Το άρθρο της Τετάρτης:
Κατά
την Ι. Μ. Θεσ/νίκης
γράφει ο π. Νικόλαος Μανώλης
Εφημέριος του Ι.Ν. Αγίου Σπυρίδωνος Τριανδρίας Θεσσαλονίκης*
Στα σκαλοπάτια του μητροπολιτικού μεγάρου της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης,
λίγες εβδομάδες πριν, γινόταν ένας έντονος διάλογος μεταξύ ενός
ιερωμένου και ενός λαϊκού. Ο ιερωμένος, υπάλληλος σε κάποιο γραφείο της
μητρόπολης, με στόμφο, ειρωνικός και αρκετά αναιδής, διατείνονταν πως ο π. Νικόλαος Μανώλης είναι σχισματικός. Έλεγε πως επειδή διέκοψε το μνημόσυνο του μητροπολίτου Θεσσαλονίκης,
αυτό από μόνο του αποτελεί Σχίσμα. Επίσης πως όλοι στη μητρόπολη
θεωρούν ότι είναι δεδομένος ο σκανδαλισμός των πιστών και ο παρασυρμός
τους σε αποτειχίσεις λόγω της συμπεριφοράς και των κηρυγμάτων του π.
Νικολάου. Αυτά τον καθιστούν ηθικό αυτουργό για Σχίσμα στην Εκκλησία.
Ο
λαϊκός παραδόξως, με αρκετά θεολογικά και εκκλησιαστικά επιχειρήματα
αποστόμωνε τον ιερωμένο, που όμως αντί να δείξει κάποιον σεβασμό στον
συνομιλητή του, γινόταν περισσότερο προσβλητικός. Είναι χαρακτηριστικό των μητροπολιτικών να
επιδίδονται σε τέτοιες αγενείς συμπεριφορές όταν έχουν να
αντιμετωπίσουν λαϊκούς για θέματα Πίστεως. Θεωρούν πως αυτοί μόνο έχουν
δικαίωμα να διαχειρίζονται αυτά τα θέματα και πως όλοι οι άλλοι δεν
πρέπει να ασχολούνται καθόλου.
*** Διακοπή μνημοσύνου και Σχίσμα ***
Ας έρθουμε όμως στην ουσία της κατηγορίας περί Σχίσματος. Διότι είναι κοινή η θέση αυτήν σε όλους τους οικουμενιστικούς κύκλους ότι ο διακόψας το μνημόσυνο του επισκόπου του, οδηγείται ή βρίσκεται σε Σχίσμα.
Αρχικά να πούμε πως αυτό που χαρακτηρίζει ως Σχίσμα μια ενέργεια στην Εκκλησία είναι η ίδρυση μιας παράλληλης Συνόδου, με παράλληλες Μητροπόλεις και Επισκόπους για
τη διαποίμανση των πιστών όπως συμβαίνει δυστυχώς στους
παλαιοημερολογίτες. Από αυτό και μόνο θα έλεγα πως είναι ξεκάθαρη η
δολιότητα που κρύβει η τοποθέτηση του μητροπολιτικού ιερωμένου και των
υπολοίπων. Διότι πότε ίδρυσα άλλη σύνοδο και άλλη μητρόπολη και πότε αναγνώρισα άλλον μητροπολίτη στη θέση του Θεσσαλονίκης ώστε να κάνω Σχίσμα;
Η
άγνοια ή η ημιμάθειά τους δεν τους επιτρέπει να δουν την ευρύτητα και
την άνεση που δίνουν οι κανόνες στους ιερείς που ορθώς διέκοψαν το
μνημόσυνο του αιρετίζοντος επισκόπου τους. Τα φτωχά μυαλά και οι στενές
καρδιές τους βλέπουν Σχίσματα εκεί που οι ιεροί κανόνες επιτρέπουν
πλήρη λειτουργική ζωή και διακονία στους αποτειχισθέντες ιερείς ακόμα
και αν ο αιρετίζων επίσκοπος του οποίου την πνευματική κοινωνία
διέκοψαν, τους τιμωρήσει με οποιοδήποτε αντικανονικό πνευματικό επιτίμιο
πχ. ακοινωνησία, αργία, καθαίρεση κτλ.
Ακόμη περισσότερο, ούτε που φτάνει το μυαλό τους πόσο θαρραλέα είναι η διδασκαλία της Εκκλησίας μας όσον αφορά την διαποίμανση των αποτειχισμένων λαϊκών, για την πνευματική διακονία των οποίων οι ιεροί κανόνες επιτρέπουν να χειροτονούνται από Ομολογητές Επισκόπους με αποστολική διαδοχή, έστω και υπερορίως, ιερείς και διάκονοι.
Ο 31ος Αποστολικός
Κανόνας, επιβάλλει τη διακοπή εκκλησιαστικής κοινωνίας κληρικών,
μοναχών και λαϊκών στις ακόλουθες δύο περιπτώσεις: 1) λόγω προφανούς αιρέσεως, δηλαδή προφανούς διακηρύξεως αιρέσεως ή προφανούς συμβιβασμού με αυτήν ή 2) λόγω προφανούς παραβάσεως της κανονικής τάξεως από τον επιχώριο επίσκοπο.
Η διακοπή κοινωνίας σε αυτές τις περιπτώσεις συνδέεται με πήξη ιδίου θυσιαστηρίου (δηλαδή σύσταση ευκτήριου οίκου και εγκαινιασμό αγίας τράπεζας) ή με την ιδιαίτερη σύναξη των διακοψάντων την κοινωνία πιστών, χωρίς την άδεια, και στις δύο περιπτώσεις, του προφανώς αιρετικού ή αδίκου επιχώριου επισκόπου, πριν τη συνοδική κρίση του. Οι δύο λόγοι για
τους οποίους επιτρέπεται ο εγκαινιασμός της αγίας τράπεζας (πήξη ιδίου
θυσιαστηρίου) ή η ιδιαίτερη συναγωγή των διακοψάντων την εκκλησιαστική
κοινωνία πιστών, χωρίς την άδεια του αιρετικού ή αδίκου επιχώριου
επισκόπου, αίρουν το άδικο του εκκλησιαστικού ποινικού αδικήματος του Σχίσματος και της Παρασυναγωγής αντιστοίχως.
Πρέπει να σημειωθεί ότι ο Κανών 5 της Συνόδου Αντιοχείας (έτος 341), ο Κανών 6 της Συνόδου Γάγγρας (έτος 340) και οι Κανόνες 10 και 11 της Συνόδου Καρθαγένης (έτος 419), οι οποίοι επίσης αφορούν πήξη ιδίου θυσιαστηρίου και παρασυναγωγή, δεν αφορούν τις περιπτώσεις κατά τις οποίες ο επιχώριος επίσκοπος είναι προφανώς αιρετικός ή άδικος[1].
*** Οι δύο μορφές Διακοπής μνημοσύνου ***
Ο 31ος Αποστολικός κανόνας και ο 15ος της Πρωτοδευτέρας ιεράς Συνόδου απαντούν
στη διαστροφική σκέψη των μητροπολιτικών ρασοφόρων, που από άγνοια,
ίσως, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις από συκοφαντική διάθεση εμπλέκουν την λάθος διακοπή μνημοσύνου με την ορθή και επιβεβλημένη. Γιατί υπάρχουν δύο περιπτώσεις! Είναι σαφείς οι ιεροί κανόνες και για τις δύο περιπτώσεις.
Η πρώτη, η λάθος, αφορά
τη διακοπή του μνημοσύνου του επισκόπου για λόγους παραπτωμάτων
(εγκλημάτων) διοίκησης. Αυτήν είναι καταδικαστέα, τιμωρείται με την
ποινή της καθαίρεσης και εμπλέκεται σε περιπτώσεις δημιουργίας Σχισμάτων στην Εκκλησία.
Η δεύτερη, η ορθή και
επιβεβλημένη διακοπή μνημοσύνου (διακοπή της πνευματικής κοινωνίας) με
τον εν δυνάμει αιρετικό επίσκοπο για λόγους Πίστεως, προ συνοδικής
εξετάσεως και καταδίκης του επισκόπου αυτού, γλυτώνει και απαλλάσσει την Εκκλησία από Σχίσματα!
Στην πρώτη περίπτωση λοιπόν
το αδίκημα είναι σοβαρότατο. Είναι σχισματικοί και καθαιρούνται όσοι με
πρόφαση κάποια αμαρτήματα, κάποια εγκλήματα των Επισκόπων, δημιουργούν Σχίσμα (αναγνωρίζουν άλλον μητροπολίτη, άλλη ιεραρχία κτλ). «Πάσης ιερατείας παντελώς αλλότριον είναι, ει μόνον ελεγχθείη τούτο παρανομήσας»[2].
Πρέπει γι’ αυτό να ελεγχθεί, να τον καλέσουν σε δίκη και να τον
ελέγξουν, δεν επιτρέπεται να τον καθαιρέσουν χωρίς να τον ακούσουν. Απλώς πρέπει η Σύνοδος να τον καλέσει για να δικαστεί και να απολογηθεί πριν τιμωρηθεί.
Στην δεύτερη περίπτωση όμως,
δεν περιμένουμε να έρθει Σύνοδος και να καταδικάσει τον Επίσκοπο για
την αίρεση, αλλά αν διαπιστώσουμε ότι έχει αίρεση ο Επίσκοπος και «προ συνοδικής διαγνώσεως», πριν η σύνοδος τον καταδικάσει, διακόπτουμε το μνημόσυνό του.
Και αυτοί, οι διακόψαντες το μνημόσυνο ενός τέτοιου επισκόπου, όχι μόνο
δεν τιμωρούνται, δεν καθαιρούνται ως σχισματικοί, αλλά αντίθετα «και της πρεπούσης τιμής τοις ορθοδόξοις αξιωθήσονται». Αυτοί πρέπει να τιμώνται.
Εκείνοι
οι οποίοι κάνουν διακοπή μνημοσύνου του Επισκόπου, του Πατριάρχου, του
Αρχιεπισκόπου, ο οποίος κηρύσσει αίρεση, όχι μόνο δεν τιμωρούνται αλλά
και πρέπει να τιμώνται. Και δικαιολογεί γιατί πρέπει να τιμώνται και να μην τιμωρούνται.
«Ου γαρ Επισκόπων, αλλά ψευδεπισκόπων και ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν». Διότι δεν κατεδίκασαν Επισκόπους αληθινούς. Αυτός που κηρύττει αίρεση δεν είναι Επίσκοπος αλλά είναι ψευδεπίσκοπος και ψευδοδιδασκαλος. Επομένως καλά κάνουν και διακόπτουν το μνημόσυνό του. «Ου
γαρ Επισκόπων, αλλά ψευδεπισκόπων και ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν και ου
σχίσματι την ένωσιν της Εκκλησίας κατέτεμον, αλλά Σχισμάτων και
μερισμών την Εκκλησίαν εσπούδασαν ρύσασθαι». Και δεν έκαναν Σχίσμα μέσα στην Εκκλησία αλλά φρόντισαν να γλιτώσουν την Εκκλησία από Σχίσματα τα οποία προκαλούν αυτοί που κηρύσσουν αίρεση. Αυτός που κηρύσσει αίρεση, αυτός κάνει Σχίσμα μέσα στην Εκκλησία. Επομένως
αυτός που διακόπτει το μνημόσυνο του κηρύσσοντος αίρεση, όχι μόνο δεν
κάνει Σχίσμα αλλά αντίθετα γλιτώνει την Εκκλησία από τα Σχίσματα[3].
*** Η Διακοπή μνημοσύνου στη Θεσσαλονίκη ***
Συνεπάγεται από όλα τα παραπάνω, σεβαστοί πατέρες του μητροπολιτικού μεγάρου, ότι Σχίσμα δημιουργεί ο αιρετίζων επίσκοπος μέσα στην Εκκλησία. Αυτός κηρύττει “γυμνή τη κεφαλή”
την αίρεση, δηλαδή με παρρησία, με λόγους και έργα, δημόσια. Δημοσίως
συμφωνεί με τους αιρετικούς αποδεχόμενος τις αιρέσεις τους. Αυτός έχει
τη διοίκηση ώστε να δημιουργήσει και Σχίσμα. Αυτός με την αίρεσή του,
διδάσκει στον λαό τις πλάνες διδαχές παρασύροντας τον σε ατραπούς εκτός
της Εκκλησίας.
Στη δήλωση μου της διακοπής μνημοσύνου του μητροπολίτου Θεσσαλονίκης, αναφέρω τους λόγους που κατά τη γνώμη μου είναι Οικουμενιστής και κηρύττει στην Εκκλησία “γυμνή τη κεφαλή” την παναίρεση του Οικουμενισμού. Η ιερατική μου συνείδηση αντέδρασε στην προδοτική ενέργειά του να επιβάλει στην μητρόπολή του τις αιρετικές αποφάσεις την λεγομένης “Αγίας και Μεγάλης Συνόδου” της Κρήτης,
της γνωστής ως Ψευδοσυνόδου. Η διακοπή του μνημοσύνου του επισκόπου μου
και η αποτείχιση από τις αιρέσεις του, προστατεύουν την Εκκλησία από
Σχίσματα, όπως επισημαίνουν οι ιεροί κανόνες. Ο ιερεύς, αλλά και ο κάθε
πιστός, σηκώνει ένα πνευματικό τείχος στην αίρεση και αποτειχίζεται από
αυτήν, απομονώνοντας τον επίσκοπο και τις αιρέσεις του. Θέτει εν τη πράξη στην κρίση της Εκκλησίας τον κακόδοξο επίσκοπο, τον κρατά έξω από το τείχος που ορθώνει, καταγγέλλοντάς τον στην Εκκλησία ως “ψευδεπίσκοπο”. Η διακοπή της μνημόνευσης σε αυτήν την περίπτωση, δεν είναι μόνο ευλογημένη, αλλά και επιβεβλημένη.
Καλόν
είναι, λοιπόν, σεβαστοί πατέρες του μητροπολιτικού μεγάρου της
Θεσσαλονίκης, αντί, παρανομώντας, να κατηγορείτε εμένα ως σχισματικό, να αναμετρηθείτε μεταξύ σας και
να υπολογίσετε πόσες αιρέσεις πρεσβεύει ο καθένας σας. Κατά τους δικούς
μου υπολογισμούς, στο σύνολο οικουμενιστικών πεποιθήσεων, πλάνων
διδαχών, κακόδοξων κηρυγμάτων και αιρετικών δράσεων, οι μητροπολιτικοί της Ι.Μ. Θεσσαλονίκης, ανακηρύσσονται πρωταθλητές.
Πολλά
από αυτά τα έχω καταγγείλει επισήμως στον μητροπολίτη. Ποιές ενέργειες
έχει κάνει για την πάταξη αυτών των φαινομένων; Καμία απολύτως! Αλλά
φυσικά, εμφορούμενοι οι περισσότεροι από εσάς, με το κοινό, αλλότριο,
οικουμενιστικό πνεύμα του κ. Ανθίμου, απολαμβάνεται την προστασία και κηδεμονία του.
Όπως λέει η λαϊκή παροιμία, “κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει”!
[1] Κυριάκος Κυριαζόπουλος, Η διακοπή μνημοσύνου στοιχειοθετεί το εκκλησιαστικό ποινικό αδίκημα του σχίσματος; http://aktines.blogspot.gr/2016/10/blog-post_902.html
[2] ΙΕ΄ Καν. της Πρωτοδευτέρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.