Μια Αγία Αντιεξουσιάστρια, που δεν περίμενε αποφάσεις Συνόδων και αντι-Οικουμενιστικών "Συνάξεων" για να υπερασπιστεί την Πίστη.

Από το νεοεκδοθέν βιβλίο του π. Διονυσίου Ταμπάκη: «ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΧΙΟΥΜΟΡ»

   ΟΠΩΣ τόσο εὔκολα καρπίζει ὁ μαϊντανὸς ἀπ’ τὴν ἐπιδερμίδα τῆς γῆς ἔτσι καὶ στὴν ἐποχή μας θωρεῖς πολὺ συχνὰ νὰ ξεπετάγονται διάφοροι νεοαναρχικοί, ὡς κάποια καινούργια εἴδη ἀνθρωποειδοῦς, αὐτοαποκαλούμενοι καὶ ὡς «ἀντιεξουσιαστές», οἱ ὁποῖοι στὴν οὐσία ἀποτελοῦν τὸ ταχύτερον ὄχημα γιὰ τὰ συστημικὰ σχέδια τῶν μεγάλων δυνάμεων τοῦ σκότους. Βολεμένοι ἄπλυτοι, τῶν ὁποίων ἡ ζωὴ τοὺς ὅλη περιστρέφεται γύρω ἀπὸ τὸν ἐπιούσιον μπάφο (ναρκωτικό) μὲ μυαλὸ κουκούτσι (μέχρι τόσο ποὺ νὰ μὴν γίνονται ἀνεξέλεγκτοι ἀπὸ τὰ ἀφεντικά τους) παριστάνονται ὡς ἀπελεύθεροι ἥρωες τοῦ δωδεκάθεου ποὺ ἦρθαν γιὰ νὰ ξεριζώσουν τὸ κακὸ ἀπ’ τὶς κοινωνίες γενόμενοι οἱ ἴδιοι ἕνα ἀνακυκλούμενο καὶ ἀνακλυκλώσιμο κακὸ στὴν ἤδη ἀποφορὰ τοῦ ὄζοντος (βρωμεροῦ) κόσμου.

   

  Μία γνήσια λοιπὸν -καὶ ὄχι μαϊμού, ὡς οἱ ἄνω-, ἀντιεξ-ουσιάστρια καὶ πραγματικὸ παλληκάρι, μὰ μὲ τὴν πραγματικὴ ἔννοια τῆς λέξης, ὡς ἔχουσα οὐσία πίστεως, εἶναι καὶ ἡ ἀκόλουθη Ἁγιά μας Θεοδοσία (29 Μαΐου) ἡ ὁποία ἀντιπαρατέθηκε μὲ τὴν ἐξ-οὐσία τοῦ αἱρετικοῦ καὶ εἰκονομάχου Λέοντα τοῦ Ἰσαύρου ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν θρησκευτικὴ παράγκα τοῦ ἀχαρίστου πρωτοσυγγέλου Ἀναστασίου καὶ τοῦ ἐπιτελείου του ποὺ εἶχε ἐγκατασταθεῖ παρανόμως ὡς Πατριάρχης στὸ θρόνο τῆς Ἐκκλησίας.

  Ἡ Ἐκκλησία μέσα ἀπὸ τὴν ἀκατάπαυστη καί ἀλάνθαστη καθοδήγηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὴν ἀνακύρηξε ὡς Ἁγία. Δὲν ξέρω ὅμως ἂν ζοῦσε καὶ ἀθλοῦσε σήμερα ὑπὲρ Χριστοῦ, μὲ τὸν ἴδιο ἀκριβώς τρόπο, θὰ κατατάσσοταν ἀπ΄ τούς ἀρμοδίους στὴν χορεία τῶν Ἁγίων ἢ μᾶλλον τῶν ἀφορισμένων καί φανατικών, ἀφοῦ ἡ ἐποχή μας δὲν θέλει τέτοια ριξικεύλευθρα καὶ μὴ ἐλεγχόμενα ἄτομα, ποὺ ὡς φορεῖς γνησιότητας καὶ ἀληθείας μποροῦν νὰ νὰ τινάξουν ἀνὰ πάσα στιγμή, ὡς ὀρολογισκὲς βόμβες, τὰ σκοτεινὰ συστήματα τοῦ κόσμου.

   «Αὕτη ἡ Ἁγία ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Θεοδοσίου τοῦ Ἀδραματτινοῦ, ἐν ἔτει 714, θυγάτηρ γονέων εὐσεβῶν, πατρίδα ἔχουσα τὴν μεγάλην Κωνσταντινούπολιν. Ὅταν δὲ ἔγινεν ἑπτὰ χρόνων, ἀπέθανεν ὁ πατήρ της, ἡ δὲ μήτηρ πέρνουσα ταύτην, τὴν ἐκούρευσε καλογραίαν εἰς ἕνα Μοναστήριον τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἔπειτα ἀπέθανε καὶ ἡ μήτηρ της, ἀφήσασα ὅλην τὴν περιουσίαν τῆς εἰς τὴν μακαρίαν Θεοδοσίαν, ἡ ὁποία ἐκ τοῦ πλούτου τῆς κατεσκεύασε τρεῖς ἁγίας εἰκόνας χρυσᾶς καὶ ἀργυρᾶς, τοῦ Χριστοῦ, τῆς Θεοτόκου, καὶ τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Ἀναστασίας, τὰ δὲ λοιπὰ ὑπάρχοντά της διεμοίρασεν εἰς τοὺς πτωχούς.(1)

   Ἀφ’ οὐ δὲ ἀπέρασαν δύω χρόνοι, ἔγινε βασιλεὺς Λέων ὁ Ἴσαυρος, ὁ καὶ Κόνων ὀνομαζόμενος, ἐν ἔτει 716, ὁ ὁποῖος μὲ τὸ νὰ ἦτον εἰκονομάχος, διὰ τοῦτο ἐδίωξε βιαίως ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖον μὲ ραβδία καὶ σπαθία, τὸν ἁγιώτατον καὶ μέγαν Πατριάρχην Ἅγιον Γερμανόν, ἐπειδὴ καὶ δὲν ἐπείθετο νὰ συμφωνήση εἰς τὰ ἀσεβῆ του δόγματα, καὶ νὰ ἀθετήση τὴν προσκύνησιν τῶν ἁγίων εἰκόνων. Οὐ μόνον δὲ τοῦτο ἐποίησεν ὁ ἀλιτήριος, ἀλλὰ ἐσπούδασεν ὁ θηριώνυμος νὰ κρημνίση ἀκόμη καὶ νὰ κατακαύση τὴν ἁγίαν εἰκόνα Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, ἡ ὁποία ἐστέκετο ἐπάνω εἰς τὴν πόρταν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τὴν ὀνομαζομένην Χαλκήν.    Ὅθεν εἰς καιρὸν ὁποῦ ὁ σπαθάριος τοῦ βασιλέως ἔβαλε τὴν σκάλαν, καὶ ἀνέβη διὰ νὰ κρημνίση εἰς τὴν γῆν τὴν ἁγίαν εἰκόνα, εὐθὺς ἡ μακαρία αὕτη Θεοδοσία ὁμοῦ μὲ ἄλλας εὐσεβεῖς γυναίκας, ἐπίασαν τὴν σκάλαν, καὶ ἔρριψαν αὐτὴν κατὰ γῆς ὁμοῦ μὲ τὸν σπαθάριον, ὁ ὁποῖος πεσῶν εἰς τὴν γῆν, ἐτελεύτησεν. Ἔπειτα ὥρμησαν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, μὲ λίθους καὶ ξύλα, καὶ ὕβριζον τὸν Πατριάρχην Ἀναστάσιον, μισθωτὸν αὐτὸν ὀνομάζουσαι καὶ λύκον καὶ προδότην Ἰούδαν, καὶ οὕτως αὐτὸν ἀπεδίωξαν.(2)
  Παρευθὺς λοιπόν, αἱ μὲν ἄλλαι γυναῖκες, ἀπεκεφαλίσθησαν. Τὴν δὲ Ἁγίαν ταύτην Θεοδοσίαν, ἐτράβιζεν ἕνας ὠμὸς καὶ ἀπάνθρωπος στρατιώτης. Φθάσας δὲ εἰς τὴν τοποθεσίαν, τὴν ὀνομαζομένην τοῦ Βοός, ἐπῆρεν ἕνα κέρατον κριαρίου, καὶ μὲ μεγάλον θυμὸν καὶ μανίαν, ἔμπηξεν αὐτὸ ὁ θηριώδης καὶ διεπέρασεν εἰς τὸν λαιμὸν τῆς Ἁγίας, καὶ ἔτζι ἐπροξένησεν εἰς τὴν μακαρίαν του μαρτυρίου τὸν στέφανον».

_________________

(1) Ἡ Ἁγία τὰ ἔδωσε ὅλα στὸν Χριστὸ ἐνῶ παράλληλα τὰ ἔχασε ὅλα γιὰ τὸν Χριστό. Γι' αυτὸ καὶ ὅλοι ὅσοι πραγματικὰ Τὸν ἀγαποῦνε φθάνουν μὲ τόλμη μέχρι καί τὸν θάνατο ἀκόμη. Ἐδῶ λοιπὸν ἰσχύει τὸ σοφόν: «ὁ βρεγμένος τὴν βροχὴ δὲν τὴν φοβᾶται». Πράγματι τέτοια ἄτομα, ἀπελευθερωμένα ἀπὸ κάθε ἐπίγεια δέσμευση, ἀναδεικνύονται στοὺς πιὸ ἀνίκητους ἀνθρώπους τοῦ κόσμου ποὺ μποροῦν νὰ ἀλλάξουν καὶ τὴν ροὴ τῆς ἱστορίας ἀκόμη.

(2) Φαντάζομαι τὴν Ἁγία νὰ ζοῦσε στὴν ἐποχή μας! Θὰ εἶχε γίνει μόνιμος κάτοικος τῶν ἀστυνομικῶν κρατητηρίων κάνωντας τὸ ποινικό της μητρῶο μαῦρο σαν τις μαύρες τρύπες του διαστήματος.

πηγή