Ποιους να αποφύγουμε στην αποτείχιση!

Σχόλιο στὸ παρακάτω ἄρθρο π. Παΐσιου:

Τὶ νὰ ἀποφύγουμε στὴν ἀποτείχιση

 ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ

    Ὅταν μᾶς ἐξαπέλυσε τὴν νέα ἁπανταχοῦσα του, ὡς ἄλλος νεφεληγερέτης Δίας ὁ π. Παΐσιος Παπαδόπουλος, ἐπιτιθέμενος ἄλλη μιὰ φορὰ στοὺς ἀδελφούς του ἀποτειχισμένους, σκεφτήκαμε ὅτι πρέπει νὰ τὴν ἀγνοήσουμε, “δίδοντας τόπο στὴν ὀργή”. Ὅμως αὐτὴ δημοσιεύτηκε σὲ ἄλλα ἱστολόγια, ὁπότε εἴμαστε πλέον ἀναγκασμένοι νὰ τὴν παραθέσουμε, ἀφοῦ πρῶτα σχολιάσουμε κάποια σημεῖα της.

     Γράφει:

   «Κατακρεουργούν ορισμένοι αποτειχισμένοι τους πνευματικούς τους αδελφούς και γελούν οι Οικουμενιστές… Γράφουν δογματικά, παραθέτουν αποσπάσματα από τους Αγίους Πατέρες και νομίζουν ότι αυτό είναι η θεολογία και αυτό είναι  η Ορθοδοξία. Όμως το ύφος τους και το ήθος, τους αποκαλύπτει πολύ ρηχούς ως προς την ορθόδοξη πνευματικότητα και ξένους ως προς την Ορθοδοξία!».

    Δὲν γνωρίζουν τὸν Θεό, συνεχίζει, γιατί ὅποιος «γνωρίζει τον Θεό δὲν εξευτελίζει τον αδερφό του… ορισμένα ιστολόγια προσφέρουν “αίματα” των αδελφών τους και ο μανιασμένος όχλος τους ακολουθεί. Και αυτό λέγεται ορθόδοξη πνευματικότητα! Μου θυμίζει κάτι μουσουλμάνους που πυροβολούν το κοινό σε σχολεία»!

    Ἀκοῦστε λόγια πνευματικοῦ πατρὸς ποὺ μᾶς κάνει διδασκαλία «πνευματικῆς ζωῆς», τὴν ποιότητα τῆς ὁποίας ἐμεῖς παραδεχόμαστε ὅτι δὲν ἔχουμε, αὐτὸς ὅμως πιστεύει ὅτι ἔχει καὶ ἀπὸ τὰ ὕψη της μᾶς κρίνει! Πρῶτα-πρῶτα θεωρεῖ ὅτι κάποια πράγματα εὐφραίνουν τοὺς Οἰκουμενιστὲς καὶ τοὺς κάνουν νὰ γελοῦν, κι αὐτὸς παρὰ τὴν συνειδητοποίηση αὐτή,  συνεχίζει νὰ τοὺς δίνει αὐτὴ τὴ χαρά! Ἢ μήπως νομίζει ὅτι μὲ ὅσα γράφει, οἱ Οἰκουμενιστὲς θὰ κλάψουν;

     Μᾶς κατηγορεῖ γιὰ τὰ λάθη ποὺ στὸν ἀγώνα κάνουμε (καὶ ὅσα κατὰ τὴν φαντασία του διαπράττουμε), μᾶς συκοφαντεῖ ὅτι «ἐξευτελίζουμε τοὺς ἀδελφούς μας»! Ποιούς ἀδελφούς, ἄραγε ἐννοεῖ; Τὴν κριτικὴ τῶν ἀντι-πατερικῶν θέσεων τοῦ π. Θεοδώρου  Ζήση, τοῦ π. Μάξιμου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ, ποὺ γίνεται ἀπὸ ἀγάπη στὴν ἀλήθεια καὶ πρὸς ἐκείνους ποὺ τὴν παραβαίνουν; Αὐτὸ ὀνομάζει ἐξευτελισμό; Τελικὰ τὸν καθένα μας τὸν ἐξευτελίζουν οἱ ἄλλοι ἢ οἱ πράξεις του;

    Καὶ ἂν ἐξευτελισμὸς εἶναι ἡ κατάδειξη τῶν λαθῶν τῶν ἄλλων, τότε γιατί κι αὐτὸς κάνει τὸ ἴδιο; Γιατί ἐξευτελίζει τοὺς ἄλλους ἀποτειχισμένους ἀδελφούς του δημόσια καὶ σὲ τέτοιο μεγάλο βαθμό, ὥστε νὰ τοὺς παρομοιάζει  μὲ  ἐγκληματίες «Μουσουλμάνους  που πυροβολούν»!

     Καὶ ποῦ ἀποδίδεται αὐτὸς ὁ «ἐξευτελισμός» –τὸ ὁποῖον βέβαια διαπράττουν οἱ ἄλλοι κι ὄχι αὐτός– σύμφωνα μὲ τὴν θεόπνευστη σκέψη τοῦ «πνευματοφόρου» αὐτοῦ πατρός; Προβαίνουν λέει, κάποιοι ἀποτειχισμένοι,

σ' αὐτὴν τὴν ἐνέργεια, γιατὶ δὲν ἔχουν τὴν ἁγιοπνευματικότητα του! Ὁποία «ὑψηλὴ πνευματικότητα», νὰ ὑβρίζει καὶ νὰ συκοφαντεῖ, αὐτοπροβάλλοντας τὶς «ἱκανότητες» ἀρχιστρατήγου (ποὺ διαφημίζει τὸν ἑαυτό του ἔμμεσα ὅτι ἔχει), ἀφοῦ μπορεῖ νὰ διακρίνει ἀπὸ τὰ «πνευματικά του ὕψη» τὰ λάθη, ὅσων ἀποτειχισμένων εὐτελίζει! Νά, λοιπόν, τί δὲν ἔχουν οἱ ἄλλοι, ἀλλ’ ἔχει αὐτός:

      «Χρειάζεται να έχει κανείς πέννα βουτηγμένη στο αθάνατο μελάνι της εμπειρίας των αγίων και της Χάριτος που βίωναν, να έχει τον ηρωϊσμό του Λεωνίδα, την δεξιοτεχνία στην μάχη του Αχιλλέα, την επινοητικότητα του Οδυσσέα και την στρατηγική ικανότητα και την ανδρεία του στρατηλάτη Μεγάλου Αλεξάνδρου».

     Δὲν ἔχει καταλάβει ὁ ἐν λόγῳ πατὴρ ὅτι ὁ λαός, τὸ ποίμνιο ἔχει κουραστεῖ ἀπὸ τὴν ἀνακολουθία, τὴν ἀσυνέπεια, τὴν αὐτοανάδειξη, τὴν δοκισησοφία, τὴν ἐπίρριψη εὐθυνῶν πάντα στοὺς ἄλλους. Εἶναι τόσος ὁ πόνος τῶν πιστῶν, ποὺ τέτοιες ἀμπελοφιλοσοφίες (ὅπως οἱ παραπάνω) δὲν τὸν συγκινοῦν πιά, γιατὶ ἡ προδοσία ζεῖ καὶ βασιλεύει σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς ζωῆς του. Ἀσχολούμενος ὁ ἐν λόγῳ πατὴρ μὲ τὴν εἰκόνα του πρὸς τὰ ἔξω (ἐξ οὗ καὶ οἱ προσωπικὲς ἀναφορὲς καὶ αὐτοαθωώσεις) δὲν ἀφουγκράζεται πιὰ τὸ ποίμνιο καὶ τὶς ἀνάγκες του.

     Μὲ εὐκολία ἀναφέρεται, ὁ ἐν λόγῳ πατήρ, στοὺς ἥρωες, ἀλλὰ ξέχασε ὅτι ὁ Λεωνίδας φύλαξε Θερμοπῦλες μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους καὶ δὲν ἔφυγε· ὁ Ἀχιλλέας -ἀντίθετα ἀπὸ τὸν Ἀγαμέμνονα- ἔδειξε ὑπευθυνότητα καὶ σύνεση στὴν σύναξη τοῦ στρατεύματος, ζητοῦσε δὲ τὴν μάχη πάντα στὴν πρώτη γραμμὴ κι ὄχι τὰ μετόπισθεν· ὁ Ὀδυσσέας ἔθεσε τὴν ἐξυπνάδα του γιὰ τὸ κοινὸ καλό· καὶ ὁ Ἀλέξανδρος τόνιζε τὸ πανελλήνιο χαρακτῆρα τοῦ ἀγῶνος του μὴν ὑποκύπτοντας σὲ Κασσάνδρες καὶ φατρίες.

    Ἐν τέλει εἶναι μάταιο νὰ τοῦ παρουσιάσουμε μὲ πόσο πόνο ἀλλὰ καὶ αὐστηρότητα γράφουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες γι’ αὐτοὺς ποὺ διαστρέφουν τὴν Πίστη καὶ τὴν Παράδοση, χωρὶς νὰ αἰσθάνονται ὅτι «κατακρεουργοῦν», ἀλλ’ ὅτι ἀγωνίζονται μὲ ἀγάπη γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς ἀλήθειας τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς Ὀρθοπραξίας. Κι ἔχουμε χρέος κατὰ τὴν διδασκαλία τους, παρὰ τὴν μικρότητά μας, νὰ τοὺς μιμούμαστε.

   Καὶ εἶναι ἀκόμα μάταιο νὰ χρησιμοποιήσουμε ἐπιχειρήματα γιὰ τὸ μεγάλο λάθος του νὰ γράφει ἐναντίον ὅλων, ἀλλ’ ὄχι καὶ ἐναντίον κάποιων Παλαιοημερολογιτῶν, μὲ τοὺς ὁποίους συμφωνεῖ, ἂν καὶ κατηγορήθηκε ὅτι ἐκεῖ θέλει νὰ μᾶς πάει, καὶ ἡ ἀντίρησή μας σ’ αὐτὸ εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς κύριους λόγους  ποὺ κίνησε καὶ συνεχίζει νὰ κινεῖ τὴν ὀργὴ καὶ τὴ χολή του ἐναντίον μας καὶ ἐναντίον τοῦ πνευματικοῦ μας.

     Νὰ τοῦ θυμίσουμε ὅτι τηλεφωνικὰ μᾶς εἶπε ὅτι εἶχε πνευματικὸ κάποιο Ἁγιορείτη, ζηλωτή τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου, ὁ ὁποῖος μὲ τὴν παρέα του, ἦρθαν καὶ διέλυσαν κάθε καλὴ προσδοκία, καὶ πρόθεση, καὶ διάθεση ὑπῆρχε στὸ χῶρο τῶν ἀποτειχισμένων καὶ στὶς ψυχὲς ὅσων περίμεναν νὰ δοῦν ὁμόνοια καὶ ἑνότητα γιὰ νὰ ἀκολουθήσουν. Παρότι μὲ χαρὰ ἀρχικὰ τοὺς ἀκολουθήσαμε. Καὶ δὲν ζήτησε ποτὲ συγγνώμη γι’ αὐτὴ τὴν καταστροφή, ἀλλὰ βγαίνει καὶ τιμητὴς ὅσων ὑποστήριξαν τὴν παρορμητικὴ ἔστω ἔξοδό του στὸν ἀγώνα κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ διὰ τῆς ἀποτειχίσεως, ἐνῶ αὐτὸς τοὺς κατασυκοφάντησε, τοὺς κατασυκοφαντεῖ καὶ τοὺς διασύρει.

Σημάτης Παναγιώτης

Τὶ νὰ ἀποφύγουμε στὴν ἀποτείχιση

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ

    Η πνευματική ζωή για τον ορθόδοξο πιστό δεν είναι μια διανοητική κατάσταση αποτέλεσμα κοσμικής εκπαιδεύσεως. Ούτε πάλι είναι μία ψευδαίσθηση πνευματικής αυτάρκειας που προκύπτει από μία τυπολατρική παρακολούθηση εκκλησιαστικών ακολουθιών που τελούνται κατά τις συνάξεις. Ούτε βέβαια είναι και μια ξηρή εφαρμογή τυπικών διατάξεων, ενταλμάτων, ακόμη και κανόνων χάριν των οποίων κατακρεουργούν ορισμένοι αποτειχισμένοι τους πνευματικούς τους αδελφούς και γελούν οι Οικουμενιστές. Επίσης, δεν είναι μια στεγνή εμμονή στην δογματική διδασκαλία χωρίς την παράλληλη αγιασμένη ζωή. Ορισμένοι γράφουν δογματικά, παραθέτουν αποσπάσματα από τους Αγίους Πατέρες και νομίζουν ότι αυτό είναι η θεολογία και αυτό είναι  η Ορθοδοξία. Όμως το ύφος τους και το ήθος, τους αποκαλύπτει πολύ ρηχούς ως προς την ορθόδοξη πνευματικότητα και ξένους ως προς την Ορθοδοξία!

     Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς μᾶς  μᾶς εἶπε· «αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν» (Ἰω. 17,3). Πώς όμως κάποιος που γνωρίζει τον Θεό εξευτελίζει τον αδερφό του, μάλιστα τον συναγωνιστή στην πίστη, ακόμη και αν έσφαλε; Όλοι κάνουμε λάθη και, μάλιστα, μεγάλα λάθη! Η τακτική να εξευτελίζω τον αδερφό μου την ώρα εκείνη είναι έργο Θεού; Αν υπάρχει κάτι στην αποτείχιση το οποίο μας αηδιάζει και μας κουράζει είναι αυτό, και βέβαια περισσότερο από τους Οικουμενιστές, διότι τουλάχιστον από εκείνους δεν περιμέναμε και κάτι διαφορετικό αλλά από ανθρώπους της αποτείχισης δεν αναμέναμε να δούμε τέτοιο ήθος! Γνωρίζεται όλοι πολύ καλά ότι έχω διαφοροποιηθεί από τον π. Θεόδωρο τον Ζήση γιατί ακριβώς φοβόμουν αυτά που τώρα βλέπω. Να τον ακολουθούν κάποιοι στα λάθη του, στις εσφαλμένες θέσεις του και εξ αιτίας αυτού ή να μην  πετύχει η αποτείχιση στον στόχο της ή να κοντεύει να διαλυθεί. Αποστασιοποιήθηκα από εκείνους που ομιλούσαν για άκυρα μυστήρια, μολονότι θα μπορούσα να τα έχω καλά μαζί τους και να είμαι αρεστός. Διαφοροποιήθηκα  και από ορισμένους Αγιορείτες για να μην λέω πράγματα που δεν θεωρώ σωστά για τον Όσιο Παΐσιο. Γνωρίζεται επίσης πολύ καλά ότι κρατούσα μια επιφυλακτική στάση στους πατέρες της Αγίας Παρασκευής, διότι κάτι δεν μου άρεζε! Το να βγαίνει όμως κανείς να τα ισοπεδώνει όλα, όχι απλώς με εξοργίζει αλλά μετάνοιώνω την όποια σχέση είχα μαζί τους και κλείνω οριστικά την πόρτα μέχρι δημοσίας αποκήρυξης της πλάνης. Όταν τα κάνει αυτά κάποιος έχοντας και πνευματικό της αποτείχισης θεωρώ υπεύθυνο όχι μόνο τον ίδιο αλλά και τον πνευματικό του και όλο το περιβάλλον τους το οποίο φαίνεται ότι πήρε στραβό δρόμο. Μου θυμίζει κάτι από τις αρένες στην αρχαία Ρώμη που ο λαός ήθελε άγρια θεάματα, μονομαχίες και αίματα. Το ίδιο γίνεται με ορισμένα ιστολόγια προσφέρουν “αίματα” των αδελφών τους και ο μανιασμένος όχλος τους ακολουθεί. Και αυτό λέγεται ορθόδοξη πνευματικότητα! Μου θυμίζει κάτι μουσουλμάνους που πυροβολούν το κοινό σε σχολεία, αγορές, τον άμαχο πληθυσμό και στο τέλος αφού κάνουν την ζημία αυτοπυροβολούνται εκεί θα φτάσουμε;

    Πώς να μπορέσει όποιος αληθινά αγαπά την Ελλάδα και την Ορθοδοξία μπροστά στα μάτια των συνανθρώπων και των συμπολιτών του να παρουσιάσει ολοζώντανα και μαστορικά τον  πνευματικό κατήφορο που πήρε η πατρίδα μας; Πώς να κατορθώσουν οι πνευματικοί άνθρωποι των ημερών μας που έχουν αγάπη για αυτό τον τόπο που είναι ποτισμένος με αίματα αγίων και ηρώων να ξυπνήσουν την συνείδηση του νεοέλληνα και να ενσταλάξουν στην ψυχή του το ενδιαφέρον για τις άσχημες εκκλησιαστικές εξελίξεις την ώρα που αποστάτησαν οι εκκλησιαστικοί ταγοί από την ορθόδοξη Παράδοση καθώς συμφώνησαν την εξίσωση της ορθοδοξίας με τις αιρέσεις τις οποίες επισήμως αναγνώρισαν ως Εκκλησίες; Χρειάζεται σήμερα σ’ έναν καιρό ολότελα σκοτισμένο που η εκκλησιαστική ανευθυνότητα και η πολιτική ανοησία έχουν κυριαρχήσει και η πονηρία θεωρείται κατόρθωμα να έχει κανείς πέννα βουτηγμένη στο αθάνατο μελάνι της εμπειρίας των αγίων και της Χάριτος που βίωναν, για να μπορέσει να γράψει αυτά που χρειάζονται και να οδηγήσει τις ψυχές στην μετάνοια. Χρειάζεται να έχει γλώσσα προφητική όπως του Ησαΐα, του Ιερεμία, του Ιεζεκιήλ. Χρειάζεται να έχει αναμένη την λαμπάδα της ψυχής με την φλόγα της Πεντηκοστής. Χρειάζεται να έχει τον ηρωϊσμό του Λεωνίδα, την δεξιοτεχνία στην μάχη του Αχιλλέα, την επινοητικότητα του Οδυσσέα και την στρατηγική ικανότητα και την ανδρεία του στρατηλάτη Μεγάλου Αλεξάνδρου. Χρειάζεται νά έχει ιστορική μνήμη. Πιο πολύ όμως από κάθε τι χρειάζεται να έχει μια ζωντανή ιδέα και ένα ισχυρό αίσθημα για να κρατά με αυτά ενωμένα!