«Η πνευματική διολίσθηση προς τον Οικουμενισμό»

 (Ως εσχατολογική πτώση)

     «Ο οικουμενισμός εξαπλώνεται ζητώντας την διάλυση της Ορθοδοξίας»!

Σήμερα, που υπάρχει μια διολίσθηση (κοινωνία) των επισκόπων προς τον οικουμενισμό, μια μοναχική υπακοή αποξενωτική προς την Εκκλησία και ένας αντι-οικουμενισμός (γράφε εγκλωβισμός) εγκατάλειψης της γραμμής των Πατέρων, ανατρέχουμε στα αποθέματα της Ορθόδοξης διδασκαλίας των Πατέρων.

Ο Όσιος Θεόληπτος Φιλαδελφείας με έμφαση διατυπώνει την θεμελιακή εννοιακή συγκρότηση της Εκκλησίας. Γράφει:

- «Ώσπερ δε τινα παράδεισον, τας κατά τόπους φυτεύσας Εκκλησίας συνήγαγε πάντας ημάς εν αυταίς και μίαν έθετο Εκκλησίαν τη πίστει και τω φρονήματι» (Σελ. 309, ΔΟΓΜΑΤΙΚΑ).

- «Που γαρ αλλαχού πηγάζουσι τα ρήματα ζωής της αιωνίου και οι του Θεού λόγοι τρανώς ανακηρύττονται, ει μη εν τη Εκκλησία του Θεού…» (Σελ. 322).

- Ονομάζει ο Όσιος «αποστάτες» της Εκκλησίας, όλους εκείνους που «δίκην υδάτων παρασυρόντων την ψυχήν και αποπνιγόντων αυτήν εν τη αλλοτριώσει του ορθού φρονήματος…».

- Υπογραμμίζει την υπακοή στην Εκκλησία και στους Ορθόδοξους ιερείς ως εξής: «Οφείλεις γουν και συ το παρ’ εαυτού προσενεγκείν· το δε εστίν, υποτάσσεσθαι τη Εκκλησία και μετά πίστεως προσέρχεσθαι τοις ορθοδόξοις ιερεύσι». Διευκρινίζει δε ότι εννοεί «ιερέως ορθοδοξία τηρουμένου» (Σελ. 337 και 341).

- Διδάσκει την αποτείχιση: «Ει μεν από του ιερέως φεύγεις, ως μη ορθώς φρονούντος περί των της πίστεως δογμάτων, αλλ’ υπό αίρεσιν αλισκομένου, καλώς ποιείς, και δείξον πρώτον τούτο, και δέχομαι και αυτός και χάριτας ομολογώ…» (Σελ. 342).

Μας δίδει ο Όσιος Θεόληπτος μία σύντομη, ενιαία και ιδιαίτερη μεγαλοπρεπή εικόνα της Εκκλησίας – εκκλησιολογίας. Να τονίσω, ότι στα κείμενα του Οσίου Θεολήπτου ανακαλύπτουμε σημαντικές επιρροές (συνέχειας) από τον Ι. Χρυσόστομο, όπως για παράδειγμα στην ομιλία του Οσίου με τίτλο:

«Τη Πεντηκοστή, εις την επιφοίτησιν του Παναγίου Πνεύματος» (Σελ. 93). Γράφει σχετικά: «Εις ουρανούς ανελθών (ο Χριστός) τοις μαθηταίς αυτού εργάταις ούσι του Ευαγγελίου αυτού, έδωκε το Πνεύμα αυτού ως δρέπανον και απέστειλεν εις πάσαν την οικουμένην θερίζειν των ανθρώπων την σωτηρίαν συνάγειν τε τους μετεωριζομένους εις διαφόρους δόξας και αποκλείειν αυτούς εις τας αποθήκαν της μιας πίστεως και της μιας Εκκλησίας» (Σελ. 93).

Μετάφραση: «Εις τους ουρανούς ανελθών ο Χριστός, στους μαθητές του, που πράγματι ήσαν εργάτες του Ευαγγελίου Του, έδωσε το Άγιο Πνεύμα ως πνευματικό δρεπάνι και τους έστειλε σε όλη την οικουμένη να θερίσουν την σωτηρία των ανθρώπων, να μαζέψουν τους πιστεύοντας σε διαφόρους θρησκευτικάς δοξασίας και να τους τοποθετήσουν με ασφάλεια στις αποθήκες της Μιας Πίστεως και της Μιας Εκκλησίας».

Άξιο παρατηρήσεως, ότι ενώ ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος διακηρύττει ότι «τα άλλα θρησκεύματα είναι άλλοι δρόμοι σωτηρίας», ο Όσιος Θεόληπτος χαρακτηρίζει τους πιστούς αυτών ως «μετεωριζομένους εις διαφόρους δόξας» και μη ανήκοντες στις «αποθήκες της μιας Πίστεως και της Μιας Εκκλησίας». «Ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται, ο δε απιστήσας κατακριθήσεται», τονίζει ο Κύριος (Μαρκ. 16,16).

Ο αιρετικός παροξυσμός του οικουμενισμού ξαπλώνεται ζητώντας την διάλυση της Ορθοδοξίας, η οποία δεν εξαρτά (όπως η αίρεση) τη σωτηρία του ανθρώπου από την ακριβή τήρηση των νόμων  μιας θρησκείας αλλά από την Πίστη στο Χριστό, από την Πίστη στη μία Εκκλησία.

Ο μακαριστός π. Γαβριήλ Διονυσιάτης, γράφει:

«Ομιλών ο θείος Απόστολος προς ποιμένας (στην Έφεσο) αλληγορικώς παρουσιάζει προς αυτούς και τους κακούς διδασκάλους, τους αιρετικούς, αποκαλών αυτούς λύκους βαρείς, οι οποίοι με τας κακοδοξίας των κατασπαράσσουν τας ψυχάς, διεγείρουν τα πνεύματα και φονεύουν πνευματικώς. Δεν θα είναι δε μόνον οι έξωθεν πολέμιοι οι επιδρομείς λύκοι αλλά, λέγει, και από σας τους ιδίους, εξ οικείων, θα έχετε πειρασμούς, θα σηκωθούν κατεπάνω σας, με λόγους, με συγγραφάς, με διδασκαλίας διεστραμμένας, κακοδόξους και αιρετικάς με σκοπόν να παρασύρουν τους μαθητάς σας, τους Χριστιανούς, το ποίμνιό σας, να τους ακολουθήση εις την ψευδή διδασκαλίαν των». (ΟΔΗΓΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟΥ, Σελ. 136).

«Εξ υμών αυτών» (Πράξ. 20, 30) θα γίνουν οι προσπάθειες επιβολής αιρετικών θεωριών και στάσεων ζωής, προφητεύει ο Απ. Παύλος, απευθυνόμενος στους Πρεσβυτέρους της Εκκλησίας της Εφέσου.

«Εξ υμών αυτών» είναι οι οικουμενιστές, «άνδρες λαλούντες διεστραμμένα», που τρέχουν να πραγματοποιήσουν όσα η παναίρεση απαιτεί. Παράδειγμα, οι οικουμενιστικές επιλογές, ως εκκλησιολογικές αρχές–πρακτικές, εδώ και εκατό χρόνια, από (ενδεικτικά) πέντε Πατριάρχες, τέσσερις Αρχιεπισκόπους, εννέα Επισκόπους, τέσσερις Αρχιμανδρίτες–Πρεσβυτέρους, δεκαπέντε Πανεπιστημιακούς Καθηγητές και μία Γερόντισσα (διεθνούς φήμης), συνετέλεσαν στην διεισδυτική λειτουργία του οικουμενισμού.

Στις ημέρες μας έχουμε (ως συνέχεια) άφθονες μετατάξεις από την Ορθοδοξία στη «χορεία» των οικουμενιστών «διαφωτιστών», ως ναρκισσευόμενη θεολογική λιποταξία!

Αναμφίβολα για την Ορθοδοξία, το Ευαγγέλιο, οι υποθήκες των Αγίων Αποστόλων, οι Ιεροί Κανόνες και οι διδασκαλίες των Αγίων Πατέρων, αποτελούν τις πνευματικές αποθήκες της Μιας Πίστεως και της Μιας Εκκλησίας.

Ο οικουμενισμός  είναι  εσχατολογική πτώση,  για δύο θεμελιώδεις αιτίες. Πρώτον, συγκεφαλαιώνει ό,τι κατά βάθος χαρακτηρίζει όλες τις αιρέσεις (παναίρεση). Δεύτερον, έχει παροχετευθεί στην κοίτη του η ενέργεια των πτώσεων που περιγράφει ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, δηλ. του Αδάμ, του Ιούδα και του Πάπα.

Ο Άγιος Ιουστίνος κατέστησε (θεολογικά) ορατές τις πτώσεις τους, που ακολουθεί και ο οικουμενισμός. Γράφει με απόλυτη κατηγορηματικότητα: «Εις την ιστορίαν του ανθρωπίνου γένους υπάρχουν τρεις κυρίως πτώσεις: Του Αδάμ, του Ιούδα, του Πάπα. Η ουσία της πτώσεως εις την αμαρτίαν είναι πάντοτε η ίδια· το να θέλη κανείς να γίνη καλός δια του εαυτού του· το να θέλη κανείς να γίνη θεός δια του εαυτού του. αλλά τοιουτοτρόπως ο άνθρωπος ασυναισθήτως εξισούται με τον διάβολον» (ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ, Σελ. 152).

Πίσω από τον οικουμενισμό υπάρχει ο Πάπας (θεοποίηση λογικής), ο Ιούδας (προδοσία της Ορθοδοξίας) και ο Αδάμ (απογύμνωση από τη Θεία Χάρι) δηλ. ο αιώνιος θάνατος.

Όσοι διολισθαίνουν προς τον οικουμενισμό αποτελούν, δυστυχώς, παραπληρώματα της μεγάλης αποστασίας, διότι εκφράζουν μια δαιμονική προσπάθεια αναγωγής της Εκκλησίας σε «νέες θεολογικές αξίες», που μαρτυρούν τον δεινά κλυδωνιζόμενο από την αίρεση εσωτερικό τους κόσμο.

«Φεύγετε αυτούς, αδελφοί, και την προς αυτούς Κοινωνίαν· οι γαρ τοιούτοι ψευδαπόστολοι, εργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εις αποστόλους Χριστού. Και ου θαυμαστόν· αυτός γαρ ο σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός» (Αγ. Μάρκος Εφέσου, ο Ευγενικός).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