«Π.Π.»: Τα ηγετικά στελέχη των Γ.Ο.Χ. «αεί διαστροφείς»!

Ἀπάντησις πρὸς τὸν κ. Δημ. Χατζηνικολάου

 εἰς τὸ κείμενό του

«Ἐπὶ τῆς αἱρέσεως καὶ τῶν διαστροφῶν τῆς ὁμάδος τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ διὰ τὸ Ἡμερολογιακὸ ζήτημα»

Τοῦ Ἱερομονάχου Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ

      Ἡ  ἀπάντησις αὐτὴ πρὸς τὸν κ. Δημ. Χατζηνικολάου ἔχει τὴν μορφὴν τῆς ἀπολογίας, ἐξαιτίας τοῦ ὅτι κατηγοροῦμαι ἐγώ, καὶ κάποιοι ἄλλοι ἀδελφοί, γιὰ αἵρεσι (ἐδῶ). Μολονότι λοιπὸν δὲν ἐπιθυμεῖ ὁ κ. Χατζηνικολάου περαιτέρω διάλογο, ἐξ αἰτίας (ὅπως ἀναφέρει) τῆς ἀδιαλλαξίας μας, καὶ τοῦ ὅτι δὲν πειθόμεθα στὶς Γοχικὲς διδασκαλίες, ἐμεῖς εἴμεθα ὑποχρεωμένοι νὰ διευκρινίζωμε τὴν πίστι μας καὶ τὶς ἐκκλησιολογικές μας θέσεις, εἰδικὰ ὅταν κατηγορούμεθα δι’ αὐτὲς καί, βέβαια, πρὸς τὸν σκοπὸ τῆς ἐνημερώσεως ὅλων τῶν ἀδελφῶν καὶ τῆς ἀποφυγῆς τῶν σκανδάλων.

Ἡ ἀπάντησί μου, λοιπόν, θὰ ἀναφέρεται σὲ βασικὰ σημεῖα τοῦ κειμένου τοῦ κ. Χατζηνικολάου, διὰ νὰ ἀποφευχθῆ καὶ ἡ ἐπιμήκυνσι τοῦ κειμένου· καὶ ἂν σὲ κάποιο σημεῖο δὲν ἀπαντήσω, διότι τὸ ἐξέλαβα ὡς δευτερεῦον, νὰ μᾶς τὸ ἐπισημάνουν οἱ ἀδελφοί, διὰ νὰ ἀπαντήσω δευτερολογώντας.

Ἀναφέρει εἰς τὴν ἀρχὴν τοῦ κειμένου, μετὰ τὴν εἰσαγωγή, τὰ ἑξῆς:

               «Συνεπής πρός τήν ὡς ἄνω ἀπόφασίν μου, δέν θ’ ἀπήντων εἰς τό νέον αὐτό ἄρθρον τοῦ π. Ε.Τ. ἄν αὐτός δέν ἐπεβεβαίωνε τήν αἵρεσιν πού διετύπωσεν ἡ ὁμάς του πρό ἡμερῶν (ἐδῶ). Ἐσκέφθην ὅτι, ἐφόσον τό ἄρθρον ἀπευθύνεται προσωπικῶς πρός ἐμέ, ἔχω χρέος ἔναντι τῆς Ἀληθείας ν’ ἀντικρούσω τήν νέαν αὐτήν αἵρεσιν, τήν ὁποίαν συγκεκαλυμμένως μέν κηρύσσουν ἐδῶ καί πολλά χρόνια, ἀλλά, ἐξ ὅσων γνωρίζω, διά πρώτην φοράν τήν διατυπώνουν ἀπροκαλύπτως καί πεπαρησιασμένως, ἤτοι «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ». Ἰδού ἡ αἵρεσις:».

Εἰς τὸ σημεῖο αὐτὸ κ. Χατζηνικολάου, καὶ ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ κειμένου σας, νομίζω ὅτι ἀκολουθεῖτε πάλι πιστὰ τὴν Γοχικὴ νοοτροπία. Ἡ νοοτροπία αὐτὴ εἰς τὸ σημεῖο αὐτὸ λέει ὅτι, θὰ ἀπαντῶ σὲ ὅσα θέλω ἐγὼ καὶ ὄχι σὲ αὐτὰ ποὺ μὲ ἐρωτοῦν καί, κυρίως, θὰ ἔχω τὸν τελευταῖο λόγο καὶ μετὰ θὰ σταματῶ τὸν διάλογο. Διότι, ἂν ἦταν εἰλικρινῆ αὐτὰ τὰ ὁποῖα ἰσχυρίζεσθε, καὶ ἐφ’ ὅσον θελήσατε νὰ ἀπαντήσετε, ἔπρεπε πρωτίστως νὰ ἀπαντήσετε σὲ αὐτὰ τὰ ὁποῖα ἐρωτᾶσθε καὶ ἐν συνεχείᾳ νὰ ἀναφέρατε ὅ,τι ἄλλο θέλατε. Ἐσεῖς ὅμως ἐπράξατε τὸ ἐντελῶς ἀντίθετο καί, βέβαια, σύμφωνα μὲ τὴν Γοχικὴ νοοτροπία, ἐπικεντρωθήκατε σὲ αὐτὰ τὰ ὁποῖα νομίζετε ὅτι ἐξυπηρετοῦν τοὺς Γ.Ο.Χ. Σὲ αὐτὰ τὰ ὁποῖα ἐρωτηθήκατε ὅμως, δὲν ἀναφέρατε οὔτε μιὰ λέξι.

Κατὰ δεύτερο λόγο, δὲν εἶναι εἰλικρινῆ αὐτὰ τὰ ὁποῖα ἀναφέρετε, διότι ἐμεῖς πάντοτε εἴχαμε αὐτὲς τὶς θέσεις καὶ ἀπόψεις, τὶς ὁποῖες ὁμολογούσαμε πρὸς πᾶσαν κατεύθυνσι καὶ δὲν εἶναι δυνατὸν ἐσεῖς τώρα νὰ ἀνακαλύψατε τὰ φρονήματά μας.

Εἰς τὸ σημεῖο αὐτὸ ἀναδημοσιεύουμε τὶς τρεῖς ἐρωτήσεις τὶς ὁποῖες σᾶς ἐθέσαμε καὶ μάλιστα ζητώντας γιὰ τὴν κάθε μία διπλὴ ἀπάντησι, δηλαδή, τί πιστεύετε ἐσεῖς στὰ ἐρωτήματα αὐτά, καὶ τί πιστεύουν γενικῶς οἱ Γ.Ο.Χ., τοὺς ὁποίους ἀσφαλῶς ἔχετε γνωρίσει καλλίτερα ἀπὸ ἐμᾶς. Εἶναι δὲ βασικὸ τὸ σημεῖο αὐτό, διότι οἱ ἐρωτήσεις ἐτέθησαν, ἐπειδὴ ἐμεῖς πιστεύουμε ὅτι οἱ Γ.Ο.Χ. ἔχουν δογματοποιήσει τὸ Ἰουλιανὸ Ἡμερολόγιο καὶ τὸ θεωροῦν θέμα σωτηρίας καὶ δι’ αὐτὸ δὲν ἐπικοινωνοῦν ἐκκλησιαστικὰ μὲ κανένα, ἂν δὲν τὸ ἀκολουθεῖ.

Οἱ ἐρωτήσεις οἱ ὁποῖες σᾶς ἐτέθησαν (ἐδῶ) καὶ δὲν ἀπαντήσατε ἦταν οἱ ἑξῆς:

α) Ἂν κάποιοι, ὅπως π.χ. ἐμεῖς, εἴμεθα ἀποτειχισμένοι ἀπὸ τὴν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοὺς Οἰκουμενιστές, ἀλλὰ ἀκολουθοῦμε τὸ Νέο ἢ ὅπως τὸ ὀνομάζετε Παπικὸ Ἡμερολόγιο, σωζόμεθα ἢ ὄχι;

β) Ἂν κάποιοι, ὅπως π.χ. ἐμεῖς, εἴμεθα ἀποτειχισμένοι ἀπὸ τὴν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοὺς Οἰκουμενιστές, ἀλλὰ ἀκολουθοῦεμ τὸ Ν.Η., εἴμεθα μέσα στὴν διαχρονικὴ Ἐκκλησία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως ἢ ὄχι; Διότι, ὅπως γνωρίζουμε μόνο μέσα στὴν Ἐκκλησία ὑπάρχει σωτηρία.

γ) Γιατί οὐδεὶς Γ.Ο.Χ. δέχεται νὰ ἔχη μὲ κάποιον ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία, ἔστω καὶ ἂν ἀποτειχίστηκε ἀπὸ τὴν αἵρεσι, ἂν δὲν ἀκολουθῆ τὸ Ἰουλιανὸ Ἡμερολόγιο, ἢ ὅπως τὸ ἐβαπτίσατε Πάτριο Ἡμερολόγιο, τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ Παράδοσις καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία μᾶς διδάσκει ὅτι οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ διαφορετικὰ Ἡμερολόγια ἀκολουθοῦσαν καὶ συγχρόνως εἶχαν μεταξύ των ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία, ἀκόμα καὶ μετὰ τὴν πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο;

Ἐρχόμενος ἐν συνεχείᾳ στὴν οὐσία τῆς κατηγορίας τὴν ὁποία μᾶς ἀπευθύνετε, ὅτι δηλαδὴ εἴμεθα αἱρετικοί, ἀναφέρω τὶς δύο προτάσεις στὶς ὁποῖες στηρίζεσθε γιὰ νὰ στοιχειοθετήσετε αὐτὴ τὴν κατηγορία:

«Το Ημερολόγιο (κι όχι το εορτολόγιο, όπως παραπλανητικά λέτε) δεν είναι ούτε Αγιογραφική Εντολή, ούτε απόφαση ΟΥΔΕΜΙΑΣ Οικουμενικής Συνόδου, άρα δεν συνδέεται με το ανύπαρκτο δόγμα της ενότητος, όπως κακόδοξα επινοήσατε και γράφετε οι Γ.Ο.Χ.!» ὡς ἐπίσης: «Ἐδῶ πρέπει νὰ σημειώσουμε, κ. Χατζηνικολάου, ὅτι μᾶς προσάπτετε κατηγορίες βλέποντας ὄνειρα. Ἐμεῖς πάντοτε ὁμιλήσαμε ὅτι δὲν ὑπῆρχε δόγμα ἑορτολογικῆς ἑνότητας κι ὄχι δόγμα γενικὰ ἑνότητος».

Ἐν συνεχείᾳ γιὰ νὰ ἀποδείξετε τὶς Γοχικὲς θεωρίες περὶ τοῦ δόγματος τῆς ἑορτολογικῆς ἑνότητος, ἀναφέρετε τὰ ἑξῆς:

               «Κατ’ ἀρχάς, τά ὡς ἄνω παρατεθέντα ἀποσπάσματα, τῶν δύο κειμένων τῆς ὁμάδος, ἀποδεικνύουν ὅτι αἱ ἐνστάσεις μου δέν βασίζονται εἰς ἰδικά μου «ὄνειρα», ὅπως μέ εἰρωνεύεται ὁ π. Ε.Τ., ἀλλ’ εἰς τάς αἱρετικάς θέσεις των. Τώρα, προκειμένου νά καταγγελθῇ μέ μεγαλυτέραν σαφήνειαν καί ν’ ἀποκρουσθῇ ἡ ὡς ἄνω αἵρεσις, ἄς τήν ἐπαναλάβωμεν: ὁ π. Ε.Τ. καί ἡ ὁμάς του ἰσχυρίζονται ὅτι ὑπάρχει μέν τό δόγμα τῆς ἑνότητος τῶν Ὀρθοδόξων, ἀλλά δέν ὑπάρχει δόγμα ἑορτολογικῆς ἑνότητος! Ὁμιλοῦν δέ γενικῶς περί «ἑνότητος», χωρίς νά διευκρινίζουν ποῖα εἶναι τά στοιχεῖα της. Εἶναι μόνον ἡ κοινή (ὀρθόδοξος) πίστις ἤ καί ἡ κοινή λατρεία καί ἡ κοινή διοίκησις; Ἐάν, ὅμως, τά δύο τελευταῖα στοιχεῖα δέν ἀποτελοῦν στοιχεῖα ἑνότητος, τότε αὐτή εἶναι κενή περιεχομένου! Διότι ποίαν μαρτυρίαν πίστεως δίδουν εἰς τήν κοινωνίαν οἱ πιστοί πού ἑορτάζουν εἰς διαφορετικάς ἡμερομηνίας ἀπ’ ὅ,τι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, πού ἐκκλησιάζονται εἰς διαφορετικούς ναούς καί πού ἔχουν ἰδικούς των ἐπισκόπους καί λειτουργούς;».

Ἐδῶ κ. Χατζηνικολάου νομίζω ὅτι προσπαθεῖτε νὰ θολώσετε, κατὰ τὸ δὴ λεγόμενον, τὰ νερά καί, βέβαια, ὑπὲρ τῶν Γ.Ο.Χ. Ἐμεῖς ὅταν ὁμιλοῦμε γιὰ ἑνότητα, ὁμιλοῦμε καὶ ἐννοοῦμε πάντοτε τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως, γιὰ τὴν ὁποία ὁμιλεῖ ἡ Ἁγία Γραφή, οἱ ἱεροὶ Κανόνες καὶ οἱ λειτουργικὲς εὐχὲς καὶ προσευχὲς τῆς Ἐκκλησίας. Ὅταν λοιπὸν ἔχουμε Ὀρθόδοξη ἑνότητα πίστεως, δηλαδὴ εἴμεθα ἑνωμένοι, ἐπειδὴ πιστεύουμε ὀρθόδοξα, τότε ἔχουμε μεταξύ μας καὶ ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία, δηλαδὴ συμμετέχουμε ὅλοι οἱ ὀρθοδόξως πιστεύοντες στὴν κοινὴ λατρεία, στὰ κοινὰ μυστήρια, τὰ ὁποῖα τελοῦνται ἀπὸ ὀρθοδόξως πιστεύοντες ποιμένες, οἱ ὁποῖοι καὶ αὐτοὶ ἐνσωματώνονται στὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ διὰ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Ἡ ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία εἶναι, λοιπόν, ἀποτέλεσμα, καὶ τρόπον τινά, ἐπισφράγισις τῆς ἑνότητος τῆς πίστεως καὶ αὐτὸ σημαίνει ὅτι, ὅταν ἔχουμε μὲ κάποιον ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία, ἔχουμε καὶ ἑνότητα πίστεως· καὶ δι’ αὐτὸ π.χ. οἱ Ἀντιοικουμενιστές, ἐπειδὴ ἔχουν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές, ἔχουν κατ’ ἀνάγκη καὶ ἑνότητα πίστεως μὲ αὐτούς. Καὶ ἕνα πρόσφατο παράδειγμα ἀπὸ πλευρᾶς Γ.Ο.Χ. εἶναι αὐτὸ τῶν δύο παρατάξεων, τοῦ Καλλινίκου καὶ τῶν Ἐνισταμένων, οἱ ὁποῖοι, ὅταν συμφώνησαν στὰ θέματα τῆς πίστεως, τότε συλλειτούργησαν καὶ εἶχαν μεταξύ των ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία.

Οἱ Γ.Ο.Χ. ὅμως, παραδόξως καὶ ἀντιπατερικῶς, ἔχουν ἀναγάγει στὰ θέματα τῆς πίστεως καὶ τὸ Ἰουλιανὸ Ἡμερολόγιο καὶ μὲ τὰ προσχήματα τῆς κοινῆς  ἑορτολογικῆς λατρείας, διέσπασαν τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία, τὸ ὁποῖο βέβαια δὲν ἀποτελεῖ νόμιμο Ἀποτείχισι, ἀλλὰ παρασυναγωγή, οὔτε οἱ Γ.Ο.Χ. ἀποτελοῦν τὴν φρουρὰν ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας (σύμφωνα μὲ τὸ ἀστεῖο ἐπιχείρημα τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου), διότι τί φρουρὰ εἶναι αὐτή, ὅταν ἀποκόπτεται ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ὁποίους φρουρεῖ, ὅταν πηγαίνει ἀκόμα πιὸ μακριά δημιουργώντας ἄλλη «ἐκκλησία», ὅταν κατόπιν γίνονται δύο «ἐκκλησίες» καὶ ἐν συνεχείᾳ ἀκόμα περισσότερες καὶ ὅταν, τέλος πάντων, οἱ φρουροὶ φτάνουν στὸ σημεῖο νὰ ἀλληλοπολεμοῦνται, νὰ ἀλληλοκαθαιροῦνται καὶ τελικὰ νὰ μὴν δύνανται νὰ φρουρήσουν οὔτε τοὺς ἑαυτούς τους;

Ἡ ἀναγωγὴ τοῦ Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου στὰ θέματα τῆς πίστεως εἶναι ἀντιπατερικὴ καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξο Παράδοσι, διότι ἁπλούστατα τότε ποὺ δὲν ὑπῆρχε ἑορτολογικὴ σύμπτωσις, δὲν ἐγίνοντο σχίσματα, οὔτε ἀκόμα καὶ μετὰ τὴν πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, καὶ βέβαια τότε ποὺ ἐχάθηκε ἡ ἑορτολογικὴ σύμπτωσις, οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες δὲν ἐσταμάτησαν τὴν μεταξύ των ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία, ἀποδεικνύοντας αὐτὴ τὴν ἀλήθεια καὶ συνεχίζοντας αὐτὴν τὴν Παράδοσι. Οἱ Γ.Ο.Χ. ὅμως, προσπαθώντας νὰ ἀποφύγουν τὸ «φράγγεμα», δηλαδὴ τὴν ὑποταγὴ στὸν Παπισμό, ἔπεσαν στὴν παγίδα τοῦ Προτεσταντισμοῦ μὲ ἀπρόβλεπτες συνέπειες.

Τελικῶς, κ. Χατζηνικολάου, νομίζω ὅτι δὲν εἶναι ἁρμόδιοι οἱ Γ.Ο.Χ. νὰ κρίνουν τὴν πίστι μας, τὴν στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία (κατὰ τὴν ἄποψί μας) ἔχουν πέσει σὲ τόσες ἐκκλησιολογικὲς ἐκτροπὲς καὶ πλάνες, τὶς ὁποῖες βέβαια μακάρι νὰ διορθώσουν διὰ νὰ ὠφελήσουν τὴν Ἐκκλησία στὰ δύσκολα χρόνια ποὺ διερχόμεθα.

Καταλήγοντας αὐτὴν τὴν ἑνότητα καὶ πρὶν εἰσέλθετε στὰ φιλολογικιὰ θέματα ἀναφέρετε ὡς συμπέρασμα τὰ ἑξῆς:

                «Θά πρέπῃ, βεβαίως, νά τονισθῇ ὅτι ἀκόμη καί ἄν ὄντως δέν ὑφίστατο θέμα Οἰκουμενισμοῦ τό 1924, πάλιν ἡ ἀποτείχισις ἐπεβάλλετο νά γίνῃ, καθότι ἡ εἰσαγωγή τοῦ ν.ἑ. χωρίς νά ὑφίστανται ποιμαντικοί λόγοι καί χωρίς Πανορθόδοξον συμφωνίαν, καθ’ ἥν μάλιστα στιγμήν τό ν.ἑ. εἶχε κατακριθῆ Συνοδικῶς τόν 16^ον αἰῶνα, ἦτο βέβαιον ὅτι θά ἔφερεν ἀκαταστασίαν εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ἐφόσον κατήργει τόν αἰωνόβιον θεσμόν τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν ἑορτῶν ἀπό ὅλους ταυτοχρόνως τούς Ὀρθοδόξους, κατά τό πνεῦμα τοῦ 56^ου Κανόνος τῆς ΣΤ' Οἰκ. Συνόδου».

Ἐδῶ λοιπόν, κ. Χατζηνικολάου, μᾶς ἀναφέρετε ὅτι ἡ Ἀποτείχισις τῶν Γ.Ο.Χ. ἔγινε ὄχι γιὰ ὑποψία αἱρέσεως, ἀλλὰ γιὰ βεβαιότητα ἀκαταστασίας στὴν Ἐκκλησία. Καὶ ἡ ἀκαταστασία ἦταν ὁ μὴ συνεορτασμὸς ταυτόχρονα ἀπὸ ὅλους τοὺς Χριστιανούς. Καὶ προφανῶς οἱ Γ.Ο.Χ. μὲ τὴν Ἀποτείχισι ἐδημιούργησαν μεγαλύτερη ἀκαταστασία, ἐφ’ ὅσον ὄχι μόνον δὲν διώρθωσαν τίποτε, ἀλλὰ ἐκτροχιάστηκαν καὶ οἱ ἴδιοι σὲ «ἐκκλησίες» καὶ Ἀποτειχίσεις ἀπὸ τοὺς Ἀποτειχισμένους. Καὶ δυστυχῶς αὐτὰ τὰ θεωρεῖτε ἐπαρκεῖς λόγους γιὰ Ὀρθόδοξο Ἀποτείχισι. Μακάρι ὅμως νὰ εἶναι ἔτσι τὰ πράγματα, ὅπως τὰ ἰσχυρίζεσθε καὶ νὰ μὴν εἶστε ἐσεῖς συνυπαίτιοι γιὰ ὅλη αὐτὴ τὴν ἀκαταστασία τῶν Ὀρθοδόξων καί, κυρίως, γιὰ τὸν φόβο κάποιων ὡς πρὸς τὸ νὰ ἀποτειχιστοῦν, φοβούμενοι μήπως καταλήξουν στὰ σχίσματα τῶν Γ.Ο.Χ.

Ἐν συνεχείᾳ στὸ κείμενό σας ἀσχολεῖστε μὲ φιλολογικὰ θέματα καὶ προσπαθεῖτε νὰ δικαιολογήσετε τὸ ψαλίδισμα τοῦ κειμένου ποὺ ἐκάνατε. Τὸ κείμενο τοῦ Δοσιθέου Ἱεροσολύμων ἦταν τὸ ἑξῆς:

«Δέκατον καὶ τελευταῖον (ἀπαριθμεῖ ὁ Δοσίθεος τὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου), ἵνα τὸ πάσχα γίνηται καθὼς τὸ ἐδιώρισεν ἡ πρώτη σύνοδος καὶ τὸ νέον καλαντάριον τὸ ἐπινοηθὲν παρὰ τῶν Λατίνων νὰ ἀναθεματίζεται». Ἐσεῖς κ. Χατζηνικολάου γιὰ νὰ μᾶς πείσετε ὅτι ὁ ἀναθεματισμὸς ἀφορᾶ τὸ Ἡμερολόγιο, ἀναφέρατε μόνο τὴν δεύτερη πρότασι «τὸ νέον καλαντάριον τὸ ἐπινοηθὲν παρὰ τῶν Λατίνων νὰ ἀναθεματίζεται».

Γιὰ νὰ δικαιολογήσετε λοιπὸν αὐτὸ τὸ ψαλίδισμα ἀναφέρετε τὰ ἑξῆς:

                  «Ἡ πρότασις αὐτή ἀποτελεῖται ἀπό δύο μέρη.Τό πρῶτον εἶναι «ἵνα τὸ πάσχα γίνηται καθὼς τὸ ἐδιώρισεν ἡ πρώτη σύνοδος» καί τό δεύτερον «τό νέον καλαντάριον τό ἐπινοηθέν παρά τῶν Λατίνων νά ἀναθεματίζεται». Τά δύο αὐτά μέρη συνδέονται μέ τόν συμπλεκτικόν σύνδεσμον «καί». Ἀπό τήν πρότασιν αὐτήν, ἐγώ παρέθεσα μόνον τό δεύτερον μέρος, τό ὁποῖον δέν ταυτίζεται μέ τό πρῶτον μέρος, ὅπως ἐσφαλμένως νομίζει ὁ π. Ε.Τ., ἀλλά τό περικλείει καί τό συμπληρώνει. Ἐφόσον παρέθεσα τό ὅλον, ποία χρεία ὑπῆρχε νά παραθέσω καί τό ἐπί μέρους; «Ψαλίδισμα» σημαίνει «ἀφαίρεσις» καί θά ὑπῆρχε ἐάν παρέθετα μόνον τό ἐπί μέρους, ἀλλ’ ὄχι καί τό ὅλον».

Εἰς τὸ σημεῖον αὐτὸ, κ. Χατζηνικολάου, προσπαθεῖτε νὰ συμμαζέψετε τὰ πράγματα, ἀλλὰ νομίζω τὰ κάνετε χειρότερα. Νομίζω ὅτι ἀντιμετωπίζετε, αὐτοὺς μὲ τοὺς ὁποίους συνδιαλέγεστε καὶ αὐτοὺς ποὺ διαβάζουν τὰ κείμενά σας, σὰν τοὺς μαθητὲς τῆς σχολῆς σας, στοὺς ὁποίους δίνετε ἐσεῖς τὴν τροφὴ ποὺ θέλετε καὶ τοὺς ποτίζετε σύμφωνα μὲ τὰ πιστεύω σας. Θὰ πρέπη νὰ κατανοήσετε ἐπὶ τέλους ὅτι ψαλίδισμα δὲν εἶναι τόσο τὸ νὰ ἀφαιρέσετε κάποιο κείμενο γιὰ εὔλογη αἰτία, π.χ. νὰ μὴν κουράσετε τὸν ἀναγνώστη μὲ κάτι ἐπουσιῶδες, ἀλλὰ ψαλίδισμα εἶναι τὸ νὰ ἀφαιρέσετε ἕνα κείμενο καὶ μὲ τὴν ἀφαίρεσι αὐτὴ νὰ δώσετε ἄλλη διάστασι στὸ θέμα καὶ μάλιστα ψευδῆ καὶ σύμφωνα μὲ τὰ πιστεύω τῶν Γ.Ο.Χ. Τέτοια λοιπὸν ψαλιδίσματα ἔχουμε ἐπισημάνει ὄχι ὀλίγα στὶς συνομιλίες μας μὲ τοὺς Γ.Ο.Χ.

Κατωτέρω καὶ ἴσως σὲ στιγμὴ εἰλικρινείας, ἀναφέρετε τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο ἐκάνατε τὸ ψαλίδισμα.

          «Κατόπιν αὐτῶν, διατί ἄραγε «ἔπρεπε» νά παραθέσω καί τό πρῶτον μέρος τῆς προτάσεως τοῦ Δοσιθέου, ἡ ὁποία ἀφορᾶ τό Πάσχα; Μήπως διά νά ἐνισχύσω τήν σύγχυσιν πού ἔχουν προκαλέσει αὐτοί πού δέν κατανοοῦν τά ἱστορικά κείμενα καί ἰσχυρίζονται ἀναληθῶς ὅτι αἱ Πανορθόδοξοι Σύνοδοι τοῦ 16^ου αἰῶνος κατεδίκασαν δῆθεν μόνον τήν ἀλλαγήν τοῦ Πασχαλίου, ἀλλ’ οὐχί τό Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον ἐν τῶ συνόλῳ αὐτοῦ;».

Ὥστε λοιπόν, κ. Χατζηνικολάου, ἐγνωρίζατε ὅτι ἂν ἀναφέρατε καὶ τὶς δύο προτάσεις τοῦ κειμένου θὰ ἐδίδετο ἄλλη διάστασι  εἰς τὸ θέμα καὶ τρόπον τινὰ θὰ ἐναυαγοῦσε τὸ σχέδιον τῶν Γ.Ο.Χ. Ἂς διαβάσει τέλος πάντων ὁ κάθε καλοπροαίρετος ἀναγνώστης τὶς δικαιολογίες τὶς ὁποῖες παραθέσατε ἀνωτέρω καὶ ἂς βγάλη συμπέρασμα, ἂν στέκουν στὴν λογικὴ καὶ ἂν τὸ ψαλίδισμα εἶχε ἁγνὴ πρόθεσι ἢ ὄχι. Ἐγὼ θὰ ἀποδείξω ἀπὸ ἄλλης πλευρᾶς τοὺς ἰσχυρισμούς σας ὅτι εἶναι ψευδεῖς.

Ἡ λέξις αὐτὴ «ἤτοι», ἀναφέρεται ἀπὸ τὸν Δοσίθεο Ἱεροσολύμων σὰν ἐπικεφαλίδα στὸ κεφάλαιο «Πρᾶξις συνοδικὴ ἐν ᾗ καὶ ἀποβολὴ τοῦ νέου καλενταρίου ἤτοι τῆς περὶ τοῦ Πάσχα λατίνων καινοτομίας» (Δοσιθέου Ἱεροσολύμων, Τόμος Ἀγάπης, σελ. 541).

Ὁ Δοσίθεος λοιπόν, εἰς αὐτὸ τὸ κεφάλαιο ἀναφέρεται στὴν Σύνοδο τοῦ 1593 καὶ παρουσιάζει, θὰ λέγαμε, τὰ πρακτικὰ τῆς Συνόδου αὐτῆς. Ἀναφέρει δὲ τὶς συζητήσεις, οἱ ὁποῖες ἔγιναν στὴν Σύνοδο γιὰ διάφορα θέματα, τὰ ὁποῖα ἀπασχολοῦσαν τότε τὴν Ἐκκλησία. Εἰς τὶς συζητήσεις αὐτές, τίποτα ἀπολύτως δὲν εἰπώθηκε διὰ τὸ Ἡμερολόγιο καὶ τὸ Πασχάλιο τῶν Λατίνων. Αὐτὸ δείχνει ὅτι ἡ Σύνοδος αὐτὴ δὲν συνεκροτήθη δι’ αὐτὸν τὸν λόγο. Αὐτὸ φαίνεται καὶ ἀπὸ τοὺς Κανόνες τοὺς ὁποίους ἐξέδωσε ἡ Σύνοδος. Ὁ τελευταῖος μόνον Κανόνας ἀναφέρεται εἰς αὐτὸ τὸ θέμα καὶ δὲν ἀναφέρει ἀπολύτως τίποτε διὰ τὸ Ἡμερολόγιο τῶν Λατίνων, ἀλλὰ μόνον γιὰ τὸ Πασχάλιο. Ἂν δηλαδὴ ἦτο τὸ κύριο θέμα τῆς Συνόδου ἡ ἀποβολὴ τοῦ Πάσχα τῶν Λατίνων, ἀσφαλῶς ὁ Κανόνας αὐτὸς ἔπρεπε νὰ εἶχε συζητηθῆ ἐκτενῶς μέσα εἰς τὴν Σύνοδο. Ἀναφέρει λοιπὸν ὁ Κανόνας αὐτὸς τὰ ἑξῆς: «Κανὼν ὄγδοος. Ἀσάλευτον διαμένειν βουλόμεθα τὸ τοῖς Πατράσι διορισθὲν περὶ τοῦ ἁγίου καὶ σωτηρίου πάσχα, ἔχει δὲ οὕτως». Καὶ ἀναφέρει ἐν συνεχείᾳ αὐτολεξεὶ τὸν πρῶτον Κανόνα τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου, ὁ ὁποῖος ὁμιλεῖ διὰ τὴν τήρησι τοῦ ὅρου τῆς πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου περὶ τοῦ Πάσχα καὶ τὴν καθαίρεσι τῶν κληρικῶν, οἱ ὁποῖοι δὲν θὰ τὸν τηρήσουν. Εἰς τὸ τέλος δέ, μετὰ τὴν παρουσίασι τοῦ Κανόνος τῆς Συνόδου τῆς Ἀντιοχείας, ὁ ἐν λόγῳ Κανὼν ἀναφέρει τὰ ἑξῆς: «Δεῖ γὰρ στοιχεῖν τῷ τῶν πατέρων κανόνι μέχρι καὶ σήμερον Θεοῦ χάριτι ὃ καθὸ δὴ καὶ τὰ λοιπὰ ἡ τοῦ Θεοῦ ἐκκλησία διαφυλάττει».

Ἀπὸ ὅλα αὐτὰ τὰ ὁποῖα ἀναφέραμε διὰ τὴν Σύνοδον τοῦ 1953 μὲ βάσι τὰ πρακτικὰ ποὺ μᾶς διέσωσε ὁ Δοσίθεος Ἱεροσολύμων, γίνεται φανερὸν ὅτι τὸ «ἤτοι» τῆς ἐπικεφαλίδος εἶναι ἐπεξηγηματικὸν καὶ σημαίνει τὸ «ἤγουν», ἢ ἁπλὰ τὸ «δηλαδή». Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ ἀποβολὴ τοῦ Λατινικοῦ Ἡμερολογίου ἔγινε ἐξ αἰτίας τῆς καινοτομίας τοῦ Πάσχα ποὺ ἐπενόησαν οἱ Λατίνοι. Ἡ πρώτη δὲ πρότασι τὴν ὁποία ἐψαλιδήσατε, κ. Χατζηνικολάου, εἶναι ἡ οὐσία καὶ ὁ σκοπὸς γιὰ τὸν ὁποῖο ἀναθεματίζεται τὸ νέον καλεντάριον τὸ ἐπινοηθὲν παρὰ τῶν Λατίνων. Ὁ δὲ σύνδεσμος «καί», τὸν ὁποῖον ἑρμηνεύσατε μὲ Γοχικὸ τρόπο σημαίνει «καὶ ὡς ἐκ τούτου». Ἂν δώσωμε ἄλλες ἑρμηνεῖες, τότε παρουσιάζουμε τὸν Δοσίθεο νὰ ἐναντιώνεται στὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του, δηλαδὴ ἄλλα νὰ μᾶς παρουσιάζει στὰ πρακτικὰ τῆς Συνόδου καὶ ἄλλα νὰ ἰσχυρίζεται ἐκτὸς τῶν πρακτικῶν.

Τὸ κείμενο λοιπὸν ὁλόκληρο μαζὶ μὲ τὸ ψαλιδισμένο ἑρμηνεύεται μὲ βάσι τὰ πρακτικὰ τῆς Συνόδου τοῦ 1593 ὡς ἑξῆς: «Δέκατον καὶ τελευταῖον ἵνα τὸ πάσχα γίνηται καθὼς τὸ ἐδιώρισεν ἡ πρώτη σύνοδος καί (ὡς ἐκ τούτου) τὸ νέον καλαντάριον τὸ ἐπινοηθὲν παρὰ τῶν Λατίνων νὰ ἀναθεματίζεται».

Τέλος εἰς ὅλα αὐτά, τὰ ὁποῖα ἰσχυριζόμεθα, συνηγορεῖ ὁ ἴδιος πάλι ὁ Δοσίθεος Ἱεροσολύμων, ὁ ὁποῖος εἰς εἰδικὸν κεφάλαιον παρουσιάζει τὴν Σύνοδον τοῦ 1593 νὰ ἀπορρίπτει τὴν καινοτομία τῶν Λατίνων περὶ τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, χωρὶς νὰ ἀναφέρει τίποτε ἀπολύτως γιὰ τὸ Ἡμερολόγιο τῶν Λατίνων. Ἄρα τὸ Ἡμερολόγιο τῶν Λατίνων ἀπερρίφθη ἐξ  αἰτίας τῆς περὶ τὸ Πάσχα καινοτομίας. Τὸ κεφάλαιο αὐτὸ παρουσιάζουμε πάλι, ἂν καὶ στενοχωρεῖ τοὺς Γ.Ο.Χ., διὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθές.

Γίνεται λοιπὸν φανερὸ ὅτι οἱ ἰσχυρισμοὶ τῶν Γ.Ο.Χ. περὶ ἀναθεματισμοῦ τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου εἶναι ψευδεῖς, διότι ἡ Σύνοδος ἀναθεμάτισε τὸ Πασχάλιο τῶν Λατίνων καὶ τὸ Ἡμερολόγιο τὸ ἀπέβαλε, ἐπειδὴ ἀκριβῶς περιεῖχε τὴν καινοτομία τοῦ Πάσχα.

Ἀπὸ τὰ ὑπόλοιπα τὰ ὁποῖα ἰσχυρίζεσθε, κ. Χατζηνικολάου, θὰ ἀναφερθῶ στὴν παράγραφο (4), διότι τὰ ὑπόλοιπα τὰ θεωρῶ χιλιοειπωμένα καὶ ἁπλῶς οἱ Γ.Ο.Χ. δὲν θέλουν νὰ ἀνοίξουν τὰ μάτια τους γιὰ νὰ τὰ δοῦν.

Ἀναφέρετε λοιπὸν εἰς αὐτὴν τὴν παράγραφον τὰ ἑξῆς:

              «4.  Ὁ π. Ε.Τ. συνεχίζει «τό βιολί του», κατά τό δή λεγόμενον, διά τήν ἐπιλογήν ἡμερολογίου, ἀναφέρων πλεονεκτήματα καί μειονεκτήματα τῶν διαφόρων ἡμερολογίων. Ἄραγε τί χρειάζεται διά ν’ ἀντιληφθῇ ἐπί τέλους ὅτι εἶναι ἐκτός θέματος; Διότι τό θέμα δέν εἶναι ποῖον ἡμερολόγιον εἶναι καλύτερον τῶν ἄλλων, ἀλλ’ ὅτι ἡ εἰσαγωγή τοῦ ν.ἑ. ἀνεμένετο νά προκαλέσῃ σχίσμα, ὅπως καί προεκάλεσε, χάριν τῆς προωθήσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!».

Κατ’ ἀρχὰς τὰ πλεονεκτήματα τοῦ Ἰουλαινοῦ Ἡμερολογίου τὰ ἀναφέρουν κατὰ κόρον οἱ Γ.Ο.Χ., ὅπως π.χ. τὸ θέμα τῆς νηστείας τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, τὴν σχέσι μεταξὺ κινητῶν καὶ ἀκινήτων ἑορτῶν κ.λπ. Ἐγὼ ἁπλῶς ἀνέφερα αὐτὰ ποὺ ἀποκρύπτουν οἱ Γ.Ο.Χ., καὶ μάλιστα συστηματικῶς, καὶ τὰ ὁποῖα εἶναι θέματα ἑορτολογίου. Ἂν αὐτά, κ. Χατζηνικολάου, δὲν σᾶς ἐνδιαφέρουν, τότε δυστυχῶς ἀκολουθεῖτε τυφλὰ ἕνα Ἡμερολόγιο στὸ ὁποῖο μάλιστα ἀποδίδετε σωτηριολογικὲς ἢ δογματικὲς διαστάσεις. Τελικὰ θέλω νὰ σᾶς ἐρωτήσω· ἀφοῦ ἡ εἰσαγωγὴ τοῦ Ν.Η. ἀνεμένετο νὰ προκαλέση σχίσμα, οἱ Γ.Ο.Χ. γιατί δὲν τὸ ἐπρόλαβαν, ὥστε νὰ μὴν γίνει, καὶ νὰ διαψευστῆ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος;  Ὅταν π.χ. ἀναμένεται σεισμός, ἐγὼ κοιτῶ πὼς νὰ τὸν προλάβω καὶ νὰ μὴν πάθω κακό, οὔτε νὰ γίνω αἴτιος κακοῦ στοὺς ἄλλους. Καὶ ὅταν ἐπίσης Ἀποτειχίστηκαν οἱ τρεῖς Ἐπίσκοποι ἀρχηγοὶ τῶν Γ.Ο.Χ., γιατί ἐμεγάλωσαν τὸ κακὸ καὶ τὸ ἔκαναν ἀγεφύρωτο μὲ τὴν δημιουργία ἄλλων «ἐκκλησιῶν» καὶ μάλιστα κατὰ τὰ Προτεσταντικὰ πρότυπα;

Τέλος, κ. Χατζηνικολάου, μὲ τὴν ἀποχώρησί σας ἀπὸ τὸν διάλογο, μᾶς δίδετε τὴν ἐντύπωσι ὅτι γιὰ ἄλλους λόγους ἀποχωρεῖτε, ὅπως παλαιότερα τὸ ἔκαναν αὐτὸ καὶ ἄλλοι Γ.Ο.Χ. Μᾶς δίδετε, ἐπίσης, τὴν ἐντύπωσι ὅτι μέσα στὴν Γοχικὴ νοντροπία εἶναι, τὸ νὰ ἀποδεχθῆ ἡ ἄλλη πλευρὰ ἀσυζητητὶ τὶς ἀπόψεις τῶν Γ.Ο.Χ., οἱ δὲ ἐνστάσεις καὶ ἀπορρίψεις τῶν θέσεων τῶν Γ.Ο.Χ.  σημαίνει τὴν ὕπαρξι «ἀλλαζονικοῦ καὶ διαστροφικοῦ πνεύματος», ὅπως ἀναφέρεται ἐν κατακλεῖδι στὸ κείμενό σας.

Ὅπως καὶ νὰ ἔχουν τὰ πράγματα, ζητῶ συγγνώμη ἂν κάπου στὸ διάλογο αὐτὸ σᾶς ἐπρόσβαλα καὶ σᾶς εἰρωνεύτηκα, ὅπως ἀναφέρατε ἢ γενικῶς ἐφέρθηκα ἐμπαθῶς.

Εὔχομαι καὶ εὔχεσθε κι ἐσεῖς ὁ Κύριος νὰ ἐλεήση ὅλους μας καὶ νὰ συχωρέση τὰ λάθη μας

Σᾶς χαιρετῶ μὲ τὴν ἐν Κυρίῳ ἀγάπη

Ἱερομόναχος Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς