Για την ιστορία...!

 Γιὰ τὴν ἱστορία παραθέτουμε τὴν θέση ποὺ διετύπωσε ὁ π. Ἐφραὶμ Φιλοθεΐτης (Ἀριζόνας) ὅταν ἔγινε Ἡγούμενος στὴν Ἱερὰ Μονὴ Φιλοθέου τὸ 1974. Δήλωνε τότε:

«Θὰ μνημονεύωμε τὸ ὄνομα τοῦ Παναγιωτάτου μέχρις ὅτου πορεύεται τὴν ὁδὸν τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἂν παρεκκλίνῃ θὰ παύσωμε τὸ μνημόσυνόν του»!

Πέρασαν ἀπὸ τότε σαράντα χρόνια. Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἐπεκτείνεται συνεχῶς. Ἀναμφισβήτητα (καὶ μηδενὸς ἀντι-Οἰκουμενιστῆ διαφωνοῦντος εἰς αὐτό) ὁ νῦν Πατριάρχης πορεύεται τὴν ὁδὸν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τοῦ Παπισμοῦ καὶ τῆς σατανοκίνητης Πανθρησκείας· καὶ ὁ Γέροντας Ἐφραίμ, ὁ ὁποῖος θεωροῦσε τότε αὐτονόητη τὴν Διακοπὴ τοῦ Μνημοσύνου αἱρετίζοντος Πατριάρχου, συμβουλεύει σήμερα νὰ μνημονεύουμε τὸν παναιρετικὸ Πατριάρχη.

Καὶ τὰ πνευματικά του τέκνα καὶ ἐγγόνια, παρότι διδάσκουν ὅτι στὸν Γέροντα δὲν κάνουμε ὑπακοὴ ὅταν πρόκειται γιὰ θέματα Πίστεως, δυστυχῶς κάνουν κακὴ ὑπακοή καὶ ἐφαρμόζουν «κακὴ» διάκριση στὸν Γέροντα Ἐφραίμ, ποὺ δείχνει σὰν νὰ μὴν κατάλαβε ὅτι τὴν διαρρεύσασα σαραντακονταετία οἱ Πατριάρχες πορεύονται τὴν ὁδὸ τῆς αἱρέσεως καὶ ὄχι τῆς Ὀρθοδοξίας!

Καὶ ὅμως, ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας (ποὺ φυσικὰ τὴν φωνάζουν δυνατὰ οἱ ποιμένες στὰ κηρύγματά τους μὲ ὑψωμένο τὸ διδασκαλικό τους δείκτη) λέγει μὲ τὸ στόμα τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου:

«Πᾶς ὁ λέγων ἢ πράσσων παρὰ τὰ διατεταγμένα, κἂν αξιόπιστος ᾖ, κἂν νηστεύῃ, κἂν παρθενεύῃ, κἂν σημεῖα ποιῇ, λύκος σοι φαινέσθω ἐν προβάτου δορᾷ, φθοράν προβάτου κατεργαζόμενος».

(π. Νικόλαος Μανώλης, ἐδῶ)

Παραθέτουμε

α) φωτοτυπία ἀπὸ περιοδικὸ “Ἅγιος Σίμων ὁ Μυροβλήτης” (τ. 22, 1974, σελ. 39) μὲ τὴν δήλωση τοῦ π. Ἐφραίμ, καὶ

β) τὰ ὅσα εἶπε ὁ προσκεκλημένος τοῦ π. Νικολάου Μανώλη καὶ γέροντάς του, π. Ἀγάθων, ἀναπαράγων τὶς θέσεις τοῦ π. Ἐφραίμ:

Καὶ οἱ δηλώσεις τοῦ Ἡγουμένου τῆς Κωνσταμονίτου (ἐδῶ):

Γέροντας Ἀγάθων: Πάπας ἴσον Διάβολος. Ἐμεῖς μὲ τὸ διάβολο τί δουλειὰ ἔχουμε; Μποροῦμε νὰ συμφιλιώσουμε τὴ μέρα μὲ τὴ νύχτα;

...Βέβαια σᾶς εἶχα πεῖ τὴν ἄλλη φορὰ ὅτι εἶδα συμπτωματικὰ ὅτι λειτουργοῦσε αὐτὸς ἐκεῖ στὴν Κων/πολη καὶ εἶχε τὸν Πάπα (Βενέδικτο) ποὺ καθόταν στὸν θρόνο τὸν Δεσποτικό. Κι ὅταν λέμε ἐμεῖς οἱ ἱερεῖς «ἀγαπήσομεν ἀλλήλους», βγαίνει αὐτὸς (ὁ Βαρθολομαῖος) ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα, κατεβαίνει ὁ Πάπας ἀπὸ τὸ θρόνο καὶ ἀγκαλιάζονται.

Ὅταν τὸ εἶδα ἐγὼ αὐτό, τρεῖς μέρες εἶχα νὰ κοιμηθῶ. Καὶ εἶπα στὸ Γέροντά μου, ἐγὼ κόβω τὸ Μνημόσυνο μ’ αὐτὸ ποὺ εἶδα.

Ἀλλὰ ὁ Γέροντάς μου μὲ παρακάλεσε, μοῦ λέει, ἔχεις ἀπόλυτο δίκιο σ’ αὐτὸ ποὺ εἶδες, συμφωνῶ κι ἐγὼ μαζί σου, ἀλλὰ ἁπλῶς τὰ τρία τὰ ἄλλα τὰ ἀδέλφια σου δὲν μποροῦν νὰ σὲ ἀκολουθήσουν. Δὲν ἔχουν αὐτὸ τὸ σθένος, δὲν ἔχουν αὐτὴν τὴν ἱκανότητα, δὲν ἔχουν αὐτὰ τὰ προσόντα, δὲν εἶναι ὅλα γιὰ ὅλα. Γιὰ μένα, μοῦ λέει, σὲ παρακαλῶ, μὴ τὸ κάνεις. Γιατί θὰ γίνει χάσμα μέσα στὰ τέσσερα τ’ ἀδέλφια. Κι ἐγὼ γιὰ νὰ μὴν τὸν λυπήσω ἔκανα ὑπακοή.

Τώρα σ’ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο (τὸν Βαρθολομαῖο) πῶς μέσα μου θὰ ὑπάρχει σεβασμός, ἐκτίμηση, ...τακτοποίηση, πιθανότητες, ἐλπίδες ἀπ’ τὴ στιγμὴ ποὺ συναναστρέφεται μὲ τὸν διάβολο.

Μοῦ ἦρθε πάλι ἡ σκέψη κι ὁ λογισμὸς νὰ κόψω τὸ Μνημόσυνο (σ.σ. αὐτὴ εἶναι ἡ αὐθόρμητη ἀντίδραση κάθε Ὀρθόδοξου), ἀλλὰ ξέρω ὅτι ὁ Ἀμερικάνος δὲν θὰ μἀφήσει πάλι. Καὶ πάλι θὰ τὸ καταπιῶ.

Αὐτὸς (ὁ Βαρθολομαῖος) ὁ ἄνθρωπος δὲν πρόκειται νὰ βάλλει μυαλό (σ.σ. ἐμεῖς ὅμως, παρὰ ταῦτα, θὰ τὸν μνημονεύουμε!). Γιατὶ ὅλα τὰ βλέπει μὲ τὴ λογική.