Ποιά ἀποτρεπτική σημασία έχουν τέτοια κείμενα στο παρά πέντε δραματικών για την Ορθοδοξία εξελίξεων;

Πάλι κωλυσιεργεῖ ἡ Μητρόπολη Πειραιῶς καὶ δίνει χρόνο στὴν φατρία τοῦ Φαναρίου (φατρία ἀποκαλεῖ τὴν ὁμάδα τῶν Οἰκουμενιστῶν ὁ Ἁγιορείτης Καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μ. Ἁγίου Παύλου Παρθένιος) νὰ περατώσει τὸ διαλυτικὸ κατὰ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἔργο του!

Ἐπειδὴ κατηγορήθηκε ὅτι τελευταῖα ἀδρανεῖ, θέλει νὰ ἀποδείξει ὅτι εἶναι ἐδῶ! Θέλει ἄλλη μιὰ φορὰ νὰ φρενάρει τὴν ἀγανάκτηση τῶν ὀλίγων ἔστω πιστῶν, ποὺ βλέπουν πὼς ἡ προδοσία φτάνει στὸ τέλος καὶ εἶναι ἕτοιμοι νὰ κάνουν ἐκεῖνο ποὺ φοβᾶται τὸ Φανάρι: νὰ διακόψουν τὸ Μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχη καὶ τῆς «φατρίας» του!!

Ὡς ἐκ τούτου, καλὰ καὶ ἅγια τὰ κείμενα καὶ οἱ διαμαρτυρίες, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ τῆς Πατερικῆς στάσεως ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, δηλ. γιὰ τὴν «ταμπακέρα», δὲν λένε τίποτε. Οἱ καιροὶ δὲν εἶναι καιροὶ γιὰ λόγια, ἕνα νέο χαρτοπόλεμο, ἀλλὰ γιὰ πράξεις· μὰ τέτοιες δὲν βλέπουμε!

Δυστυχῶς, ὁ (κατὰ τὸν κ. Σεραφείμ) «σατανοκίνητος καί δαιμονικός Οἰκουμενισμός, ποὺ ἀλλοιώνει τίς συνειδήσεις καί ἔχει διαβρώσει σχεδόν τούς πάντες καί τά πάντα», φαίνεται ὅτι πρωτίστως ἔχει ἀλλοιώσει καὶ ἁλώσει τὴν συνείδηση τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν!

Ἔτσι, ὁ κ. Σεραφείμ ἤδη ἀρνεῖται καὶ τὸν ἑαυτό του! Ἀναιρεῖ, μὲ τὴν μετέπειτα ─καὶ ἕως σήμερα─ στάση του, τὰ ἀναθέματα ποὺ ἐπὶ δύο συνεχεῖς χρονιὲς ἐκφώνησε ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν Παπικῶν, ἀλλὰ καὶ τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν! Μὲ τὰ ἀναθέματα ἐκεῖνα, κατέταξε τοὺς Οἰκουμενιστὲς στοὺς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς ἀναθεμάτισε. Ἀλλὰ οὐδέποτε συνειδητοποίησε ὅτι τότε πραγματοποίησε μία φρικτὴ τελετὴ ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ποὺ δεσμεύει αἰωνίως τοὺς μὴ μετανοήσαντας Οἰκουμενιστές! Ὅ,τι ἔκανε, φαίνεται, τὸ ἔκανε «σκηνικῶς παίζων», γιὰ τὰ «μάτια τοῦ κόσμου»· ἦταν ἕνα θέατρο! Ἤ, τὸ χειρότερο, ὅ,τι ἔκανε, τὸ ἔκανε ὑπηρετῶν κάποια σκοπιμότητα! Ἐνήργησε δηλαδή, γιὰ τὸν ἴδιο λόγο ποὺ προβαίνει στὴν δημοσίευση κι αὐτοῦ τοῦ ἄρθρου του.

