Η Διαβολική Διαβολή της Διακοπής Μνημονεύσεως

Αν και ασχοληθήκαμε ήδη στο παρελθόν με αυτό το επίμαχο θέμα, της Επιστολής του Αγίου Γέροντος Παϊσίου, η χρήση της οποίας κατήντησε κατάχρηση προς φαύλη εξυπηρέτηση του συμβιβασμού, του εφησυχασμού και της πλάνας συμπορεύσεως με την αίρεση, κρίνεται και πάλι αναγκαίο, αντί να προστρέξουν οι αγαπητοί αναγνώστες μας στα αρχεία των ιστολογίων, να πούμε και πάλι δυό λόγια στην αγάπη σας.

Το να απομονώνει κανείς χωρία και έννοιες "προς το συμφέρον της αιτήσεως" μοιάζει με τους σατανόπληκτους Ψευδομάρτυρες του Ψευδο-ιεχωβά (ο Αληθινός είναι ο Ιαχβέ, ο Χριστός) και με τους αιρετικούς γενικά οι οποίοι αποφεύγουν σκοπίμως τα συμφραζόμενα.

Η όλη βαρύτητα της επιστολής επικεντρώνεται στην τελευταία παράγραφο και δη σε μία άκρως αποκαλυπτική πτυχή, αιτία και αφορμή:

ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΝΕΑΣ ΕΚΛΛΗΣΙΑΣ, ΝΕΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ.

Όσοι ξαναδιαβάσουν προσεκτικά και ταπεινά την επίμαχη πρόταση, θα αντιληφθούν ότι ο άγιος Γέροντας Παϊσιος, δεν απορρίπτει γενικά, την Διακοπή Μνημονεύσεως, διότι γνωρίζει καλά ότι την προτρέπουν
αυστηρά ο Θεός το Άγιον Πνεύμα, Αποστολικές Σύνοδοι και εκατοντάδες Άγιοι Πατέρες και δη ο Ιερός Φώτιος ο Μεγας. Και δεν τρελάθηκε να τους ακυρώσει με μία μονοκονδυλιά.

Δεν μιλά για τη Διακοπή γενικά, αλλά ειδικά για το κακό είδος της Διακοπής, το κακέκτυπο, την παρωδία της Διακοπής. Και όπως η Αγία Γραφή συνήθως εξηγεί τον εαυτό της, έτσι και εγώ ο Γέροντας εξηγεί ο ίδιος τον εαυτό του, για να μην παρεξηγηθεί, όπως και δυστυχώς έγινε. Επί τούτου γράφει:

"Τὸ να διακόψη κανείς τὸ μνημόσυνον του Πατριάρχου, νὰ αποσχισθή και να δημιουργήση ιδικήν του Εκκλησίαν..."

Δεν συνδέει την Διακοπή με την απόσχιση για αυτό δεν τοποθετεί ένα "και" μετά από "του Πατριάρχου", αλλά συνδέει την απόσχιση με την δημιουργία Νέας Εκκλησίας.

Δεν αναφέρεται στην πράξη της Διακοπής, αλλά στο φρικτό και αποφευκτέο αποτέλεσμα της Διακοπής που είναι ακριβώς η δημιουργία Νέας Εκκλησίας.

Δεν καταδικάζει αυτή καθεαυτή τη Διακοπή, αλλά την κατάληξη και το συμπέρασμα της Διακοπής. Και για να το καταλάβουμε καλύτερα, θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα μιας άλλη πάλι διακοπής.

Το να διακόψει κανείς το ρεύμα του σπιτιού του, μέσω εμπείρου εννοείται, για να διορθώσει μια βλάβη καλωδιακή, δεν κάνει κακό, αλλά καλό, διορθώνει και αποτρέπει την επερχόμενη καταστροφή, να κατακαεί ολόκληρος ο Οίκος.

Το να διακόψει όμως το ρεύμα του σπιτιού του, για να δημιουργήσει νέα παροχή ρεύματος συνδεόμενος με αυτή του γείτονά του, τότε διαπράττει αυθαιρεσία και κλοπή.

Για αυτό και λέγει ο Χριστός: "Αμήν, αμήν λέω υμίν, ο εισερχόμενος διά της θύρας εις την αυλήν των προβάτων αλλά αναβαίνων αλλαχόθεν, εκείνος κλέπτης εστί και ληστής" (Ιωάν. 10, 1).

Αυτό το "διά της θύρας" δηλώνει το επιτρεπόμενο, το Νομοκανονικό. Αυτό το "αλλαχόθεν" δηλώνει το διαφορετικό, το ξεχωριστό, εξ' ου και το αιρέομαι-αιρούμαι και αρνούμαι να ακολουθήσω την ορθή Αγιοπατερική Οδό, αλλά ποιώ δική μου, Νέα Εκκλησία.

Εάν λοιπόν αναλύσουμε ορθά τη φράση του Αγίου Γέροντος Παϊσίου, θα την χωρίσουμε στα δύο:

1). Το να διακόψη κανείς το μνημόσυνον του Πατριάρχου (καλό, άριστο)

2). να αποσχισθή και να δημιουργήση ιδικήν του Εκκλησίαν (κακό, κάκιστο).

Το πρώτο όχι μόνο "επιτρεπτό", αλλά απολύτως θεμιτό, ευλογητό, απαραίτητο και αναγκαίο.

Το δεύτερο κακό, αποφευκτέο και απαγορευμένο. Απόσχιση έχουμε όχι αυτόματα, με τη Διακοπή, αλλά με τη Δημιουργία Νέας Εκκλησίας.

Για αυτό και λέγει: "δὲν είναι καθόλου καλόν νὰ αποχωριζώμεθα από την Εκκλησίαν κάθε φοράν που θα πταίη ο Πατριάρχης. Αλλά από μέσα, κοντά στην Μητέρα Εκκλησία έχει καθήκον και υποχρέωση ο καθένας ν’ αγωνίζεται...".

Ο αποχωρισμός εδώ νοείται με την έννοια της δημιουργίας Νέας Εκκλησίας. Υπάρχει όμως και ο Ορθός και Ευλογητός Αποχωρισμός. Ο Ορθόδοξος Πιστός, ενώ ζεί μέσα στον κόσμο, αποχωρίζεται από το κόσμο, μισεί τον κόσμο και "δεν αγαπά τον κόσμο μηδέ τα εν τω κόσμω" (Α' Ιωαν. 2, 15). Είναι ο τροπικός ο χωρισμός.

Το "από μέσα" δεν είναι τοπικό, αλλά τροπικό. Δεν σημαίνει συμπόρευση και συμβιβασμό, αλλά ύπαρξη και ενέργεια μέσα στα επιτρεπόμενα όρια. Όχι Νέα Σύνοδο.

Επίσης, το "κοντά στην Μητέρα Εκκλησία" δεν σημαίνει ενωτικά με την διοικητική Μητέρα Εκκλησία το Πατριαρχείο, το οποίο δύναται άνετα να τελέσει, όπως την εποχή του Αγίου Μάρκου Επισκόπου Εφέσου, αντίθεο και αντορθόδοξη ένωση, αλλά έχει πνευματική έννοια και σημαίνει κατά την ετυμολογία της λέξεως, την Εκκλησία ως σύναξη λαού Ορθοδόξων, ως σύνολο ορθώς πιστευόντων.

Μας βοηθά να το κατανοήσουμε αυτό, ένα απλό σημείο ενός απλουστάτου και πλουσιοτάτου Ύμνου, που "τα λέει όλα!"

«Χαίρε  Σιών αγία, μήτηρ των Εκκλησιών, Θεού κατοικητήριον˙ Συ γαρ εδέξω πρώτη άφεσιν αμαρτιών, δια της Αναστάσεως» (Στιχηρόν Αναστάσιμον, Εσπερινού, Ηχ. πλ. δ΄).

Αυτός ο Ύμνος έχει δύο κυρίως έννοιες. Μια ιστορική και μια πνευματική. ΔΕΝ αναφέρεται καθόλου στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως αλλά στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων!

Λεξη κλειδί το "εδέξω", η Πίστεως αποδοχή. Κατέστης "Μήτηρ" όχι από κάποιο πρωτείο ή εξουσία διοικητική αλλ' επειδή πρώτη εδέξω την Πίστη της Αναστάσεως.

Η δεύτερη έννοια, η πνευματική, ειν' ακριβώς αυτή. Δέχεσαι όσα αποδέχεται και ασπάζεται η Ορθοδοξία ως Σύνολο Πατέρων, ως Νεα Σιών; Γίνεσαι και συ λοιπόν Θεού Κατοικητήριον! Αυτό σημαίνει το: "από μέσα, κοντά στην Μητέρα Εκκλησία", δηλαδή κοντά στην Ορθοδοξία, στους Αγίους Πατέρες της Ορθοδοξίας, ΟΧΙ κοντά, υποστηρικτικά στο κάθε Πατριάρχη.

Εάν εννοούσε αυτό, τότε θα έπρεπε να μείνουμε όλοι "κοντά" στο Πατριάρχη Ιωάννη Καλέκα και να βγάλουμε οριστικά από τη ζωή, την Αγιολογία και την Υμνολογία της Εκκλησίας μας τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, διότι αυτός καθαιρέθηκε και αναθεματίστηκε για την Κόλαση από τον Πατριάρχη και όσοι "μένουν κοντά" στο Πατριάρχη ΔΕΝ πρέπει να τον δέχονται "Άγιο".

Όσοι όμως αρνούνται τον Οικουμενιστή Πατριάρχη και παύουν το Μνημόσυνό του, ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά όχι μόνο ως Άγιο αλλά και ως Μέγα Πατέρα της Εκκλησίας μας ο οποίος διέταξε τη Διακοπή και εφήρμοσε την Αποτείχιση.

Θέλετε να δούμε άλλο ένα σημείο, αυτή τη φορά από την Αγία Γραφή, που δεικνύει σαφέστατα ότι αυτή η Μήτηρ Σιών, δεν είναι ο Πατριάρχης αλλά το Σύνολο των Ορθοδόξων Πιστών;

Ο Ψαλμός ΡΛΒ΄ 132 το ζωγραφίζει και το κεντά τέλεια:
 "Ιδού δη τι καλόν η τί τερπνόν, αλλ΄ ή το κατοικείν αδελφούς (λαϊκούς) επί το αυτό; Ως μύρον επί κεφαλής, το καταβαίνον επί πώγωνα, τον πώγωνα του Ααρών, (του Ιερέως/Ιερομονάχου) το καταβαίνον επί την ώαν του ενδύματος αυτού· (η ώαν είμαστε εμείς οι λαϊκοί που κρεμόμαστε στο πετραχήλι του) ως δρόσος Αερμών, η καταβαίνουσα επί τα όρη Σιών· ότι εκεί (που; στους αδελφούς!) ενετείλατο Κύριος την ευλογίαν, ζωήν έως του αιώνος."

Το "έως του αιώνος" εδώ, αποκαλύπτει μιαν άλλη παράμετρο. Τα σχίσματα στην Εκκλησία, δεν τα επέφερε ο διάβολος μόνο για το κακό του μερισμού ("μεμέρισται ο Χριστός:" (Α' Κορ. α΄ 13) αλλά ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΛΛΕΙ την Διακοπή της Μνημονεύσεως "έως του αιώνος" ακόμη και στα μάτια των αγίων Γερόντων, σπείροντας τον φόβο και το τρόμο της "αποφυγή σχίσματος".

Όταν ο διάβολος βλέπει πόσο αποτελεσματικό είναι ένα όπλο Αγιοπατερικό, τότε το διαβάλλει ως "σχισματοποιό" και έτσι καταφέρνει να επιβάλλεται χωρίς ιδιαίτερο κόπο και μόχθο. Βάζει ακόμη και τους "εκλεκτούς" να δυσφημούν άθελά τους από μόνοι τους την Αποτείχιση με τη ρετσινιά της Απόσχισης. Και παρατείνεται η παναίρεση εις τον αιώνα.

Όσοι όμως Αποτειχιζόμαστε, όσοι παύουν τη Μνημόνευση αιρετικών επισκόπων, καθιστούν διά της απομακρύνσεώς τους, τον Χριστό παρατεινόμενο εις τους αιώνας.

Εως ότου έλθει. «Πλήν, ο Υιός του ανθρώπου ελθών άρα, ευρήσει την (Ορθόδοξον) Πίστιν επί της γης;» (Λουκ. 18, 8)

Ας συντελέσουμε εμείς τα μέγιστα, ως Θεού γεώργιον και Θεού συνεργοί, ΝΑ ΤΗΝ ΒΡΕΙ!!!