Η νέα "εκκλησία" των Οικουμενιστών!

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Ὁ ὁρισμὸς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀπὸ τὸν ἀμοραλιστὴ μηδενιστὴ ὑπηρέτη τῶν ἡγετῶν τῆς Ν.Τ.Π. ψευδοποιμένα, τὸν Γερμανίας Αὐγουστῖνο

Ὁ Γερμανίας Αὐγουστῖνος

ὡς …δογματικὸς

καὶ …«μάρτυρας» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

Μετὰ τὸν «μαρτυρικὸ» βίο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου ποὺ ἀναγκάζεται γιὰ τό ...καλὸ  τοῦ κόσμου καὶ τὴν σωτηρία  τῶν ἀνθρώπων νὰ ταξιδεύει μὲ ἰδιωτικὰ γιὼτ στὸν Βόρειο Πόλο γιὰ συμπροσευχές, νὰ βγάζει ὁμιλίες ὑπὲρ τοῦ προέδρου τῆς Κόκα-Κόλα, νὰ ἀναγνωρίζεται ἐπίτιμος καθηγητὴς ἀπὸ πολλὰ πανεπιστήμια παγκοσμίως, νὰ λαμβάνει πάμπολλα βραβεῖα γιὰ τὶς οἰκουμενιστικές του δραστηριότητες καὶ παράλληλα νὰ «παρεξηγεῖται καὶ νὰ συκοφαντεῖται» ἀπὸ τοὺς «ἀκραίους» Ὀρθόδοξους, τώρα ἐμφανίστηκε στὸ προσκήνιο μία ἄλλη «μαρτυρικὴ» μορφὴ τῆς Ἐκκλησίας: ὁ Γερμανίας Αὐγουστῖνος.

Ὁ δὲ Αὐγουστῖνος ἀποκαλύπτεται στὸ κείμενο ποὺ ἀκολουθεῖ ὄχι μόνο ὡς «μάρτυρας» ἀλλὰ καὶ ὡς θαυμάσιος αἱρετικὸς ἑρμηνευτής, δογματικὸς τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὸν ὁποῖο ἀκόμα καὶ ὁ Περγάμου Ζηζιούλας πρέπει νὰ προσκυνήσει ὅσον ἀφορᾶ τὸν ὁρισμὸ ποὺ δίνει ὁ Αὐγουστῖνος στὸν Οἰκουμενισμό.

Στὴν βράβευση ποὺ ἔγινε πρὸς τιμή του μὲ τὸ «οἰκουμενιστικὸ βραβεῖο» (Ökumene-Preis), τὸ ὁποῖο τοῦ ἀπέμεινε ὁ πρώην πρόεδρος τῆς Γερμανίας Κρίστιαν Βούλφ, ὁ ὁποῖος παραιτήθηκε, «μαρτυρικὰ» καὶ αὐτός, λόγῳ διαφόρων σκανδάλων (ὑπόθεση Βούλφ κλπ.), λαμβάνει ὅμως τὴν σύνταξη τοῦ προέδρου 236.000 εὐρὼ τὸ χρόνο καὶ παράλληλα ἔχει καὶ ἄλλες «ἐργασίες» καὶ
πρόσφατα λανσάρει μὲ τὸ ἀζημίωτο τὸν τούρκικο οἶκο μόδας Yargici στὴν Γερμανία καὶ κατηγορήθηκε γι’ αὐτὸ στὴν γερμανικὴ βουλὴ ἀπὸ πολλὰ κόμματα, ὁ «νεομάρτυρας» Αὐγουστῖνος εἶπε στὸν λόγο του μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς σὲ ἐλεύθερη μετάφραση (ἐδῶ):