Παρατηροῦμε συγκεκριμένα ὅτι σὲ ὅλο τὸ ἄρθρο του, ἀλλὰ καὶ στὶς ἐπιμέρους προσεγμένες διατυπώσεις του, κατονομάζει ὡς αἱρετικοὺς ὅλους τοὺς ἄλλους, ἐκτὸς τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ τοῦ ἐνοίκου τοῦ Φαναρίου! Ὁ κ. Βαρθολομαῖος δηλαδή, δὲν εἶναι πλέον αἱρετικός! Παρότι «ἐμμένει στὸ οἰκουμενιστικό του κοσμοείδωλο», ὁ κ. Σεραφείμ τὸν διαχωρίζει ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς! Στὴν «Οἰκουμενι(στι)κή Κίνηση» διακρίνει ὁ μητροπολίτης Πειραιῶς, ἀφ’ ἑνὸς μὲν τοὺς «αἱρετικοὺς καὶ ἑτερόδοξους ἀπό τή μιά, καί τοὺς οἰκουμενιστὲς ἀπό τήν ἄλλη», δείχνοντας ἄλλη μιὰ φορὰ τὴν διγλωσσία του καὶ δίνοντας (τὸ ἐπιθυμητὸ στὸ Φανάρι) σημειολογικὸ μήνυμα ὅτι οἱ Οἰκουμενιστὲς δὲν εἶναι αἱρετικοί!!! Ἁπλῶς, οἱ καημένοι, δὲν ἔχουν καταλάβει κάποια πράγματα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ «διακρίνονται γιά τήν ἔλλειψη μαρτυρίας τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, τόν ὑπερτονισμό τῆς ἀγάπης καί τόν ὑποτονισμό τῆς ἀληθείας»!

Τί κι ἂν αὐτὴ ἡ στάση τους ὁδηγεῖ «στήν ἄμβλυνση τῶν ὀρθοδόξων κριτηρίων, τήν ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητος». Τι κι ἂν διαπιστώνει ὁ κ. Σεραφεὶμ πώς, ἡ δήλωση τοῦ κ. Βαρθολομαίου, ὅτι «οἱ συνθήκες ὑποχρεώνουν δῆθεν τούς Ὀρθοδόξους νά μετέχουν σέ συμπροσευχές καί κοινή λατρεία με τήν ἑτεροδοξία» ἀποτελεῖ ἀνυπόστατη δικαιολογία, συντελεῖ στὴν «πλήρη ἐκκοσμίκευση τῆς Ἐκκλησίας, καὶ συνιστᾶ κατάφωρη παραβίαση τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων καί τῆς Ἁγιοπατερικῆς Παραδόσεως»; Ὅλα αὐτὰ τὰ κακά, τὰ καταλυτικὰ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, δὲν ἀποτρέπουν τὸν Πειραιῶς νὰ διατείνεται, ─θεωρητικῶς καὶ ἐμπράκτως─ ὅτι μποροῦμε νὰ ἐπικοινωνοῦμε ἀκόμα μὲ τὸν Πατριάρχη, «ἄχρι καιροῦ», ἐφ’ ὅσον δὲν ὑπάρχει ἀκόμα «διακοινωνία»!  Γράφει:

«Οἱ οἰκουμενιστές διακρίνονται γιά τήν ἔλλειψη μαρτυρίας τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, τον ὑπερτονισμό τῆς ἀγάπης καί τον ὑποτονισμό τῆς ἀληθείας, τήν πρακτική τοῦ νά μή συζητοῦνται τά χωρίζοντα, ἀλλά τά ἑνοῦντα, τήν ἄμβλυνση τῶν ὀρθοδόξων κριτηρίων, τήν ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητος χωρίς διακοινωνία»!

Μὲ  αὐτὰ δικαιολογεῖ τὴν κακόδοξη διδασκαλία του ὅτι μόνο ὅταν προχωρήσουν στὸ κοινὸ ποτήριο, μόνο τότε ἐπιτρέπεται νὰ διακόψουμε τὴν μετ’ αὐτῶν κοινωνία! Ὡσὰν οἱ «κοινοὶ γάμοι» (τέλεση «μυστηρίου» τοῦ γάμου) ποὺ ἀποδέχεται ὁ Πατριάρχης, τὰ κοινὰ μυστήρια ποὺ πραγματοποιοῦνται στὸ Παριαρχεῖο τῆς Ἀλεξάνδρειας καὶ τῆς Ἀντιόχειας, οἱ κοινοὶ ἁγιασμοὶ ποὺ ἐπισυμβαίνουν σὲ κανονικοὺς τόπους τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, νὰ μὴν ἀποτελοῦν διακοινωνία! Ὡσὰν νὰ εἶναι δυνατὴ «ἑνότητα Πίστεως» μεταξὺ Ἐπισκόπων καὶ πιστῶν, ποὺ πιστεύουν διαφορετικά· οἱ μὲν ὁμολογοῦν Πίστη «εἰς Μίαν Ἐκκλησία καὶ ἓν Βάπτισμα», οἱ δὲ ἀρνοῦνται τὴν Μοναδικότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ ΕΝΑ Βάπτισμα, κηρύττοντες τὶς κακόδοξες διδασκαλίες ὅτι καὶ οἱ ἄλλες Ἐκκλησίες ἔχουν Μυστήρια καὶ Βάπτισμα!

Δὲν θὰ σχολιάσουμε περισσότερο τὸ ἄρθρο αὐτό, ὅπως καὶ τὸ παρόμοιο τοῦ ἀρχιμανδρίτη τῆς μητροπόλεως Πειραιῶς π. Παύλου Δημητρακόπουλου περὶ τῆς προετοιμαζομένης Πανορθοδόξου Συνόδου, ποὺ …συνέπεσε νὰ δημοσιευτεῖ ταυτόχρονα μὲ τοῦ κ. Σεραφείμ! Εἶναι ἄρθρα ὡραῖα καὶ χρήσιμα. Τὰ παραθέτουμε μὲ τὸ ἐρώτημα:

Ποιά ἀποτρεπτικὴ σημασία, ὅμως, ἔχουν αὐτά, στὸ παρὰ πέντε δραματικῶν γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία γεγονότων; Εἶναι δυνατὸν αὐτά, καὶ μερικὰ ἀκόμα ἄρθρα (χαρτοπόλεμος) νὰ ἀποτρέψουν τὶς διαφαινόμενες οἰκουμενιστικὲς ἀποφάσεις τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου τοῦ 2016; Μὰ μήπως, θὰ πεῖτε, ἡ Διακοπὴ Μνημοσύνου θὰ ἀποτρέψει εἰλημμένες ἤδη ἀποφάσεις; Ἐδῶ ποὺ ἔχουν ὁδηγηθεῖ τὰ πράγματα μὲ εὐθύνη μας, εἶναι ἀπίθανον νὰ ἔχουμε θετικὸ ἀποτέλεσμα. Μᾶλλον τὰ πράγματα θὰ ἀκολουθήσουν τὸ δρόμο ποὺ οἱ Οἰκουμενιστὲς ἔχουν δρομολογήσει! Ἀλλὰ ὅποιο καὶ νὰ εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα, σημασία ἔχει γιὰ μᾶς ὅτι πραγματοποιοῦμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ταυτόχρονα προφυλάσσουμε τὸν ἑαυτό μας. Ἐνῶ μὲ τὸν χαρτοπόλεμο, καὶ οἱ ἀδελφοί μας ἀφήνονται νὰ παρασύρονται ἀπὸ τὸ ὁρμητικὸ ρεῦμα τῆς Παναιρέσεως, καὶ τὴν δική μας σωτηρία διακινδυνεύουμε, καὶ τὶς Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ ἀθετοῦμε.

Καὶ ὁ Θεὸς «οὐ μυκτηρίζεται»!

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ περί της Συνάξεως των Ιεραρχών του Οικουμενικού Θρόνου

 ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΥΝΑΞΕΩΣ ΤΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ

Ἐν Πειραιεῖ τῆ16^ῃ/9/2015

Ἡ κυριότερη αἰτία, ἀπό ὀρθοδόξου θεολογικῆς ἐπόψεως, τῆς παγκοσμίου κρίσεως, πού διέρχεται σήμερα ἡ ἀνθρωπότητα, θά πρέπει νά ἑστιαστεῖ στήν ἀπομάκρυνση, τήν ἀποστασία ἀπό τόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό καί τήν ἀμετανοησία, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ στήν ὑποδούλωση καί αἰχμαλωσία στήν παναίρεση τοῦ συγκρητιστικοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὁ σατανοκίνητος καί δαιμονικός Οἰκουμενισμός, ὄργανο στά χέρια τῆς Μασονίας καί τοῦ διεθνοῦς φρικώδους Σιωνισμοῦ, πού ἀποσκοπεῖ στήν ἐγκαθίδρυση τοῦ Ἀντιχρίστου, ὡς μοναδικοῦ παγκοσμίου βασιλέως, ἀλλοιώνει τίς συνειδήσεις καί ἔχει διαβρώσει σχεδόν τούς πάντες καί τά πάντα.

Ἀπόδειξη τῶν ἀνωτέρω –γιά νά περιοριστοῦμε μόνο στά τελευταῖα οἰκουμενιστικά γεγονότα– εἶναι
ἡ διαθρησκειακή συνάντηση γιά τήν δῆθεν εἰρηνική συνύπαρξη Χριστιανῶν καί Μουσουλμάνων χωρίς τήν ἀποκήρυξη τοῦ ἐγκληματικοῦ Κορανίου τοῦ δῆθεν αἰωνίου λόγου τοῦ Θεοῦ πού διατάσσει τήν «σφαγή τῶν ἀπίστων», πού πραγματοποιήθηκε σέ ξενοδοχεῖο τῆς Ἀθήνας στίς 2 καί 3-9-2015^[1], το Διεθνές Θεολογικό Συμπόσιογιά τήν 75^η ἐπέτειο ἀπό τήν ἵδρυση τῆς παπικῆς οἰκουμενιστικῆς κοινότηταςστό Ταϊζέ ἀπό τίς 30-8 ἕως τίς 6-9-2015^[2], ἡ διαθρησκειακή συνάντηση, ἡ ὁποία διοργανώθηκε ἀπό τήν οἰκουμενιστική κοινότητα τοῦ «ἁγίου Αἰγιδίου» στά Τίρανα τῆς Ἀλβανίας στίς 6-9-2015^[3], τό Διεθνές Συνέδριο «ὀρθόδοξης πνευματικότητας», πού ἔλαβε χώρα στήν οἰκουμενιστική μεικτή καί διομολογιακή μοναστική κοινότητα τοῦ Μποζέ τῆς Ἰταλίας ἀπό τίς 9 ἕως τις 12-9-2015^[4] καί τό Διεθνές Συνέδριο τῆς Ἐταιρείας τοῦ Δικαίου τῶν Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν, πού πραγματοποιήθηκε στή Θεσσαλονίκη στίς 10-9-2015^[5].

Δυστυχῶς ὅμως στή Σύναξη τῶν Ἱεραρχῶν τοῦ Θρόνου καί τῶν Σεβ. Μητροπολιτῶν τῶν λεγομένων Νέων Χωρῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πού πραγματοποιήθηκε στό Φανάρι ἀπό τίς 29-8 ἕως τίς 2-9-2015^[6] ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, ἐνέμεινε στό οἰκουμενιστικό του κοσμοείδωλο. Τοῦτο ἀποδεικνύει καί ἡ ξένη πρός τήν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία εἰσήγησή του^[7], πού ἐξεφώνησε στίς 29-8-2015 πρός τούς Ἱεράρχες τοῦ Θρόνου, μέ τήν ὁποία ἔδωσε τίς κατευθυντήριες γραμμές γιά τίς σχέσεις, πού πρέπει νά ἀναπτύξουν με τούς αἱρετικούς, τούς ἑτεροδόξους και τούς ἀλλοθρήσκους, στηριζόμενος περισσότερο στίς ἀποφάσεις τῆς Β΄ Βατικάνειας ψευδοσυνόδου καί τή νέα ἐκκλησιολογία τοῦ Παπισμοῦ, παρά στήν Ὀρθόδοξη θεολογία καί παράδοση.

Σχολιάζοντας μερικά βασικά σημεῖα τῆς εἰσηγήσεως τοῦ Παναγιωτάτου, ἐπιθυμοῦμε νά τονίσουμε τά ἑξῆς:

Ἡ δεινή καί τραγική πραγματικότητα, πού εἶναι πλήρως ἀντίθετη μέ τάς σκέψεις τοῦ Παναγιωτάτου, ἀποδεικνύει ὅτι ἡ Οἰκουμενι(στι)κή Κίνηση, μέ ἀποκλειστική εὐθύνη, ὄχι τῶν μαχητικῶν καί ἀντιοικουμενιστικῶν ἱστολογίων, ἐφημερίδων καί ἄλλων Μ.Μ.Ε., ἀλλά τῶν ἰδίων τῶν αἱρετικῶν καί ἑτεροδόξων ἀπό τή μιά, καί τῶν οἰκουμενιστῶν ἀπό τήν ἄλλη, εἶναι ΑΛΥΣΙΤΕΛΗΣ. Οἱ μέν αἱρετικοί καί ἑτερόδοξοι διακρίνονται για τήν ἔλλειψη εἰλικρίνειας καί μετανοίας, ἐμμένοντες σατανικῶς στήν κακοδοξία. Οἱ δέ οἰκουμενιστές διακρίνονται γιά τήν ἔλλειψη μαρτυρίας τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, τον ὑπερτονισμό τῆς ἀγάπης καί τον ὑποτονισμό τῆς ἀληθείας, τήν πρακτική τοῦ νά μή συζητοῦνται τά χωρίζοντα, ἀλλά τά ἑνοῦντα, την ἄμβλυνση τῶν ὀρθοδόξων κριτηρίων, τήν ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητος χωρίς διακοινωνία, πού εἶναι σχιζοφρενική κατάσταση, τόν διάλογο ἐπί ἴσοις ὄροις, τήν ὑπογραφή καί υἱοθέτηση κοινῶν ἀντορθοδόξων κειμένων, τίς ἀντικανονικές συμπροσευχές καί τόν λαϊκό Οἰκουμενισμό. Τό μόνο, πού ἐπιτυγχάνεται μέ τήνΟἰκουμενι(στι)κή Κίνηση, εἶναι ἡ σύγχυση καί ὁ συγκρητισμός.

