Οι προδότες έχουν και όνομα και ταυτότητα. Και στο χώρο της Εκκλησίας και στο χώρο της πατρίδος. Είναι τα κόμματα που κυβέρνησαν και κυβερνούν. Είναι τα Μ.Μ.Ε. Είναι και οι Επίσκοποι που συμβιβάστηκαν με τον διαβολικό Οικουμενισμό.

ΤΩΡΑ,  ΜΕ  ΠΟΙΟΝ  ΕΙΜΑΣΤΕ;

 

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

       Το χειρότερο πράγμα για ένα λαό που έχει χάσει τα πάντα, είναι να απελπιστεί τόσο σε σημείο που να θεωρεί πως κάθε κίνηση αντίστασης του είναι χαμένη, πως κάθε προσπάθεια αντίδρασης του είναι μάταιη, πως κάθε σκέψη να αγωνιστεί για ένα καλύτερο αύριο είναι καταδικασμένη ουτοπία. Ο λαός αυτός, ζαλισμένος και «υπνωτισμένος» από ένα σύστημα που χρησιμοποίησε όλα τα μέσα για να τον αποπροσανατολίσει  και να τον καθηλώσει, είναι καταδικασμένος σε αργό θάνατο, είναι πρόβατο επί σφαγή και οι δήμιοι του είναι οι μεγάλοι προδότες του.

       Αυτό είναι και το μεγαλύτερο όπλο του συστήματος, η επιβολή της αντίληψης πως ότι και να κάνεις πάλι αυτοί θα είναι κερδισμένο, πάλι οι ίδιοι θα είναι στα πράγματα, πάλι αυτοί θα κυριαρχήσουν και θα συνεχίσουν απτόητοι στο έργο της καταστροφής κάθε πιθανότητας αντίδρασης, της απομόνωσης κάθε υγιούς στοιχείου που ακόμα προσπαθεί να σηκώσει σημαία αντίστασης σε όλη αυτή την «λαίλαπα».  

      Όταν ανοίγεις μια συζήτηση για τις επερχόμενες εξελίξεις, οι περισσότερες απόψεις που θα ακούσεις είναι ότι: «όλοι το ίδιο είναι», «ότι και να κάνεις το παιχνίδι είναι σημαδεμένο», «ότι και να ψηφήσεις πάλι αυτοί θα βγουν», «ο Έλληνας δεν αλλάζει» και το χειρότερο από όλα, «αυτός ο τόπος είναι καταραμένος  και ποτέ δεν θα έχει προκοπή». Έτσι μας έχουν κάνει να πιστεύουμε αυτοί που μας θέλουν πρόβατα. Έτσι μας έχουν κάνει να αισθανόμαστε. Ότι όλα είναι μαύρα και πως δεν υπάρχει πια σωτηρία και αυτός ο λαός είναι χαμένος και καταδικασμένος.

      Άραγε όλο αυτό το ζοφερό τοπίο με το οποίο μας έχουν «αλυσοδέσει» μπορεί να διαλυθεί; Το ατέλειωτο
τούνελ που μας έχουν βάλει έχει κάποιο διέξοδο; Υπάρχει κάπου κάποιο φως να διαλύσει το σκοτάδι  και κάποια ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον όταν οι Έλληνες αυτοκτονούν, οικογένειες διαλύονται για οικονομικούς λόγους, νέα παιδιά με πολλά προσόντα γίνονται «βορρά» στο σύγχρονο παιδομάζωμα της Ευρώπης και χάνονται κάπου στο εξωτερικό, όταν το ίδιο το ελληνικό κράτος γίνεται ο χειρότερος δήμιος του ίδιου του λαού του και τον κυνηγά μέχρι τελικής εξόντωσης;

      Και όμως, όσο δύσκολο φαίνεται, όσο πολύπλοκο μας έχουν κάνει να πιστέψουμε πως είναι, τόσο απλό και εύκολο είναι. Οι προδότες έχουν και όνομα και ταυτότητα. Είναι τα κόμματα που κυβέρνησαν επί δεκαετίες την Ελλάδα και αφού την κατασπάραξαν την έριξαν στον γκρεμό εκτελώντας κυριολεκτικά τον ίδιο τον λαό της. Είναι αυτή η αριστερή αντιπολίτευση που κυριολεκτικά δεν έχει τον Θεό της, που τάσσεται υπέρ των ομοφυλοφίλων, των μουσουλμάνων, του τουρκικού προξενείου της Θράκης και μας προαναγγέλλει ότι αν θα καταλάβει την εξουσία θα καταργήσει τα σώματα ασφαλείας και θα αφήσει ελευθέρους τους λαθρομετανάστες να μπαινοβγαίνουν στα σπίτια μας και να αρπάζουν ότι μας έχει απομείνει.

         Τα όργανα της εξόντωση μας έχουν και αυτά όνομα. Είναι τα μεγάλα κανάλια, οι εφημερίδες και τα ραδιόφωνα της διαπλοκής, τα ΜΜΕ που προβάλουν τους ιδίους του δήμιους μας σαν τους «σωτήρες» μας,  οι εταιρείες δημοσκοπήσεων που  επιδιώκουν καθημερινά να μας επιβάλουν να ξαναψηφίσουμε τους ίδιους τους εκτελεστές μας γιατί θέλουν να μας πείσουν πως πάλι αυτοί θα είναι οι νικητές.

      Την προδοσία καλύπτουν και αυτοί που τάχτηκαν για να υπερασπίζουν το δίκαιο. Μια δικαιοσύνη όταν βλέπει να κουρελιάζεται το σύνταγμα  και κάνει πως δεν βλέπει τίποτα, δεν είναι δικαιοσύνη, είναι συνεργός στην εκτέλεση του ελληνικού λαού.

      Και τέλος και το πιο φοβερό, μια εκκλησιαστική ιεραρχία που έχει συμμαχήσει κυριολεκτικά με τον ίδιο τον διάβολο για την εξόντωση του ίδιου του ποιμνίου της. Μια εκκλησιαστική ιεραρχία που συνιστούσε πάντα στο ποίμνιο της αντί να ξεσηκωθεί και να αντιδράσει, να αποκοιμηθεί και να υποταχτεί στους νεοταξικούς και αντιχριστιανικούς  δικτάτορες για το …καλό του.

    Εύκολο όμως να καταδικάζεις αλλά δύσκολο να προτείνεις πέραν από τις διάφορες αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις με τις οποίες μας έχουν «ποτίσει». Και το πρώτο και κυριότερο. Δεν μπορεί να υπάρξει εθνική κυριαρχία, αν δεν υπάρξει εθνικό νόμισμα.

      Ο πρώτος στόχος της Νέας Τάξης είναι να καθυποτάξει οικονομικά τους λαούς με ένα ενιαίο νόμισμα έτσι ώστε όλες οι αποφάσεις για την ζωή τους να γίνονται από τα «σκοτεινά» της κέντρα σύμφωνα με τα συμφέροντα της.

     Δεύτερο και κυριότερο είναι η διπλωματική αποδέσμευση από τους «φίλους» και «σύμμαχους» μας που πάντα μας πρόδιδαν και τελευταία μας δολοφονούν καθημερινά. Εδώ ας πάρουμε παράδειγμα από την γειτονική Τουρκία που δεν διστάζει να παζαρεύει διπλωματικά με όλους, απαξιώνοντας συμμαχίες ακόμα και δεσμεύσεις χάριν των εθνικών της συμφερόντων. Η γεωστρατηγική μας αξία είναι, αν όχι μεγαλύτερη, τουλάχιστον η ίδια με τους γείτονες μας. Εμείς δεν έχουμε το δικαίωμα να διαπραγματευτούμε για το δικό μας συμφέρον;;;

    Και το τρίτο και ίσως σημαντικότερο, είναι να αναπτερώσουμε το ηθικό μας ξαναγυρίζοντας σε ότι μας κράτησε στην ύπαρξη επί τόσους αιώνες. Δεν μπορεί αξίες όπως η Ορθοδοξία, η ηρωική μας ιστορία, η γλώσσα και οι παραδόσεις μας, να θεωρούνται σαν σκοταδιστικές αντιλήψεις και σαν μεσαιωνική οπισθοδρόμηση. Εδώ να θέσουμε οριστικό τέρμα στο πρόβλημα των λαθρομεταναστών με την άμεση κατάργηση της προδοτικής συνθήκης Δουβλίνου 2, που επέτρεψε την καθημερινή εισβολή και εγκλωβισμό χιλιάδων μουσουλμάνων στην χώρα μας. Όσοι βρίσκονται εδώ να μπορούν να φύγουν και να πάνε όπου θέλουν σε όλη την Ευρώπη.

     Και υπάρχει ακόμα πιο πέρα και κάτι άλλο πολύ σημαντικό. Είναι αλήθεια πως οι Ρότσιλντ δεν μπόρεσαν να ελέγξουν όλο τον κόσμο. Υπάρχουν τέσσερεις χώρες που όσο και αν προσπάθησαν δεν μπόρεσαν να της βάλουν «χέρι». Αυτές είναι, όσο και δεν είναι αρεστές σε κάποιους, η Ρωσία, η Κίνα, το Ιράν και η Συρία και τώρα φαίνεται πως μπαίνει σε αυτό το «κλαμπ» και η Αίγυπτος, ενώ «ερωτοτροπεί» με τον δικό της χαρακτηριστικά υποκριτικό τρόπο και η Τουρκία. Ο Διάβολος νικά πάντα στην αρχή αλλά στο τέλος είναι πάντα ο νικημένος.

      Εμείς με ποιον είμαστε;