Οι διαφόρως φρονούντες εν τη Εκκλησία "παύουν να είναι μέλη αυτής".

Πρὶν προκύψει ἡ διαφωνία τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν ὡς πρὸς τὴν άπομάκρυνσή μας ἀπὸ τοὺς παναιρετικοὺς Οἰκουμενιστές, ὁ καθηγητὴς Πανεπιστημίου στὸ μάθημα τῆς Κ. Διαθήκης κ. Γαλίτης, στὸ ὑπόμνημά του στὴν Πρὸς Τίτον Ἐπιστολή, μᾶς παρουσιάζει τὴν θέση τοῦ ἀποστ. Παύλου καὶ τῆς Ἐκκλησίας ὡς πρὸς τὴν στάση μας ἀπέναντι στοὺς αἱρετικούς. Καὶ ἡ στάση εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση ἀπ’ αὐτούς, εἴτε αὐτοὶ ἔχουν καταδικαστεῖ ἀπὸ Σύνοδο, εἴτε ὄχι.

Ἐξηγεῖ μάλιστα καὶ τοὺς λόγους αὐτῆς τῆς ἀπομακρύνσεως, σημειώνει δὲ στὸν σχολιασμὸ τοῦ σχετικοῦ χωρίου καὶ τὸ ἑξῆς: "Τὸ χωρίον δύναται νὰ θεωρηθῇ ὡς τὸ συμπέρασμα τῆς ὅλης ἐπιστολῆς" τοῦ ἀποστόλου Παύλου πρός τὸν Τίτον.

     Οἱ αἱρέσεις, γράφει ὁ κ. Γαλίτης, διασποῦν τὴν ἑνότητα τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἐμποδίζουν τοὺς πιστοὺς νὰ ἔχουν "νοῦν" καὶ "φρόνημα" Χριστοῦ, τὸ "αὐτὸ φρονεῖν". Ἄρα στὴν "Ἐκκλησία δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχουν αἱρέσεις, ἄνθρωποι μὲ διαφορετικὸ φρόνημα. Οἱ διαφόρως φρονοῦντες "παύουν νὰ εἶναι μέλη τῆς Ἐκκλησίας", «ἀποσχίζονται ταύτης καὶ τίθενται αὐτομάτως ἐκτὸς αὐτῆς. Οὕτω ἡ Ἐκκλησία διατηρεῖται “μία”». 

         Ἐπειδὴ τὸ θέμα εἶναι ἐνδιαφέρον παραθέτουμε τὸ τμῆμα αὐτὸ τοῦ βιβλίου ἀπὸ τὴν ἔκδοση τοῦ 1978 ποὺ ἔχουμε στὰ χέρια μας (σελ. 356-363).