Κυριακή 8 Μαρτίου 2015

Β΄ Κυριακὴ Νηστειῶν, Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου



ΤΟ ΟΡΑΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΟΡΑΤΟ ΘΑΥΜΑ

ΤΟ εαγγέλιο, γαπητοί μου, σήμερα διηγε­ται να θαμα. να θαμα; λάθος κάνεις, δύο θαύματα χει. να δύο ενε; γ λέω τι ενε δυ θαύματα. Τ να ενε μικρό, τ λλο ενε μεγάλο· τ να ενε ρατό, τ λ­λο όρατο· τ να ενε σωματικό, τ λλο ψυχικό. Κα τ δεύτερο ενε πόδειξις το πρώτου. Κα τ σπουδαιότερο ποιό ενε· τι τ πρτο, τ μεγάλο κα όρατο κα ψυχικ θαμα, μπορε ν γίν κα σ’ μς!
* * *
ς δομε λοιπν τ πρτο θαμα. Σ μι πόλι τς Γαλιλαίας, στν Καπερναούμ, βρέθηκε Χριστς σ να σπίτι. Μόλις τό ’μαθαν ο κά­τοικοι, μαζεύτηκαν κε λοι, ντρες γυνα­κες παιδιά. Συνωστισμς μεγάλος, στρυμώχνονταν νας πάνω στν λλο μέχρι τν πόρτα· μλο ν ἔρριχνες, δν θά ’πεφτε κάτω. Ν σταθομε λίγο στ σημεο ατό.
Πγε Χριστς σ να σπίτι, κι μέσως τ σπίτι κενο γέμισε. Μ ρωτ· κα κάθε ρ­θόδοξος νας τί ενε; Δν ενε οκος Θεο; Σπίτι το Χριστο ενε. «ς φοβερς τόπος οτος· οκ στι τοτο λλ οκος Θεο, κα ατη πύλη το ορανο» (Γέν. 28,17). Συνε­πς τί πρεπε ν
γίνεται; πως τότε κενοι τρεξαν κα γέμισε τ σπίτι, τσι κ’ μες σήμε­­ρα πρεπε ν τρέχουμε στ ναό, στ σπίτι το Θεο. ταν τελεται θεία λειτουργία, ενε παρν διος Χριστός· διδάσκει, φωτίζει, προσφέρει τν αυτό του σ κάθε πιστ π τ εδη το ρτου κα το ονου. Μαζεύονται δ ο πιστοί; Δν γίνεται ατό. ν μαζεύονταν λοι ο Χριστιανοί, θά ’πρεπε ν χτιστον πεν­ταπλά­σι­οι κα δεκαπλάσιοι ναοί. π τος 100 Χριστι­ανος δυστυχς 2 μόνο κκλησιάζον­ται· κκλησιασμς δύο τος κατό (2%). Ο πόλοιποι πο ε­νε; μένα ρωττε; Ενε πόντες π τ μεγάλο προσκλητήριο το ορανο. Χτυπ καμπάνα κι κούγεται παν­το. Ατς ο καμ­πάνες θ μς δικάσουν μι μέρα...
Λοιπν τί συνέβη κε; Καθς δίδασκε Χρι­­στός, ξαφνικ σταμάτησε. πάνω κούστηκε θόρυβος· σειόταν στέγη. Τί ταν, σεισμός; Κάτι λλο περίεργο· κάποιοι φαίρεσαν τ κε­ραμίδια κα τ ξύλα, κα κατέβασαν κάτω μ τ σχοινι ναν νθρωπο. Τί, νεκρό; Ζωντα­νς ταν, λλ μοιαζε μ νεκρ ταφο. ­ταν παράλυτος. Χέρια εχε κα χέρια δν εχε, πόδια εχε κα πόδια δν εχε· δ μποροσε ν περπατήσ καθόλου. Ατός, ταν κουσε τι Χριστς ενε στν Καπερναούμ, παρακά­λεσε ν τν πνε. Βρέθηκαν τέσσερις σπλαχνικο νθρωποι, τν πήρανε στ χέρια κα τν πήγανε. Δν μπόρεσαν μως ν περάσουν π τν πόρτα. πογοητεύθηκαν; χι. Τί κάνει γάπη· τν νέβασαν στ στέγη, κι π κε τν κατέβασαν μέσα στ σπίτι! Κα νά τώρα παράλυτος μπροστ στ Χριστό. Κα Χριστς τί κάνει; δ ενε τ σπουδαο σημεο. λοι περιμένουν ν πλώσ τ γιο χέρι του, ν τν γγίξ, κι μέσως ν γίν καλά. Τ κάνει ατ Χριστός; Δν τ κάνει μέ­σως; Κάνει προηγουμένως κάτι λλο σπουδαιότερο, πο δν τ κτιμομε μες. Τί;
Χριστς δν δίνει σπιρίνες. καλς γιατρς κούει βαθειά, κάνει διάγνωσι, βρίσκει τν ατία τς σθενείας, κα τότε θεραπεύει. Κα Χριστς, ριστος ατρς τν ψυχν κα τν σωμάτων, το κανε «κτινογράφησι». Εδε, τι παραλυσία προερχόταν π βαθυτέρα ατία, ταν ποτέλεσμα μις λλης θλιβερς καταστάσεως· εδε, τι μέσα του πρχε – τί; Μι λέξις, πο δ μς προκα­λε φόβο. Ἐὰν κούσουμε τ λέξι «καρκίνος», λοι φοβούμεθα. λλ χειρότερη κι π τν καρκίνο κα κάθε λλη σθένεια ενε φοβε­ρ σθένεια πο λέγεται μαρτία. Ατή ταν στία το κακο, π κε προερχόταν σθένειά του.
Ο μαρτίες, ο μαρτίες μας! Ἐὰν λειπε μαρτία, γ θ γινόταν παράδεισος· οτε φάρμακα, οτε κλινικς κα νοσοκομεα θ χρειάζονταν. ατία τς παραλυσίας το σώματος ενε θικ παραλυσία, ατία τς σθενείας ενε μαρτία. Γι α­τ Χριστς το λέει· «Τέκνον φέωνταί σοι α μαρτίαι σου», παιδί μου σο συγ­χωρονται ο μαρτίες σου (Μρκ. 2,5). Το δίνει τ συγχώ­ρησι τν μαρτημάτων. Ατ ενε τ να θα­μα, τ μεγάλο. Μέσα μως σ’ κενο τ πλ­θος πρχαν κα κατάσκοποι· ταν ο γραμματες κα φαρισαοι. Μόλις τ κουσαν ατό, σκέφτηκαν· Μπ, τί ενε τοτο πο λέει; ποιός μπορε ν συχωρέσ μαρτίες; ενε ποτ δυνατόν;… καναν λάθος. Τί λάθος; Τν ­βλεπαν ς πλ νθρωπο· μ Χριστς ενε κα Θεός. Κα ς Θες χει δύναμι ν δίν φεσι, χει ξουσία ν συγχωρ μαρτίες.
Θες Χριστός! Ατ ενε μεγάλη λήθεια, δ ενε τ μέγα μυστήριο. Πς παραδέχεσαι τ Χριστό; Θες ενε. Ποιός τ λέει; Τ φωνάζουν τ θαύματά του, τ φωνάζουν τ νεκτίμητα λόγια του, τ φωνάζει γιότης του, λα τ φωνάζουν. Κι ν μες τ ρνηθομε, σν τος γραμματες κα φαρισαίους, κα ο πέτρες κόμα πο πατομε θ φωνάξουν· «Ες γιος, ες Κριος, ησος Χριστς, ες δξαν Θεο Πατρς· μν» (Φιλ. 2,11 κα θ. Λειτ.).
Θες λοιπν Χριστός, κα ς Θες δωσε τ συγχώρησι.λλ’ ατ ενε να πνευματικ γεγονός, να θαμα πο γίνεται μέσα στν ψυχή· ενε όρατο, δν φαίνεται ξωτερικά. Γι ν δείξ λοιπν ποιός ενε, τι πρά­γματι ενε Θεός, κάνει τώρα τ δεύτερο θα­μα, πο ενε ρατό, μπορον λοι ν τ δον. Λέει στν παράλυτο· «γειρε κα ρον τν κράβαττόν σου κα παγε ες τν οκόν σου» (Μρκ. 2,12). Κ’ κενος μέσως σηκώθηκε. ς μν πιστεύουν ο πιστοι, δικαίωμά τους· ­μες πιστεύουμε, τι Χριστς ενε Θες κι τι κανε, κάνει κα θ κάν θαύματα μέχρι συντελείας τν αώνων.
Συμπέρασμα. ρρώστησες; ― κα ποιός δ θ ρρωστήσ ρρώστησε νθρωπος στ σπίτι σου; Τί μς λέει τ Εαγγέλιο· θ πς βέβαια στ γιατρό, θ πάρς φάρμακα· κα τ γιατρ κα τ φάρμακα Θες τ δωσε. λ­λ τ πρτο κα ριστο φάρμακο ενε πίστι στ Χριστό. Κοντ λοιπν στ λλα φάρμακα ν ζητήσς τ βοήθεια το Χριστο. Ατς ενε « ατρς τν ψυχν κα σωμάτων ­μν» (θ. Λειτ.). πως τότε κανε καλ τν παράλυτο, τσι μέχρι σήμερα θεραπεύει θαυματουργι­κς. Ενε μεγάλος γιατρς το κόσμου. λοι λοιπόν, γι ποιαδήποτε ρρώστια, ς καταφεύγουμε στ Χριστό.
Δν επα μως κόμη τίποτα. λοι στ Χρι­στό. Μ παραπάνω π’ λους ποιοί; Ο ­μαρτωλοί, πρ παντς ο μαρτωλοί· δηλαδ λοι μας. Ποιός δν ενε μαρτωλός; Κάθε ­μαρτω­λς ν πά στ Χριστό, ν γονατίσ μπροστά του. Μ πο ενε Χριστός; Δν τ επαμε; στ σπίτι του ενε. Τί ενε κκλησία; Ο­κος το Θεο, τ σπίτι το Χριστο. Κα χι μό­νο σπίτι λλ κα ατρεο. πως κάνουμε ορ στ ατρεα περιμένοντας ν ξετασθο­με, τσι κα στ ατρεο το Χριστο μας. «Τίς δυνώμενος κα προσπίπτων, τ ατρεί τού­τ ο θεραπεύεται;» (Παρακλητική, χος δ΄, πόστ. κατανυκτ. Κυρ. σπ.). ατρεο, πι συγκεκριμένα, ενε τ ε­ρ ξομολογητήριο. Τν ρα πο νθρωπος γονατίζει κα λέει τ μαρτήματά του, δν τ λέει στν παπ· τ λέει στ Χριστ κα παίρνει συγχώρησι π τν διο. Συνεπς κενο τ «Τέκνον, φέωνταί σοι α μαρτίαι σου», δν τ κουσε μό­νο παράλυτος· μπορε ν τ’ ­κούσ κα καθένας π μς. Ετε μικρ παι­δ ετε μεγάλος, ς πά στ ατρεο. Κα τότε ―δν ενε ψέμα, ενε θαμα― γγελοι κα ρ­χάγγελοι θ μνήσουν κα θ κουστ π’ τν οραν στ βάθη τς ψυχς του φων πο θ το π· «Τέκνον, φέωνταί σοι α μαρτίαι σου». Ἐὰν δν τ κούσς ατό, λα ενε μάταια.
* * *
ν κάποιος, δελφοί μου, ως σήμερα δν ξωμολογήθηκε, ν μεινε ς τώρα νεξομο­λόγητος, ς τρέξ τώρα στ ατρεο! Τ δ ατρεο ενε γία μας κκλησία, ενε τ ξομολογητήριο. ς δοκιμάσ, κα τότε θ πεισθ κ πείρας, τι πράγματι Κύριος, πο ε­πε «Τέκνον, φέωνταί σοι α μαρτίαι σου», διος ξακολουθε ν δίδ τν συγχώρησι.
Εθε Χριστς ν μς ξιώσ μις τέτοιας χαρς κα ν ορτάσουμε τν νδοξο ­νάστα­σί του ν μετανοί κα ξομολογήσει· μήν.
πσκοπος Αγουστνος
(. νας γ. Φωτεινς Εαγγελισμο Χαραυγς – θηνν 6-3-1977)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.