Όραμα του εορτάζοντος Άγίου Πέτρου

Ὁ σήμερον ἑορταζόμενος ἅγιος Πέτρος διετέλεσε Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλεξανδρείας, λίγο πρὶν τὴν σύγκληση τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἐκοιμήθη τὸν Νοέμβριο τοῦ 311 μ.Χ. Συνδύαζε θερμότατο ζῆλο καὶ ἀνώτερη λαμπρὴ μόρφωση.

Ἐπί-σκοπος, πραγματικὸς καὶ ἄγρυπνος φρουρὸς εἰς τὰ τῆς Πίστεως, μὲ εὐσεβῆ ὀξυδέρκεια διέκρινε νωρὶς τὶς αἱρετικὲς τάσεις τοῦ νεαροῦ, τότε διακόνου, Ἀρείου καὶ τὸν ἀφόρισε, χωρὶς νὰ περίμενει τὴν σύγκληση καὶ τὴν ἀπόφαση κάποιας Οἰκουμενικῆς Σύνοδου, ὅπως δικαιολογοῦνται σήμερα οἱ Ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι ὡς γνωστόν, δὲν τολμοῦν νὰ καταδείξουν τοὺς παναιρετικοὺς Οἰκουμενιστές (παρότι φορτικὰ τοῦτο τοὺς ἔχει ζητηθεῖ) καὶ ἔτσι νὰ προφυλάξουν τὸ ποίμνιό τους ἀπὸ τὸ μόλυσμα τῆς αἱρέσεως. Καὶ ὅμως ὁ ἀληθινὸς Ἐπίσκοπος Πέτρος τὸ πραγματοποίησε ἀμέσως, ἀφότου ἄκουσε τὰ πρῶτα αἱρετικὰ ψελίσματα ἑνὸς
διακόνου, ποὺ ἡ ἐπιρροή του ἦταν τότε μικρή!  Οἱ σύγχρονοι Ποιμένες, παρότι εὑρισκόμεθα ἀντιμέτωποι ὄχι μὲ κάποια ἀδιευκρίνιστη αἵρεση, ἀλλὰ μὲ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, συγκροτημένη, ἐξελισσόμενη καρκινικά, καταδικασμένη ἀπὸ Ἁγίους καὶ τὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας!

Μετὰ τὴν πρώτη καταδίκη του ὁ Ἄρειος, δήλωσε μετάνοια καὶ ζήτησε δημόσια συγγνώμη, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἅγιος Πέτρος τὸν δέχτηκε.

Ὅμως στὴ συνέχεια, ὅπως συμβαίνει μὲ τοὺς περισσότερους αἱρετικούς, εἴτε γιατὶ τὸ μικρόβιο τῆς αἱρέσεως εἶναι δυσπολεμούμενο, εἴτε γιατὶ ἡ μετάνοιά τους εἶναι εἰκονική (δεῖτε σήμερα τὶς ψεύτικες λεκτικὲς διαβεβαιώσεις τοῦ πατρ. Βαρθολομαίου ὅτι εἶναι Ὀρθόδοξος, ἐνῶ συνεχίζει ἀκάθεκτος τὴν προσπάθειά του γιὰ τὴν ἑδραίωση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!) ὁ Ἄρειος συνέχισε νὰ διδάσκει τὶς κακοδοξίες του, κατόπιν νὰ τὶς ἀποκηρύσσει, μετὰ καὶ πάλι νὰ ἐπανέρχεται  “ἐπὶ τὸ ἴδιον ἐξέραμμα” ὄχι μόνο μέχρι τὸ 325 μ.Χ. ποὺ καταδικάστηκε, ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν καταδίκη του ἀπὸ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο.

Στὸν “Ὄρθρο” τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου καὶ στὴν η΄ ᾠδὴ ψάλλουμε:

«Νεμομένην, ἀνέστειλας τὴν λύμην,

τῆς Ἀρείου, κακίστης βλασφημίας,

τῆς τῶν Πιστῶν ἐκκόψας ὁμηγύρεως,

καὶ ἀποδιώξας, τῶν τῆς Ἐκκλησίας,

θεόφρον περιβόλων».

Παρομοίως καὶ στὸ “Κοντάκιον” τοῦ Ἁγίου :

«Ὀρθοδόξοις δόγμασι, τὴν Ἐκκλησίαν φαιδρύνας,

ὑπὲρ ταύτης ἤθλησας, Θεομακάριστε Πέτρε,

Ἄρειον τὸν ἀποστάτην καταδιώξας·

ὅθεν σου τὴν παναγίαν μνήμην τελοῦντες,

ὀρθοδόξως ἐκβοῶμεν·

Χαίροις ὦ Πέτρε, ἡ πέτρα τῆς πίστεως».

Στὸ τέλος, ἐπισφράγισε τοὺς ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀγῶνες του μὲ τὸ μαρτύριο, ὅπως διαβάζουμε στὸν “Οἶκο”:

«Ἐπὶ τὴν θαυμαστὴν Ἀλεξάνδρειαν σπεύδοντες πορευθῶμεν τῷ νοΐ, καὶ κατίδωμεν πράγματα μεγάλα καὶ ξένα ἐκεῖσε τελεσθέντα· πῶς εἰς θυσίαν ἑαυτὸν τίθησιν ὡς πρόβατον ἄκακον, ὁ Ἱεράρχης καὶ μέγας πρόβολος Πέτρος, ὁ νυνὶ συγκαλεσάμενος ἡμᾶς ἐνταῦθα, καὶ τὴν ἁγίαν κάραν προθέμενος αὐτοῦ, καθάπερ ἔδεσμα σεπτόν· ᾗ τρυφήσαντες νῦν ὀρθοδόξως αὐτῷ βοῶμεν· Χαίροις ὦ Πέτρε, ἡ πέτρα τῆς πίστεως».

Εἶναι, ἐπίσης, γνωστὸ ὅτι ὁ ἅγιος Πέτρος ἀξιώθηκε ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ δεῖ ἕνα ὅραμα:

«Ἐνῶ στεκόταν μπροστὰ στὴν Ἁγία Τράπεζα τοῦ ἐμφανίσθηκε ὁ Χριστὸς μὲ ξεσχισμένα ροῦχα. Ἀπορώντας γιὰ τὸ ἀπρεπὲς τῆς ἐνδυμασίας ρώτησε: “Κύριε, ποιός σοῦ ἔσχισε τὰ ροῦχα;” Ὁ Κύριος τοῦ ἀπήντησε: “Ὁ Ἄρειος”!».

Μετὰ ἀπὸ αὐτό, κάθε πιστὸς ἀναρωτιέται: Τί ἄλλο περιμένουν οἱ ἀληθινοὶ Ποιμένες γιὰ νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές; Ὑπάρχουν, ἀλήθεια, σήμερα ἀληθινοὶ ποιμένες;

Εἶναι τόσο ἐξόφθαλμη ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μὲ πολυεπίπεδες ὑποαιρέσεις (στὴν θεωρία καὶ στὴν πράξη)· ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὲς ποὺ εἶναι φανερές, συνεχῶς οἱ θεολογοῦντες ἀποκαλύπτουν νέες πτυχές της· ἔχει καταγγελθεῖ ἀπὸ ἁγίους ἄνδρες ὅτι ὁ «Οἰκουμενισμὸς εἶναι παναίρεση» (ἅγ. Ἰουστῖνος Πόποβιτς)· ὅτι εἶναι «ἡ ἐσχάτη αἵρεση τῆς ἱστορίας» (π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος). Τί ἄλλο περιμένουν γιὰ νὰ καταγγείλουν; ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές; 

Θὰ ἐπαναλάβουμε ἐρωτήματα ποὺ ἔχουν ὑποβάλει καὶ ἄλλοι (κι ἐμεῖς) στὸ παρελθὸν πρὸς τοὺς Ποιμένες καὶ πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδο καὶ εἰσέπραξαν σιωπή, περιφρόνηση, εἰρωνεῖες... 

Γιὰ νὰ τὰ βλέπουν οἱ Ποιμένες, οἱ γέροντες, οἱ πνευματικοὶ καὶ νὰ πάρουν θέση. Νὰ ἀπαντήσουν ἐπιτέλους.

Νὰ τὰ βλέπουν οἱ πιστοί. Καὶ νὰ ἀπαιτήσουν ἐπιτέλους ἀπὸ τοὺς ποιμένες καὶ Ἐπισκόπους νὰ πράξουν ὅ,τι ἡ Ἐκκλησία πάντα σὲ καιρὸ αἱρέσεων ἔπραττε.