Διπλή αμαρτία! Σημειώσεις σε σχόλια του π. Παύλου Δημητρακόπουλου!

Ὠφέλιμα-ἀλυσιτελή

καὶ ἐν τέλει δεκανίκια τῆς παναιρέσεως!

 "Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς: Σύντομος σχολιασμός των εισηγήσεων κατά την σύναξη των Ιεραρχών του Θρόνου"

 Σημειώσεις "Πατερικῆς Παραδόσεως" γιὰ κάποια πρόσφατα σχόλια τοῦ π. Παύλου Δημητρακόπουλου!

Μένει ἐννεὸς ὁ ἀναγνώστης ποὺ ἔχει ἀσχοληθεῖ λίγο μὲ τὶς αἱρέσεις καὶ ἰδιαίτερα τὴν αἵρεση τῆς ἐποχῆς μας, τὸν Οἰκουμενισμό, καθὼς μελετᾶ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ συνέβησαν καὶ συμβαίνουν τὶς τελευταῖες ἑβδομάδες (ἀλλὰ καὶ μῆνες) στὸ χῶρο τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν.

Οἱ μὲν Οἰκουμενιστὲς ἐργάζονται πυρετωδῶς, σχεδιάζουν, ὑλοποιοῦν, διαδίδουν καὶ ἐπεκτείνουν τὴν αἵρεση, συνεδριάζουν, διαλέγονται, κερδίζουν χρόνο, χῶρο καὶ κοινωνικοὺς συμμάχους, παραβαίνουν ἀδιαλείπτως τοὺς Ἱ. Κανόνες, συμπροσεύχονται, καὶ μὲ ὅλα αὐτὰ ἀμβλύνουν τὰ ὀρθόδοξα αἰσθητήρια τοῦ λαοῦ, ἀλλάζουν τὴν πορεία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, καταλύουν τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση, ἐγκαθιδρύουν μιὰ νέα Ἐκκλησία.

Καὶ οἱ Ποιμένες, ἰδιαίτερα οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστές, πῶς ἀντιμετωπίζουν ὅλον αὐτὸν τὸν ὀρυμαγδὸ τῶν αἱρετικῶν ἐνεργειῶν;

Οἱ περισσότεροι ἀδιαφοροῦν  παγερὰ γιὰ τὸ μεῖζον αὐτὸ πρόβλημα τῆς Πίστεως ἢ τὸ ἀγνοοῦν· σιωποῦν ἢ ξεκουράζονται (συνεχίζουν τὶς καλοκαιρινὲς διακοπές -ὡς πρὸς τὴν αἵρεση)· ὀλίγοι δὲ δημοσιεύουν βαρύγδουπες ἀναλύσεις καὶ σχόλια, δηλαδὴ ἐπιδίδονται σὲ ἕνα χαρτοπόλεμο καὶ φιλοδοξοῦν μὲ αὐτὸ τὸ δονκιχωτικό τους παίγνιο νὰ σταματήσουν τὴν ἐξάπλωση τῆς Παναιρέσεως!

Ἕνας ἐξ αὐτῶν εἶναι καὶ ὁ Διευθυντὴς τοῦ Ἀντιαιρετικοῦ Γραφείου τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς, π. Παῦλος Δημητρακόπουλος. Μὲ ἕνα ἀπὸ τὰ τελευταῖα του κείμενα μὲ τίτλο "Σύντομος σχολιασμός των εισηγήσεων κατά την πρόσφατη Σύναξη των Ιεραρχών του Θρόνου", θὰ ἀσχοληθοῦμε ἐδῶ.

Ἂν τὸ ἄρθρο αὐτὸ εἶχε γραφεῖ σὲ ἄλλες συνθῆκες καὶ ἄλλους καιρούς, θὰ ἀποτελοῦσε ὁμολογιακό-ἀπολογητικὸ κείμενο! Ἀκόμα, ἄν εἶχε γραφεῖ ἀπὸ κάποιον ἄλλο ἱερωμένο ποὺ δὲν γνώριζε (ὅσο ὁ π. Παῦλος) τὰ περὶ τὸν Οἰκουμενισμό, θὰ ἀποτελοῦσε μιὰ Ὁμολογία Πίστεως καὶ ἐνέργεια γενναιότητος.