Ἀρχίζει νὰ λέει ὁ μητροπολίτης Γερμανίας: «Ὅταν ἔμαθα ὅτι θὰ βραβευθῶ μὲ τὸ “Οἰκουμένη βραβεῖο“ (Ökumene-Preis) ἔμεινα ἔκπληκτος. Ἡ ἔκπληξη μου αὐτὴ ἀφοροῦσε καὶ τὸν τομέα τῆς γλώσσας, μιᾶς καὶ στὰ Γερμανικὰ ἡ λέξη Preis σημαίνει τόσο τὴν βράβευση ὅσο καὶ τὸ τίμημα ποὺ πληρώνει κανείς... Ποιό εἶναι λοιπόν, τὸ τίμημα ποὺ πρέπει ἐγὼ σὰν Αὐγουστῖνος, ἐμεῖς σὰν Χριστιανὲς καὶ Χριστιανοὶ καὶ σὰν Εκκλησίες νὰ πληρώσουμε; Ποιό τίμημα ἀπαιτεῖ ἡ κίνηση τῆς Οἰκουμένης (σσ. ὁ Οἰκουμενισμός) ἀπὸ ἐμᾶς ὅλους, ἀπὸ ἐμένα τὸν ἴδιο;».
Τὴν τραγικὴ νότα ποὺ ἀποδίδει ὁ Γερμανίας στὸν λόγο του θὰ τὴν ζήλευαν πολλοὶ θεατρίνοι. Ὁ Αὐγουστῖνος μιλάει λὲς καὶ ἀγωνίζεται σὲ ἕνα περιβάλλον διωγμοῦ, ἐνῶ ὁ ἴδιος εἶναι ποὺ διώκει καὶ δὲν ἀνέχεται ἀντίλογο, καὶ θυσίας, ἐνῶ ὁ ἴδιος θυσιάζει τὴν Πίστη γιὰ τὰ νεοταξικὰ οἰκουμενιστικὰ συμφέροντα καὶ τὴν πατρίδα ποὺ τὸν γέννησε, ὅταν ἀκόμα καὶ Γερμανοὶ διαμαρτύρονται γιὰ τὴν ἱστορικὴ αὐτὴ ἀδικία, γιὰ νὰ τὰ ἔχει καλὰ μὲ τὸ γερμανικὸ βαθὺ κράτος, μὴ ἔχοντας ἐκφωνήσει αὐτὸς καὶ τὸ ἱερατικό του περιβάλλον οὔτε ἔστω καὶ δύο σειρὲς ὑπὲρ τῆς Μακεδονίας. Μιλάει γιὰ τίμημα αὐτὸς ποὺ «ἔστησε τὰ τριάκοντα ἀργύρια, τὴν τιμὴν τοῦ τετιμημένου» πάνω στὸν οἰκουμενιστικὸ βωμό. Δὲν τὸν ἐνδιαφέρει τὸ τίμημα ὡς ὀρθόδοξος ποιμένας, ἀλλὰ «τὸ τίμημα» ποὺ ὑποτίθεται πρέπει νὰ «πληρώσει»μαζὶ μὲ τοὺς αἱρετικοὺς συνοδοιπόρους του ὡς οἰκουμενιστής.

«Ὅταν ἦρθα στὴν Γερμανία τὴν δεκαετία τοῦ 60 οἱ οἰκουμενικὲς ἐμπειρίες μου περιορίζονταν στὴν ἀκαδημαϊκὲς διαλέξεις τῶν καθηγητῶν στὴν Χάλκη (!!!). Ἔτσι ἦρθα... τελικὰ στὸ Βερολίνο μὲ μία οἰκουμενικὴ ὄρεξη νὰ βιώσω καὶ νὰ μάθω τὴν ντόπια ἐκκλησιαστικὴ πραγματικότητα. Τὰ πρῶτα βήματα τῆς οἰκουμενικῆς κίνησης λοιπόν, εἶναι νὰ μάθεις τὸν ἄλλο, καὶ αὐτό... συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Καὶ ἡ γνωριμία μὲ τὸν ἄλλο προκαλεῖ καὶ μία γνωριμία μὲ τὸν ἑαυτό μου καὶ μία γνωριμία μὲ τὴν Ἐκκλησία μου».
Εἶναι ἀπίστευτο αὐτὸ ποὺ πουλάει ὡς συγκινησιακὴ φόρτιση ὁ ὑποτιθέμενος ὀρθόδοξος «ποιμένας» Αὐγουστῖνος. Ὅποιος ἔχει ἔστω καὶ λίγο διαβάσει τὶς ὑποσχέσεις ποὺ πρέπει νὰ δίνει ἕνας ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος καὶ τὰ καθήκοντα ποὺ πρέπει νὰ ἔχει καὶ τώρα διαβάζει αὐτὲς τὶς γραμμὲς πρέπει νὰ τὸν πιάνει ναυτία. Γνωρίζοντας τὸν παπισμὸ καὶ τὸν προτεσταντισμὸ ὁ Αὐγουστῖνος, ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ γνωρίσει καὶ τὸν ἑαυτό του καὶ τὴν Ὀρθοδοξία μέχρι καὶ σήμερα!!!
Πραγματικὰ εἶναι ἕνα μαρτύριο νὰ εἶσαι ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος καὶ ἔξαρχος Δ. Εὐρώπης, ἀλλὰ νὰ μὴ γνωρίζεις ποιὸς εἶσαι καὶ ποιανῆς ἀκριβῶς ἐκκλησίας εἶσαι ἐπίσκοπος. Συμπάσχουμε μαζί σας, σεβασμιώτατε. Ἀκόμα ποιὸ τραγικὸ εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι γιὰ ὅλα προετοιμάστηκε θεωρητικὰ ὁ Αὐγουστῖνος στὴν ἐκκλησιαστικὴ σχολὴ τῆς Χάλκης ἤδη ἀπὸ  τὸ 1960. Φυσικὰ οἱ δικοί μας ἐδῶ εὐσεβεῖς ποιμένες θὰ πιπιλίσουν πάλι τὴν ἴδια καραμέλα, ὅτι δὲν τὰ γνώριζαν αὐτά, λὲς καὶ τώρα ποὺ τὰ γνωρίζουν, κάνουν κάτι. Δὲν τὰ γνώριζαν ὁ Ναυπάκτου, ὁ Πειραιῶς, ὁ Γόρτυνος κλπ. γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἀντέδρασαν. Καὶ τώρα ποὺ τὰ γνωρίζουν δημοσιεύουν κείμενα καὶ συλλειτουργοῦν μὲ τοὺς κατηγορούμενους.

Τὸ ἀποκορύφωμα ὅμως ἀποτελοῦν οἱ ἑξῆς δηλώσεις:

