Πρωτοπρεσβύτεροι αμφίβιοι [1]

Του Ι. Ρίζου

         Πέρασαν ήδη τρία χρόνια από την  ψευδοσύνοδο του Κολυμβαρίου η οποία δεν επικύρωσε  μόνο την κακοδοξία των  οικουμενιστών –την οποία γνωρίζαμε εδώ και πολλά χρόνια– αλλά δυστυχώς φανέρωσε και την κακοδοξία που κρυβόταν στην πλευρά των αντι-οικουμενιστών ηγητόρων, την οποία δεν γνωρίζαμε και ούτε φανταστήκαμε στους χειρότερους μας εφιάλτες. «Καιρός του άρξασθε το κρίμα από τον οίκο του Θεού»[2] [τώρα είναι καιρός να αρχίσει η κρίση και το ξεδιάλεγμα από τους πιστούς που αποτελούν τον οίκο του Θεού].

Έχουν πλέον διευκρινιστεί οι θέσεις τους οι οποίες  διαστρέφουν και εντέχνως απορρίπτουν τις διδασκαλίες των αγίων Πατέρων, εμποδίζοντας κάθε ειλικρινή ψυχή να αρχίσει και να τελειώσει τον σωτηριώδη αγώνα της Αποτείχισης. Ως προς την αθέτηση της αγιοπατερικής διδασκαλίας  και την εφεύρεση μιάς νέας δικής τους  που αφορά δήθεν την Αποτείχιση, ταυτίζονται  με τους οικουμενιστές.

Στην ομιλία του για την Αποτείχιση (εδώ), ο Πρωτοπρεσβύτερος Αναστάσιος Γκοτσόπουλος εκφραστής των θέσεων της ομάδας του π. Θεοδώρου Ζήση  λέει:

                                    ____________________________                           

     (1) Πρωτοπρεσβύτεροι αμφίβιοι: Είδος κληρικών που η συνείδηση τους

                            επιβιώνει επιτυχώς και σε περιβάλλον αίρεσης και σε περιβάλλον ορθοδοξίας.  

Α. «Οἱ πρεσβύτεροι δικαιοῦνται, ἀλλὰ δὲν ὑποχρεοῦνται νὰ διακόψουν τὴν κοινωνία μαζί του [εννοεί με τον αιρετικό επίσκοπο]. Γιατί; Ὄχι ἁπλῶς, διότι μία τέτοια πράξη ἀπαιτεῖ κληρικοὺς μὲ πολὺ ἰσχυρὲς καὶ τολμηρὲς προσωπικότητες, μὲ πολὺ ἀγωνιστικὸ φρόνημα καὶ τεράστιες ψυχικὲς ἀντοχὲς γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ ἀνταπεξέλθουν στὸ βέβαιο πόλεμο ποὺ θὰ δεχθοῦν, ἀλλὰ καὶ διότι ἀπαιτεῖται πολὺ μεγάλη θεολογικὴ κατάρτηση καὶ φωτισμὸς Θεοῦ, γιατὶ πολλὲς φορὲς δὲν εἶναι εὔκολο νὰ διακρίνει ὁ ὁποιοσδήποτε τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὴν πλάνη».

 Οι θέσεις ότι η Αποτείχιση  α) δεν είναι υποχρεωτική, β) πρέπει να υπάρχει μεγάλη θεολογική κατάρτιση και γ) φωτισμός Θεού για να προβεί κάποιος σε αυτήν αποτελεί ένα νεοπατερικό κατασκεύασμα πονηρίας που υιοθετείται  ευχαρίστως από την εν λόγω ομάδα. Με αυτές τις θέσεις όλοι βολεύονται πολύ καλά και οι οικουμενιστές πολύ καλύτερα. Αλλά καλύτερα από όλους ο διάβολος.

 Α) Το ότι η Αποτείχιση είναι  υποχρεωτική αποτελεί όχι

μόνο την πάγια διδασκαλία της Ορθοδοξίας αλλά και της ορθής λογικής[3]. Αν η Αποτείχιση είναι μια δυνατότητα που δίνει η Εκκλησία να την εφαρμόσει κανείς προαιρετικά –είτε είναι κληρικός, είτε λαϊκός– κι όχι υποχρεωτικά, μέχρι η Εκκλησία να καταδικάσει Συνοδικά τους κακοδόξους που μπήκαν στους κόλπους της, αυτό σημαίνει ότι αυτός που την εφαρμόζει  και αυτός που δεν την εφαρμόζει κατά την Εκκλησία πράττουν και οι δύο το σωστό και δεν παραβαίνουν καμία εντολή, και άρα είτε με την μία στάση, είτε με την άλλη βρίσκονται και οι δύο φυλαγμένοι από τον κίνδυνο της αίρεσης.

Αν είναι όμως έτσι, γιατί να καθιερωθεί ο θεσμός της Αποτείχισης;  Κι αν κι αυτός που αποτειχίζεται κι αυτός που δεν αποτειχίζεται από τον κοινωνούντα με την αίρεση επίσκοπο δεν κινδυνεύει σε απώλεια,  γιατί να δικαστεί και καταδικαστεί από τη Σύνοδο ο εν λόγω  επίσκοπος;

 Το επιχείρημα της προαιρετικής Αποτείχισης το κατακεραυνώνουν όλοι οι άγιοι. Στην «Π.Π» έχουν γραφτεί εκατοντάδες σελίδων που καταδεικνύουν τις θέσεις των αγίων. Άς υπενθυμίσουμε εν ταχύ  δύο-τρείς.  Ο  ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος λέει: «Ὄχι μόνο αὐτοὶ ποὺ φθείρουν την πίστη με κακή διδασκαλία, για την ποία ὁ Χριστός ἀπέθανε, θὰ πᾶνε στὸ πῦρ τὸ ἄσβεστο, ἀλλὰ καὶ οἱ ἀκροατές αὐτοῦ».[4]

Ο  Μ. Φώτιος  θεωρεί την προαιρετική Αποτείχιση απαράδεκτη γιατί: «συνηθίζουμε τὴν ἀσέβεια καὶ μὲ τὸν καιρό, πολὺ εὔκολa καταπίνουμε  ὁλόκληρο τὸ δηλητήριο τῆς βλασφημίας».^[5] Βεβαίως και οι άγιες Σύνοδοι επικύρωσαν την διδασκαλία των αγίων Πατέρων. Η  ἀπόφαση για παράδειγμα τῆς Συνόδου τοῦ 1351 ποὺ ἀναθεμάτισε τὸν Βαρλάαμ καὶ τὸν Ἀκίνδυνο ὅριζε νὰ διακόπτουμε τὴν κοινωνία, ὄχι μόνο μὲ τοὺς αἱρετικοὺς ἀλλὰ καὶ μὲ ὅσους κοινωνοῦν μαζί τους, τοὺς ὁποίους, ἂν εἶναι κληρικός «πάσης ἱερατικῆς λειτουργίας ἀπογυμνῶμεν»… «κι ἂν εἶναι λαϊκὸς τὴν ἰδίαν [ἀκοινωνησίαν] καθυποβάλλομεν»; ^[6] 

Ο Πρωτ. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος (και η εν λόγω ομήγυρις) διδάσκουν στο ποίμνιο να εκκλησιάζονται και να κοινωνούν στις εκκλησίες που μνημονεύονται οι «ευσεβείς» αυτοί επίσκοποι που αποδέχτηκαν ως «αγία» την σύνοδο του Κολυμβαρίου, και εκτελούν τις εντολές του αιρεσιάρχη Βαρθολομαίου! Θα ήταν πρέπον και δίκαιο να λέμε αγιομάχους όχι μόνο τους οικουμενιστές, αλλά  και τους Ζησικούς που αρνούνται την αγιοπατερική ερμηνεία του θεσμού της Αποτείχισης διδάσκοντας την δική τους «παραλλαγή». Εκείνο όμως που καθιστά αυτήν την ομήγυρη των πονηρευομένων Πρωτοπρεσβυτέρων πραγματικά  εχθρική προς την διδασκαλία των  αγίων, είναι ότι αγνοούν επιδεικτικά την διδαχή που προκύπτει από τη βιοτή των αγίων σε καιρό αιρέσεων και  τολμούν να εκμαιεύουν –με καισαρική τομή– συμπεράσματα από  την ημι-αποτείχιση που έκαναν τρείς επίσκοποι το 1970, ή με την σχεδόν Ραββινικής τεχνικής αποκοπή του νοήματος του ΙΕ΄ από την αγιοπατερική βιοτή.

 Είναι φυσικό να προκύπτουν τέτοιες διεστραμένες διδασκαλίες όταν ο εμπνευστής τους και ίνδαλμα της ομηγύρεως π. Θ. Ζήσης γράφει σχολιάζοντας τα γεγονότα της Ημερίδας του Ωραιοκάστρου το αμίμητο: «...Τηρούμε ακριβώς τους Κανόνες όπου μπορούμε να τους τηρήσουμε»!!  Εννοεί φυσικά ότι αυτή η ομήγυρις (δηλαδή αυτός)  θα κρίνει αν και πού θα τηρηθούν οι Κανόνες. Τι το διαφορετικό πρεσβεύουν οι Οικουμενιστές π. Θ. Ζήση; Κι αυτοί το ίδιο διδάσκουν!

Κι εγώ π. Θεόδωρε, τηρώ ακριβώς τους Ιερούς Κανόνες, όπου μπορώ να τους τηρώ. Για να είμαι πίο σαφής, τηρώ μόνο έναν. Αυτόν μπορώ. Ευτυχώς όμως που ώς πατρολόγος διαβεβαιώνετε, ότι δεν υπάρχει πρόβλημα! Αλλά τι θα κάνουμε όμως πάτερ με τον άγιο Νικόδημο που γράφει: «Οι θείοι Κανόνες πρέπει να τηρούνται από όλους χωρίς αλλαγές. Όσοι δεν τους τηρούν υποβάλλονται σε φρικτά επιτίμια»!  Μήπως να ρωτούσαμε τον π. Νικόλαο να μας πεί, μια που έχει «διαπιστωμένες» εμπειρίες Χάριτος;

Αδελφοί, «Ολιγώθησαν αι αλήθειαι από των υιών των ανθρώπων»[7].

ΑΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΕΠΙΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΟΛΥΣΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ  ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ, ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ Η ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ «ΔΥΝΗΤΙΚΗ»;

Η ομάδα του π. Θεοδώρου Ζήση  αποδεικνύεται ότι είναι ένα  ειδικό εργαστήριο που παράγει υψηλής ποιότητας αναισθητικό, κατάλληλο για την παθολογία των οπαδών τους. Η ομάδα αυτή είναι ομάδα ειδικών αποστολών που μέσω μεταλλαγμένων διδασκαλιών ανοίγει τον δρόμο αίροντας τα τελευταία εμπόδια για την πλήρη ενσωμάτωση στον οικουμενισμό και των τελευταίων Ορθόδοξων ψυχών.

 Ενώ ομολογούνε ότι «Ἡ αἵρεση εἶναι σοβαρότατη μολυσματικὴ ἀρρώστια, ποὺ ἂν δὲν ληφθοῦν σοβαρὰ μέτρα, ὅλο καὶ πιὸ πολὺ ἐξαπλώνεται στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, μολύνοντας καὶ καταστρέφοντας τὰ μέλη της», παράλληλα διδάσκουν ότι η αποτείχιση είναι προαιρετική (δυνητική).

O π. Αναστάσιος τιμά και μνημονεύει πολλάκις ημερησίως   τον Μητροπολίτη   Πατρών κ. Χρυσόστομο, ο οποίος αποδέχεται την «αγιοτάτη» σύνοδο του Κολυμπαρίου και έχει άριστες σχέσεις και συνεργασία με τον αιρεσιάρχη Βαρθολομαίο. Συνεπώς, ο π. Αναστάσιος θεωρεί ότι τα κατάλληλα μέτρα που πρέπει να ληφθούν κατά της εξάπλωσης της αίρεσης είναι να διακονεί, να μνημονεύει και να κοινωνεί με τον επίσκοπο του γιατί όπως λέει «δόξα τῷ Θεῷ” ὁ Ἐπίσκοπός μας ὀρθοτομεῖ τὸν λόγο τῆς ἀληθείας»!! Αυτόν τον «τρομερό» του αγώνα επικροτεί και όλη η ομήγυρις.

Όλοι οι επίσκοποι λοιπόν (και το άγιο όρος) αποδέχτηκαν το Κολυμπάρι και όλοι «ορθοτομούν τον λόγο της αληθείας» εκτός από την «Π.Π.».

«Οι πλανώντες πολλοί και οι πλανεμένοι περισσότεροι»… «αλλά εκ των καρπών αυτών να τους γνωρίζετε, τουτέστιν εκ των λόγων… εκ της υποκρίσεως, εκ της κακοδοξίας… και μήτε να τους ερωτάτε, μηδέ να τους αποκρίνεσθε λόγον… πολλών ειδών και παράξενες διδαχαίς μη ταις παραδέχεσθε»… «Αγαπητοί, μη παντί πνεύματι πιστεύετε, ήγουν εις πάσαν διδασκαλίαν μην πιστεύετε “αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα, εάν ήναι από του Θεού, ότι πολλοί ψευδοπροφήται ήλθον εις τον κόσμον”».

Αυτά  μας διδάσκουν οι γνήσιοι Πατέρες.[8]

     

Β)  Μία άλλη πονηρία που διδάσκει ο π. Αναστάσιος και αποδεικνύει την έκπτωση του είναι ότι «πρέπει να υπάρχει μεγάλη θεολογική κατάρτιση» για να προβεί κανείς στην Αποτείχιση.

Η θέση αυτή είναι μια άμεση βλασφημία εναντίον πρωτίστως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και μετά των μυριάδων  αγίων Μαρτύρων και Ομολογητών που απομακρύνθηκαν  από τις αιρέσεις χωρίς να έχουν διδακτορικό ή μεταπτυχιακό στη θεολογία. Κατά τον π. Α. Γκοτσόπουλο  ίσως να είναι «ύποπτες» και «αντικανονικές» αυτές οι ομολογίες πίστεως, τα βασανιστήρια και τα μαρτύρια των αγίων  αφού  ποτέ δεν  συνοδεύονταν απο την θεολογική-ακαδημαϊκή  κατάρτιση που αυτός προϋποθέτει. Η έντεχνη εξαπάτηση που εξυφαίνει ο π. Αναστάσιος είναι ότι ο κάθε πιsτός δεν καλείται να θεολογήσει, αλλά να εφαρμόσει το παράδειγμα των αγίων. Όπως και οι άγιοι Μάρτυρες και Ομολογητές ΔΕΝ ΚΛΗΘΗΚΑΝ να θεολογίσουν ώστε να απαιτούνται ακαδημαϊκές  γνώσεις, αλλά  κλήθηκαν να ΕΦΑΡΜΟΣΟΥΝ την εντολή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού που είπε:  όταν τα πρόβατα του ακούν την φωνή ξένου ποιμένα (δηλαδή ξένη διδασκαλία) «φεύξονται από αυτού» (φεύγουν από αυτόν).[9]

Να φεύγουμε  είπε ο Κύριος μας  –κι αυτήν την φυγή  σήμερα την ονομάζουμε Αποτείχιση–, αλλά  αυτοί  οι πονηρευόμενοι  «εμπαίκται», οι  «περιπατούντες κατά την πλάνη του νοός των» «διασκεδάζουν με τον νόμου Του»,[10] γενόμενοι το χειρότερο εμπόδιο  των λίγων που έχουν ακόμα ορθόδοξο φρόνημα και  λίγη γενναιότητα. 

  Ο κάθε πιστός θα ελεγχθεί για το ποιόν ακολούθησε. Αν ακολούθησε την εντολή του Χριστού  ή τις ιδέες των ποικίλων σχηματόμορφων υπαλλήλων. Ο δρόμος όμως είναι μόνο ένας κι όχι πολλοί: «πεποιθέναι επί Κύριον ή πεποιθέναι επ΄ ανθρώπων».[11]

 Οι Ζησικοί, και εν προκειμένω ο π. Αναστάσιος, έχουν επιλέξει να υπηρετήσουν έναν κόσμο που δεν σηκώνει και πολλά-πολλά  από το ευαγγελικό κήρυγμα. Θέλει μια πιό ελαφριά (light) έκδοση του Ευαγγελίου. Οι Ζησικοί ως άλλου τύπου «παπαροκάδες» χαράζουν έναν άλλο δρόμο «σωτηρίας», με πολύ καλαμπούρι και πολύ ψέμα. Λέει ο άγιος Ιγνάτιος: «Αυτοί που φοβούνται τον κόσμο δεν πρόκειται να κάνουν τίποτα μεγάλο για τον Θεό».

Το διεστραμμένο τους κήρυγμα (μέσω του  ο π. Α. Γκοτσόπουλου) λέει ότι: «Η Ἐκκλησία δὲν μᾶς ὑποχρεώνει νὰ διακόψουμε τὴν μνημόνευση τοῦ Ἐπισκόπου, γιατὶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι μάνα ποὺ ἀγαπᾶ καὶ νοιάζεται, καὶ κατανοεῖ πολὺ τὰ παιδιά της. Δὲν θέλει νὰ μᾶς φορτώνει μὲ δυσβάσταχτα φορτία ποὺ δὲν ἀντέχουν οἱ ὦμοι μας. Τί σημαίνει αὐτό; Ἡ Ἐκκλησία γνωρίζει ὅτι τὰ θέματα Πίστεως εἶναι ὡρισμένες φορὲς πολὺ δύσκολα καὶ ἀπαιτοῦν μεγάλη θεολογικὴ κατάρτηση καὶ φωτισμὸ Θεοῦ, ποὺ δὲν τὸν ἔχουμε ὅλοι. Κι ἕνα δεύτερο πολὺ σοβαρό, ὅτι ἡ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου ἑνὸς ἐν ἐνεργείᾳ Ἐπισκόπου, ἀπαιτεῖ πολὺ ἰσχυρὲς προσωπικότητες μὲ πολὺ μεγάλες ψυχικὲς ἀντοχές, ποὺ θὰ μπορέσουν νὰ ἀνταπεξέλθουν στὸν βέβαια σκληρὸ καὶ ἀνελέητο πόλεμο ποὺ θὰ δεχθοῦν… Δὲν ἔχουν λοιπόν, ὅλοι τὴν δύναμη, ὅλοι οἱ ἱερεῖς νὰ ἀνταποκριθοῦν σὲ ἕνα τέτοιο σκληρὸ καὶ ἀνελέητο πόλεμο».

Τα παραπάνω λόγια είναι απόδειξη του ότι ο μολυσμός της αίρεσης έχει προκαλέσει πλήρη πνευματική σηψαιμία στους δυστυχείς αυτούς ανθρώπους που ανέλαβαν να οδηγήσουν άλλους στη Βασιλεία των ουρανών!

Το τι «φορτώνει» και το τι δεν «φορτώνει» η Εκκλησία στον πιστό για να σωθεί έχει καθοριστεί οριστικά και αμετάκλητα από την Αγία Γραφή, την Ιερά Παράδοση, την διδασκαλία και το βίωμα των αγίων Πατέρων που περιστασιακά διασαφίστηκε στις Αγίες Συνόδους. Δεν εξαρτάται από τι θέλουν ή τι δεν θέλουν τα κατά καιρούς μέλη της Εκκλησίας (δηλ. οι κληρικοί και οι λαϊκοί). Δεν εξαρτάται από το τι κρίνεται ώς ελαφρύ ή βαρύ, εύκολο ή δύσκολο, ευχάριστο ή δυσάρεστο, επιθυμητό ή ανεπιθύμητο από τα γούστα των ανθρώπων διαφόρων εποχών, από πατρολόγους, θεολόγους και κάθε είδους γεροντολόγους.

