Θλιβερά επιστολή της Μονής προφήτου Ηλιού Πρεβέζης! --Ο Οικουμενισμός είναι πλέον σάρκωμα στη σάρκα μας!

«Μὲ πολὺ πόνο, ἀγάπη καὶ ἀγωνία θὰ συνεχίσουμε νὰ προσευχόμαστε» γιὰ σᾶς, τοὺς συναγωνιστὲς τῶν φοιτητικῶν μας χρόνων!   (Π.Σ.)

 Δημοσιεύτηκε ἐπι-στολὴ τῆς «Ἱ. Μονῆς Προφήτου Ἠλιοῦ» Πρεβέζης ποὺ μᾶς γεμίζει θλίψη, καθὼς διαπιστώνουμε ὅτι ἡ νέα "ἐκκλησία" τοῦ Βαρθολομαίου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ ἔχει ἐπεκταθεῖ κι ἔχει ριζώσει, ὄχι μόνο στὰ Μοναστήρια, τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλα Μοναστήρια τῆς Ἑλλάδος! Κι ἔτσι οἱ μοναχοί, ποὺ ἦσαν ἄλλοτε οἱ φύλακες τῆς Πίστεως, εὐνοοῦν τὴν ἐπέκταση τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!

Δὲν θὰ ἀσχοληθοῦμε τώρα μὲ τὶς προσωπικὲς διαφορὲς τῆς Μονῆς μὲ τὸ μοναχὸ ποὺ ἐκδίωξαν, ἀλλὰ μὲ τὴν θλιβερὴ στάση τῆς Μονῆς ἀπέναντι στὴν αἵρεση, οὐσιαστικὰ δηλ. τὴν ἀποδοχὴ τῆς Παναιρέσεως!

Ἐκλαμβάνουν καὶ παρουσιάζουν, οἱ διοικοῦντες τὴν Μονή, ὡς συκοφαντία, τὴν πραγματικότητα τῶν πασιφανῶν αἱρετικῶν ἐνεργειῶν τους, ποὺ δὲν εἶναι τωρινές, ἀλλὰ πραγματοποιοῦνται ἐδῶ καὶ πάνω ἀπὸ μιὰ δεκαετία. Κι αὐτὲς εἶναι:

·      Οἱ μετα-πατερικὲς θέσεις τους στὸ θέμα τῆς εἰσαγωγῆς δημοτικῆς στὴν Θ. Λειτουργία καὶ μεταφράσεως τῶν Ἁγιογραφικῶν-Λειτουργικῶν κειμένων.

·      Ἡ φιλοξενία καὶ ἔκδοση τῶν ἔργων τοῦ γνήσιου Οἰκουμενιστῆ (μέχρι τοῦ θανάτου του) μητροπολίτη Σηλυβρίας Αἰμιλιανοῦ, ὁ ὁποῖος εἶχε διαπράξει τὸ ἀδιανόητο: <ἦταν> «ὀρθόδοξος» Ἐπίσκοπος καὶ ταυτόχρονα μοναχὸς τῆς Παπικῆς Μονῆς Bose!

·      Ἡ μετάβαση καὶ συμμετοχὴ σὲ Συνέδρια καὶ συμπροσευχές, κάποιων Ἱερομονάχων τῆς Μονῆς προφήτου Ἠλιοῦ, στὴν Οἰκουμενιστικὴ Μονὴ τοῦ Bose!

·      Ἡ συνειδητὴ ὑποστήριξη τοῦ Οἰκουμενιστῆ Πατριάρχη Βαρθολομαίου καὶ ὅσων τὸν ὑποστηρίζουν (λογικό, ἐφ’ ὅσον καὶ ἡ Μονή τους τὸν ὑποστηρίζει).

·      Ἡ φοβερὴ ἄγνοια τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας καὶ ἡ -ἐξ αὐτῆς- ἀθεολόγητη διαστροφὴ τῆς Πατερικῆς Παραδόσεως μὲ τὸ νὰ ἀποκαλοῦν σχίσμα, τὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου τοῦ αἱρετίζοντος Πατριάρχη.

·      Ἡ ἀποδοχή, τέλος, τῆς αἱρετικῆς καὶ ληστρικῆς Συνόδου τῆς Κρήτης ὡς Ὀρθοδόξου. 

Ἡ Ἐπιστολή

Πηγή

Μετὰ ἀπ' αὐτά, ἐπαναλαμβάνω τὴν τελευταία σας φράση: «Μὲ πολὺ πόνο, ἀγάπη καὶ ἀγωνία θὰ συνεχίσουμε νὰ προσευχόμαστε» γιὰ σᾶς, τοὺς συναγωνιστὲς τῶν φοιτητικῶν μας χρόνων!   (Π.Σ.)