Ἀλλὰ γιὰ τὸν π. Παῦλο (ἂν καὶ τὸ κείμενο περιέχει πολλὰ στοιχεῖα πληροφοριακά-βοηθητικὰ νὰ καταλάβει κάποιος τὶς ἀντορθόδοξες ἐνέργειες τοῦ Φαναρίου), ἀποτελεῖ μιὰ ἀκόμα πνευματικὴ πτώση καὶ διευκολυντικὴ (σιγονταρο-Οἰκουμενιστικὴ κατ' ἄλλους) ἐνέργεια γιὰ τὴν ἐπέκταση καὶ τελικὴ κυριαρχία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ! Κι αὐτό, ἀκριβῶς ἐπειδὴ γνωρίζει τὶς Ἁγιοπατερικὲς θέσεις γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη ἀντιμετώπιση τῆς κάθε αἱρέσεως, ἀφοῦ τὶς μελέτησε στὰ συγγράμματα τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ κατὰ τὸν μεταξύ τους διάλογο. Καὶ ἐνῶ τὶς γνωρίζει, τὶς περιφρονεῖ, τὶς ἀπωθεῖ καὶ τὶς διαγράφει, ἐπιμένοντας νὰ ἐφαρμόζει μετα-πατερικὲς συνταγές, ἤ ἀποδεδειγμένα ἐσφαλμένες στάσεις κάποιων συγχρόνων ἱερωμένων!

Εἶναι φανερὴ ἡ ἄρνησή του νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν κοινωνία μετὰ τῶν αἱρετικῶν καὶ νὰ διακόψει τὸ Μνημόσυνό τους (αὐτὸς καὶ ἡ Μητρόπολη Πειραιῶς), παρόλο ποὺ αὐτὸ διδάσκουν ἅπαντες οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ὅταν ὑπάρχει καὶ μιὰ "μικρὴ" ἔστω αἵρεση, κι ὄχι μιὰ αἵρεση ταῆς δολιότητας καὶ ἐμβέλειας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ καὶ ὁ ἴδιος ὀνομάζει παναίρεση! Ἔτσι, ὁ π. Παῦλος παραβαίνει κατάφορα τὴν διαχρονικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας.

Τὸ τραγικὸ μὲ τὸν ἄνθρωπο αὐτὸ εἶναι, πὼς μὲ τὰ γραπτά του, καταδεικνύει μὲν τὴν σοβαρότητα τῆς αἱρέσεως, τὴν περιγράφει λεπτομερῶς στὰ κείμενά του, ἀναλύει τὰ λάθη τῶν αἱρετικῶν, μετρὰ καὶ ἀναδεικνύει τὸ μέγεθος τῆς Παναιρέσεως, καὶ τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι νὰ ἁμαρτάνει διπλὰ ἀπέναντι στὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ Θεό, γιατὶ καὶ ὁ ἴδιος παραβαίνει τὸ Νόμο καὶ τὶς Ἐντολές Του, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἄλλους καθησυχάζει καὶ παρακινεῖ νὰ μένουν στὴν κοινωνία μὲ τὴν αἵρεση!  Τοιουτοτρόπως παραμένουν  ὅλοι ἐκτεθειμένοι στὸν σίγουρο μολυσμό της!

Οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ Ἁγιοι Πατέρες, ὅμως, εἶναι ΑΠΟΛΥΤΟΙ καὶ σύμφωνοι (κι ἂν ἔχει στοιχεῖα ἂς τὸ διαψεύσει): Ὁ κάθε ἄνθρωπος μολύνεται, ἀκόμα καὶ στὴν ἁπλὴ συναναστροφὴ μὲ ἀνθρώπους κυριευμένους ἀπὸ πάθη (κυρίως ὅταν αὐτὸ γίνεται θεληματικὰ καὶ ἀδιάκριτα)! Πόσο μᾶλλον ἡ συναναστροφὴ μὲ αἱρετικούς καὶ ἡ ἀποδοχὴ συμβουλῶν - κατευθύνσεων - εὐλογιῶν - μυστηρίων ἀπὸ αἱρετικοὺς Ποιμένες!

Ἀλλ’ ἂς δοῦμε κάποια συγκεκριμένα σημεῖα τοῦ ἄρθρου τοῦ π. Παύλου· γράφει:

1. Ὁ κ. Βαρθολομαῖος «χρησιμοποιεί οικουμενιστική γλώσσα και ιδεολογία» καὶ φυσικὰ μὲ αὐτὰ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ «στον κλήρο και στον πιστό λαό του Θεού την αμετακίνητη προσήλωσή του και την αταλάντευτη πεποίθησή του στις κακόδοξες θέσεις του»!

Αποδεδειγμένα, λοιπόν, κατὰ τὸν π. Παῦλο, ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἐργάζεται γιὰ τὴν ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ: «Αποσκοπεί στην ειρηνική συνύπαρξη και συμφιλίωση μεταξύ των οπαδών διαφόρων θρησκειών»! Ἀποδεδειγμένα ἐναντιώνεται στοὺς «θεοφόρους Πατέρες (ποὺ) ξεκαθάρισαν άπαξ διά παντός» καὶ τὸ «θέμα των σχέσεων με τους αιρετικούς και αλλοδόξους με βάση βεβαίως την ευαγγελική διδασκαλία και τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων» καὶ ἄρα ὁ κ. Βαρθολομαῖος (συνεχίζει ὁ π. Παῦλος) εἶναι παραβάτης ὅλων αὐτῶν!

* Ἐνῶ λέγει αὐτὰ γιὰ τὸν κ. Βαρθολομαῖο, ταυτόχρονα ξεχνᾶ ὅτι τὸ ἴδιο παραβάτης εἶναι κι ὁ π. Παῦλος καὶ ἡ παρέα του, ἀφοῦ ἐξ ἴσου παραβαίνουν κι αὐτοὶ τὶς Ἐντολὲς τῆς Ἁγίας Γραφῆς ποὺ ἐντέλλονται τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς δημοσίᾳ κηρύττοντας αἵρεση (καταδικασμένους ἢ μή)!

2. Ἐγκαλεῖ ὁ π. Παῦλος τὸν πατριάρχη διότι προδίδει τὴν πίστη· γράφει: «όταν συμπορευόμαστε και συνεργαζόμαστε με τους αλλοθρήσκους και αιρετικούς... προδίδουμε την πίστη"!

* Ταυτόχρονα ξεχνᾶ ὅτι τὸ ἴδιο παραβάτης εἶναι κι αὐτὸς καὶ ἡ παρέα του, ἀφοῦ δὲν ἀπομακρύνονται ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, παραβαίνοντες τὶς θεῖες Ἐντολές, οἱ ὁποῖες ἐμπεριέχονται στοὺς σχετικοὺς Ἱ. Κανόνες ποὺ λέγουν: "ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτω ἀκοινώνητος ἔσται"!

3. Ὑπενθυμίζει στὸν πατριάρχη τὴν Ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ: «Μη νομίσητε, ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην, ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην αλλά μάχαιραν».

* Ταυτόχρονα ὅμως, ὁ ἴδιος καὶ ὁ Μητροπολίτης του, δὲν ἀπομακρύνεται ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, γιατὶ προτιμᾶ τὴν ἐγκόσμια εἰρήνη μὲ τοὺς ἡγέτες ταῆς Παναιρέως Ἐπισκόπους καὶ Πατριάρχες! Γιατὶ ἂν προβεῖ σὲ Διακοπὴ Μνημοσύνου (ἂν δηλαδὴ τολμήσει νὰ χρησιμοποιήσει τὴν "μάχαιραν", ποὺ ὑπενθυμίζει στὸν κ. Βαρθολομαῖο) θὰ διωχθεῖ, θὰ παύσει νὰ εἶναι Διευθυντὴς Ἀντιαιρετικοῦ Γραφείου! Ἐνῶ γράφοντας διάφορα ἄρθρα (ὄντως αἰχμηρά), ἴσως ἐνοχλεῖ τὸ Φανάρι, ἀλλὰ δὲν τὸ ἀναγκάζει σὲ ἀλλαγὴ πορείας! Ἴσως-ἴσως, μάλιστα, ἀφήνεται νὰ ἀρθρογραφεῖ πρὸς καιρόν, γιατὶ ἐξυπηρετεῖ τὰ σχέδια τοῦ πατριαρχείου καὶ τῶν Οἰκουμενιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἐπιτρέπουν αὐτή, τὴν ἀκίνδυνη γι’ αὐτοὺς ἀντίδραση, γιὰ νὰ ἀπορροφοῦν τοὺς κραδασμοὺς τῶν δικαίων ἀντιδράσεων τῶν πιστῶν, ἀφοῦ μὲ αὐτὸν τὸν χαρτοπόλεμο δίδεται ἡ ψευδὴς ἐντύπωση ὅτι κάνουν τὸ καθῆκον τους, ὅτι κάνουν ...ἀγώνα γιὰ τὴν Πίστη καὶ ἔτσι ἡσυχάζουν τὴν συνειδησή τους!

