Επικίνδυνες ψυχοτεχνολογίες και στο χώρο του σχολείου, της Δάφνης Βαρβιτσιώτη

Ἐφαρμογὴ νεοεποχίτικων μεθόδων γιὰ τὴν χειραγώγηση τῶν νέων καὶ τὴν διάπλαση τοῦ χωρὶς Χριστό, "Νέου Ἀνθρώπου"!

Μὲ ἀφορμὴ τὴν προσφορὰ τοῦ βιβλίου «Συναισθηματικὴ Νοημοσύνη» τοῦ Daniel Goleman ἀπὸ μεγάλη ἐφημερίδα, βρήκαμε καὶ ἀναρτοῦμε ἕνα ἄρθρο τῆς ἱστορικοῦ Δάφνης Βαρβιτσιώτη, τὸ ὁποῖο ἐξηγεῖ, τί ἀκριβῶς εἶναι ἡ συναισθηματικὴ νοημοσύνη καὶ πῶς αὐτὴ ἐνσταλάζεται μέσῳ τῶν νέων ψυχοτεχνολογιῶν στὸ ἐκπαιδευτικὸ σύστημα.

Επικίνδυνες ψυχοτεχνολογίες και στο χώρο του σχολείου

τῆς κ. Δάφνης Βαρβιτσιώτη 

Εξ αφορμής της από εξαμήνου μυστηριώδους εξαφανίσεως του ενδεκάχρονου Άλεξ Μεσχεσβίλι και της εμπλοκής ανηλίκων σ’ αυτήν, η ελληνική κοινή γνώμη πληροφορήθηκε –καθυστερημένα– για την τρομακτική(;) έκταση που έχει λάβει η παιδική επιθετικότης στην χώρα μας, καθώς και για τα Προγράμματα επιμορφώσεως των εκπαιδευτικών, τα οποία εκπονήθηκαν προς αντιμετώπισίν της από το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (Παιδαγωγικό Ινστιτούτο [01]) και από το Εθνικό Ίδρυμα Νεότητας. Συγκεκριμένα, η υπουργός και ψυχίατρος κ. Γιαννάκου εδήλωσε ότι, «ήδη φέτος εκπαιδεύτηκαν 5.000 εκπαιδευτικοί, από ψυχιάτρους, ψυχολόγους και ειδικούς, ακριβώς σε αυτό το ζήτημα. Την επιθετική συμπεριφορά των παιδιών. Αυτό είναι ένα φαινόμενο συνολικό, σε όλες τις χώρες του κόσμου» [02].

Μία έρευνα, ωστόσο, σχετικώς με το αντικείμενο των Προγραμμάτων αυτών προκαλεί έντονες ανησυχίες, ειδικώς σε ό,τι αφορά στο είδος των «τεχνικών», τις οποίες προτείνουν στους εκπαιδευτικούς. Συγκριτικοί πίνακες [03] εντοπίζουν σημαντικές ομοιότητες μεταξύ αυτών των «τεχνικών» και των τεχνικών καταστολής και χειραγωγήσεως της βουλήσεως, τις οποίες εφαρμόζουν εις βάρος ανυποψίαστων ατόμων όσοι ευαγγελίζονται την «Νέα Εποχή» και την διάπλαση του «Νέου Ανθρώπου».

Η συσχέτισις εκπαιδευτικών προγραμμάτων και μεταφυσικών οραματισμών δεν είναι αυθαίρετη, διότι όλα τα στοιχεία αποδεικνύουν ότι εντάσσονται σε ένα και το αυτό πλαίσιο: το πολύ πραγματικό εγχείρημα, το οποίο ευρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, και το οποίον απεργάζεται την εκ βάθρων μεταβολή όλων των δεδομένων του δυτικού πολιτισμού –του δυτικού ανθρώπου προεξάρχοντος– εν όψει της Νέας Εποχής.

Συγκεκριμένα, οι πάσης φύσεως και προελεύσεως υπέρμαχοι της Νέας Εποχής απεργάζονται την αντικατάσταση της δυτικής περί ανθρώπου και περί κόσμου αντιλήψεως (αρχαιοελληνικής, χριστιανικής, ή και νεωτερικής) από μια «νέα» κοσμοαντίληψη (new paradigm), την οποίαν δηλώνουν ότι ευελπιστούν να επιβάλουν στο σύνολο του πλανήτου. Εμφανίζουν δε το νέο αυτό «παράδειγμα» ως προϊόν συνθέσεως της δυτικογενούς οπτικής και της οπτικής των ανατολικών θρησκειών,
δηλαδή, ως προϊόν συζεύξεως του δυτικού, αρσενικού-επιθετικού-yin, πολιτιστικού στοιχείου, με το ανατολικό, θηλυκό-ενδοτικό-yang, πολιτιστικό στοιχείο. Εν τούτοις, αυτή καθ’ εαυτήν η προσέγγισις αποδεικνύει ότι η «νέα» αυτή αντίληψις είναι θεμελιωδώς ανατολική, και, επομένως εκ διαμέτρου αντίθετη προς κάθε αντίστοιχη δυτικογενή. Το σημαντικώτερο, όμως, είναι ότι, με βάση αυτό το νέο «παράδειγμα», οι υπέρμαχοι της Νέας Εποχής μεθοδεύουν την «μεταμόρφωση» του δυτικού ανθρώπου σε ένα «νέο είδος ανθρώπου», τον οποίον αποκαλούν και «Νέον Αδάμ» [04].

