Του Μανώλη Κείου

“Το δώρο των λειψάνων είναι ένα κρίσιμο βήμα”, αναφέρει μεταξύ άλλων σε συνέντευξη ο Οικουμενικός Πατριάρχης στο Vatican News με αφορμή την παρουσία του στην Ιταλία. Μιλάει για την έκπληξή του στο απροσδόκητο δώρο του Πάπα Φραγκίσκου και λέει πως το κλειδί του ευαγγελισμού είναι μέσω της λειτουργίας. Αναφέρει επίσης τις πυρκαγιές στο Αμαζόνιο και εξηγεί τους πνευματικούς και θεολογικούς λόγους για τους οποίους πρέπει να είμαστε αφοσιωμένοι στο περιβάλλον.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος περιέγραψε το δώρο του Πάπα Φραγκίσκου (τμήμα των λειψάνων του Αγίου Πέτρου) ως «νέο ορόσημο» και ένα «κρίσιμο βήμα» στο ταξίδι προς τη χριστιανική ενότητα. «Εκτιμούμε ειλικρινά αυτό το δώρο, που είναι η εκδήλωση του αυθορμητισμού, ένα σημάδι της αληθινής αδελφικής αγάπης που σήμερα ενώνει Καθολικούς και Ορθόδοξους» σχολίασε και επισήμανε τον συμβολισμό της κίνησης:
«Μπορούμε να προσδιορίσουμε τουλάχιστον τρεις βαθιές έννοιες: πρώτον, η άφιξη των κειμηλίων του Αγίου Αποστόλου Πέτρου στην έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Κωνσταντινούπολη είναι από μόνη της μια ευλογία. Ο Άγιος Πέτρος είναι μια κεντρική φιγούρα της αγιότητας και με πολλούς τρόπους κοντά σε όλους τους χριστιανούς: Είναι ο Απόστολος της ομολογίας, αλλά ταυτόχρονα και της άρνησης. Ο Άγιος Πέτρος είναι μάρτυρας της Ανάστασης, σημάδι ελπίδας για όλους τους Χριστιανούς».
Σε ερώτηση σχετικά με το σε ποιο σημείο είμαστε στο δρόμο για την ενότητα, ο κ. Βαρθολομαίος σημείωσε τις «πολλές προόδους που έγιναν σε περισσότερα από πενήντα χρόνια». «Ωστόσο, έχουμε ακόμα πολλά να κάνουμε για να αποκαταστήσουμε τον δεσμό της κοινωνίας που συνεχίζει να μας κάνει να υποφέρουμε γιατί αρνείται την τέλεια αδελφότητα στην οποία φιλοδοξούμε. Η διαίρεση των χριστιανών είναι ένα σκάνδαλο για την Εκκλησία, επειδή δεν υπάρχει πραγματική μαρτυρία για το Ευαγγέλιο εκτός από την ενότητα των μελών του Σώματος του Χριστού. Το δώρο των λειψάνων του Αγίου Πέτρου στην Εκκλησία μας από τον αδελφό μας Πάπα Φραγκίσκο είναι μια ισχυρή χειρονομία που αποδεικνύει τη δέσμευση της Εκκλησίας της Ρώμης στην υπηρεσία της χριστιανικής ενότητας. Οι αδελφοί Πέτρος και Αντρέας ασπάζονται μυστηριωδώς πάλι για να μας διδάξουν να ζήσουμε τον δεσμό της οικουμενικής αδελφοσύνης με την οποία είμαστε τόσο συνδεδεμένοι».
Σύμφωνα με τον Οικουμενικό Πατριάρχη στο δρόμο προς την ενότητα, απαιτούνται δύο μονοπάτια. “Το πρώτο ορίζεται ως ο διάλογος φιλανθρωπίας, που συντελείται από όλες αυτές τις χειρονομίες που μας έφεραν πιο κοντά μετά την αγκαλιά που ανταλλάχθηκε στην Ιερουσαλήμ το 1964 από τον Πάπα Παύλο VI και τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα. Το δεύτερο ονομάζεται διάλογος της αλήθειας. Αυτό αποτελείται από όργανα θεολογικού διαλόγου που μας επιτρέπουν να εξετάσουμε τις κοινές παραδόσεις πάνω στις οποίες θα οικοδομήσουμε το μέλλον της κοινωνίας μας, μελετώντας με ειλικρίνεια και σεβόμενοι τα θέματα που μας χωρίζουν ακόμα. Σε αυτά τα δύο μονοπάτια θα θέλαμε να προσθέσουμε ένα τρίτο, προφητικό. Αυτό είναι αυτό που έχουμε δει με αυτό το απροσδόκητο δώρο». 
«Πιστεύουμε ότι η λειτουργική εμπειρία πάνω στην οποία βασίζεται η πνευματική μας ζωή ως Χριστιανοί δεν πρέπει να μας χωρίζει από τη δέσμευσή μας στον κόσμο. Όταν ακολουθούμε τον Άγιο Παύλο και διακηρύσσουμε την Εκκλησία ως το Σώμα του Χριστού, πρέπει να θυμηθούμε ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να επιτευχθεί η αποστολή και να εξαπλωθούν τα Καλά Νέα του Αναστημένου Χριστού απ' ό,τι μέσω της λειτουργίας, της διακονίας. Αλλά η υπηρεσία μας θα είναι ακόμα καλύτερη όταν οι Χριστιανοί έχουν αποκτήσει πλήρη ενότητα στην κοινωνία των Εκκλησιών” τόνισε σε άλλο σημείο.
Τέλος μιλώντας για τις φωτιές στα δάση του Αμαζονίου ανέφερε:
«Ας προσευχηθούμε με ειλικρινή ένταση για το τροπικό δάσος του Αμαζονίου, η καταστροφή του οποίου είναι κάτι περισσότερο από μια καταστροφή, είναι μια συμφορά. Οι επιπτώσεις αυτών των τεράστιων πυρκαγιών θα μπορούσαν να έχουν συνέπειες για γενιές, επηρεάζοντας τη γη, τις υποδομές και τα ανθρώπινα όντα. Είναι επείγουσα ανάγκη να αλλάξουμε τις πρακτικές και τον τρόπο ζωής μας, διότι αυτά τα ακραία φαινόμενα μας αναγκάζουν να εξετάσουμε τη θεμελιώδη ευθραυστότητα της Φύσης, τους περιορισμένους πόρους του πλανήτη μας και τη μοναδική ιερότητα της Δημιουργίας».