Διάσπαση και ενότητα!

Μὲ ἀφορμὴ τὴν ἐπερχόμενη ἑορτὴ

τῆς Πεντηκοστῆς

Ἔχουμε γράψει οὐκ ὀλίγες φορές, ὅτι ἐπιθυμοῦμε διακαῶς τὴν ἑνότητα τῶν πιστῶν ποὺ ἀγωνίζονται κατὰ τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Πάντα, ὅμως, τονίζαμε ὅτι αὐτὴ ἡ ἑνότητα πρέπει νὰ στηρίζεται στὴν ἀλήθεια, ὅποιο καὶ ἂν εἶναι τὸ κόστος, γιατὶ αὐτὴ εἶναι ἡ ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων του.

Γι’ αὐτὸ τὸν λόγο δὲν διστάσαμε πολλὲς φορὲς νὰ γράψουμε ἐναντίον τῆς κάθε παρέκκλισης ἀπὸ τὴν ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία –ἀπὸ ὅπου κι ἂν αὐτὴ προερχόταν– γνωρίζοντας ὅτι θὰ κατηγορηθοῦμε ὡς διασπαστές, πράγμα τὸ ὁποῖο καὶ ἔγινε.

Ὅμως τὰ γεγονότα φανερώνουν ὅτι τὴν διάσπαση δὲν πραγματοποιοῦν ἐκεῖνοι ποὺ ἀναδεικνύουν/παραμένουν πιστοὶ στὴν ἀλήθεια, ἔστω κι ἂν ἐλέγχουν δυσάρεστα πατέρες κι ἀδελφούς τους. Γι’ αὐτό, ὄχι πρὸς δικαίωσή μας, ἀλλὰ γιὰ  τὴν παραμονὴ ὅλων μας στὸ Εὐαγγελικὸ χῶρο, καὶ ὡς ἀπολογία «παντὶ τῷ κατηγοροῦντι» φέρνουμε στὴν μνήμη ὅλων κάποιες διαφορετικὲς τοποθετήσεις γύρω ἀπὸ κρίσιμα θέματα ποὺ διαιροῦν, μὲ πρῶτο τὶς ἐξελίξεις περὶ τοῦ Οὐκρανικοῦ.

Ὅταν γράψαμε γιὰ τὸν οἰκουμενιστικὸ ρόλο τῆς Ρωσίας καὶ τῶν ἄλλων πατριαρχείων, κατηγορηθήκαμε ὅτι ἀπορρίπτουμε ὅλους τους ἐπισκόπους! Ὅμως οἱ ἐξελίξεις διέψευσαν τοὺς κατηγόρους. Ἡ Ρωσία (καὶ τὰ πατριαρχεῖα ποὺ τὴν ἀκολουθοῦν) συναγωνίζεται τὴν Κων/πόλη στὸν οἰκουμενιστικὸ ἀγώνα δρόμου.

Ὅταν γράψαμε, ὅτι τὸ Πατριαρχεῖο δὲν θὰ μείνει μόνο στὰ οἰκουμενιστικὰ ἰδεώδη του, ἀλλὰ θὰ διχάσει ἀκόμα περισσότερο τὴν Ἐκκλησία, ἐπειδὴ οἱ ὑποτιθέμενοι «εὐσεβεῖς» ποιμένες δὲν ἀντιδροῦν καὶ μάλιστα δυναμικά (ὄχι δυνητικά) γιὰ νὰ σταματήσουν τὴν κατρακύλα του, ἀλλ΄ ἀντιθέτως συμπράττουν μὲ τὴν στάση τους, κατηγορηθήκαμε γιὰ ἐμπάθεια. Ὅμως οἱ ἐξελίξεις διέψευσαν τοὺς κατηγόρους. Οἱ «εὐσεβεῖς» δὲν ἀντιδροῦν στὸ Οὐκρανικὸ σχίσμα, ὅπως δὲν ἀντιδροῦν στὴν προώθηση τῆς αἵρεσης.

Ὅταν γράψαμε γιὰ τὸν ὕποπτο ρόλο π.χ. τοῦ Ναυπάκτου καὶ δημοσιεύσαμε κριτικὴ συνεργάτη μας ποὺ ἀπεδείκνυε ὅτι τὸ βιβλίο του γιὰ τὴν ψευτοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου ἀποτελεῖ δούρειο ἵππο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (ἐδῶ), πάλι κατηγορηθήκαμε ὡς ἐπαρμένοι καὶ κανεὶς δὲν δημοσίευσε τὴν κριτικὴ αὐτή, καὶ φυσικὰ δὲν τὴν ἀναίρεσαν, γιατὶ δὲν μποροῦσε νὰ ἀναιρεθεῖ. Ὅμως οἱ ἐξελίξεις κι ἐδῶ τοὺς διέψευσαν. Τώρα ποὺ ὁ Ναυπάκτου προωθεῖ τὰ σχέδια τοῦ Πατριάρχη στὸ Οὐκρανικό, ὅλοι τοῦ ἀσκοῦν δριμύτατη κριτική, χωρὶς φυσικὰ νὰ θεωροῦν τὸν ἑαυτό τους …ἐπαρμένο! [Μὲ τὴν ἀποκάλυψη μάλιστα τῶν παρόμοιων κατάπτυστων τοποθετήσεων τοῦ μητροπ. Ναυπάκτου Ἱερόθεου (χθές, ἐδῶ), ἀλλὰ καὶ περὶ τῆς διακοπῆς μνημοσύνου, διὰ τῶν ὁποίων διαστρέφει τὴν ἁγιοπατερική μας Παράδοση καὶ διαγράφει μὲ μιὰ μονοκονδυλιὰ τὴν καταστροφικὴ σημασία τῆς ΜΟΛΥΝΣΕΩΣ ποὺ ἐπέρχεται διὰ τῆς κοινωνίας μὲ τοὺς αἱρετικούς κ.λπ., ἄλλος ἕνας «εὐσεβὴς» γιὰ αὐτούς, ἀποδεικνύεται ἐνσυνείδητος ἀσεβὴς τῆς Παραδόσεώς μας!].

Ὅταν γράψαμε γιὰ τὸ «ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτω …ἀκοινώνητος», πάλι κατηγορηθήκαμε ὡς ἀκραῖοι καὶ τυφλοί. Ὅμως οἱ ἐξελίξεις –ἀκόμα καὶ ὁ Ναυπάκτου παραδέχθηκε, ὅτι ἂν κάποιος διακόψει τὴν μνημόνευση τοῦ ἐπισκόπου του καὶ τὴν κοινωνία μαζί του, πρέπει κανονικὰ νὰ διακόψει καὶ τὴν κοινωνία μὲ αὐτοὺς ποὺ κοινωνοῦν μαζί του!!!– διέψευσαν τραγικὰ τοὺς διαστρεβλωτὲς τῆς ἐκκλησιαστικῆς αὐτῆς θέσεως. Τραγικά, γιατὶ τώρα, ἀφ’ ἑνὸς δέχονται τὴν ἰσχὺ τοῦ Κανόνα αὐτοῦ, ἀλλά …ΜΟΝΟ γιὰ τὸ Οὐκρανικὸ σχίσμα, ἐνῶ γιὰ τὴν Παναίρεση (γιὰ τὴν ὁποία κατ’ ἐξοχὴν ἰσχύει) παραμένουν ἀμετανόητα στὴν προτέρα θέση τους!

Ὅταν γράψαμε γιὰ τὸ θέμα τοῦ ἡμερολογίου, ὅτι δὲν εἶναι τώρα ὁ καιρὸς γιὰ νὰ συζητήσουμε περὶ αὐτοῦ, οὔτε νὰ τὸ θέσουμε ὡς σκοπὸ τοῦ ἀντιαιρετικοῦ ἀγῶνος, ὅπως δυστυχῶς κάνουν μερικοὶ ἀποτειχισμένοι μοναχοὶ καὶ ἱερεῖς, μᾶς κατηγόρησαν πάλι ὅτι διασποῦμε τὸν ἀγώνα, ὅτι εἴμαστε τυφλοὶ καὶ ἐριστικοί. Οἱ ἐξελίξεις ὅμως στὸν χῶρο τῶν Γ.Ο.Χ. μὲ τὸ ΘΝΠ καὶ ἡ καταδίκη τῆς ἀποτείχισης ἀπὸ τὶς συνόδους τους, ἀποδεικνύει γιὰ μία ἀκόμα φορὰ ὅτι τὸ ἡμερολόγιο δὲν σώζει ἀπὸ τὴν αἵρεση ἢ τὴν ἀντικανονικότητα.

Κύριο καὶ πρώτιστο χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τοῦ Χριστιανοῦ, εἶναι ἡ ΜΕΤΑΝΟΙΑ. Αὐτὸ μᾶς διδάσκουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ἀλλὰ καὶ οἱ σύγχρονοι αὐτοὶ «ἀντι-Οἰκουμενιστές» πατέρες. Ἡ μετάνοια δὲν εἶναι ντροπή, οὔτε ἀποτελεῖ μομφὴ γι’ αὐτοὺς ἀπὸ τοὺς ὁποίους ζητεῖται. Καὶ ζητεῖται ἀπὸ ὅλους μας. Ἂς μᾶς ὑποδείξουν ποῦ πρέπει νὰ μετανοήσουμε. Ἂς δοῦν κι αὐτοί (μὲ βάση ΟΧΙ τὶς δικές μας σκέψεις, ἀλλὰ μὲ βάση τὶς ἁγιοπατερικὲς θέσεις ποὺ ἐπανειλημμένως ἔχουν δημοσιευθεῖ) τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων γιὰ τὴ στάση μας ἀπέναντι στοὺς αἱρετικούς, κι ἂς πράξουν τὰ δέοντα.

Ἐμεῖς καὶ πάλι καλοῦμε ὅλους τοὺς ἀποτειχισμένους νὰ συναντηθοῦν μὲ αἴτημα τὴν ἑνότητα στὴ Εὐαγγελικὴ διδασκαλία. Στέλνουμε πάλι μήνυμα ἑνότητας, γιὰ μιὰ συνάντηση σὲ πρώτη φάση τῶν ἱερωμένων-μοναχῶν, στὴν ὁποία θὰ ἐρευνήσουν ἐξαντλητικὰ τὶς θέσεις τῶν Ἁγίων στὰ θέματα ποὺ ὑπάρχουν διαφωνίες καὶ διαφορετικὲς τοποθετήσεις. Μὲ ἀμοιβαῖες ὑποχωρήσεις σὲ δευτερεύοντα θέματα ἢ διφορούμενα. Καὶ κατόπιν μιὰ κληρικολαϊκὴ συνάντηση (ὄχι τῶν μεμψίμοιρων, ἀλλὰ ὅσων ἀποτειχισμένων θὰ δεχθοῦν τὴν ἔγγραφη διατύπωση-καταγραφή-συμφωνία τῶν ἁγιοπατερικῶν θέσεων ποὺ τυχὸν θὰ συμφωνηθεῖ στὴ Σύναξη τῶν Κληρικῶν) γιὰ ἕνα κοινὸ ἀγώνα κατὰ τῆς Παναιρέσεως, χωρὶς τριβὲς καὶ διαφωνίες, μὲ ταπείνωση καὶ διάθεση γιὰ θυσίες. Καὶ γιὰ νὰ θυμηθοῦμε τὴν ἑνότητα, ὅπως διαγράφεται ἀπὸ τὴν ἀναμενόμενη ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος:

«Ἐὰν δύο ὑμῶν συμφωνήσωσιν ἐπὶ τῆς γῆς περὶ παντὸς πράγματος οὗ ἐὰν αἰτήσωνται, γενήσεται αὐτοῖς παρὰ τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. οὗ γάρ εἰσι δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν».