Είναι η «δυνητική–αντιοικουμενιστική» αντίληψη, γραμμή άμυνας της Ορθοδοξίας;

«Ζήλος δε, ασφάλεια πίστεως»

Γρηγόριος Θεολόγος

– Εις  Ήρωνα  τον  Φιλόσοφον

ΝΙΚΟΥ ΣΑΚΑΛΑΚΗ

Ο θείος ζήλος, ως θέρμη της πνευματικής ζωής, πρέπει να τοποθετηθεί μέσα στο καθολικώτερο Αγιογραφικό και Πατερικό πεδίο της Εκκλησίας.

Στην Αγία Γραφή έχουμε (φανερώνεται) τη σύνδεση του ζήλου με την απόλυτη αγιότητα του Θεού (Έξοδ. 20,5), ως έκφραση της ανθρώπινης συνείδησης με ακριβή και διαρκή προσήλωσή της στο νόμο–θέλημα του Θεού.

Ο Θεός περιγράφει το νόημα του ζήλου ως αφοσίωση, λατρεία και υπακοή στο πρόσωπό Του.

Μεγαλειώδες το χωρίο που αποδίδει την λατρευτική λειτουργία του ζήλου, ως σύνδεση του Θεού με τον λαό του:

«Εγώ γαρ ειμί Κύριος ο Θεός σου, Θεός ζηλωτής, αποδιδούς αμαρτίας πατέρων επί τέκνα έως τρίτης και τετάρτης γενεάς τοις μισούσι με και ποιών έλεος εις χιλιάδας τοις αγαπώσι με και τοις φυλάσσουσι τα προστάγματά μου» (Εξ. 20, 5).

Ο Σευήρος παρατηρεί: «Πρόσεχε ακριβώς, ότι την μεν τιμωρίαν ήπλωσε μέχρι τετάρτης γενεάς, την δε φιλανθρωπίαν εις χιλίας γενεάς».

Ο Αγ. Γρηγόριος στο λόγο του «Εις Ήρωνα τον Φιλόσοφον» (Ε.Π.Ε. 3), «επαινεί τον Ήρωνα δημοσίως, ανύποπτος δια την πικρίαν με την οποίαν επρόκειτο μετ’ ου πολύ να τον ποτίση ο τόσον γενναιοφρόνως επαινούμενος εις τον λόγον αυτόν φιλόσοφος» (βλέπε εισαγωγή).

Ο Άγιος επαινεί τον πνευματικό ζήλο ως ποιότητα και αξία της πνευματικής ζωής. Μια πνευματική κατάσταση που τονίζει κάθε φορά το κύρος της ορθής πίστεως. Με τη βοήθεια του ένθεου ζήλου, ο πιστός κάθε στιγμή εξονυχίζει τους όρους της Ορθόδοξης ζωής του.

Στο λόγο του, τονίζει: «Πρώτη δε των ευεργεσιών το επαινείσθαι τα καλά. Ζήλου γαρ ο έπαινος πρόξενος· ζήλος δε αρετής· αρετή δε μακαριότης· η δε το άκρον των εφετών και προς ο τείνει πάσα σπουδαίου κίνησις».

Μετάφρασις: «Πρώτη δε από τας ευεργεσίας της φιλοσοφίας είναι να επαινούνται τα καλά· διότι ο έπαινος προκαλεί ζήλον, ο ζήλος αρετήν, η αρετή μακαριότητα, η δε μακαριότης είναι το υψηλότερον από τα επιθυμητά και εκείνο προς το οποίον κατευθύνεται κάθε σπουδαίου κίνησις» (τόμος 3 – Ε.Π.Ε. – Σελ. 250 – 251).

Να υπογραμμίσουμε, ότι ο Αγ. Γρηγόριος επαινεί την κατά Χριστόν φιλοσοφίαν, η οποία είναι απηλαγμένη στοιχείων αυτοαναίρεσης.

«… λογικοί γεγονότες, και δια λόγου προς Λόγον σπεύδοντες», διευκρινίζει με απόλυτη κατηγορηματικότητα (Σελ. 150).

Σήμερα, με τον όρο «ζηλωτής» εκφράζεται η συκοφαντία ενός υγιούς πνευματικού αισθητηρίου. Ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης, γράφει: «…επροσπαθήσαμεν να κάμωμεν διάκρισιν μεταξύ του καλού ζήλου, τον οποίο συνιστά η Αγία Γραφή και τα λαμπρά των αγίων παραδείγματα, και του κακού, του ου κατ’ επίγνωσιν ζήλου, τον οποίον δια τα ολέθρια αυτού αποτελέσματα πας τις πρέπει ν’ αποφεύγη» (Χρ. Σπίθα – 363).

Επίσης, ο π. Αυγουστίνος τονίζει: «Διαρκώς αι λέξεις ζήλος και φανατισμός εκσφενδονίζονται από τα στόματα μικρών και μεγάλων, θρησκευτικών και μη, κατ’ ευσεβών Χριστιανών…» (Χρ. Σπίθα – 363).

Οι οικουμενιστές και οι συνοδοιπόροι τους «Δυνητιστές», κάνουν πολύ θόρυβο και μεταχειρίζονται πολλές προφάσεις για να καλύψουν τον ζήλο του 15^ου Κανόνα της Α-Β Συνόδου. Το πολύ κοινό, οι Αστοχριστιανοί, δεν έχουν ούτε διάθεσι ούτε «καιρό» να μελετήσουν λεπτομερειακά τον διαχρονικό και υψηλής πνευματικής στάθμης ζήλο των Πατέρων. Γι’ αυτό και ο μακαριστός επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης ερωτά και ελέγχει: «πού η επίμονος αντίδρασις των κατά του κακού; πού η σθεναρά υπεράσπισις της πίστεως; πού η κατά μέτωπον γενναία επίθεσις; Πού οι αγώνες, αι μάχαι, αι νίκαι και οι θρίαμβοι; Δεν αρνούμεθα ότι υπάρχουν και λαμπραί εξαιρέσεις» (Χρ. Σπίθα – 365).

Ο τόνος της «Δυνητικής» φωνής–παρουσίας είναι, σήμερα, από την μια πλευρά έντονη καταγγελία του Οικουμενισμού και επίκληση των Πατέρων, κι από την άλλη η πιο τρανή, ανεπιφύλακτη και ταπεινή κοινωνία (κολακεία) με τους οικουμενιστές Πατριάρχες και Επισκόπους.

Χρησιμοποιούν οι «Δυνητιστές» μια υπνωτιστική «κανονικότητα», για την εξήγηση κάθε εκκλησιολογικής εξελίξεως.

Οποία η διαφορά ζήλου μεταξύ του σημερινού πληρώματος και του πληρώματος επί Αρείου. Υπενθυμίζει ο Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος:

«Ποιος θα ημπορούσε να διεκτραγωδήση επαξίως τα τότε δεινοπαθήματα, τας εξορίας, τας δημεύσεις των περιουσιών, τας ατιμώσεις, τας συγκεντρώσεις εις τας ερήμους, κατά τας οποίας μυριάδες ολόκληροι κόσμου και πόλεις εταλαιπωρούντο εις το ύπαιθρον και ήρχοντο εις δυσχερή θέσιν ένεκα των βροχών και των κακοκαιριών, τας εξ αιτίας τούτου εξεγέρσεις (διότι ούτε εις την έρημον ήσαν εξασφαλισμένοι);

Τα ακόμη χειρότερα αυτών, τας κακώσεις, τας θανατώσεις, τας διαπομπεύσεις επισκόπων, φιλοσόφων, ανδρών, γυναικών, γερόντων;» (Σελ. 269).

Σήμερα, είναι σοβαρό και μοιραίο λάθος να θεωρείται η «Δυνητική–αντιοικουμενιστική» αντίληψη, ως γραμμή άμυνας της Ορθοδοξίας. Όπως λέγεται, δεν είναι αρκετό να θέλουμε δικαιοσύνη, αλλά πρέπει και να την ασκούμε!

Η σημερινή εκκλησιολογική πραγματικότητα δεν διορθώνεται χωρίς συνέχεια και αναδρομές στις ιστορικές–θεολογικές βάσεις του ιερού–θείου ζήλου των Πατέρων.

Ο Αγ. Γρηγόριος είναι σαφής:

«Τη γαρ ευσεβεία το θερμόν προσχώρησαν ζήλος εγένετο· ζήλος δε, ασφάλεια πίστεως» (Σελ. 256).

Μετάφραση: «διότι η θερμότης (της ψυχής) προσχωρούσα εις την πίστιν γίνεται ζήλος· ο δε ζήλος είναι η σταθερότης–ασφάλεια της πίστεως».

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