Ἐνῷ ἐάν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀκολουθοῦσε τήν Πατερική ὁδό μαχίμου ἐπανευαγγελισμοῦ τῆς Οἰκουμένης καί κονιορτοποιοῦσε τίς αἱρέσεις μέ παγκόσμιο λόγο καί πατερική παρρησία, θά ἐδόξαζε τόν Θεό καί θά διεσφάλιζε τό ἀνθρώπινο πρόσωπο.

Ὁ καθηγητής ΜΜΕ τοῦ Πανεπιστημίου Χάρβαρντ κ. Καμπουράκης ὡς μοῦ ἐγνώρισε εἶχε προτείνει τήν δημιουργία δορυφορικῆς πλατφόρμας γιά τήν Ὀρθόδοξη μαρτυρία σέ 17 γλῶσσες ἀλλά συνήντησε παντοῦ κλειστές πόρτες. Ἄν αὐτό εἶχε γίνει μέ τήν ἀείζωο χάρη τοῦ Τρισυποστάτου Θεοῦ καί τήν παγκόσμια ἀναγνώριση καί τό Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο τότε θά εἶχε τήν δυνατότητα καί τήν Θεολογική Σχολή τῆς Χάλκης νά ἀνοίξει καί τό διεθνές status νά τοῦ ἀναγνωριστεῖ ἀπό τήν Τουρκική Πολιτεία καί οἱ περίπυστοι ναοί τῆς Κωνσταντινουπόλεως νά μή μεταβάλλονται σέ τεμένη ἀλλά νά τοῦ ἀποδοθοῦν ὡς λατρευτικοί χῶροι .

Οἱ «χειροτονίες» γυναικῶν στόν ἱερατικό καί ἐπισκοπικό βαθμό καί ἡ θεσμοθέτηση τῆς ὁμοφυλοφιλίας στόν Προτεσταντικό κόσμο ὅπως οἱ εἰσηγηταί στήν Σύναξη Μητροπολίται Σασίμων κ. Γεννάδιος καί Αὐστρίας κ. Ἀρσένιος παρεδέχθησαν, πού ἀποτελεῖ ἀνατροπή τῆς ἀνθρωπίνης ὀντολογίας καί φυσιολογίας καί καθιερώνει μιά κίβδηλη ἀνθρωπολογία ὡς ἡ  κορωνίδα τῶν ἁμαρτιῶν, καθώς και ἡ ἀναγνώριση τῶν «γάμων» μεταξύ τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἀποδεικνύουν ὅτι καθόλου δέν ἐπηρρεάστηκε οὔτε πλησίασε ἡ αἵρεση καί ἡ ἑτεροδοξία πρός τήν ὀρθόδοξη κατεύθυνση, θεολογία καί ζωή.

Ἡ δήλωση παραίτησης τοῦ Γέροντος Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ἰωάννου Ζηζιούλα ἀπό τήν θέση τοῦ συμπροέδρου τοῦ Ἐπισήμου Θεολογικοῦ Διαλόγου μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν, ἄν καί τελικῶς δέν ἔγινε ἀποδεκτή ἀπό τόν Παναγιώτατο Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, ὡς ἐκείνη τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας κ. Στυλιανοῦ πού εἶχε συνοδευθεῖ μέ τήν δηλωσή του περί «ἀνοσίου παιγχνίου», ἀποτελοῦν ἀποδείξεις, ἴσως τις πιό τρανταχτές, τῆς ἀκαρπίας τοῦ ἑκατόχρονου ἐγχειρήματος τῆς Οἰκουμενι(στι)κῆς Κινήσεως καί ἐπιβεβαίωση τοῦ Παυλείου λόγου «αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδώς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καί ἁμαρτάνει ὤν αὐτοκατάκριτος»^[8].

Ἡ αἵρεση δέν εἶναι ἁπλῶς μία ἰδιοτροπία στήν ἀντίληψη τῶν θεολογικῶν πραγμάτων, ἀλλά μία δαιμονική στρέβλωση τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, μέ τρομακτικές συνέπειες πέραν τοῦ πνευματικοῦ θανάτου.

Θά ἔπρεπε ὁ Παναγιώτατος νά ἀποφύγει τήν ἀναφορά του στόν μῦθο τῆς «μαρτυρίας τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως» ἐκ μέρους τῶν οἰκουμενιστῶν στά πλαίσια τῆς οἰκουμενι(στι)κῆς κινήσεως καί τῶν θεολογικῶν διαλόγων, διότι οἱ ἐπαίσχυντες συμφωνίες τοῦ Μπάλαμαντ καί τοῦ Σαμπεζύ, ἡ υἱοθέτηση τῶν ἀντορθοδόξων κειμένων τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε, τῆς Ραβέννας καί τοῦ Πουσάν, ἡ ὑπογραφή Κοινῶν Δηλώσεων με τόν αἱρεσιάρχη Πάπα τῆς Ρώμης, οἱ ἀντικανονικές συμπροσευχές καί τά ἡμισυλλείτουργα μέ αἱρετικούς καί ἀλλοθρήσκους, καταδεικνύουν ἀκριβῶς τό ἀντίθετο.

