«Δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι»

Ἕνα μικρὸ ἀφιέρωμα στὸν ἀντιπαπικὸ καὶ ἀντι-Οἰκουμενιστῆ  ἀείμνηστο π. Κωνσταντῖνο Παλαιολογόπουλο, γιὰ τὸν ὁποῖο ἀξιόπιστα μαρτυρήθηκε ὑπὸ πολλῶν μαρτύρων  μυροβλησία ἀπὸ τὸ ἱερὸ σκήνωμά του!

Σήμερα στὸ Αἴγιο πραγματοποιήθηκε τὸ τριετὲς μνημόσυνό του. 

   Παραθέτουμε κάποιες ἐπιστολὲς καὶ ἀγωνιστικὰ ἄρθρα τοῦ ἀείμνηστου παπα-Κώστα κατὰ τῶν Παπιστῶν καὶ Οἰκουμενιστῶν, ὅπως ὁ μητροπολίτης Σηλυβρίας Αἰμιλιανός, τὸν ὁποῖον τίμησε ὁ μητροπολίτης Καλαβρύτων Ἀμβρόσιος –δυστυχῶς– ἐπικουρούμενος ἀπὸ κάποια πνευματικὰ τέκνα καὶ συνεργάτες τοῦ παπα-Κώστα!

     Ἡ πρώτη ἐπιστολὴ μὲ ἡμερομηνία 3 Μαρτίου 2006 (τὴν ὁποία ὁ παπα-Κώστας -ὅπως καὶ τὶς ἄλλες ἐπιστολές- μοῦ παρέδωσε νὰ δακτυλογραφήσω) ἐστάλη πρὸς τοὺς Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μὲ τὴν παράκληση ὅπως παρέμβουν καὶ ἀποτρέψουν τὴν παράδοση ἐκκλησιαστικοῦ χώρου ἢ ὀρθόδοξου ναοῦ εἰς παπικούς. Ἡ ἐπιστολὴ ἐστάλη μετὰ τὴν Σύναξη ἱερέων τῆς Ἱ. Μητρ. Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας, τὴν ὁποίαν συνεκάλεσε ὁ κ. Ἀμβρόσιος μὲ μοναδικὸ θέμα τὴν συζήτηση γιὰ μιὰ τέτοια παραχώρηση.

     Ἡ δεύτερη ἐπιστολὴ ἐπιστολὴ μὲ ἡμερομηνία 25 Φεβρουαρίου 2006 ἐστάλη στοὺς ἱερεῖς τοῦ Αἰγίου. Μὲ αὐτὴ τοὺς παρακαλοῦσε νὰ ὑπογράψουν ἕνα κείμενο (ἀφοῦ τὸ μελετήσουν) ποὺ ἀπευθύνετο πρὸς τὸν Μητροπολίτη καὶ ζητοῦσε νὰ μὴν παραχωρηθεῖ Ναὸς στοὺς Παπικούς. Ὁ μητροπολίτης μπορεῖ νὰ ἔχει τοὺς λόγους ποὺ συζητᾶ τέτοια παραχώρηση, ἀλλὰ ἐμεῖς, σεβόμαστε τὸν Μητροπολίτη, ἀλλὰ δὲν μποροῦμε νὰ συμφωνήσουμε ἀπὸ φόβο ἢ δειλία στὴν πρόταση αὐτή. Διότι "οὐ χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τὰ τῆς Πίστεως".

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Τοῦ Ἀρχιμανδρίτη π. Κωνσταντίνου Παλαιολογόπουλου

Απάντησις εις το άρθρον της ιεράς Μητροπόλεως:

«Αρκετά έβλαψε η απόσταση»

 (Ἀναφορὰ στὸν «Οἰκουμενιστὴ Σηλυβρίας Αἰμιλιανό»)

Υπό της ι. Μητροπόλεώς μας εδημοσιεύθη εις την εφημ. «ΕΡΕΥΝΑ» 24-8-2005, άρθρον με τίτλον «Αρκετά έβλαψε η απόσταση». Είναι δύσκολος η θέσις μας να αντιπαρατεθούμε εις τοποθετήσεις της ι. Μητροπόλεώς. Παρ’ όλον όμως τον σεβασμόν μας είμεθα υποχρεωμένοι ένεκεν της αληθείας να δώσωμεν απάντησιν.

Το σχίσμα είναι ένα γεγονός με συνεπείας τεραστίων διαστάσεων. Έχει γραφεί μια ιστορία χιλίων χρόνων. Ιστορία πόνου, αγώνων, διαλόγων, θυσιών και εγκλημάτων. Η Εκκλησία βεβαίως προσεύχεται δια την άρσιν του σχίσματος. Κατά την θ. λειτουργίαν του Μ. Βασιλείου παρακαλεί τον Κύριον: «Τους πεπλανημένους επανάγαγε και σύναψον τη αγία σου Εκκλησία».

Εις την δέησιν «υπέρ ευσταθίας των αγίων του Θεού Εκκλησιών και της των πάντων ενώσεως» δεν εννοείται η ένωσις των αιρετικών ομολογιών Παπισμού και Προτεσταντισμού μετά της Ορθοδοξίας. Οι Εκκλησίες δεν είναι πολλές, είναι μία. «Πιστεύω εις μίαν καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν». Εις την δέησιν εύχεται η Εκκλησία  «υπέρ ευσταθίας εν τη πίστει» των αγίων τοπικών Ορθ. Εκκλησιών, διότι η πορεία των είναι πλους εις την θάλασσαν της αμαρτωλού ανθρωπίνης κοινωνίας. Εν συνεχεία παρακαλεί δια την ένωσιν όλων των ανθρώπων εις τον ζωντανόν οργανισμόν της Εκκλησίας, η οποία είναι το σώμα του Χριστού.

Δια να εννοήση ο καθένας τι είναι σχίσμα πρέπει να λάβη ως εικόνα τον κλώνον του δένδρου που σχίζεται και αποχωρίζεται από τον ζωντανό κορμό. Ο κλώνος αυτός ξηραίνεται. Δια τούτο πολλοί πατέρες διδάσκουν ότι τα μυστήρια των παπικών -οι προτεστάντες δεν έχουν μυστήρια- στερούνται της θ. χάριτος, είναι απλές τελετές.

Η Ορθόδ. Εκκλησία χρησιμοποιεί απ’ αρχής προς τους αιρετικούς και τον διάλογον, και όλα τα μέσα της πειθούς, αλλά και την αποκοπήν (αφορισμόν) από το σώμα της Εκκλησίας. Εφαρμόζει την εντολήν του αποστόλου «αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει ων αυτοκατάκριτος» (Τίτ. γ΄ 10,11).

Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας εδήλωσεν: «Ο αιών του δόγματος παρήλθε… Ημείς θα κόψωμεν τώρα το νόμισμα της αγάπης»!  Επ’ αυτής της βάσεως έχουν διεξαχθή εις το μεταξύ διάστημα οι διάλογοι και οι επικοινωνίες Ορθοδόξων και Παπικών. Ο διάλογος αυτός έχει επικριθή υπό πολλών, διότι είναι νόθος διάλογος. Ο αληθής διάλογος είναι ό,τι ωραίον, άγιον και υψηλόν. Η Εκκλησία κατά τον Απόστ. Παύλον δεν είναι νομισματοκοπείον αγάπης αλλά «στύλος και εδραίωμα της αληθείας» (Α΄ Τιμ. γ΄ 15). Κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις «αγαπήσωμεν αλλήλους, ίνα εν ομονοία ομολογήσωμεν».

Η ορθόδοξος πίστις δεν θυσιάζεται εις τον κακώς εννοούμενον διάλογον της αγάπης. «Ει τις έχει δόγμα διεστραμμένον, διδάσκει ο ιερός Χρυσόστομος, φεύγε αυτόν και παραίτησαι, μη πείθου, μη  μόνον αν άνθρωπος η, αλλά καν άγγελος εξ ουρανού κατιών». Και συνεχίζει: «Ει που την ευσέβειαν παραβλαπτομένην ίδοις, μη προτίμα την ομόνοιαν της αληθείας, αλλ’ ίστασο γενναίως έως θανάτου…την αλήθειαν μηδαμού προδιδούς».

«Τα τελευταία χρόνια, γράφει το δημοσιευθέν εις την ΕΡΕΥΝΑ άρθρον, πολλά βήματα θετικά έγιναν προς την κατεύθυνση (της ενώσεως των Εκκλησιών) με θεολογικούς διαλόγους και συνεργασία σε πρακτικά θέματα και οι καρποί είναι ενθαρρυντικοί».

Ναι, υπάρχουν ενθαρρυντικοί καρποί, αλλ’ υπέρ των παπικών και όχι υπέρ της Ορθοδοξίας. Αλλά με το θέμα αυτό θα ασχοληθούμε εις άλλην ευκαιρίαν. Προς το παρόν μεταφέρομεν το ακόλουθον κείμενον: «Το  Φανάριον δια του Πατριάρχου Αθηναγόρα πλειοδοτεί έναντι του Βατικανού εις τον διάλογον της αγάπης. Αντιθέτως το Βατικανόν με τα όπλα πάντοτε εστραμμένα κατά της Ορθοδοξίας παραμένει αδιάλλακτον και δίδει την παραπλανητικήν εντύπωσιν ότι αντιμετωπίζει ειλικρινώς τον διάλογον της αγάπης. Παρεπλάνησαν πολύ τους Ορθοδόξους, ως προς τας πραγματικάς διαθέσεις του Βατικανού, αι συναντήσεις Ιεροσολύμων και Κων/πόλεως Ρώμης και προ πάντων η άρσις των αναθεμάτων του 1054. Συγχρόνως το οπλοστάσιον της Β΄ Βατικανής συνόδου παρήγαγεν δύο φοβερά όπλα αποβλέποντα εις την απορρόφησιν της Ορθοδοξίας. Τα όπλα του ρωμαϊκού οικουμενισμού και της επί αρτιοτέρων βάσεων οργανωθείσης παπικής Ουνίας. Έτι μάλλον το όπλον της μυστηριακής κοινωνίας μετά των ορθοδόξων, χαλκευθέν υπό της Β΄ Βατικανής συνόδου, προσφέρεται εις την απορρόφησιν των ορθοδόξων, οι οποίοι έναντι της βουλιμίας του Βατικανού, εμφανίζονται ως πρόβατα μη έχοντα επισκόπους ποιμένας ή έχοντα ποιμένας  παπόφιλους  χωρίς βεβαίως να ελλείπουν και άξιοι της αποστολής των επίσκοποι». (Μπιλάλη Σπ., Ορθοδοξία και Παπισμός, τ. Α΄, σ. 391).

Άξια σημειώσεως η άποψις του Γ. Φλωρόφσκυ: «Η Επιστροφή εις την Εκκλησίαν είναι δυνατόν να γίνη μόνον κατά τρόπον ανοικτόν και κατ’ ευθείαν, ουχί δε μετά υποχωρήσεων, συμφωνιών, προσαρμογών και συμβιβασμών» (Παρά Αθ. Γιέβτιτς, Η Εκκλησιολογία του Αποστόλου κατά τον ι. Χρυσόστομον).

Όσον δια τον Μητροπολίτην Σηλυβρίας Αιμιλιανόν έχομεν να είπωμεν τα εξής: Η βράβευσίς του από τους παπικούς δεν του περιποιεί τιμήν. Το αντίθετον συμβαίνει. Ο αρνητής της Ορθοδοξίας εις την σύνοδον Φερράρας-Φλωρεντίας (1439-1440) Νικαίας Βησαρίων, όταν επέστρεψε εις την επαρχίαν του, απεδοκιμάσθη και περιεφρονήθη από τον ορθόδοξον λαόν και έφυγε δια νυκτός προς την εσπερίαν. Οι Λατίνοι τον ανέδειξαν Καρδινάλιον και παρ’ ολίγον να εκλεγή και Πάπας. Γνωρίζουν οι παπικοί να τιμούν τους Λατινόφρονας. Με την αυτήν τακτικήν ετιμήθη από τους Λατίνους και τους Ουνίτας ο Μητρ. Αιμιλιανός.

Πρό τινων μηνών εδημοσίευσεν, ο εν λόγω Μητροπολίτης, άρθρον εις τοπικήν εφημερίδα με τίτλον «Εμείς και οι άλλοι». Εκεί γράφονται απαράδεκτοι τοποθετήσεις. Μας κατηγορεί τους Ορθοδόξους, ο Οικουμενιστής Μητροπολίτης, ότι είμεθα ανίκανοι να επικοινωνήσωμεν με τους ξένους και ότι είμεθα στενόκαρδοι και μικρόψυχοι  και ένεκα τούτου δεν έχομεν αγάπην προς τους ετεροδόξους -ίσως και ετεροθρήσκους- και προτρέπει, παραχαράσσοντας το νόημα του κειμένου του Απ. Παύλου: «πλατύνθητε και διευρύνετε τις καρδιές σας και μη μένετε στενόκαρδοι και εγωϊστές».

Δέχεται η ιερά Μητρόπολις δια τον ιερόν κλήρον και το ορθόδοξον ποίμνιον αυτές τις μομφές; Πόσον, σεπτέ Επίσκοπε, να γίνωμεν μεγαλόκαρδοι προς τους παπικούς; Μέχρις εξοντώσεώς μας;

-Πώς να λησμονήσωμεν τις βαρβαρότητες των σταυροφόρων του Πάπα και την άλωσιν του 1204;

-Πώς να παραβλέψωμεν το ότι εις τα 200 χρόνια της Φραγκοκρατίας εις την Ανατολήν εξαφάνισαν με τους τρόπους που γνωρίζουν τους ορθόδοξους ιερείς και Επισκόπους;

-Πώς να παραδράμωμεν την δια πυρός και σιδήρου μετακίνησιν του Πολωνικού λαού από την Ορθοδοξίαν εις τον Παπισμόν;

-Πώς να μη λάβωμεν υπ’ όψιν την δράσιν των Ιησουητικών ταγμάτων, το κολλέγιον του Αγ. Αθανασίου, την Οργάνωσιν και την δράσιν της Ουνίας;

-Πώς να προσπεράσωμεν χωρίς συνοχήν καρδίας την ανηλεή και κτηνώδη σφαγή των οκτακοσίων χιλιάδων Ορθοδόξων εις την Σερβίαν το 1940 υπό των Ουστάσι με τις ευλογίες του Αγ. Πατέρα, του αγιωτάτου Πάπα; Κι’ εκείνη η κοφίνα η γεμάτη μάτια σφαγιασθέντων Ορθοδόξων που εστάλη ως δώρον από τους εκτελεστάς του Άντε Πάβελιτς εις τον Καρδινάλιον Στέπινατς, τον διοργανωτήν της γενοκτονίας των ορθοδόξων Σέρβων; Αυτόν τον αιμοσταγή αξιωματούχον του Βατικανού τον ανεκήρυξε Άγιον ο μέχρι χθες «αγιώτατος Πάπας. Τέτοιους αγίους να τους χαίρονται και οι Λατίνοι και οι Λατινόφρονες.

Και μη είπη κανείς ότι είναι παρελθόν όλα τα ανωτέρω αδιάψευστα εγκλήματα των Παπικών, διότι χθές (1999) άδειασαν όλο το οπλοστάσιό τους οι Αμερικανοί εις τον ουρανόν της Σερβίας, διότι είναι ξεροκέφαλοι και μένουν Ορθόδοξοι. Καμία διόρθωσις έως τώρα δια τα εγκλήματα που αναφέραμε εδώ, ούτε λόγος συγγνώμης έχει εκφρασθή από το Βατικανό.

Τα ανωτέρω δεν αφορούν τον οποιοδήποτε απλόν άνθρωπον που έτυχε να είναι παπικός ή προτεστάντης, αλλά την ηγεσίαν τους με την οποίαν συνδιαλέγονται εις τον διάλογον της αγάπης οι δικοί μας Οικουμενισταί, οι οποίοι επηρεάζονται και ξιπάζονται από τις εκδηλώσεις τιμών φιλοφροσύνης και ψευδοαγάπης των αιρετικών της Δύσεως.

Αρχ/της Κων/νος Παλαιολογόπουλος

«ΕΡΕΥΝΑ»  14 ΣΕΠ 2005

ΟΙ  ΦΑΝΑΤΙΚΟΙ

Εις την υπ’ αριθ. 882 Εγκύκλιόν του προς τους εφημερίους της ιεράς μητροπόλεως…, μας χαρακτηρίζει ο Σεβασμιώτατος κ. Αμβρόσιος ως φανατικούς. Από εμάς, γράφει, κινδυνεύει η Εκκλησία και όχι από τους Ρωμαιοκαθολικούς.

Ημείς Σεβασμιώτατε και αιδεσιμότατοι εφημέριοι, οι συνεργάται μας και οι 1100 που υπέγραψαν την διαμαρτυρίαν μας δεν δεχόμεθα τον χαρακτηρισμόν του φανατικού. Αισθανόμεθα υπερασπισταί της ορθοδόξου πίστεώς μας. Ημείς έχομεν αληθινήν αγάπην προς τους Ρωμαιοκαθολικούς και προς πάντα ετερόδοξον και αλλόθρησκον. Ημείς είμεθα φανατικοί, που δεν δεχόμεθα να νοθευτεί το κρυστάλλινο νεράκι της ορθοδοξίας με οποιαδήποτε  άλλη αιρετική ή ειδωλολατρική διδασκαλία; Να είναι εκεί καθαρόν, ανόθευτον δια να ξεδιψάση και να ζωοποιήση την ψυχή οποιουδήποτε επιστρέψη δια της μετανοίας εις την αλήθειαν.

Ημείς σεβόμεθα και υπακούομεν εις τους Αγίους μας. Μέγαν Φώτιον, Γρηγόριον Παλαμάν, Ιωσήφ Βρυέννιον, Μάρκον Ευγενικόν, Νικόδημον Αγιορείτην κ.λπ.

Πάσα παραχώρησις εκτός μετανοίας των εις τους ετερόδοξους είναι τεράστιον σφάλμα, προσβάλλει τους αγίους. Παρακαλούμεν να γίνη δεκτόν το αίτημά μας. Έξω οι αιρετικοί Ρωμαιοκαθολικοί από την Εκκλησίαν μας και τους Ναούς μας.

Χριστός Ανέστη

Αρχ/της Κων/νος Παλαιολογόπουλος

ΟΙ   ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΟΙ   ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΝ  ΝΕΑ  ΕΠΙΘΕΣΙΝ

Πρὶν διόμισυ χρόνια ἐνεφανίσθη ἐκ Πατρῶν ὁ φραγκόπαπας κ. Μᾶρκος Βιδάλης καὶ ἐζήτησε ἀπὸ τὴν ἱερὰν Μητρόπολιν Καλαβρύτων λατρευτικὸ χῶρο γιὰ νὰ ἐξυπηρετήση τὶς λατρευτικὲς ἀνάγκες τῶν παπολατίνων τῆς Αἰγιάλειας. Τότε ὁ Σεβασμιώτατος καὶ τὸ ἱερατεῖον (ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ὁμολογητὰς τῆς πίστεως) εὑρέθησαν πρόθυμοι ἀπὸ ἄγνοιαν, νὰ ἀνοίξουν πύλας. Μερικοὶ ἐπρότειναν νὰ τοὺς δώσωμεν μια Ἐκκλησία, οἱ ἄλλοι ἁπλῶς λατρευτικὸ χῶρο. Ἀπὸ ἀντιδράσεις πιστῶν ὀρθοδόξων τῆς Αἰγιάλειας ἐματαιώθησαν τὰ σχέδια τοῦ κ. Βιδάλη.

Μᾶς ἔμεινε ἡ ἐντύπωση ὅτι στὴ συνέχεια θὰ ἔστηνε στὸ Αἴγιο χῶρο λατρείας γιὰ νὰ ἐξυπηρετῆ τοὺς δικούς του, ὅπως ἰσχυρίζετο. Χρήματα δὲν τοὺς λείπουν. Ἂς εἶναι καλὰ ἡ Banka spiritus Sancti. Δὲν ἔγινε τίποτε ἀπὸ αὐτά. Ἄλλη ἦταν ἡ ἐπιδίωξη τοῦ φραγκόπαπα, ὁ ὁποῖος ὑλοποιεῖ σχέδια τοῦ Βατικανοῦ. Ἁπλῶς ἤθελε νὰ ἁλωνίση στὴν τοπικὴ Ἐκκλησία, νὰ φέρη σύγχυσιν, ὑπολογίζοντας στὴν ἄγνοια τοῦ λαοῦ μας καὶ νὰ ἀγρεύση θύματα ὑπὲρ τοῦ Παπισμοῦ.

Ἀπέτυχε στὸ Αἴγιον. Τώρα κατηφόρησε πρὸς τὴν Μεσσηνία. Ὁ Μητροπολίτης Μεσσηνίας, σπουδασμένος μὲ ὑποτροφία τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν στὴ Ρώμη, εἶναι δικός τους καὶ προσέφερε προθύμως μίαν Ἐκκλησίαν μέσα στὴν Καλαμάτα.

Ὁ Σεβ/τος Χρυσόστομος Σαββάτος μὲ τὴν πρᾶξιν του αὐτὴν περιφρονεῖ τὸ ὀρθόδοξον ποίμνιον καὶ προκαλεῖ θλίψιν στοὺς συνειδητοὺς ὀρθοδόξους χριστιανούς. Πολλοὶ ἐκεῖ ἀγωνίζονται διὰ τὴν ἀπομάκρυνσιν τοῦ δολίου καὶ ἐπικινδύνου ἐχθροῦ τῆς πίστεως κ. Μάρκου Βιδάλη.

Ταῦτα πρὸς ἁπλὴν ἐνημέρωσιν τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν καὶ τοῦ ἱερατείου τῆς ἐπαρχίας μας.

Ἀρχ/της Κων/νος Παλαιολογόπουλος

Πρὸς τὸν Σεβασμιώτατον

Μητροπολίτην Ὕδρας κ. Ἱερόθεον

Σεβασμιώτατε,

Ἀσπάζομαι τὴν δεξιάν σας

καὶ ἐξετοῦμαι τὰς εὐχάς σας.

Προσεπάθησα νὰ ἐκφράσω τὶς εὐχές μου εἰς τὰ ὀνομαστήριά σας τηλεφωνικῶς, ἀλλὰ δὲν εἶχε ἀπάντησιν τὸ τηλέφωνο. Ὅμως καθηκόντως καὶ εὐγνωμόνως ἀναφέρομαι ὑπὲρ ὑμῶν εἰς τὴν ταπεινήν μου προσευχήν.

Ἡ παροῦσα γράφεται δι' ἕνα μεγάλης σημασίας θέμα.

Ἡ Ἐκκλησία μας, ἡ Ἑλλαδική Ἐκκλησία, πρωτοστατοῦντος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καὶ τῶν περὶ αὐτόν, ἔφερε ἐν ἐπισήμῳ ὑποδοχῇ καὶ τιμῇ ἐπισκόπου εἰς Ἀθήνας τὸν Πάπαν Ρώμης. Ἔγινε άναστάτωσις. Ἠκούσθησαν πολλά. Ἐγράφησαν πολλὰ καὶ πρὶν καὶ μετά. Ἐπεχειρήθη νὰ ἐκμηδενισθοῦν αἱ συνέπειαι καὶ προεκτάσεις αὐτοῦ τοῦ γεγονότος ὑπὸ πολλῶν καὶ κυρίως ὑπὸ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου. Οἱ ἰσχυρισμοί:

         Ἡ Ἐκκλησία ἐξῆλθεν ἀλώβητος

         Δὲν ἔγινε καμμία ὑποχώρησις εἰς τὰ πιστεύω μας

         Εἴπαμε καὶ τὰ παράπονά μας

         Ἐχρησιμοποιήθη μάλιστα καὶ σκληρὴ γλῶσσα

         Ὑποχρεώθη ὁ πάπας νὰ ζητήση καὶ συγγνώμην

Δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ ἀρνηθοῦμε διὰ λόγους εὐγενείας καὶ          φιλοξενίας

Ἄλλως θὰ μᾶς χαρακτήριζαν ἀκραίους, κοντόφθαλμους, στενόκαρδους, φανατικούς, μισαλλόδοξους, φονταμενταλιστές

Ἔπρεπε νὰ φανοῦμε εὐέλικτοι, σύγχρονοι, μὲ κατανόησιν τῶν πολιτικῶν διεθνῶν πραγματικοτήτων.

Σᾶς πείθει Σεβασμιώτατε τὸ πλέγμα αὐτῶν τῶν δικαιολογιῶν; Δικαιολογεῖ μίαν τοιαύτην τεραστίων συνεπειῶν ἀπόφασιν; Δύο χρόνια μαγειρευόταν αὐτὴ ἡ ἐπίσκεψις, καὶ ἦτο πολὺ καλὰ ὑπολογισμένη εἰς λεπτομερείας καὶ τὴν σκοπιμότητά της ἀπὸ τὴν κούρια τῶν καρδιναλίων· καὶ ἐπέτυχον τοὺς σκοπούς των.

Μὲ μιὰ "μονοκοντυλιά" ἀγνοήθηκε ἡ διδασκαλία καὶ ἡ στάσις τῶν ἁγίων. Τοῦ Μ. Φωτίου, τῶν Πατέρων τῆς Συνόδου τοῦ 879 καὶ πολλῶν ἄλλων Τοπικῶν Συνόδων, τοῦ Γρηγορίου Παλαμᾶ, Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἁγ. Νεκταρίου καὶ πλείστων ἄλλων· καὶ ἐφάνησαν οἱ Φραγκολατῖνοι ἁπλῶς σχισματικοί. Καὶ διὰ τὸ σχίσμα αὐτὸ παρέδωσεν ὁ ἐκ Φαναρίου τοὺς Πατέρας εἰς τὸ κρῖμα τοῦ Θεοῦ διὰ τὸ ἁμάρτημά τους αὐτό.

Μὲ μιὰ "μονοκοντυλιά" σηκώθηκαν τὰ σημάδια (τὰ παλούκια στὰ σύνορα) καὶ δὲν διακρίνονται τὰ ὅρια ὀρθοδοξίας καὶ παπισμοῦ. Ἠμβλύνθη ἡ ἀντίθεσις. Ἴδια εἴμαστε, λέγουν οἱ πολλοί, οἱ ἀδαεῖς, κι' ἂς ἰσχυρίζεται ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τὸ ἀντίθετο. " Ὀθφαλμοὶ ὠτίων πιστότεροι ".

Ἆραγε τί νὰ εἶπε στὸν Ἀρχιεπίσκοπό μας ὁ Πατριάρχης Σερβίας, ἄνθρωπος μεμαρτυρημένης ἀρετῆς, βαστάζων τὸν σταυρὸν τοῦ Κυρίου; Ἴσως, ἐπειδὴ εἶχε δεχθεῖ ἐνίσχυσιν εἰς τρόφιμα, φάρμακα, κλπ., ἐπεφυλάχθη διὰ λόγους εὐγενείας. Ἄλλως, ἐὰν μιλοῦσε ἐλεύθερα, ὑποθέτω πὼς θὰ ἔλεγε:

Ἀδελφέ, αὐτοὶ ποὺ ἐτίμησες μὲ ἐπίσημη ὑποδοχή, μοῦ ἔσφαξαν ἀνηλεῶς 800.000 πιστούς μου προχθές, τὸ 1940. Καὶ χθές (1999) ἔρριξαν μὲ μανία βροχὴ βόμβες, ἀνυπολόγιστη καταστροφὴ στὸν Ὀρθόδοξο λαό μου. Κι' αὐτὸ τὸ Γεροντάκι, ὁ "Ἀγιώτατος" Πάππας, ὁ ἀδελφός Ἐπίσκοπος τιμᾶ ὡς ἅγιον τὸν καρδινάλιο Στέπινατς, αὐτὸν ποὺ ὠργάνωσε τὴ σφαγή, τὴν ὁποῖαν εὐλόγησε μὲ τὰ δυό του χέρια ὁ ἄρχων τοῦ Βατικανοῦ. Μὲ ἀγνόησες, ὀρθότερα, μὲ πρόδωσες άδελφέ.

Νὰ συγχωρήσωμεν, Σεβασμιώτατε, οἱ ὀρθόδοξοι Ρωμηοὶ τοὺς Φραγκολατίνους καὶ τοὺς Πάππας δι' ὅλα τὰ ἐγκλήματά τους. Τὴν δήωσιν, τοὺς βανδαλισμούς, τὶς ληστεῖες, τὶς σφαγές, τοὺς βιασμοὺς γυναικῶν καὶ ὑπὸ τῶν λεγομένων ἐπισκόπων τους, ὅλα τὰ ἐρείπια ποὺ ἄφηναν πίσω τους οἱ λεγόμενοι Σταυροφόροι. Νὰ συγχωρήσωμεν διὰ τὸν διωγμὸν τοῦ Ὀρθοδόξου κλήρου ἐπὶ Φραγκοκρατίας, καὶ δι' ὅσους ἔκαψαν ζωντανοὺς τότε. Νὰ συγχωρήσωμε διὰ τὴν ἐπίμονη προπαγάνδα ἐκλατινισμοῦ τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Ἀνατολῆς. -Ἐβάστασαν οἱ ἀείμνηστοι πατέρες (ἐκεῖνοι ποὺ δὲν ἐφράγκεψαν) καὶ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸν ἑλληνισμό-. Νὰ συγχωρήσωμε διὰ τὰ ἐγκλήματα. Τὸ ἀπαιτεῖ τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου μας: "Ἄφες αὐτοῖς, οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι".

Ἀλλά, ἀλλά, ἀλλὰ τὴν νόθευσιν τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, τὴν κακοποίησίν της μὲ τὸ πλῆθος τῶν αἱρετικῶν ἐπιμοήσεων τῶν Καρλομάγνων, τῶν Τευτόνων καὶ τῶν Φραγκολατίνων Παππῶν, μόνον ὁ Χριστὸς δύναται νὰ συγχωρήση καὶ οὐδεὶς ἐκ τῶν ἀνθρώπων. Τὴν ἰδικήν Του διδασκαλίαν καὶ Ἐκκλησίαν ἐκακοποίησαν. Καὶ εἴθε νὰ τοὺς συγχωρήση.

Τί εἶναι, Σεβασμιώτατε, ἡ αἵρεσις τῆς Εἰκονομαχίας σὲ σύγκριση μὲ τὸν ὀρμαθὸν τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν τοῦ Παπισμοῦ; Καὶ ὅμως, ἑορτάζομεν τοὺς Πατέρας τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς καὶ ψάλλομε: "Τοὺς βαρεῖς ἤλασαν καὶ λοιμώδεις λύκους, τῇ σφενδόνι τῇ τοῦ Πνεύματος".

Διὰ τὸν παπισμὸν τόσος δογματικὸς μινιμαλισμός! Τόση ἀθώωσις! Φθάσαμε στὸ σημεῖο νὰ ἰσχυρίζονται (οἱ ὀρθόδοξοι): "ἀρκεῖ νὰ πιστεύης στὴν Ἁγ. Τριάδα ἀκόμη καὶ μὲ τὸ Ϝiliοque καὶ εἶσαι καλὸς χριστιανός, εἴτε στὴν Ὀρθοδοξία ἀνήκεις, εἴτε στὸν παπισμό, εἴτε στὸν προτεσταντισμό".

Αὐτὸ ποὺ μᾶς ἐγέμισε ἀπογοήτευσιν εἶναι ὅτι δὲν εὑρέθησαν κάποιοι ἀπὸ τοὺς ἐκλεκτοὺς "σκοπούς" -ἐπισκόπους- ποὺ ἔχουν δώσει ὅρκους, τεταγμένοι διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ Ὀρθόδοξου λαοῦ, νὰ ὑψώσουν φωνὴν διαμαρτυρίας. Νὰ φωνάξουν, νὰ διαχωρίσουν εὐθύνες. Ἐλάχιστες ἀσθενεῖς φωνὲς ἠκούσθησαν. Ὀγδόντα φύλακες τῆς ποίμνης ἐπὶ τῇ ἐμφανίσει τοῦ λύκου ἐξηφανίστηκαν. Καὶ ἔμειναν ἱκανοποιημένοι οἱ Μασσῶνοι, ὁ ἑσμὸς τῶν Μ.Μ.Ε. καὶ οἱ ἄθεοι Μαρξισταὶ τῆς New Age. "Αὐτὸν τὸν Ἀρχιεπίσκοπο τὸν πάω. Ἀπεδείχθη εὐέλικτος στὸ θέμα τοῦ πάππα" (Κακαουνάκης). Ὅλοι αὐτοὶ οἱ Κύριοι εἶπαν ἐπαίνους. Κάποιοι ὁμιλοῦν καὶ γιὰ ἀργύρια. Κάποια δὶς ἀπὸ τὴν Εὐρώπη.

Θρήνων καὶ κλαυθμῶν ἄξια ταῦτα καὶ ὄχι διθυράμβων. Δὲν θὰ ἠθέλαμε ποτὲ νὰ σημειώνουμε τέτοιου περιεχομένου παρατηρήσεις διὰ τοὺς Ἐπισκόπους τῆς Ἐκκλησίας μας, τοὺς ὁποίους σεβόμεθα καὶ τιμοῦμε. Ἄλλα πρέποντα καὶ εὐχάριστα θὰ ἠθέλαμε νὰ λέγωμεν. Ἀναγκαζόμεθα ὅμως καὶ μετὰ λύπης προβαίνομεν εἰς τοιούτου εἴδους ἀναφορές. Ὁ Κύριος ὅλους νὰ μᾶς ἐλεήση.

Ὅσοι συνειδητοὶ χριστιανοὶ ἐνιωσαν προδομένοι, ἐπροβληματίσθησαν. Ποῦ νὰ πᾶμε; Οἱ Παλαιοημερολογῖτες καραδοκοῦν. Ἐλᾶτε σ' ἐμᾶς. Δὲν πηγαίνομε σ' αύτούς. Εἶναι σχίσμα. Δὲν ἠμποροῦμε νὰ ἔχωμε κοινωνίαν. Μένουμε στὴν Ἐκκλησίαν μας. Τὸ δέντρο τῆς Ἐκκλησίας μας τὸ χτύπησε "ἀνεμοφθορία"· ἄνεμος καὶ χαλάζι. Γκρέμισε τοὺς καρποὺς. Ἔμειναν ὀλίγα φύλλα. Ἔχομε ὅμως τὸ δέντρο μας τὴν "Μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν". Ἐλπίζομε ὅτι θὰ καρποφορήση μὲ τὴν χἀριν τοῦ Θεοῦ.

Σεβασμιώτατε, κι' ἐσεῖς ἠμπορούσατε νὰ ὑψώσετε φωνήν. Νὰ ὑλακτήσετε τὸν λύκον. Σᾶς γνωρίζομεν ὡς ἐπίσκοπον ὁ ὁποῖος σέβεται τοὺς ἁγίους Πατέρας καὶ τιμᾶ τὴν παράδοσιν. Ἀφήσατε πίσω σας ἀξιοθαύμαστον ἔργον. Διαθέτετε ἕνα κῦρος καὶ ἀπολαμβάνετε τῆς φιλίας, τοῦ σεβασμοῦ καὶ τῆς ἀγάπης πολλῶν ἐργατῶν τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν ἠκούσαμε ὅμως τὴν ὑλακήν σας. Φανήκατε καὶ σεῖς "συνετός" καὶ εὐέλικτος;

Θὰ ἦταν ἱκανοποίησις γιὰ τὴν ταπεινότητά μου ἐὰν θὰ εἶχα ἀπάντησιν εἰς τὸ ἐρώτημα.

Ἐκφράζω τὸν σεβασμό μου καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη μου καὶ τὴν ἀγάπην μου εἰς τὸ πρόσωπόν σας

                                                     παπα-Κώστας