Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός:

«Ὁμολογία καὶ ἀπολογία

δι' ἀπόκρουσιν συκοφαντιῶν»!

  Τὸ ἄρθρο αὐτὸ μὲ τὸν παραπάνω τίτλο, ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνὸς τὸ ἔγραψε μὲ ἀφορμὴ ἕνα μεγάλο ἄρθρο μὲ τίτλο «Ὁ Παναγιώτατος ἐτόλμησε νὰ ζητήση ἀπὸ τὴν Κυβέρνησιν τὰς “Νέας Χώρας”!» ποὺ δημοσίευσε πρὸ ἡμερῶν ὁ π. Βασίλειος Βολουδάκης. Μὲ ἔκπληξη, ὅμως, παρατηροῦμε ὅτι ὁ π. Γεώργιος, ἐνῶ ἀπολογεῖται γιὰ μία ἐναντίον του συκοφαντία, δὲν βρίσκει νὰ πεῖ δυὸ λόγια γιὰ τὴν ἐναντίον του μομφή (ὅπως καὶ ἐναντίον ὅλων τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν) ποὺ τοῦ προσάπτει ὁ π. Βασίλειος, ἂν καὶ τὴν μομφὴ αὐτὴ τὴν ἀναλύει σὲ μεγάλο μέρος τοῦ ἄρθρου του.

     Ἄραγε τὴν ἀποδέχεται; Δικαιώνει τὸν π. Βασίλειο ποὺ δηλώνει ὅτι δὲν συστρατεύεται στὸν ἀγώνα τῆς Πίστεως ἐναντίον τῶν Οἰκουμενιστῶν, διότι κάποιοι (ἀπὸ τὰ ἡγετικὰ στελέχη τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν) προσπαθοῦν νὰ τὸν ἀποπροσανατολίσουν; Ἢ δὲν ἔχει νὰ ἀπολογηθεῖ κάτι γι’ αὐτὴ τὴν μομφή;     

      Ἔγραψε ὁ π. Βασίλειος:

     «Θεωρῶ  ἀπαραίτητο  νά  συνδέσω  τό  ἄρθρο μου αὐτό («Ὁ Παναγιώτατος ἐτόλμησε νὰ ζητήση ἀπὸ τὴν Κυβέρνησιν τὰς “Νέας Χώρας”!») μέ τήν δεοντολογία καί τό ἦθος πού πρέπει κατά τήν ἐκτίμησή μου νά ἔχη ὁ ἀντιοικουμενιστικός ἀγώνας, διότι μερικοί προσπαθοῦν νά τόν ἀποπροσανατολίσουν, κατηγορώντας ἐμένα γι’ αὐτό πού κάνουν… Αὐτός εἶναι ὁ λόγος πού ἔχω διαφοροποιηθεῖ καί στήν θεώρηση τοῦ Ἀντιοικουμενιστικοῦ ἀγῶνος, διότι βλέπω πώς ἀπό τόν ἀγώνα αὐτόν ἀπουσιάζουν τά προαπαιτούμενα καί λαμβάνονται ὑπ’ ὄψιν –καί μάλιστα προβαλλόμενες μετά κρότου– ἀποσπασματικές τοποθετήσεις ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι μέχρι χθές ἦσαν παντελῶς ἀπόντες ἀπό τόν ἀντιοικουμενιστικόν ἀγώνα…» (ἐδῶ). 

      Ἐκτός, ὅμως, ἐκείνων ποὺ γράφει ὁ π. Γεώργιος γιὰ τὸν π. Βασίλειο, πάλι μὲ ἔκπληξη παρατηρήσαμε ὅτι μᾶς παρουσιάζει τὸν φίλο τῶν Οἰκουμενιστῶν κ. Ἱερώνυμο, ὡς τὸν κατάλληλο ἄνθρωπο, γιὰ τὸν ὁποῖο πρέπει νὰ εἴμαστε εὐτυχεῖς ποὺ τὸν ἔχουμε Προκαθήμενο καὶ ἄρα νὰ τὸν ἐμπιστευθοῦμε ὡς ἱκανὸ νὰ προστατεύσει τὴν Πίστη καὶ τὰ δίκαια τῆς Πίστεώς μας!

      Γράφει:  «Εὐτυχῶς  ὅµως  ὁ  νῦν  σεβαστὸς  Προκαθήµενος  τῆς Ἐκκλησίας µας κ. Ἱερώνυµος καὶ καλὰ «γράµµατα» γνωρίζει καὶ τὸ σθένος ἔχει, παρὰ τὸν παραπλανητικὸν σὲ πολλοὺς ἤπιον χαρακτήρα του, νὰ προστατεύσει τὰ δίκαια»!

   Τώρα, τί νὰ πρωτοπιστέψουμε ἀπ’ ὅσα γράφει ὁ π. Γεώργιος; Ὁ π. Βασίλειος εἶναι τόσο «ἀγωνιστὴς καὶ εὔστοχος» στὶς κρίσεις του ἢ ὅτι ἀστοχεῖ μὲ ὅσα γράφει, τόσο, ὥστε τὸν ἀνάγκασε νὰ γράψει τὸ παρὸν ἄρθρο; Ὁ κ. Ἱερώνυμος εἶναι ἄξιος ἐλέγχου καὶ ψόγου, ἀφοῦ (ἐκτὸς τῶν ἄλλων) μόλις πρὶν λίγες μέρες παρέστη σὲ συμπροσευχὲς καὶ τὸ θέατρο τοῦ παραλόγου στὴ Λέσβο, ἢ εἶναι ἄξιος νὰ τοῦ ἐμπιστευθοῦμε τὰ ἱερὰ καὶ δίκαια τῆς Πίστεώς μας;

Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός:

Ομολογία και απολογία

δι' απόκρουσιν συκοφαντιών

 Πηγή 

  

   «Μεγαλυτέρα καταστροφὴ -ἐκκλησιαστικὴ καὶ ἐθνική- θὰ εἶναι ἡ -ὃ μὴ γένοιτο, Χριστέ μου- ἄρση σήμερα τοῦ αὐτοκεφάλου μας καὶ ἐπανυπαγωγή μας στὸν Οἰκουμενικὸ Θρόνο».

    Ἀφορµὴ στὴ σύνταξη τοῦ παρόντος σηµειώµατος µοῦ ἔδωσε τὸ βαρυσήµαντο ἄρθρο τοῦ ἀγαπητοῦ Συναδέλφου π. Βασιλείου Βολουδάκη, στὸ φ. 2112/ 8.4.2016 τοῦ Ο.Τ. µὲ τὸν τίτλο «Ὁ Παναγιώτατος ἐτόλµησε νὰ ζητήση ἀπὸ τὴν Κυβέρνησιν τὰς «Νέας Χώρας». Στὸ κείµενο αὐτό, διακρινόµενο γιὰ τὴν ἀγωνιστικότητα καὶ εὐστοχία του, ὁ π. Βασίλειος σηµειώνει: «Ἐγκυρότατες πληροφορίες ποὺ περιῆλθαν εἰς γνῶσιν µου ἀπὸ κορυφαίους παράγοντες τῆς Πατρίδας µας, ἀποκαλύπτουν ὅτι ὁ Παναγιώτατος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολοµαῖος προέβη εἰς πρωτοφανῆ, ἀποτρόπαιον, ἀντιεκκλησιαστικὴν καὶ ἀντεθνικὴν ἐνέργειαν. Ἐκορύφωσε τὶς ἐπιδιώξεις του διὰ ἐπικυριαρχίαν ἐπὶ τῶν «Νέων Χωρῶν» (κακῶς, βεβαίως, ἀποκαλουµένων τοιουτοτρόπως, ἐφ’ ὅσον πρόκειται περὶ τῶν Μητροπόλεων τῆς ἑνιαίας Πατρίδος µας, τῆς Ἠπείρου καὶ τῆς Βορείου Ἑλλάδος), ζητώντας ἀπὸ τὴν Κυβέρνηση τὴν ἐπανυπαγωγὴ τῶν «Νέων Χωρῶν» εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴ δικαιοδοσία τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως».

       Ὀρθότατα, ἐπίσης, ὁ π. Βασίλειος, γιὰ τὴν στήριξη τοῦ Αὐτοκεφάλου τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας, κανονικῶς καὶ ἱστορικῶς, ἐπικαλεῖται τὸν Συνοδικὸν Τόµον τοῦ 1850, ποὺ ὁρίζει τὴν αὐτοκεφαλία µας ὡς ἑξῆς: «...ἡ ἐν τῷ Βασιλείῳ τῆς Ἑλλάδος Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀρχηγόν ἔχουσα καί κεφαλήν, ὡς καί πᾶσα ἡ Καθολική καί Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία (π. Γ.∆.Μ.: ἄρα ἀποκλείεται ὀρθοδόξως κάθε «παπικὸς πρῶτος») τὸν Κύριον καὶ Θεὸν καὶ Σωτῆρα ἡµῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὑπάρχη τοῦ λοιποῦ κανονικῶς αὐτοκέφαλος... ἐπιγινώσκοµεν αὐτὴν καὶ ἀνακηρύσσοµεν πνευµατικὴν ἡµῶν ἀδελφὴν (π. Γ.∆.Μ. ὄχι θυγατέρα)... καὶ ὡς τοιαύτην τοῦ λοιποῦ ἀναγνωρίζεσθαι καὶ µνηµονεύεσθαι τῷ ὀνόµατι «Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος», δαψιλεύοµεν δὲ αὐτῇ καὶ πάσας τὰς προνοµίας καὶ πάντα τὰ κυριαρχικά δικαιώµατα, τὰ τῇ ἀνωτάτῃ Ἐκκλησιαστικῇ ἀρχῇ παροµαρτοῦντα...».

     Γιὰ τὴν ἱστορία σηµειώνουµε, ὅτι συντάκτης τοῦ κειµένου αὐτοῦ ὑπῆρξε ὁ ληξουριώτης τιτουλάριος Μητροπολίτης Σταυρουπόλεως (τῆς Καρίας) καὶ πρῶτος Σχολάρχης τῆς Ἱ. Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης (1844-1864), ὁ ὀρθοδοξότατος Κωνσταντῖνος Τυπάλδος-Ἰακωβάτος (1795-1867), ὡς γραµµατεὺς τῆς Συνόδου ἐκείνης.

   Παρὰ τὸν φόβον τοῦ ἀειµνήστου π. Μάρκου Μανώλη, ὅπως καταγράφεται στὸ κείµενο τοῦ π. Βασιλείου, ὅτι «θὰ µείνει µόνος», οὐδέποτε ἔµεινε πράγµατι «µόνος», διότι τὰ παραπάνω ἐπαναλαµβάνουν συνεχῶς συγγράφοντες ἢ ἀρθρογραφοῦντες ὅσοι ἔχουν ἀσχοληθεῖ ἐρευνητικὰ µὲ τὸ ζήτηµα αὐτό. Τὰ γνωρίζουν δὲ καλῶς καὶ ὅσοι διὰ λόγους ταπεινῶν συµφερόντων τὰ συγκαλύπτουν, γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τοὺς στόχους τους. Εὐτυχῶς ὅµως ὁ νῦν σεβαστὸς Προκαθήµενος τῆς Ἐκκλησίας µας κ. Ἱερώνυµος καὶ καλὰ «γράµµατα» γνωρίζει καὶ τὸ σθένος ἔχει, παρὰ τὸν παραπλανητικὸν σὲ πολλοὺς ἤπιον χαρακτήρα του, νὰ προστατεύσει τὰ δίκαια (θεολογικά, ἱστορικά, ἐκκλησιαστικά, κανονικά, ἀλλὰ καὶ ἐθνικά) τῆς ἐν Ἑλλάδι Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας χάριτι Θεοῦ προΐσταται.

     Ὁ κύριος ὅµως σκοπὸς τοῦ κειµένου µου αὐτοῦ εἶναι, πέρα ἀπὸ τὴν ἐκτεθεῖσα ἤδη ὁµολογία, νὰ καταθέσω καὶ µία ἀναγκαία ἀπολογία, ὄχι µόνο γιὰ τὴν δικαίωσή µου, ἀλλὰ κυρίως γιὰ τὴν ἀπόκρουση µιᾶς θλιβερῆς ἐναντίον µου συκοφαντίας.

      Μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ µας ἔχω γράψει περισσότερες ἀπὸ τρεῖς χιλιάδες σελίδες ὑπὲρ τοῦ Οἰκουµενικοῦ µας Πατριαρχείου, ὑποστηρίζοντας τὰ ἱστορικὰ καὶ κανονικὰ δίκαιά του στὸν χῶρο τῆς εὐρύτερης Ὀρθοδοξίας, ἢ ἱστορώντας τὴν πρώτην εἰκοσαετίαν τῆς Ἱερᾶς Θεολογικῆς Σχολῆς Χάλκης, µαζὶ µὲ τὴν Πρεσβυτέρα µου Βαρβάρα. Ὁ θεσµὸς τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου πρέπει ἀτελευτήτως νὰ στηρίζεται καὶ ἐνισχύεται, ἔστω καὶ ἂν µᾶς λυποῦν ἐνίοτε τὰ Πρόσωπά του. Ἄλλωστε, τὸ 1991 σὲ ἐπίσηµη ἐκδήλωση τῆς Σχολῆς µας πρός τιµήν Ἱεραρχῶν τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριαρχεῖου, ὡς κύριος ὁµιλητής, ἐτόνισα ὅτι, ἀπὸ τὸν θρόνον τῆς Κωνσταντινουπόλεως «πέρασαν» ὄχι µόνον οἱ ἅγιοι Πατέρες Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καὶ Ἰ. Χρυσόστοµος, ἀλλὰ καὶ αἱρετικοὶ καὶ κακόδοξοι, ὅπως ὁ Νεστόριος καὶ ὁ Ἰ. Βέκκος...

    Λαµβάνοντας ἀφορµὴ ἀπὸ ὅσα ἔχω γράψει γιὰ τὸν θεσµὸ τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου κάποιοι, ὀλιγότερο ἢ περισσότερο «ἐπίσηµοι», ἀγνοοῦντες τὰ κείµενά µου ἢ καὶ τὴν ἱστορία µας καὶ θέλοντας κυρίως νὰ µὲ δυσφηµήσουν, ὑποστηρίζουν ἀθεµελιώτως καὶ συκοφαντικῶς, ὅτι προπαγανδίζω τὴν ἐπανυπαγωγὴ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἰς τὴν πρὸ τῆς αὐτοκεφαλίας «Μητέρα (της) Ἐκκλησία» καὶ σήµερα κατὰ τὸν Συνοδικὸ Τόµο «Ἀδελφή» της, µὲ τὴν ἄρση τοῦ αὐτοκεφάλου...

   ∆ιακηρύσσω, λοιπόν, καθαρὰ καὶ ἐνσυνείδητα, ὅτι ἂν ἡ ἐπιβολὴ (βαυαρικῶς καὶ φαρµακιδικῶς, δηλ. κοραϊκῶς) τοῦ αὐτοκεφάλου τὸ 1833 ἦταν καταστροφὴ στὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ἔθνους µας, µεγαλυτέρα καταστροφή -ἐκκλησιαστικὴ καὶ ἐθνική- θὰ εἶναι ἡ -ὅ µὴ γένοιτο, Χριστέ µου- ἄρση σήµερα τοῦ αὐτοκεφάλου µας καὶ ἐπανυπαγωγή µας στὸν Οἰκουµενικὸ Θρόνο.

     Εὐχαριστῶ τὸν ἀγαπητό µου π. Βασίλειο γιὰ τὴν εὐκαιρία, πού µοῦ προσέφερε µὲ τὸ ἄρθρον του καὶ τὸν συγχαίρω γιὰ ὅσα ἔχει γράψει, ἐπίσης, γιὰ τὴν Πατριαρχικὴ Πράξη τοῦ 1928. Ἂν ὁ Θεὸς ἐπιτρέψει, θὰ ἐπανέλθω, γράφοντας γιὰ τὸ πολιτικὸ ὑπόβαθρο τῆς Πράξεως αὐτῆς, ποὺ κατ᾽ οὐδένα τρόπο µπορεῖ νὰ ἀνατρέψει τὸν Τόµο τῆς Αὐτοκεφαλίας µας (1850).

Ορθόδοξος Τύπος, 15/04/2016