«Μη δια πιθανολογίαν αιρετικών σαλευώμεθα»

Αγ. Νικόλαος: «Και ουδέν όλως άλλο λοιπόν ή πάντα τον Χριστιανισμόν εκ μέσου ποιήσαι, ταις καινοτομίαις ακολουθούντας αυτών»

Αγ. Νικόλαος Καβάσιλας

–Εις την Θ. Λειτουργίαν

Του Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ

   Η ερμηνεία της Θ. Λειτουργίας, με ερμηνευτή τον Άγιο Νικόλαο Καβάσιλα, από τη σκοπιά της Βιβλικής και της Ορθόδοξης Παραδόσεως, αποτελεί μια χαρισματική, μυστική, βιωματική και θεολογική σπουδή–φανέρωση στα όρια της αληθινής Εκκλησίας, που είναι η Ορθοδοξία. Η ερμηνεία του, προσανατολίζει την Ορθόδοξη συνείδηση στις αρχές και προϋποθέσεις για μια αγιαστική προσέγγιση της Θ. Λειτουργίας, σε καιρούς που το Ορθόδοξο πλήρωμα, φοβερά ανημέρωτο και ανυποψίαστο, υφίσταται σοβαρές ιστορικές και θεολογικές επιδράσεις από την οικουμενιστική αίρεση.

   Δέχθηκε, το ορθόδοξο πλήρωμα, θεολογικές παρανοήσεις και ερμηνευτικές αλλοιώσεις της Πίστεως, λόγω της απομάκρυνσης από τις σταθερές Πατερικές αρχές. Για παράδειγμα, έχουμε σε θεολογικά συνέδρια, σε βιβλία και σε Μητροπόλεις, μονομερή ανάπτυξη Πατερικών διδασκαλιών, με σοβαρές πνευματικές διαφοροποιήσεις–εκτροπές από τις Αγιοπνευματικές θέσεις τους, στην Εκκλησιολογία και στο ήθος, χωρίς αντιδράσεις στην επώαση του αιρετικού ιού.

    Σήμερα, με αποκορύφωμα τη «σύνοδο» της Κρήτης, έχουμε αναθεωρήσεις σε πολλές πλευρές της Εκκλησιαστικής ζωής.

   Για το εκάστοτε – επίκαιρο ιστορικό παρόν και για την αλήθεια του Χριστού, η θεολογική στάση των πιστών πρέπει, όπως τονίζει και ο Αγ. Νικόλαος Καβάσιλας, να οδηγείται – καθορίζεται από τους Πατέρες. Γράφει σχετικά: «Και αυτοί πάσαν αναβοώσι την ομολογίαν, το της πίστεως σύμβολον. Είτα ο Ιερεύς «στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου». Επί της ομολογίας, φησί, ταύτης στώμεν, μη δια πιθανολογίαν αιρετικών σαλευώμεθα» δηλ.: «και αυτοί απαγγέλλουν όλη την ομολογία, το σύμβολο της πίστεως. Έπειτα ο ιερέας λέγει «ας σταθούμε καλά, ας σταθούμε με φόβο». Ας μείνουμε, λέγει, σταθεροί σ’ αυτή την ομολογία, ας μη κλονιζόμαστε από παραπλανητικούς λόγους αιρετικών».

  Όταν ακολουθούμε τις καινοτομίες των οικουμενιστών–αιρετικών, τότε υποβοηθούμε την απόρριψη της Ορθοδοξίας.

    Λέγει χαρακτηριστικά ο Αγ. Νικόλαος: «Και ουδέν όλως άλλο λοιπόν ή πάντα τον Χριστιανισμόν εκ μέσου ποιήσαι, ταις καινοτομίαις ακολουθούντας αυτών» δηλ. «και γενικά δεν απομένει τίποτε άλλο, παρά να απορρίψουμε ολόκληρο το Χριστιανισμό ακολουθώντας τις καινοτομίες αυτών».

   Συνεχίζει ο Ι. Πατήρ: «Φαίνεται τοίνυν ως εκείνοις, μάλλον ει ταύτα αξιούσιν, εν αμφιβόλω κείται τα της αρετής, και πολύν έχει το πράγμα κίνδυνον, αλλότρια των Πατρικών παραδόσεων και της εν αυταίς ασφαλείας επινοούσιν». Με απλά λόγια: «Φαίνεται λοιπόν ότι εκείνοι, εφ’ όσον ισχυρίζονται αυτά, θέτουν σε αμφιβολία όλα τα της αρετής, και το πράγμα ενέχει πολύ κίνδυνο, αφού επινοούν πράγματα ξένα προς τις πατρικές παραδόσεις και τις ασφάλειες που περιέχουν αυτές».

   Παρατηρούμε, σήμερα, ότι το περιεχόμενο πολλών σύγχρονων βιβλίων, επωνύμων επισκόπων, κληρικών, θεολόγων και αδελφοτήτων, για το βάπτισμα και τη Θ. Λειτουργία, για παράδειγμα, είναι αλλότριο–ξένο ή ελλειπές (στην ουσία) σε σχέση με την μακραίωνη ιστορική–θεολογική διαδρομή της Ορθόδοξης αλήθειας. Ως πηγές αυθεντικής ερμηνείας της πίστεως, ο Αγ. Νικόλαος αναγνωρίζει της Πατρικές Παραδόσεις. Ιδιαίτερα δε, τους αγίους Μ. Βασίλειο και Ιωάννη τον Χρυσόστομο.

   Με απόλυτη κατηγορηματικότητα, γράφει: «Και το μεν ευχή τα μυστικά (μυστήρια) τελείν οι Πατέρες παρέδωσαν, από των Αποστόλων και των εκείνοις εκδεξαμένων παραλαβόντες (τα τε άλλα, καθάπερ έφην, και την Ιεράν Ευχαριστίαν) μετά πολλούς άλλους και Βασίλειος ο Μέγας και Ιωάννης ο Χρυσόστομος, οι μεγάλοι της Εκκλησίας διδάσκαλοι, οις τους αντιλέγοντας ουδέ λόγου τινός αξιούν χρη τους ευσεβείν βουλομένους». Σε μετάφραση: «Και το να τελούμε βέβαια με ευχή τα μυστήρια το παρέδωσαν οι Πατέρες, οι οποίοι το παρέλαβαν από τους αποστόλους και τους διαδόχους εκείνων (και τα άλλα, όπως είπα, και την Ιερή Ευχαριστία), μετά από πολλούς άλλους και ο Μ. Βασίλειος και ο Ι. Χρυσόστομος, οι μεγάλοι διδάσκαλοι της Εκκλησίας, και πρέπει αυτούς που αντιλέγουν σ’ αυτούς τους Πατέρες να μη τους υπολογίζουν καθόλου αυτοί που θέλουν να ευσεβούν».

  Ερώτημα: Η απόρριψη της αντίληψης ενός επισκόπου ή πνευματικού ή Γέροντος, όταν η αντίληψη αυτή αλλοιώνει την Ορθόδοξη διδασκαλία και σε πραγματολογική ή θεωρητική προέκταση συγκρούεται με τους μεγάλους αυτούς Πατέρας, είναι ανυπακοή ή στάση «εκτός Εκκλησίας»; Όχι, βέβαια!

 Αυτός ο σημερινός οικουμενιστικός χυλός είναι ευκολοχώνευτος από τους πολλούς, μα δεν αποτελεί υγιή θρεπτική τροφή.

  Οι οικουμενιστικές ορολογίες–παρερμηνείες της Θ. Λειτουργίας και του βαπτίσματος, αποτελούν τα εννοιολογικά εργαλεία της πανθρησκείας, τη λογιστική της, που εκβάλλει στην αιώνια απώλεια.

    Το μόνο που βοηθά σήμερα, είναι η άγρυπνη συνείδηση των Πατέρων, η αυστηρή Ορθοδοξία τους.

    Αυτούς, που αντιλέγουν στους Πατέρες (μεταπατερικοί), όπως τονίζει ο Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας στην ερμηνεία της Θ. Λειτουργίας, πρέπει να αγνοούνται από τους ευσεβείς Ορθοδόξους Χριστιανούς.

   Η Αγιογραφική–εκκλησιαστική δομή της Πατερικής πράξης, ως θεωρία και βίωμα, υπερφαλαγγίζει τις θέσεις του οικουμενισμού, που διεκδικεί – προτιμά το μονοπώλιο της «αγάπης», έναντι της πίστεως και της αλήθειας του Χριστού.

«Στώμεν μετά φόβου, ότι πολύς ο κίνδυνος τοις αμφιβολίαν τινα περί της πίστεως ταύτης εν τη ψυχή δεξαμένοις», προειδοποιεί και ασφαλίζει πνευματικά ο Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας.

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