Ισχυριζόμενοι ότι ο Πλανήτης κινδυνεύει, και ότι, ο κίνδυνος προέρχεται από τον δυτικό «επιθετικό» πολιτισμό, αλλά και ισχυριζόμενοι ότι, η «επικινδυνότητα» του δυτικού πολιτισμού απορρέει από την «επιθετικότητα» του δυτικού ανθρώπου, εστιάζονται σ’ αυτόν. Διατείνονται ότι, η «επιθετικότητα» και η «επικινδυνότητά» του οφείλονται στο γεγονός ότι, ο δυτικός άνθρωπος ενεργοποιεί μόνον το αριστερό, αρσενικό-επιθετικό, ημισφαίριο του εγκεφάλου του (δηλ. τον χώρο των λειτουργιών του λογιστικού), και όχι το δεξιό, θηλυκό-ενδοτικό, ημισφαίριο (δηλ. τον χώρο των λειτουργιών του θυμικού). Ως εκ τούτου, προτείνουν «τεχνικές», οι οποίες καταστέλλουν αυτό το (δήθεν) «επιθετικό» ημισφαίριο, ενώ συγχρόνως, ενεργοποιούν το δεξιό, θηλυκό-ενδοτικό, ημισφαίριο. Οι τεχνικές αυτές – διαβεβαιώνουν – προκαλούν την συγχώνευση των λειτουργιών του λογιστικού με τις λειτουργίες του θυμικού [05], και από αυτήν την σύζευξη – σύντηξη γεννάται ο «Νέος Αδάμ», με την σωτήρια «συναισθηματική νοημοσύνη»!

Λαμβάνοντας υπ’όψιν ότι: 1ον) εάν ο Πλανήτης όντως κινδυνεύει, ο κίνδυνος προέρχεται από τους λίγους και ισχυρούς που τον ποδηγετούν, η προέλευσις και η κοσμοαντίληψις των οποίων δεν είναι αποκλειστικώς δυτικές (πυρηνικές βόμβες έχουν η Κορέα, το Πακιστάν, η Ινδία και το Ισραήλ, ενώ το περιβάλλον κινδυνεύει και από την ραγδαία, και χωρίς οικολογικές ευαισθησίες, εκβιομηχάνιση τόσο της Ινδίας και της Κίνας, όσο και των λοιπών αποκαλούμενων «τίγρεων» της Ανατολής)∙ 2ον) ότι οι ίδιοι διαθέτουν τεράστια μέσα για να πραγματοποιήσουν το πλανητικό τους όραμα (το οποίο δρα συμπληρωματικά με τις δυνάμεις της παγκοσμιοποιήσεως και της Νέας Τάξης Πραγμάτων)∙ και 3ον) δεν επιβάλλουν το νέο «παράδειγμά» τους σε όσες κοινωνίες αποδέχονται το «αναπόφευκτο» του «κισμέτ» ή του «κάρμα» (δηλαδή, στις μουσουλμανικές και ινδουιστικές-βουδιστικές κοινωνίες), το λογικό συμπέρασμα που συνάγεται είναι ότι: αυτό που οι υπέρμαχοι της Νέας Εποχής θεωρούν επικίνδυνο και θέλουν να εξαλείψουν είναι ό,τι προσδίδει αξία και μοναδικότητα στον άνθρωπο και ό,τι τον προστατεύει από την διαβουκόλησή του από τους εξουσιαστές. Εξ ου και το μίσος τους για τον Χριστιανισμό και την υπερλογική σκέψη του, η οποία θέλει έλλογο το ποίμνιο, με ελευθέρα βούληση και με καρδία νήφουσα, χωρίς άκριτες και αλόγιστες θυμικές εξάρσεις. Εξ ου και η απέχθειά τους για την αρχαιοελληνική σκέψη, η οποία αναπτύσσει συστηματικά το λογιστικό, εις τρόπον ώστε αυτό να καθοδηγεί με σύνεση το αφελές θυμικό. Εξ ου, τέλος, και η προτίμησίς τους προς τις κοινωνίες με τις ανατολικές θηλυκές-ενδοτικές πολιτιστικές- θρησκευτικές καταβολές (τις απορρέουσες αποκλειστικώς από το αφελές και, επομένως, ενδοτικό θυμικό), στις οποίες η ισχύς των εξουσιαστών παραμένει διαχρονικώς αδιαμφισβήτητη, διότι οι πληθυσμοί αυτοί θεωρούν αναπόφευκτη την διαβουκόλησή τους.

Από τα ανωτέρω, συνεπώς, συνάγεται ότι, ο όρος «συναισθηματική νοημοσύνη» αποτελεί ευφημισμό, πίσω από τον οποίον υποκρύπτεται η – προγραμματισμένη και συστηματική – δραματική ελάττωσις της νοημοσύνης του δυτικού ανθρώπου, και η μετάλλαξις του σε ένα άνευρο, αλόγως συναισθηματικό, αφελές και ενδοτικό όν. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τις τεχνικές «σύζευξης», τις οποίες προτείνουν – ή απλώς θέτουν σε εφαρμογή – ορισμένες ιδεολογίες και θρησκείες, ορισμένα ΜΜΕ [06], όσο και οι ομάδες της Νέας Εποχής.

Οι τεχνικές αυτές συνιστούν κράμα συγχρόνων ψυχοτεχνολογιών, οι οποίες απορρέουν από: 1ον) επιστημονικές έρευνες επί της φυσιολογίας και των λειτουργιών του εγκεφάλου, και 2ον) πρακτικές, οι οποίες ανήκουν στις ανατολικές (θηλυκές-ενδοτικές) θρησκείες. Με το κράμα αυτό, εξαναγκάζουν – καθ’ ομολογίαν τους – τον εγκέφαλο: α) να «εστιάζεται στην συνειδητοποίηση της συνειδητοποιήσεως», δηλ. στην ενδοστροφή, την ενδοσκόπηση και στην παρατήρηση του εαυτού του από τον εαυτό (μέθοδος του «Παρατηρητή») · β) να καταστέλλει το λογιστικό και να ενεργοποιεί την διαίσθηση ή εναίσθηση (π.χ., καθοδηγώντας το άτομο να εστιάζεται σε «κάτι τόσο υπερβολικά παράξενο, περίπλοκο, διάχυτο ή μονότονο, ώστε να μην μπορεί να το διαχειρισθεί το αναλυτικό, νοήμον, μισό του μυαλού(!): π.χ. αναπνοή, επαναλαμβανόμενη σωματική κίνησις, μουσική, νερό, μια φλόγα, ένας ακαθόριστος θόρυβος, ένας λευκός τοίχος, ένα παράδοξο») [07].

Στην ουσία, δηλαδή, οι «τεχνικές» αυτές, εκπαιδεύουν τον εγκέφαλο εις τρόπον ώστε να μεταβάλλει ο ίδιος αυτήν καθ’εαυτήν την φυσιολογία της λειτουργίας του! Τόσο δραματικό είναι το αποτέλεσμα της διαδικασίας αυτής, ώστε οι ίδιοι ομολογούν ότι, εφαρμοζόμενες στην εκπαίδευση, οι τεχνικές αυτές εξωθούν το παιδί να διανοιχθεί σε μιάν «άλλη πραγματικότητα» [08], δηλαδή σε έναν κόσμο εντελώς φαντασιακό και υποβολιμαίο!

Τις τεχνικές επιβολής της «συναισθηματικής νοημοσύνης» αναφέρει εν εκτάσει (και εξιδανικεύει ως σωτήριες) η Μ. Φέργκιουσον, συγγραφεύς και «ιεραπόστολος» της Νέας Εποχής. Εξ αυτών, αναφέρουμε λεπτομερέστερα (και προς συμπλήρωσιν των προαναφερθέντων συγκριτικών πινάκων): α) όσες η ίδια προτείνει να εφαρμοσθούν μέσα στα πλαίσια του σχολείου και των δραστηριοτήτων του∙ β) όσες εξ αυτών υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι ήδη εφαρμόζονται, περιστασιακώς, στον χώρο της εκπαιδεύσεως στην χώρα μας [09], και γ) όσες εξ αυτών είναι δυνατόν να εφαρμοσθούν μέσα στα πλαίσια των προαναφερθέντων Προγραμμάτων για την αντιμετώπιση της παιδικής επιθετικότητος και την πρόληψη της βίας στα σχολεία [10]: υπερπροσωπική ψυχολογία * [11], εφαρμοσμένη κινησιολογία (γιόγκα, ασκήσεις Ράιχ, Τάι Τσι, αϊκίντο, καράτε, τρέξιμο, χορός, και ό,τιδήποτε «προκαλεί ποιοτική μεταβολή στην ζωογόνο χαρά της ζωής»)∙ σωματικές ασκήσεις ηρεμίας δι’ αυθυποβολής*∙ καθοδηγούμενη φαντασία*∙ ύπνωσις* και αυτό-ύπνωσις*∙ αυτοσχεδιασμένα θεατρικά δρώμενα, διότι απαιτούν ταυτοχρόνως «αμέριστη προσοχή και αυθορμητισμό» ∙ ψυχόδραμα, «επειδή επιβάλλει την συνειδητοποίηση των ρόλων και της ερμηνείας τους» ∙ «ενατένισις της φύσεως και άλλων αισθητικώς συγκλονιστικών εμπειριών» ∙ μουσική (ενίοτε σε συνδυασμό με εικόνες ή διαλογισμό), «λόγω της ευαισθησίας του εγκεφάλου στην τονικότητα και στον ρυθμό και επειδή η μουσική ενεργοποιεί το δεξιό ημισφαίριο» (του εγκεφάλου) ∙ ζωγραφική, γλυπτική, κεραμική και παρόμοιες δραστηριότητες «που δίνουν στον δημιουργό την ευκαιρία να χαθεί μέσα στο δημιούργημά του» ∙ μέθοδοι αυτοβοήθειας-αλληλοβοήθειας∙ διαλογισμός*∙ αρχαίοι «μύθοι και σύμβολα [12], φεστιβάλ γης, πρωτόγονες ιεροτελεστίες μυήσεως, εξαιρετικές ικανότητες παρατηρούμενες σε πρωτόγονες κοινωνίες [13] και ο,τιδήποτε διαρρηγνύει την πολιτιστική ύπνωση [14] και διανοίγει νέες προοπτικές» ∙ τεχνικές σαμάνων και μάγων∙ διάνοιξη του παιδιού στις τεράστιες δυνατότητες που είναι κρυμμένες εντός του* και «στην μαγεία μέσα του και μέσα στα άλλα παιδιά», με εξοικείωσή του με διηγήματα φαντασίας και μαγείας (π.χ. Τόλκιν και Καστανέντα) [15]∙ διαδραστικές καταστάσεις, οι οποίες «εστιάζονται σε συνειδητές διαδικασίες και στην αλλαγή, και συνεργασία με “ανώτερες δυνάμεις” δια της ενδοστροφής»*.

Αυτό που γεννά δικαιολογημένες ανησυχίες είναι το εξής: αφ’ ης στιγμής πολιτειακοί φορείς άνοιξαν επισήμως, εντός του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας, τον Ασκό του Αιόλου περί «τεχνικών» και περί «στρατηγικών τροποποίησης της συμπεριφοράς», οι ψυχοτεχνολογίες αυτές είναι δυνατόν να εμφιλοχωρήσουν στην δημοσία και ιδιωτική εκπαίδευση, είτε επισήμως – π.χ. από καλοπίστους ψυχολόγους, που δεν έχουν συνειδητοποιήσει τι διακυβεύεται - είτε ημι-επισήμως – π.χ. από ανυποψίαστους και καλοπροαίρετους επιμορφωτές – είτε ανεπισήμως – π.χ. από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι θα έχουν πληροφορηθεί από εξωθεσμικούς παράγοντες (ΜΜΕ, βιβλιοπωλεία, γνωστούς κ.ο.κ) περί των θετικών αποτελεσμάτων των τεχνικών αυτών, αλλά οι οποίοι θα αγνοούν το σημαντικότερο: ότι, δηλαδή, όλες αυτές οι «τεχνικές» είναι αποτελεσματικές, ακριβώς διότι «άπτονται της υπαρξιακής σφαίρας της ανθρώπινης υπόστασης» και δεσμεύουν ή εξαφανίζουν την ελευθέρα βούληση των παιδιών, επιθετικών και μη.

