23 Ἰουλίου: Ἡ Τῆνος καὶ ὅλη ἡ Ὀρθοδοξία γιορτάζει τὸ ὅραμα τῆς Ἁγίας Πελαγίας

      Ἡ Πελαγία ἦταν κόρη τοῦ παπᾶ Νικηφόρου Νεγρεπόντη. Ἡ μητέρα της ἦταν ἀπὸ τὸν Τριπόταμο τῆς Τήνου καὶ ἀνῆκε στὴν οἰκογένεια Φραγκούλη. Γεννήθηκε τὸ 1752 μ.Χ. στὸ χωριὸ Κάμπο τῆς Τήνου καὶ τὸ κοσμικό της ὄνομα ἦταν Λούκια. Ἀπὸ διάφορα ἔγγραφα φαίνεται ὅτι εἶχε ἀκόμα τρεῖς ἀδελφές. Ἡ οἰκογένειά της διακρινόταν γιὰ τὴν ἁγνὴ πίστη καὶ τὴν προσήλωση στὰ θρησκευτικὰ ἰδεώδη. Λίγα χρόνια μετὰ τὴ γέννηση τῆς Λουκίας ὁ πατέρας της πέθανε. Ἦταν τότε 12 χρονῶν καὶ ἔδειχνε σημάδια ἔντονης ἐπιθυμίας νὰ ἀφιερωθεῖ καὶ νὰ ὑπηρετήσει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. 

Οἱ δυσκολίες τῆς ζωῆς ἔκαναν τὴν μητέρα της νὰ τὴ στείλει στὸν Τριπόταμο, στὴν κάπως πιὸ εὐκατάστατη ἀδελφή της. Ἐκεῖ ἡ Λούκια ἔμεινε τρία χρόνια καὶ συχνὰ ἐπισκεπτόταν τὴν ἄλλη θεία της, ποὺ ἦταν μοναχὴ στὴ Μονὴ Κεχροβουνίου. Ἒνοιωσε τότε ἐπιτακτικὴ τὴν...

Δεῖτε ἀποκλειστικὸ φωτογραφικὸ ἀφιέρωμα….

ἀνάγκη ν’ ἀκολουθήσει τὸν μοναχικὸ βίο καὶ σὲ ἡλικία 15 χρονῶν μπῆκε στὸ Μοναστήρι σὰν δόκιμη, ὑπὸ τὴν ἐπίβλεψη τῆς θείας της μοναχῆς Πελαγίας. Ὅταν ἦλθε ἡ ὥρα ἔγινε καὶ ἡ ἴδια μοναχὴ μὲ τὸ ὄνομα Πελαγία.

Ὡς μοναχὴ ἀφοσιώθηκε μὲ ψυχὴ καὶ σῶμα στὴν λατρεία τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν ἀνακούφιση τῶν πασχόντων. Ἡ ἁγνότητα τῆς ψυχῆς της, ἡ ὁσιότητα τῆς ζωῆς της, ἡ αὐταπάρνησή της, ἡ μυστικὴ ζωή της κι ὁ πόθος της γιὰ λύτρωση συντέλεσαν ὥστε ἡ μοναχὴ Πελαγία νὰ γίνει τὸ «σκεῦος ἐκλογῆς» γιὰ ν’ ἀποκαλυφθεῖ σ’ αὐτὴν ἡ Παναγία γιὰ τὴν εὕρεση τῆς Ἁγίας εἰκόνας της στὸν ἀγρὸ τοῦ Δοξαρᾶ στὴν πόλη τῆς Τήνου (30 Ἰανουαρίου 1823 μ.Χ.), γεγονὸς ποὺ ἔμελλε νὰ κάμει τὴν Τῆνο ἱερὸ νησὶ καὶ νὰ κατατάξει τὴν Πελαγία μεταξὺ τῶν Ἁγίων. Τὸ γεγονὸς δὲ αὐτὸ συνέβη ὅταν ἡ Ὁσία ἦταν 73 χρόνων καὶ ἀρχιερέας Τήνου ἦταν ὁ Γαβριήλ. 

Ἡ Ὁσία Πελαγία ἔκανε, μὲ τὶς πρεσβεῖες τῆς Παναγίας καὶ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀρκετὰ θαύματα πρὶν καὶ μετὰ τὸν θάνατό της, ὁ ὅποιος ἦλθε στὶς 28 Ἀπριλίου 1834 μ.Χ. καὶ τάφηκε στὸ ναὸ τῶν Ταξιαρχῶν τοῦ μοναστηριοῦ. 

Τὸ 1973 μ.Χ. ὅμως, κτίστηκε μεγαλοπρεπὴς ναὸς στὸ ὄνομά της, ὅπου φυλάσσεται καὶ προσκυνεῖται ἡ ἁγία κάρα της σήμερα. Ἀνακηρύχτηκε ἁγία μὲ Συνοδικὴ Πατριαρχικὴ Πράξη στὶς 11 Σεπτεμβρίου 1970 μ.Χ. καὶ ἡ μνήμη της ὁρίστηκε νὰ τιμᾶται στὶς 23 Ἰουλίου, τὴν ἥμερα δηλαδὴ τοῦ ὁράματός της. 

ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΕΥΡΕΣΕΩΣ

Εὕρεση τῆς θαυματουργῆς εἰκόνας τῆς Παναγίας, ἔγινε ὕστερα ἀπὸ ὅραμα τῆς Ὁσίας Πελαγίας. 

Τὴν Κυριακὴ 9 Ἰουλίου 1822 μ.Χ. βλέπει στὸν ὕπνο της μία μεγαλοπρεπῆ κυρία μὲ φωτοστέφανο, ἡ ὁποία τῆς ἐξηγεῖ πόσο ὑπέφερε θαμμένη τόσα χρόνια κάτω ἀπὸ τὸ χῶμα. Τῆς ζήτησε ὅταν ξημερώσει νὰ ἐπισκεφθεῖ τὸν ἐπίτροπο ἐσωτερικῶν ὑποθέσεων τῆς Μονῆς καὶ νὰ τοῦ ἀνακοινώσει τὴν ἐπιθυμία της νὰ ἀποκαλυφθεῖ τὸ ἐρειπωμένο θαμμένο μέγαρό της στὸν ἀγρὸ τοῦ Ἀντ. Δωξαρά. 

Ὅταν ξύπνησε κατάλαβε ὅτι ἡ κυρία ἦταν ἡ Θεοτόκος καὶ ὅτι τὸ μέγαρο ἦταν προφανῶς ὁ Ναός Της. Τῆς γεννήθηκαν ὅμως ἀμφιβολίες γιὰ τὸ κατὰ πόσο μπορεῖ κάτι τέτοιο νὰ συμβαίνει σὲ ἐκείνη τὴν ἄσημη ταπεινὴ καὶ τὸ πῶς θὰ ἔπρεπε νὰ ὑποφέρει τοὺς χλευασμοὺς καὶ τὶς κοροϊδίες τοῦ δύσπιστου κόσμου. Ἔτσι ἀποφάσισε νὰ μὴν ἀναφέρει τίποτα. 

Τὴν ἑπόμενη Κυριακὴ 16 Ἰουλίου 1822 μ.Χ., ἐμφανίζεται καὶ πάλι στὸν ὕπνο της ἡ ἴδια Κυρία δίνοντας καὶ πάλι τὴν ἴδια παραγγελία. Ἡ Πελαγία δὲν εἶχε πλέον καμία ἀμφιβολία ὅτι ἦταν ἡ ἐκλεκτὴ ἀπὸ τὴν Θεοτόκο, ἀλλὰ καὶ πάλι τὴν ἀπέτρεψαν οἱ ἀμφιβολίες. 

Ὅταν καὶ τὴν τρίτη Κυριακὴ 23 Ἰουλίου 1822 μ.Χ. ἐμφανίζεται στὸν ὕπνο της μὲ στεναχωρημένο, ἀλλὰ αὐστηρὸ ὕφος ζητώντας ἐξηγήσεις γιὰ τὴν ἀγνόηση τῆς παραγγελίας της, ἡ Πελαγία ἀποφασίζει πλέον νὰ προχωρήσει χωρὶς νὰ ὀλιγωρήσει. 

Τὴν ἴδια μέρα ἡ Πελαγία κατέφυγε στὴν Ἡγουμένη ἡ ὁποία γνωρίζοντας τὸν ἐνάρετο βίο της τὴν πίστεψε καὶ ἐπισκέφθηκε τὸν ἐπίτροπο. Ὁ ἐπίτροπος μὲ τὴν σειρὰ του εἰδοποίησε μὲ τὴν συνοδεία τῆς Πελαγίας τὸν Μητροπολίτη τῆς Τήνου ὁ ὁποῖος προσκαλεῖ τὸν λαὸ τῆς Τήνου στὸν Μητροπολιτικὸ ναὸ τῶν Ταξιαρχῶν, παρακαλώντας τον νὰ συνδράμουν γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸ σὲ χρῆμα ἢ καὶ σὲ ἐργασία. 

Ὁ λαὸς πρόθυμα ἄρχισε τὶς ἀνασκαφὲς στὶς ἀρχὲς Σεπτεμβρίου 1822 μ.Χ. ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἀποκαλύφθηκαν ὁ ἀρχαῖος ναὸς τοῦ Διονύσου καὶ ὁ ναὸς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Ὡστόσο δὲν βρέθηκε κανένα ἴχνος εἰκόνας πράγμα ποὺ ἐπισκίασε τὸ θετικὸ κλίμα καὶ ὁδήγησε τὸν κόσμο σιγά - σιγὰ στὴν ἐγκατάλειψη τοῦ ἐγχειρήματος. Ἡ Πανώλη θέριζε ἐκείνη τὴν ἐποχή, πράγμα ποὺ ὁ ἐπίτροπος τὸ θεώρησε θεία τιμωρία. 

Σὲ συνεργασία πάλι μὲ τὸν Μητροπολίτη Τήνου συγκαλοῦν καὶ πάλι τὸν λαὸ τῆς Τήνου μὲ τὴν ἴδια ἔκκληση ὁρίζοντας ἐπιπλέον καὶ μία ἐπιτροπὴ ἐλέγχου τοῦ ἔργου. Ὅσο οἱ ἐργασίες δὲν ἔφερναν ἀποτέλεσμα, ὁ λαὸς χλεύαζε καὶ κατηγοροῦσε τὴν Πελαγία ὡς ὀνειροπόλα. 

Μὲ δάκρια στὰ μάτια ἡ Πελαγία ζητᾶ τὴν βοήθεια τῆς Παναγίας, ἡ ὁποία τῆς ἀποκαλύπτει πλέον τὸ ἀκριβὲς σημεῖο στὸ ὁποῖο ἦταν θαμμένη ἡ εἰκόνα Της. 

Στὶς 30 Ἰανουαρίου 1823 μ.Χ., μετὰ ἀπὸ τὴν ὑπόδειξη τῆς ἐν λόγω θέσης, ἡ ἀξίνα τοῦ Δημ. Βλάσση προσκρούει στὸ θαυματουργὸ εἰκόνισμα! 

Στὸ εἰκόνισμα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου. Τῆς Παναγιᾶς μας!!!

Στὶς ἑορτάζουσες, εὔχομαι χρόνια πολλὰ καὶ εὐάρεστα στὸ Θεό !!!

Ἀπολυτίκιον

Ἀμέμτπως ἐβίωσας ἐν ἐγκράτειᾳ πολλῇ, καὶ κόποις ἀσκήσεως, καὶ ἐν ἀγάπῃ θερμῇ, Πελαγία θεόληπτε· ὅθεν τὴν Θεοτόκον, ἐπαλλήλως κατεῖδες, μηνύουσάν σοι Εἰκόνος, τὴν ἀνεύρεσιν ταύτης· ᾗ πρέσβευε Ὁσία, ὑπὲρ τῶν τιμώντων σε.

Τὸ νεότερο ἀπὸ τὰ τέσσερα πανηγύρια τοῦ ἐτησίου κύκλου τῆς Μεγαλόχαρης τῆς Τήνου εἶναι ἡ ἐπέτειος τοῦ ὁράματος τῆς Ἁγίας Πελαγίας, στὶς 23 Ἰουλίου, ποὺ καθιερώθηκε ἀπὸ τὸ ἔτος 1952. 

Αὐτὸ συγκεντρώνει πολλοὺς προσκυνητὲς στὸ νησί μας, καθὼς συνδέει τὸ προσκύνημα τῆς Παναγίας μὲ τὸν ἄλλο ἱερὸ πόλο τοῦ νησιοῦ, τὸ μοναστήρι τῆς Κυρίας τῶν Ἀγγέλων στὸ Κεχροβούνι. 

Ἐκεῖ στὸ ἀπέριττο κελί της ἡ ἐβδομηντάχρονη γερόντισσα Πελαγία ‘’σκεῦος ἐκλογῆς’’ μὲ καθαρὴ καρδιά, ἀξιώθηκε νὰ δεῖ πρώτη φορὰ τὴ Βασίλισσα τῶν Οὐρανῶν. Στὶς 23 Ἰουλίου τοῦ 1822 σημειώθηκε ἡ Τρίτη Παναγιοφάνεια. Ἔντρομη ἡ μοναχὴ τινάχτηκε ὄρθια ἀπ’ τὸν ὕπνο, συνέχισε ὅμως, ξυπνὴ τώρα, νὰ βλέπει μέσα στὸ φῶς τὴν οὐράνια ὀπτασία. «Ποιὰ εἶσαι Κυρία;» ψέλλισε. «Εὐαγγελίζου γῆ χαρὰν μεγάλη», ἀπάντησε Ἐκείνη μὲ γλυκύτητα ὑψώνοντας τὸ δάχτυλο. «Αἰνεῖτε οὐρανοὶ Θεοῦ τὴν δόξαν», συμπλήρωσε ἡ Πελαγία πέφτοντας στὰ γόνατα καὶ κατανοώντας τὴν παρουσία τῆς Παρθένου, ἔτρεξε νὰ ἀνακοινώσει τὴ θεία παραγγελία. 

Αὐτὸ τὸ ὅραμα, τὴν ἀρχὴ τοῦ θαύματος, γιορτάζει κάθε χρόνο ἡ Τῆνος στὶς 23 Ἰουλίου. Τὴν παραμονὴ τελεῖται μέγας ἑσπερινὸς στὸ ναὸ τῆς Παναγίας καὶ ἀνήμερα τὸ πρωὶ μόνο ὁ ὄρθρος. Ὕστερα νωρὶς τὸ πρωὶ κι ἐνῶ σημαίνουν πανηγυρικὰ οἱ καμπάνες, ἡ Ἁγία εἰκόνα μεταφέρεται μὲ λιτανευτικὴ πομπὴ ἕως τὴν πλατεία Ἐλευθερίας κι ἀπὸ ἐκεῖ μὲ αὐτοκίνητο στὴ Μονὴ Κεχροβουνίου. Τὴ συνοδεύουν οἱ μοναχὲς καὶ πλῆθος κόσμου. Ἐκεῖ, στὸ ναὸ τῆς Ἁγίας Πελαγίας, ὁλοκληρώνεται ἡ Θεία λειτουργία καὶ προσφέρονται κεράσματα καὶ φαγητὸ σὲ ὅλους τούς προσκυνητές, οἱ περισσότεροι τῶν ὁποίων παραμένουν στὸ μοναστήρι καὶ στοὺς γύρω ἀγρούς. 

Νωρὶς τὸ ἀπόγευμα, μετὰ τὸν ἑσπερινό, ἀρχίζει ἡ ἱερὴ πορεία τῆς ἐπιστροφῆς, πεζὴ τώρα, ἀπὸ τὸ μοναστήρι ἕως τὴν πόλη τῆς Τήνου. Ἡ λιτανεία, μὲ τὶς μοναχὲς νὰ προπορεύονται καὶ τὸ πλῆθος τῶν πιστῶν νὰ ἀκολουθεῖ, σχηματίζει ἕνα τεράστιο «φίδι» ποὺ κατεβαίνει ἑλισσόμενο τὶς πλαγιὲς τοῦ βουνοῦ. 

Ὁ λαὸς ψάλλει μὲ κατάνυξη θεομητορικὰ τροπάρια. Ὅταν ἡ εἰκόνα περνᾶ ἀπὸ ξωκλήσια, οἱ ἰδιοκτῆτες τους κτυποῦν τὴν καμπάνα καὶ θυμιατίζουν. Σημαίμουν κι οἱ καμπάνες τῶν χωριῶν ποὺ γειτονεύουν, ἐνῶ ὅσοι εἶναι ἀνήμποροι νὰ συνοδέψουν τὴν εἰκόνα βγαίνουν στὸ δρόμο καὶ τὴν περιμένουν. Στὴ διασταύρωση γιὰ τὸν Τριαντάρο γίνεται στάση καὶ ἀναπέμπεται δέηση γιὰ τὰ γύρω χωριά. 

Ἡ πομπὴ συνεχίζεται καὶ ὅταν φτάσει στὴν Ἁγία Παρασκευὴ, στὶς παρυφὲς τῆς Χώρας, ἔχει ἤδη βραδιάσει. Τὴν ὑποδέχεται ὁ Δεσπότης, οἱ ἱερεῖς, οἱ ἀρχὲς τοῦ τόπου, ἡ φιλαρμονικὴ τοῦ Ἱεροῦ Ἱδρύματος καὶ πλῆθος κόσμου. Ἀπὸ ἐκεῖ, μέσω τῆς παραλίας καὶ ἐνῶ καίγονται πυροτεχνήματα, ἡ εἰκόνα γυρίζει στὸ ναό.