Ἀπόδειξη τῶν τραγικῶν συνεπειῶν τῶν αἱρέσεων εἶναι ἡ βλάστηση τοῦ δαιμονιώδους Ἰσλάμ, με τό φρικιαστικό ἰδεολόγημά του περί ὑποταγῆς τῶν πάντων, τό ὁποῖο ἀποτελεῖ ἕνα συμπίλημα τῶν χριστολογικῶν αἱρέσεων τοῦ Ἀρειανισμοῦ, τοῦ Νεστοριανισμοῦ καί τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, πού ἀρνήθηκαν τήν κατ’ οὐσίαν ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου καί ἀνεκήρυξαν πανηγυρικά τόν Θεό ἀπρόσιτο καί ἀμέθεκτο ἀπό τό ἀνθρώπινο πρόσωπο καί ἑπομένως ἡ ὑποταγή (Ἰσλάμ) νά εἶναι ἡ μόνη πνευματική σχέση Θεοῦ καί ἀνθρώπου.

Οἱ χριστιανικοί πληθυσμοί τῶν Κοπτῶν τῆς Αἰγύπτου, τῶν Ἀβυσσηνῶν τῆς Αἰθιοπίας, τῶν Νεστοριανῶν Ἀσσυρίων και τῶν Ἰακωβιτῶν Μονοφυσιτῶν τῆς Συρίας σφαγιάζονται ἀπό τό πνευματικό τους ἔκγονο, τό Ἰσλάμ, πού οἱ πατέρες τους ἀφρόνως δημιούργησαν με τήν σατανική στρέβλωση τῆς Ὀρθοδόξου Χριστολογίας.

Ἡ ἱστορία δυστυχῶς ἐπαναλαμβάνεται. Ἄς θυμηθοῦμε τήν γενοκτονία τῶν μονοφυσιτῶν Ἀρμενίων ἀπό τούς νεότουρκους Ἰσλαμιστές.

Κατόπιν ὅσων ἐλέχθησαν προηγουμένως, ἡ δήλωση τοῦ Παναγιωτάτου, κατά τήν ὁποία οἱ συνθήκες ὑποχρεώνουν δῆθεν τούς Ὀρθοδόξους νά μετέχουν σέ συμπροσευχές καί κοινή λατρεία με τήν ἑτεροδοξία, ἀποτελεῖ πλήρη ἐκκοσμίκευση τῆς Ἐκκλησίας, συνιστᾶ κατάφωρη παραβίαση τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων καί τῆς Ἁγιοπατερικῆς Παραδόσεως, ἡ ὁποία ρητῶς ἀπαγορεύει, καί μάλιστα μέ τήν ποινή τῆς καθαιρέσεως, τίς συμπροσευχές καί τήν κοινή λατρεία καί εἶναι μία ἄπελπις προσπάθεια νά συντηρηθεῖ τό πτῶμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τό ὁποῖο, ὅπως ἀποδεικνύεται ἐκ τῶν ἀνωτέρω, εἶναι ὀδωδώς καί τυμπανιαῖο, ἐφ’ ὅσον ἡ ἑτεροδοξία δέν ἀποπτύσσει τίς πάμπολλες αἱρέσεις της.

Ἡ μέν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ συνεχίζει νά ἐμμένει στό παγκόσμιο πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ Πάπα τῆς Ρώμης, στή διασάλευση τοῦ μυστηρίου τῆς Ἁγίας Τριάδος και στήν ἄρνηση τῆς θεώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου με τήν κτιστή χάρη. Ἡ δέ αἵρεση τοῦ Προτεσταντισμοῦ ἐμμένει κι αὐτή στήν εἰκονομαχία, στήν ἄρνηση τοῦ μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας και τοῦ μυστηρίου τῆς Ἀειπαρθένου Θεοτόκου. Ἐπιπλέον, ἡ αἵρεση τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, παρά τίς ψευδολογίες τῆς ἐπαίσχυντης συμφωνίας τοῦ Σαμπεζύ τῆς Γενεύης τό 1991^[9], μνημονεύει τούς αἱρεσιάρχες Σεβήρο καί Διόσκορο καί ἀρνεῖται τήν ἐν δυσί φύσεσι Ὀρθόδοξη Χριστολογία, προσθέτουσα και τίς κακοδοξίες τοῦ Μονοθελητισμοῦ καί τοῦ Μονοενεργητισμοῦ, καθώς και τίς αἱρέσεις τοῦ Θεοπασχητισμοῦ καί τῆς ἰκανοποιήσεως τῆς Θείας Δικαιοσύνης.

