Με τέχνη και ανεπαισθήτως ανατρέπεται καθημερινά από τους Οικουμενιστές η Πίστη μας! --Και οι Ποιμένες ("ευσεβείς" και μη ευσεβείς) παρακολουθούν από μακρόθεν!

Οι σχέσεις μας με τους άλλους χριστιανούς

Αρχιεπ. Αλβανίας Αναστασίου

      Οι σχέσεις μας με τους άλλους χριστιανούς έχουν περάσει από διάφορες φάσεις. Σήμερα διακρίνονται δύο τοποθετήσεις:

    Την πρώτη εκπροσωπεί μία νοοτροπία κλειστή, καχυποψίας για τους άλλους, η οποία συχνά ανατρέχει στο παρελθόν με αρνητικά ιδεολογήματα και επισημαίνει κινδύνους από τις επαφές με τις άλλες χριστιανικές ομολογίες.

    [σ.σ.: Ὥστε, Μακαριώτατε κ. Ἀναστάσιε, τὸ "αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετά πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ" "εκπροσωπεί μία νοοτροπία κλειστή, καχυποψίας για τους άλλους";  Καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες -ποὺ  ἐφάρμοσαν τὴν ἁγιογραφικὴ αὐτὴ Ἐντολὴ μὲ θρησκευτικὴ εὐλάβεια- ἦσαν "θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως", θύματα "αρνητικών ιδεολογημάτων" καὶ ἔβλεπαν "κινδύνους από τις επαφές με τις άλλες χριστιανικές ομολογίες"; Λειτουργοῦσαν δηλαδὴ χωρὶς ἀγάπη; Καὶ μόνο ἐσεῖς καὶ ἡ οἰκουμενιστικὴ παρέα σας, ἀνακαλύψατε αὐτὴν τὴν "θεία" ἀγάπη, ἀπὸ τὴν ὁποία ἔχετε τόση μεγάλη ποσότητα, ἀνεξάντλητη, ποὺ ξεχειλίζει ἀπὸ τὰ μπατζάκια σας;].

      Τη δεύτερη εκφράζουν όσοι πιστεύουν στην προσέγγιση και συνεργασία των χριστιανών.

      Συνήθως οι πρώτοι θέτουν το ερώτημα: "Και τί έχουμε να πάρουμε από τη Δύση;". Οι δεύτεροι τονίζουν ότι η ορθή τοποθέτηση είναι: "Τί μπορούμε εμείς να προσφέρουμε; Και
ασφαλώς, πολλά έχουμε να μοιρασθούμε από κοινού". Κάτι αυτονόητο, που όμως εύκολα παραθεωρούν αρκετοί Ορθόδοξοι, είναι ότι οι άλλοι Ευρωπαίοι δεν επέλεξαν, με διάθεση να προσχωρήσουν σε αίρεση, την χριστιανική ομολογία στην οποία σήμερα ανήκουν, αλλά γεννήθηκαν σε χώρα στην οποία επί αιώνες η ομολογία αυτή επικρατεί. π.χ., ο Νορβηγός στη Λουθηρανική Εκκλησία, ο Σκωτσέζος στην Πρεσβυτεριανή. Πώς τους κρίνουμε, επειδή δεν είναι Ορθόδοξοι;
     [σ.σ.: Τί ὀφιοειδῆ ψευτοδιλήμματα εἰσάγετε πάτερ; Δὲν ἔχουμε τὴ διδασκαλία τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου, τῶν Ἀποστόλων, τῶν Ἁγίων; Θὰ κάνουμε ὅ,τι ἔκαναν κι αὐτοί: Θὰ ὑποδείξουμε τὸν λανθασμένο δρόμο τους, θὰ καταδικάσουμε τοὺς ἐμμένοντας πεισματικὰ στὴν αἵρεση αἱρεσιάρχες ἀρχηγούς τους καὶ θὰ τοὺς μιλήσουμε γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία. Τόσο ἁπλό. Κι ὄχι νὰ κάνουμε συνεχεῖς ὑποχωρήσεις μὲ τὴν παρωδία τῶν διαλόγων καὶ νὰ κάνουμε στραβὰ μάτια στὴν ἐπέκταση τῶν αἱρέσεων! Αὐτὸ δὲν εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τῶν Διαλόγων; (Δὲν εἴδατε; Μετὰ τὴν διαστροφὴ τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως μὲ τὸ filioque, τώρα ἦρθαν νὰ διαστρέψουν καὶ τὸ "Πάτερ ἡμῶν"; Καὶ βέβαια, οἱ λαλίστατοι Ἀρχιεπίσκοποι καὶ Πατριάρχες, τσιμουδιά!)].

     Οι υπερσυντηρητικοί υποστηρίζουν ότι οι επαφές μας με τους ετεροδόξους απειλούν να αλλοτριώσουν το Ορθόδοξο φρόνημα και ήθος και ότι η συμμετοχή μας στην Οικουμενική κίνηση-την οποία άκριτα χαρακτηρίζουν ως  "παναίρεση"- είναι προδοσία της Ορθοδοξίας. Δεν δυσκολεύονται μάλιστα να βάλουν στους αντιφρονούντες ετικέτες, όπως "αιρετικοί", "οικουμενιστές" (άγνωστη λέξη στο ελληνικό λεξιλογιο, που γνωρίζει από αιώνες μόνον το "οικουμένη" "οικουμενικός"). Πολλοί  όμως πιστεύουμε ότι είναι χρέος μας να συμμετέχουμε στους κοινούς προβληματισμούς προσφέροντας την Ορθόδοξη μαρτυρία. Τη γραμμή αυτή έχουν υιοθετήσει από ετών οι σύνοδοι των Αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών. Υπενθυμίζω και τις πρόσφατες διακηρύξεις στην Κων/λη από τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο και τον παπα  Βενέδικτο ΙΣΤ΄. 
   [σ.σ.: Τί νὰ πεῖ κανείς. Νὰ ἀρχίσει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ νὰ διδάσκει τὸν Ἀρχιεπίσκοπο τί εἶναι Οἰκουμενισμός; Μάταιο. Τὸ πείραξε ἡ δημιουργία μιᾶς νέας λέξεως! Τὴν δημιουργία τῆς Παναιρέσεως ποὺ ἐκφράζει αὐτὴ ἡ λέξη τὴν ξεπερνάει!].

  Το βασικό ερώτημα είναι, ποιός τελικά αποφασίζει στην Ορθόδοξη Εκκλησία για το εκάστοτε πρακτέο και για το τί είναι αιρετικό; Ο άλφα ή βήτα ευσεβής μοναχός η κληρικός; Διότι τάχα αυτός  αυτεπάγγελτα "εκπροσωπεί" τον λαό, χωρίς μάλιστα να τον ρωτά. Μήπως έτσι κινδυνεύουμε να διολισθήσουμε σε έναν τύπο "πρεσβυτεριανής Ορθοδοξίας"; Αλλά ένα τέτοιο είδος δεν το γνωρίζει η Ορθόδοξη παράδοση. Η Σύνοδος των Επισκόπων έχει την ευθύνη να λαμβάνει αποφάσεις στα κρίσιμα θέματα και να καθορίζει την εκάστοτε Ορθόδοξη στάση.    [σ.σ.: Ἀσφαλῶς, ὅταν δὲν αἱρετίζει. Τότε οἱ ἁπλοὶ πιστοί, ἱερεῖς, μοναχοί, λαϊκοί, ἐφαρμόζουν ὅ,τι "λησμόνησαν" οἱ μισθωτοὶ Ποιμένες!].

 Προφανώς υπάρχουν πολλά προβλήματα -θεολογικά, εκκλησιαστικά, εκκλησιολογικά, πρακτικά-, τα οποία χωρίζουν τους χριστιανούς της Ευρώπης. Θα χρειασθεί ασφαλώς υπεύθυνη και συστηματική συζήτηση επί διαφόρων θεμάτων. Κανείς από όσους μετέχουμε στις διαχριστιανικές σχέσεις δεν είναι διατεθειμένος να αρνηθεί την Ορθόδοξη ταυτότητά του ή να κάνει συμβιβασμούς στην πίστη του προδίδοντας την Ορθόδοξη παράδοση. Άλλωστε, η ουσιαστική συμβολή μας δεν είναι ο συμβιβασμός ή η σιωπή, αλλά η σοβαρή κριτική σκέψη, η προσφορά του θησαυρού της Ορθόδοξης παραδόσεως και θεολογίας, που συνδέει οργανικά το σήμερα με την αποστολική εποχή.

 Γενικά, πάντως, θα ήταν τραγικό, ενώ οι πολιτικές, επιστημονικές, πολιτιστικές, οικονομικές δυνάμεις προωθούν την ενότητα των πολιτών της Ευρώπης, στηρίζοντας έτσι την ειρήνη και την ασφάλεια της ηπείρου, οι Ορθόδοξες Εκκλησίες να επιχειρήσουν να υψώσουν παραπετάσματα ανάμεσά τους. Κάτι χειρότερο: θα ήταν σκάνδαλο.

Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος

 Ιφ.

Σχόλιο:

 Ανώνυμος είπε... Αυτές τις μπουρδολογίες τις ακούμε χρόνια και δεν πρωτοτυπεί ο νεωστί ανακηρυχθείς πρόεδρος των θρησκειών της Αλβανίας, κ. Αναστάσιος. Όσο και αν τανύζονται οι θιασώτες του θρησκευτικού συγκρητισμού να μας πείσουν για το "θεάρεστο" έργο τους, να ξεγελούν τους αιρετικούς με γλυκανάλατα λογάκια και να τους στέλνουν κατ' ευθείαν στην απώλεια, ο λαός του Θεού μένει απαθής και αδιάφορος. Ο γλυκομίλητος Αναστάσιος, ο πρόεδρος και των Μουσουλμάνων της Αλβανίας, αυτών που μακελεύουν τους χριστιανούς, δεν τόλμησε να χαρακτηρίσει ως αιρετικούς τους δυτικούς, παρ' όλο που είναι καταδικασμένοι από Οικουμενικές Συνόδους (7η οι αγιομάχοι και εικονομάχοι προτεσταντες, 8η (879) οι παπικοί για το φιλιόκβε, Σύνοδοι Ησυχαστικές για την κτιστή χάρη, και παει λέγοντας)! Προφανώς θέλει να λησμονεί ο Μακαριώτατος πως κύριο έργο του είναι η μέριμνα για τη σωτηρία των ανθρώπων και δευτερευόντως να κάνει δημόσιες σχέσεις, διότι περί αυτού πρόκειται στους διαλόγους με τους αιρετικούς. Αντί να τους πουν ορθά κοφτά ότι βρίσκονται σε πλάνη και άρα σε οδό απώλειας, τους πουλάνε αγαπησιάρικα λογάκια, τα οποία δεν στοιχίζουν τίποτα (όσον αφορά την ομολογιακή στάση τους) και δημιουργούν κοσμικού τύπου φιλίες! Ας μας αναφέρουν έστω και μια "εκκλησία" από αυτές που διαλλέγονται χρόνια τώρα να πείστηκε και να ασπάστηκε την Ορθοδοξία!

Πηγή