4. Περαιτέρω ὁ π. Παῦλος ἐπιρρίπτει (σωστά) στὸν Πατριάρχη καὶ στοὺς Οἰκουμενιστὲς τὴν μομφὴ ὅτι ἐγκατέλειψαν τὴν Ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ γιὰ Ἱεραποστολή. Διαβάζουμε στὸ ἄθρο τοῦ π. Παύλου:

"Διά της συμμετοχής της εις το Π.Σ.Ε. η Ορθοδοξία παρητήθη κατ’ ουσίαν της οικουμενικής αυτής αποστολής υπέρ του Π.Σ.Ε., όπερ και κατά την γνώμην μου συνιστά το μέγιστον και πλέον οδυνηρόν πλήγμα κατά του απολυτρωτικού έργου, το οποίον είναι κεκλημένη να επιτελέση εν μέσω του συγχρόνου κόσμου», χρησιμοποιῶν καὶ τὴν βαρειὰ κατηγορία τοῦ ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς ὅτι ἡ συμμετοχὴ τῶν Ἐκκλησιῶν μας στὸ Π.Σ.Ε. συνιστᾶ «Αλλοίμονον, ανήκουστος προδοσία». Καὶ παρὰ ταῦτα, κοινωνεῖ μὲ αὐτοὺς ποὺ διαπράττουν αὐτὴν τὴν ἀνήκουστον προδοσίαν! Ὀρθότερον· διαπράττει κι αὐτὸς αὐτὴν τὴν ἀνήκουστον προδοσίαν, ἀνήκων στὴν συγκεκριμένη τοπικὴ Ἐκκλησία, ποὺ ἀποτελεῖ μέλος τοῦ Π.Σ.Ε.!!!

Οἱ συγκεκριμένες θέσεις τοῦ ἄρθρου τοῦ π. Παύλου: 

«Για πολλοστή ήδη φορά ο κ. Βαρθολομαίος χρησιμοποιεί οικουμενιστική γλώσσα και ιδεολογία, προφανώς για να αποδείξει στον κλήρο και στον πιστό λαό του Θεού την αμετακίνητη προσήλωσή του και την αταλάντευτη πεποίθησή του στις κακόδοξες θέσεις του».

Η καταλλαγή του κ. Βαρθολομαίου και των Οικουμενιστών αποσκοπεί στην ειρηνική συνύπαρξη και συμφιλίωση μεταξύ των οπαδών διαφόρων θρησκειών μέσα στις σύγχρονες πολυθρησκευτικές κοινωνίες και στην μεταξύ των συνεργασία για την αντιμετώπιση από κοινού των συγχρόνων μεγάλων… Ωστόσο οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες ξεκαθάρισαν άπαξ διά παντός και σαφέστατα το θέμα της ειρήνης και της κοσμικού τύπου καταλλαγής μεταξύ των λαών, όπως επίσης και το θέμα των σχέσεων με τους αιρετικούς και αλλοδόξους με βάση βεβαίως την ευαγγελική διδασκαλία και τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων.

Πέραν τούτου, η ειρήνη δεν είναι πάντοτε επαινετή, ούτε ο πόλεμος πάντοτε κακός. Υπάρχει κακή ειρήνη, όταν συμπορευόμαστε και συνεργαζόμαστε με τους αλλοθρήσκους και αιρετικούς, οπότε
προδίδουμε την πίστη και καλός πόλεμος, για τον οποίον ομιλεί ο ίδιος ο Χριστός: «Μη νομίσητε, ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην, ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην αλλά μάχαιραν. Ήλθον γαρ διχάσαι άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πενθεράς αυτής και εχθροί του ανθρώπου οι οικιακοί αυτού» (Ματθ. 10,34-36). Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος σχολιάζει: «Επί του πύργου εκείνου (της Βαβέλ) την κακήν ειρήνην η καλή διαφωνία έλυσε και εποίησε ειρήνην… Ου γαρ πανταχού ομόνοια καλόν». Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος επιβεβαιώνει: «Κρείττων γαρ επαινετός πόλεμος ειρήνης χωριζούσης Θεού». 

Τέλος δέον ιδιαιτέρως να υπογραμμισθή το γεγονός, ότι διά της συμμετοχής της εις το Π.Σ.Ε. η Ορθοδοξία παρητήθη κατ’ ουσίαν της οικουμενικής αυτής αποστολής υπέρ του Π.Σ.Ε., όπερ και κατά την γνώμην μου συνιστά το μέγιστον και πλέον οδυνηρόν πλήγμα κατά του απολυτρωτικού έργου, το οποίον είναι κεκλημένη να επιτελέση εν μέσω του συγχρόνου κόσμου». 

Και τούτο διότι αυτή καθ’ εαυτήν η ένταξη της Ορθοδόξου Εκκλησίας στο Π.Σ.Ε. και η συνύπαρξη και συνεργασία της με την αίρεση συνιστά παραβίαση της κανονικής τάξεώς της και αθέτηση της εκκλησιολογικής αυτοσυνειδησίας της, συνιστά «μίξιν άμικτον και τέρας αλλόκοτον».

Πάνω στο ίδιο θέμα ο εσχάτως ανακηρυχθείς άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς παρατηρεί: «Ήτο άραγε απαραίτητον η Ορθόδοξος Εκκλησία, αυτό το πανάχραντον Θεανθρώπινον σώμα και οργανισμός του Θεανθρώπου Χριστού, να ταπεινωθεί τόσον τερατωδώς, ώστε οι αντιπρόσωποί της θεολόγοι, ακόμη και Ιεράρχαι, να επιζητούν την οργανικήν μετοχήν και συμπερίληψιν εις το Π.Σ.Ε.; Αλλοίμονον, ανήκουστος προδοσία».

Ήδη αναφερθήκαμε παρά πάνω στον σχολιασμό της εισηγήσεως του Οικουμενικού Πατριάρχου, ότι η συμμετοχή μας στην Οικουμενική Κίνηση όχι μόνον δεν αποτελεί «σπουδαιότητα», αλλά «ανήκουστη προδοσία» κατά τον άγιο Ιουστίνοτον Πόποβιτς και άλλους κορυφαίους καθηγητές και θεολόγους και επομένως, γιατί η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν θα έπρεπε κατ’ ουδένα λόγον να συμμετάσχει και να αποτελέσει μέλος του Π.Σ.Ε. Σε ποιούς τώρα θα πρέπει να πιστεύσωμε και ποίων την γνώμη να δεχθούμε; Την γνώμη των συγχρόνων αγίων μας, που είχαν θείο φωτισμό και υπήρξαν όργανα του αγίου Πνεύματος, ή την γνώμη του κ. Βαρθολομαίου και των ομοφρόνων του; Ετονίσαμε επίσης στον σχολιασμό της προηγουμένης εισηγήσεως, ότι κάθε άλλο παρά «μαρτυρία Ορθοδόξου πίστεως» εδόθη στους μέχρι τώρα γενομένους διαλόγους, το αντίθετο  μάλιστα!

Ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε επίσης στο θέμα: «Συμβολή των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών εις την επικράτησιν των χριστιανικών ιδεωδών της ειρήνης, της ελευθερίας, της αδελφοσύνης και της αγάπης μεταξύ των λαών και άρσιν των φυλετικών διακρίσεων», το οποίο ήδη σχολιάσαμε προηγουμένως. Και τα τρία παρά πάνω θέματα αναμένεται να εγκριθούν κατά την προσεχή Ε΄ Προσυνοδική Πανορθόδοξο Διάσκεψη (Οκτώβριος 2015), και φυσικά και κατά την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο! Θα έχουμε δηλαδή πλήρη, (αυτή τη φορά και Συνοδική), έγκριση και εδραίωση της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού, πράγμα που σημαίνει ότι η μέλλουσα να συνέλθη Αγία και Μεγάλη Σύνοδος δεν θα είναι τίποτε άλλο παρά μια αιρετική Ψευδοσύνοδος!

Τίποτε δεν λέγεται στην εισήγηση για το περιεχόμενο του κοινού κειμένου του Balamand, που είναι καθ’ ολοκληρίαν ένα κείμενο-προδοσία της Ορθοδόξου πίστεως και αναγνωρίσεως του Παπισμού ως Εκκλησίας.

Ὅλο τὸ ἄρθρο ἐδῶ.