Σχετικά με τό θέμα τῶν μικτῶν γάμων, στούς ὁποίους ἀναφέρεται ὁ Παναγιώτατος, αὐτοί ἔχουν καταστεῖ ἕνα ἀπό τά μέσα, μέ τό ὁποῖο προωθεῖται ὁ λαϊκός Οἰκουμενισμός, μέ ἀπώτερο στόχο νά νοθευθεῖ καί νά ἀλλοιωθεῖ ἡ πίστη τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Σύμφωνα μέ τήν κανονική ἀκρίβεια τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας^[10], οἱ μικτοί γάμοι ἀπαγορεύονται. Κατ' οἰκονομίαν, ὅμως, ἡ Ἐκκλησία δέχεται καί τελεῖ μικτούς γάμους μέ τήν προϋπόθεση ὅτι τό αἱρετικό μέλος θά ἀποκηρύξει τήν αἵρεση καί τήν πλάνη του γραπτῶς, καί θά συμφωνήσει ὅτι τά παιδιά θά βαπτιστοῦν καί θά ἀνατραφοῦν μέ τό ὀρθόδοξο δόγμα. Ἡ χρησιμοποίηση τῆς οἰκονομίας τῆς Ἐκκλησίας ὡς δικαιολογία γιά συμπροσευχές καί κοινή λατρεία εἶναι ἐντελῶς ἄστοχη.

Ὅσον ἀφορᾶ στήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο τοῦ 2016, τήν ὁποία ὁ Παναγιώτατος χαρακτήρισε ὡς μή Οἰκουμενική, διότι δέν συμμετέχουν οἱ ἐκ τῆς Δύσεως «χριστιανοί», διερωτώμεθα: Πῶς εἶναι δυνατόν νά συμμετέχουν οἱ ἑτερόδοξοι «χριστιανοί» τῆς Δύσεως, ὅταν εἶναι καταδικασμένοι ἀπό Οἰκουμενικές Συνόδους ἐπί αἱρέσει; Ὅπως π.χ. ἀπό τήν Γ΄ Οἰκουμενική γιά τήν ἄρνηση τοῦ ἀειπαρθένου τῆς Θεοτόκου, ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενική γιά τήν εἰκονομαχία καίτήν ἄρνηση τοῦ μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας καί ἀπό τήν Η΄ Οἰκουμενική γιάτόFilioque;Κατά τήν συλλογιστική τοῦ Παναγιωτάτου, οἱ Ε΄, ΣΤ΄ καί Ζ΄ Οἰκουμενικές Σύνοδοι, κακῶς ὀνομάζονται Οἰκουμενικές, ἐπειδή δέν συμμετεῖχαν οἱ ἀντιχαλκηδόνιοι λαοί τῶν Ἀρμενίων, τῶν Κοπτῶν τῆς Αἰγύπτου,  τῶν Ἀσσυρίων καί Ἰακωβιτῶν τῆς Συρίας καίτῶν Κοπτῶν τοῦ Μαλαμπάρ τῶν Ἰνδιῶν;

Ἡ Σύνοδος αὐτή κατ’ ἀρχήν προγραμματίστηκε ὡς Οἰκουμενική, ἔστω κι ἂν ὀνομάστηκε Πανορθόδοξη. Ὅμως, τὰ τελευταῖα χρόνια οἱ οἰκουμενιστὲς τὴν ἀποχαρακτήρισαν καὶ διέγραψαν τὸν Οἰκουμενικὸ της χαρακτῆρα. Διότι, ἂν συγκαλοῦνταν ὡς Οἰκουμενική, θά εἶχε τήν ὑποχρέωση νὰ ἀναγνωρίσει ὡς 8η καὶ 9η Οἰκουμενικὲς Συνόδους τίς Συνόδους ἐπί Μ. Φωτίου καί ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ! Αὐτὸ, ὅμως, θά ἐνοχλοῦσε τὸ Βατικανό, ἐπειδή αὐτὲς οἱ Σύνοδοι καταδικάζουν τὸν Παπισμό ὡς αἵρεση.

Ἡ θέση τοῦ Παναγιωτάτου ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν δύναται πλέον νά συγκαλεῖ Οἰκουμενική Σύνοδο, ἐξ αἰτίας τῆς μή συμμετοχῆς τῶν Δυτικῶν, εἶναι παντελῶς ἑσφαλμένη. Οὐσιαστικά διακηρύσσει μέ τήν θέση του αὐτή ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἐλλειματική, ἀσθενής καί ἀτελής Ἐκκλησία, καί μόνο ὅταν «ἑνωθεῖ» μέ τόν Παπισμό καί τόν Προτεσταντισμό, θά εἶναι τέλεια Ἐκκλησία, ὁπότε θά μπορεῖ τότε μαζί μέ τούς Δυτικούς νά συγκαλεῖ Οἰκουμενική Σύνοδο. Ἡ θέση, ὅμως, αὐτή ἀπέχει παρασάγκας ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία.  

Τό θέμα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα μεταξύ Ὀρθοδόξων καί ἑτεροδόξων, πού πρόκειται νά ἐξετάσει ἡ Μεγάλη Σύνοδος, εἶναι κολοσσιαίας σημασίας διότι μία σύνοδος, ὅπως τήν προσδιορίζει ὁ Παναγιώτατος, μέ οἰκουμενιστικές προδιαγραφές καί προϋποθέσεις, δέν μπορεῖ ν’ ἀλλάξει ἀπόφαση Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί συγκεκριμένως τῆς Ἁγίας Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῶν ἁγίων 318 Θεοφόρων Πατέρων. Ἄν αὐτό συμβεῖ, τότε νά προετοιμαζόμεθα γιά νέο παλαιοημερολογητικό σχίσμα πού θά ἔχει δυστυχῶς καί κανονική θεμελίωση.

Τέλος, ἡ πρόσφατη σύναξη τῶν Ἱεραρχῶν τοῦ Θρόνου ἀποτελεῖ μία μικρή πρόγευση τῶν ὅσων πρόκειται νά διαδραματιστοῦν στην μέλλουσα νά συγκληθεῖ Ἁγία καί Μεγάλη Συνόδου τοῦ 2016. Τονίζουμε, ὅμως, μέ ἰδιαίτερη ἔμφαση ὅτι μία Σύνοδος, ἡ ὁποία θά βασίζεται στήν ἀρχή τῆς περιεκτικότητας καί τοῦ οὐμανισμοῦ-ἀνθρωπισμοῦ καί θά νομιμοποιήσει τήν παναίρεση τοῦ συγκρητιστικοῦ διαχριστιανικοῦ οἰκουμενισμοῦ, θά ἀποτελέσει πραγματική τορπίλλη στά θεμέλια τῆς πανορθοδόξου ἑνότητος, διότι θά δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα ἀπ’ ὅσα δῆθεν θά λύσει και θά ὁδηγήσει σέ ἀναταραχές, σύγχυση καί σχίσματα. Πάντως, μία τοιαύτη Σύνοδος δέν πρόκειται νά γίνει ἀποδεκτή ἀπό τόν Ὀρθόδοξο κλῆρο καί τόν λαό τοῦ Θεοῦ, θά καταγραφεῖ στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία ὡς ληστρική καί ψευδοσύνοδος, ὅπως καί τόσες ἄλλες, καί οἱ ἀποφάσεις της θά καταστοῦν ἀνίσχυρες, διότι ὁ Οἰκουμενισμός παραποιεῖ τήν εἰκόνα τοῦ Θεανθρώπου, ἀποβαίνει ὀλετήρας τῆς Ἀληθείας καί ὁδηγεῖ ἀναποδράστως στόν πνευματικό καί φυσικό ὄλεθρο.

Ο   Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

---

[1] http://www.romfea.gr/diafora/2823-imerida-gia-tin-eiriniki-sunuparji-xristianon-kai-mousoulmanon-foto,http://romfea.gr/epikairotita-xronika/2826-gallias-emmanouil-oi-xristianoi-sti-mesi-anatoli-den-einai-filojenoumenoi

[2] http://aktines.blogspot.gr/2015/08/75_25.html, http://aktines.blogspot.gr/2015/08/75.html

[3] http://www.romfea.gr/ekklisies-ts/ekklisia-albanias/2859-poluarxieratiko-sulleitourgo-sta-tirana-foto

[4] http://aktines.blogspot.gr/2015/09/22.html

[5] http://www.romfea.gr/diafora/2973-sunedrio-kanonikou-dikaiou-sti-thessaloniki-foto

[6] http://fanarion.blogspot.gr/2015/08/blog-post_29.html

[7] http://fanarion.blogspot.gr/2015/08/blog-post_53.html

[8] Τίτ. 3, 10-11.

[9]  http://entoytwnka1.blogspot.gr/2013/11/blog-post_5337.html

[10] ιδ΄ ΚανώντῆςΔ΄, ο β΄ Κανών τῆς ΣΤ΄, ι΄, λα΄ Κανόνες τῆ ἐν Λαοδικεία καί κθ΄ Κανών τῆς ἐν Καρθαγένη.

Πηγή: "Ἀκτίνες"