ΛΥΠΟΥΜΑΣΤΕ, «Χριστοΰφαντε»

Μὲ τὸ δεξὶ πόδι μπῆκε τὸν κουτσοφλέβαρο ἡ «Χριστοΰφαντος» στὸ ἱστολόγιό της. Ἔφερε γιὰ τὸ καλὸ «μιὰ καρδάρα γάλα» (τὸ ἄρθρο της μὲ τίτλο «Παπισμός, Οἰκουμενισμός-Ἐχθροὶ τῆς ὀρθοδοξίας»). Μετὰ ἀπὸ λίγο, ὅμως, ἔδωσε μιὰ κλωτσιά, καὶ τὸ ἔχυσε.

Συγκεκριμένα, ἕνας ἐπώνυμος σχολιογράφος ποὺ διάβασε τὸ ἄρθρο της, τῆς ὑπέβαλε τὴν ἑξῆς ἐρώτηση: 

Καὶ ἡ «Χριστοΰφαντος», χωρὶς τὸν παραμικρὸ δισταγμό, ὡς ἀλάθητη Πάπισσα, ψευδολογοῦσα καὶ διαστρέφουσα τὴν διαχρονικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ἀποφαίνεται ὅτι: 

Ἀλήθεια δὲν διάβασε ποτὲ στὸ βιβλίο τοῦ π. Ἐπιφάνιου Θεοδωρόπουλου (ποὺ ἀποτελεῖ τὸ «Εὐαγγέλιο» τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν) ὅτι:

«Ἡ ἀποτείχιση εἶναι, «κανονικὸν δικαίωμα... Οἱ ἱεροὶ Κανόνες παρέχουσι δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου τοῦ αἱρετικὰς διδασκαλίας κηρύσσοντος Ἐπισκόπου ἢ Πατριάρχου... Ἄν τις, χρησιμοποιῶν τὸ δικαίωμα αὐτοῦ, παύσῃ τὸ μνημόσυνον, καλῶς ποιεῖ!» (π. Ἐπιφάνιου Θεοδωρόπουλου, «Τὰ Δύο Ἄκρα», σελ. 90).

Καὶ κυρίως, δὲν συνάντησε ποτέ της, στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία τὰ ὀνόματα κάποιων Ἁγίων (τοῦ Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, Γρηγορίου Παλαμᾶ, Θεοδώρου Στουδίτου, κ.ἄ.) ποὺ ἀποτειχίστηκαν ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπό τους, πρὶν αὐτὸς καταδικασθεῖ ἀπὸ Σύνοδο γιὰ τὶς αἱρέσεις τους, ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει μὲ τὸν Βαρθολομαῖο καὶ τοὺς ἄλλους Οἰκουμενιστές;
 Δὲν διάβασε ποτέ της τί λέγει ὁ ἅγ. Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός;

«Ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ διδάσκαλοι τῆς ἐκκλησίας, ὅλες οἱ θεῖες γραφές, μᾶς προτρέπουν νὰ φεύγουμε τοὺς ἑτερόφρονες καὶ νὰ μὴ ἔχουμε κοινωνία μὲ αὐτούς» (P.G. 160, 1097AB, 105C).

Ἀλλὰ καὶ τὸ ἄλλο τοῦ ἁγ. Θεοδώρου Στουδίτου: «Ἐχθροὺς γὰρ Θεοῦ ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ τοὺς τοῖς τοιούτοις κοινωνοῦντας, μεγάλῃ καὶ πολλῇ τῇ φωνῇ ἀπεφήνατο»!

Δὲν ἄκουσε,τουλάχιστον, τὶς δεκάδες προτροπὲς τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση, ποὺ χρόνια ἀπειλοῦσε τοὺς Οἰκουμενιστὲς μὲ τὸ μόνο ὅπλο ποὺ αὐτοὶ καταλαβαίνουν, τὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου, καὶ προέτρεπε καὶ μᾶς σὲ ἀποτείχιση;
Μὲ ποιά αὐθεντία, λοιπόν, συμβουλεύει τὰ ἀντίθετα ἀπ' ὅ,τι οἱ Ἱ. Κανόνες; Τὴν ψυχή της τὴν ἔχει χώρια· αὐτὴ ἂς κάνει ὅ,τι θέλει. Τοὺς ἄλλους γιατί τοὺς προτρέπει νὰ μὴν μιμηθοῦν τοὺς Ἁγίους;
Λυπούμαστε γιὰ τὴν πτώση τῆς Χριστοϋφάντου. Ἂς διαβάσει, τώρα ποὺ εἰσήλθαμε στὸ Τριώδιο, μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα μοναστηριακὰ μελετήματά της, καὶ τὸ λόγο ποὺ ἀπηύθυνε ὁ ἀπ. Παῦλος σὲ κάποιον πού, ὅπως αὐτή, διέστρεφε τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων. Τὸν ἀποκάλεσε ἐχθρὸ τοῦ Θεοῦ:

«Ἐχθρὲ πάσης δικαιοσύνης, οὐ παύσῃ διαστρέφων τὰς ὁδοὺς τοῦ κυρίου τὰς εὐθείας;».

Ἂν δὲν εἶναι ἔτσι, περιμένουμε νὰ μᾶς διαφωτίσει, ἐξηγώντας μας ὅτι ὅλοι αὐτοὶ οἱ Ἅγιοι ἔκαναν λάθος, ὅτι ὁ π. Ἐπιφάνιος ἔκανε στὸ σημεῖο αὐτὸ λάθος, ὅτι ὁ θεόπνευστος ΙΕ΄ Κανόνας τῶν Ἁγίων Πατέρων εἶναι λανθασμένος.

Ἔτσι κι ἀλλιῶς, εἴθε νὰ δώσει ὁ Θεὸς μετάνοια σὲ ὅλους μας.

Παραθέτουμε καὶ τὸ κείμενό της, ἕνα ἀκόμα χαρτοπολεμικὸ κείμενο, ποὺ οὐδόλως ὑπολογίζουν οἱ Οἰκουμενιστές, ἀντίθετα χαίρουνται, γιατί ἀποναρκώνει τοὺς πιστούς, δίδοντάς τους τὴν ψευδαίσθηση ὅτι γίνεται ἀγώνας!

ΠΑΠΙΣΜΟΣ, ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ἄς μή λησμονοῦμε, ὅτι ὁ προδότης τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως αἱρεσιάρχης Πάπας, ἐπέλεξε τήν ἐγκόσμιον βασιλείαν καί ὄχι τήν Οὐράνιον διά νά γίνῃ Κοσμοκράτωρ - Δαιμονοκράτωρ.

Οἱ Παπικοί, περισσότερον ἀπό χίλια ἔτη ἀρνοῦνται τήν μετάνοιαν καί τήν ἐπιστροφήν των εἰς τήν Μητέραν Ἐκκλησίαν.

Ὅταν λέγωμε, ὅτι δέν ὑφίσταται θέμα «ἑνώσεως» ὅπως τήν μεθοδεύουν οἱ Οἰκουμενισταί, κάποιοι μᾶς ἀποκαλοῦν «σκοταδιστές», φανατικούς, ἐχθρούς τῆς ἀγάπης καί τῆς ἑνότητος τῆς Χριστιανοσύνης. Ὅλα αὐτά θά ἴσχυαν ἐάν δέν ἐπιθυμούσαμε τήν ἐν μετανοίᾳ ἐπιστροφήν τῶν αἱρετικῶν εἰς τήν Μίαν Ἁγίαν Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν.  

Ἡ Ἐκκλησία μας δέεται καί προσεύχεται διά τήν ἐν μετανοίᾳ ἐπιστροφήν πάντων τῶν πεπλανημένων καί ἀποκεκομμένων αἱρετικῶν καί σχισματικῶν ἀπό Αὐτήν: «Τούς πεπλανημένους ἐπανάγαγε καί σύναψον τῇ Ἁγίᾳ σου Καθολικῇ καί Ἀποστολικῇ Ἐκκλησίᾳ». Αὐτή ἡ ἐπιστροφή, σύναψις καί ἐπανένωσις μπορεῖ νά γίνῃ μόνον ἐν Ἀληθείᾳ, καί ἡ Ἀλήθεια εἶναι μόνον ὁ Χριστός, μόνον ἡ Ὀρθοδοξία. Δέν ὑπάρχουν συμβιβασμοί μεταξύ Ὀρθοδοξίας και αἱρέσεως.

Ὁ Παπισμός, δυστυχῶς, ἐμμένει ἀμετανόητος εἰς τάς αἱρετικάς πλάνας του καί προβάλλει καί χρησιμοποιεῖ τήν παγίδα «ἀγάπης καί εἰρήνης» πού εἶναι ὁ δῆθεν «θεολογικός διάλογος», ὁ διάλογος τῆς «ἀγάπης», ἡ οἰκουμενική κίνησις διά τήν ''ἕνωσιν τῶν «ἐκκλησιῶν»'', κλπ.

Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι παναίρεσις, τό σύνολον τῶν αἱρέσεων πού σκοπόν ἔχει νά ἀλλοιώσῃ καί τελικῶς νά μεταλλάξῃ, νά ἀπορροφήσῃ καί νά ἀφανίσῃ τήν Ὀρθοδοξίαν.

Καί εἶναι ἄκρως ἐπικίνδυνες, ἀπαράδεκτες καί ἀνεπίτρεπτες οἱ προσπάθειες πού κάνουν ὡρισμένοι, ἀκόμη καί κληρικοί, λαϊκοί θεολόγοι, κλπ., φιλοοικουμενισταί, ἕνεκεν τῆς περιβόητης «ἀγάπης», ὥστε νά λαμβάνουν χώραν καί νά συνεχίζωνται ἀτερμόνως, χωρίς ἀποτέλεσμα, οἱ ψευτοθεολογικοί αὐτοί διάλογοι, πού ἀποσκοποῦν εἰς τήν διάβρωσιν καί ἅλωσιν τῆς Ὀρθοδοξίας. Μάλιστα, κάποιοι ἐξ αὐτῶν ἔχουν μεταλλαχθῆ εἰς λατινόφρονας ''ὀρθοδόξους θεολόγους''. Τέτοιου εἴδους θεολογίες εἶναι δαιμονολογίες καί Θεομαχίες.

Κάθε μέλος τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ὀφείλει νά μάχεται κατά τῶν αἱρέσεων καί τῶν αἱρετικῶν, πολλῷ μᾶλλον οἱ Πατριάρχες, Ἀρχιεπίσκοποι, Μητροπολῖται, Ἐπίσκοποι, Ἱερεῖς, Μοναχοί καί Μοναχές.

ΧΡΙΣΤΟΫΦΑΝΤΟΣ