" ...Ανεχόμενοι αλλήλων εν αγάπῃ, σπουδάζοντες τηρείν τὴν ενότητα του πνεύματος".

ΚΥΡΙΑΚΗ  Ι΄ ΛΟΥΚΑ [Ο Απόστολος: Εφεσ. 4,1-7] 

[Μέρος πρώτο] 

Υπομνηματισμός του Ιερού Χρυσοστόμου στα εδάφια 1-3 του κεφ. 4 της «Πρός Εφεσίους» επιστολής του αποστόλου Παύλου 

    «Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς ἐγὼ ὁ δέσμιος ἐν κυρίῳ ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθητε, μετὰ πάσης ταπεινοφροσύνης καὶ πραΰτητος, μετὰ μακροθυμίας, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ, σπουδάζοντες τηρεῖν τὴν ἑνότητα τοῦ πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης (:Σύμφωνα λοιπόν με αυτά που σας έγραψα προηγουμένως, σας παρακαλώ εγώ που είμαι φυλακισμένος για το όνομα του Κυρίου, να πορευτείτε και να ζήσετε με τρόπο άξιο της υψηλής κλήσεως που σας έκανε ο Θεός. Σας παρακαλώ λοιπόν να ζείτε με κάθε ταπεινοφροσύνη και πραότητα, με μακροθυμία και υπομονή. Να ανέχεστε με αγάπη ο ένας τα ελαττώματα του άλλου. Και να καταβάλλετε κάθε προσπάθεια προκειμένου να διατηρείτε τη μεταξύ σας ενότητα με την οποία σας ένωσε το Άγιο Πνεύμα, χρησιμοποιώντας ως σύνδεσμο την ειρήνη, η οποία θα σας δένει όλους μαζί σε ένα)». 

      Αποδείχτηκε μεγάλη η δύναμη της αλυσίδας του Παύλου και λαμπρότερη από τα θαύματα. Όχι μάταια λοιπόν, όπως φαίνεται, ούτε τυχαία προβάλλει αυτήν, αλλά για να παρακινήσει. «Να φέρεστε αντάξια», λέγει, «προς την κλήση, την οποία λάβατε». Πώς; «Με κάθε ταπεινοφροσύνη και πραότητα, με υπομονή στο να ανέχεστε ο ένας τον άλλο με αγάπη». Καλό δεν είναι απλώς το να είναι κανείς φυλακισμένος, αλλά το να είναι για τον Χριστό φυλακισμένος. Τίποτε δεν είναι ίσο προς αυτό. Αλλά πάλι μας παρασύρει και μας αποσπά από το θέμα η αλυσίδα, και δεν μπορούμε να αντισταθούμε, αλλά ελκόμαστε θέλοντας και επιθυμώντας και ευχόμενοι για αυτό. Και είθε να ήταν δυνατό να ομιλούσαμε πάντοτε για την αλυσίδα του Παύλου. 

     Αλλά μη χαλαρώσετε· διότι ήλθε στον νου μου ένα ζήτημα τώρα. Όταν λοιπόν έλεγε ο απόστολος Παύλος, ενώ απολογούνταν στον Αγρίππα, «εὐξαίμην ἂν τῷ Θεῷ καὶ ἐν ὀλίγῳ καὶ ἐν πολλῷ οὐ μόνον σέ, ἀλλὰ καὶ πάντας τοὺς ἀκούοντάς μου σήμερον γενέσθαι τοιούτους ὁποῖος κἀγώ εἰμι, παρεκτὸς τῶν δεσμῶν τούτων (:θα ευχόμουν στο Θεό είτε εύκολα και με λίγο κόπο, είτε δύσκολα και με πολλή προσπάθεια, όχι μόνο εσύ, αλλά και όλοι όσοι με ακούνε σήμερα να γίνουν τέτοιοι όπως είμαι και εγώ, εκτός από τις αλυσίδες μου αυτές, τις οποίες εύχομαι κανείς από σας να μην τις δοκιμάσει)» [Πράξ. 26,29], δεν έλεγε αυτά, σαν να θεωρούσε το πράγμα ως κάτι που μπορούσε να γίνει, μη γένοιτο! Διότι δεν θα καυχιόταν για τα δεσμά του εάν ήταν απευκταίο πράγμα, και για τις φυλακίσεις και για τις άλλες θλίψεις· και γράφοντας έλεγε: «ἥδιστα οὖν μᾶλλον καυχήσομαι ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου, ἵνα ἐπισκηνώσῃ ἐπ᾿ ἐμὲ ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ (:με πολλή ευχαρίστηση θα καυχιέμαι περισσότερο στις ασθένειές μου, για να κατοικήσει μέσα μου η δύναμη του Χριστού)» [Β΄Κορ. 12,9]. 

     Αλλά τι; Αυτό το ίδιο ήταν απόδειξη ότι θεωρούσε μεγάλης αξίας τα δεσμά. Όπως ακριβώς έλεγε και όταν έγραφε προς τους Κορινθίους: «Γάλα ὑμᾶς ἐπότισα καὶ οὐ βρῶμα. οὔπω γὰρ ἠδύνασθε. ἀλλ᾿ οὔτε ἔτι νῦν δύνασθε· ἔτι γὰρ σαρκικοί ἐστε (:Σας πότισα με γάλα. Σας δίδαξα δηλαδή τις στοιχειώδεις χριστιανικές αλήθειες. Και δε σας έθρεψα με στερεή τροφή· διότι δεν είχατε τότε αρκετή πνευματική δύναμη. Αλλά ούτε και τώρα έχετε αρκετή δύναμη· διότι έχετε ακόμη σαρκικά φρονήματα)» [Α΄Κορ. 3,2]. Έτσι λοιπόν και εδώ, δεν μπορούσαν να δεχτούν το κάλλος, ούτε την τιμή, ούτε την ωφέλεια των δεσμών. Για τον λόγο αυτόν λέγει «εκτός από αυτά τα δεσμά». 

       Στους Εβραίους όμως δεν έγραφε έτσι, αλλά τους παρότρυνε να φυλακιστούν μαζί με τους φυλακισμένους: «Μιμνήσκεσθε τῶν δεσμίων ὡς συνδεδεμένοι, τῶν κακουχουμένων ὡς καὶ αὐτοὶ ὄντες ἐν σώματι (:να θυμάστε τους φυλακισμένους, σαν να είστε και εσείς μαζί τους δεμένοι με τις αλυσίδες της φυλακής. Να θυμάστε όσους υποφέρουν και κακοπαθούν, διότι και εσείς έχετε σώμα φθαρτό και μπορεί να βρεθείτε αύριο στη θέση τους κα να υποφέρετε αυτά που υποφέρουν αυτοί σήμερα)» [Εβρ.13,3]. 

     Για τον λόγο αυτόν και ο ίδιος χαιρόταν για τα δεσμά και φυλακιζόταν και μαζί με τους δεσμώτες οδηγούνταν στη φυλακή. Μεγάλη η δύναμη της αλυσίδας του Παύλου· είναι αρκετό αντί όλων των αγαθών αυτό το θέαμα, το να δει κανείς δεμένο τον Παύλο και να εξάγεται από τη φυλακή. Το να τον δει κανείς δεμένο και να κάθεται μέσα, από ποια ηδονή δεν είναι μεγαλύτερο αυτό; Με τι δεν θα τιμούσαν αυτό το πράγμα; Δεν βλέπετε τους βασιλιάδες, τους υπάτους να φέρονται σε άμαξα με δύο ίππους και ενδεδυμένους με χρυσό και τους ακολούθους να έχουν τα πάντα χρυσά, χρυσά τα δόρατα, χρυσές τις ασπίδες, χρυσά τα ενδύματα, ίππους χρυσοφορεμένους; Πόσο τερπνότερο είναι αυτό από εκείνο το θέαμα; Θα ευχόμουνα να δω μία φορά τον Παύλο να εξέρχεται από τη φυλακή με τα δεσμά, παρά χιλιάδες φορές εκείνους να περνούν σε πομπή μαζί με εκείνη την ακολουθία τους. Πόσοι άγγελοι νομίζετε ότι θα προηγούνταν αυτού, όταν οδηγούνταν έτσι; 

