Πώς δια της "ΣΥΝΟΔΙΚΟΤΗΤΟΣ" συνυπάρχουμε με τους αιρετικούς και αποφεύγουμε τις ΔΙΩΞΕΙΣ!

   Ἄλλη μιὰ φορά, καθὼς τὰ πράγματα στενεύουν ἀκόμα περισσότερο, καθὼς ἡ «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο» ἐπιβεβαίωσε τοὺς φόβους τῶν πιστῶν. Ἐμμονὴ τῶν Οἰκουμενιστῶν στὶς κακοδοξίες τους καὶ ἐπισημοποίησή τους, δολιότητα, συνωμοτικὴ δράση, ἐκβιασμοὶ καὶ κάθε εἴδους ἐκφοβισμοὶ πρὸς τοὺς ἱερωμένους ὅλων τῶν βαθμῶν, ὥστε νὰ ὑποστηρίξουν τὸ καταχθόνιο σχέδιό τους καί, τέλος, οἱ πρῶτες διώξεις τῶν μοναχῶν ποὺ τόλμησαν νὰ ἐφαρμόσουν τὴν ἐκκλησιαστικὴ Παράδοση περὶ ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς. Μιὰ ἀπομάκρυνση, ὅπως ἐκείνη τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ ποὺ ἔλεγε: «πέπεισμαι γάρ ἀκριβῶς ὅτι ὅσον ἀποδιΐσταμαι (ὅσο ἀπομακρύνομαι) τούτου καί τῶν τοιούτων (τοῦ ἑνωτικοῦ πατριάρχου Μητροφάνους καί τῶν λατινοφρόνων γενικῶς), ἐγγίζω τῷ Θεῷ καί πᾶσι τοῖς ἁγίοις, καί ὥσπερ τούτων χωρίζομαι, οὕτως ἑνοῦμαι τῇ ἀληθείᾳ καί τοῖς ἁγίοις πατράσι τοῖς θεολόγοις τῆς Ἐκκλησίας».

Ὑπενθυμίζουμε ὅτι ἡ στάση αὐτὴ  τῆς Ἐκκλησίας εἶναι διαχρονική. Διδάσκεται ἀπὸ αὐτὴν ἀκόμα τὴν περίοδο τῆς Π. Διαθήκης, στὴ συνέχεια ἀπὸ τὸν Κύριο, τοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, καὶ δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς: «Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν».

Αὐτὴν τὴν ἀπομάκρυνση (ἀποτείχιση στὴ γλῶσσα τῶν Ἱ. Κανόνων) δίδασκε ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, τουλάχιστον ἀπὸ τὸ 2001, ὅπως φαίνεται ἀπὸ βίντεο καὶ ἄρθρα του (ποὺ πρόσφατα παρουσιάσαμε) καὶ στὰ ὁποῖα μιλᾶ περὶ Διακοπῆς Μνημοσύνου καὶ ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, αἰτιολογώντας ὅτι ἡ κοινωνία μὲ τοὺς ἀκοινώνητους Οἰκουμενιστές, μᾶς ἐξομοιώνει μὲ αὐτούς! Τώρα, ὅμως, αὐτὸς καὶ οἱ ἄλλοι ἀντι-Οἰκουμενιστὲς μουγκάθηκαν, διότι κάθε φωνὴ συνεπάγεται διώξεις καὶ ἀπομόνωση! Εὐχόμαστε νὰ ἀνανήψουν.

Ἐπαναλαμβάνουμε, λοιπόν, τὸ ἀπόσπασμα, στὸ ὁποῖο ὁ π. Θεόδωρος διαβάζει μιὰ ἐρώτηση περὶ Ἀποτειχίσεως ποὺ ὑπεβλήθη στὴν Ἡμερίδα «Περὶ τοῦ Παπικοῦ Πρωτείου» ποὺ διοργάνωσε ἡ Μητρόπολη τοῦ  Πειραιῶς καὶ ἀπαντώντας μιλᾶ καὶ περὶ Συνοδικότητος. Λέγει:

«Τὸ θέμα τὸ ὁποῖο θίγει ὁ ἀδελφὸς ἐδῶ, μᾶς ἔχει ταλαιπωρήσει καὶ μᾶς ἔχει βασανίσει πάρα πολύ. Ἤδη ἀναφέρθηκα στὴν εἰσήγησή μου στὸ θέμα τῆς Ἀποτειχίσεως, τῆς Διακοπῆς τοῦ Μνημοσύνου. Οἱ Πατέρες οἱ ὁποῖοι τὸ χειριζόμαστε τὸ θέμα, τὸ χειριζόμεθα μὲ πολὺ διάκριση κι ἂς ἔχουν ἐμπιστοσύνη οἱ ὑποβάλλοντες τὸ ἐρώτημα καὶ στὴ δική μας τὴ διάκριση καὶ στὴν δική μας εὐαισθησία…

Καὶ νὰ πᾶμε στὸ τελευταῖο· ἐμένα μὲ κατηγόρησε γνωστός, ἀγαπητός, σεβαστὸς Ὀρθόδοξος καθηγητής, συνάδελφος στὴν Ἀθήνα στὴ Θεολογικὴ Σχολή, γιατί, ἐνῶ ἔλεγα γιὰ τὴν Ἀποτείχιση, δὲν προχωρῶ στὴν Ἀποτείχιση.

Ἐγὼ λειτουργῶ Συνοδικά. Λειτουργῶ μαζὶ μὲ ἄλλους ἀδελφοὺς καὶ ἄλλους Πατέρες. Ἂν ὁποιοσδήποτε ἐδῶ, ἔχει τὴν αἴσθηση ὅτι πρέπει νὰ προχωρήσει σὲ Ἀποτείχιση (ὅπως καὶ ὁ συνάδελφος ὁ ὁποῖος ὑπέβαλε τὸ ἐρώτημα), μπορεῖ κι ὡς λαϊκὸς νὰ προχωρήσει στὴν Ἀποτείχιση… Νὰ μὴν κοινωνεῖ καὶ νὰ μὴν κάνει μυστήρια (ὁ ἐν λόγῳ λαϊκός) σὲ ἐμᾶς οἱ ὁποῖοι δὲν προβαίνουμε στὴν Ἀποτείχιση κι ἂς βρεῖ χῶρο νὰ κάνει τὴ δική του τὴν Ἀποτείχιση».

Σχόλιο: Ἐδῶ, νομίζουμε, ὅτι ὁ π. Θεόδωρος γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὴν ἀντίφαση λόγων καὶ ἔργων, («ἐνῶ ἔλεγα γιὰ τὴν Ἀποτείχιση, δὲν προχωρῶ στὴν Ἀποτείχιση») διαστρέφει μιὰ ἐκκλησιαστική-ποιμαντικὴ πραγματικότητα.

«Ἐγὼ λειτουργῶ Συνοδικά», δηλώνει ὁ π. Θεόδωρος. Ἂν δὲν κάνουμε λάθος, «Συνοδικά» στὴν ἐκκλησιαστικὴ γλῶσσα, σημαίνει ἀληθινά, ὀρθόδοξα, Εὐαγγελικά, κι ὄχι ἁπλῶς μαζὶ μὲ ἄλλους. «Συνοδικὰ» σημαίνει πὼς ὅ,τι κάνω, συμφωνεῖ μὲ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, βαδίζω καὶ πορεύομαι «σὺν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις», τοὺς τωρινοὺς καὶ τοὺς παλαιότερους. Ἂν ἡ πορεία μου, ἡ «λειτουργία» μου αὐτὴ καθορίζεται ἀπὸ κάποια σύγχρονη Σύνοδο Ἱεραρχῶν, ἢ κάποια «Σύναξη» Γερόντων, οἱ ἀποφάσεις τῆς ὁποίας διαφέρουν ἀπὸ ἐκείνη τῆς Ἐκκλησίας καὶ μὲ ἐμποδίζουν νὰ ἀκολουθῶ τὴ Σύνοδο Πάντων τῶν Ἁγίων, τότε ἡ «Συνοδικότητά» μου πάσχει. Δὲν μπορῶ, λοιπόν, νὰ κατοχυρώνω τὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου μὲ ἁγιοπατερικὸ λόγο ἀκαταμάχητο, καὶ μετὰ νὰ μὴν ἀκολουθῶ τὸν περὶ Διακοπῆς Μνημοσύνου λόγο μου μὲ τὸ ἐπιχείρημα ὅτι, ἡ «Σύναξη» τῶν Γερόντων δὲν συμφωνεῖ!  Διότι τότε (αὐτὸ εἶναι αὐτονόητο) συμφωνῶ μὲ κάποιους Γέροντες, ἀλλὰ διαχωρίζομαι ὡς διαφωνῶν ἀπὸ ΟΛΟΥΣ τοὺς Ἁγίους καὶ βέβαια ἀπὸ τὴν αἰώνιο Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας.

  

Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν τοποθέτησή του στὴν Ἡμερίδα στὸν Πειραιᾶ, παρόμοια εἶπε καὶ σὲ ἄλλη ὁμιλία του. Ἰδοὺ  καὶ ἡ ἀπομαγνητοφώνηση τῆς ὁμιλίας τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση στὸν Σοχό, περὶ τῆς θεωρίας τῶν ''συγκοινωνούντων δοχείων'':

   «...Στό θέμα τών σχέσεων πού υπάρχουν ανάμεσα στούς Πατριάρχας, τούς Επισκόπους καί σέ εμάς τούς Κληρικούς καί σέ εσάς τούς Χριστιανούς, αυτές οι σχέσεις αποδίδονται μέ τήν εικόνα τών “συγκοινωνούντων δοχείων”. Δηλαδή. Όταν ο Πατριάρχης συμπροσεύχεται μέ τόν πάπα καί είναι υπόλογος απέναντι τών αγίων Κανόνων, γιατί οι άγιοι Κανόνες λένε “Επίσκοπος, αιρετικοίς συνευξάμενος καθαιρήσθω” καί υπάρχει καί ένας άλλος Κανόνας, ο οποίος λέει “ο κοινωνών ακοινωνήτω, ακοινώνητος έσται”· αυτός ο οποίος κοινωνεί, ο

Πατριάρχης δηλαδή πού κοινωνεί μέ τόν ακοινώνητο –τόν αιρετικό, πρέπει καί αυτός νά είναι ακοινώνητος, τότε θά πρέπει καί οι υπό τόν Πατριάρχη Αρχιεπίσκοποι–Επίσκοποι, νά κάνουν τόν Πατριάρχη ακοινώνητο. Νά μήν επικοινωνούν. Νά κόψουν τό μνημόσυνο. Και πρέπει νά τό πώ, ότι οι πρώτοι πού θά έπρεπε νά είχαν κόψει τό μνημόσυνο του Οικουμενικού Πατριάρχου, ήταν οι Επίσκοποι των Νέων Χωρών, οι οποίοι μνημονεύουν τόν Οικουμενικό Πατριάρχη καί επίσης τό Άγιον Όρος, τό οποίο μνημονεύει τόν Οικουμενικό Πατριάρχη. Δέν τό κάνουν. Αλλ’ επειδή δέν το κάνουν εκείνοι, οι Επίσκοποι, σημαίνει πώς εμείς οι πρεσβύτεροι κι εσείς οι πιστοί είστε ανεύθυνοι;

Εγώ είπα κάποια φορά ότι δέν είμαι βέβαιος ότι, αν απόψε με καλέσει ο Θεός καί εκδημήσω ἀπ’ αυτή τή ζωή, δέν ξέρω αν θά βρώ δικαιολογία μπροστά στούς Αγίους, στούς Ομολογητάς, τους μάρτυρας, γι’ αυτήν τήν στάση τήν οποία κρατούμε όλοι τώρα. Η αίρεση ξεχειλίζει, οι λατινόφρονες και οι φιλο-Οικουμενιστές είναι όλοι ανάμεσά μας προβατόσχημοι λύκοι, κι εμείς κάνουμε διακρίσεις καί οικονομούμε, οικονομούμε, οικονομούμε. Δέν ξέρω, τί οικονομούμε; Προσπαθώ, προσπαθώ,  προσπαθώ, προσπαθώ μήνες τώρα νά βρώ μιά δικαιολογία γιά τόν εαυτό μου καί μιά διάκριση νά ενημερώσουμε τόν κόσμο και θα πάρουμε κάποιες αποφάσεις.

...Αφού οι Επίσκοποι μνημονεύουν τόν Πατριάρχη καί επομένως υπόκεινται καί αυτοί στόν κανόνα: “ο κοινωνών ακοινωνήτω, ακοινώνητος έσται”. Καί εγώ όμως κοινωνώ μέ τόν Επίσκοπό μου ο οποίος κοινωνεί. Καί εγώ μνημονεύω τόν Επίσκοπό μου, ο οποίος μνημονεύει τόν Πατριάρχη, ο οποίος κοινωνεί μέ τόν Πάπα. Καί εσείς οι λαϊκοί έρχεστε από μένα, ο οποίος μνημονεύω τόν Επίσκοπο καί κοινωνάτε καί μέ αποδέχεστε. Επομένως, μία σειρά –αυτή η σειρά τού παραπτώματος πού αρχίζει από τόν Πατριάρχη, αρχίζει σιγά-σιγά σάν συγκοινωνούν δοχείον, νά φθάνει σάν ευθύνη μέχρις εμάς! Γι΄ αυτό λένε οι Άγιοι: “Σέ θέματα πίστεως, δέν πρέπει νά πείς, εγώ τί είμαι; Τό λέει ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης. Εγώ τί είμαι; Εγώ είμαι λαϊκός. Εγώ είμαι Επίσκοπος. Εγώ; Τί είμαι εγώ; Αυτοί έχουν τήν ευθύνη. Όχι. Οι λίθοι κεκράξονται καί σύ σιωπάς;”. Αλλά ποιός από τόν κόσμο τά ξέρει αυτά; Οι περισσότεροι από τούς λαϊκούς, θά πούν: “Μά, αφού τό κάνει ο Πατριάρχης, αφού τό κάνει ο Πάπας, τί φταίω εγώ;”. Φταίς κι εσύ! Δέν δικαιολογείται η άγνοια...

Αυτή λοιπόν είναι η “θεωρία τών συγκοινωνούντων δοχείων”. Ότι είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Δέν είναι μόνον υπεύθυνος ο Πατριάρχης. Δέν είναι μόνον υπεύθυνος ο Επίσκοπος ο οποίος σιωπά καί η οποία σιωπή είναι τρίτο είδος αθεϊας. Είμαστε υπεύθυνοι καί εμείς οι Πρεσβύτεροι καί μαζί μέ εμάς, είστε καί σείς οι λαϊκοί, πού έρχεστε μαζί μέ μάς καί δέν μάς λέτε (σ.σ.: δεν μας δηλώνετε): “Φεύγουμε εμείς”. Καί βέβαια, ξέρω ότι πολλοί από σάς, μάς ακολουθείτε σέ μία διάκριση καί σέ μία οικονομία, δέν ξέρω άν τό κάνετε γι΄ αυτό. Άν τελικώς καταλήξουμε νά σταματήσουμε αυτήν τήν οικονομική ένωση καί τήν οικονομική στάση, δέν ξέρω, πόσοι από εσάς θά μάς ακολουθήσετε. Αλλά, ο είς καί η αλήθεια. Ο ένας καί η αλήθεια. Καί άν μείνει κανένας μόνος, άν είναι βέβαιος πώς είναι μέ τήν αλήθεια, πρέπει νά τό ρισκάρει καί νά μείνει μέ τήν αλήθεια. Καί μού τηλεφώνησε προχθές, γιά νά δείτε τί συνέπειες έχουν όλα αυτά καί δέν είναι εύκολο πράγμα νά πέρνει κανένας θέση. Μού τηλεφώνησε προχθές, ένας πιστός από τόν Βόλο. Συμπαθέστατος καί αγωνιστικότατος. Μού τηλεφωνεί συχνά καί μού στέλνει καί κείμενα από άψογα κείμενα καί μέ ήλεγξε. Πώς μέ ήλεγξε; Υπενθυμίζοντας αυτό πού λέω εγώ, πάτερ Φώτιε. Μέ ήλεγξε καί μού λέει, μού τό υπέβαλε δήθεν σάν ερώτηση, γιά νά μού πεί: “πάτερ Θεόδωρε, εγώ, αυτό από σάς τό άκουσα''. Καί μού είπε: ”πάτερ Θεόδωρε, σάς ερωτώ. Άν απόψε εμένα μέ καλέσει ο Θεός καί είμαι σέ κοινωνία μέ τόν Επίσκοπό μου, θά είμαι εντάξει απέναντι τών Αγίων;”. Λέω: “αντιλαμβάνομαι γιατί τό λές, γιατί αυτό είναι καί η δική μου η αγωνία”. Είναι καί η δική μού η αγωνία. Άς παρατείνουμε λοιπόν λίγο τήν αγωνία μας, μήπως από αυτή τήν μικρή οικονομία προκύψει κάτι μεγαλύτερο καλό... Αν καταφέρουμε να ενημερώσουμε τὸν κόσμο, γιατί κάτι πού μου λένε πολλοί και εν μέρει είναι αληθές. «Φανταστείτε, π. Θεόδωρε (μου λένε), αν διακόπτατε το Μνημόσυνο εσείς, κι αν διακόψουμε το Μνημόσυνο, θα μπορούσατε να πάτε να μιλήσετε στο Βόλο, στη  Λάρισα, στὸ Λαγκαδά, ἐδώ, εκεί… Θα σας είχαν καθαιρέσει». Γιατί να μη μπορώ να μιλήσω; Θα εξακολουθώ να μιλώ. Και δεν είμαι μόνο εγώ. Τόσοι Γέροντες… Αρκεί, αν ληφθεί μια απόφαση, «ὅπου εἰσὶ δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι», νὰ εἴμαστε μία Σύναξη. Νὰ ἀποφασίσουμε μία Σύναξη. Γιατί μερικὲς φορὲς τὸ δρόμο, ἂν τὸν ἀκολουθήσει κανένας τελείως μόνος, μπορεῖ νὰ εἶναι λίγο ἐπισφαλὴς καὶ νὰ εἶναι λίγο ἐγωϊστικός. Ἂν λοιπὸν ἐδῶ λευκασμένοι Γέροντες ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος εἴμαστε πεποισμένοι πὼς δὲν ὑπάρχουν ἄλλα περιθώρια, ὅτι ἔχει φτάσει πλέον ἡ προδοσία καὶ ἡ ἀποστασία πέρα ἀπὸ τὴν κόκκινη γραμμή, ὅτι ὑπάρχει ἤδη «κοινὸ ποτήριο», ὅτι ἡ ἀποστασία ἔχει προχωρήσει, τι νὰ κάνουμε ἄλλο. Αὐτὴ εἶναι ἡ εἰκόνα καὶ ἡ πραγματικότητα κι ἂς προβληματιστεῖτε μαζὶ μὲ μᾶς ὅλοι σας.