«Καθεύδετε το λοιπόν και αναπαύεσθε;»

Ο Καθηγούμενος Αρχιμ. Κύριλλος Μελισσοχωρίου :

...Κυριολεκτικά ισοπεδώθηκαν όλα όσα επί χίλια και πλέον έτη εχώριζαν και χωρίζουν – και θα χωρίζουν – τους αιρετικούς Παπικούς από τους Ορθοδόξους. Μόνο προσχηματικά και τυπικά δεν υπήρξε και το «κοινόν Ποτήριον» ακόμη. Αυτό γίνεται σταδιακά και μεμονωμένα προς το παρόν. Αλλ’ όμως ήδη από το 1965, μετά την αντικανονική και μονομερή «άρση των αναθεμάτων», το όνομα του αιρεσιάρχου Πάπα έχει αναγραφή στα Δίπτυχα του Πατριαρχείου και μνημονεύεται «σιωπηρώς» ως ομόπιστος Πατριάρχης Ρώμης και μάλιστα ως πρώτος τη τάξει!

Οὔτε οἱ συμπροσευχές, οὔτε οἱ προδοτικοὶ Διάλογοι καὶ οἱ κατάπτυστες Συμφωνίες μὲ τοὺς αἱρετικούς, οὔτε ἡ ραγδαία ἐκκοσμίκευση καὶ «οἰκουμενιστικοποίηση» τῶν ὀλιγώτερον ἢ περισσότερον πιστῶν, οὔτε ἡ αἱρετικὴ δυσσέβεια ἀνησυχεῖ καὶ ταράσσει πλέον τὸν ὕπνο μας;

Ὁ ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος φωνάζει:

 «Εἰ δέ που τὴν εὐσέβειαν παραβλαπτομένην ἴδοις, μὴ προτίμα τὴν ὁμόνοιαν τῆς ἀληθείας, ἀλλ' ἵστασο γενναίως ἕως θανάτου» (Ἑρμην. Εἰς τὴν Πρὸς Ρωμαίους).

Ἀλλὰ καὶ αὐτοῦ τὴ φωνὴ καταπνίγουμε μὲ ἄλλοθι τὶς «φιλανθρωπίες», τὶς πανηγυρικὲς ἢ κατανυκτικὲς ἀκολουθίες, τὶς διαστρεβλωμένες περὶ ὑπακοῆς, περὶ εἰρήνης καὶ ὁμόνοιας νέες διδαχές. Καὶ συνεχίζουμε νὰ ἀκολουθοῦμε ὅλους αὐτοὺς τοὺς Πατριάρχες καὶ Ἀρχιεπισκόπους, ποὺ πλέον ἔχουν ξεγράψει τὴν Ὀρθοδοξία ἀπὸ τὴν συνείδησή τους, ποὺ ὅ,τι κάνουν τὸ κάνουν γιὰ τὸ ἐξαπατῆσαι καὶ «θεαθῆναι» τοῖς πιστοῖς!

 Ὁ π. Γ. Φλωρόφσκυ «ὅμως ἐφιστᾶ τὴν προσοχὴ στὸν κίνδυνο ὅτι  μιὰ ἱκανοποιητικὴ συνεργασία τῶν διηρημένων χριστιανῶν ἐπὶ κοινωνικῶν θεμάτων χωρὶς κάποια βαθύτερη ὤθηση γιὰ τελικὴ ἕνωση σὲ μιὰ Ἐκκλησία, μπορεῖ νὰ ἀμαυρώσει  ἢ ἀκόμα καὶ νὰ καταστρέψει τὸ ὅραμα τῆς ἀληθοῦς χριστιανικῆς Ἑνότητας, ἡ ὁποία εἶναι ...ἡ ἕνωση τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας.

Δὲν θὰ ἦτο –ἐρωτᾶ– μία παράλογος κατάστασις, ἐὰν οἱ χριστιανοὶ ἠδύναντο νὰ ἔχουν συμφωνίαν εἰς πράγματα ἐγκόσμια, τὰ ὁποῖα ἀπὸ πνευματικῆς ἀπόψεως εἶναι ἐπουσιώδη καὶ ὅμως νὰ διαφωνοῦν εἰς πράγματα οὐσιώδη καὶ πνευματικά;

Δὲν θὰ ὑπεδήλωνε ὅτι ὅλαι αἱ δογματικαὶ ἢ ὁμολογιακαὶ διαφωνίαι εἶναι ἄνευ οὐδεμίας ζωτικῆς σπουδαιότητος;».