Η «αδελφή εκκλησία» και ο άγιος Δαμασκηνός ο Στουδίτης

 Γράφει ο Φώτης Μιχαήλ, ιατρός

     Σχόλιο: Μᾶς ἐστάλη ἀπὸ τὸν κ. Φώτη Μιχαήλ ἄρθρο μὲ τίτλο «Η “αδελφή εκκλησία” και ο άγιος Δαμασκηνός ο Στουδίτης». Τὸ δημοσιεύουμε στὴ συνέχεια, προτάσσουμε ὅμως κάποια σχόλια, ποὺ ἀπὸ καιρὸ ἔπρεπε νὰ εἴχαμε διατυπώσει.

    Λυπούμαστε γιατί καὶ ὁ ἀγωνιστής ἰατρὸς δίνει τὴν ἐντύπωση ὅτι ἔχει ἐγκλωβιστεῖ στὴν ἀντιπατερικὴ τακτικὴ τῶν λεγομένων «ἀντι-Οἰκουμενιστῶν» καὶ συνεχίζει καὶ μετὰ τὴν Κολυμπάριο Σύνοδο νὰ τοὺς ἀκολουθεῖ στὸν ἀκίνδυνο γιὰ τοὺς Οἰκουμενιστὲς χαρτοπόλεμο.

Γράφει: «Αγωνιζόμαστε με φιλότιμο εκεί, όπου έταξε τον καθένα μας ο καλός μας Θεός».

  Ἀλλὰ ἂν ἔχουμε θεῖο «φιλότιμο», πρέπει «εκεί, όπου έταξε τον καθένα μας ο καλός μας Θεός» νὰ ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές: «Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν…» εἶναι ἡ Ἐντολή Του, κι ὄχι νὰ διαπιστώνουμε καθημερινῶς τὴν πληθώρα τῶν κακόδοξων ἐνεργειῶν τους, νὰ τὶς καταγγέλλουμε, ἀλλὰ ταυτόχρονα νὰ παραμένουμε σὲ κοινωνία μαζί τους, νὰ λαβαίνουμε εὐλογίες ἀπ’ αὐτούς, νὰ κοινωνοῦμε ἀπὸ τὰ χέρια τους, νὰ παρασύρουμε κι ἄλλους στὸ νὰ λαβαίνουν ἀντὶ εὐλογίας μολυσμό.

Γράφει ἀλλοῦ ὁ ἀγαπητὸς ἰατρός, ἀναφερόμενος στὶς κατὰ καὶ μετὰ τὴν Σύνοδο τῆς Κρήτης ἐνέργειες τῶν Οἰκουμενιστῶν,

ὅτι αὐτὲς «ξύπνησαν τις μισοναρκωμένες συνειδήσεις των Πιστών... Το πλήρωμα της Εκκλησίας δεν πείθεται από “θεολογικές ορθότητες” ούτε από αγαπολογίες δυτικής κοπής».

  Θὰ τοῦ θυμίσουμε, ὅμως, ὅτι πολλαπλάσιο πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ξεσηκώθηκε κατὰ τῆς ἐλεύσεως τοῦ Πάπα στὴν Ἀθήνα, ἕνα σαφῶς μικρότερης σημασίας γεγονός, ἀπ’ ὅ,τι ἦσαν τὰ μέχρι τὴν Σύνοδο τῆς Κρήτης ἐπακολουθήσαντα γεγονότα καί, βεβαίως, ἡ ἴδια ἡ ληστρικὴ Σύνοδος. Τότε λοιπόν, οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς Ποιμένες ἀγωνίστηκαν θεοφιλῶς, ἀλλὰ στὴ συνέχεια, καὶ ἐνῶ τὰ γεγονότα ἔδειχναν ποῦ τὸ πᾶνε οἱ Οἰκουμενιστές, δὲν ἀκολούθησαν τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων καὶ δὲν ἀνταποκρίθηκαν στὶς προσδοκίες τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας μας, γιατὶ δὲν ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ἂν καὶ αὐτὸ ἀρχικὰ οἱ ἴδιοι δήλωναν ἐμφαντικά! Ἐνῶ δηλαδὴ τότε παρακινοῦσαν γιὰ τὴν διακοπὴ τοῦ Μνημοσύνου τῶν Οἰκουμενιστῶν,  ὅπως διδάσκει ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοσή μας, αὐτοὶ παρέμειναν σὲ κοινωνία μαζί τους!

   Καὶ τὸ κρίσιμο καὶ ἀγωνιῶδες ἐρώτημα εἶναι: ἂν οἱ αἱρετικοί (ὅπως μᾶς διδάσκουν οἱ Ἅγιοί μας) σχίζουν διὰ τῆς αἱρέσεως τὴν Ἐκκλησία, προκαλοῦν δηλαδὴ σχίσμα, ἀποσχίζονται ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια τῆς Μίας Ἐκκλησίας, ἀναρωτήθηκε ὁ ἰατρός –καὶ κάθε ἄλλος καλοπροαίρετος πιστός– σὲ ποιό στρατόπεδο ἀνήκουν, ὅσοι κοινωνοῦν μὲ τοὺς καταφρονητὲς τῆς Ἀλήθειας Οἰκουμενιστές; Ποιοί εὑρίσκονται ἐν σχίσματι; Ὅσοι ἀκολουθοῦν τοὺς σιγονταροΟικουμενιστὲς Πατέρες –ἔστω κι ἂν μὲ λόγια ἀπορρίπτουν τὴν αἵρεση– ἢ ὅσοι ἀπομακρύνονται ἀπ’ αὐτούς;

  Ἀλλὰ αὐτὴ  ἡ «χαρτοπολεμικὴ» ἀγωγὴ  ποὺ δίδαξαν καὶ διδάσκουν οἱ «ἀντι-Οἰκουμενιστὲς» στὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, ἐπιτέλους (καλῶς ἢ κακῶς) δοκιμάστηκε. Καὶ ἀπέτυχε. Πραγματοποιήθηκε, δηλαδή, αὐτὸ ποὺ οἱ Ἅγιοι καὶ συγκεκριμένα ὁ Μ. Ἀθανάσιος ἐπεσήμαινε, προειδοποιώντας τοὺς πιστοὺς κάθε ἐποχῆς, προειδοποίηση ποὺ οἱ «ἀντι-Οἰκουμενιστὲς» ἀσεβῶς ἀγνόησαν καὶ ἀγνοοῦν. Ἔγραψε ὁ Ἅγιος: Οἱ αἱρετικοὶ εἶναι δόλιοι καὶ προσπαθοῦν νὰ μᾶς καθησυχάσουν καὶ νὰ μᾶς παραπλανήσουν μὲ διαβεβαιώσεις ὀρθοδοξίας, ὥστε νὰ κερδίσουν χρόνο καὶ ἔτσι νὰ στερεώσουν τὴν αἵρεσή τους! Κι αὐτὸ ἀκριβῶς συνέβη μὲ τοὺς παναιρετικοὺς Οἰκουμενιστές· ὄχι μόνο δὲν πτοήθηκαν, ἀπὸ τὴν τακτικὴ τοῦ χαρτοπόλεμου, ἀλλ’ ἀπ’ αὐτὴ εὐνοήθηκαν, ἀφοῦ ὁ χαρτοπόλεμος διαμαρτυριῶν συνετέλεσε στὴν νάρκωση καὶ τὸ μολυσμὸ τῶν ὀρθοδόξων συνειδήσεων ἀπὸ τὸν συμφυρμὸ καὶ τὴν διατήρηση πνευματικῆς ἐξαρτήσεως ἀπὸ τοὺς κατὰ τόπους Οἰκουμενιστές!

   Μετὰ ἀπ’ αὐτά, πῶς θὰ συνεχίσουν οἱ καλοπροαίρετοι πιστοί, νὰ ἀκολουθοῦν τοὺς ἴδιους Ποιμένες, οἱ ὁποῖοι συνεχίζουν τὴν ἴδια κακόδοξη τακτική, ποὺ καθησυχάζει τὸν κόσμο, διδάσκοντας ὅτι δὲν χρειάζεται ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ φτάνει νὰ ἀγωνίζεται κανεὶς χαρτοπολεμικά, γιὰ νὰ φέρει ἀποτελέσματα; Τώρα μάλιστα, ποὺ δὲν συνέβη ἕνα ἁπλὸ συμβᾶν, μιὰ ἀκόμα ἀσχήμια (ὅπως συνεχίζει νὰ ὀνομάζει, ὑποβαθμίζοντας τὶς αἱρετικὲς ἐνέργειες τῶν Οἰκουμενιστῶν ὁ Τελεβάντος), ἀλλὰ συνετελέστη προδοσία ἐπίσημη καὶ ἐν Συνόδῳ τῆς Πίστεως;

   Ἢ μήπως αὐτὸ ἐννοεῖ, ἀλλὰ διστάζει πρὸς τὸ παρὸν νὰ τὸ πεῖ, ὅταν γράφει: «Ἤ υπακούμε, ως οφείλουμε, στους Ιερούς Κανόνες και στους Αγίους Πατέρες μας και μιμούμαστε εν προκειμένω τον άγιο Μάρκο τον Ευγενικό ἤ γινόμαστε ένα με τους αιρετικούς και χάνουμε την ψυχή μας μια για πάντα».

  Παρακαλοῦμε τὸν κ. Φώτη Μιχαήλ καὶ ὅσους ἄλλους καλοπροαίρετους πιστοὺς νὰ ἐπανεξετάσουν τὴν στάση τους, καὶ νὰ ἀκολουθήσουν τὴν στάση τῶν Ἁγίων. Νὰ μὴ διστάσουν νὰ ποῦν τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους: Τί συνιστοῦν; Ἁπλὲς διαμαρτυρίες κατὰ τῶν αἱρετικῶν ἢ Διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τους καὶ ἀποτείχιση τῶν λαϊκῶν ἀπ’ αὐτούς; Ἡ ἁγιοπατερική μας Παράδοση εἶναι ξεκάθαρη:

   Ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς προδότες τῆς Πίστεως Οἰκουμενιστές, στὰ ἴχνη τοῦ ἁγίου Εὐαγγελιστῆ Ἰωάννου, καὶ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, καὶ τοῦ Μ. Βασιλείου, καὶ τόσων ἄλλων Ἁγίων:

   «Μὴ λέγετε αὐτοῖς χαίρειν», «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε», «αἱρετικὸν μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ», «οὔτε μίαν ὥραν δὲν θὰ καθήσουμε μὲ τοὺς αὐτούς, ἂν διαστρέφουν τὴν Πίστη».

Η «αδελφή εκκλησία» και ο άγιος Δαμασκηνός ο Στουδίτης

Γράφει ο Φώτης Μιχαήλ, ιατρός

   Ως γνωστόν, σύνοδοι συγκροτούνταν πάντοτε με αφορμή την διατάραξη της ειρήνης του πληρώματος της Εκκλησίας, λόγω της εμφάνισης και της διάδοσης κάποιας αιρέσεως.⁽¹⁾

  Πώς, λοιπόν, ο λαός μας ο πιστός να αναγνωρίσει την αναγκαιότητα της "αγίας και μεγάλης συνόδου", η οποία ούτε επεσήμανε ούτε και καταδίκασε κάποια αίρεση;

  Πώς οι φιλότιμοι παπάδες μας και ο απλός πιστός ελληνικός λαός να πούνε το ‘’ναι’’ σε αποφάσεις μιας συνόδου, που αντί να καταδικάσει τις αιρέσεις, τις ονόμασε ‘’εκκλησίες’’ και αντί να αναθεματίσει τους αιρετικούς, τους έβαλε και κάθισαν σε θέσεις τιμητικές, όχι μονάχα μέσα στην αίθουσα των συνεδριάσεων, αλλά και μέσα στην Θεία Λειτουργία, ημέρα της Πεντηκοστής;⁽²⁾

  Το πλήρωμα της Εκκλησίας δεν εφησυχάζει, όπως διακαώς θα επιθυμούσαν μερικοί. Το πλήρωμα της Εκκλησίας αγρυπνεί. Και για την επαγρύπνηση αυτή, όλως παραδόξως, φρόντισαν οι ίδιοι οι διοργανωτές του Κολυμπαρίου!⁽³⁾

  Ο δογματικός ενδοτισμός και η εκκλησιολογική μειοδοσία της "συνόδου" της Κρήτης, αντί να καταστούν εργαλείο στα χέρια των οικουμενιστών, τελικά με την Χάρι του Θεού, λειτούργησαν εντελώς αντίθετα: Αφ’ ενός μεν ξύπνησαν τις μισοναρκωμένες συνειδήσεις των Πιστών, αφ’ ετέρου δε, αποκάλυψαν το πραγματικό φρόνημα ενός εκάστου των μελών της αρχιερατικής αυτής συνάξεως.⁽⁴⁾ 

  Οι αποφάσεις οποιασδήποτε συνόδου δεν επιβάλλονται διά της

βίας, ούτε και εφαρμόζονται με αποκλειστική αρμοδιότητα των επισκόπων. "Έσχατος κριτής της ορθότητας και της εγκυρότητας των αποφάσεων των Συνόδων είναι το πλήρωμα της Εκκλησίας. Οι κληρικοί, οι μοναχοί και ο πιστός λαός του Θεού".⁽⁵⁾

  Είναι εντελώς ξένο προς την Ορθόδοξη παράδοση, να λένε ιερωμένοι στα πνευματικά τους παιδιά, ότι τάχα τα κείμενα και οι αποφάσεις της "αγίας και μεγάλης συνόδου" δεν τους αφορούν και ότι δεν είναι δουλειά δική τους, να ασχολούνται με τα θέματα αυτά. 

   Οι κάθε λογής υπονομευτές της πολυτίμητης Ορθοδοξίας μας, με αφορμή τα γεγονότα της "συνόδου" της Κρήτης, κατάλαβαν πολύ καλά, ότι σε θέματα σχέσεων με τους αιρετικούς, το πλήρωμα της Εκκλησίας δεν πείθεται από "θεολογικές ορθότητες" ούτε από αγαπολογίες δυτικής κοπής.

  Γνωμοδοτείται μονάχα από αγιασμένους και φωτισμένους Πατέρες, δοχεία του Αγίου Πνεύματος, που προπορεύονται και το οδηγούν. Μονάχα οι Άγιοι μπορούν και  υψώνονται, ως οδοδείκτες του πληρώματος της Εκκλησίας μας, απέναντι στην μανία των αιρετικών.

  Η παρακαταθήκη, για παράδειγμα, του αγίου γέροντα και μάρτυρα Ανατολίου της Όπτινα (+1922) δεν αφήνει περιθώρια αμφιταλάντευσης:  "Μη φοβηθείτε θλίψεις, μάλλον να φοβηθείτε την ολέθρια αίρεση, διότι μας γυμνώνει από τη Χάρη και μας απομονώνει από τον Χριστό".

   Όπως επίσης και ο Άγιος Δαμασκηνός ο Στουδίτης, επίσκοπος Λητής και Ρεντίνης. Για κάθε πιστό και προπαντός για κάθε αξιωματούχο ιερωμένο, σε θέματα σχέσεων με τους αιρετικούς, ο άγιος αυτός επίσκοπος αναδεικνύεται με την ζωή του, γνώμονας ασφαλής, ανόθευτος και ακέραιος. 

  Ο άγιος Δαμασκηνός ο Στουδίτης, ως απεσταλμένος του Πατριαρχείου μας, πολέμησε σκληρά επί εφτά ολόκληρα χρόνια, για να σώσει τον λαό της Μικράς Ρωσίας (της σημερινής Ουκρανίας) από τις κακοδοξίες του παπισμού. Και τα κατάφερε. Με την βοήθεια του Θεού, κατατρόπωσε τους μισσιοναρίους του πάπα και έφερε σε πέρας την αποστολή του.⁽⁶⁾

  Ο άγιος Δαμασκηνός ο Στουδίτης, το "κλέος των Ελλήνων", με την δράση του και τα συγγράμματά του, μας δίδαξε τρία πράγματα, εξόχως επίκαιρα:

Πρώτον, ότι ο παπισμός είναι αίρεση. Γι’ αυτό και τον πολέμησε με ζήλο.

Δεύτερον, ότι ο πάπας δεν πρόκειται για "αδελφή εκκλησία", ούτε για "κλάδο της εκκλησίας", ούτε και συνιστά "τον άλλο πνεύμονα της Μίας Εκκλησίας". Γι’ αυτό και δεν συνδιαλέχθηκε ούτε στιγμή μαζί του. 

Και τρίτον, ότι στις επιθέσεις των αιρετικών δεν καθόμαστε με τα χέρια σταυρωμένα και τα στόματα κλειστά. Αγωνιζόμαστε με φιλότιμο εκεί, όπου έταξε τον καθένα μας ο καλός μας Θεός. Στην οικογένεια, στον χώρο εργασίας, στην ενορία, στην Μητρόπολη, στην Ιεραρχία. Οι ποιμένες, ως ευρισκόμενοι σε κατάσταση φωτισμού, προπορεύονται σε αυτόν τον αγώνα και δίνουν το παράδειγμα.

Συμπέρασμα: Τα πράγματα για εμάς τους Ορθοδόξους, σε ότι αφορά σε κάποιες ανίερες αποφάσεις της "συνόδου" της Κρήτης, είναι ξεκάθαρα:

   Ἤ υπακούμε, ως οφείλουμε, στους Ιερούς Κανόνες και στους Αγίους Πατέρες μας και μιμούμαστε εν προκειμένω τον άγιο Μάρκο τον Ευγενικό ἤ γινόμαστε ένα με τους αιρετικούς και χάνουμε την ψυχή μας μια για πάντα.^(7,8)

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:(1)   http://omothimadon.gr/?p=35135(2)   http://aktines.blogspot.gr/2016/06/blog-post_284.html(3)   http://blogs.sch.gr/savvop-nik/2016/09/27/%CE%BF%CE%B9(4)   http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2016/09/blog-post_13.html(5)   http://aktines.blogspot.gr/2016/09/blog-post_72.html(6)   http://www.saint.gr/4349/saint.aspx(7)   http://www.inagiounikolaoutouneou.gr/apps/gr/spag/3_1349524115.html(8)   http://oodegr.co/oode/papismos/airesi1.htm