«Τὸ τίμημα τῆς Οἰκουμένης ποὺ πρέπει νὰ πληρώσω, εἶναι λοιπόν, ἡ φυγὴ ἀπὸ τὴν ἀπομόνωση "splendid isolation", στὴν ὁποία ζούσαμε βολεμένοι ὅλοι μας ἐδῶ καὶ αἰῶνες. Οἰκουμενικὴ κίνηση σημαίνει κατὰ κάποιο τρόπο ἡ παραίτηση ἀπὸ τὴν ζεστὴ φωλιά μας, γιὰ νὰ ἀφήσουμε νὰ φυσήξει τὸν τραχὺ ἄνεμο τῆς διαδογματικῆς πραγματικότητας στὰ αὐτιά μας. Καὶ φυσικά νὰ ἀφήσουμε τὴν βάση, στὴν ὁποία βασιζόμαστε ὡς ἐκκλησίες ἢ ὡς ἀντιπρόσωποι τῶν ἐκκλησιῶν καὶ νὰ συναντηθοῦμε κοιτάζοντας ὁ ἕνας τὸν ἄλλο στὰ μάτια».
Μεγαλύτερη καὶ καλύτερη διακήρυξη γιὰ τὸ τί σημαίνει ἡ Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ εἰπωθεῖ ἀκόμα καὶ ἀπὸ ἀντιοικουμενιστή. Ὁ Αὐγουστῖνος ἀρνεῖται δημοσίως καὶ περήφανα τὴν ἀσφάλεια τῆς φωλιᾶς τῆς ὄρνιθας Ἐκκλησίας («Ἱερουσαλὴμ Ἱερουσαλήμ... ποσάκις ἠθέλησα ἐπισυνάξαι τὰ τέκνα σου ὃν τρόπον ὄρνις τὴν ἑαυτῆς νοσσιὰν ὑπὸ τὰς πτέρυγας, καὶ οὐκ ἠθελήσατε», Λουκ. 13, 34), ἀρνεῖται τὴν ὀρθόδοξη στάση αἰώνων, τὴν ὁποία ὀνομάζει ἀπομόνωση, κάνοντας θρασύτατα ἀκόμα καὶ ἐπίδειξη τῶν ἀγγλικῶν του “splendid isolation“ εἰς βάρος τῆς Πίστεως· ἀρνεῖται τὴν στάση τῶν Ἁγίων καὶ τῶν Πατέρων, ποὺ ὑποτίθεται αὐτὸς διαδέχθηκε καὶ τιμᾶ· ἀρνεῖται τὸ θεμέλιο τῆς Ἐκκλησίας· ἀρνεῖται τὶς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ποὺ καταδίκασαν τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἀπαγόρεψαν τὸν διάλογο ἄνευ μετανοίας ἐκ μέρους τους («μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ»)· ἀρνεῖται τὴν μοναδικότητα τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ Πίστεως· ἀρνεῖται τὸν ρόλο του ὡς ποιμένα. Ὅλα αὐτὰ τὰ ἀρνεῖται γιὰ νὰ βιώσει τὸν «τραχὺ ἄνεμο τῆς διαδογματικῆς πραγματικότητας», τὴν λαίλαπα, τὸν οἶστρο τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὸν ὁποῖο ὁ πιστὸς αὐλικὸς του π. Γεράσιμος Φραγκουλάκης, ἐλπίζοντας σὲ μία ἐπισκοπικὴ προαγωγή, δηλώνει ὅτι δὲν ὑπάρχει καὶ ὅτι εἶναι ἐφεύρημα ἀρρωστημένων μυαλῶν. Ὁ Αὐγουστῖνος τὰ ἀρνεῖται γιὰ νὰ βραβευθεῖ! Ἀλλὰ ὁ Χριστὸς δὲν βραβεύει μὲ βραβεῖα ἀπὸ χέρια ἐπισήμων, ἀλλὰ μὲ διωγμοὺς καὶ ἐμπαιγμοὺς ἀπὸ χέρια διωκτῶν. Καὶ φυσικὰ ὁ Αὐγουστῖνος τὰ ἀρνεῖται, διότι δὲν φοβᾶται καμία ἐπίπτωση τῶν ἐνεργειῶν του. Γνωρίζει ὅτι οἱ συνεπίσκοποί του μπορεῖ καμία φορὰ νὰ γαβγίζουν, κάτι νὰ ἐκδώσουν ἀπὸ τὸ γραφεῖο τους ἐναντίον τῶν αἱρέσεων, κάτι νὰ γράψουν γιὰ ἐντυπωσιασμό, ἀλλὰ δὲν δαγκώνουν, ἀντιθέτως ζητοῦν καὶ αὐτοὶ βραβεῖα καὶ μερίδιο ἀπὸ τὴν πίττα καὶ κουνοῦν τὴν οὐρά τους ἀπὸ χαρά, ὅταν συνευρεθοῦν καὶ συλλειτουργήσουν.

«Ἕνα ἄλλο τίμημα, ποὺ καλέστηκα νὰ πληρώσω, σὲ ἕνα κόσμο ποὺ χαρακτηρίζεται ἀπὸ ἔλλειψη (κοινωνικοῦ) συγχρονισμοῦ, εἶναι ἡ ἀδυναμία μερικῶν συμπολιτῶν μου ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὴν δική μου Ἐκκλησία νὰ καταλάβουν ἔστω καὶ λίγο τὰ σημάδια τῶν καιρῶν καὶ τὴν οἰκουμενικὴ κίνηση. Πολὺ πρὶν ἐμφανιστοῦν τὰ σημερινὰ ΜΜΕ μὲ τὴν χειμαρρώδη αὔξηση τῆς κατάκρισης καὶ τῶν προσβολῶν, βίωσα τὶς ὕβρεις ἐναντίον τῆς οἰκουμενικῆς δραστηριότητάς μου».

Ἐδῶ ὁ διὰ βραβείου «μάρτυρας» Αὐγουστῖνος παρουσιάζει τὸν ἑαυτό του ὡς τὸν ἀμνὸ ποὺ σφάζεται οἰκειοθελῶς στὸν βωμὸ τῆς ἀνθρωπότητας καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Εἶναι σὰν τὴν ἱστορία τοῦ φονιᾶ ποὺ τὸν πείραζαν οἱ κατηγορίες ὅτι σκότωσε καὶ ὄχι τὸ ἴδιο τὸ γεγονός. Ἔτσι καὶ ὁ Αὐγουστῖνος φονεύει τὴν πίστη, μολύνει καὶ φονεύει τὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν –ποὺ ὑποτίθεται ποιμαίνει καὶ ἔπρεπε νὰ προφυλάσσει («σκοπὸν δέδωκά σε»)– γνωρίζει ὅτι ὁ πνευματικὸς καὶ ψυχικὸς αὐτὸς φόνος εἶναι ἐνάντια στοὺς Ἱ. Κανόνες καὶ στὶς παρακαταθῆκες ποὺ παρέλαβε, ἀλλὰ ἐνοχλεῖται ἀπὸ τὶς διαμαρτυρίες αὐτῶν ποὺ ἀντιστέκονται.
Ἡ μεγαλομανία καὶ ὁ τριγμὸς τῶν ὀδόντων ἐναντίον τῶν εὐσεβῶν χριστιανῶν εἶναι κοινὸ στοιχεῖο ὅλων τῶν αἱρετικῶν. Ἡ δὲ μεγαλομανία τοῦ Γερμανίας Αὐγουστίνου γίνεται ἀκόμα πιὸ  φανερὴ ἀπὸ τὸ λεξιλόγιο ποὺ χρησιμοποιεῖ, ὑποτιμώντας τὴν νοημοσύνη μας. Ὁ ὅρος «ἔλλειψη (κοινωνικοῦ, πολιτισμικοῦ, θρησκευτικοῦ κλπ.) συγχρονισμοῦ» εἶναι ἕνας ὅρος ποὺ ἀναβίωσε στὴν Γερμανία κυρίως στὴν περίπτωση τῆς ἑλληνικῆς κρίσης καὶ χρησιμοποιήθηκε κατὰ κόρον γιὰ νὰ μειώσουν τοὺς Ἕλληνες καὶ νὰ ὑψώσουν τοὺς Γερμανούς, ὅπως τώρα ὁ Αὐγουστῖνος μειώνει τοὺς Ὀρθόδοξους καὶ ὑψώνει τοὺς αἱρετικούς (Βλ. Danae Coulmas, Von der Ungleichzeitigkeit der Kultur oder: das „schwierige Geschäft, Grieche zu sein“ (ἐδῶ) καὶ “Griechenland-Bashing” στὸν γερμανικό δημόσιο λόγο (ἐδῶ,  ἐδῶ, ἐδῶ, ἐδῶ, ἐδῶ, ἐδῶ).

Ὁ Αὐγουστῖνος ποὺ ὑποβιβάζει καὶ προσβάλλει Ὀρθόδοξους καὶ Ἕλληνες διεθνῶς καὶ χωρὶς ἐπιχειρήματα παραπονεῖται γιὰ αὐτοὺς ποὺ τὸν κατηγοροῦν δικαίως καὶ μὲ ἐπιχειρήματα, τὰ ὁποῖα ποτὲ δὲν ἀνέτρεψε, γιατὶ ἁπλῶς δὲν ἀνατρέπονται, μιᾶς καὶ σὲ ἄλλες ἐποχὲς πραγματικῆς ὀρθοδοξίας καὶ ὀρθοτομίας θὰ εἶχε μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες καὶ αὐτὸς καὶ ὁ  οἰκουμενιστικὸς συφερτός του καθαιρεθεῖ.

              Καὶ νὰ ἡ ἀπόδειξη τῆς αὐθάδειάς του:

Γράφει στὸν λόγο του σχετικὰ μὲ τὴν γνωστὴ φωτογραφία, τῆς ὁποίας πρῶτα ἀμφισβητοῦσε τὴν αὐθεντικότητα: «Ὅταν δημοσιεύθηκε παντοῦ, ἀγαπητὲ ἐπίσκοπε Wiesemann (σσ. ὁ ἐπίσκοπος ποὺ τὸν εὐλόγησε στὴν γνωστὴ φωτογραφία ἦταν παρὼν στὴν ἐκδήλωση), ἡ ὁποία μᾶς δείχνει στὴ κοινὴ τελετὴ ἐνθύμησης τῆς Βαπτίσεως στοὺς Τρεβήρους, τὴν στιγμὴ ποὺ ραντίζετε τὸ μέτωπό μου μὲ νερό, στὸν ἑλληνικὸ τύπο διαδόθηκε ὅτι ὁ Μητροπολίτης Αὐγουστῖνος χρίζεται ἢ ξαναβαπτίζεται ἀπὸ ἕναν ρωμαῖο Καρδινάλιο. Αὐτὸ ἦταν τὸ τίμημα ποὺ πλήρωσα γιὰ τὴν Οἰκουμένη».

Πόσο μεγαλομανής, πόσο πεπεισμένος γιὰ τὸν ἑαυτό του, πόσο τετυφλωμένος καὶ πωρωμένος πρέπει νὰ εἶναι ἕνας ἄνθρωπος γιὰ νὰ κάνει τέτοιες δηλώσεις. Ἐνῶ στὴν Ὀρθοδοξία δὲν ὑπάρχει τέτοια τελετή, ἐνῶ στὴν Ὀρθοδοξία οἱ Ἱ. Κανόνες ἀπαγορεύουν τέτοια τελετή, ἐνῶ ὅλοι οἱ ἅγιοι Πατέρες ἀπαγορεύουν ρητὰ τέτοιες ἐνέργειες, ἐνῶ οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ὕμνοι δηλώνουν κάθε Κυριακὴ περίτρανα καὶ ἐπαινετικὰ τὴν στάση αὐτὴ τῶν Ὀρθοδόξων, ὁ Γερμανίας Αὐγουστῖνος, τὰ περιφρονεῖ, τὰ ὑποτιμάει, τὰ πετάει στὸν κάλαθο τῶν ἀχρήστων καὶ ἐνῶ διαπομπεύει δημοσίως καὶ μπροστὰ σὲ ἀλλόδοξους τὸ ὀρθόδοξο ποίμνιο ὡς φανατικὸ καὶ ἐμπαθές (λὲς καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι πρὶν ἐμφανιστεῖ ὁ Αὐγουστῖνος ὡς οἰκουμενιστικὸς ἀστέρας ἦταν πηγὴ φασαριῶν καὶ ἀναταραχῆς γιὰ τὴν Γερμανία καὶ μὲ τὸν ἐρχομό του αὐτὸ σταμάτησε καὶ προωθήθηκε ἡ εἰρήνη), ἐπειδὴ ἀντέδρασε στὶς παρανομίες του, ὅπως νομίμως καὶ κανονικῶς τοῦ ἁρμόζει, παραπονιέται καὶ ἀπὸ πάνω, παρουσιάζοντας τὸν ἑαυτό του ὡς μάρτυρα ποὺ πληρώνει τὸ ἀνάλογο τίμημα. Ξέχασε φυσικὰ ὅτι στὴν ἀρχὴ ἠρνεῖτο τὸ γεγονὸς καὶ τὸ χαρακτήριζε φωτομοντάζ καὶ σκευωρία ἐναντίον του. Ξέχασε φυσικὰ τυφλωμένος ἀπὸ τὴν ἄλλη αἵρεση τοῦ ἐπισκοπικοῦ πρωτείου καὶ τοῦ δεσποτισμοῦ, ὅτι δὲν εἶναι ἄρχοντας τοῦ ποιμνίου ἀλλὰ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ποιμένας του. Ὅτι δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ κάνει ὅ,τι αὐτὸς νομίζει, ἀλλὰ περιορίζεται ἀπὸ Κανόνες καὶ ἀπὸ τὴν δυσχιλιετὴ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας. Ξέχασε ὅτι ἡ ἀγάπη τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δὲν ἐπαναπροσδιορίζεται οὔτε ἐπανεκτιμεῖται.

Κ. Αὐγουστῖνε, γιατὶ δὲν γίνεστε Καρδινάλιος, ἐπίσκοπος σὲ μία ἀπὸ τὶς «ἐκκλησίες» ποὺ ἐσεῖς ἀναγνωρίσατε; Κάποιοι Βησσαρίωνες καὶ ἄλλοι τὸ ἔπραξαν καὶ γλύτωσαν ἀπὸ τὸν «ὀρθόδοξο φανατισμό». Ἐκεῖ θὰ ἔχετε τὴν εὐκαιρία νὰ πάρετε πολλὰ βραβεῖα, νὰ παρανομεῖτε ὅπως θέλετε, νὰ δογματίζετε ἀνάλογα μὲ τὴν διάθεσή σας, νὰ ἀγκαλιάζεστε καὶ νὰ προσεύχεστε μὲ ὅποιον σᾶς ἀρέσει, θὰ εἶστε παντοῦ καλοδεχούμενος, θὰ μετέχετε σὲ πολλὰ συνέδρια μὲ μπόλικη σαμπάνια καὶ πλούσια ἐδέσματα καί, τὸ σπουδαιότερο, «χωρὶς προφυλάξεις», αὐτὸ ξέρετε τὸ τόσο βασανιστικὸ γιὰ καθένα ποὺ παρανομεῖ καὶ θέλει ταυτόχρονα νὰ φαίνεται πιστός!
Ἀφῆστε ἐπιτέλους τὴν Ὀρθοδοξία μας νὰ συνεχίσει νὰ ὑπάρχει ὅπως ξεκίνησε. Ὡς ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία μὲ ἕνα Βάπτισμα, καὶ μία ἀποστολή: τὴν σωτηρία τοῦ κόσμου, αἱρετικῶν καὶ ἀλλόθρησκων, ποὺ ὅμως –κατὰ τὴν ἀδιαπραγμάτευτη Ἐντολὴ τοῦ Κυρίου μας– μετανοεῖ.

           Πληρῶστε καὶ αὐτὸ τὸ τίμημα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμό.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

     Γιὰ ὅσους καλοθελητὲς τοῦ Γερμανίας ποὺ θὰ σπεύσουν νὰ διαμαρτυρηθοῦν καὶ νὰ ἀπειλήσουν γιὰ τοὺς χαρακτηρισμούς μου ἂς κοιτάξουν πρῶτα τοὺς ἀνάλογους τοὺ π. Γερασίμου, Φραγκουλάκη, Τσέτση κλπ. ὅπως «ανεγκέφαλοι, οι οποίοι υποδύονται τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, είναι όμως ανήθικοι, μισάνθρωποι, ελεεινοί και τρισάθλιοι, ψεύτες και μεγαλοαπατεώνες του πνεύματος, φονταμενταλιστές, ἀκραῖοι, νεοναζί, αξιοκατάκριτοι και σφετεριστές της πνευματικής περιουσίας της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και συνεπώς της Ορθοδοξίας» (ἐδῶ) καὶ ἀλλοῦ.