Η Βάπτιση στις προφητείες.

Απόσπασμα από τον λόγο

του αγίου Γρηγορίου Νύσσης

«Λόγος εις τα Φώτα»

που βρίσκεται στην σειρά ΕΠΕ, τόμος 10, σελ. 387-391

Ας δούμε όμως τώρα τι είπαν και φώναξαν οι προφητείες.

Ο Ησαίας φώναξε λέγοντας· «Λούσασθε, καθαροί γένεσθε, αφέλετε τας πονηρίας από των ψυχών υμών».

Ο Δαβίδ πάλι· «Προσέλθετε προς αυτόν και φωτίσθητε και τα πρόσωπα υμών ου μη κατισχυνθή».

Ενώ ο Ιεζεκιήλ, γράφοντας σαφέστερα από τους δύο και πιο καθαρά, δίνει την καλή υπόσχεση· «Και ράνω εφ’ υμάς καθαρόν ύδωρ και καθαρισθήσεσθε από πασών των ακαθαρσιών υμών και από πάντων των ειδώλων υμών καθαριώ υμάς και δώσω υμίν καρδίαν καινήν και Πνεύμα καινόν δώσω υμίν και αφελώ την καρδίαν την λιθήνην εκ της σαρκός υμών και δώσω υμίν καρδίαν σαρκίνην και το Πνεύμα μου δώσω εν υμίν».

Αλλά και ο Ζαχαρίας πολύ παραστατικά προφητεύει και για τον Ιησού

ντυμένο με το ρυπαρό ιμάτιο της δουλικής δική μας σάρκας· ξεντύνοντάς τον όμως από το θλιβερό ρούχο του φορά την καθαρή και λαμπρή στολή, διδάσκοντάς μας με την εικόνα αυτήν, ότι όλοι εμείς με το βάπτισμα του Ιησού, αποθέτοντας τις αμαρτίες μας σαν φόρεμα φτωχικό και πολυμπαλλωμένο, φορούμε το ιερό και πανέμορφο φόρεμα της παλιγγενεσίας.

Που έχει καταλληλότερη θέση κι εκείνος ο λόγος του Ησαία που απευθύνει στην έρημο, «ευφράνθητι έρημος διψώσα, αγαλλιάσθω έρημος και ανθείτω ως κρίνον, και εξανθήσει και αγαλλιάσεται τα έρημα του Ιορδάνου»;

Είναι φανερό ότι δεν ευαγγελίζεται την ευφροσύνη σε τόπους άψυχους και αναίσθητους, αλλά με την έρημο κάνει μεταφορά στην ξηραμένη κι αμελημένη ψυχή, όπως ακριβώς κι ο Δαδίβ, όταν λέει, «Η ψυχή μου ως γη ανυδρός σοι». Και πάλι· «Εδίψησεν η ψυχή μου προς τον Θεόν τον ισχυρόν τον ζώντα».

Και ο Κύριος πάλι στο Ευαγγέλιο λέγει· «Εάν τις διψά, ερχέσθω προς με και πινέτω», και προς την Σαμαρείτιδα· «Πας ο πίνων εκ του ύδατος τούτου διψήσει πάλιν, ος δ’ αν πίη εκ του ύδατος ου εγώ δώσω αυτώ, ου μη διψήσει εις τον αιώνα». Και η τιμή του Καρμήλου, δηλαδή η χάρη του Πνεύματος, αποδίδεται στην ψυχή που μοιάζει με την έρημο. Επειδή δηλαδή ο Ηλίας ζούσε στον Κάρμηλο (και το βουνό έγινε ονομαστό και φημίστηκε χάρη στην αρετή εκείνου που κατοικούσε σ’ αυτό), ενώ ο Ιωάννης ο Βαπτιστής που ακτινοβολούσε το πνεύμα του Ηλία αγίαζε τον Ιορδάνη, γι’ αυτό ο προφήτης νομοθετούσε ότι η τιμή του Καρμήλου θα δοθεί στο ποτάμι. Ακόμη μετέφερε στο ποτάμι και τη δόξα του Λιβάνου από τη σύγκριση με τα ψηλά του δέντρα. Όπως δηλαδή εκείνος ο Λίβανος έχει σπουδαία αφορμή θαυμασμού αυτά τα δέντρα, που βλασταίνει και τρέφει, έτσι και ο Ιορδάνης δοξάζεται αναγεννώντας και βλασταίνοντας ανθρώπους στον Παράδεισο του Θεού. Τα δέντρα αυτά, κατά το λόγο των Ψαλμών, ανθούν πάντοτε και φουντώνουν από αρετές, τα φύλλα τους δεν πέφτουν και όταν ο Θεός δεχτεί στην ώρα του τον καρπό τους θα χαρεί σαν αγαθός φυτοκόμος που ευφραίνεται με τα ίδια του τα έργα.

Ο θεσπέσιος πάλι Δαβίδ προφητεύοντας και για τη φωνή, που άφησε ο Πατέρας από τον ουρανό για τον Υιό που βαπτιζόταν, για να οδηγήσει όσους άκουαν στο φυσικό αξίωμα της θεότητας, ενώ ως τότε ήταν στραμμένοι στην αισθητή ευτέλεια του ανθρώπου, έγραψε στο γνωστό βιβλίο του· «Φωνή Κυρίου επί των υδάτων, φωνή Κυρίου εν μεγαλοπρέπεια». Αλλά στο σημείο αυτό πρέπει να σταματήσω τις μαρτυρίες από τις θείες Γραφές. Γιατί ο λόγος μπορεί να συνεχιστεί στο άπειρο, αν θέλει κανένας εκλέγοντας το καθένα να τα παραθέσει σ’ ένα βιβλίο.

Δημοσιεύτηκε Yesterday από τον χρήστη Στέλιος Μπαφίτης