Η «χαρισματική αναγέννηση» του Οικουμενισμού!

Ἀδαμάντιος  Τσακίρογλου

 Ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ εἰδικότερα ὁ διαχριστιανικὸς Οἰκουμενισμὸς ἔχει ὡς βασικὸ χαρακτηριστικὸ τὸ αἴσθημα ἑνὸς φιλελεύθερου «χριστιανισμοῦ» γιὰ ὅλους, ἑνὸς «χριστιανισμοῦ» ποὺ ὑποτίθεται δὲν βασίζεται στὸ τί χωρίζει, ἀλλὰ στὸ τί ἑνώνει. Ὡς συνδετικὸ κρίκο ὅλων προβάλλει καὶ χρησιμοποιεῖ τὸ «Ἅγιο Πνεῦμα» ποὺ λειτουργεῖ ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του, κινεῖται ἀνεξάρτητα ἀπὸ δόγματα καὶ πιστεύω καὶ φωτίζει ἐκεῖ ποὺ προωθεῖται τὸ «καλό».

(Ἐδῶ)

Δημοσιεύοντας πρὶν λίγες μέρες τὸ βλάσφημο κήρυγμα τοῦ π. Κων/νου Μύρων τῆς Ἱ. Μ. Γερμανίας καὶ προέδρου τῆς «Ἐργασιακῆς Ὁμάδας Ἐκκλησιῶν» (ACK) στὸ Münster τῆς Γερμανίας σὲ μία διαχριστιανικὴ οἰκουμενιστικὴ τελετή, τὸ ὁποῖο διαστρέβλωνε παντελῶς τὸ μήνυμα καὶ τὴν σημασία τῆς Πεντηκοστῆς, θυμήθηκα τὸ βιβλίο τοῦ μακαριστοῦ π. Σεραφεὶμ

Ρόουζ, «Ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ θρησκεία τοῦ μέλλοντος» (ἐκδόσεις Μορφή, Ἀθήνα, 2006), στὸ ὁποῖο ὁ π. Σεραφείμ παρουσίασε προφητικά (τὸ βιβλίο γράφτηκε στὸ τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ ’70)  τὸ «“Οἰκουμενικό“ πνεῦμα τῆς “χαρισματικῆς ἀναγέννησης“, πνεῦμα ποὺ ἦταν διάχυτο στὸ κήρυγμα τοῦ Μύρων. Γι’ αὐτὸ τὸν λόγο ἀποφάσισα νὰ δημοσιεύσω ἀποσπάσματα ἀπὸ αὐτὸ τὸ βιβλίο ποὺ θὰ ἐπαληθεύονται ἀπὸ σχολιασμὸ καὶ ἀποσπάσματα τοῦ κηρύγματος τοῦ Μύρων (μὲ μπλέ), μερικὲς φορὲς ἀρκεῖ μία φωτογραφία, ὥστε ὁ ἀναγνώστης νὰ διαπιστώσει τὸ ἀληθὲς τῶν λόγων τοῦ ἀειμνήστου π. Σεραφείμ καὶ τὴν βλασφημία καὶ πλάνη τῶν Οἰκουμενιστῶν, ἀλλὰ καὶ τὸν κίνδυνο ποὺ ἀπειλεῖ τὶς ψυχὲς τῶν ὀρθοδόξων ψυχῶν:

π. Σεραφεὶμ Ρόουζ: «Χωρὶς καμμιὰ ἀμφιβολία, ὁ προσανατολισμὸς τῆς “χαρισματικῆς ἀναγέννησης“ εἶναι ἰσχυρὰ οἰκουμενιστικός. Ἕνας “χαρισματικός“ λουθηρανὸς πάστορας, ὁ Κλάρενς Φίνσαας (Clarence Finsaas), γράφει: “Πολλοὶ ἐκπλήσονται ποὺ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μπορεῖ νὰ κινεῖται ἐξ ἴσου στὶς διάφορες παραδόσεις τῆς ἱστορικῆς Ἐκκλησίας…, εἴτε τὸ δόγμα τῆς Ἐκκλησίας ἔχει ὑπόβαθρο Καλβινισμοῦ ἢ Ἀρμινιανισμοῦ, αὐτὸ λίγο μετράει, ἀποδεικνύοντας ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι μεγαλύτερος ἀπὸ τὰ πιστεύω μας κι ὅτι καμμιὰ ὁμολογία δὲν ἔχει μονοπώλειο σ’ Αὐτόν“… ἡ χαρισματικὴ ἀναζωπύρωση “ὁδηγεῖ οἰκουμενικὰ σὲ μία ἀξιοσημείωτη σύμπραξη Χριστιανῶν ἀπὸ διαφορετικὲς παραδόσεις κυρίως στὸ τοπικὸ ἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο… οἱ παλιοὶ ὁμολογιακοὶ φραγμοὶ γκρεμίζονται. Οἱ ἐπιφανειακὲς δογματικὲς διαφορὲς πηγαίνουν στὴν ἄκρη γιὰ νὰ ἔρθουν ὅλοι οἱ πιστοὶ στὴν ἑνότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος“. Ὁ ὀρθόδοξος ἱερέας π. Εὐσέβιος Στεφάνου πιστεύει, “ὅτι αὐτὴ ἡ ἔκχυση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὑπερβαίνει τὶς ὁμολογιακὲς γραμμές, τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ κινεῖται ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» (σελ. 160).

[π. Κων. Μύρων: Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ἐκείνη ἡ λέξη, ἡ ὁμιλία  καὶ ἀναφορὰ τοῦ Θεοῦ σὲ ἐμᾶς, τὴν ὁποία ἀκούει ὁ καθένας στὴν γλώσσα του καὶ ἀπαντᾶ μὲ τὸν δικό του τρόπο, ἀνεξάρτητα ἂν πρόκειται γιὰ τὸν καθεδρικὸ ναὸ τοῦ Σωτῆρος τῆς Μόσχας ἢ γιὰ τὰ φρικιὰ τοῦ Ἰησοῦ στὸ Münster. Ὁ Θεὸς υἱοθετεῖ τὴν γλώσσα μας καὶ μᾶς στέλνει τὴν λέξη Του, μᾶς στέλνει τὸν Λόγο Του. Τί θαυμάσια σκέψη! Κάθε γλώσσα εἶναι μία ἐνσάρκωση τοῦ Θεοῦ (τὸ ζοῦμε σήμερα σὲ αὐτὴ τὴν πολύγλωσση λειτουργία). Κάθε πολιτισμὸς εἶναι ἁγιασμένος ἀπὸ τὴν κατάβαση τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ!].

π. Σεραφεὶμ Ρόουζ: «…ὁ Καθολικὸς ἢ Προτεστάντης ἢ ἀπληροφόρητος Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς πάει σὲ μία συνάθροιση προσευχῆς γιὰ νὰ “βαπτιστεῖ (ἢ νὰ γεμίσει) μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα“. Ἡ ἀτμόσφαιρα τῆς συνάντησης εἶναι ἐξαιρετικὰ χαλαρή, ἀφημένη ἐκ προθέσεως “ἀνοιχτή“ στὴ δραστηριότητα κάποιου “πνεύματος“… “Ἔμοιζαν νὰ μὴν ὑπάρχουν φραγμοί, συστολές… Κάθισαν σταυροπόδι στὸ πάτωμα, χαλαρωμένες κυρίες, μοναχός μὲ λευκή ρόμπα… προσεύχονταν σὲ ἐλεύθερη μορφή» (σελ. 191).

(Ἐδῶ)

«…Ἔμοιαζε μὲ κοκταίηλ πάρτυ… κανεὶς δὲν ἐκπλήσσεται, ὅταν τὸ “πνεῦμα“ ἐμπνέει μία ἡλικιωμένη γυναίκα νὰ σηκωθεῖ… καὶ νὰ χορέψει λίγο ζίγκ…» (σελ. 191). «Ἔπρεπε νὰ ξεσπάσω σὲ τραγούδι, ἕνα τραγούδι τόσο ἰσχυρό, μὲ χῶρο γιὰ μία μονάχα λέξη: χαρά, χαρά!» (σελ. 193)…

(Ἐδῶ)

 «Ἕνα ὀρθόδοξο παράδειγμα (σσ. χαρισματικῆς ἀναγέννησης, σελ. 199). “Προσευχόμαστε γιὰ σοφία καὶ ξαφνικὰ εἴμαστε σοφοὶ ἐν Κυρίῳ. Προσευχόμαστε γιὰ ἀγάπη, καὶ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νιώθουν ἀληθινὴ ἀγάπη. Προσευχόμαστε γιὰ θαύματα καί, δίνοντας πίστη, ἔχουμε δεῖ νὰ συμβαίνουν θαύματα. Προσευχόμαστε γιὰ γλῶσσες γνωστὲς καὶ ἄγνωστες» (Logos, Ἀπρ. 1972, σελ. 13)».

[π. Κων. Μύρων: «Πῶς μποροῦμε νὰ μεταδώσουμε τὸν λόγο/λέξη τοῦ λόγου/λέξη τοῦ Θεοῦ, ἂν ὄχι ἀπὸ κοινοῦ; Τί χρειαζόμαστε γι’ αὐτό; Ἕνας ὀρθόδοξος ὕμνος τοῦ ὄρθρου τῆς Κυριακῆς λέει: «Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἡ πηγὴ θεϊκῶν θησαυρῶν, ἀπὸ αὐτὸ πηγάζει σοφία, νοῦς καὶ φόβος (Θεοῦ)…». Σοφία, νοῦ καὶ φόβο Θεοῦ, γι’ αὐτὰ παρακαλοῦμε σήμερα, ὁ καθένας στὴν γλώσσα του. Γιατὶ τὸ μήνυμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι γιὰ τὸν καθένα μας ξεχωριστά: Πορευθεῖτε καὶ μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη… Ἔτσι ἀπευθύνεται ὁ Λόγος στὸν καθένα ἀπὸ ἐμᾶς. Καὶ γιορτάζουμε αὐτὸν τὸν Λόγο καὶ τὰ Χριστούγεννα καὶ τὸ Πάσχα καὶ φυσικά, σήμερα τὴν Πεντηκοστή…» ].

π. Σεραφεὶμ Ρόουζ: «Ἡ προσφώνηση τοῦ μητροπολίτη Γεωργίου Κόντρ στὴ συνάντηση τῆς Κεντρικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ ΠΣΕ στὴν Ἀντὶς Ἀμπέμπα, τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1971: “… πρέπει νὰ ἀναπτύξουμε μία ἐκκλησιολογία καὶ μία ἱεραποστολογία στὴν ὁποία τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κατέχει μία κυρίαρχη θέση“» (σελ. 199).

[π. Μύρων: «Ἐμεῖς ποὺ μαζευτήκαμε γιὰ νὰ γιορτάσουμε οἰκουμενικὰ τὴν Πεντηκοστή, ἀνανεώνουμε τὴν πρόθεση καὶ τὴν ὑπόσχεσή μας νὰ δεχθοῦμε τὸν Λόγο, νὰ τὸν ἀκούσουμε καὶ νὰ τὸν μεταδώσουμε… Γιατὶ τὸ μήνυμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι γιὰ τὸν καθένα μας ξεχωριστά: Πορευθεῖτε καὶ μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη…» ].

 π. Σεραφεὶμ Ρόουζ: «Μὴ μείνετε ἔξω. ἀνοῖξτε τὴν καρδιά σας στὶς ἐμπνεύσεις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ γίνετε μέρος τῆς ἀναπτυσσόμενης χαρισματικῆς ἀνανέωσης…». (σελ. 204). Ὁ Ἔλληνας Ἱερέας π. Εὐσέβιος Στεφάνου συνοψίζει αὐτὴ τὴν “πνευματικότητα“, ἀναφέροντας ἕναν ρωμαιοκαθολικὸ ἱερέα ποὺ δηλώνει, ὅτι ἡ χαρισματικὴ κίνηση ἐμπεριέχει “μία νέα αἴσθηση τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ, μία νέα ἐπίγνωση τοῦ Χριστοῦ, μία μεγαλύτερη ἐπιθυμία γιὰ προσευχή, μία ἱκανότητα γιὰ ἐξύμνηση τοῦ Θεοῦ, μία νέα ἐπιθυμία γιὰ ἀνάγνωση τῶν Γραφῶν, τῶν Γραφῶν ποὺ ζωντανεύουν ὡς ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, μία νέα σφοδρὴ ἐπιθυμία νὰ πληροφορήσεις ἄλλους γιὰ τὸ Χριστό“» (σελ. 204).

 [π. Κων. Μύρων: «Ναί, ὁ καθένας ἀποφασίζει, ἐὰν θὰ ἀποδεχθεῖ τὸν ἐνσαρκωμένο Λόγο/λέξη τοῦ Θεοῦ, τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ἢ θὰ τὸν ἀρνηθεῖ… Ὁ Θεὸς υἱοθετεῖ τὴν γλώσσα μας καὶ μᾶς στέλνει τὴν λέξη Του, μᾶς στέλνει τὸν Λόγο Του. Τί θαυμάσια σκέψη! Κάθε γλώσσα εἶναι μία ἐνσάρκωση τοῦ Θεοῦ (τὸ ζοῦμε σήμερα σὲ αὐτὴ τὴν πολύγλωσση λειτουργία… Δὲν ξέρω ἀπὸ ποιόν εἶναι τὸ ρητό, τὸ ὁποῖο ἀκούγεται αὐθόρμητα κάπως ἔτσι: «Κάντο ὅπως ὁ Θεός, γίνε ἄνθρωπος». Τὸ λέω καὶ τὸ ἐπεκτείνω: Κάντο ὅπως ὁ Θεός, μίλα στὸν καθένα ἔτσι, ὥστε νὰ ἀκούσει τὸ μήνυμα στὴν γλώσσα του/της»].

π. Σεραφεὶμ Ρόουζ: «Μερικοὶ Ὀρθόδοξοι “χαρισματικοί“ χρησιμοποιοῦν κάποιες ἀπὸ αὐτὲς τὶς πηγές (σσ. τὶς ὀρθόδοξες) -ὅμως ἀλλίμονο! Τίς ἀναμειγνύουν μὲ πολλὰ ἄλλα βιβλία… κι ἔτσι τὶς ἑρμηνεύουν “χαρισματικά“, ὅπως ὅλοι οἱ σχισματικοί, διαβάζουν στὰ ὀρθόδοξα συγγράματα, ὅ,τι ἔχουν μάθει ἀπὸ τὴ νέα διδασκαλία τους, ἡ ὁποία προέρχεται ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία» (σελ. 223).

  [π. Κων. Μύρων: «Ἕνας Πατέρας τῆς παλιᾶς ἀδιαίρετης Ἐκκλησίας βάζει στὸ στόμα τοῦ Ἰησοῦ τὰ ἀκόλουθα λόγια: “Ἐγὼ εἶμαι πατέρας, ἐγὼ ἀδελφός, ἐγὼ νυμφίος…”. Ἕνας ὀρθόδοξος ὕμνος τοῦ ὄρθρου τῆς Κυριακῆς λέει: “Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἡ πηγὴ θεϊκῶν θησαυρῶν, ἀπὸ αὐτὸ πηγάζει σοφία, νοῦς καὶ φόβος (Θεοῦ)”»].

Διαπιστώνοντας τὴν τραγικὴ ἐπαλήθευση τῶν λόγων τοῦ π. Σεραφεὶμ Ρόουζ καὶ τὴν ἐξέλιξη τῶν Οἰκουμενιστῶν ἀπὸ μεμονωμένες περιπτώσεις σὲ γενικὴ γραμμὴ καὶ ἰδεολογία, ποὺ ὁδηγεῖ πάμπολλους στὴν πλάνη, βιώνοντας τὴν ἐγκαθίδρυση τῆς οἰκουμενιστικῆς «χαρισματικῆς νέας ἐποχῆς τοῦ Χριστιανισμοῦ» καὶ τῆς πτώσης τῶν ποιμένων, μένουμε ἄφωνοι καὶ ρωτοῦμε «τίς δύναται σωθῆναι»;

Παραθέτω τὴν συμβουλὴ τοῦ π. Σεραφεὶμ Ρόουζ (σελ. 225-226):

«Ὁ Κύριος ὁ Θεὸς ποὺ οἱ ἐμπύρετοι ὀπαδοὶ τῆς “ἀναγέννησης“ δὲν γνωρίζουν, ἔχει διατηρήσει… ἕναν ἄγνωστο ἀριθμὸ πραγματικῶν Ὀρθοδόξων, ποὺ δὲν εἶναι πνευματικὰ νεκροί… δὲν παρασύρονται ἀπὸ τὸ κίνημα τῆς ἀποστασίας… ἀλλὰ μένουν ριζωμένοι στὴν ἱερὴ καὶ σωτήρια πίστη τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μὲσα στὴν παράδοση ποὺ τοὺς μετέφεραν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, προσέχοντας τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν καὶ προχωρώντας στὴ στενὴ ὁδὸ πρὸς τὴ σωτηρία».

Ὅποιος, λοιπόν, μείνει σταθερὸς στὴν ἁγιοπατερικὴ παράδοση, στὸν Χριστὸ καὶ στὶς ἐντολές Του καὶ δὲν ἀκολουθήσει/δὲν κοινωνεῖ μὲ τὴν «χαρισματική» «νέα» ψευδοεκκλησία τῶν Οἰκουμενιστῶν, αὐτὸς ἔχει, τουλάχιστον, ἐλπίδες νὰ σωθεῖ.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου