Η κοσμική διάσταση του Οικουμενισμού

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

   

   

Ἡ ἑδραίωση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι -δυστυχῶς- πιὰ γεγονός. Τὸ ἀναμφισβήτητο καὶ ἡ ἐγκυρότητα τῆς Θεϊκῆς Ἀποκάλυψης τῆς Μίας Ἀλήθειας εἶναι πιὰ πλήρως ἀπαξιωμένα ἀπὸ τοὺς ὑπηρέτες τῶν ἐντολῶν τῆς «πνεύματος τῆς νέας ἐποχῆς». Ἡ πνευματικὴ ὀμίχλη ποὺ ἔχει περιβάλει τὸν ἄνθρωπο γίνεται ὅλο καὶ πιὸ πυκνή, ἐκμεταλευόμενη καὶ τὸ γεγονός, ὅτι οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι θέλουν τὴν ὀμίχλη γιὰ νὰ μὴν ἐπιτρέψουν στο φῶς νὰ ἀποκαλύψει τὶς ἁμαρτίες τους.

    Ὁ νέος Ἀδὰμ χρησιμοποιεῖ ὡς φύλλον συκῆς καὶ ἑδραιώνει τὸν Οἰκουμενισμό, γιὰ νὰ ἀποκρύψει τὴν πτώση του. Μέχρι τώρα ἔχει ἀναδειχθεῖ ἡ θεολογικὴ διάσταση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, λίγοι ὅμως ἔχουν ἀναφερθεῖ στὴν κοσμικὴ διάστασή του.

     Ὁ Πιλάτος ρώτησε τὸν Χριστὸ «τί ἐστιν ἀλήθεια;» (Ιω. 18,37-38). Αὐτὴ ἡ ἐρώτηση ἐξελίχθηκε διαχρονικά, μετατράπηκε στὸ «δὲν ὑπάρχει ἀλήθεια» τοῦ Νίτσε καὶ κατέληξε στὸ μεταμοντέρνο  "ἀξίωμα" «δὲν ὑπάρχει ἀπόλυτη ἀλήθεια, ὅλα εἶναι σχετικὰ καὶ γι΄αὐτὸ ἀνεκτά». Αὐτὸ τὸ "ἀξίωμα", ποὺ προωθεῖ τὴν σχετικότητα, ἀλλὰ εἶναι ἀπὸ τὴν φύση
του ἀπόλυτο, προηγήθηκε στὴν ἀλλοίωση τῆς λεγόμενης κοσμικῆς ζωῆς καὶ μετὰ προετοίμασε καὶ συμπορεύθηκε μὲ τὴν ἀλλοίωση τῆς πνευματικῆς ζωῆς καὶ τῆς πίστης λειτουργώντας ὡς ἄλλος δούρειος ἵππος, ὥστε νὰ καταφέρει νὰ ἑδραιώσει τὸν Οἰκουμενισμό. Ἔτσι φθάσαμε στὸ σημεῖο νὰ βλέπουμε σὲ ταινίες καὶ νὰ διαβάζουμε σὲ βιβλία τὴν "καλὴ" πλευρὰ τοῦ κακοῦ καὶ τὴν "κακὴ"  πλευρὰ τοῦ καλοῦ (π.χ. ἡ ἡρωοποίηση μάγων καὶ μαγισσῶν, αἰσθήματα σὲ τέρατα ὅπως ὁ δράκουλας κτλ.).

    Εἴδαμε τὸν κόσμο νά κάνει τοὺς ἥρωες ἐγκληματίες καὶ τοὺς ἐγκληματίες ἥρωες (π.χ. νὰ ὀνομάζει πάμπλουτους καὶ διεστραμμένους ἠθοποιοὺς καὶ καλλιτέχνες σὲ πρεσβευτὲς τῆς ἀνθρωπότητας). Ἀνακηρύξαμε τὰ ἄδικα σὲ δίκαια καὶ θάψαμε τὴν δικαιοσύνη στὸν τάφο τῶν δικαιωμάτων (ἐπιτρέποντας τὶς ἀμβλώσεις, καλοβλέποντας τὴν εὐθανασία, ἐπιτρέποντας τὴν διαστροφὴ ὡς δικαίωμα καὶ καταστρέφοντας τὴν οἰκογένεια, φορώντας τὴν κονκάρδα τοῦ κάθε ἐπαναστάτη καὶ ξεκρεμώντας τὸν σταυρό). Ὑπερασπίσαμε τὴν "δημοκρατία" καὶ τὴν "ἐλευθερία" καὶ ἱδρύσαμε τὴν δικτατορία τοῦ ἀτόμου πάνω στὴν κοινωνία. Πνευματικοποιήσαμε τὴν ὕλη καὶ ὑλοποιήσαμε τὴν πνευματικότητα.

   

   Καὶ ἂς μὴν ποῦμε ὅτι ἡ κοσμικὴ προσωπικὴ ζωή μας δὲν εἶναι γεμάτη ἀπὸ τὶς ἐπιδράσεις αὐτοῦ τοῦ ἀξιώματος. Ὅλοι μας κάποτε ἔχουμε ἀμφισβητήσει τὴν ἀπολυτότητα καὶ τὴν μοναδικότητα τῆς ἀλήθειας γιὰ νὰ ὑπερασπίσουμε τὸ συμφέρον μας. Ὅλοι μας κάποτε ἀκολουθήσαμε τοὺς πολλοὺς καὶ ἀπορρίψαμε τὸν Ἕναν. Ὅλοι μας κάποτε ἔχουμε συχνὰ πρεσβεύσει, ὅτι πολλὰ πράγματα στὴν ζωή μας εἶναι σχετικά ἀπαιτώντας παράλληλα μὲ αὐτὸ τὸ ἐπιχείρημα τὴν ἀνεκτικότητα τῶν ἄλλων στὶς ἐπιλογὲς μας καὶ τὶς πράξεις μας. Ὅλοι μας κάποτε ὑπερασπίσαμε τὴν ἐλευθερία μας καὶ τὰ δικαιώματά μας καταργώντας ἐν γνώσει μας τὴν ἐλευθερία καὶ τὰ δικαιώματα τῶν ἄλλων. Ὅλοι μας κάποτε ὀνομάσαμε τὴν δουλεία μας στὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ εὐημέρια καὶ τὴν πνευματικὴ ἐργασία χαμένο καιρό. Ὅλοι μας κάποτε κλείσαμε τὸ στόμα μας καὶ τὰ μάτια μας "ἀπὸ σεβασμό" στὴν αἰσχρότητα καὶ τὴν διαστροφὴ χάνοντας τὸν σεβασμὸ στὸν ἴδιο μας τὸν ἑαυτό. Ὅλοι μας κάποτε όνομάσαμε τὸ σεμνὸ ἄσχημο καὶ τό ἄσεμνο ὄμορφο. Ὅλοι μας κάποτε ὀνομάσαμε τὸν μηδενισμὸ μοντέρνο καὶ τὴν παράδοση κατάλοιπο τοῦ παρελθόντος. Ὅλοι μας κάποτε ἀπορρίψαμε τὴν κριτικὴ τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ ἀποδεχθήκαμε τὴν κριτικὴ σὲ ἄλλους. Καὶ γιὰ νὰ μὴν μακρηγοροῦμε ὅλοι μας κάποτε κλείσαμε τὰ μάτια μας στὴν ἀλήθεια γιατὶ μᾶς ἦταν πολὺ σκληρή. Ὅλοι μας δὲν ἀντισταθήκαμε συνειδητὰ καὶ μέχρι τέλους στὴν κατασκευὴ τοῦ "νέου ἀνθρώπου".

   

   Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι τόσο διαδεδομένος καὶ διεσπαρ-μένος, ἔχει εἰσχωρήσει τόσο βαθειὰ καὶ ὁλοκληρωτικὰ στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, ποὺ δὲν φαντάζει πιὰ νὰ ὑπάρχει μέσο σωτηρίας. Καὶ ὅμως ἡ Μία Ἀλήθεια, ὁ Χριστός, ἔτσι ὅπως μᾶς ἀποκαλύφθηκε καὶ μᾶς ἀποκαλύπτεται καθημερινὰ στὴν Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὑπάρχει καὶ θὰ ὑπάρχει. Ὁ ἀνόητος ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ τὸν πολεμήσει. Εἶναι ἡ μοναδικὴ ὁδὸς σωτηρίας. Ἀρκεῖ νὰ μὴν τὴν ἀποκλείουμε ἀλλὰ νὰ τὴν βλέπουμε σὲ κάθε πτυχή τῆς ζωῆς μας. Σὲ ὅλη μας τὴν ζωή, παντοῦ καὶ πάντα ὑπάρχει ὁ Χριστός. Αὐτός μόνο ἀποτελεῖ τὴν μόνη ἐλπίδα σωτηρίας μας. Αὐτὸν πρέπει νὰ ὁμολογοῦμε παντοῦ καὶ πάντα, γιὰ Αὐτὸν πρέπει νὰ ἀγωνιζόμαστε, γιὰ Αὐτόν να ριχνόμαστε στὴν μάχη τῆς ζωῆς καὶ μάλιστα τώρα στὴν μητέρα ὅλων τῶν μαχῶν ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δηλ. τοῦ Ἑωσφόρου τοῦ ἴδιου. Ἂς δεχθοῦμε λοιπόν τὴν ἀπολυτότητα τῆς ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ καὶ ἂς ἀπορρίψουμε τὴν σχετικότητα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Πίστη, ὁμολογία, ἀγώνας ἂς εἶναι τὸ τρίπτυχο τοῦ βίου μας, ὅσο ἁμαρτωλοὶ καὶ ἂν εἴμαστε. Μόνο ὁ Χριστός σώζει. Παλιὰ γελάγαμε, ὅταν διαβάζαμε τὲτοια μηνύματα, τώρα κλαῖμε γιατὶ δὲν τὰ βλέπουμε πιά.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Κλασσικός φιλόλογος, Ἱστορικός