«Αγνοούντας διδάξομεν, κακουργούσιν ουκ επιτρέψωμεν»

«Η Θεολογία (ως Μάθημα) και το πνεύμα της αποστασίας»

«Γρηγορείτε, στήκετε εν τη πίστει, ανδρίζεσθε, κραταιούσθε»

(Α΄ Κορινθ. Κεφ 16, 13-14)

Είναι αλήθεια, ότι κατά ιστορική ακολουθία τρεις συνειδησιακές εκδηλώσεις του ανθρώπου διεκδίκησαν την αληθινή αντίληψη του κόσμου, ως αξίωση της αυθεντικής ερμηνείας του: Η Θρησκεία, η Φιλοσοφία και η Επιστήμη.

Η Ορθόδοξη αλήθεια, ως Θεία Αποκάλυψη, δεν εμφανίζεται σαν η αντίληψη ενός υποκείμενου που νοεί το αντικείμενο αλήθεια. Σήμερα, η επιστημονική αντίληψη παρουσιάζεται σαν η σύγχρονη μορφή της αλήθειας, που διαδέχθηκε την Θρησκεία και την Φιλοσοφία.

Η υλιστική ερμηνεία του Κόσμου, Αστική και Μαρξιστική, δέχεται ότι η Θρησκεία, η Φιλοσοφία και η Επιστήμη αποτελούν τις τρεις διαδοχικές και αναγκαίες βαθμίδες ανάπτυξης του Κόσμου.

Να τονίσουμε, ότι η προβολή τους στον κοινωνικό χώρο και στην οικονομία έχει διαμορφώσει την σύγχυση των «Κοινωνικών Συστημάτων».

Πρόκειται για σύνθετα «συστήματα ιδεών», σ’ αντίθεση με την διαυγή–κρυστάλλινη Ορθόδοξη κοινωνική διδασκαλία, που χριστοποιεί τον άνθρωπο στην εφαρμογή της.

Ο πολιτικός Στέφανος Στεφανόπουλος στο βιβλίο του «Κοινωνικά Συστήματα και Φιλοσοφία», πολύ ορθά γράφει: «Η Φιλοσοφική σκέψι, που είναι η αφετηρία των κοινωνικών συστημάτων, αυτή μονάχα μπορεί να μας οδηγήση σε πλήρη και ακριβή κατανόησή τους. Αυτή πρέπει πρώτα να γνωρίσουμε, δια να συλλάβουμε την πραγματική έννοια και σημασία ενός κοινωνικού συστήματος» (Πρόλογος Β΄ εκδόσεως).

Πολλοί Πατέρες της Εκκλησίας προσπάθησαν, σύμφωνα με την Αγία Γραφή, να δημιουργήσουν κοινωνικές συνθήκες αγάπης και δικαιοσύνης, προς οικοδομήν των πιστών και την προετοιμασία τους για τη Βασιλεία των Ουρανών. Η Ευαγγελική χρήση των Φυσικών Πόρων, ως δώρα του Θεού, συγκλίνει στην εξάλειψη της πλεονεξίας–αδικίας και συντηρεί την αγάπη μεταξύ των ανθρώπων, ενώ τα ανθρώπινα κοινωνικά συστήματα αδικούν τόσους πολλούς, όσους θα μπορούσαν να ευεργετήσουν. Διαχρονικά, τα κοινωνικά συστήματα, αντιστρατεύονται (γενικά) στην Κοινωνική διδασκαλία του Ευαγγελίου και δημιουργούν εμπόδια στην εσχατολογική σωτηρία του ανθρώπου.

Ο Διάβολος, το πνεύμα της αποστασίας, προσπαθεί την πνευματική (προσωπική) νέκρωση του κάθε ανθρώπου και την συλλογική (κοινωνική) μέσω των κοινωνικών συστημάτων.

Ιδιαίτερα επιχειρεί την φοβερή αλλοίωση του Ευαγγελίου και της Θεολογίας του.

Κατά τις φάσεις ανάπτυξης της κοινωνικής οργάνωσης του Ελληνικού Κράτους, που αποτελεί πλέον ιστορική μας πείρα, παρατηρήθηκε η παραγωγή και η αναπαραγωγή ιδεολογικών πεποιθήσεων και νόμων, που προσβάλλουν, αμφισβητούν, αρνούνται ή και σχετικοποιούν την Ορθοδοξία.

Παράδειγμα η θεολογική Παιδεία, όπου η πνευματική συγκρότηση των μαθητών, που γίνεται (κυρίως) μέσα από την Ορθόδοξη διδασκαλία, ως βασικού συντελεστού ήθους και πνευματικότητας, υποβαθμίζεται. Η ύλη της σχολικής θεολογίας, ως μαθήματος, δίνει τις συντεταγμένες ή το «στίγμα» της βουλήσεως της Πολιτείας (Καίσαρος) και της ποιμαντικής μέριμνας της Εκκλησίας. Στη σημερινή αυτή ύλη κρυσταλλώνεται το πνεύμα του οικουμενισμού και της πανθρησκείας, το πνεύμα της αποστασίας.

Σήμερα, το υλιστικό κράτος βάλλει εναντίον του μαθήματος των θρησκευτικών, εναντίον της Ορθοδοξίας. Χθες είχε προσβάλλει (αντινομοθετώντας) την οικογένεια, τον Ορθόδοξο Γάμο, την ίδια την Πατρίδα. Να θυμηθούμε (ενδεικτικά):

- Το αυτόματο διαζύγιο (Υπουργός Ν.Δ. Σταμάτης – Διωκόμενος ο π. Αυγουστίνος)

- Ο νόμος περί εκτρώσεων και η αποποινικοποίηση της μοιχείας (κυβέρνηση ΠΑ.ΣΟ.Κ.)

- Η εκδίωξη των πνευματικών από τα σχολεία (Υπουργός Μαριέττα Γιαννάκου – Ν. Δ.).

Το σημερινό υλιστικό–άθεο Ελληνικό Κράτος έχει σταθερό σημείο «κοινωνικής ωρίμανσης» την εκτόπιση της Ορθοδοξίας από την Δημόσια ζωή.

Θυμάμαι, στις «ένδοξες» ημέρες του ΠΑΣΟΚ, βουλευτής του στη Μαγνησία, ομολογούσε:

«Διαπιστώσαμε ότι ο Πολιτικός Γάμος είναι προχωρημένο μέτρο. Θα επανέλθουμε αργότερα»! (Ν. Παππάς). Όσο το πνεύμα της αποστασίας προσπαθεί να πνίξη το Ορθόδοξο φρόνημα, στο βάθος υπάρχει και η προδοτική μεταμόρφωση των ίδιων των Χριστιανικών δυνάμεων. Συνθηκολόγησαν με τον εχθρό, οικουμενισμό και υλισμό.

Παράδειγμα: Εδώ στην Ι.Μ. Δημητριάδος (Βόλος) επιχειρήσαμε μια συλλογή υπογραφών, για ν’ αποσυρθούν οι «φάκελοι των Θρησκευτικών», που προώθησε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Την εικόνα της προσπάθειας δεν την δίνει ακριβώς ο μεγάλος αριθμός των υπογραφών απλών–πιστών ανθρώπων, όσο η άρνηση «Ορθοδόξων» δυνάμεων(;):

- Οι σε χριστιανικούς κύκλους οργανωμένοι Χριστιανοί της Μητροπόλεως αρνήθηκαν, διότι δεν είχαν «ευλογία» του πνευματικού τους να υπερασπιστούν την Ορθόδοξη πίστη!

- Η γυναικεία Μονή (αγ. Ταξιαρχών Πηλίου) αρνήθηκε, διότι θα ερχόταν σε σύγκρουση με τον οικουμενιστή επίσκοπο κ. Ιγνάτιο.

- Απροθυμία υπήρξε και από τους θεολόγους ορισμένων σχολείων.

- Οι τοπικές Χριστιανικές οργανώσεις π.χ. «ΣΩΤΗΡΑΣ», ουδεμία αντίδραση παρουσίασε, αν και περιλαμβάνει στην εμβέλειά του πλήθος καθηγητών.

Αυτά συνέβησαν (ως τακτική - φρόνημα) και προ της «ψευδοσυνόδου» της Κρήτης. Άρνηση δηλ. ομολογιακής υπογραφής για την μη σύγκλισή της.

Εξαίρεση, η Ι. Μονή (Άνω Γατζέα) Αγ. Τριάδος, όπου πλήθος γονέων υπέγραψαν για την απόσυρση των «φακέλων Θρησκευτικών».

Πρόσφατα στο διαδίκτυο είδαμε σθεναρές αντιδράσεις διαμαρτυρίας,  διότι διατηρεί το περιεχόμενο των θρησκευτικών η Υπουργός κ. Νίκη Κεραμέως. Ενδεικτικά αναφέρω τους:

- Καλαβρύτων Αμβρόσιο

- Χαρ. Β. Κατσιβάρδας (Δικηγόρος)

- Ηρακλής Δεράκης

- Ι. Κοινότης Αγ. Όρους και άλλοι.

Όλες αυτές οι πνευματικές αντιδράσεις είναι υγιείς.

Να υπογραμμίσω, όμως, ότι η συλλογή υπογραφών στο Βόλο και όλες οι διαμαρτυρίες είναι μια αποσπασματική δράση, για μια βραχυπρόθεσμη επίλυση των θρησκευτικών ζητημάτων.

Οφείλουμε, όσοι πιστοί, να αντιμετωπίσουμε τα εθνικά και εκκλησιαστικά προβλήματα με ενότητα, οργάνωση (πανελλήνια) και πολιτικό αγώνα.

Παρά την σημερινή κυριαρχία του Καπιταλισμού–Οικουμενισμού, οι υγιείς ορθόδοξες δυνάμεις μπορούν ν’ αναδείξουν ότι αυτές οι σκοτεινές δυνάμεις–ιδεολογίες «θέτουν το πρόβλημα της κοινωνίας σε βάρος του προβλήματος των ανθρώπων» (Ν. Μπερδιάγεφ).

Στη «Χριστιανική Σπίθα» (356), ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης αναφέρει το ρητό του Μ. Αθανασίου:

«Αγνοούντας διδάξομεν, κακουργούσιν ουκ επιτρέψωμεν».

Ως προς το «διδάξομεν» έχουμε εδραία, θεωρητική και εμπειρική, εκκλησιαστική θεμελίωση. Έχουμε δηλ. υπεροχή έναντι του πνεύματος της αποστασίας. Ως προς το «ουκ επιτρέψωμεν» έχουμε, ως Ορθόδοξοι, διαστάσεις στην τελική μας αποτίμηση, είτε εκκλησιαστική είτε πολιτική είναι αυτή.

Αυτή η στάση δίνει πεδίο δράσεως στις σκοτεινές δυνάμεις, αποδυναμώνοντας έτσι, την αποτρεπτική ισχύ των Ορθοδόξων. Αυτή ακριβώς την στάση–πραγματικότητα ελέγχει ο Κύριος:

«Ότι οι υιοί του αιώνος τούτου φρονιμώτεροι υπέρ τους υιούς του φωτός εις την γενεάν την εαυτών εισί» (Λουκ. 16, 8-9).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