      Και για το ότι δεν ψεύδομαι, θα κάνω φανερό το πράγμα από κάποια παλαιά ιστορία. Ο προφήτης Ελισσαίος -ίσως να γνωρίζετε τον άνδρα-, ενώ ο βασιλιάς της Συρίας είχε εμπλακεί σε πόλεμο με τον βασιλέα του Ισραήλ, καθισμένος πλησίον του, όλα όσα αποφάσιζε εκείνος με τους συμβούλους του στο διοικητήριό του, τα φανέρωνε και αχρήστευε τα σχέδια του βασιλιά με το να λέγει από πριν τα απόρρητα κα να μην αφήνει τους Ισραηλίτες να πέφτουν στις παγίδες του. Αυτό στενοχωρούσε τον βασιλιά της Συρίας και μικροψυχώντας περιέπιπτε σε μεγαλύτερη στενοχώρια, μη μπορώντας να μάθει εκείνον ο οποίος γνωστοποιούσε τα πάντα και τον επιβουλευόταν και έκανε άχρηστα τα σχέδιά του. 

      Ενώ λοιπόν στενοχωριόταν και έψαχνε να βρει την αιτία, είπε κάποιος από τους υπασπιστές του, ότι ήταν κάποιος προφήτης Ελισσαίος ο οποίος καθόταν στη Σαμάρεια, ο οποίος δεν άφηνε να πραγματοποιηθούν τα σχέδια του βασιλέως, αλλά τα φανέρωνε όλα. Εκείνος νόμισε ότι βρήκε το παν. Τίποτε αθλιότερο από αυτό. Έπρεπε να τιμήσει τον άνδρα, να θαυμάσει, να εκπλαγεί, εφόσον έχει τόση δύναμη, ώστε ενώ καθόταν σε τόση απόσταση, όλα όσα σχεδιάζονταν στο διοικητήριο του βασιλέως, ενώ κανείς δεν του το ανήγγελλε, να το γνωρίζει· δεν έκανε μεν αυτό, αλλά αφού εξοργίστηκε και καταλήφθηκε μόνο από θυμό, συνέταξε ιππείς και οπλίτες και τους στέλνει να φέρουν εμπρός του τον προφήτη. Υπήρχε δε πλησίον του Ελισαίου κάποιος μαθητής ευρισκόμενος στα πρόθυρα του προφητικού χαρίσματος, ο οποίος απείχε ακόμη από του να αξιωθεί τέτοιες αποκαλύψεις. 

      Έφτασαν οι στρατιώτες του βασιλέως, για να δέσουν τον άνδρα, μάλλον δε τον προφήτη. Πάλι επάνω σε δεσμά πίπτουμε, και από παντού αυτός ο λόγος έτσι υφαίνεται. Και όταν είδε ο μαθητής το πλήθος των στρατιωτών, ταράχτηκε και γεμάτος φόβο και τρόμο αφού προσέτρεξε στον διδάσκαλό του, ανήγγειλε την συμφορά, όπως νόμιζε, και μήνυσε τον αναπόφευκτο κίνδυνο. Γέλασε ο προφήτης, διότι ο μαθητής φοβούνταν τα ανάξια φόβου, και τον παρότρυνε να έχει θάρρος. Εκείνος όμως επειδή ήταν ατελής ακόμη, δεν πειθόταν, αλλά εκπληττόμενος ακόμη περισσότερο από την εμφάνισή του, παρέμενε φοβισμένος. Τι έκανε λοιπόν ο προφήτης; «Καὶ εἶπε πρὸς αὐτοὺς Ἑλισαιέ· οὐχὶ αὕτη ἡ πόλις καὶ αὕτη ἡ ὁδός· δεῦτε ὀπίσω μου, καὶ ἄξω ὑμᾶς πρὸς τὸν ἄνδρα, ὃν ζητεῖτε· καὶ ἀπήγαγεν αὐτοὺς πρὸς Σαμάρειαν (:ο Ελισαίος είπε προς τους προελαύνοντες στρατιώτες: “δεν είναι αυτή η πόλη και ούτε η οδός. Ελάτε κοντά μου και εγώ θα σας οδηγήσω προς τον άνθρωπο, τον οποίο ζητείτε”. Ο Ελισαίος οδήγησε αυτούς μέσα στη Σαμάρεια)» [Δ΄Βασ. 6,17]. Και ξαφνικά βλέπει ολόκληρο το όρος, στο οποίο κατοικούσε τότε ο προφήτης, να έχει γεμίσει από πύρινους ίππους και άρματα. Τούτο δε τίποτε άλλο δεν ήταν, παρά στρατιές αγγέλων. Εάν λοιπόν στον Ελισαίο για τούτο μόνο ακολουθούσε τόσο μεγάλη παράταξη αγγέλων, τι θα γινόταν στον Παύλο; 

     Αυτό έλεγε και ο προφήτης Δαβίδ: «Παρεμβαλεῖ ἄγγελος Κυρίου κύκλῳ τῶν φοβουμένων αὐτὸν καὶ ῥύσεται αὐτούς (:Άγγελος Κυρίου θα στρατοπεδεύει γύρω και θα περιφρουρεί όσους σέβονται τον Κύριο και θα τους γλυτώσει από τους κινδύνους, στους οποίους έχουν εκτεθεί)» [Ψαλμ. 33,8]. Και πάλι: «ἐπὶ χειρῶν ἀροῦσί σε, μήποτε προσκόψῃς πρὸς λίθον τὸν πόδα σου (:Θα σε αναλάβουν οι άγγελοι στα χέρια τους και θα σε καθοδηγούν, ώστε ούτε το ένα σου πόδι να μη σκοντάψει σε κανένα λίθο)» [Ψαλμ.90,12]. 

      Και τι λέγω για τους αγγέλους; Ο ίδιος ο Κύριος βρισκόταν τότε μαζί του όταν εξερχόταν. Διότι βεβαίως δεν υπήρχε μόνο όταν εμφανιζόταν στον Αβραάμ, αλλά και μετά από αυτό· διότι ο ίδιος υποσχέθηκε λέγοντας: «ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος (:και ιδού, εγώ που έλαβα κάθε εξουσία, θα είμαι πάντα μαζί σας βοηθός και συμπαραστάτης σας, μέχρι να τελειώσει ο αιώνας αυτός, μέχρι δηλαδή τη συντέλεια του κόσμου)» [Ματθ. 28,20]. 

     Και πάλι αφού εμφανίστηκε ο ίδιος ο Κύριος σε αυτόν έλεγε: «Εἶπε δὲ ὁ Κύριος δι᾿ ὁράματος ἐν νυκτὶ τῷ Παύλῳ· μὴ φοβοῦ, ἀλλὰ λάλει καὶ μὴ σιωπήσῃς (:κάποια ώρα λοιπόν μέσα στη νύχτα παρουσιάστηκε ο Κύριος, με όραμα στον Παύλο και του είπε: “Μη φοβάσαι τις απειλές των Ιουδαίων, οι οποίοι έγιναν έξω φρενών από την αποσκίρτηση του Κρίσπου· αλλά δίδασκε το ευαγγέλιο και μη σιωπήσεις”)» [Πράξ. 18,9]. Και σε όνειρο τον επισκέφτηκε αυτό λέγοντας: «Θάρσει, Παῦλε· ὡς γὰρ διεμαρτύρω τὰ περὶ ἐμοῦ εἰς Ἱερουσαλήμ, οὕτω σε δεῖ καὶ εἰς Ῥώμην μαρτυρῆσαι (:έχε θάρρος, Παύλε· διότι, όπως με παρρησία μαρτύρησες και κήρυξες την αλήθεια για εμένα στην Ιερουσαλήμ, έτσι σύμφωνα με το θείο σχέδιο θα κηρύξεις και στη Ρώμη)» [Πράξ. 23,11]. 

      Πάντοτε μεν λοιπόν οι άγιοι είναι θαυμαστοί και γεμάτοι από πολλή χάρη, πολύ περισσότερο όμως όταν κινδυνεύουν για τον Χριστό, όταν φυλακίζονται. Διότι όπως ακριβώς ο στρατιώτης είναι μεν πάντοτε γενναίος και γίνεται ευχάριστο θέαμα σε εκείνους οι οποίοι τον βλέπουν στη συνήθη μορφή, πολύ περισσότερο όμως όταν έχει σταθεί και παραταχτεί στο πλευρό του ίδιου του βασιλέως. Έτσι λοιπόν να σκεφτείς και τον Παύλο, πόσο ευχάριστο ήταν να τον δεις να διδάσκει με τα δεσμά. 

     Να πω όπως σε παρένθεση κάτι το ποιο ήλθε στη σκέψη μου τώρα; Ο μακάριος μάρτυρας Βαβύλας φυλακίστηκε και αυτός για την ίδια αιτία, για την οποία και ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, επειδή δηλαδή έλεγξε τον βασιλέα διότι παρανομούσε. Όταν απέθνησκε, παράγγειλε να παραμείνουν τα δεσμά με το σώμα, και το σώμα να ταφεί δεμένο· και τώρα οι χειροπέδες βρίσκονται μαζί με την τέφρα. Τόσο πολύ ποθούσε τα δεσμά για τον Χριστό. «Ἐταπείνωσαν ἐν πέδαις τοὺς πόδας αὐτοῦ, σίδηρον διῆλθεν ἡ ψυχὴ αὐτοῦ (:Εκεί τον έριξαν στη φυλακή, έδεσαν με σιδηρά δεσμά τους πόδες του και τον εξευτέλισαν, σαν να επρόκειτο για κακούργο. Η ψυχή του υπέφερε την αγωνία των σιδερένιων αυτών αλυσίδων)» [Ψαλμ. 104,18], λέγει ο προφήτης για τον Ιωσήφ. 

     Ήδη και οι γυναίκες έλαβαν πείρα αυτών των δεσμών. Εμείς όμως δε φυλακιζόμαστε. Ούτε προτρέπω σε αυτό, διότι τώρα δεν είναι ο κατάλληλος καιρός. Μη δέσεις τα χέρια σου, αλλά δέσε τη σκέψη σου. Υπάρχουν και άλλα δεσμά· όσοι δεν υποφέρουν αυτά, θα γνωρίσουν εκείνα. Άκουσε τον Χριστό ο οποίος λέγει: «δήσαντες αὐτοῦ πόδας καὶ χεῖρας ἄρατε αὐτὸν καὶ ἐκβάλετε εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον (:δέστε τα χέρια και τα πόδια του και πάρτε τον και ρίξτε τον έξω, στο πιο βαθύ σκοτάδι, που είναι μακριά από τη βασιλεία του Θεού)» [Ματθ. 22,13]. Μακάρι όμως να μη γίνει ποτέ να λάβουμε πείρα εκείνων των αιωνίων δεσμών του Άδη, αλλά μακάρι να πλουτίσουμε από τη χάρη αυτών των δεσμών. Για τον λόγο αυτόν έλεγε: «Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς ἐγὼ ὁ δέσμιος ἐν κυρίῳ ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθητε (:Σύμφωνα λοιπόν με αυτά που σας έγραψα προηγουμένως, σας παρακαλώ εγώ που είμαι φυλακισμένος για το όνομα του Κυρίου, να πορευτείτε και να ζήσετε με τρόπο άξιο της υψηλής κλήσεως που σας έκανε ο Θεός)». 

    Ποια όμως είναι αυτή; «Σώμα ονομαστήκατε», λέγει· «κεφαλή έχετε τον Χριστό· συνανύψωσε και σας κάθισε μαζί Του ενώ ήσασταν εχθροί και είχατε διαπράξει άπειρα κακά. Μεγάλη είναι αυτή η κλήση και σε μεγάλα πράγματα, όχι μόνο διότι προήλθε από αυτά, ούτε και διότι ισχύει για αυτά, αλλά και διότι δόθηκε με αυτόν τον τρόπο». Πώς όμως είναι δυνατό να ζήσουμε αντάξια; «Με κάθε ταπεινοφροσύνη». Αυτός ζει αντάξια. Αυτό είναι το θεμέλιο κάθε αρετής. Αν είσαι ταπεινός και αναλογιστείς ενώ ήσουν τέτοιος, πώς σώθηκες, ούτε στα δεσμά θα υπερηφανεύεσαι, ούτε σε αυτά τα οποία είπα, αλλά γνωρίζοντας ότι το παν είναι έργο της χάριτος, θα ταπεινώνεις τον εαυτό σου. Ο ταπεινόφρονας και ευγνώμονας μπορεί να είναι και ευάρεστος δούλος. Διότι «τί δὲ ἔχεις (:Και ποιο χάρισμα έχεις)», λέγει, «ὃ οὐκ ἔλαβες; (:το οποίο δεν έλαβες από τον Θεό;)» [Α΄Κορ. 4,7]. Άκουσε πάλι τον ίδιο ο οποίος λέγει: «χάριτι δὲ Θεοῦ εἰμι ὅ εἰμι· καὶ ἡ χάρις αὐτοῦ ἡ εἰς ἐμὲ οὐ κενὴ ἐγενήθη, ἀλλὰ περισσότερον αὐτῶν πάντων ἐκοπίασα, οὐκ ἐγὼ δέ, ἀλλ᾿ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σὺν ἐμοί (:με τη χάρη του Θεού όμως είμαι ό,τι είμαι τώρα, δηλαδή Απόστολος ίσος με τους άλλους. Και η χάρη που μου έδωσε ο Κύριος δεν έμεινε άκαρπη και χωρίς αποτέλεσμα, αλλά περισσότερο από όλους αυτούς κοπίασα. Και το έργα μάλιστα αυτό δεν το εργάστηκα εγώ, αλλά η χάρη του Θεού που είναι μαζί μου και με ενισχύει)» [Α΄Κορ. 15,10]. 

     «Μετὰ πάσης ταπεινοφροσύνης (:σας παρακαλώ λοιπόν να ζείτε με κάθε ταπεινοφροσύνη)», λέγει, όχι μόνο στους λόγους, ούτε στα πράγματα, αλλά και στη μορφή και στην ομιλία· όχι ως προς μεν το ένα να είσαι ταπεινός, ως προς το άλλο όμως να είσαι θρασύς· προς όλους να είσαι ταπεινός, είτε φίλος είναι, είτε εχθρός, είτε μεγάλος, είτε μικρός· αυτό είναι ταπεινοφροσύνη. Και στα κατορθώματα να είσαι ταπεινός. Διότι άκουσε τον Χριστό ο οποίος λέγει: «μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν (:μακάριοι και τρισευτυχισμένοι είναι εκείνοι που συναισθάνονται ταπεινά την πνευματική τους φτώχεια και την εξάρτηση ολόκληρου του εαυτού τους από τον Θεό, διότι είναι δική τους η βασιλεία των ουρανών)» [Ματθ. 5,3] και θέτει αυτό πρώτο από όλα. 

     Για τον λόγο αυτόν ο Παύλος λέγει: «Μετὰ πάσης ταπεινοφροσύνης καὶ πραΰτητος, μετὰ μακροθυμίας, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ (:Σας παρακαλώ λοιπόν να ζείτε με κάθε ταπεινοφροσύνη και πραότητα, με μακροθυμία και υπομονή. Να ανέχεστε με αγάπη ο ένας τα ελαττώματα του άλλου)». Πώς είναι δυνατόν να ανέχεσαι, αν είσαι οργίλος και κακόλογος; Είπε τον τρόπο: «με αγάπη». «Εάν δεν ανέχεσαι τον πλησίον», λέγει, «πώς θα σε ανεχτεί ο Θεός; Εάν εσύ δεν υποφέρεις αυτόν ο οποίος είναι σύνδουλός σου, πώς θα σε υπομείνει ο Κύριος;». Όπου υπάρχει αγάπη, όλα είναι υποφερτά. 

     «Σπουδάζοντες τηρεῖν τὴν ἑνότητα τοῦ πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης (:Και να καταβάλλετε κάθε προσπάθεια προκειμένου να διατηρείτε τη μεταξύ σας ενότητα με την οποία σας ένωσε το Άγιο Πνεύμα, χρησιμοποιώντας ως σύνδεσμο την ειρήνη, η οποία θα σας δένει όλους μαζί σε ένα)», λέγει. Δέσε λοιπόν τα χέρια σου με την επιείκεια. Πάλι η ωραία λέξη, ο δεσμός· εμείς τον αφήσαμε και αυτός πάλι σε εμάς προσέτρεξε. Καλά είναι εκείνα τα δεσμά, καλά και αυτά· και εκείνα από αυτά γεννώνται. Σύνδεσε τον εαυτό σου με τον αδελφό· αυτοί που είναι συνδεδεμένοι με αγάπη, τα πάντα υποφέρουν ως ελαφρό ζυγό και όχι βαρύ. Δέσε τον εαυτό σου με εκείνον, και εκείνον με εσένα· εσύ είσαι κύριος για να κάνεις και τα δύο· διότι όποιον θέλω να κάνω φίλο, θα το κάνω με ευκολία. 

«Σπουδάζοντες (:και να καταβάλλετε κάθε προσπάθεια)», λέγει· δεν το λέγει αυτό τυχαίως και ως σχήμα λόγου. «Και να καταβάλλετε κάθε προσπάθεια», λέγει, «να διατηρείτε τη μεταξύ σας ενότητα με την οποία σας ένωσε το Άγιο Πνεύμα». Τι είναι ενότητα του Πνεύματος; Όπως ακριβώς στο σώμα υπάρχει πνεύμα το οποίο συνέχει τα πάντα, αν και σε διάφορα μέλη, έτσι και εδώ· διότι για τον λόγο αυτόν δόθηκε το Πνεύμα, για να ενώσει εκείνους οι οποίο είναι χωρισμένοι κατά τα γένη και κατά τους τρόπους· διότι ο γέροντας και ο νέος, ο πτωχός και ο πλούσιος, το παιδί και ο έφηβος, η γυναίκα και ο άνδρας και κάθε ψυχή γίνεται ένα, και περισσότερο από όσο εάν ήταν ένα σώμα· διότι από αυτή τη συγγένεια πολύ μεγαλύτερη είναι εκείνη, και αυτή η ένωση είναι τελειότερη· διότι η ένωση της ψυχής είναι τελειότερη, όσο και πιο απλή και ομοιόμορφη είναι αυτή. 

[Συνεχίζεται] 

ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ, 

επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος