Αποτείχιση και Πατερική Παράδοση

Ἄρθρο τοῦ λόγιου ἁγιορείτη μοναχοῦ Νικοδήμου Μπιλάλη

στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» τῆς 30^ης Μαρτίου 2012

“ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ Ο ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ!”

ΚΑΙ  Ο ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΤΙ;

Πολλοὶ Γέροντες σήμερα, οἱ ὁποῖοι δὲν θέλουν νὰ στενοχωρήσουν τοὺς Πατριάρχες καὶ τοὺς Ἐπισκόπους ποὺ αἱρετίζουν –ὡσὰν νὰ μὴ ἐργάζωνται στὸν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ στὸν οἰκεῖο Ἐπίσκοπο, ὡσὰν νὰ μὴ ἐξαρτᾶται ἡ καρποφορία τοῦ ἀμπελῶνος ἀπὸ τὸν Κύριο, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν οἰκεῖο Ἐπίσκοπο (ποὺ εἴτε αἱρετίζει, εἴτε ἀνέχεται τοὺς αἱρετίζοντες), ἐπαναπαύουν τὴν συνείδησή τους μὲ τὴν σκέψη ὅτι: αἱρετικὸ μποροῦμε νὰ θεωροῦμε καὶ νὰ ἀποφεύγουμε,  μ ό ν ο  ἐκεῖνον ποὺ ἔχει ὡς τέτοιος χαρακτηρισθεῖ ἀπὸ κάποια Σύνοδο. Αὐτὴ ὅμως ἡ θέση ἐλέγχεται ὡς λανθασμένη μὲ βάση τὴν Πατερικὴ διδασκαλία. Γιατί, ἀλήθεια καμώνονται πὼς ἀγνοοῦν τὴν πράξη τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ θεωροῦσε ὡς αἱρετικὸ ἐκεῖνον ποὺ καὶ σὲ κάποιο, ἔστω καὶ «μικρό», σημεῖο τῆς Πίστεως ἔσφαλε, καὶ ἀπόφευγαν νὰ ἐπικοινωνοῦν ἀκόμα καὶ μὲ ἐκεῖνο, γιὰ τοῦ ὁποίου τὴν ὀρθοδοξία εἶχαν ἀμφιβολίες;

Παραθέτουμε τὸ ἄρθρο τοῦ λόγιου ἁγιορείτη μοναχοῦ Ν.Μ., τὸ ὁποῖο μᾶς παρουσιάζει κάποιες πτυχὲς ἀπὸ τὴν ζωὴ τοῦ ἀείμνηστου γέροντα π. Μάρκου Μανώλη, ὁ ὁποῖος χαρακτήρισε μὲ δυνατὴ φωνὴ –μέσα σὲ ἱ. Ναὸ– αἱρετικὸ τὸν πατριάρχη Ἀθηναγόρα· ὑπενθυμίζουμε δέ, ὅτι ὄχι μόνο τὸν ἴδιο χαρακτηρισμὸ εἶχε κάνει γιὰ τὸν Ἀθηναγόρα καὶ ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ἀλλὰ καὶ πὼς τρεῖς ἐπίσκοποι, καὶ οἱ τότε Ἁγιορεῖτες μοναχοί, εἶχαν διακόψει τὸ μνημόσυνο τοῦ Ἀθηναγόρα.

Ἂς ξανασκεφτοῦν οἱ σύγχρονοι Γέροντες, τὰ πρόσφατα αὐτὰ ἐκκλησιαστικὰ γεγονότα, ἂς συγκρίνουν τὴ βαρύτητα τῶν μεμονωμένων οἰκουμενιστικῶν παρεκτροπῶν ἐπὶ ἐποχῆς Ἀθηναγόρα, μὲ τὴν καρκινωματικὴ ἐπέκτασή τους ἐπὶ τοῦ σήμερον πατριαρχεύοντος κ. Βαρθολομαίου, ἀλλὰ καὶ τοῦ φρικτοῦ ὑβριστὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ τῆς καθόλου Ὀρθόδοξης ἐκκλησιολογίας κ. Ζηζιούλα, καὶ ἂς ἀναλάβουν –αὐτοὶ καὶ τὰ πνευματικά τους παιδιά– τὶς εὐθύνες τους.

Παραθέτουμε τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ ἄρθρου:

ΕΒΡΟΝΤΟΦΩΝΗΣΕΝ ὁ μακαριστὸς

π. Μᾶρκος Μανώλης πρίν 42 χρόνια:

“ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ Ο ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ!”

Καὶ γιά τή γενναία αὐτή ὁμολογία του ἐδιώχθηκε ἐπί ἔτη, ἀκόμη καί μέ ἀπειλούμενη καθαίρεσή του, ἀπό τόν τότε Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο Α´. Διάκονος ἀπό τό 1965 ὁ π. Μᾶρκος, ὡς τιμωρούμενος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, παρέμεινε Διάκονος καθ᾽ ὅλη τή χουντική 7ετία καί ἱερωνυμική ἀρχιεπισκοπία (1967–1974), διάστημα κατά τό ὁποῖο ἐκάλει τόν π. Μᾶρκο ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, γιά νά ἀνακαλέσει τήν ὁμολογία του, χωρίς ἐκεῖνος νά ὑποκύψει. Ἀλλά καί ὁ «διάδοχος» τοῦ Ἱερωνύμου Σεραφείμ (Τίκας) ἐδίωξε ἐπίσης τόν π. Μᾶρκο. Δέν ἐπέτρεπε καί αὐτός τή χειροτονία του σέ Ἱερέα ἐπί 11 ἐπί πλέον χρόνια, ὥστε νά παραμείνει Διάκονος ἐπί 19 χρόνια!

Τελικά τόν ἐχειροτόνησε Ἱερέα ὁ τότε Ἀττικῆς Δωρόθεος, μετατεθείς ἀπό τήν Καστοριά, «ἐξαπατήσας» τόν Ἀρχιεπίσκοπο Σεραφείμ μέ τήν τοποθέτηση τοῦ π.Μάρκου ὡς «ἐξορίστου»(!) στό νεκροταφιακό καί σχεδόν ἔρημο τότε Ἱ. Ναό Ἁγίου Γεωργίου Διονύσου. Διότι δέν ἐφανταζόταν ὁ Δωρόθεος ὅτι ὁ π. Μᾶρκος θά μετέβαλε τόν Ἅγιο Γεώργιο σέ πολυπληθέστατο Ἐφημεριακό Ναό καί ὅτι θά ἔκτιζε καί μεγαλοπρεπῆ Ἐνοριακό Ναό, τόνἍγιο Διονύσιο Διονύσου!

Ἀλλά μετά τά γνωστά καί ἄγνωστα σέ πολλούς αὐτά εἰσαγωγικά, ἄς ἐπανέλθουμε στή βροντόφωνη ὁμολογία τοῦ π. Μάρκου: «ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ Ο ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ!», τῆς ὁποίας ὁμολογίας ὁ ὑπογραφόμενος ὑπῆρξε αὐτήκοος καί αὐτόπτης τοῦ γεγονότος τόν Μάρτιο τοῦ 1970 στό Καθολικό τῆς Ἱ. Μ. Πετράκη.

Εἶχε τότε ἀσθενήσει ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Ἀθηναγόρας Α´ (1948–1972) καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος ἐξέδωκε Ἐγκύκλιο, κατά τήν ὁποία ὅλοι οἱ Ἱ. Ναοί τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς ἔπρεπε νά κάνουν εἰδική δέηση ὑπέρ τῆς ὑγείας τοῦ Πατριάρχη σέ ὅλες τίς Ἱ. Ἀκολουθίες.

Ἀλλά γιατί ἀντέδρασε ὁ π. Μᾶρκος; Προσευχή θά γινόταν. Τί τό μεμπτό; Ἔτσι θά ἔλεγαν κάποιοι καί τότε καί ἴσως σήμερα περισσότερο. Δυστυχῶς, ὑπῆρχε πολύ τό μεμπτό καί ἀπαγορευτικό, τό ἴδιο τό πρόσωπο τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ὁ ὁποῖος ἤδη ὡς Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς καί μάλιστα ὡς Κωνσταντινουπόλεως εἶχε παραβῆ καί «ὑβρίσει» τούς Ἱ. Κανόνες, τά Ἱ. Δόγματα καί τίς Ἱ. Παραδόσεις τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας! Καί αὐτά, ὄχι μόνο μέ δηλώσεις του, ἀλλά καί μέ συγκεκριμένες παραβατικές ἐνέργειές του. Τά εἶχε σχεδόν ἰσοπεδώσει ὅλα, πορευόμενος «ἀγαλλομένῳ ποδί» (=χοροπηδώντας!), ὡς ἀρχιοικουμενιστής, καί μάλιστα φιλοπαπικός καί φιλενωτικός μέ τόν Παπισμό καί τόν Προτεσταντισμό!

Ἐκτός ὅμως ἀπό τά οἰκουμενιστικά καί αἱρετικά του δρώμενα στήν Ἀμερική, ἀλλά καί στήν Κωνσταντινούπολη (ἀπό τό 1948 ἕως τό 1965), τό 1965 μονομερῶς, μόνος του, ἐρήμην τῶν λοιπῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἔκαμε τή λεγομένη «ἄρση τῶν Ἀναθεμάτων» τῆς Ὀρθοδοξίας κατά τοῦ Παπισμοῦ, χωρίς ὁ Παπισμὸς νά ἀλλάξει καί διορθώσει τίποτε ἀπό τόν ἑσμό καί ὁρμαθὸ τῶν αἱρέσεών του. Ἐνῶ μνημονεύοντας τόν Πάπα Παῦλο Α´ ἔκαμε μαζί του καί κοινή-«ἀδελφική» συνάντηση στά Ἱεροσόλυμα, γιά πρώτη φορά μετά τό Σχίσμα τοῦ 1054!

Ἀλλά καί μόνο γιά τά πρίν ἀπό τήν ἀντικανονικότατη «ἄρση τῶν Ἀναθεμάτων…» τοῦ 1965 καί τή συνάντησή του μέ τόν Πάπα, ὁ ὄντως Ὀρθόδοξος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρυσόστομος Β´ (Χατζησταύρου) εἶχε δηλώσει καί ἔγραψε στά «Πεπραγμένα» του (τόμ. Β´…, Ἀθῆναι 1964, σ. 197): «Ὁ Ἀθηναγόρας Α´ οὐδέν πρεσβεύει, εἰς οὐδέν πιστεύει, εἰ μή μόνῳ ἑαυτῷ δουλεύει καί τήν ἀπαθανάτισιν τοῦ ὀνόματός του ἐπιδιώκει, ἔστω, κατά Ἡρόστρατον, διά τῆς καταστροφῆς τῆς Ἐκκλησίας»!

...Ὅταν μάλιστα ὁ Ἀθηναγόρας τό 1970 ἀποδέχθηκε ἀκόμη καί τό αἱρετικότατο Φιλιόκβε (Filioque=καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ…), ἀπαγορευμένη προσθήκη τοῦ Παπισμοῦ στό ἱερό Σύμβολο τῆς Πίστεως, ὡς δῆθεν «θεολογούμενο», δήλωση γιά τήν ὁποία οἱ περισσότερες Ἱ. Μονές τοῦ Ἁγίου Ὄρους διέκοψαν τό «μνημόσυνό» του (μάλιστα καί ὁ μακαρ. Γέροντας Παΐσιος στήν Ἱ. Μ. Σταυρονικήτα), ὁ μακαρ. π. Μᾶρκος ἔδινε μάχες διά μέσου τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου». Ἐγνώριζε, ἀποδοκίμαζε καί ἐκαυτηρίαζε τά προηγούμενα ἀθηναγορικά… ἀπόβλητα.

Ἔτσι, ὅταν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος διέταξε τήν καθημερινή μνημόνευσή του ἀπό ὅλες τίς Ἐνορίες, στήν πρώτη δέηση-μνημόνευση τοῦ ὀνόματός του ὁ π. Μᾶρκος ἀντέδρασε δυναμικά, μετά τό τέλος τῆς θ. Λειτουργίας. Ὡς λειτουργός τότε στήν Ἱ. Μ. Πετράκη ἦταν ὁ Ἱερομόναχος π. Χριστόφορος Σταυρόπουλος, ἀδελφός τῆς Ἱ. Μονῆς, ἐνῶ Ἡγούμενος ἦταν ὁ θεοφιλ. Ἐπίσκοπος Εὐρίπου Βασίλειος, συμπροσευχόμενος στό Ἱερό τοῦ Ναοῦ. Μάλιστα ὁ λειτουργός π. Χριστόφορος ἐπεξέτεινε τήν «ὑπέρ ὑγείας» τοῦ Ἀθηναγόρα δέηση μέ τήν προσθήκη: «καί ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως ὑπό ἕνα ποιμένα», ὑπονοῶν μᾶλλον τόν Πάπα!…

Καί ἀκριβῶς μετά τό «Δι᾽ εὐχῶν» ὁ μακαρ. π. Μᾶρκος, εὑρισκόμενος στό δεξιό Ψαλτήρι, ἀριστερά, ἐνῶ στό κέντρο εὑρισκόταν ὡς ἱεροψάλτης ὁ ὑπογραφόμενος, κατῆλθε τοῦ στασιδίου του, μέ ἀλλοιωμένο τό πρόσωπο, διέσχισε τόν κατάμεστο Ἱ. Ναό, ἀπό ἐκκλησιαζόμενο Δημοτικό Σχολεῖο, καί, φθάνοντας στήν ἐξώθυρα, ἐστράφηκε πρός τό ἐκκλησίασμα καί, ὁ πάντοτε πραΰς καί γλυκύς, ΕΒΡΟΝΤΟΦΩΝΗΣΕ κυριολεκτικά: «ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ Ο ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ!».

Ὁ ὑπογραφόμενος ἐκείνη τή στιγμή δέν ἀντέδρασα, μολονότι ὑπῆρξα ἀντιοικουμενιστής ἀπό λαϊκός θεολόγος καί φυσικά ὡς Ἁγιορείτης Μοναχός, μάλιστα μέ σχετική ἀρθρογραφία στόν «Ὀρθόδοξο Τύπο». Ἡ ἀντίδρασή μου ἔγινε μετά τή θ. Λειτουργία, ὅταν οἱ προηγούμενοι (Ἡγούμενος καί λειτουργός) μοῦ ἀνέφεραν γιά τήν ἄμεση δίωξη τοῦ π. Μάρκου, τόν ὁποῖον ὑπερασπίσθηκα, ἀλλά καί γιά τή δική μου ἄμεση ἀπομάκρυνση ὡς φιλοξενουμένου προσωρινά στό κελλίο τοῦ θείου μου π. Εὐσεβίου (Μπιλάλη), ἀδελφοῦ τοῦ πατέρα μου καί ἀδελφοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς ἐπί 45ετία. Τήν ἐντολή ἔδωσε ὁ ἴδιος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος.

Ἐξάλλου ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος, ἐκδικούμενος καί τόν μακαρ. π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο καί τόν «Ὀρθόδοξο Τύπο», ἀφοῦ τόν κατήργησε καί ἄλλαξε ὡς Ἡγούμενο τῆς Ἱ. Μονῆς, προχώρησε καί στήν ἀφαίρεση τοῦ τίτλου-ὀφφικίου τοῦ «Ἀρχιμανδρίτη», ὅπως καί σέ ὅλους σχεδόν τούς «Ἀρχιμανδρίτες» τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς, ἐκτός μόνης μιᾶς πεντάδας περίπου...

Ἀλλ᾽ ἐδῶ κρίνουμε ἐπίκαιρο νά ἀναφέρουμε –ἤ μᾶλλον νά ἀποκαλύψουμε– ἕνα κορυφαῖο γεγονός τῶν φιλαθηναγορικῶν αἰσθημάτων καί φρονημάτων τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου Α´, τό ὁποῖο οἱ ἐκλιπόντες καί ἐπιζῶντες ἱερωνυμικοί σκόπιμα ἀποσιωποῦν.

Πρόκειται γιά τή φαιδρή…, ἀλλά καί σκανδαλώδη ἱερωνυμική ἐνέργεια τῆς ἀνακηρύξεως τό 1969 τοῦ Ἀθηναγόρα Α´ ὡς … «“Προφηταποστόλου”(!) ἐπί τῇ συμπληρώσει εἰκοσαετίας ἀπό τῆς εὐδοκίᾳ Θεοῦ (!) ἀναρρήσεως αὐτοῦ εἰς τόν πρεσβυγενῆ ἱστορικόν καί οἰκουμενικόν θρόνον». Μάλιστα προστίθεται ὅτι τό γεγονός τοῦτο «ἀποτελεῖ ἕν τῶν περιφανεστάτων γεγονότων τῆς ζωῆς καί τῆς ἱστορίας τῆς κατά Ἀνατολάς Ἐκκλησίας (!). Ἤδη ὁ Παναγιώτατος Ἀθηναγόρας ἔλαβε δικαίως καί ἀναφαιρέτως(!) τόν τίτλον τοῦ “προφηταποστόλου”… τῆς “χριστιανικῆς καταλλαγῆς καί “ἑνότητος”…»! (Τά θαυμαστικά εἶναι ἰδικά μας).

Ποῦ γράφονται (καί μένουν ὡς γραπτά) αὐτά; Στά «Δίπτυχα» (τό Ἐκκλησιαστικό Ἡμερολόγιο καί Τυπικό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος) τοῦ ἔτους 1969, ἐκδόσεως τῆς «Ἀποστολικῆς Διακονίας…»! Ἄν ἡ «ἀφιέρωση»δέν εἶναι προσωπικό κείμενο τοῦ Ἱερωνύμου, ἀλλά τοῦ ἐπιμελητῆ τῶν «Διπτύχων», εἶναι βεβαιότατο ὅτι τό κείμενο αὐτό τό εἶδε καί τό ἐνέκρινε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος. Γιατί ἦλθε σέ διαφωνία μέ τόν τότε Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Λεωνίδα (Παρασκευόπουλο), ὅταν ὁ τελευταῖος, ὡς φέρων τόν τίτλο «Παναγιώτατος» (ὤ τῆς τιτλομανίας τῶν κληρικῶν!…), διεκδικοῦσε τήν ἀνακήρυξη τοῦ Ἀθηναγόρα ὡς «Προφηταποστόλου» στή Θεσσαλονίκη, ὡς ὁμότιτλος! Ἀλλ᾽ ἐπικράτησε ὁ… Μακαριώτατος Ἀθηνῶν Ἱερώνυμος.

Καί κλείνουμε ἐδῶ τή ζητηθεῖσα ἀπό τόν «Ο.Τ.» ἐπετειακή αὐτή ἀναφορά στό διετές μνημόσυνο τοῦ διωχθέντος π. Μάρκου μέ ἕνα ἐξίσου κορυφαῖο καί ἄγνωστο μᾶλλον στούς πολλούς ἱερωνυμικό γεγονός.

Εἶναι ἕνα καθαυτό παπικό γεγονός, τοῦ ὁποίου ὁ ὑπογραφόμενος ὑπῆρξε ἐπίσης αὐτόπτης στήν ὁδό Ἡρώδου Ἀττικοῦ. Ἦταν ἤδη ἔκπτωτος –«παραιτηθείς» ἤ μᾶλλον διωχθείς– ὁ Ἱερώνυμος Α´, ὅταν κατερχομένου μου τήν Ἡρώδου Ἀττικοῦ, πρός τήν πλευρά τοῦ Ἐθνικοῦ Κήπου, ἐκεῖνος ἀνερχόταν πρός τήν πλευρά τοῦ Προεδρικοῦ Μεγάρου, ἀλλά φέρων-φορῶν πλήρη παπική στολή… Καρδιναλίου! Ἔφερε καφε- τί «ἀντερί», μπέρτα στήν ἄνω πλάτη καί στήν κεφαλή σκουφάκι-φεσάκι παπικό! Μάλιστα μέ τήν ἴδια παπική στολή ἐπισκέφθηκε καί τό βιβλιοπωλεῖο «ΦΩΣ» (ὁδ. Φειδίου, στήν Ἀθήνα), ὅπου τότε ὁμιλοῦσε κάθε Πέμπτη, στήν ἄνω τοῦ ἰσογείου αἴθουσα, ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνός, Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν. Παρουσιάσθηκε ἐμπρός καί ἠθέλησε νά ὁμιλήσει, ἐνῶ τό ἀκροατήριο «μουρμούριζε» ἔντονα, ὥστε ἀναγκάσθηκε νά διαμαρτυρηθῆ. Τότε ὁ π. Γεώργιος τοῦ εἶπε: «Φυσικό εἶναι, Μακαριώτατε, νά ἀντιδρᾶ τό ἀκροατήριο, ἔτσι πού εἶσθε ντυμένος μέ παπική στολή…» (ὑπάρχει καί μαγνητοταινία… γιά τούς τυχόν ἀμφιβάλλοντας).

Ἀκόμη, μέ τήν ἴδια παπική στολή, τόν εἶδε καί ὁ εὐλαβής Ἱερεύς π. Ἰωάννης Κατῆς, τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Νικαίας, στήν ὁδό Γαμβέττα (Ὁμόνοια), ὅπου, κάπου ἐκεῖ, εἶχε Γραφεῖα «Ἡ Διεθνής τῆς Ἀγάπης», ἰδικῆς του οἰκουμενιστικῆς ἐμπνεύσεως καί ἐνεργείας, πού ἔχει «κλείσει».

Δυστυχῶς, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος ἦταν οἰκουμενιστής, ἀλλά καί ἐνεργός νεωτεριστής!...

Μ.Ν.Μ

Πηγή: «Ὀρθόδοξος Τύπος», 30 Μαρτίου 2012, ἀρ. φ. 1921