 Ο Κύριος μας έδειξε πόσο «στενή και τεθλιμμένη είναι η οδός»[12] και ο ιερός Χρυσόστομος την παρομοιάζει με ένα μονοπάτι που έχει γκρεμό και από τις δύο πλευρές του και είναι τόσο στενό που δεν χωράνε να πατήσουν και τα δύο πόδια το ένα διπλα στο άλλο. Κι αυτοί μας λένε ότι έχουν άλλη οδό χωρίς κόπους και στεναχώριες, γεμάτη καλαμπούρι και ευκολίες, μια που η δικιά τους εκκλησία αγαπά σα μάνα τα παιδιά της και δεν τα βαραίνει, ενώ η εκκλησία της ακρίβειας είναι μητριά!  Μήπως τα ίδια δεν λέει και ο Βαρθολομαίος;

 Το σωτηριώδες κήρυγμα του Ιησού Χριστού φυσικά και απαιτεί  -στην εφαρμογή του- φωτισμό Θεού («χωρίς εμού ού δύνασθε ποιείν ουδέν»[13]) , ισχυρή προσωπικότητα και ψυχικές αντοχές· «ο  υπομεινας εις τέλους ούτος σωθησεται»[14]. Όποιος δεν αποκτήσει αυτά σε αυτόν τον αόρατο πόλεμο θα εκβληθεί της Βασιλείας των ουρανών. («όστις γαρ όλον τον νόμο τηρήση πταίση δε εν  ενί, γέγονε  πάντων ένοχος»[15]). Και σκοπός του ποιμένα είναι να βοηθήσει ακριβώς σ’ αυτή την «εφαρμογή»! Εσείς όμως π. Αναστάσιε δεν τα εμφανίζετε όλα αυτά ως προϋποθέσεις σωτηρίας του ποιμνίου σας, αλλά -αντιθέτως- λέτε ότι δεν θα απαιτηθούν βαριά και δύσκολα πράγματα κι ούτε θα πάνε στην κόλαση  «όσοι δεν μπορούν» γιατι «η εκκλησία είναι μάνα που δεν φορτώνει τα παιδιά της»!! 

Ο Κύριος όμως, άλλα μας δίδαξε, ότι:  «ο λογος όν ελάλησα εκείνος κρινεί αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα»,[16] και ο λόγος όν ελάλησε ο Κύριος μας ήταν ένας στο ζήτημα που εξετάζουμε: «Αλλοτρίω [ποιμένα] ου μη ακολουθήσουσιν [τα πρόβατα Του] αλλά φεύξονται απ΄αυτού».

     «Ουαί υμίν τοις νομικοίς, ότι ήρατε την κλείδα της γνώσεως, αυτοί ούκ εισήλθετε, και τους εισερχομένους εκωλύσατε».[17]

 «Ἐποιήσατε διαθήκην μετὰ τοῦ ᾅδου καὶ μετὰ τοῦ θανάτου συνθήκας, καὶ τῷ ψεύδει σκεπασθήσεσθε».[18] 

---

[1] Είδος κληρικών που η  συνείδηση τους επιβιώνει  επιτυχώς και σε περιβάλλον αίρεσης και  σε περιβάλλον  ορθοδοξίας.

[2] Α΄Πέτρ. δ΄ 17.

[3] Η χρήση της οποίας συνίσταται και από τον άγιο Νικόδημο στο Πηδάλιον, στα Προλεγόμενα Περι των Ιερών Κανόνων.

[4] Ἰγνατίου Θεοφόρου, Πρὸς Ἐφεσίους, XVI.

[5] Ε.Π.Ε.  12, 414, 23.

[6] Ρωμανίδη π. Ἰωάννου, Δογματικὴ καὶ Συμβολικὴ θεολογία, τ. Β΄, σ. 271.

[7] Ψαλμ. 11, 2.

[8] Αγίου Αναστασίου Σιναΐτου, Λόγος Περί ψευδοπροφητών και αιρετικών, Μαργαρίται, σελ. 242 κ.ε., εκδ. Ρηγόπουλου.

[9] Ιω. ι΄, 5.

[10] Ψαλμ.118, 126.

[11] Ψαλμ. 117, 8.

[12] Ματθ. ζ΄ 14.

[13] Ιω. ιε΄, 5.

[14] Ματθ. κδ΄, 13.

[15] Ιακ. Β΄10.

[16] Ιω. ιβ΄, 48.

[17] Λουκ. ια΄, 52.

[18] Ἠσ. κη΄15.