Ομιλία του Ναυπάκτου με κολοβωμένους τους αγώνες του Μ. Αθανασίου!

   Στὴν ἀμέσως προηγουμένη ἀνάρτηση, παραθέσαμε τὴν ὁμιλία στὰ Ἰωάννινα γιὰ τὸν Μ. Ἀθανάσιο, τοῦ μητροπολίτη Ναυπάκτου Ἱερόθεου. Γιὰ τὰ ὅσα λέει στὴν ὁμιλία εἶναι ἀναγκαῖοι κάποιοι σχολιασμοί.

   Στὴν ὁμιλία του, λοιπόν, αὐτὴ ὁ κ. Ἱερόθεος, πάλι μᾶς προβληματίζει, μιᾶς καὶ μᾶς παρουσιάζει τοὺς ἀγῶνες τοῦ Μ. Ἀθανασίου κολοβωμένους! Εἶναι φανερὸ ὅτι θελημένα ἢ ἀθέλητα προσπαθεῖ νὰ δικαιολογήσει τὴν δική του στάση ἀπέναντι στὴν σημερινὴ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ εἶναι μιὰ στάση διγλωσσίας, ἀνοχῆς καὶ συμπόρευσης μὲ τὴν Παναίρεση!

    Σ’ αὐτήν, πάλι μᾶς μιλᾶ γιὰ θεόπτες θεολόγους καὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ θεοπτία, ἐμπειρικὴ θεολογία· μᾶς πληροφορεῖ σωστὰ γιὰ ἕνα πενηντάχρονο ἀγώνα ποὺ ἔκανε ὁ Μέγας Ἀθανάσιος γιὰ νὰ ἐπικρατήσει ἡ θεολογία τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ποὺ οἱ αἱρετικοὶ τὴν ἀμφισβητοῦσαν· μᾶς μιλᾶ γιὰ τὴν διάκριση ποὺ ἔδειξε καὶ τὴν οἰκονομία ποὺ ἔκανε.

     Συγκεκριμένα μᾶς λέγει ὅτι ὁ Μ. Ἀθανάσιος «μποροῦσε νά κάνη κάποιους συμβιβασμούς ὄχι στήν πίστη, ἀλλά στά ὀνόματα, τίς λέξεις καί στούς ὅρους» καὶ μᾶς ἀναφέρει τὴν περίπτωση «τῶν μετριοπαθῶν Ἀρειανῶν», τῶν «ὁμοιουσιανοί, οἱ ὁποῖοι …δέν μποροῦσαν νά ἀποδεχθοῦν τήν ἀπόφαση τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου γιά τό ὁμοούσιον, ἐπειδή θεωροῦσαν ὅτι ὁ ὅρος ὁμοούσιος, τόν ὁποῖο χρησιμοποίησαν στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, δέν εἶναι βιβλικός ὅρος...». Ἔτσι λοιπόν, στὴν περίπτωση αὐτή, ἐπειδὴ «ὁ Μέγας Ἀθανάσιος κατάλαβε ὅτι μερικοί ἀπό αὐτήν τήν μετριοπαθῆ πλευρά τῶν Θεολόγων μποροῦσε νά παραμείνη στήν Ἐκκλησία μέ διάλογο πού θά γινόταν μέ διάκριση καί σοφία» τὸν ἔκανε, ὥστε νὰ τοὺς κερδίσει.

    Λοιπόν, ναί· «ὁ Μέγας Ἀθανάσιος θεολογοῦσε μέσα ἀπό τήν ἐμπειρία τῶν ἀσκητῶν τῆς ἐρήμου· ὅταν θεολογοῦσε, δέν θεολογοῦσε μέ βάση τόν Ἀριστοτέλη, ἀλλά μέ βάση τούς Προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τούς Ἀποστόλους»· ἀλλὰ ὁ ἀγώνας του δὲν ἔμεινε στὴν θεωρία. Δὲν ἔμεινε στὴν καταγγελία μόνο τῆς αἱρέσεως. Ἀλλὰ μᾶς δίδαξε καὶ τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν μολυσμὸ τῶν αἱρετικῶν. Δὲν ἔκανε ἀκαδημαϊκὲς συζητήσεις μὲ τοὺς αἱρεσιάρχες (ὅπως αὐτός, εἴτε στὴν Ἱεραρχία, εἴτε στὴν Κολυμπάριο Σύνοδο μὲ τὸν Ζηζιούλα), ἀλλὰ τοὺς ἀντέκρουε μέχρι ἐξορίας καὶ μέχρι θανάτου.

     Ἀπομακρύνθηκε καὶ δὲν εἶχε κοινωνία μαζί τους καὶ δίδασκε πὼς ὄχι μόνο ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ὅσους ἔχουν κοινωνία μαζί τους πρέπει νὰ ἀπομακρυνόμαστε, γιατὶ μᾶς μολύνουν καὶ ἀλλοιώνουν τὴν Πίστη. Ὅτι εἶναι προτιμότερο νὰ διαβάζουμε σπίτι μας τὴν Γραφὴ καὶ τὰ κείμενα τῶν Ἁγίων, παρὰ νὰ συμμετέχουμε στὶς Ἐκκλησίες ποὺ κατεῖχαν οἱ Ἀρειανοὶ τότε, οἱ Οἰκουμενιστὲς τώρα. Ὅτι ὅσο παραμένουμε σὲ κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, τοὺς δίνουμε χρόνο νὰ ἐπεκτείνουν τὴν αἵρεση καὶ τόσα ἄλλα, ποὺ εἶναι πιὰ γνωστὰ καὶ σὲ ἑκατοντάδες σελίδες ἔχουν ἀναρτηθεῖ στὸ διαδίκτυο!

     Αὐτὲς τὶς θέσεις καὶ τὴν στάση του δὲν τὰ διάβασε, δὲν τὰ εἶδε ὁ μητροπολίτης Ναυπάκτου; Αὐτὴ ἡ διδασκαλία τοῦ Μ. Ἀθανασίου δὲν βγῆκε μέσα ἀπὸ τὴν θεοπτική του ἐμπειρία; Γιατί τὴν ἀποκρύπτει; Ἐπειδὴ ὁ ἴδιος δὲν θέλει νὰ τὴν ἀκολουθήσει;

Σημάτης Παναγιώτης