«Αντί για "εσχατεία" γυρεύουμε "πρωτεία"»!

ΠΡΩΤΕΙΑ

ΚΑΙ

ΠΡΑΣΣΕΙΝ ΑΛΟΓΑ

π. Διονύσιος Ταμπάκης

   ΚΑΙ ΕΝΩ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΣ  πάλιν και πολλάκις μας υπενθυμίζει πως η αξία του ανθρώπου στέκεται στην ταπείνωση και αφάνεια.

Και ενώ ο Χριστός μας  τιμά τον έσχατον και τον περιφρονημένο  «εἴ τις θέλει πρῶτος εἶναι, ἔσται πάντων ἔσχατος καὶ πάντων διάκονος [Μαρκ. θ΄ 35] εμείς όλο και τον διορθώνουμε πως δεν τα ’πε καλά και ανταλλάσσουμε την τιμή του εσχάτου με την τιμή του πρώτου και αντί για «εσχατεία» γυρεύουμε «πρωτεία».

Η γέννηση άλλωστε της διαδικασίας των «πρωτείων» δεν είναι καθόλου  τυχαία αφού λειτουργεί έξυπνα και αποτελεσματικά ως μηχανισμός ελέγχου ούτως ώστε οι περισσότεροι που τα έχουν λάβει να καθίστανται πανηγυρικώς και εσαεί  ευγνωμονούντες, ενώ όσοι δεν τα έχουνε παραλάβει ακόμη και τα λιγουρεύονται, να βρίσκονται σε μία δια βίου επαιτεία.  Άλλωστε από αυτά

τα πρωτεία έχει καταταλαιπωρηθεί η ανθρωπότητα αλλά και η  Εκκλησία μας  στην ιστορική της πορεία ,από τα πείσματα και την έπαρση κάποιων υπερφιάλων πάλαι  ποτέ «ευσεβών» προσωπικοτήτων.

Έπειτα λοιπόν από αμέτρητες λιτανείες και πανηγύρεις, μετ’ αρτοκλασίας και Θείου  κηρύγματος, όπου έχω συμμετάσχει, πρώτη φορά συνάντησα κάποιο άξιο , ωφέλιμο και διδακτικό περιστατικό από έναν πολιό απλό και Ιερέα της εποχής μας που θέλω να το μοιραστώ μαζί σας.

Φορούσε μία απλή παλαιά λευκή στολή που θα σιχαίνονταν και να την ακουμπήσουν ακόμη πολλοί οφφικιούχοι  δούκες του θρησκευτικού  πριγκιπάτου.

Με τα λευκά μαλλιά και  γένια του να μαρτυρούν σοφία, απτόμενος τα 80, αγαθόψυχος, με σουλούπι μικροκαμωμένο, , κουρασμένος και αποσταμένος πολλές δεκαετίες στην άμπελο του Χριστού έχοντας δώσει στην κυριολεξία και το αίμα του σε αγροικίες και χωριουδάκια που υπηρετούσε, χωρίς όμως να έχει αποκτήσει τα περίλαμπρα  οφίκια των «εξεχόντων» ερμηνευτών  του Κυρίου, ο πατήρ Π… έλαβε μέρος πρόσφατα σε λιτανεία.

Ήτανε χάρμα να τον βλέπεις έτσι με τα λόγια και τις κινήσεις  του σαν ένα μικρό παιδάκι που ενώ  τον παραγκωνίζουν  αυτό όλο χαίρεται αδιαμαρτύρητα και τραγουδά κοσμούμενος από τον επιστήθιο  «Σταυρό» της αφανούς και «ασήμαντης» προσφοράς του, που μόνο ο Θεός γνωρίζει, και όχι από τους γνωστούς λαμαρινένιους μπιχλιμιδιστόλιστους των Καταστημάτων  της οδού Μητροπόλεως.

-Πάτερ τι κάθεστε ταπεινά και τελευταία εδώ; Είστε τόσα χρόνια Ιερέας!Ελάτε στην θέση σας, θα χαλάσει η χορογραφία, του υπενθύμησα αστειευόμενος.

-Εεε παιδάκι μου, εγώ  τώρα είμαι συνταξιούχος, εδώ τελευταία πρέπει να κάθομαι.

Και το ’λεγε με τόση φυσικότητα δίχως νοσηρές ταπεινολογίες !

-Αχ βρε παπαΠ…, συλλογίστηκα, ξέρεις πολύ καλά να κρύβεις την πνευματική σου κατάσταση όπως ο σπόρος στην αφάνεια της γής.

 Άλλωστε ο ίδιος κάποτε με είχε συμβουλεύσει με χαριεντίζουσα διάλεκτο:

-Όσο ευεργετική είναι η νηστεία για το σώμα τόσο ευεργετική είναι και η  αφάνεια για την ψυχή. Αντιλαβού;

-Βεβαίως.

-O.K. λοιπόν!