Έχει η Εκκλησία τήν αποκλειστικότητα της σωτηρίας;

 Τοῦ ἀρχιμ. Σαράντη Σαράντου

ἐφημέριου Ἱ.Ν.Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου

   Ἕνα πολύ  βασικό ἐρώτημα τίθεται ἀπό τήν ἐπιτροπή ἐπί τῶν αἱρέσεων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς, ἀπό τήν ἀπάντηση τοῦ ὁποίου ἀναδεικνύεται ἡ χαρισματικότητα καί ἡ μοναδικότητα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

Προκαταβολικά ἐπιτρέψτε μου νά παραθέσω τόν πρόλογο ἀπό τόν Α΄ Θεολογικό Λόγο τοῦ Ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου (τόμος 19Β ἐκδόσεις ΕΠΕ σελ 24-26). 

«Τό περί Θεοῦ λέγειν ἤ φθέγγεσθαι καί τά κατ᾿ αὐτόν ἐρευνᾶν καί τά ἀνέκφορα ποιεῖν ἔκφορα καί τά πᾶσιν ἀκατάληπτα ὡς καταληπτά ὑπεμφαίνειν, τολμηρᾶς ἄν εἴη καί αὐθαδοῦς ψυχῆς ἔνδειγμα. Καί τοῦτο πάσχουσιν οὐχ ὅσοι ἀφ᾿ ἑαυτῶν τι λέγειν τολμῶσι μόνον περί Θεοῦ, ἀλλά καί ὅσοι τά πρός αἱρετικούς πάλαι λαληθέντα παρά τῶν θεσπεσίων θεολόγων καί γραφῇ παραδοθέντα ἀποστηθίζουσί τε καί πολυπραγμονοῦσιν, οὐχ ἵνα πνευματικήν τινά ὠφέλειαν καρπώσωνται, ἀλλ᾿ ἵνα θαυμάζωνται παρά τῶν ἀκουόντων ἐν πότοις καί συνεδρίοις καί θεολόγοι ἐπιφημίζωνται· ὅ καί μᾶλλον λυπεῖ με καί ἐν ἀδημονίᾳ ποιεῖ, ἐννοοῦντα τό φρικτόν τοῦ ἐγχειρήματος καί τό τοῖς τολμητίαις ἀποκείμενον κρῖμα. Οἷα δέ φασι τῶν θείων κατατολμῶντες! Κατά τοῦτο, φησί, μόνον μείζων ὁ Πατήρ τοῦ Υἱοῦ, καθ᾿ ὅ αἴτιός ἐστι τῆς ὑπάρξεως τοῦ Υἱοῦ. Καί ἡ ἀνθυποφορά· μείζονα τοῦ Υἱοῦ τόν Πατέρα πῶς (14) φῄς; Ὅτι δή, φησί, μείζων ὁ Πατήρ τοῦ Υἱοῦ -λέγω δέ ἀντί τοῦ πρῶτος-·  ἐκ τοῦ Πατρός γάρ. Ταῦτα τῆς καινῆς κενοφωνίας αὐτῶν καί ἀσυνέτου θεολογίας, τήν αἰτίαν δι᾿ ἥν ταῦτα πρός τῶν θεολόγων ἐλέχθησαν πρός αἱρετικούς ἀγνοούντων· τήν γάρ δύναμιν τῶν γεγραμμένων νοῆσαι μή ἱκανῶς ἔχοντες, κενεμβατοῦσιν καί ἅ λέγουσιν ὡς βέβαια καί ἀληθῆ καί οὕτως ἔχοντα διαβεβαιοῦνται. Πρός οὕς εἰκότως οὐκ ἀφ᾿ ἑαυτῶν, ἀλλ᾿ ἐκ τοῦ διδάσκοντος ἄνθρωπον γνῶσιν μυσταγωγούμενοι, τῷ ὑπηχοῦντι ἄνωθεν πειθόμενοι Πνεύματι, εἴπωμεν ὧδε…».

Θεωρῶ τόν ἑαυτό μου ἀνάξιο νά ἀσχολοῦμαι μέ τόσο σοβαρά θεολογικά θέματα, σάν τό παραπάνω.  Βασιζόμενος ὅμως στίς εὐχές τοῦ ὡς ἄνω ἀναφερθέντος ἁγίου, τολμῶ μετά φόβου Θεοῦ νά ἐγγίζω τό παρόν θέμα.

Στούς πρώτους χριστιανικούς χρόνους δέν ἐτίθετο καθόλου ἕνα τέτοιο ἐρώτημα, οὔτε κἄν ρητορικά.  Οἱ πρῶτοι χριστιανοί πεπληρωμένοι μέ τήν ἄκτιστη χάρη τῶν μυστηρίων, Βαπτίσματος,
Χρίσματος καί Θείας Εὐχαριστίας ζοῦσαν ἀρχετυπικά τή χριστιανική πίστη.  Τό Ἅγιο Βάπτισμα προσφέρει τήν εἴσοδο στήν ὑπέρλαμπρη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί τό Ἅγιο Χρῖσμα δωρίζει τά ἐκλεκτά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.  Τό ἱερό μυστήριο τῆς Μετανοίας καί Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως ζωντανεύει τά ἐννέα χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, ἀγαθωσύνη, πίστη, πραότητα, ἐγκράτεια, τά ὁποῖα διαχρονικά ἑδραιώνει στήν ψυχή, στή συμπεριφορά καί σέ ὅλες τίς δραστηριότητες τοῦ ἀνθρώπου.  Μέ τή θεία Εὐχαριστία, κοινωνοῦντες τοῦ Σώματος καί Αἵματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, πραγματοποιεῖται καί ἐμπεδώνεται ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ μέσα μας καί γύρω μας.  Ὁ κόσμος, τό δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, μέ τήν Χάρη τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ καθαγιάζεται καί χριστοποιεῖται.

Ὅπως ὅμως σήμερα ἔχει διαμορφωθεῖ ἡ κατάσταση στίς κοινωνίες τῶν ἀνθρώπων, ἀκόμα καί στήν ἑλληνορθόδοξη πατρίδα μας, χρειαζόμαστε ἐνημέρωση καί γιά τά αὐτονόητα. 

Ἀκόμα καί μέ τή θεωρούμενη πλησιέστερη «ἀδελφή παπική ἐκκλησία», ὅπως τήν ἀποκαλοῦν ἀκόμα καί μεγαλόσχημοι, ὑπάρχουν τριάντα τρεῖς διαφορές σύμφωνα μέ τήν ἐπιστολή πού ἀπεστάλη ἀπό τό Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιῶς κ. Σεραφείμ καί τό Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κονίτσης κ. Ἀνδρέα πρός τόν ἐκλαμπρότατο κ. Φραγκίσκο, ἀρχηγό τοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ.  Ἄν ἐπίσης θυμηθοῦμε τίς ἑκατοντάδες πλέον αἱρετικές ὁμάδες, ἀσυμβίβαστες μέ τήν ὀρθόδοξη πίστη, πού διατείνονται ὅτι πιστεύουν στό Χριστό καί ὅτι ἐργάζονται στό ὄνομά Του παραπλανώντας τούς πιστούς, ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι εἶναι πλέον ἀπαραίτητη ἡ τοποθέτησή μας μέ βάση τή διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων, ἀρχίζοντας ἀπό τόν κοντινότερό μας ἅγιο.

Στό βιβλίο «Βίος καί Λόγοι» τοῦ ἁγίου Πορφυρίου διαβάζουμε:

«Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἄναρχη, ἀτελεύτητη, αἰώνια, ὅπως ὁ ἱδρυτής της, ὁ Τριαδικός Θεός, εἶναι ἄναρχος, ἀτελεύτητος, αἰώνιος. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἄκτιστη, ὅπως καί ὁ Θεός εἶναι ἄκτιστος. Ὑπῆρχε πρό τῶν αἰώνων, πρό τῶν ἀγγέλων, πρό τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου. Εἶναι θεῖο καθίδρυμα καί σ’ αὐτήν «κατοικεῖ πᾶν τό πλήρωμα τῆς θεότητος». Εἶναι τό μυστήριο τῶν μυστηρίων. Ὑπῆρξε ἀφανέρωτο καί ἐφανερώθη «ἐπ’ ἐσχάτων τῶν χρόνων». Ἡ Ἐκκλησία παραμένει ἀπαρασάλευτη, γιατί εἶναι ριζωμένη στήν ἀγάπη καί στή σοφή πρόνοια τοῦ Θεοῦ.  Τήν αἰώνια Ἐκκλησία ἀποτελοῦν τά τρία πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος…

Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μᾶς ἔπλασε κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσίν Του. Μᾶς συμπεριέλαβε στήν Ἐκκλησία παρ’ ὅτι ἐγνώριζε τήν ἀποστασία μας.  Μᾶς ἔδωσε τά πάντα, γιά νά μᾶς κάνει κι ἐμᾶς θεούς κατά χάριν καί δωρεάν. Ἐν τούτοις ἐμεῖς, κάνοντας κακή χρήση τῆς ἐλευθερίας μας, ἐχάσαμε τό ἀρχέγονον κάλλος, τήν ἀρχέγονη δικαιοσύνη καί ἀποκοπήκαμε ἀπ’ τήν Ἐκκλησία.  Ἔξω ἀπ’ τήν Ἐκκλησία, μακριά ἀπ’ τήν Ἁγία Τριάδα, ἐχάσαμε τόν Παράδεισο, τό πᾶν.  Ἔξω, ὅμως, ἀπ’ τήν Ἐκκλησία δέν ὑπάρχει σωτηρία, δέν ὑπάρχει ζωή.  Γι’ αὐτό ἡ σπλαχνική καρδιά τοῦ Θεοῦ-Πατέρα μας δέν μᾶς ἄφησε ἔξω ἀπ’ τήν ἀγάπη Του. Ἄνοιξε γιά μᾶς πάλι τίς πύλες τοῦ Παραδείσου, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν χρόνων καί ἐφανερώθη ἐν σαρκί.

Μέ τή θεία σάρκωση τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ φανερώθηκε πάλι στούς ἀνθρώπους τό προαιώνιο σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου…

Ὁ Θεός ἐν τῇ ἀπείρῳ ἀγάπη Του μᾶς ἔνωσε πάλι μέ τήν Ἐκκλησία Του στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.  Μπαίνοντας στήν ἄκτιστη Ἐκκλησία, ἐρχόμαστε στόν Χριστό, μπαίνομε στό ἄκτιστον. Καλούμαστε δηλαδή κι ἐμεῖς οἱ πιστοί νά γίνομε ἄκτιστοι κατά χάριν, νά γίνομε μέτοχοι τῶν θείων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ, νά μποῦμε μέσα στό μυστήριο τῆς θεότητος, νά ξεπεράσομε τό κοσμικό μας φρόνημα, νά ἀποθάνομε κατά «τόν παλαιό ἄνθρωπον» καί νά γίνομε ἔνθεοι. Ὅταν ζοῦμε στήν Ἐκκλησία, ζοῦμε τόν Χριστό. Αὐτό εἶναι πολύ λεπτό θέμα, δέν μποροῦμε νά τό καταλάβομε. Μόνο τό Ἅγιον Πνεῦμα μπορεῖ νά μᾶς τό διδάξει…»

Ὁ ἅγιος Πορφύριος ὅπως παρατηροῦμε κορυφώνει καί συμπυκνώνει τή διαχρονική διδασκαλία ὅλων τῶν πρό αὐτοῦ ἁγίων πατέρων.  Ἤδη ἀπό τόν τρίτο αἰώνα ὁ ἅγιος Κυπριανός λέει χαρακτηριστικά ὅτι «οὐδείς δύναται νά ἔχει τόν Θεό Πατέρα, ὅστις δέν ἔχει τήν Ἐκκλησία μητέρα».  Ἐφ’ ὅσον δέ ἡ Ἐκκλησία ἔχει ὡς κεφαλήν αὐτῆς τόν Σωτῆρα Χριστόν, ἑπόμενον εἶναι ὅτι φέρει τήν αὐθεντία καί τό θεῖο κῦρος τοῦ ἀρχηγοῦ της, ἐπειδή εἶναι κιβωτός τῆς ἁγιαζούσης ἀληθείας καί ἀσφαλές ἐργαστήριον τῆς σωτηρίας.  Τή θεία ἀλήθεια τήν ὁποία ὁ Χριστός ἐκήρυξε στούς ἀνθρώπους καί ἐμπιστεύτηκε στούς ἁγίους μαθητές Του διαφυλάττει ἀλώβητη καί διδάσκει ἀλαθήτως στό χριστεπώνυμο πλήρωμά της ἡ Ἐκκλησία Του.  Γιαυτό καί ἐπιμένει ὁ ἱερός πατήρ ἅγιος Κυπριανός: «extra Ecclesiam nulla salus», δηλαδή ἐκτός τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας οὐδεμία ἀσφαλής ὑπάρχει σωτηρία.

Κατά τόν ἅγιο Ἰγνάτιο τό θεοφόρο, ἐπίσκοπο Ἀντιοχείας, ἡ Ἐκκλησία δημιουργεῖ «θεοφόρους, χριστοφόρους καί πνευματοφόρους» ἁγίους.  Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἰεροσολύμων παρατηρεῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία καλεῖται καθολική διά τό κατά πάσης εἶναι τῆς οἰκουμένης ἀπό περάτων ἔως περάτων τῆς γῆς.  Ὁ δέ μέγας Ἀθανάσιος τήν ὀνομάζει καθολική «διότι καθ’ ὅλου τοῦ κόσμου κεχυμένη ὑπάρχει»

Ἐξ ἄλλου ἑρμηνεύοντας ὁ μέγας Βασίλειος τόν Λ΄ ψαλμό λέει τά ἑξῆς: «…τῆς χάριτος ἄνωθεν ἐξ οὐρανοῦ παρά τοῦ Σωτῆρος ἐπί τήν Ἐκκλησίαν ἐκχεομένης, εἰκότως μεταλαμβάνουσιν τῆς ἀσωμάτου καί πνευματικῆς χορηγίας αἱ τῶν ἁγίων ψυχαί…».

Ὁ γνωστός ὀρθόδοξος καθηγητής Θεολογίας  π. Δημήτριος Στανιλοάε ἐρωτηθείς γιατί μόνο ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κατέχει τήν ἀποκλειστικότητα τῆς Σωτηρίας ἀπήντησε: «ἡ χάρις τῆς σωτηρίας δέν λαμβάνεται ἀλλοῦ παρά μόνο στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, διότι εἶναι ἐνέργεια τοῦ Χριστοῦ, πού παραμένει χθές καί σήμερα ἡ ἴδια μέσα στήν Ἐκκλησία.  Ἡ θεολογία τῶν καθολικῶν θεωρεῖ τήν χάρη κτιστή, ὁπότε δέν εἶναι ἐνέργεια πού πηγάζει ἀπό τό Χριστό.  Ἡ σωτηρία εἶναι ζωή ἐν Χριστῷ, ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ στούς πιστούς μέσῳ τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν Του.  Αὐτή ἐπιτυγχάνεται ὅταν ὁ ἄνθρωπος προάγεται στήν ἀρετή μέ τήν βοήθεια  τῆς θείας χάριτος».  Ὁ ἴδιος ὀρθόδοξος θεολόγος ἑρμηνεύοντας τήν ἀρχαία ρήση, ὅτι ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας δέν ὑπάρχει σωτηρία, συμπληρώνει: «μόνο αὐτός πού ζεῖ στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, διαφυλάττει ὁλόκληρη τήν πρός τόν Χριστό πίστη μέ τήν ὁποία διά μέσου τῶν μυστηρίων λαμβάνει ὁλόκληρο τό Χριστό μέσα του καί σώζεται…  Καί ὅταν ἀκόμη ἐξ ἀδυναμιῶν του ἁμαρτάνει, μπορεῖ πάλι νά ἀποκτήσει τή συγχώρηση, ὅταν τήν ζητήσει.  Ἐφ’ ὅσον ὅλα αὐτά δέν ὑπάρχουν στίς προτεσταντικές καί νεοπροτεσταντικές παραφυάδες, πῶς θά μπορέσει ἡ «Ἐκκλησία τους» νά σῴσει τά μέλη της; Αὐτοί ἀκούουν μόνο λόγο γιά τόν Χριστό, ὡς νά εἶναι κάτι τό ἐξωτερικό καί δέν Τόν κοινωνοῦν μέ τίς ἐνέργειές Του, ὅπως ἐνεργοῦνται ἀπό τά μυστήριά Του.  Ἀλλά καί αὐτή ἡ διδασκαλία των παρουσιάζεται διαστρεβλωμένη καί πολύ συνεσκιασμένη γιά τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ».

Ἀπό  τούς πρώτους χριστιανικούς χρόνους τά πιστά μέλη τῆς  Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ θερμαίνονταν μέ τήν πίστη, φωτίζονταν καί ἔσπευδαν νά ὁμολογήσουν εἰς πάντα τά ἔθνη τό Χριστό καί τά ἱερά Του Μυστήρια.  Πληθύνονταν οἱ χριστιανοί, γιατί καταλάβαιναν τήν πνευματική ἀξία τῆς νέας πίστης, τήν ὁποία μέ θερμό ἐνθουσιασμό ἀσπάζονταν.

Οἱ Ρωμαῖοι αὐτοκράτορες προσκολημένοι στήν «παντοδύναμη» κοσμική ἐξουσία τους, ἀντιτάχθηκαν μέ σφοδρό μῖσος στή νέα πίστη φοβούμενοι τήν ἔκπτωσή τους καί τόν ἀφανισμό τους.  Ἑκατομμύρια μαρτύρων ἀναδεικνύονται στό στερέωμα τῆς οἰκουμένης.  Κατά κόσμον ἄδοξα χάνονται, ἐνῷ ὑμνοῦν καί δοξολογοῦν τόν ἐν Τριάδι Θεό.  Ἡ ἐν οὐρανοῖς Ἐκκλησία φαιδρύνεται καί κραταιώνεται μέ γενναίους ἀθλητές καί ὁμολογητές τῆς πίστεως.  Τά αἵματα τῶν ἀμέτρητων ἐπί γῆς μαρτύρων ποτίζουν τή γῆ, τή θάλασσα, τόν ἀέρα.  Οἱ ἡρωϊκές πανάγιες ψυχές τους ἐγκαθιστοῦν τό νέο ἐπί γῆς Παράδεισο, τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί μέ τίς φλόγες τῆς ἀδιάλειπτης προσευχῆς τους καί μέ τά πάμπολλα θαύματα πού πραγματοποιεῖ ὁ Χριστός μέσῳ αὐτῶν ἁπλώνεται ἡ Ἐκκλησία Του ἐπί γῆς μέ ἄμεση προοπτική τῆς αἰωνίου ζωῆς.  Οἱ ὁσιακοί, ἀσκητικοί καί μαρτυρικοί ἀγῶνες τους ἀνοίγουν δρόμους πρός τόν οὐρανό καί τή θριαμβεύουσα Ἐκκλησία Του.

Γιατί ἐξεπλάγη ὁ αὐτοκράτωρ Διοκλητιανός, ὅταν ὁ ἐπώνυμος ἀξιωματικός του Ἅγιος Γεώργιος δήλωσε τή χριστιανική του ταυτότητα; Γιατί κατέλαβε τήν ψυχή του ἀπίστευτο μῖσος; Γιατί δοκίμασε ὅλα τά φρικτά εἴδη τῶν μαρτυρίων γιά νά τόν μεταπείσει;  Διότι δέν ἄντεχε νά διαπιστώνει τή μοναδικότητα τῆς ἀξίας τῆς χριστιανικῆς πίστεως καί ἴσως ἀμυδρῶς καί τήν ἀποκλειστικότητα τῆς σωτηρίας πού παρέχει στούς πιστούς.  Θεραπευόταν πλήρως ὁ Ἅγιος Γεώργιος μετά ἀπό τά φρικτά βασανιστήρια.  Ἀποροῦσε ὁ Αὐτοκράτωρ ἀλλά καί συνέχιζε μέ ὑπέρμετρη ὑπεροψία τά μαρτύρια.  Ἐπέτρεπε ὁ Κύριος σ’ αὐτόν τό γενναῖο τά βασανιστήρια.  Μετά ἔστελνε ἀκεραία τή θεραπεία του.  Ὁ Διοκλητιανός δέν κατόρθωσε νά πείσει τή σύζυγό του Ἀλεξάνδρα  νά μήν ἀκολουθήσει ἐκεῖνον τόν «πλάνο» καί τήν ἀποκεφάλισε.  Τό μαρτύριο καί τή θαρραλέα τους ὁμολογία ἀκολούθησαν καί ἄλλοι, ἀκριβῶς ἐπειδή ἀπέκτησαν βαθεῖα καρδία, στήν ὁποία ἀπεκαλύφθη ἄνωθεν ἡ ἀποκλειστικότητα τῆς σωτηρίας, ὡς ἀποκλειστικά παρεχομένης ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας.

Τά μαρτύρια τῶν χριστιανῶν δέν περιορίζονται μόνο στούς πρώτους αἰῶνες.  Σέ κάθε ἐποχή καί σέ κάθε τοπική Ἐκκλησία ἐπιτρέπει ὁ Κύριος ὅλο καί νέες ἀναδείξεις μαρτύρων καί νεομαρτύρων. 

Στήν περίοδο τῆς τουρκοκρατίας ἔχουμε πολλούς ἐνδόξους ἱερομάρτυρες Πατριάρχες, ἱερεῖς, μοναχούς, ἄνδρες, γυναῖκες καί παιδιά.  Χιλιάδες εἶναι οἱ νεομάρτυρες ἐκείνης τῆς ἐποχῆς πού ἀποδεικνύουν τή στενή σχέση τους μέ τή διωκόμενη καί μαρτυρική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Ἀργότερα ἡ μπολσεβικική θηριωδία ὑπῆρξε παροιμιώδης ἐναντίον τῶν ὀρθοδόξων ἐπισκόπων, ἱερέων καί τῶν οἰκογενειῶν τους, ἱερομονάχων, μοναχῶν καί ἀναρίθμητων πιστῶν γιατί ὑπέπεσαν στό σοβαρό ἀδίκημα νά εἶναι χριστιανοί καί νά μή φοβοῦνται νά ὁμολογήσουν τήν ἐγκληματική προσχώρησή τους στή μόνη ἀληθινή πίστη, στό μόνο ἀληθινό Θεό και ἄνθρωπο, τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.

Πρό εἰκοσαετίας στόν πόλεμο κατά τῆς Σερβίας, ἀνήμερα τό Πάσχα μετά τήν Ἀνάσταση, ἔπεσαν βόμβες πού πάνω τους ἦταν γραμμένο, εἰρωνικά φυσικά, τό Χριστός Ἀνέστη!  Ὁ πόλεμος αὐτός κατά τῶν Ὀρθοδόξων Σέρβων ἦταν ἀποτέλεσμα συνεργασίας τῶν ἡγετῶν τῆς Νέας Ἐποχῆς καί ἡγετῶν τῆς «ἀδελφῆς Ἐκκλησίας» γιατί οἱ Σέρβοι πιστεύουν  στό μόνο ἀληθινό Θεό, τόν Ίησοῦ Χριστό καί ὄχι στόν «Vicarius Christi». Τί κακό ἔκαναν οἱ ἀδελφοί ὁμόδοξοι Σέρβοι;  Πιστεύουν στήν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πού ἔχει τήν ἀποκλειστικότητα τῆς σωτηρίας.

Γιατί σήμερα λυσσωδῶς πολεμοῦνται οἱ ἀδελφοί τῆς Συρίας;  Ἀκριβῶς ἐπειδή πιστεύουν καί ὁμολογοῦν Ἰησοῦν Χριστόν, τήν κεφαλήν τῆς Ἐκκλησίας πού μόνη αὐτή ἔχει ἐκ τοῦ Σταυρωθέντος δι’ Αὐτήν τήν ἀποκλειστικότητα τῆς σωτηρίας.

Τί εἶναι αὐτό πού παρακίνησε πολλούς ἀμερικανούς, ἑλληνοαμερικανούς καί ἄλλων ἐθνοτήτων νά γίνουν μοναχοί στήν Ἀριζόνα κοντά στό Γέροντα Ἐφραίμ; Οἱ προσερχόμενοι στόν ἐπίγειο παράδεισο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Ἀντωνίου στήν Ἀριζόνα συναντώντας τόν ἅγιο γέροντα, τόν πατέρα Ἐφραίμ καί ἐξομολογούμενοι σ’ αὐτόν ἀνακουφίζονται, ἀνανεώνονται. 

Τί εἶναι αὐτό πού ἑλκύει χιλιάδες, ἄνδρες γυναῖκες καί παιδιά νά τρέχουν στίς ἀγρυπνίες καί στίς λειτουργίες τῶν εἴκοσι μοναστηριῶν τοῦ π.  Ἐφραίμ; Ποιός παρασύρει νέους καί νέες νά παρακολουθοῦν στά ἑλληνικά καί στό κατανυκτικό ἁγιορείτικο κλῖμα τῶν Ἱερῶν Μονῶν τίς ἱερές ἀκολουθίες καί τή Θεία Λειτουργία πού σέ ὅλες τίς Ἐκκλησίες τῆς ὑφηλίου τελεῖται κατά τόν ἴδιο τρόπο;  Παρακολουθώντας τίς ἱερές ἀκολουθίες εὐφραίνονται ἀπό τή Θεία Χάρη.  Μολονότι δέν γνωρίζουν τά ἀρχαῖα Ἑλληνικά τῶν τροπαρίων καί τῶν εὐχῶν, εἶναι τόσο πλούσια ἡ θεία Χάρη, ὥστε ἀρχίζουν νά κατανοοῦν χαρισματικά τίς λέξεις, τίς φράσεις καί τά νοήματα.  Ἐξαιρέτως γλυκαίνονται ἀπό τό μέλος καί ἀπό τήν ὡραιότητα τῆς ἱερᾶς ἀκολουθίας ὥστε ἐπιδιώκουν νά μάθουν καί τή νέα Ἑλληνική. Καί τήν μαθαίνουν πολύ γρήγορα.  Ἑλκύονται στόν παραδοσιακό καί ἀνεπιτήδευτο τρόπο τελέσεως τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν καί εἰσέρχεται στίς ψυχές τους ἡ ἄνωθεν κατερχομένη πληροφορία τῆς ἀποκλειστικότητας τῆς σωτηρίας στήν ἁπλῆ καί κατανυκτική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Ὡστόσο ἡ Νέα Τάξη πραγμάτων εἶναι ἑτοιμοπόλεμη καί πασχίζει μέ νόμιμα καί μή μέσα, νά συκοφαντήσει καί νά παραπλανήσει τούς ἐπισκέπτες καί προσκυνητές.  Δημοσιεύματα πού μοιάζουν μέ πανάρχαια βέλη καί τόξα παιδαριώδη.  Ἡ πολεμική τους βοηθάει τούς καλοπροαίρετους νά γίνουν πιό συνειδητοί, νά γίνουν πιό πιστοί καί τούς κακοπροαίρετους νά ταλαιπωροῦνται χαζεύοντας στά ἀδιέξοδα καί λαβυρινθώδη σπήλαια τοῦ πονηροῦ.  Ἡ ἱερά Μονή Ἁγίου Ἀντωνίου παραμένει τό δεύτερο μέρος σέ ἐπισκεψιμότητα μετά ἀπό τό Grand Canyon στήν Ἀριζόνα.

 Ἡ Ἑλληνορθόδοξη Παράδοσή μας ἀποδέχεται καί θεωρητικά καί πρακτικά αὐτήν τήν ἀποκλειστικότητα τῆς σωτηρίας μόνο στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας.  Ὅλα τά Συντάγματα τοῦ νεοσύστατου Ἑλληνικοῦ Κράτους ἔχουν ὡς προμετωπίδα τή δοξολογία τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀπό τήν ὁποία ἀπορρέουν καί τά λοιπά ἄρθρα πού ὁρίζουν τίς σχέσεις τῶν Ἑλλήνων καί ρυθμίζουν τά ἔργα τους καί τά δικαιώματά τους. 

Ἡ ἑλληνική ὀρθόδοξη κοινωνία ξέρει νά ἀναγνωρίζει τούς ἀνθρώπους, ξεχωρίζει τούς ὀρθοδόξους ἀπό τούς μή, συνεργάζεται ὅμως μέ ὅλους.  Δέν εἶναι κραυγαλέα ἡ περίπτωση διασώσεως τῆς ζωῆς πολλῶν ἀνθρώπων στόν Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο; Ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν δέν ἐγγυήθηκε γιά πλῆθος ἑβραϊκῶν οἰκογενειῶν ὅτι ἔχουν βαπτισθεῖ;  Δέν εἶναι ἱστορικά καταγεγραμμένο ὅτι γλύτωσαν οἰκογένειες καί οἰκογένειες ἀπό τή ναζιστική μανία;

Πόσους ἐπίσης Ἰταλούς στρατιῶτες δέν ἔκρυψαν στά σπίτια τους οἱ πρόγονοί μας Ἕλληνες γιά νά μή γίνουν βορά τῶν ἀγγλικῶν πολεμικῶν ἐπιχειρήσεων; Ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλληνική Ἐκκλησία μας κράτησε τήν ἀποκλειστικότητα γιά τή σωτηρία μας.  Ὅμως ξέρει ἑκάστοτε ἀναλόγως νά οἰκονομεῖ τούς ἐκτός τῶν τειχῶν της. 

Ἄς μᾶς ἐπιτραπεῖ ἀκροθιγῶς καί μετά φόβου Θεοῦ πίστεως καί ἀγάπης νά κάνουμε μιά σύντομη ἀναφορά στό πολυσυζητούμενο ἀκανθῶδες θέμα τῆς ὁμοφυλοφιλίας.  Ὁ ἀπόστολος Παῦλος θεόπτης καί θεωμένος Ἀπόστολος δέν διστάζει νά γράψει στήν πρός Ρωμαίους Ἐπιστολή του ὅτι ἔδωκε ὁ Θεός σ’ αὐτούς τούς ἀνθρώπους ἀδόκιμον νοῦν, λόγῳ τῆς ἀσύλληπτης ὑπεροψίας τους καί ἔπεσαν στό πιό αἰσχρό πάθος, , «διὰ τοῦτο παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς πάθη ἀτιμίας. αἵ τε γὰρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν εἰς τὴν παρὰ φύσιν,  ὁμοίως δὲ καὶ οἱ ἄρσενες ἀφέντες τὴν φυσικὴν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι καὶ τὴν ἀντιμισθίαν ἣν ἔδει τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες», μήπως ἔλθουν σέ ἐπίγνωση τῆς καταστάσεώς τους, μετανοήσουν καί σωθοῦν.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, τό χρυσό στόμα τοῦ Παύλου, ὑποστηρίζει ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι ἀσυγχώρητο πάθος, ὅσο βέβαια κοχλάζει καί οἱ ἄνθρωποι δέν μετανοοῦν.  Ἡ μητέρα ὅμως Ἐκκλησία μπορεῖ νά τούς θεραπεύσει, γιατί ἀκριβῶς κατέχει τήν ἀποκλειστικότητα τῆς σωτηρίας καί ἀφειδῶς τήν προσφέρει γιά τή θεραπεία ὅλων τῶν ἀσθενειῶν καί ὅλων τῶν παθῶν.  Ἐνεργοποιεῖται ἡ θεραπεία μέ τήν εἰλικρινῆ μετάνοια (ταπεινό φρόνημα ζητάει ἀπό ὅλους) καί ἡ κάθαρση καί ἡ ἐξυγίανση εἶναι ἀναμενόμενη καί ραγδαία.

Καλωσύνη, κατανόηση καί ἀνοχή διακριτική πρός τούς ἀπίστους, ἑτεροδόξους καί περιθωριακούς ὑπάρχει φυσιολογικά στήν ἑλληνική κοινωνία.  Δέν περιθωριοποιοῦνται, ἀλλά ἀπολαμβάνουν τήν ἰσονομία πού πηγάζει ἀπό τά παραγγέλματα τοῦ Κυρίου, ὅπως «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» καί παραπλήσιες παραβολές τοῦ Χριστοῦ.  Μόνο καλο-κακοστημένα πάνελ φροντίζουν νά βροῦν ἀκραῖες περιπτώσεις ἀναξιοπαθούντων ἀνθρώπων γιά νά ἀποδείξουν τή δυσκολία  ἀποδοχῆς τους ἀπό τήν «ρατσιστική» ἑλληνική κοινωνία.  Θυμᾶμαι χαρακτηριστικά ὅτι σέ ἕνα στρογγυλό τραπέζι εἶχαν καλέσει ἕναν τραβεστί καί προσπαθοῦσαν διά τῆς βίας νά προκαλέσουν τόν ταλαίπωρο νά ξεστομίσει παράπονα ρατσισμοῦ γιά τή μή ἀποδοχή του καί διάφορες περιπτώσεις σκληρῆς συμπεριφορᾶς ἐναντίον του ἀπό τή γειτονιά του καί τό χωριό του.  Δέν ἔβγαινε μέ τίποτα ὅμως παράπονο.  Δέν εἶχαν προλάβει οἱ ἐπιτήδειες βοηθοί νά δασκαλέψουν τό θῦμά τους ὥσπου ἀναγκάστηκε ἡ δημοσιογράφος νά βγάλει αὐθαίρετο τό συμπέρασμα.

Μόνο ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἔχει τήν ἀποκλειστικότητα τῆς σωτηρίας μας.  Οἱ πονηρές δυνάμεις τοῦ σκότους τό ὑποψιάζονται αὐτό καί προσπαθοῦν νά στήσουν τήν ἀντίδρασή τους καί τήν πολεμική τους.

Ὅλα ὅσα ὑφίσταται ὁ ἑλληνικός ὀρθόδοξος λαός μας δέν εἶναι ἕνας φρικτός πόλεμος ἀκήρυκτος;  Ἀπό τό 2010 ἐκποιεῖται ὁλόκληρη ἡ πατρίδα μας, κόβονται μισθοί, συντάξεις καί ἐπιδόματα τῶν πολυτέκνων καί ὑλοποιοῦνται πολλές ἄλλες ἐξοντωτικές πολιτικές ἐναντίον τοῦ λαοῦ μας.  Δημοσιογραφικές πληροφορίες ἔφεραν στό φῶς ὑπογραφή τῆς κυβερνήσεώς μας γιά μείωση τῶν συντάξεων κατά 40%.  Θά ὑπάρχουν δηλαδή συνταξιοῦχοι πού δέν θά παίρνουν οὔτε 100 Ευρώ τό μήνα.  Ἡ μισοθεΐα καί ἡ μισανθρωπία σέ ὅλο τό μεγαλεῖο της!   Οἱ Ἕλληνες χριστιανοί ὀρθόδοξοι συνταξιοῦχοι ἔχουν ἔμπρακτα ἀποδείξει τίς ἀντοχές τους, τίς ὑπομονές τους καί τίς φροντίδες τους γιά τά ἄνεργα παιδιά τους καί γιά τά κακόμοιρα ἐγγόνια τους.  Σβήνω τή λέξη κακόμοιρα.  Γράφω οἱ Ἕλληνες Χριστιανοί παπποῦδες και γιαγιές κόβουν, στεροῦνται τίς γλίσχρες συνταξοῦλες τους.  Τό βαρύ πυροβολικό τῆς Νέας Ἐποχῆς βροντοφωνάζει νά μή ζήσουν οἱ Ἕλληνες παππούδες καί γιαγιές…  Νά μή ζήσουν τά παιδιά καί τά ἐγγόνια τους.  Ἔλεος πιά κύριοι, τάχα κυβερνῆτες τῆς Ἑλλάδος! Ἔλεος Ἔλεος!

Ὅμως ὁ ἑλληνικός λαός ἔχει μέσα του Χριστό καί Ἑλλάδα, ἔχει ὑπομονή καί ἀνθίσταται μέ ἀξιοπρέπεια.

Ἤδη ἀπό καιρό ἔχει ξεσηκωθεῖ μεγάλο μέρος τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ μας γιά νά ἀποσυρθοῦν οἱ «Φακέλοι» τῶν θρησκευτικῶν.  Ὁ σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, ὁ δικηγόρος τῆς Ἑστίας Πατερικῶν Μελετῶν καί κάποιοι γονεῖς  ὑπέβαλαν προσφυγή στό ΣτΕ κατά τῶν «Φακέλων» τοῦ Δημοτικοῦ καί τοῦ Γυμνασίου. Τό ΣτΕ ἐξέδωσε μιά ἐξαιρετική ἀπόφαση τοῦ ὕψους καί τοῦ ἐπιπέδου τῆς ἑλληνοθοδόξου κοινωνίας μας καί τοῦ ἐπιπέδου τοῦ ἑλληνικοῦ μας Συντάγματος.  Ἤδη χθές ἐξεδόθη ἀντίστοιχη ἀπόφαση κατά τῶν «Φακέλων» τῶν θρησκευτικῶν τοῦ Λυκείου. Δικαιοῦται μετά ἀπό μιά τέτοιου ἐπιπέδου ἀπόφαση τοῦ ΣτΕ νά ἰσχυρίζεται ὁ ἕνας τουλάχιστον τῶν Σεβασμιωτάτων τῆς Ἐπιτροπῆς ὅτι συνεχίζονται οἱ συνεδριάσεις τῆς Ἐπιτροπῆς γιά τά βιβλία τῶν θρηκευτικῶν;  Δέν παρανομεῖ ὁ Σεβασμιώτατος νά ἐπιμένει σέ μιά τόσο χαμένη ὑπόθεση;

Ταπεινῶς φρονοῦμε, ὅτι ἀπό τήν ἑπόμενη ἑβδομάδα θά εἴμαστε σέ θέση νά ἀνακοινώσουμε μεγάλη ἐκδήλωση πρός ἐνημέρωση ὅλων τῶν γονέων καί ὅτι καί ἐμεῖς πιό ἠχηρά  θά ζητήσουμε νά ἐφαρμοσθεῖ ἡ ἀπόφαση τοῦ ΣτΕ ἐνάντια στό πολυθρησκευτικό μάθημα πού εἶναι ἐντελῶς παράνομο.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδερφοί.

Δέν εἶναι πολύς καιρός πού διαβάσαμε καί φέτος, τό βράδυ τῆς Μεγάλης Πέμπτης, στά δώδεκα εὐαγγέλια τό πρῶτο κατά Ἰωάννη, τό Εὐαγγέλιο τῆς Διαθήκης.  Ὅλη ἡ δογματική διδασκαλία τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας χωρεῖται καί ἐκφράζεται ἀναλυτικότατα μέσα στό πρῶτο ἐκτενέστατο αὐτό Εὐαγγέλιο.  Τριαδολογία, Χριστολογία, Ἐκκλησιολογία, Ἁγιολογία, Κοσμολογία, Ἐσχατολο­γία, τά πάντα ἐξηγεῖ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.  Ἐξηγεῖ τή σχέση Του μέ τό Θεό Πατέρα, τοῦ Πατρός μέ τόν Υἱό, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέ τόν Πατέρα καί τόν Υἱό.  Σχέση τῆς Παναγίας Τριάδος μέ τή δημιουργία, μέ τόν κόσμο, μέ τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, τήν ἐπίγεια καί οὐράνια Ἐκκλησία.  Τα ὑπόλοιπα ἕνδεκα Εὐ­αγγέλια τῆς Μεγάλης Πέμπτης ἐξηγοῦν ὅλο τό θεῖο δρᾶμα τό ὁποῖο ἐκουσίως διῆλθε ὁ Χριστός, καλώντας καί ἡμᾶς σέ συμμετοχή μαζί Του γιά νά ἀξιωθοῦμε καί τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καί τῆς δικῆς μας.  Ὅλη αὐτή ἡ ὀρθόδοξη θεολογία, ἡ εὐαγγελική περιγραφή τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου καί τῆς Ἀναστάσεως μόνο μέσα στή δεδομένη ἀποκλειστικότητα τῆς σωτηρίας κατανοεῖται.

Ἡ ἀρχή καί τό τέλος τῆς Δημιουργίας βρίσκονται στά παντοδύναμα χέρια τοῦ μεγαλοδύναμου ἐν Τριάδι Θεοῦ.  Θέλει καί σιωπᾶ… Ὁ δέ Ἰησοῦς ἐσιώπα γράφουν ὅλοι οἱ ἱεροί Εὐαγγελιστές ἔμπροσθεν τοῦ πανίσχυρου Πιλάτου.  Ἐσιώπα, ἐνῷ μποροῦσε νά ἐπιστρατεύσει τά πιό δυνατά μέσα πρός ὑπεράσπισίν Του.  Καί ὅμως ὁ Ἰησοῦς ἐσιώπα, ἀκριβῶς ἐπειδή σεβόταν ὁ Κύριος τό θέλημα τοῦ δούλου Του.  Ὁ Κύριος ἄν ἤθελε, θά μποροῦσε πάραυτα νά ξεράνει τόν Πιλᾶτο… νά πέσει λιπόθυμος, νά σωριασθεῖ νεκρός πρός παραδειγματισμό καί πρός συμμόρφωση ὅλων τῶν ἀντιτιθεμένων ἤ ἐχθρῶν Του.  Ὅμως ὁ Κύριος δέν ἦλθε ἵνα κρίνῃ ἀλλ’ ἵνα σώσῃ τόν κόσμον.  Ἄν βίαια ἐπενέβαινε στή βούληση τοῦ Πιλάτου καί ὅλων ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν, θά κατέστρεφε τό αὐτέξούσιο ἤ τήν ἐλευθερία τῆς βουλήσεώς μας, ἀφοῦ Αὐτός ὁ ἴδιος μᾶς τήν ἔδωσε.  Δέν θέλησε ὁ Ἰησοῦς καί τήν ὕστατη ἐπί Σταυροῦ στιγμή Του νά τήν ἀναμείξει μέ ἀπειλές ἐναντίον μας  ἤ ἀλλοτριώσεις.  Λίγο πρίν ξεψυχήσει φώναξε: «Θεέ μου, Θεέ μου ἵνα τί μέ ἐγκατέλιπες;».  Σηκώνοντας ὁ Κύριος ἑκουσίως, μέ τή θέλησή Του, ὅλες τίς ἁμαρτίες ὅλων τῶν δισεκατομυρίων ἀνθρώπων, ἀπό τῶν πρώτων ἕως τῶν ἐσχάτων, ὑφίστατο τό ὀδυνηρότερο μαρτύριο.  Ἐπέτρεπε ἡ θεία Φύση Του, ἡ ὁποία ἀπαθής διέμεινε, ὡς θεία, στήν ἀνθρώπινη νά αἰσθάνεται ὅλους τούς φρικτούς τῆς ἁμαρτίας πόνους.  Οὐδείς ἄλλος ἐκ τῶν ἀνθρώπων δέν θά μποροῦσε νά προσλάβει, νά σηκώσει ὁλόκληρη τήν πεπτωκυῖα φύση μέ ὅλα τά βάρη της καί νά λυτρώσει ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος ἀπό τήν γενικευμένη φθορά, καταστροφή καί τό θάνατο πού ἐπέφερε ἡ ἁμαρτία.  Μόνο ὁ θεάνθρωπος Κύριος ἠθέλησε, μέ τή συμφωνία τοῦ Θεοῦ Πατέρα Του καί τοῦ Θείου καί Τελεταρχικοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νά σηκώσει, νά ἄρῃ τίς ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου καί θανάτῳ θάνατον πατήσας νά μᾶς λυτρώσει καί νά μᾶς ἀξιώσει τῆς Ἀναστάσεώς Του.  Λίγο πρίν ἐκπνεύσει ὁ Κύριος, τόν πλησίαζε ὁ διάβολος καί σιγανά τοῦ ἔλεγε: Ἐπί τέλους, σέ νίκησα Υἱέ τοῦ Θεοῦ, μαρτυρεῖ ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης.  Δέν καταλάβαινε ὅμως, ὁ ἀνόητος, ὅτι ἡ δική του δύναμη παρέλυε καί ὅλη του ἡ ἐξουσία στούς ἀπ’ αἰῶνος νεκρούς ἔσβηνε.

Ἡ ὀρθόδοξη μητέρα Ἐκκλησία μας κατέχει τήν ἀποκλειστικότητα τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου.  Ὅ,τι γράφεται στήν Π.Δ. καί στήν Κ.Δ. καθώς καί στίς περίπου 60000 σελίδες τῶν Πατερικῶν κειμένων, τῶν πατερικῶν θησαυρῶν, ἐπιβεβαιώνουν ἀκατάπαυστα ὅτι ὁ Σωτήρ ἡμῶν Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἡ Κεφαλή τοῦ Σώματος ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ὁ Σωτήρ τοῦ ὅλου Σώματος, ὅλων τῶν ἀνθρώπων, καλῶν, μεσαίων, ἁγίων, κακῶν. 

Διαβάζουμε ξανά στόν ἅγιο Πορφύριο:

«Ἡ Ἐκκλησία καί ὁ Χριστός εἶναι ἕνα. Τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τρέφεται, ἁγιάζεται, ζεῖ με τόν Χριστό. Αὐτός εἶναι ὁ Κύριος, ὁ παντοδύναμος, ὁ παντογνώστης, ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν, ὁ στηριγμός μας, ὁ φίλος μας, ὁ ἀδελφός μας. Αὐτός εἶναι τό Α καί τό Ω, ἡ ἀρχή καί τό τέλος, ἡ βάσις, τό πᾶν. Χωρίς Χριστό, Ἐκκλησία δεν ὑπάρχει. Νυμφίος ὁ Χριστός· νύμφη ἡ καθεμία ψυχή.

Ὁ Χριστός ἕνωσε τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μέ τόν οὐρανό καί τή γῆ. Μέ τούς ἀγγέλους, τούς ἀνθρώπους καί ὅλα τά δημιουργήματα, μέ ὅλη τήν κτίσῃ τοῦ Θεοῦ, μέ τά ζῷα καί τά πουλιά, μέ κάθε μικρό ἀγριολούλουδο, μέ κάθε μικρό ἔντομο. Ἔγινε ἔτσι ἡ Ἐκκλησία «πλήρωμα τοῦ τά πάντα ἐν πᾶσι πληρουμένου», δηλαδή τοῦ Χριστοῦ. Ὅλα ἐν Χριστῷ καί σύν Χριστῷ, μέσα καί μαζί μέ τόν Χριστό. Αὐτό εἶναι τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ Χριστός φανερώνεται μέσα στήν ἑνότητα τή μεταξύ μας καί στήν ἀγάπη Του, τήν Ἐκκλησία. Ἐκκλησία δἐν εἷμαι μόνος ἐγώ, ἀλλά μαζί κι ἐσεῖς. Ἐκκλησία εἴμαστε ὅλοι. Μέσα στήν Ἐκκλησία ὅλοι ἐνσωματώνονται. Εἴμαστε ὅλοι ἕνα καί ὁ Χριστός κεφαλή.… Εἴμαστε ὅλοι ἕνα, γιατί ὁ Θεός εἶναι Πατέρας μας κι εἶναι παντοῦ. Ὅταν τό ζήσομε αὐτό, εἴμαστε μέσα στήν Ἐκκλησία.… Ἔ, αὐτό μόνο διά τῆς χάριτος τό καταλαβαίνει κανείς. Ζούμε τή χαρά τῆς ἑνότητος, τῆς ἀγάπης. Καί γινόμαστε ἕνα μ’ ὅλους. Δεν ὑπάρχει πιό ὡραῖο πρᾶγμα!

Τό σπουδαῖο εἶναι νά μποῦμε στήν Ἐκκλησία. Νά ἑνωθοῦμε μέ τούς συνανθρώπους μας, μέ τίς χαρές καί τίς λύπες ὅλων. Νά τούς νοιώθουμε δικούς μας, νά προσευχόμαστε γιά ὅλους, νά πονᾶμε γιά τή σωτηρία τους, νά ξεχνᾶμε τούς ἑαυτούς μας. Νά κάνομε τό πᾶν γι’ αὐτούς, ὅπως ὁ Χριστός γιά μᾶς. Μέσα στήν Ἐκκλησία γινόμαστε ἕνα μέ κάθε δυστυχισμένο καί πονεμένο κι ἁμαρτωλό».

Μετά ἀπό ὅσα ἀναφέραμε μέχρι τώρα νομίζουμε ὅτι ἔχει ἀπαντηθεῖ τό ἐρώτημα πού ἔθεσε ἡ ἐπιτροπή ἐπί τῶν αἱρέσεων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς: «Ἔχει ἡ Ἐκκλησία τήν ἀποκλειστικότητα τῆς Σωτηρίας»;  Καί βέβαια ταπεινῶς ὑποστηρίζουμε πώς ὅλα τά παραπάνω προβλήματα καί οἱ δυσχέρειες τῆς ζωῆς μποροῦν νά γίνουν ἐφαλτήρια γιά μεγαλύτερες πνευματικές ἐν Χριστῷ ἐπιδόσεις καί σκληρότερους ἀγῶνες πίστεως γιά τήν καθημερινή ἐπιβίωση, γιά ἀλληλοβοήθεια καί γιά θερμότερη ἀναφορά τῆς εὐχῆς «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με».  Νά μή καταποθοῦμε ἀπό τήν ἀπιστία καί τήν κατάθλιψη, ἀλλά νά εἴμαστε κατά τό δυνατόν ἀνθεκτικοί καί ὑπομονετικοί γιά νά ἀποκτήσουμε καθαρή καί βαθεῖα καρδία, ἐπί τῆς ὁποίας μπορεῖ νά ἀναπαυθεῖ ἡ θεία παρηγορία γιά ἀπόκτηση τῆς Σωτηρίας.

Τήν ἀποκλειστικότητα τῆς σωτηρίας πού ἀφθονοπάροχα κατέχει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἐπικυρώνει καί ἕνα ἐξαίρετο κείμενο τοῦ ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου τό ὁποῖο καταθέτουμε πρός μείζονα ὠφέλεια ὅλων τῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν μας:

«… Ἵνα δέ εἰδῆς καί τά τῆς θείας φύσεως ἴδια, πῶς ὁ Θεός καί τά περί Θεόν καί τά ἀπό Θεοῦ καί τά ἐν τῷ Θεῷ πάντα ἕν φῶς ἐστιν, ἐν ἑκάστῃ τῶν ὑποστάσεων προσκυνούμενον καί ἐν πᾶσι τοῖς ἰδιώμασιν αὐτοῦ καί χαρίσμασι καθορώμενον, καί οὕτω σε ταῦτα μυσταγωγήσομεν. “Ὁ Θεός φῶς ἐστί” καί φῶς ἄπειρόν τε καί ἀκατάληπτον· τά γάρ περί αὐτόν φῶς εἰσιν ἑνούμενά τε καί διαιρούμενα τοῖς προσώποις ἀδιαιρέτως καί - ἵνα καθ᾿ ἕν σοι τά ἀδιαίρεται διαιρῶν εἴπω - ὁ Πατήρ φῶς ἐστιν, ὁ Υἱός φῶς ἐστι, τό Πνεῦμα τό Ἅγιον φῶς· ἕν ταῦτα φῶς ἁπλοῦν, ἀσύνθετον, ἄχρονον, συναΐδιον, ὁμότιμον καί ὁμόδοξον. Πρός τούτοις καί τά ἐξ αὐτοῦ πάντα φῶς εἰσιν ὡς ἐκ φωτός ἡμῖν χορηγούμενα· ἡ ζωή φῶς, ἡ ἀθανασία φῶς, ἡ πηγή τῆς ζωῆς φῶς, τό ὕδωρ τό ζῶν φῶς, ἡ ἀγάπη, ἡ εἰρήνη, ἡ ἀλήθεια, ἡ θύρα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, αὐτή φῶς ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν· ὁ νυμφών φῶς, ἡ παστάς, ὁ παράδεισος, ἡ τοῦ παραδείσου τρυφή, ἡ γῆ τῶν πραέων, οἱ στέφανοι τῆς ζωῆς, αὐτά τά τῶν ἁγίων ἐνδύματα φῶς· ὁ Χριστός ὁ Ἰησοῦς, ὁ σωτήρ καί βασιλεύς τοῦ παντός, φῶς· ὁ ἄρτος τῆς ἀχράντου σαρκός αὐτοῦ φῶς, τό ποτήριον τοῦ τιμίου αὐτοῦ αἵματος φῶς, ἡ ἀνάστασις αὐτοῦ φῶς, τό πρόσωπον αὐτοῦ φῶς· ἡ χείρ, ὁ δάκτυλος, τό στόμα αὐτοῦ φῶς, οἱ ὀφθαλμοί αὐτοῦ φῶς· ὁ Κύριος φῶς, ἡ φωνή αὐτοῦ ὡς ἐκ φωτός φῶς, ὁ Παράκλητος φῶς· ὁ μαργαρίτης, ὁ κόκκος τοῦ σινάπεως, ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή, ἡ ζύμη, ἡ ἐλπίς, ἡ πίστις φῶς».  (ΕΠΕ 19Β σελ. 92-94).

Πειραιάς 26-4-2018

Πηγή