιο της καταλαλιάς (κουστομπολιό, κατηγορία, κακολογία, συκοφαντία).

2. Τελώνιο της ύβρεως (αισχρολογία-βωμολοχία, προστυχιά).

3. Τελώνιο του φθόνου (ζήλεια, ζηλοφθονία, εμπάθεια, ζημία).

4. Τελώνιο του ψεύδους, (εξαπάτηση, πανουργία, διαστρέβλωση).

5. Τελώνιο του θυμού και της οργής (νεύρα, βία, εχθροπαρξία).

6. Τελώνιο της υπερηφανείας (έπαρση, κομπορρημοσύνη, αφροσύνη, φιλαυτία).

7. Τελώνιο της βλασφημίας (βλάβη της φήμης των άλλων, ύβρις των Θείων).

8. Τελώνιο της φλυαρίας (αργολογία, αερολογία, αστειολογία και μωρολογία).

9. Τελώνιο του τόκου και δόλου (φοροδιαφυγή, τοκογλυφία, δολιοφθορά και απάτη).

10. Τελώνιο της οκνηρίας και ύπνου (τεμπελιά, αεργία, απραξία).

11. Τελώνιο της φιλαργυρίας (φιλοχρηματία, μαμωνολατρεία, άδικος-αμαρτωλός πλουτισμός).

12. Τελώνιο της μέθης (αλκοολισμός, κρεπάλη, ασωτία).

13. Τελώνιο της μνησικακίας (χαιρεκακία, εκδίκηση, καταστροφή).

14. Τελώνιο της μαγείας και γοητείας (φαρμακεία, καφετζούδες, αστρολογία, μέντιουμ).

15. Τελώνιο της γαστριμαργίας και πολυφαγίας (ακόλαστη φαγοποσία, βουλημία, κοιλιοδουλία).

16. Τελώνιο της ειδωλολατρίας και αιρέσεως (Παγανισμός, Οικουμενισμός, Ζηλωτισμός, Σχίσμα, Πλάνη, Αποκρυφισμός, Μασωνισμός, άρνηση Πίστεως, προδοσία Ορθοδοξίας).

17. Τελώνιο της αρσενοκοιτίας (ομοφυλοφιλία, παιδεραστία).

18. Τελώνιο των χρωματοπροσώπων (του καλλωπισμού).

19. Τελώνιο της μοιχείας (απιστία, απάτη).

20. Τελώνιο του φόνου και Εκτρώσεων («διακοπή κυήσεως»=δολοφονία, ανθρωποκτονία, ψυχοσωματική βλάβη).

21. Τελώνιο της κλοπής (αρπαγής, πλαστογραφία, απατεωνιά, μη επιστροφή δανείσθέντων).

22. Τελώνιο της χαρτοπαιξίας (τζόγος, στοιχηματισμός, τοκισμός).

23. Τελώνιο της πορνείας (πορνογραφία, πανσεξουαλισμός, σαρκολατρεία, μαστροπεία).

24. Τελώνιο της ασπλαχνίας (ωμότητα, σκληρότητα, σκληροκαρδία, αναισθησία, περιφρόνιση, ανελεημοσύνη, αχαριστία, δειλεία).

Τέλος, είναι πολύ χαρακτηριστική η αφήγηση του Αγίου Γέροντα Παϊσίου:

- Γέροντα, μια ψυχή που φεύγει από αυτήν την ζωή τακτοποιημένη θα περάση από τα τελώνια;

- Όταν μια ψυχή είναι τακτοποιημένη και ανεβαίνη στον Ουρανό, δεν μπορούν τα ταγκαλάκια (οι δαίμονες) να την πειράξουν.

Ενώ, αν δεν είναι τακτοποιημένη, βασανίζεται από τα ταγκαλάκια. Μερικές φορές μάλιστα ο Θεός επιτρέπει να βλέπη τα τελώνια η ψυχή του ανθρώπου που έχει χρέη, την ώρα που ψυχορραγεί, για να βοηθήση εμάς που θα ζήσουμε ακόμη, ώστε να αγωνισθούμε να εξοφλήσουμε εδώ τα χρέη μας. Θυμάστε το γεγονός με την Θεοδώρα; Οικονομάει δηλαδή να βλέπουν μερικοί ορισμένα πράγματα, για να βοηθηθούν οι άλλοι και να μετανοήσουν."

ΚΑΛΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ

ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΕΝ ΗΜΕΡΑ ΚΡΙΣΕΩΣ!