Ανεξαρτήτως, δηλαδή, της προαιρέσεως όσων τα εξεπόνησαν, τα προαναφερθέντα προγράμματα-δράσεις κατά της παιδικής επιθετικότητος προβληματίζουν για τις κερκόπορτες, τις οποίες διανοίγουν για την χρήση επικίνδυνων ψυχοτεχνολογιών εις βάρος των μαθητών. Διότι, εκτός των άλλων, τα εν λόγω Προγράμματα δεν απαντούν σαφώς στο καίριο ερώτημα: «Τι είναι όμως “βία” και “απειλή βίας”; Φοβάμαι ότι υπάρχει και στις ερωτήσεις και στις απαντήσεις σύγχυση ανάμεσα στον Παράδεισο των πρωτοπλάστων και στην επίγεια ζωή» … «διότι κάθε κλωτσιά στο γήπεδο ή στην αυλή του σχολείου δεν είναι ένδειξη επικίνδυνης βίας! Αρκεί να την αντιμετωπίζει η Παιδεία» [16], ως πραγματική Παιδεία – θα διευκρινίζαμε – και όχι ως πεδίον εφαρμογής ψυχοτεχνολογιών καταστολής της ενεργού έλλογης βουλήσεως των παιδιών. Προβληματίζουν, επίσης, τα προγράμματα αυτά και για την έκταση, το βάθος και το εύρος τους. Και τούτο διότι, παρά τα όσα λέγονται από τα Μ.Μ.Ε, έγκυρη έρευνα σε ό,τι αφορά στις καλύτερες δυνατές συνθήκες στα σχολεία της Ευρώπης, βαθμολογεί την Ελλάδα με 91, όταν «άριστα» είναι το 100 και μέσος ευρωπαϊκός όρος είναι το 88, ενώ η Αγγλία έχει 82! [17]. Τέλος, τα προγράμματα αυτά προβληματίζουν, διότι οι λοιπές ευρωπαϊκές χώρες ακολουθούν μεν τις επίσημες οδηγίες της Ε.Ε. για την παιδική επιθετικότητα και την σχολική βία, αλλά δεν έχουν πραγματοποιήσει τέτοιας εκτάσεως προγράμματα [18] – δηλαδή, προγράμματα που «άπτονται της υπαρξιακής σφαίρας της ανθρώπινης υπόστασης». Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, ως χώρες έντονα πολυπολιτιστικές, πολυφυλετικές και πολυθρησκευτικές, λόγω του σύγχρονου μεταναστευτικού κύματος προς τη Δύση, αλλά και λόγω του αποικιοκρατικού τους παρελθόντος.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, παρά το γεγονός ότι, το 1995, είχε δολοφονηθεί έξω από το σχολείο του ο διευθυντής Phillip Lawrence [19], τα μέτρα τα οποία λαμβάνονται κατά της παιδικής και εφηβικής επιθετικότητος και της σχολικής βίας είναι αυστηρώς πειθαρχικά – κατασταλτικά. Εστιάζονται, δηλαδή, αποκλειστικώς στην «μηδενική ανοχή στην διατάραξη της σχολικής πειθαρχίας», με βάση την αρχή της «ατομικής ευθύνης» των μαθητών (σ.σ. δηλαδή, με αναφορά στο αυτεξούσιό τους) ∙ και βασίζονται σε ένα «αυστηρό νομοθετικό πλαίσιο», που – εκτός του ότι προσφέρει στους εκπαιδευτικούς νομοθετικά κατοχυρωμένες δυνατότητες ριζικής παρεμβάσεως – «μεταξύ άλλων νομιμοποιεί την παρέμβαση και τον έλεγχο της αστυνομίας στις σχολικές μονάδες» [20].

Από την πλευρά της, μέχρι το 2001, η Γαλλία δεν είχε λάβει συγκεκριμένα μέτρα [21]. Ακόμα, όμως, και μετά από τις πρόσφατες εκτεταμένες ταραχές που διήρκεσαν επί πολλές εβδομάδες, και στις οποίες πρωτοστάτησαν κοινωνικο-οικονομικώς υποβαθμισμένοι νέοι και έφηβοι υπήκοοι της (η πλειονότης των οποίων ανήκουν σε δευτέρα ή τρίτη γενεά πρώην μεταναστών), τα μέτρα που προτάθηκαν για την αντιμετώπιση της νεανικής-εφηβικής-σχολικής παραβατικότητος είναι απλούστατα. Το «γαλλικό μοντέλο», το οποίο έτυχε τεράστιας αποδοχής από μέρους της γαλλικής κοινής γνώμης, εκπονήθηκε από την σοσιαλίστρια κ. Σεγκολέν Ρουαγιάλ, την αποκαλούμενη και «σιδηρά κυρία», η οποία προηγείται σε όλες τις δημοσκοπήσεις για την προεδρία της χώρας της. Προβλέπει δε τα εξής: α) για τους γονείς των παιδιών του Δημοτικού, τα οποία υπέπεσαν σε επιθετικές ή παραβατικές πράξεις: την παρακολούθηση ειδικών μαθημάτων επιμορφώσεως και τον έλεγχο της ασκήσεως της κηδεμονίας τους∙ β) για τους μαθητές του Γυμνασίου και του Λυκείου, οι οποίοι υποπίπτουν σε παραβατικές και επιθετικές πράξεις: την παρακολούθηση μαθημάτων σε ειδικά κέντρα, όπου θα τίθενται υπό την εποπτείαν των ειδικών διδασκόντων∙ και γ) για τους άνω των 16 ετών – μαθητές του Λυκείου και λοιπούς εφήβους και νέους – που υποπίπτουν σε πρώτη παραβατική πράξη: ειδική αγωγή και κοινωφελείς δραστηριότητες υπό την εποπτείαν προγραμμάτων στρατιωτικής εκπαιδεύσεως [22]. Με άλλα λόγια το «γαλλικό μοντέλο» απευθύνεται αποκλειστικώς στους παραβατικούς μαθητές και στους γονείς τους.

Τέλος, «στα σχολεία της Κύπρου – επισημαίνει ελλαδίτης εκπαιδευτικός - φέτος οι ποινές (σ.σ. για την παραβατικότητα) έγιναν αυστηρές έπειτα από απαίτηση των γονιών! Και τα αποτελέσματα – σύμφωνα με τους εκπαιδευτικούς της Κύπρου – ήταν θεαματικά. Στην Ελλάδα, ζούμε στον αστερισμό του “φιλελεύθερου” και του “αντιαυταρχικού” σχολείου ή για την ακρίβεια, του σχολείου της ασυδοσίας» [23]. (Παρενθετικώς θα προσθέταμε ότι, τα αποτελέσματα αυτής της άνωθεν επιβληθείσης ασυδοσίας νομιμοποιούν στην συνείδηση της κοινωνίας την υιοθέτηση παρομοίων Προγραμμάτων).

Φαίνεται, δηλαδή, ότι τόσο στις χώρες αυτές, όσο και στα λοιπά κράτη-μέλη της Ε.Ε., οι υπεύθυνοι για την εκπαίδευση ακολουθούν μεν τις κατευθυντήριές της γραμμές σχετικώς με το επίμαχο θέμα, εστιάζουν, όμως, τις προσπάθειές τους είτε στην επιβολή πειθαρχίας στο σύνολο του εκπαιδευτικού συστήματος, είτε σε αυτούς καθ’ εαυτούς τους παραβατικούς μαθητές και τους γονείς τους, είτε σε συγκεκριμένα σχολεία ή σε συγκεκριμένες τοπικές κοινωνίες, που παρουσιάζουν αυξημένο δείκτη παιδικής επιθετικότητος, εφηβικής παραβατικότητος και σχολικής βίας. Και, παρά το γεγονός ότι, όταν κρίνεται αναγκαίο, τα προγράμματα τους ενεργοποιούν κατά τρόπο συστηματικό και τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, τις τοπικές κοινωνίες, τις κοινωνικές υπηρεσίες, τις δημοτικές αρχές κ.λπ.., δεν περιλαμβάνουν ό,τι θα ήταν δυνατόν να διευκολύνει την μέσω της εκπαιδεύσεως ενστάλαξη «συναισθηματικής νοημοσύνης» στο σύνολο των μαθητών.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, οι χώρες αυτές προστατεύουν τους μελλοντικούς πολίτες τους από μία διαδικασία, η οποία είναι δυσεξιχνίαστη, αλλά πολύ πραγματική, δεδομένου ότι μειώνει την πνευματική τους απόδοση και τους καθιστά αφελή και ενδοτικά όντα, υποχείρια όσων χειραγωγούν τα συναισθήματά τους. Σημειωτέον ότι, η ενστάλαξις «συναισθηματικής νοημοσύνης» σε μικρά παιδιά είναι διαδικασία, η οποία επιδρά επί της φυσιολογίας του εγκεφάλου, και, συνεπώς είναι μη αναστρέψιμη. Αυτό επακριβώς επισημαίνει ο Ντάνιελ Γκόλμαν, ψυχολόγος και συγγραφέας του ομώνυμου βιβλίου [24] – το οποίο χρησιμοποιείται ως σημείο αναφοράς για την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών στη χώρα μας [25]: «τα κυκλώματα του εγκεφάλου σχηματίζονται κατά την παιδική ηλικία» και διατηρούνται «δια βίου» [26].

Δεδομένου, μάλιστα, ότι – όπως αποκαλύπτει η τελευταία ειδησεογραφία – το τραγικό συμβάν της Βέροιας έχει σχέση με κυκλώματα ενηλίκων παιδεραστών, μένουν εκτεθειμένοι τόσο όσοι εξεπόνησαν τα εν λόγω Προγράμματα, όσο και όσοι τα ενέκριναν και τα επέβαλαν ένα χρόνο νωρίτερα, αλλά και όσοι έσπευσαν να τα κοινοποιήσουν την συγκεκριμένη εκείνη στιγμή ως πανάκεια για την πρόληψη της σχολικής βίας.

Αλλά, θα εκτεθούν ακόμα περισσότερο στην περίπτωση κατά την οποία χρησιμοποιήσουν την εξελιχθείσα πλέον σε υπόθεση παιδεραστίας, υπόθεση Άλεξ στη Βέροια, ως νέο πρόσχημα, προκειμένου να εισαγάγουν στα σχολεία της χώρας το διαβόητο «μάθημα» σεξουαλικής διαπαιδαγωγήσεως. Διότι έτσι θα αποδείξουν κατά τρόπο πανηγυρικό ότι, είτε εν αγνοία είτε εν επιγνώσει τους, διαπλάθουν άτομα μειωμένης αντιλήψεως και βυθισμένα σε μίαν «άλλη πραγματικότητα», τα οποία οδηγούν συστηματικά – και μέσω της Εκπαιδεύσεως – στον «Χρυσούν Αιώνα του Αισθησιασμού» [27]. Ότι, δηλαδή, οικοδομούν τον «Σωματικό Πολιτισμό» της Νέας Εποχής [28], η οποία μετατρέπει τις νεώτερες γενεές σε άβουλο «ανθρώπινο δυναμικό», προσφέροντάς τους όλες τις ηδονές, με αντάλλαγμα και την μία και μόνη ζωή τους και την σωτηρία της ψυχής τους.

[01]. Η διαδικτυακή διεύθυνσις του σχετικού Τμήματος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου είναι: adam@pischools.gr.

[02]. «ΟΛΜΕ-ΔΟΕ, Ρίχνουν ευθύνες στην εκπαιδευτική πολιτική, για βία και ρατσισμό», εφημ. Έθνος 6.6.2006, σ.18.

[03]. Δάφνη Βαρβιτσιώτη, «Ίασις ή Καταστολή; Σχολικά Προγράμματα κατά της Παιδικής Επιθετικότητος», περιοδ. Θεοδρομία, τ.2/2006 κ. επ.

[04]. Βλ. υποσημ. 1.

[05]. Marilyn Ferguson, The Aquarian Conspiracy, Personal and Social Transformation in our Time, εκδ. Jeremy R. Tarcher/Pedigee, 1980, 3η έκδ., σ.81.

[06]. Δάφνη Βαρβιτσιώτη, «Νέα Εποχή», Εξέλιξη ή Χειραγώγηση; Κεφ. 1ο: «Νέα Εποχή» και «Νέα» Τηλεόραση, κεφ. 2ο: Οι «Ινστρούχτορες» της «Νέας Εποχής», εκδ. Αθ. Σταμούλης, Αθήνα 2004.

[07]. The Aquarian Conspiracy , σ.σ. 85, 293.

[08]. Ενθ. Ανωτ. σ.293.

[09]. «Zed Club. Για μια “Νέα Εποχή”»; Περιοδ. Διάλογος της Π.Ε.Γ., τ. 43, Ιαν.-Μαρτ. 2006, σ.29.

[10]. Με αστερίσκο επισημαίνονται οι «τεχνικές», οι οποίες ανήκουν στο χώρο της «θετικής σκέψης» και του «Νευρογλωσσικού Προγραμματισμού», μιας μεθόδου συγγενούς με τον υπνωτισμό, η οποία προωθείται και στον εργασιακό – επιχειρηματικό χώρο και χαρακτηρίζεται ως επικίνδυνη για την ψυχοπνευματική ισορροπία του ατόμου [βλ. περιοδ. Διάλογος της Π.Ε.Γ., «Ο “γκουρού” απέθανε(;). Ζήτω ο… Νευρογλωσσικός Προγραμματιστής», τ. 23/2001, και «Νευρογλωσσικός Προγραμματισμός, Κίνδυνος στον Χώρο Εργασίας», τ. 44/2006.

[11]. Δάφνη Βαρβιτσιώτη, «Νέα Εποχή», Εξέλιξη ή Χειραγώγηση;, κεφ. 9ο: Εκπαίδευση στον «Μύθο», εκδ. Αθ. Σταμούλης, Αθήνα 2004.

[12]. Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, «Η Νεοειδωλολατρία προωθείται στα σχολεία», περιοδ. Παρακαταθήκη, τ. 31/2003, σελ. 4-6.

[13]. The Aquarian Conspiracy, σ. 307.

[14]. Σ.σ.: στο κείμενο χρησιμοποιείται η λέξις trance, η οποία σημαίνει και «καταληψία» και «υστερία»!

[15]. The Aquarian Conspiracy, σ. 321 (Σ.σ.: το 1980 δεν υπήρχε ούτε ο Χάρυ Πότερ, ούτε ο Άρχοντας των Δακτυλιδιών).

[16]. Ριχάρδος Σωμερίτης, «Τα αγγελούδια και η βία», εφημ. Το Βήμα, 20.06.2006, σ.3.

[17]. Την έρευνα πραγματοποίησε το Ινστιτούτο Κοινωνικής και Προληπτικής Ιατρικής και το Κέντρο Μελετών Υπηρεσιών Υγείας της Ιατρικής Σχολής Αθηνών («Χειρότερη στην Ευρώπη η Αγγλία», εφημ. Τα Νέα, 16.6.2006, σ.10).

[18]. Βάσω Αρτινοπούλου, Αναπλ. Καθ. Εγκληματολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Βία στο Σχολείο, Έρευνες και Πολιτικές στην Ευρώπη, εκδ. Μεταίχμιο, 2001.

[19]. Ένθ ανωτ., σ.81.

[20]. Ένθ ανωτ., σ.82.

[21]. Ένθ ανωτ., σ.118.

[22]. «Ταράζει τα νερά η Σεγκολέν», υπέρτιτλος: « “Κόκκινο πανί” το σχέδιο της Ρουαγιάλ για τη νεανική – σχολική παραβατικότητα», της Ι. Παπαδημητροπούλου, εφημ. Έθνος, 6.6.2006, σ. 14.

[23]. Απόστολος Τζίφας, εκπαιδευτικός, «Ο Άλεξ, εμείς και οι άλλοι», στήλη Άποψη, εβδομ. εφημ. Ο Κόσμος του Επενδυτή, 22-23.7.2006, σ.43.

[24]. Την 20η Ιουνίου 2006, επεσκέφθη την Ελλάδα ο ίδιος ο Ντάνιελ Γκόλμαν, συγγραφεύς και του βιβλίου Η Συναισθηματική Νοημοσύνη στο χώρο της Εργασίας, προκειμένου να ομιλήσει σε ημερίδα με τίτλο «Primal Leadership, learning to deal with emotional intelligence”, στην οποίαν τον προλόγισε η κ. Νάνσυ Παπαλεξανδρή, Αντιπρύτανις του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών και Διευθύντρια του Μεταπτυχιακού Προγράμματος Σπουδών στην Διοίκηση Ανθρώπινου Δυναμικού («Ευφυείς, αλλά επικίνδυνοι», της Μάνιας Σταΐκου, εβδ. εφημ. Ο Κόσμος του Επενδυτή, 17.6.2006, ένθετο Έργα & Ημέρες, σ.5). Σύμφωνα με την ιστοσελίδα της εν λόγω ημερίδος (www.prothesis.gr), το τελευταίο θέμα της 1ης ενότητος της ομιλίας του ήταν «Συναισθηματική Παιδεία».

[25]. Βλ. πρωτοσέλιδο της εφημ. Ριζοσπάστης της 20.11.2003: « “Αμερικανάκια” θέλουν τα παιδιά μας» (υπέρτιτλος), «Προκλητικό Εγχειρίδιο στα Σχολεία» (υπότιτλος). «Με τις συμβουλές της κ. Μίλερ “επιμορφώνει” τους δασκάλους το υπουργείο Παιδείας». Στις σσ. 11-12: « “Επιμόρφωση” εκπαιδευτικών με συμβουλές της κ. Μίλερ», υπότιτλοι: «Προκλητική παρέμβαση της συζύγου του πρεσβευτή των Η.Π.Α. στη χώρα μας στα εκπαιδευτικά πράγματα με εγχειρίδιο για εκπαιδευτικούς! Τεράστιες οι ευθύνες της κυβέρνησης γι’ αυτή την κατάντια, η οποία ευχαριστεί και υιοθετεί γιατί θέλει τους νέους, υποτακτικούς», και «Τι εστί Procter and Gamble» (σ.σ. σύμφωνα με την εφημερίδα, πρόκειται για την εταιρεία που χρηματοδότησε την ελληνική έκδοση του εν λόγω βιβλίου).

[26]. Bonnie Miller, Χτίζοντας καλύτερη σχέση με τα Παιδιά στην Τάξη, Εγχειρίδιο για Εκπαιδευτικούς, εκδ. Ελληνικό Ινστιτούτο Μελέτης και Έρευνας των δυσκολιών μάθησης, 2003 (σχετικώς, βλ. «Ίασις ή Καταστολή;» περιοδ. Θεοδρομία, τ. 2/2006 κ.επ.).

[27]. …π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, Δρ. Θεολογίας, Δρ. Φιλοσοφίας, Αυτογνωσία, Αυτοπραγμάτωση, Σωτηρία, εκδ. Ι.Μ. Νικοπόλεως, Πρέβεζα 1991, σ. 98.

[28]. Δάφνη Βαρβιτσιώτη, «Νέα Εποχή», Εξέλιξη ή Χειραγώγηση;, κεφ.7ο: Η «ανθρωποΠΟΙΗΣΗ, κεφ. 9ο: Εκπαίδευση στον «Μύθο» και κεφ. 10ο: Ο «Εφικτός» Άνθρωπος, εκδ. Αθ. Σταμούλης, Αθήνα 2004.

(Πηγή: ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ, ΙΟΥΛΙΟΣ - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2006)