Αποτέλεσμα εικόνας για η δυναμη της νηστειας

Καλή και ευλογημένη Σαρακοστή σε όλους. Με την βοήθεια του Θεού, της Παναγίας και των Αγίων να πορευτούμε προς την Βηθλεέμ…

    Γιατί άραγε τα δαιμόνια μπαίνουν μέσα στον άνθρωπο; Τι κερδίζουν;
    Ο λόγος είναι, ότι «πεσμένα» από την ουράνια δόξα που είχαν ως άγγελοι, αποζητούν τις υλικές απολαύσεις! Όμως ως πνεύματα δεν τις απολαμβάνουν. Γιατί δεν έχουν αισθητήρια όργανα υλικά, για να νιώθουν όσα νιώθουμε. Και η γλυκύτητα της Χάριτος του Θεού είναι γι’ αυτά παρελθόν. Τα πνεύματα αυτά, συγγενικά με το ανθρώπινο πνεύμα, μετέχουν των αισθήσεων του σώματος εκείνου που τα «φιλοξενεί» ως «όχημά» τους. Η σύνδεσή τους με το πνεύμα του, γίνεται γέφυρα και αντλούν ερεθίσματα από τις αισθήσεις του. Τρώει εκείνος, κι αυτά νιώθουν μαζί του την ηδονή, συνδεδεμένα με το πνεύμα του. Ομοίως και κάθε ηδονή του βίου, τους δίνει τα ανάλογα ερεθίσματα[*].
    Κι αυτός είναι ένας λόγος που ωθούν τον άνθρωπο στις ηδονές! Μα όταν ο άνθρωπος ασκείται, νιώθουν μαζί του και την κόπωση, και την έλλειψη ηδονών. Και μοχθούν μαζί του!Βεβαίως υπάρχουν και άλλοι λόγοι, και κρυφές ηδονές, όπως π.χ. η υπερηφάνεια από την άσκηση, αλλά αυτό είναι θέμα διαφορετικού άρθρου.
    Το παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο «Χαρίσματα και Χαρισματούχοι», είναι ενδεικτικό του γεγονότος αυτού:

H ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ

Ανέβασαν κάποτε στη σκήτη των Πατέρων ένα δαιμονισμένο νέο, για να τον θεραπεύσουν με την προσευχή τους. Εκείνοι όμως από ταπείνωση απέφευγαν. Πολύ καιρό βασανιζόταν έτσι ο δυστυχισμένος άνθρωπος, ώσπου κάποιος Γέροντας τον λυπήθηκε,
τον σταύρωσε με τον ξύλινο σταυρό που είχε στη ζώνη του, και έδιωξε το πονηρό πνεύμα.
– Αφού με βγάζεις από την κατοικία μου, του είπε εκείνο, θα μπω μέσα σου.
– Έλα, του αποκρίθηκε θαρραλέα ο Γέροντας.
Έτσι μπήκε μέσα του το δαιμόνιο και τον βασάνιζε δώδεκα ολόκληρα χρόνια! Υπέμεινε με καρτερία τον πόλεμο, αλλ’  αντιπολεμούσε κι εκείνος με τον εχθρό με υπεράνθρωπη νηστεία και ακατάπαυστη προσευχή. Όλα αυτά τα χρόνια δεν έβαλε ούτε μια φορά στο στόμα του μαγειρευμένη τροφή.
Νικημένο τέλος το δαιμόνιο από τον ακατάπαυστο αγώνα, απομακρύνθηκε.
– Γιατί φεύγεις; το ρώτησε ο Γέροντας. Εγώ πάντως δεν σε διώχνω.
– Με αφάνισε η νηστεία σου! κραύγασε εκείνο και έγινε άφαντο.
ΝΗΣΤΕΙΑ

Ένας αρχάριος μοναχός συμβουλεύτηκε κάποιο διακριτικό Γέροντα, ποιο μέτρο να ακολουθήση στη νηστεία.
– Απόφευγε τις υπερβολές, τέκνον μου, τον συμβούλεψε εκείνος. Πολλοί δοκίμασαν να νηστέψουν πάνω από τις δυνάμεις τους και δεν άντεξαν για πολύ καιρό.

* «Όταν δε το ακάθαρτον πνεύμα εξέλθη από του ανθρώπου, διέρχεται δι’ ανύδρων τόπων ζητούν ανάπαυσιν, και ουχ ευρίσκει. Τότε λέγει· εις τον οίκόν μου επιστρέψω όθεν εξήλθον» (Ματθαίος 12/ιβ: 43,44).
(Από το βιβλίο Χαρίσματα και Χαρισματούχοι έκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου)