Η προσευχὴ του Αζαρία· μία προσευχή που ταιριάζει απόλυτα στην εποχή μας!

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Ἡ ἐποχή μας πρέπει γιὰ τοὺς Χριστιανοὺς νὰ γίνει, ἂν μή τι ἄλλο, ἐποχὴ προσευχῆς. Δὲν εἶναι μόνο ἡ τρομερὴ ἀποστασία μέσῳ τῆς Παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς ἠθικῆς κατάπτωσης τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου ποὺ τὴν ἐπιβάλλουν, δὲν εἶναι οἱ τρομερὲς φυσικὲς καταστροφὲς ποὺ ὅλο καὶ πληθαίνουν. Εἶναι καὶ ἡ ἀπογοήτευση καὶ ἡ μοναξιὰ ποὺ νιώθουν αὐτοὶ ποὺ θέλουν νὰ μὴν προδώσουν τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του, ἀλλὰ βλέπουν ὅτι μένουν λίγοι καὶ προδομένοι ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. 

Μία προσευχὴ ποὺ ταιριάζει ἀπόλυτα στὶς περιπτώσεις τῆς ἐποχῆς μας εἶναι ἡ προσευχὴ τοῦ Ἀζαρία, ἑνὸς ἀπὸ τοὺς τρεῖς παῖδας (Ἀνανίας, Ἀζαρίας, Μισαήλ). Ἡ προσευχὴ αὐτὴ ἀναφέρεται ἀπόλυτα στὶς σημερινὲς καταστάσεις, μιᾶς καὶ δὲν ἔχει ὡς θέμα μόνο τὶς καταστροφὲς καὶ τὸ χάος ποὺ προκαλεῖ ἡ ἀποστασία καὶ ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλὰ μᾶς διδάσκει τὴν ταπείνωση ποὺ πρέπει νὰ δείξουμε ἐμεῖς ὡς πιστοί καὶ δίνει τὴν ἐλπίδα στοὺς λίγους πιστοὺς ποὺ παραμένουν, ὅτι ὁ Θεὸς δὲν θὰ τοὺς ἀφήσει. Ἡ προσευχὴ αὐτὴ εἰσῆλθε γι’ αὐτὸν τὸν λόγο στὴν λειτουργικὴ παράδοση ἀπὸ πολὺ νωρίς, ὅπως μαρτυροῦν ὁ Μ. Ἀθανάσιος καὶ ὁ 

ἅγ. Ρουφῖνος, καὶ μπορεῖ κάλλιστα νὰ ἀναφερθεῖ καὶ στὴν σημερινὴ φαρισαϊκὴ συζήτηση περὶ ὀργῆς τοῦ Θεοῦ. Διότι τὸ νὰ ἐπικαλεῖσαι ἢ νὰ ἀρνεῖσαι τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ (βλ. τὸν Αἰγιαλείας Ἀμβρόσιο ἢ τὸν ἀρχιμανδρίτη Γερ. Φραγκουλάκη), χωρὶς παράλληλα προσωπικὰ νὰ ἀναλάβεις τὶς εὐθῦνες σου καὶ νὰ προσπαθεῖς νὰ τηρεῖς τὶς ἐντολές Του, κυρίως ἀπέναντι στὴν Παναίρεση ποὺ Τὸν ἀντιμάχεται, ἀποτελεῖ φαρισαϊσμὸ χειρίστου εἴδους.

Ὅταν ὁ Ναβουχοδονόσωρ ἔκλεισε τοὺς τρεῖς παῖδες στὴν φλεγόμενη κάμινο προσευχήθηκε ὁ Ἀζαρίας μὲ τὰ ἑξῆς λόγια (Δανιήλ, κεφ. Β΄).
Ἀκολουθεῖ ἡ μετάφραση τῆς προσευχῆς ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ ἀρχιμανδρίτου Μελετίου Βαδραχάνη «Ἀνὴρ ἐπιθυμιῶν», Ἀθήνα 2018 (οἱ ὑπογραμμίσεις καὶ ὁ τονισμὸς μὲ μαῦρο εἶναι δικές μου):

«Εἶσαι ἄξιος νὰ εὐλογηθῆς, Κύριε, ἐσὺ ποὺ εἶσαι ὁ Θεὸς τῶν πατέρων μας, καὶ εἶσαι ἄξιος γιὰ κάθε ὕμνο. Καὶ τὸ ὄνομα σου ἀξίζει νὰ εἶναι αἰνετὸ καὶ δοξασμένο εἰς τοὺς αἰῶνες, διότι εἶσαι δίκαιος σὲ ὅλα ποὺ ἔκανες γιὰ μᾶς, καὶ ὅλα τὰ ἔργα σου εἶναι ἀληθινὰ καὶ εὐθεῖς οἱ δρόμοι σου καὶ σωστὲς ὅλες οἱ κρίσεις σου γιὰ μᾶς.

Δίκαιες ἐπίσης εἶναι οἱ ἀποφάσεις ποὺ ἔλαβες, νὰ ἐπιφέρης ὅλες ἐκεῖνες τὶς τιμωρίες ἐναντίον μας καὶ ἐναντίον τῆς ἁγίας πόλεως τῶν πατέρων μας, τῆς Ἰερουσαλήμ. Πράγματι μὲ ὀρθὴ καὶ δίκαιη κρίση ἔστειλες τὶς συμφορὲς αὐτὲς γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, διότι ἁμαρτήσαμε καὶ ἀνομήσαμε καὶ ἀπομακρυνθήκαμε ἀπὸ Σένα (σσ. ὁ ταπεινὸς Ἀζαρίας δὲν ἐξαιρεῖ τὸν ἑαυτό του). Ἁμαρτήσαμε σὲ
ὅλα, τὶς ἐντολές Σου δὲν τὶς τηρήσαμε, ὅπως μᾶς συνέστησες (σσ. ὁ Ἅγιος δὲν προϋποθέτει τυχὸν ἐπιτίμιο γιὰ νὰ τηρήσει τὶς ἐντολές τοῦ Κυρίου ὅπως πράττουν οἱ δυνητικοὶ ἀντιοικουμενιστές. Τοῦ ἀρκεῖ ὅτι ὁ Θεὸς τὸ θέλει), ὥστε νὰ εὐτυχήσουμε. Ὅλα ὅσα ἐπέφερες ἐναντίον μας καὶ ὅσα σχεδίασες, ὀρθὰ καὶ δίκαια συνέβησαν. Μᾶς παρέδωσες στὰ χέρια ἀνόμων ἐχθρῶν, ποὺ μᾶς μισοῦν καὶ εἶναι ἀποστάτες ἀπὸ Σένα, καὶ σὲ ἕνα βασιλιὰ ποὺ ὅμοιός του στὴν ἀδικία καὶ πονηρία δὲν ὑπάρχει ἄλλος σὲ ὁλόκληρη τὴν γῆ. Καὶ τώρα δὲν ἔχουμε τὴν παρρησία νὰ παραπονεθοῦμε καὶ νὰ διαμαρτυρηθοῦμε γιὰ τὴν κατάντια μας. Οἱ δοῦλοι Σου καὶ αὐτοὶ ποὺ Σὲ σέβονται μᾶς ἐμπαίζουν καὶ μᾶς περιφρονοῦν.

Παρ’ ὅλα αὐτὰ ὅμως σὲ ἱκετεύουμε, λόγῳ τῆς ἀγάπης Σου καὶ τῆς φιλανθρωπίας Σου, ἐπειδὴ εἶσαι οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος, μὴ μᾶς παραδώσης σὲ τέλεια καὶ ὁλοκληρωτικὴ καταστροφὴ καὶ μὴ ἀκυρώσης τὴν διαθήκη ποὺ ἔκανες μὲ τοὺς πατέρες μας, ὅτι Ἐσὺ θὰ εἶσαι ὁ Θεός μας καὶ ἐμεῖς ὁ λαός Σου. Μὴ πάρης τὸ ἔλεός Σου ἀπὸ ἐμᾶς, ἂν καὶ δὲν εἴμαστε ἄξιοι, ἀλλὰ διατήρησέ το χάριν τοῦ ἀγαπημένου Σου Ἀβραὰμ καὶ τοῦ ἀφοσιωμένου δούλου Σου Ἰσαὰκ καὶ τοῦ ἁγίου καὶ πιστοῦ Σου Ἰακώβ, στοὺς ὁποίους ὑποσχέθηκες ὅτι θὰ πολλαπλασιάσεις καὶ θὰ πληθύνεις τοὺς ἀπογόνους τους, ὥστε νὰ γίνουν ἀναρίθμητοι, ὅπως εἶναι τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ καὶ οἱ κόκκοι τοῦ ἄμμου στὴν ἄκρη τῆς θάλασσας. Διότι, Δέσποτα, σήμερα παρὰ τὴν ὑπόσχεσή Σου ἐλαττωθήκαμε περισσότερο ἀπὸ ὅλα τὰ ἔθνη καὶ εἴμαστε περιφρονημένοι καὶ ἐξουθενωμένοι σὲ ὅλη τὴν γῆ λόγῳ τῶν ἁμαρτιῶν μας. Εἰδικὰ σ’ αὐτὴν τὴν ἐποχὴ δὲν ὑπάρχει σ’ ἐμᾶς ἄρχοντας νὰ μᾶς διοικῆ οὔτε προφήτης καὶ θρησκευτικὸς ἡγέτης νὰ μᾶς καθοδηγῆ πνευματικά, δὲν ὑπάρχει ναὸς νὰ προσφέρουμε θυσίες, ὁλοκαυτώματα, προσφορές θυμίαμα, γιὰ νὰ ἔχουμε τὸ ἔλεος καὶ τὴ χάρη Σου.

Ἐφ’ ὅσον, λοιπόν, δὲν ἔχουμε τὴν δυνατότητα νὰ σὲ λατρεύουμε σύμφωνα μὲ τὸν νόμο Σου, σοῦ προσφέρουμε σὰν θυσία ψυχὴ συντετριμμένη καὶ πνεῦμα ταπεινωμένο καὶ ἐξουθενωμένο καὶ σὲ παρακαλοῦμε νὰ δεχθῆς τὴν θυσία μας. Ὅπως θὰ Σοῦ προσφέραμε θυσία ἀπὸ μυριάδες παχιὰ ἀρνιά, ἔτσι δέξου καὶ αὐτὴ τὴν θυσία, ὡς ἐξ ἴσου πολύτιμη καὶ εὐάρεστη στὴν ἀγαθότητά Σου. Καὶ τὸ ζητοῦμε αὐτό, διότι πιστεύουμε ὅτι δὲν πρόκειται νὰ ντροπιασθῆ κανένας, ποὺ στηρίζει τὴν πεποίθησή του σὲ Ἐσένα.

Ἔμεῖς καὶ τώρα Σὲ ἀκολουθοῦμε μὲ ὅλη μας τὴν καρδιὰ καὶ Σὲ πλησιάζουμε μὲ εὐλάβεια καὶ ἀναζητοῦμε τὸ πρόσωπό Σου καὶ τὴν παρουσία Σου. Μὴν μᾶς καταντροπιάσης, λοιπόν, μὲ τὴν ἀποδοκιμασία Σου, ἀλλὰ μεταχειρίσου μας ὄχι κατὰ τὸν δίκαιο θυμό σου, ἀλλὰ σύμφωνα μὲ τὴν ἐπιείκειά Σου καὶ τὸ πλῆθος τοῦ ἐλέους Σου (σσ. ἐδῶ εἶναι ξεκάθαρο, πότε ὁ Θεὸς εἶναι ἐλεήμων καὶ ἐπιεικής: ὅταν βλέπει τὴν ταπείνωση καὶ τὴν συντριβὴ τοῦ πιστοῦ κι ὄχι ὅπως λένε οἱ Οἰκουμενιστές, σ’ ὅ,τιδήποτε καὶ νὰ κάνεις). Λύτρωσέ μας ἀπὸ τὰ δεινὰ καὶ τοὺς ἐχθρούς μας μὲ τὶς θαυμαστές Σου ἀποφάσεις καὶ ἐνέργειες καὶ δόξασε μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο τὸ ὄνομά Σου, Κύριε. Ἂς καταντροπιαστοῦν ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ ταλαιπωροῦν καὶ τυραννοῦν τοὺς δούλους Σου, ἂς χάσουν κάθε ἐξουσία καὶ ἂς συντριβῆ κάθε δύναμή τους. Καὶ ἂς ἀντιληφθοῦν, ὅτι Ἐσὺ εἶσαι ὁ μόνος ἀληθινὸς κύριος καὶ Θεός, ὁ μόνος ἔνδοξος σὲ ὁλόκληρη τὴν Οἰκουμένη».

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου